Το πιο χαρακτηριστικό ίσως στοιχείο του “Ball der Dörpfeldianer” είναι η εκάστοτε αφίσα του.

Ποιός δεν έχει προσέξει τη χορευτική φιγούρα στις διάφορες παραλλαγές της, με φόντο ή χωρίς, γραμμική ή πλακάτη, μονόχρωμη ή πολύχρωμη, μονή ή πολλαπλή, πάντα όμως η ίδια, αποτελώντας τον συνδετικό κρίκο του ενός χορού με τον άλλο. Τι πιο δυνατό σημειολογικό στοιχείο για ένα θεσμό από την επανάληψη ενός βασικού μοτίβου σε παραλλαγή. Σκεφθείτε τα brand names μεγάλων εταιρειών που παραλάσσονται κι εκμοντερνίζονται, αλλά τα βασικά τους χαρακτηριστικά μένουν πάντα ίδια!

Πώς όμως φθάσαμε στο μοτίβο αυτό; Ποιά ήταν η γενεσιουργός αιτία του;

Ήταν αρχές του 1993! Η αναγέννηση του “Ball der Dörpfeldianer” ήταν πρωταρχικός στόχος του Δ.Σ. που από το 1990 είχε αναλάβει τον Σ.Α.Γ.Σ.Α. υποσχόμενο την αναμόρφωση και ενδυνάμωσή του (και τόκανε!).

Ο τότε Πρόεδρος Γ.Ιωαννίδης φροντίζοντας για όλα, σκέφτηκε, ότι καλό θα ήταν να υπάρχει και μία αφίσα που θα τοποθετούνταν σε διάφορα μέρη, όπως καταστήματα, βιβλιοπωλεία κλπ. διαφημίζοντας τον …υπό εκκόλαψη θεσμό. Τελευταία στγμή όμως ποιός θα την σχεδίαζε; Μήπως θάπρεπε να ήταν απλά γραφική; Μοιράζοντας τις σκέψεις του με το υπόλοιπο Δ.Σ., ο Αντιπρόεδρος θυμήθηκε την εντύπωση που του είχε κάνει για την κίνησή του ένας πίνακας του Derain με τίτλο «Βακχικός Χορός» στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Έψαξαν λοιπόν μαζί στο σχετικό λεύκωμα του Μουσείου, μήπως και ήταν στα παρουσιαζόμενα έργα και, ώ του θαύματος, εκεί στη σελίδα 271 νάσου η κόκκινη φιγούρα στο μπλέ περίγυρο.

Αυτό ήταν! Ο πίνακας φωτογραφήθηκε, αποκόπηκε το μεσαίο τμήμα του με τη φιγούρα, αφήνοντας απ’έξω τα υπόλοιπα χρώματα και η πρώτη αφίσα ήταν έτοιμη. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά αφού προβλεπόταν κι η έκδοση ενός προγράμματος του χορού, η αφίσα έγινε κι εξώφυλλο.

Όταν μετά από δύο χρόνια, το 1995, ήρθε η ώρα για τον επόμενο χορό, επικράτησε προβληματισμός για την αφίσα. Θάπρεπε άραγε να είναι κάτι άλλο ή το ίδιο; Η μία μερίδα υποστήριζε τον νεωτερισμό η δεύτερη τη δύναμη του «οικείου», που χαρακτηρίζει τους θεσμούς. Η λύση δόθηκε συμβιβαστικά: το ίδιο μοτίβο σε νέα σύνθεση. Η απόφοιτος Χ.Κάμαρη-Παπαμητροπούλου (72) ανέλαβε τη σύνθεση. Απομόνωσε τη φιγούρα, την έβαψε κίτρινη κροκί και της έβαλε πράσινη σκιά, τυπώνοντας το σύνολο όχι στο κέντρο, αλλά μονόπαντο αριστερά, σε μπλέ φόντο. Η δεύτερη αφίσα και το πρώτο βήμα της θεσμοθέτησης έγραψαν ιστορία.

Ο προβληματισμός ξανάρθε το 1997, αφού ο χορός θα ήταν ο Χορός του Ιωβη¬λαίου της ΓΣΑ. Χορηγός της έκδοσης της αφίσας και των εντύπων ήταν ενός άλλου αποφοίτου, του Ι. Παπαγιαννακόπουλου (75). Το δημιουργικό τμήμα της εταιρείας του σκέφτηκε για τον εορτασμό του γεγονότος τον …χαρτοπόλεμο. Μία σύνθεση από μικρά πολύχρωμα κομφετί, στους τόνους του πράσινου για τη φιγούρα, τού κόκκινου που βαθμιαία περνά στο κίτρινο για τον περίγυρο και του εκρού για το φόντο κι η εορταστική αφίσα ήταν εκεί.

Από τότε η φιγούρα του Derain θεωρείται must και η ύπαρξή της δεν αμφισβητείται. Το 1999 εμφανίζεται σε μορφή τριών φιγούρων σε περίγραμμα, διαφορετικού χρώματος η καθεμία, δίχως περίγυρο πια, σε μονόχρωμο μεταλλικό φόντο, το 2001 ως περίγραμμα υδατογραφίας σε φόντο τεσσάρων τετραγώνων διαφορετικού χρώματος, ενώ το 2003 που αναλαμβάνει πια το δημιουργικό τμήμα του χορηγου POSTSCRIPTUM, η λευκή φιγουρα με μαύρο διακοπτομένο περίγραμμα «μπαίνει» σε κίτρινο «κάδρο» κι αυτό με μαύρο περίγραμμα, ακροπατώντας και στο κόκκινο φόντο της όλης σύνθεσης, και το 2005 αποκτά ασημένιο διακοπτόμενο περίγραμμα, δίχως εσωτερική χρωματική πλήρωση, και ξεπηδά μέσα από έναν κύκλο 4 παλ χρωμάτων, κρατώντας δύο μπαλόνια, όλα σε πορτοκαλλί φόντο.

Η αφίσα του εορτασμού του Ιωβηλαίου των 50 ετών από την ίδρυση του Συλλόγου θέλησε να «υποψιάσει» το κοινό για τη σημασία της ημέρας. Μωβ σκούρα φιγούρα σε τυρκουάζ περίγυρο και μωβ ανοικτό φόντο με μια τούρτα με κεράκια για τα 50 χρόνια του Σ.Α.Γ.Σ.Α.

Και φθάνουμε στη φετινή αφίσα, όπου η φιγούρα αποκτά «παιχνιδιάρικη» διάθεση σε τόνους του μπλέ και αντίστοιχο πιο ανοικτό φόντο.