|
|
|
|
|
|
|
|
|
Η Λίζα Σκαλαίου - Κουσίου, απόφοιτος του 1968, έστειλε φωτογραφίες της μητέρας της Σόφης Καζάζη από τα χρόνια της Αραχώβης. Η φωτογραφία που βλέπετε είναι πιθανόν από το 1933 μπροστά στην Αραχώβης και η Λίζα έστειλε και τα ονόματα των παιδιών, όπως ήταν γραμμένα με μολύβι στην πίσω πλευρά της φωτογραφίας.
πηγή: Λίζα Σκαλαίου-Κουσίου (απόφοιτος 1968)
ανάμεσα στα ονόματα διακρίνουμε τα ονόματα:
του Νίκου Μάνου, πατέρα του Γιάννη Μάνου, δικηγόρου και πρώην προέδρου του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής,
του Πλάτωνα Παντελούρη, ετεροθαλούς αδελφού του Παντελή, πρώην προέδρου του Συλλόγου, που αναφέρεται από λάθος ως Φαίδων,
της Γιολάντας Αγαλλίδου, μητέρας της Μαριάνας, του Κώστα και της Ελένης Καναβαριώτου, που μας επισήμαναν ότι το όνομα είναι από λάθος γραμμένο ως Yolanda Agelides,
της Ειρήνης Κουτσογιάννη, μητέρας του Γιώργου (απόφ.74), του Μανώλη (απόφ.67) και της Λένας Μερίκα (απόφ.64),
της Μαρίας Σωτηροπούλου, μητέρας του Γιώργου Βατσέλλα (απόφ.63), που μας επισήμανε ότι το όνομα είναι από λάθος γραμμένο ως Maria Strumbuli
(*) Όπως εύκολα διαπιστώνεται κάποια παιδιά δείχνουν μεγαλύτερα και κάποια μικρότερα. Η εξήγηση του Παντελή Παντελούρη, αλλά και του γιού του Πλάτωνα είναι ότι πιθανόν στην φωτογραφία να είναι παιδιά από δύο ή τρεις τάξεις. Άλλωστε ο Πλάτων Παντελούρης γεννήθηκε το 1922, οπότε το προφανές είναι ότο αποφοίτησε το 1940 και όχι το 1938 (!)
1935 OII Klassenlehrer Dr. Fritz Urban - πηγή: Λίζα Σκαλαίου-Κουσίου (απόφοιτος 1968)
Εκδρομή στο Σούνιο 1938 - πηγή: Λίζα Σκαλαίου-Κουσίου (απόφοιτος 1968)
Εκδρομή της τάξης στην Βουλιαγμένη 20 Απριλίου 1937 - πηγή: Λίζα Σκαλαίου-Κουσίου (απόφοιτος 1968)
Ο Απόστολος Πίτσος έκλεισε τα 103 και μιλάει για τις πυρκαγιές. Διαβάστε το σχετικό άρθρο της Καθημερινής Περισσότερα...
 Η Σοφία Βελιμέζη γεννήθηκε το 1920 και απεβίωσε το 1986. Στην Σχολή έμεινε μέχρι την ε' Δημοτικού την χρονιά 1929-30 και αν συνέχιζε θα είχε αποφοιτήσει το 1937. Ο πατέρας της Ιωάννης Βελιμέζης (1859-1934) ήταν Πρόεδρος Εφετών, η μητέρα της ήταν η Ευγενία Βελιμέζη το γένος Ιορδανίδη (1883-1971) και το σπίτι τους ήταν στην οδό Δημοκρίτου 16 στο Κολωνάκι, δίπλα ακριβώς από το Λύκειο Ελληνίδων, και το οποίο κατεδαφίστηκε γύρω στο 2005. Στο σπίτι αυτό έζησαν και τα τέσσερα παιδιά: ο Αιμίλιος (1901-1946, ο οποίος δώρισε στο Μουσείο Μπενάκη την συλλογή του από εικόνες), ο Κωστής (1898-1960, ποιητής, σκηνοθέτης, μεταφραστής και συγγραφέας, ο οποίος έγινε γνωστός ως Κωστής Βελμύρας), ο Θεόδωρος (1905-1979) και η Σοφία, που ήταν η μικρότερη, για την οποία όμως δεν γνωρίζουμε πολλά, πέραν όσων αναφέρονται στο velimezisicon.gr, από όπου αντιγράφουμε:
Με τον αιφνίδιο θάνατο του του Αιμιλίου Βελιμέζη, το 1946, το έργο του παραμένει ημιτελές: αρκετές από τις εικόνες, που είχε μέχρι τότε συγκεντρώσει, ίσως ενενήντα τον αριθμό, δεν πρόλαβε να φωτογραφήσει ο Εμίλ Σεράφ, άλλες παρέμειναν χωρίς πλαίσια από τους ξυλογλύπτες «Πρίαμος» και η μελέτη της συλλογής δεν ολοκληρώθηκε. Εβδομήντα μόνο δακτυλογραφημένες σελίδες είναι το πρώτο και μοναδικό τμήμα της μελέτης που είχε συντάξει ο Μανόλης Χατζηδάκης μέχρι το 1945 και είχε παραδώσει στον Αιμίλιο.
Ακολουθεί βαρύτατο πένθος στην οικογένεια Βελιμέζη και στην κατοικία της οδού Δημοκρίτου 16 σβήνουν τα φώτα. Για πολλά χρόνια.
Εντούτοις η μητέρα του και οι οικογένειες των αδελφών του, σε ένδειξη σεβασμού στη μνήμη του αγαπημένου τους Αιμιλίου, ήρθαν σε συνεννόηση με τον Αντώνη Μπενάκη και τον Μανόλη Χατζηδάκη καλώντας τους να επιλέξουν όσες και όποιες εικόνες θα ήθελαν για τη συλλογή του Μουσείου Μπενάκη, πέραν εκείνων που είχε δωρίσει εν ζωή ο Αιμίλιος Βελιμέζης.
Στα αρχεία της οικογένειας υπάρχει και το dossier, στο οποίο η δέσποινα Eυγενία I. Bελιμέζη, μητέρα του συλλέκτη, φύλαξε τα σχετικά με τη δωρεά εικόνων από την οικογενειακή συλλογή, σύμφωνα με την επιθυμία του, στο Mουσείο Mπενάκη.
«Ἐχαρίσθησαν κατ’ ἐντολὴν τοῦ Aἰμιλάκου μας εἰς τὸ Mουσεῖον Mπενάκη οἱ ἐσώκλειστες Eἰκόνες -καὶ ἄλλες- ποὺ δὲν ἔχω φωτογραφίες τους. Ἐκ μέρους μου καὶ ἐκ μέρους τοῦ Kωστῆ μου, Nτόντου μου καὶ Σοφίκας μου, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ μείνη αὐτὴ ἡ δωρεά του ὅσο ὑπάρχει τὸ Mουσεῖον Ἀντωνίου Mπενάκη ποὺ τόσο κουράστηκε ὁ χρυσός μου Aἰμίλιος γιὰ τὸ Mουσεῖον».
Το γραφείο του Αιμιλίου στην κατοικία του επί της οδού Δημοκρίτου 16 διαμορφώθηκε από την αδερφή του Σοφία, όπως θα επιθυμούσε και εκείνος και, έκτοτε παρέμεινε κλειστό.
Το 1986 η Σοφία «φεύγει» για να συναντήσει εκεί ψηλά όσους από την οικογένεια είχαν ήδη προηγηθεί και αφήνει παρακαταθήκη στους γιους της Χρήστο και Αιμίλιο να φροντίσουν τις εικόνες, σύμφωνα με το «πνεύμα της οικογένειας».
Σε δύσκολες στιγμές χρειάστηκε να εκποιηθούν ακίνητα και κινητά της οικογένειας, ποτέ όμως οι εικόνες της συλλογής του Αιμιλίου. Η εντολή της μητέρας Σοφίας είναι σαφής και ρητή: «Φροντίστε οι Εικόνες μας να δωρηθούν σε μουσείο ή ίδρυμα, όπου θα μπορεί ο κάθε επισκέπτης να τις θαυμάζει, αλλά και να προσεύχεται μπροστά τους…».
1934-1991 Στην οικία της οικογένειας Βελιμέζη...
Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη: Η περίφημη συλλογή Βελιμέζη ελεύθερη ψηφιακά...
Πίστη και Τέχνη Επιλεγμένες Εικόνες από τη Συλλογή Αιμιλίου Βελιμέζη...
...σήμερα που σας το περιγράφω είμαι εκατόν συν δύο!
Εκδόθηκε το βιβλίο του Απόστολου Πίτσου, απόφοιτου του 1938 της Αραχώβης, διάσημου βιομήχανου με την ομώνυμη βιομηχανία να ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας. Ο Απόστολος Πίτσος είναι σήμερα 102 ετών και αφηγήθηκε την ζωή του καταγράφοντας παράλληλα και την ιστορία της επιχείρησής του. Το βιβλίο περιέχει στιγμές από τα παιδικά του χρόνια, τα χρόνια της Κατοχής, της ανάπτυξης της εταιρείας, που ιδρύθηκε το 1865 και φθάνει μέχρι σήμερα που η εταιρεία έχει μετονομαστεί σε BSH (Bosch - Siemens Hausgeräte) αλλά διατηρεί το όνομα Πίτσος σε ορισμένα προϊόντα της.
Περισσότερα...
Συνεχίζουμε την αντιγραφή από το βιβλίο του Απόστολου Πίτσου "ΠΙΤΣΟΣ" με ένα επεισόδιο από τα χρόνια στην Γερμανική Σχολή:
...Υπάρχει όμως και ένα άλλο, όχι και τόσο ευχάριστο γεγονός που μου συνέβη. Η Σχολή είχε μιά μεγάλη αίθουσα, η οποία χρησιμοποιούταν για γυμναστικές και διάφορες εκδηλώσεις. Στην αρχή της είχε ένα χαμηλό μικτό ύψωμα στο οποίο τοποθετούσαν διάφορα πράγματα, ή από αυτό το ύψωμα στεκόταν αυτός που θα έβγαζε λόγο. Μιά ημέρα που μας είχαν πάει στην αίθουσα, ένας καθηγητής ονόματι Delp (*), ο οποίος δίδασκε σε ανώτερες τάξεις από την δική μου, είχε αναπτύξει διάφορα πρωτογενή όργανα της φυσικής σε απλή μορφή ώστε να αντιλαμβάνονται οι μαθητές καλύτερα τα θεωρήματα. Μεταξύ αυτών ήταν κα μία πρωτόγονη πυξίδα, με ένα ξυλάκι κάτω, μια πρόκα κάθετη και η βελόνα η μαγνητισμένη που γύριζε στο βορρά. Το κοιτάζαμε όλοι οι μαθητές. Ένα παιδί έβαλε το χέρι του και έκανε μία στροφή τη βελόνα, η οποία πήρε κάποιες στροφές. Στα καλά καθούμενα τρώω μία σφαλιάρα, την οποία μέχρι και σήμερα, στην ηλικία που είμαι δεν την έχω ξεχάσει. Οργισμένος γύρισα να την ανταποδώσω αλλά αντίκρυσα τον κύριο Delp και κατάλαβα ότι δε μπορώ μπορώ να βγάλω τον θυμό μου, αλλά και την ντροπή μου. Αυτός ο οποίος είχε κάνει την δουλειά, και άξιζε να φάει τη σφαλιάρα, αν κάποιος άξιζε να φάει σφαλιάρα για κάτι τέτοιο, δεν είχε το θάρρος να παραδεχτεί ότι το έκανε ο ίδιος. Μετά από αυτό το περισταικό λέω πάντα ότι έχω φάει μία "ανοξείδωτη σφαλιάρα.
(*) Eberhard Delp 1928-1932 - φυσική, χημεία, μουσική
Συνεχίζουμε την παρουσίαση τμημάτων του βιβλίου του Απόστολου Πίτσου: "ΠΙΤΣΟΣ" με την αναφορά στον Ευάγγελο, το αδελφό του, που ήταν απόφοιτος της Σχολής του 1942, συμμαθητής της Έβης Τουλούπα, της Βεατρίκης Δημητριάδου, της Ροδούλας Κούμαρη κλπ.
Ολίγα θα πώ για τον αδερφό μου! Ο αδερφός μου ήταν ένας έξυπνος άνθρωπος και έβλεπε μακρυα. Είχε κάνει στη διάρκεια του πολέμου, όπως έχω αναφέρει, στην Αίγυπτο στο αντιτορπιλικό Θεμιστοκλής.
(( αντιγραφή από προηγούμενες σελίδες: "...Ο αδερφός μου ήταν πολύ ανήσυχος και δεν ελάμβανε καμία προφύλαξη, κάτι που είχε απασχολήσει πολύ τον πατέρα μου. Γι΄ αυτό τον φρόντισε δίνοντάς του κανά δύο λιρίτσες, με ένα καΐκι να πάει με κανά δύο φίλους του στην Αίγυπτο. Εκεί τον εκπαίδευσαν και τον έβαλαν στο αντιτορπιλικό Θεμιστοκλής, το οποίο διοικούσε τότε ο Γιάννης Καρράς, ο οποίος σαν καπετάνιος τον είχε υπό τις διαταγές του. 'Οταν έφυγε ο αδερφός μου, οι φίλοι δεν έρχονταν πλέον σπίτι, στο υπόγειο...". ))
 Όταν τελείωσε ο πόλεμος γύρισε στην Ελλάδα και στο εργοστάσιο. Είχε όμως στο μυαλό του μία φιλοσοφική και ελεστική μορφή σκέψεως, η οποία δεν διοικεί εργοστάσια. Δεν μπορείς με μουσική και φιλοσοφία να διευθύνεις εργοστάσια. Ο πατέρας μου που έβλεπε αυτήν την διαφορά, γιατί είχαμε πολλές διαφορές, είπε να του αναθέσουμε για ένα μικρό διάστημα να διευθύνει εκείνος την εταιρεία, να δούμε τι είναι όλα αυτά που πιστεύει. Όπερ και εγένετο.
Βγήκα εγώ από την εταιρεία και διηύθυνε εκείνος. Υπερίσχυσαν όμως οι φιλοσοφικές του ιδέες. Είχε πάντα στο μυαλό του μουσική, τον φίλο του Ιάννη Ξενάκη και έφτασε σε σημείο να εγκαταστήσει στο γραφείο του διευθυντού μία πλήρη οργάνωση με μηχανήματα μουσικής και τεράστια μεγάφωνα και την ώρα που θα έπρεπε να εργάζεται νυχθημερόν, άκουγε μουσική. Το βράδυ δεν για να δείχνει την προσήλωσή του, είχε ένα ντιβάνι και κοιμόταν εκεί. Πράγματα για εμένα ακατάληπτα. Δεν ήταν δυνατόν να συνεχιστεί έτσι. Μας είπε μία μέρα ο πατέρας μου: "- Κοιτάξτε, ένας από τους δύο πρέπει να μείνει στην εταιρεία. Όταν είστε και οι δύο μαζί δεν τα πάμε καλά."
Ο αδελφός μου ίσως να είχε καταλάβει ότι είναι μεγάλη δέσμευση να αναλάβει το εργοστάσιο. Έτσι είπε: "- Να απαντήσει πρώτος ο Απόστολος"
"- Το εργοστάσιο βέβαια!", ήτο η απάντησή μου.
Στη συνέχεια πήρε την οικογένειά του, πήγαν στην Γερμανία και εκεί εγκαταστάθηκαν. Σπούδασε Φιλοσοφία κα πήρε ντοκτορά. Είχε την ατυχία να πάθει εγκεφαλικό. Είχε δε χωρίσει από τον πρώτο του γάμο και είχε παντρευτεί την κόρη ενός πολύ πλουσίου τραπεζίτη και είχαν αποφασίσει να εγκατασταθούν στην Ελβετία. Πήγαν, ψ'αξανε και βρήκανε ένα καταπληκτικό σπίτι επάνω στη λίμνη της Λουκέρνης. Αμέσως το αγόρασε ο αδελφός μου. Δύο μέρες μετά παθαίνει το εγκεφαλικό από το οποίο ποτέ δεν συνήλθε.
Εκεί, σε αυτό το σπίτι άφησε και την τελευταία του πνοή.
Συνεχίζουμε την αντιγραφή μικρών ιστοριών από το βιβλίο του Απόστολου Πίτσου "ΠΙΤΣΟΣ" με μία μικρή αφήγηση από την επίσκεψη κάθε Δευτέρα στον Λυκαβηττ'ο. Το ενδιαφέρον από την ιστορία αυτή είναι ότι επειδή δεν υπήρχε χώρος για άθληση ή για παιζνίδια στην περιοχή της Αραχώβης, ο γυμναστής επέλεγε τον Λυκαβηττό που συνδύαζε και το περπάτημα (εν είδει ορειβασίας) από την Αραχώβης μέχρι τον περιφερειακό του Λυκαβηττού και από εκεί μέχρι το πλάτωμα, όπου σήμερα είναι μπροστά στο θεάτρο του Τάκη Ζενέτου (σημ.: να θυμίσουμε ότι οι μαθητές της Μετσόβου, επειδή και αυτοί δεν είχαν στην διάθεσή τους χώρους για γυμναστική, αναγκάζονταν να πηγαίνουν στις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου ΓΣ, στο Πεδίο του Άρεως):
"...Θα περιγράψω μερικά γεγονότα όταν ήμουν σε μικρή ηλικία και ήμουν ακόμα στη Γερμανική Σχολή. Ήμουν φαίνεται πολύ ζωηρός και πολύ τρελούτσικος. Κάθε Δευτέρα απόγευμα ο γυμναστής μας, ο οποός ήταν ένας θαυμάσιος άνθρωπος, έπαιρνε όλη την τάξη και ανεβαίναμε απάνω στα νταμάρια του Λυκαβηττού. Μέσα υπήρχε ένα πλάτωμα που παίζαμε μπάλα, αλλά μας μάθαινε και τις αρχές της ορειβασίας. Μία Δευτέρα καθυστέρησα με το λεωφορείο μου και είχε φύγει η τάξη, και ανέβαιναν ήδη στανταμάρια. Εγώ άφησα το βιολί μου, τα άφησα όλα και τρέχοντας ανέβηκα πάνω και τους βρήκα όπως κάθε Δευτέρα να κάνουν τα διάφορα. Εγώ, χωρίς να πω σε κανένα τίποτα, αναμείχθηκα με τους υπόλοιπους. Οι συμμαθητές μου εξεπλάγησαν που με είδαν: "Κύριε, κύριε!, Ο Πίτσος ήρθε!"
Προφανώς τους έκανε εντύπωση που ξεκίνησα μόνος μου από το σχολείο και τους έφτασα στα νταμάρια. Παρόλη την απόσταση, η εσωτερική μου επιθυμία να είμαι πάντα μαζί του με έκανε να τους προλάβω."
Τα Χριστούγεννα του 1944 ο Ουίνστον Τσώρτσιλ ήρθε επειγόντως στην Αθήνα. Η Αθήνα ήταν εν μέσω Δεκεμβριανών και η κατάσταση ήταν εκρηκτική. Ο Απόστολος Πίτσος υπηρετούσε την θητεία του εκείνον τον καιρό:
"...Την άλλη μέρα μας έδωσαν οπλισμό, χειροβομβίδες, όπλα και ότι έπρεπε να έχει ένας οπλισμένος στρατιώτης για παν ενδεχόμενο. Κατεβήκαμε κάτω εκεί που σήμερα είναι τα γνωστά λουλουδάδικα. Ήμασταν κάτω λοιπόν και περιμέναμε και μας πήραν ορισμένους και μας έβαλαν μπρος από την Μεγάλη Βρετάνια, άλλους μπρος από το Υπουργείο Εξωτερικών μαζί με Άγγλους στρατιώτες. Ήταν η βραδιά που ο Churchill είχε έρθει να κουβεντιάσει με τον τότε αρμόδιο, τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, που εκπροσωπούσε την Ελλάδα την προκειμένη στιγμή (σημ.: λίγο πριν αναλάβει Αντιβασιλέας). Δεν σας περιγράφω και τα διάφορα που συνέβησαν με τον τότε Αρχιεπίσκοπο. Αυτά τα γράφει ο Churchill στο βιβλίο του. Υπήρχε και μία κωμική εξέλιξη όταν τον είχε καλέσει ένα βράδυ στο αντιτορπιλικό που έμενε (σημ.: καταδρομικό Ajax).
Αφού έκανε τις διάφορες επικοινωνίες ο Churchill, ξαναγύριζε στο αντιτορπιλικό, το οποίο τον είχε φέρει και έμενε ανοιχτά του Φαλήρου. Ήταν ημέρες εορτών και είχε προσκαλέσει τον τότε Αρχιεπίσκοπο με τον οποίο είχε κάνει τις συζητήσεις διότι ήταν ο μόνος που μπορούσε να συζητήσει τα προβλήματα της Ελλάδος, δεν είχε σχηματιστεί η Κυβέρνηση της Ελλάδος. Έτσι τον προσκάλεσε στο αντιτορπιλικό να τον φιλοξενήσει για λίγο και να του ανταποδώσει την φιλοξενία. Αυτές τις μέρες ήταν έθιμο το πλήρωμα των πολεμικών πλοίων να ντύνονται με κάθε είδος καραγκιοζίστικης στολής, να χοροπηδάνε, και επιτρεπόταν το ποτό. Χοροπηδάγανε λοιπόν πάνω παραμορφωμένοι οι ναύτες, όταν έφτασε ο Αρχιεπίσκοπος. Μόλις ανέβηκε επάνω έτρεξαν όλοι και άρχισαν να πηδάνε δίπλα του νομίζοντας ότι ήταν κάποιος μεταμφιεσμένος και ήρθε για την γιορτή. Βεβαίως ο Αρχιεπίσκοπος δε γνώριζε για τη γιορτή και έτσι ήταν έτοιμος να φύγει., αλλά τον πρόλαβε ο Churchill και του εξήγησε ότι όλα ήταν φιλικά και συνέβησαν λόγω του εθίμου., και τον πήρε μέσα".
Δανειζόμαστε από την wikipedia:
...Η λύση της Αντιβασιλείας Δαμασκηνού εμφανίζεται ως η πλέον ενδεδειγμένη λόγω της λαϊκής αποδοχής του για τη στάση του στη διάρκεια της Κατοχής, προσκρούει όμως στην αρχική άρνηση του Γεωργίου, ο οποίος αποκρούει τη σχετική πρόταση του Εμμανουήλ Τσουδερού. Τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 1944 αναγκάζουν τον Γεώργιο να παραχωρήσει την Αντιβασιλεία και ο Δαμασκηνός αναλαμβάνει Αντιβασιλιάς στις 31 Δεκεμβρίου 1944.
Το πολιτικό σκηνικό είναι ταραγμένο και ο Δαμασκηνός προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε αντίπαλες δυνάμεις, που μάχονται για την επικράτησή τους και τον υπονομεύουν στο έργο του. Η αγγλική ηγεσία με τον Τσώρτσιλ Πρωθυπουργό τον εμπιστεύεται και αποτελεί προνομιακό συνομιλητή της. Ο ίδιος ο Βρετανός Πρωθυπουργός επισκεπτόμενος την Αθήνα τα Χριστούγεννα του 1944 έχει μακρά συνεργασία και συσκέψεις μαζί του.
Και από το news247, όπου εντοπίσαμε ένα άρθρο του Κωστή Χριστοδούλου με ένα πολύ σπάνιο video από την άφιξη του Τσώρτσιλ στην Αθήνα, όπου εμφανίζεται και ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, λίγο μετά Αντιβασιλιάς και δέκα μήνες μετά πρωθυπουργός. Δείτε το άρθρο με το σπάνιο video...
Αντιγράφουμε φράσεις και μικρά αποσπάσματα για την περίοδο της Μεταπολίτευσης:
...Ένα άλλο θέμα που ήθελα να θίξω είναι ότι από μερικούς θεωρούμαι "γερμανόφιλος". Επειδή ξέρω τη γλώσσα πολύ καλά, επειδή σπούδασα στη Γερμανί, επειδή πήγα στο Γερμανικό Σχολέιο, όπου μου έχουν δώσει τρία βραβεία. Τα δύο κάθε χρόνο από ένα από τη Σχολή για τις άριστες επιδόσεις, ιδιατέρως στη γυμναστική αλλά και στα άλλα μαθήματα. Το τρίτο όμως ήταν Βραβείο Hindenburg, που θεωρείται πολύ υψηλό βραβείο. όλοι γνωρίζουμε ποιός ήταν ο Hindenburg, που ως τελευταίος Πρόεδρος της Γερμανικής Κυβερνήσεως έδωσε στον Hitler το ελεύθερο να προχωρήσει σε δημιουργία κυβερνλησεως της οποίας την εξέλιξη όλοι γνωρίζουμε.
...Γνωρίζαμε ότι κάνουμε ποιοτικά προϊόντα. Δεν είχαμε αρκετή ικανότητα να έχουμε την απαιτούμενη ποαραγωγικότητα, να δημιουργούμε δηλαδή τις συνθήκες ώστε να έχουμε την απαιτούμενη παραγωγικότητα ώστε εφόσον ερχόταν η Ευρωπαϊκή Ένωση να μπορούμε να ανταποκριθούμε στις τιμές των ευρωπαϊκών προϊόντων τα οποία θα εισήγαγε η ΕΛΛΑΣ έκτοτε χωρίς δασμούς, οι οποίοι μέχρι τότε μας προστάτευαν για να υπάρχουμε ως βιομηχανίες.
...Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα την οδήγησαν να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την κοινή αγορά. Αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα σε αυτήν την ενδιαφέρουσα εξέλιξη ανέφεραν μία φράση: "Πέταξα τους Έλληνες στα βαθιά νερά και ελπίζω να μάθουν να κολυμπούν" . Σκληρή η τοποθέτηση αυτή, την οποία αν και εγώ προσωπικώς είχα προλάβει και το είχα αντιμετωπίσει αυτό, τη βρήκα, για λόγους που αργότερα θα περιγράψω, όχι και τόσο μελετημένη. Πολλές ήσαν και μεσαίου μεγέθους βιομηχανίες που δεν είχαν ούτε τη γνώση, ούτε ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν ώστε να μπορέσουν να επιζήσουν μετά την είσοδο της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και αυτό έπρεπε να ήτανε γνωστό εις την πολιτεία όταν μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και θα έπρεπε από καιρό κάποιος να τους έχει κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου και να τους πει: "Όσοι δεν ξέρετε πηγαίνετε στο Υπουργείο Βιομηχανίας. Έχουμε δώσει οδηγίες ώστε να κατεβάσετε τα κόστη σας διότι αλλιώς δεν θα έχετε πλέον την προστασία από εμάς.
...Εμείς ζήσαμε δύο απεργίες. Μία σαράντα ημερών τότε που συζητούσαμε ακόμα με τους Γερμανούς για την συμμετοχή τους και αυτό με άφησε με την εντύπωση πως οι Γερμανοί δεν θα προχωρούσαν στην συνεργασία στην οποία βάσιζα το μέλλον συνεργασίας μας. Στην έρευνά τους οι Γερμανοί είχαν αποκτήσει πολύ καλές εντυπώσεις σε σχέση με τα άλλα εργοστάσια οικιακών συσκευών στην Ελλάδα. Τότε άρχισαν μία δεύτερη απεργία με απαιτήσεις τόσο αδύνατον να ικανοποιηθούν ώστε αυτή κράτησε πέντε μήνες Κατά την διάρκεια αυτή οι Γερμανοί άρχισαν να ανησυχούν.
...Τελικά επειδή προχωρούσε και το έβλεπα ότι ήταν παράλογο, από πλευράς Κυβερνήσεως, αυτό που γινότανε, γιατί είχαν ως Υπουργό Εργασίας έναν παλιό συνδικαλιστή. Πηγαίναμε εκεί και οι δύο ομάδες να τους εξηγήσουμε ότι αυτά που ζητάνε δεν είναι δυνατά και να τους πείσιε να είναι λιγότερο απιτητικοί ώστε να λήξει η απεργία. Αυτή ήταν η πρόθεσή μας νομίζοντας ότι έτσι θα λυθεί το θέμα. Όταν πηγαίναμε εκεί, έβγαζε τους απεργούς έξω, του εξηγούσαμε εμείς τα πράγματα και σνα να μιλάγαμε στον αέρα μας έλεγε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Μετά έβγαζε εμάς έξω και έφερνε μέσα τους απεργούς. Δε ξέρω τι λέγανε. Αυτό έγινε μιά δύο φορές και εκεί είπα ότι δεν θα τα πάμε καλά. Ο Υπουργός κύριος Γεώργιος Ράλλης ήταν συμμαθητής μου στη Γερμανική Σχολή. Είχε γίνει πλέον το πρώτο χέρι του τότε Διευθύνοντος. Ο κύριος Γούστης, που τον ήξερε λόγω των επαφών που είχε με τις διευθύνσεις, του είπε να μιλήσουνε για το θέμα. Και έτσι και έγινε.
(σημ.: ο Κωνσταντίνος Γούστης είχε ήδη νυμφευθεί ήδη από το 1962 την Αιμιλία Μαρσάν, απόφοιτο της Σχολής του 1944).
PITSOS: Κλείνει το ιστορικό εργοστάσιο στου Ρέντη και πάει στην Τουρκία...
-
-
Η οικογένειά μας αποτελείτο από δύο αγόρια και δύο κορίτσια. Εγώ ήμουν ο μεγαλύτερος. Ο αδελφός μου ο Ευάγγελος ήταν έξι χρόνια μικρότερος (σημ.: απόφοιτος του 1942, συμμαθητής της Βεατρίκης Δημητριάδου, της Ροδούλας Κούμαρη-Σταθάκη, της Έβης Στασινοπούλου-Τουλούπα). Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα συνέχισαν με τους φίλους του να είναι στα υπόγεια του σπιτιού και να λένε τα φιλικά τους. Εγώ παραβρισκόμουν λίγες φορές, λόγω διαφοράς ηλικίας. Μεταξύ των φίλων του ήταν και ο Ιάννης Ξενάκης, ο οποίος παραβρισκόταν και αυτός εκεί και έλεγε ο καθένας τη φιλοσοφία του. Νέα παιδιά όπως ήταν κάθε ένας έλεγε τα δικά του.
Ο αδερφός μου ήταν πολύ ανήσυχος και δεν ελάμβανε καμία προφύλαξη, κάτι που είχε απασχολήσει πολύ τον πατέρα μου. Γι΄ αυτό τον φρόντισε δίνοντάς του κανά δύο λιρίτσες, με ένα καΐκι να πάει με κανά δύο φίλους του στην Αίγυπτο. Εκεί τον εκπαίδευσαν και τον έβαλαν στο αντιτορπιλικό Θεμιστοκλής, το οποίο διοικούσε τότε ο Γιάννης Καρράς, ο οποίος σαν καπετάνιος τον είχε υπό τις διαταγές του. 'Οταν έφυγε ο αδερφός μου, οι φίλοι δεν έρχονταν πλέον σπίτι, στο υπόγειο.
Ο Ιάννης Ξενάκης είχε ειδικούς οικογενειακούς λόγους για τους οποίους παρέμεινε στην Ελλάδα. Βρέθηκε μία μέρα στον δεύτερο - τρίτο όροφο ενός κτιρίου, κάτι που ανησύχησε τους Γερμανούς και έστειλαν μία οβίδα, η οποία με τα θραύσματα της παραμόρφωσε το πρόσωπο του Ιάννη Ξενάκη και κατέστρεψε τον ένα οφθαλμό. Οι φίλοι του έσπευσαν αμέσως να τον περιποιηθούν μέχρις ότου μαζευτεί κάπως αυτή η κατάσταση και βέβαια ο Ξενάκης δεν μπορούσε να να φύγει διότι ήταν ακόμα υπό παρακολούθηση ιατρική. Εν τω μεταξύ ο χρόνος περνούσε, οι Γερμανοί είχαν φύγει και πλησίαζε η ώρα που θα έπρεπε να πάει στρατιώτης. Αυτό δεν το άντεξε και με κάποιον τρόπο έφυγε και βρέθηκε στο Παρίσι.
Ο Ιάννης Ξενάκης, στο Παρίσι, είχε πάει στο γραφείο του διάσημου αρχιτέκτονα Le Corbusier. Εκεί πήγε για να έχει μόνο την οικονομική δυνατότητα ώσεστε να ασχολείται με την μουσική του. Είχε παντρευτεί εν τω μεταξύ μία Γαλλίδα την οποία, στις λίγες επισκέψεις μου στο σπίτι του, την είχα γνωρίσει.
Το σπίτι τους ήταν ιδιόμορφο όσο και ο Ιάννης Ξενάκης ο ίδιος. Μία μεγάλη σάλα με τα ηλεκτρονικά του, τα όργανά του, τα γραφεία του, όλα ανακατωμένα. Η μισή αίθουσα είχε από πάνω ένα σαν πατάρι μεγάλο με μία ευρύχωρη σκάλα με την κρεβατοκάμαρά του. Κάποτε όταν τελείωσε με τις συνεχείς πλάκες που έβγαζε με τη μουσική του, την οποία κάθε χρόνο παρουσίαζαν διεθνώς αποφάσισε να κάνει το γύρο της Σικελίας με ένα κανό, αυτός και η γυναίκα του. Αυτό κράτησε δύο μήνες. Ύστερα η γυναίκα του έγραψε ένα βιβλίο "Je n' aime pas la mer" (ακριβής μετάφραση: "Δεν αγαπώ τη θάλασσα") και περιέγραφε μέσα τις λεπτομέρειες και τις ταλαιπωρίες τις οποίες είχαν σε αυτή τους την προσπάθεια. Νύχτα βγαίνανε διαλέγανε κάποιον όρμο και ξενυχτούσαν ή διάλεγαν μικρά χωριά κοντά στη θάλασσα και διανυκτέρευαν σε κάποιο ξενοδοχείο. Εν συνεχεία προχωρούσαν. Ήταν από τις ευχαριστήσεις του Ιάννη Ξενάκη να κάνει ιδιαίτερα και περίεργα πράγματα στη ζωλη του, όχι εύκολα, εις τα οποία η γυναίκα του τον ακολουθούσε παντού.
Είχα κάποτε πάει να τον δω και με είχε παρακαλέσει να κάνω κάτι επειδή δεν επιτρεπόταν να έρθει στην Ελλάδα, αφού θεωρούταν λιποτάκτης για τον ελληνικό στρατό, και έπρεπε να περάσουν 30 χρόνια για να μπορεί να έρθει. Του είπα ότι θα κάνω ότι μπορώ για να βρω κάποιον τρόπο να έρθει για λίγο στην Ελλάδα. Ερώτησα γνωστούς στρατηγούς, μεταξύ των οποίων και ένας πολύ φίλος, και μου είπαν ότι όταν έρθει το λιγότερο που θα γίνει, λόγω της παγκόσμιάς του φήμης, είναι να μπει φυλακή για ένα χρόνο. Φυσικά δεν το εδέχθη ο Ξενάκης και ήρθε στην Ελλάδα αφού πέρασαν τα 30 χρόνια.
Δημοσιεύουμε από το βιβλίο του Απόστολου Πίτσου ένα μικρό απόσπασμα που αναφέρεται σε ένα επεισόδιο που έλαβε χώρα κατά την διάρκεια της Κατοχής, όταν το εργοστάσιο, η βιοτεχνία τότε, που ήταν στην οδό Έσλιν, στους Αμπελοκήπους, προσπαθούσε να "κρατηθεί" στα πόδια της έχοντας βέβαια περιορίσει την παραγωγή της. Ο νεαρός τότε Απόστολος, που είχε λατρεία στο βιολί του, ξέκλεβε χρόνο και έπαιζε μόνος του:
...Το σπίτι μας ήταν δίπλα στο εργοστάσιο, όπως ανέφερα πριν, και από μίαν δίοδο μικρή που υπήρχε επικοινωνούσαμε με το εργοστάσιο.
Περνούσα την ημέρα μου με αυτά τα ολίγα που κατασκευάζανε οι εναπομείναντες εργάτες και καθάριζα και επισκεύαζα τις μηχανές μας και μουντζουρωμένος είχα την αίσθηση ότι συνεχίζω τη ζωή μου μέαα στο εργοαστάσιο. Γυρνώντας μία ημέρα έτσι μουντζουρωμένος έπαιζα πάλι το κοντσέρτο του Beethoven και είχα το γραμμόφωνο, το οποίο έπαιζε αυτή την ωραία εκτέλεση και εγώ προσπαθούσα να μιμιηθώ. Χτυπάει η πόρτα, ανοίγω και βρίσκομαι ενώπιον ενός Γερμανού αξιωματικού:
"Ξέρω τι άκουσα. Σε θέλουμε για την ορχήστρα του Συντάγματος μας."
Τα γερμανικά μου ήταν άριστα εφόσον είχα σχεδόν βγάλει τη Γερμανική Σχολή:
"Μα εγώ δεν είμαι μουσικός. Δε με βλέπετε;"
Ευτυχώς έπειζε η πλάκα και ακουγόταν η συνέχεια του κονσέρτου. Αυτός ήταν μουσικός, φαίνεται, άκουσε το γραμμόφωνο και νόμιζε ότι ήμουν εγώ ο εκτελεστής. Αυτό με γλίτωσε. Αλλιώς ποιός ξέρει τι θα γινότανε; Θα με παίρνανε σε καμιά ορχήστρα, όπως δυστυχώς είχε καταλήξει ο Ολλανδός δάσκαλος. Είχε απομείνει στην Ελλάδα, δεν πρόλαβε να φύγει για Ολλανδία και τον είχαν βάλει να παίζει τζαζ, αυτόν τον καταπληκτικό άνθρωπο, και ποιός ξέρει ποιό ήταν το μέλλον του.
Γλύτωσα λοιπόν από αυτό και μετά προσοσχής συνέχιζα τις προσπάθειες του βιολού στο υπόγειο του σπιτιού.
Η “Πίτσος” ξαναζωντανεύει, χάρη στην ελληνική εταιρεία “Πυραμίς” που εξαγόρασε μέρος του εξοπλισμού της επιχείρησης. Στο νέο εργοστάσιο στην Αττική, θα μπουν μπρος δυο γραμμές παραγωγής και θα διασωθούν εκατοντάδες θέσεις εργασίας. Ο Απόστολος Πίτσος (απόφοιτός μας του μεσοπολέμου, 103 ετών σήμερα) εκφράζει την ικανοποίησή του για τη συνέχιση του έργου που δημιούργησε η εταιρεία της οικογενείας του.
Υπενθυμίζεται ότι το παλιό εργοστάσιο της θρυλικής επιχείρησης στην περιοχή του Ρέντη εγκαινιάστηκε το 1959 και άρχισε να κατασκευάζει ψυγεία και θερμάστρες πετρελαίου, το 1968 ασπρόμαυρες τηλεοράσεις και το 1977 όταν κίνησε το ενδιαφέρον των διεθνών μεγάλων οίκων και δη των γερμανικών κυρίως λόγω του υψηλής ποιότητας κατασκευής τους εξαγοράστηκε από την BOSCH - SIEMENS HAUSGERȀTE GmbH. Ωστόσο στο εργοστάσιο μετά από διάφορα προβλήματα είχε μπει λουκέτο πριν από 2,5 μήνες (τον περασμένο Μάρτιο) φέρνοντας τους εργαζόμενους αντιμέτωπους με την ανεργία.
Δείτε σχετικό ρεπορτάζ και video στο https://www.ertnews.gr/eidiseis/ellada/i-thryliki-epicheirisi-quot-pitsos-quot-zontaneyei-meta-to-quot-fili-zois-quot-apo-tin-quot-pyramis-quot-video/
Ο Απόστολος Πίτσος έδωσε στην Μαργαρίτα Πουρνάρα μία μεγάλη συνέντευξη, η οποία δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής 7.3.2021.
Η συνέντευξη είναι χωρισμένη σε τέσσερις ενότητες και καλύπτει ιστορικά όλο το ιστορικό από τα πρώτα βήματα ώς την στιγμή που το εργοστάσιο έκλεισε.
Περισσότερα...
|
|
|
|
 |
|
|
|
Από τη δεκαετία του '60 μέχρι σήμερα
Με την υποστήριξη:
|
