Αγαπητοί φίλοι,

κατ’ αρχήν να ευχαριστήσω όλους μας για αυτό που καταφέραμε. Ίσως να πρόκειται για την πιό μεγάλη και πιό πολυδιάστατη εκδήλωση των τελευταίων χρόνων από πλευράς συλλόγου, και σίγουρα πρόκειται για ένα γεγονός, που αγκάλιασε τόσες πολλές τάξεις και μάλιστα σε περίοδο κρίσης.

Αγαπητοί φίλοι,

κατ’ αρχήν να ευχαριστήσω όλους μας για αυτό που καταφέραμε. Ίσως να πρόκειται για την πιό μεγάλη και πιό πολυδιάστατη εκδήλωση των τελευταίων χρόνων από πλευράς συλλόγου, και σίγουρα πρόκειται για ένα γεγονός, που αγκάλιασε τόσες πολλές τάξεις και μάλιστα σε περίοδο κρίσης.

Πέραν των μελών του ΔΣ, θεωρώ ότι οι επικεφαλής των χρονιών τα πήγαν εξαιρετικά τηρουμένων των αναλογιών και των ιδιαιτεροτήτων κάθε χρονιάς. Ας μην ξεχνάμε ότι πολλές χρονιές ήταν κυριολεκτικά “εξαφανισμένες” κατά τα τελευταία χρόνια από το σχολείο και η προσπάθεια για να ξανάρθουν ήταν μεγάλη.

Διαπίστωσα ότι η Aula δεν χωρούσε άλλους, παρά μόνον όρθιους, θεωρώ ότι όποιοι δεν ήρθαν θα το έχουν ήδη μετανοιώσει. Ο κόσμος έμπαινε και έβγαινε για να καπνίσει, να δει τους δικούς του, να χαζέψει την έκθεση φωτογραφίας να μιλήσει με την Φαραντούρη, να “αγκαλιάσει” τις πόρτες των τάξεων, που κάποιοι είχαν να τις ακουμπήσουν πάνω από 40 χρόνια.

Νομίζω ότι τα καταφέραμε.

Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε παιδιά εκτός του στενού κύκλου μας, εκτός των μελών του ΔΣ και των επικεφαλής των τάξεων.

Κατ’ αρχήν στο σχολείο, που υποστήριξε οικονομικά το εγχείρημα.

Στον Thomas Greve, που πάλεψε στο Vorstand σαν απόφοιτος.

Στον Thomas Fischer, που υπομονετικά μας άκουσε, μας κατηύθυνε και μας στήριξε.

Στην Ήρα Στάικου, που ανέλαβε όλες τις συνεννοήσεις εντός και εκτός σχολείου.

Στην Αγγελική Κανελλακοπούλου, που τα κατάφερε όπως κανείς δεν είναι σε θέση να τα καταφέρει.

Στον Κώστα Καλφόπουλο, που οριοθέτησε τη συζήτηση ήδη από το παρασκήνιο.

Στον Ηλία Δελλόγλου, στον γνωστό και ως Ηλία Μακρή, που σκιτσάρησε τότε με την κιμωλία στον πίνακα.

Στον Σπύρο Παπαντωνίου, που είχε την ετοιμότητα να πάρει την φωτογραφία και να την φυλάξει χωρίς να το ξέρουμε.

Στον Θανάση Λασκαρίδη, που ανέλαβε την φιλοξενία του Zeidler.

Στην Μαρία Πασσά και τη Λίλη Άντζακα, που έκαναν τις ξεναγήσεις.

Στον Luka Cekic και το Σπύρο Κανατάκη, τους μαθητές που χειρίστηκαν με μαεστρία τα φώτα και τον ήχο.

Στον Ζήση Γκέρτσο και στον Βασίλη Καραγεωργίου για όλη την τεχνική υποστήριξη.

Στον Χρίστο Σταθακόπουλο, που προετοίμασε και χειρίστηκε τις εικόνες στην οθόνη.

Στην Uta Diringer-Fischer, που φρόντισε να συντονίσει την δεξίωση.

Στην Ελένη Καραμηνά, που τα αντιμετώπισε και τα είδε όλα.

Οφείλουμε και ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ αυτούς που ήρθαν από την Γερμανία:

Στον Joachim Zeidler, που ήταν μεν το τιμώμενο πρόσωπο, αλλά παραμέρησε τα χρόνια, που κουβαλάει και την πρόσφατη απώλεια της συζύγου του.

Στον Gerd Hermjacob και τη σύζυγό του.

Στον Willi Reuther και τη σύζυγό του.

Στον Dieter Klemm, που ήταν η έκπληξη.

Στους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές μας που ήρθαν από την Γερμανία.

Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ντόρα Μπακογιάννη, που ήταν ιδιαίτερα θερμή και παρ’ όλη την πίεση των ημερών ήρθε και μίλησε σαν συμμαθήτρια.

Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Νίκο Κυριαζή, στον Παντελή Παντελούρη, στους αδελφούς Mallwitz, στον Klaus Birkenstock, στον Δημήτρη Ηλιόπουλο για τις ιστορίες και τις φωτογραφίες.

Σε ότι αφορά τους επικεφαλής των τάξεων τα είπαμε και μεταξύ μας, η Τένια Παπαδάκη (67), ο Κώστας Πολυζωγόπουλος (68), ο Τάσος Κυπριανίδης (69), ο Παύλος Λαουτάρης (70), ο Τάσος Καβαδέλας (71), ο Πέτρος Πετρακόπουλος (72), η Λίζα Γεωμπρέ (73) και ο Σπύρος Παπαντωνίου (74) μάζεψαν όσο κόσμο και όσες φωτογραφίες μπορούσαν. 400 φωτογραφίες από τα 7 χρόνια της Δικτατορίας ήταν αρκετές ώστε να πείσουν τον κόσμο που ήρθε να πει ότι “έχω και εγώ και θα τις στείλω”.

Για άλλη μιά φορά ο Τάσος Κυπριανίδης μας αιχμαλώτισε. Το φιλμάκι του, των εγκαινίων, μονομιάς έκανε τον κόσμο να ξεσπάσει σε παρατεταμένα χειροκροτήματα αναγνωρίζοντας τα πρόσωπα. Μία πινακίδα με το όνομα της Di Lernia δημιούργησε “πανικό”. O Zeidler, που το είδε για πρώτη φορά τάχασε και συγκινήθηκε. Μου τόλεγε και το ξανάλεγε την επομένη και την μεθεπομένη.

Η “οδός Γερμανικής Σχολής Αθηνών” αιφνιδίασε. Ο κόσμος, που δεν είχε προσέξει τις πινακίδες ενθουσιάστηκε, χειροκρότησε και τις έψαχνε φεύγοντας σαν να μην το πολυπίστευε.

Τον πρώην Καγκελάριο Helmut Schmidt για τις ευχές του, και μαζί με αυτόν τον Νώτη Ζωγράφο, τον Γιώργο Αρναούτη και τον Θεόδωρο Φορτσάκη που τελικά επέδωσε την επιστολή.

Είδαμε συμμαθητές και συμμαθήτριες να δακρύζουν.

Είδαμε την εκδήλωση να ξεφεύγει χρονικά.

Είδαμε τον κόσμο να παραμένει στο φουαγιέ μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα.

Είδαμε καθηγήτριες και καθηγητές να αγκαλιάζουν τον Zeidler και να μιλούν με μαθητές σαν συμμαθητές, σαν φίλοι.

Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Χριστίνα Βάζου και στον Θάνο Ιωαννίδη για τις υπέροχες φωτογραφίες, που πήραν. Θα τις δείτε και θα καταλάβετε.

Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες τις συμμαθήτριες και τους συμμαθητές μας που ήρθαν και επιβεβαίωσαν ότι θυμούνται κάθε γωνιά του σχολείου.

Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Μαρία Φαραντούρη, που μας θύμισε τι δεν μπορούσαμε τότε να ακούσουμε.

Οφείλουμε και ένα μεγάλο ευχαριστώ στους καθηγητές, που ήθελαν να μας χαιρετήσουν όλους, έναν προς έναν, που ήθελαν να ανέβουν στη σκηνή για να τους δούμε όλους μαζί.

Αν ήταν θεατρική παράσταση θα την ξαναανεβάζαμε. Και τώρα που το σκέφτομαι ίσως πρέπει να την ξαναανεβάσουμε.

Κώστας Γαλάνης