Από το αρχείο της Ursula Schmidt

Ο Gerhard Hilbrect με τον Volker Flume (γιό) και τον Helmut Flume (πλάτη) στις εγκαταστάσεις του Πανελλήνιου	Η κοινή αυλή ανάμεσα στα δύο κτίρια Μετσόβου και Πατησίων 48

Από το αρχείο της Τένιας Παπαδάκη (67)

Παπαδάκης - Βασιλόπουλος, Μετσόβου	Χριστούγεννα 1956, Μετσόβου
Kattiofsky, Παπαδάκης, Παπαχρυσάνθου, Βασιλόπουλος Hausabend 1959/60	Εορτή Αποφοίτων 1985 Παπαδάκης, Loeschner
Καίτη Παπαδάκη - Fritz Klemm, Hausabend 1959/60	Εορτή Αποφοίτων 1985, Roeske-Παπαδάκης
Η Βέρα Σφήκα, πρόεδρος του Vorstand, ανάμεσα στον Ιδομενέα Παπαδάκη και το Νίκο Ασωνίτη	Ιδομενέας Παπαδάκης, Martin Mühmelt, Marga Mühmelt, κυρία Dietz, Günther Dietz και Καίτη Παπαδάκη στη δεκαετία του '60

Από το αρχείο της Ρέας και του Γιάννη Μυλωνά

Με αφορμή την εκδήλωση των καθηγητών η Ρέα Αργυριάδου, απόφοιτος του 1963 και καθηγήτρια και ο σύζυγός της καθηγητής Γιάννης Μυλωνάς, έστειλαν φωτογραφίες από το αρχείο τους.

Περισσότερα...

Από το αρχείο της Λίλας Γεωργίου-Παπαδημητροπούλου

Η απόφοιτός μας του 1970 Λίλα Γεωργίου – Παπαδημητροπούλου, με την ευκαιρία της εκδήλωσης για τους καθηγητές, επέλεξε και μας έστειλε ένα απάνθισμα σπάνιων φωτογραφιών από τις δεκαετίες '60 και '70 με τους καθηγητές εκείνης της εποχής. Διακρίνονται οι Βασιλόπουλος, Becker με τη χορωδία, Hahnemann, Hansen, Peter, Werner και Zeidler.

Περισσότερα...

Από το αρχείο της Λίλας Ασωνίτου (73)

Από το αρχείο της Σοφίας Μεσκούρη (67)

Από το αρχείο του Τάσου Κυπριανίδη (69)

Ο Φοίνικας στην αυλή της Μετσόβου στο διάλειμμα 

Από το αρχείο της Καίτης Κουμαντάρου (67)

Νίκος Ασωνίτης	Βασίλης Παπαχρυσάνθου
Παναγιώτης Γκιόλμας	Παναγιώτης Γκιόλμας
Dr. Guenther Krafft	Dr. Guenther Krafft
Weber	Λαμψίδης - Δημητράκος

Δύο ευτυχισμένες μέρες - ένα ταξίδι αστραπή στη Γερμανία - Τιμολέων Δημόπουλος

24-25 Ιουνίου 1995

Αν ψάξουμε στη ζωή μας, είναι δύσκολο να βρούμε ευτυχισμένες ημέρες. Ο ιαμβογράφος Ιππώναξ (6ος π.Χ. αι.) έχει γράψει ότι οι παντρεμένοι έχουν δύο ευτυχισμένες ημέρες στη ζωή τους: "Δύο ημέραι γυναικός είναι ήδισται, όταν άγηταί της αυτήν κακφέρη τεθνηκυίαν (δηλ. όταν το πρώτον τη νυμφεύεται και όταν κάμνη την κηδεία της)". Επειδή εγώ δεν έτυχε να παντρευτώ και δεν είχα την τύχη να απολαύσω αυτές τις ευτυχισμένες δύο ημέρες, θα σας περιγράψω δύο άλλες ευτυχισμένες ημέρες που έτυχε να έχω στη ζωή μου και είναι οι εξής:

Οταν ήμουνα στην υπηρεσία στη Γερμανική Σχολή (1956-1981), δυο Κυριακές το μήνα επισκεπτόμουνα με τους Γερμανούς συναδέλφους (έρχονταν όσοι ωρέγοντο του ειδέναι) σπάνιους αρχαιολογικούς χώρους, που τους είχαμε ονομάσει στην αρχή: "Αρχαιολογικούς χώρους τρίτης και τέταρτης κατηγορίας", και μετά τους ονομάσαμε: "Εκεί που δεν πηγαίνουν οι τουρίστες" και στα Γερμανικά: "Abseits der Touristenstroeme".

Τις άλλες δυο Κυριακές, τις διέθετα για τους μαθητές - ερχόντουσαν όσοι ήθελαν απ' όλες τις τάξεις - και πηγαίναμε στους σπουδαίους αρχαιολογικούς χώρους. Ολη αυτή η απασχόληση με τους καθηγητές και με τους μαθητές για μένα ήτανε παραδεισιακή απασχόληση. Γιατί, για να προσφέρεις κάτι το πνευματικό εις "ώτα ακουόντων", αυτό θυμίζει το να ποτίζεις διψασμένη γη. Αυτό είναι από τις μεγαλύτερες απολαύσεις που έχω δοκιμάσει στη ζωή μου. Οι χειρότερες στιγμές, και αυτό συμβαίνει ουχί σπανίως, είναι να προσφέρεις κάτι το πνευματικό εις "ώτα μη ακουόντων". Οι εδώ ακροατές μου Γερμανοί Καθηγητές έμεναν στην Ελλάδα για μια πενταετία. Εγώ, στη Γερμανική Σχολή, εργάστηκα 25 χρόνια. Στο διάστημα αυτό με παρακολούθησαν δεκάδες Γερμανοί καθηγητές. Αυτοί όλοι, όταν γύριζαν πίσω στην πατρίδα τους, "ανεμνήσκοντο ημερών αρχαίων" και έβρισκαν ότι οι πιο ευτυχισμένες ημέρες στην Ελλάδα ήταν, όταν πηγαίναμε μαζί στις εκδρομές αυτές και τελειώναμε κάθε φορά με συνεστίαση. Στο τέλος, έφτασαν οι άνθρωποι αυτοί να συγκεντρώνονται από τα πέρατα της Γερμανίας, πολλές φορές από απόσταση εκατοντάδων χιλιομέτρων, κατά το τέλος κάθε σχολικής χρονιάς, για να θυμηθούν τις παλιές καλές ημέρες που πέρασαν στην Ελλάδα. Ο αριθμός των συναδέλφων που συγκεντρώνονται δεν είναι πάντοτε ο ίδιος, κυμαίνεται μεταξύ 35 - 60. Αυτή τη χρονιά παραβρέθηκαν 35 συνάδελφοι με 11 εν συνόλω Ι.Χ. αυτοκίνητα. Ένας από αυτούς, που υπήρξε συνεργάτης μου και πολύ φίλος, ο Theo Schickle, αναλαμβάνει και κάνει επί ένα διήμερο την ίδια δουλειά που κάναμε εδώ, οδηγώντας μας εκεί, σε παλιούς γοτθικούς ή ρωμανικούς ναούς στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ελβετία κλπ. Φυσικά, στην Ευρώπη δεν έχουν τον πλούτο των ερειπίων που έχει η Ελλάδα.

Κάθε χρονιά με καλούν και μένα, εφόσον ζω ακόμη, να πάω εκεί, για να μετέχω στην ιεροτελεστία αυτή. Αυτό το ταξίδι είναι καθαρώς συναισθηματικό. 'Οταν προετοιμάζουν τις συναντήσεις, ρωτούν αν θα έρθει ο κ. Δημόπουλος. Αυτό βεβαίως ιδιαιτέρως με συγκινεί, γιατί τους έχω υποσχεθεί ότι θα πηγαίνω κάθε χρονιά εφόσον ζω.

Οι ξεναγήσεις αυτές διαρκούν δύο ημέρες. Το ταξίδι διαρκεί μία ημέρα να πάω, δύο η εκεί παραμονή μου και μία η επιστροφή. Αυτές οι δύο ημέρες της εκεί παραμονής μου είναι πραγματικά παραδεισιακές και αλησμόνητες. Όπως είπαμε στην αρχή, είναι δύσκολο να βρεις στη ζωή σου ευτυχισμένες ημέρες. Εγώ έχω το ευτύχημα να έχω δύο ολόκληρες ημέρες ευτυχίας κάθε χρόνο. Και αυτό το περιμένω πώς και πώς.

Κατά τις εκεί ξεναγήσεις, πάντοτε κάτι λέω και εγώ. Ετούτη τη χρονιά μ' έπιασε ένας θεολογικός οίστρος κι επειδή άρεσαν πολύ τα λεχθέντα στους ακροατές μου, αξίζει τον κόπο να σας αναφέρω τι είπα, όταν είδαμε σε μια Ελβετική εκκλησία μία τοιχογραφία που απεικόνιζε το Προπατορικό Αμάρτημα.

Το Προπατορικό Αμάρτημα
Το φίδι πάνω σ' ένα δένδρο μιλούσε με την Εύα, πιο πέρα ο Αδάμ καθόταν σε μια πέτρα σκεφτικός. Το φίδι, δηλαδή ο σατανάς, μιλούσε με τη γυναίκα Εύα και όχι με τον άνδρα Αδάμ, γιατί πίστευε ότι η γυναίκα ήταν πιο άξια, για να κάνει την επανάσταση και να παραβεί την εντολή του Θεού που ήταν να μη φάει από το δένδρο της Γνώσεως, να μείνει η ανθρωπότητα χωρίς Γνώση κι έτσι η Γνώση να μείνει αποκλειστικό προνόμιο της θεότητας και όχι των ανθρώπων. Η Εύα, προς μεγάλη της τιμή, το τόλμησε και παράκουσε τη θεία Εντολή κι έτσι η ανθρωπότητα απέκτησε τη Γνώση και διαφέρει από τα ζώα.

Όπως είπαμε, η γυναίκα Εύα απέδειξε ότι ήταν ανώτερη από τον άνδρα. Εν τούτοις οι αιώνες την έβαζαν πάντοτε στο περιθώριο. Στους χριστιανικούς ναούς δεν επιτρεπόταν να μπει η γυναίκα στον κυρίως ναό και στο ιερό. Υπήρχε πάντοτε ο νάρθηκας και ο γυναικωνίτης, που ήταν ένα είδος υπερώου πάνω από τον νάρθηκα των εκκλησιών, για τις γυναίκες, κλεισμένο με δίφρακτα εις τρόπον, ώστε οι γυναίκες να μπορούν με δυσκολία να βλέπουν κάτι από τα δρώμενα κατά τις ιεροτελεστίες, αλλά και από κάτω από τον ανδρώνα να μη μπορεί κανείς να βλέπει τίποτα προςτο μέρος που ήταν οι γυναίκες.

Οι φεμινίστριες της εποχής παρόλο που αγωνίζονται για τα δικαιώματα της γυναίκας, δεν έτυχε να ακούσω ποτέ να αναφέρουν ότι οι γνώσεις και ο πολιτισμός που έχουμε οφείλεται στη γυναίκα, δηλαδή στην Εύα.

Υπάρχει μία αιώνια ρήση που λέει: "μηδέν καλόν αμιγές κακού και μηδέν κακόν αμιγές καλού". Όπως γράφει ένα αρχαίο επίγραμμα "Ως άρα τοι θνητοίσι θεοί βιοτήν κεράσαντες χάρματα τ' ηδ' ανίας γείτονας αμφίς έχουν".

Με τη γνώση ήρθε το μεγάλο καλό στους ανθρώπους αλλά ήρθε και το Προπατορικό Αμάρτημα που είχε σαν συνέπεια να υποφέρουν άνθρωποι, καλοί και κακοί, βασανιζόμενοι από το Σατανά "εν σκότει και σκιά". Έτσι αναγκάζεται ο ίδιος ο Θεός να έρθει στη γη, για να απολυτρώσει "ζώντας και νεκρούς" υφιστάμενος ακόμη και το μαρτύριο του σταυρικού θανάτου.Για να συγχωρεθούν οι άνθρωποι από το Θεό, επειδή προσεβλήθη η θεία Δικαιοσύνη, έπρεπε να γίνει κάποια θυσία, έτσι ώστε να δοθεί συγγνώμη. Αν θυσιαζόταν ολόκληρη η ανθρωπότητα δεν αρκούσε. Για να συγχωρεθούν, έπρεπε να γίνει πάρα πολύ μεγάλη θυσία, δηλαδή να θυσιαστεί ο Θεός.

Και αποφασίζει κι έρχεται να θυσιαστεί ο Υιός του, για να ικανοποιηθεί η θεία Δικαιοσύνη, δηλαδή να ικανοποιήσει τον εαυτό του, "αλλ' εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών" (Προς Φιλιππησίους κεφ. β' 7). Πράγματα "ακατάληπτα ανθρωπίνοις λογισμοίς". Και υφίσταται κατά τας Γραφάς την "άκρα ταπείνωση": Φορά τον ακάνθινο στέφανο, μαστιγώνεται παρά μία τεσσαράκοντα, τον καρφώνουν στο σταυρό και υφίσταται αβάσταχτους πόνους εις τρόπον ώστε κραυγάζει σε μια στιγμή "Ηλί, Ηλί, λαμά, σαβαχθανί; τουτέστι "Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες;" (Ματθαίος κεφ. Κζ, 46).

Στη συνέχεια αποθνήσκει επί του σταυρού και, πριν αναστηθεί, κατέρχεται στον Αδη και σώζει τους "εν σκότει και σκιά" και έτσι "ο Αδάμ ανακέκληται η Εύα ηλευθέρωται και ημείς εζωοποιήθημεν" και με τη θυσία αυτή του Θεού απηλλάγη η ανθρωπότης από το Προπατορικό Αμάρτημα.

Αποχαιρετισμός Την τελευταία μέρα, κατά την ώρα του "πικ-νικ", τους είπα σαν αποχαιρετισμό τα εξής λόγια:

"Αγαπητοί φίλοι, ήλθαμε όλοι μαζί εδώ "ορεγόμενοι φύσει του ειδέναι", για να δούμε κάτι που δεν έχει καμία σχέση με συμφέροντα. Οι άνθρωποι χωρίζονται σε τρεις τάξεις.

Πρώτη τάξη είναι μία πολύ μικρή μειονότητα, οι Νουν έχοντες και σκεπτόμενοι, προικισμένοι από τη φύση με το προσόν να ορέγονται του "ειδέναι φύσει", όπως λέει ο Αριστοτέλης.

Δεύτερη τάξη, η μεγάλη μάζα των ανθρώπων που απασχολούνται με το στομάχι και τη διαιώνιση του είδους, ακριβώς όπως και τα ζώα.

Τρίτη, ένας απροσδιόριστος αριθμός ανθρώπων που είναι κάτω από το επίπεδο των ζώων. Αυτοί είναι εκείνοι που ουρλιάζουν στα γήπεδα, εκείνοι που μπαίνουν σε μια ατέλειωτη ουρά, για να προσκυνήσουν κάποια Ζώνη, οι θαμώνες των σκυλάδικων και εκείνοι που ανήκουν στον παντός είδους υπόκοσμο κλπ., κλπ., κλπ.

Εσείς όλοι είσαστε προνομιούχοι, γιατί ορέγεστε "φύσει του ειδέναι" κι ευχαρίστως έρχομαι και θα έρχομαι μαζί σας κάθε χρονιά, όσο ζω ακόμη. Και του χρόνου!

Επιμύθιον
Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω το ακούραστο ζεύγος Anna και Theo Schickle που με πολύ κόπο οργανώνουν αυτή την εκδήλωση. Δεν παραλείπουν να με καλούν κάθε χρονιά και να με φιλοξενούν φροντίζοντας για τη μεταφορά μου από και προς το αεροδρόμιο. Δεν βρίσκω λόγια να τους ευχαριστήσω, που εκτός των άλλων εκπληρώνουν και κάθε μου επιθυμία. Αυτή τη χρονιά εξεπλήρωσαν την επιθυμία μου και κάλεσαν τους von Amon και Endres. Είναι ασύλληπτο πόση ευτυχία μου έδωσαν, όταν είδα τα δύο αυτά αγαπητά πρόσωπα. Με την ευκαιρία αυτή πολύ θα ήθελα να καλέσουν την ερχόμενη χρονιά τον Peyias και τον Judt. Η ευτυχία μου είναι πολύ μεγάλη, όταν συναναστρέφομαι τους αγαπητούς μου συναδέλφους, τον "χαριτωμένο" Sack, τον αεικίνητο Seidelmann, τον "διψασμένο για μάθηση" Selting, τον "καταδεχτικό" Greve. Την "ευγενικιά" Λολίτα και το "ριψοκίνδυνο" άνδρα της, γιατί έκανε μέσα στην Ελβετία τροχαίες παραβάσεις, για να με μεταφέρει στον προορισμό μου, επειδή δεν μπορούσα να πάω με τα πόδια. Το ζεύγος Bruggaier που σαν άλλα "αηδόνια" τραγούδησαν στην εκκλησία ύμνους μεγάλων μουσουργών, όπως τραγούδησαν στην Ελλάδα τον Ύμνο στον Απόλλωνα στην Κοιλάδα των Μουσών. Επίσης με το "homo universalis" Reuther, τον "άνθρωπο με την πολλή ανθρωπιά" Roeske κλπ., κλπ., κλπ.

Τιμολέων Δημόπουλος
τ. Γυμνασιάρχης της Γερμανικής Σχολής
Αρχαιολόγος και Θεολόγος

Ο Βασίλης Μαυρίδης με τον Γεώργιο Δημητράκο το 1982

Ο Βασίλης Μαυρίδης, απόφοιτος της Αραχώβης, πατέρας του Γιώργου, μαθητή της Σχολής και πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων μαζί με τον Γεώργιο Δημητράκο, την κόρη του Άννα και την σύζυγό του κατά την Αποχαιρετστήρια Τελετή του Λυκειάρχη το 1982. 

Jeorjios Dimitrakos - Online-Compendium der deutsch-griechischen Verflechtungen

Ο Κώστας Παπαηλιού εντόπισε μία αναφορά στον Γεώργιο Δημητράκο, τον Γυμνασιάρχη της Σχολής από το 1956, όταν ξαναάνοιξε η Σχολή, έως το 1982, όταν συνατοξιοδοτήθηκε. Η αναφορά αυτή στο Online Compendium περιέχει πολλές πληροφορίες, αλλά και ένα βιογραφικό γραμμένο από τον ίδιο.

Am 21. Mai 1911 wurde ich, Georgios Dimitrakos, in Prusa (Kleinasien) als Sohn des Unternehmers Symeon Dimitrakos und seiner Ehefrau Helene, geb. Evangelaki, geboren. Bis Juni 1922 besuchte ich die Volksschule in Prusa. Nach der Vertreibung der griechischen Bevölkerung 1922, kam ich als Flüchtling nach Thessaloniki (Griechenland). 1922 bis 1927 besuchte ich das 1. klassische Gymnasium in Thessaloniki. Danach wurde ich an der Thessaloniker Universität immatrikuliert und studierte 8 Semester klassische Philologie, Geschichte, byzantinische und neugriechische Philologie, Archäologie und Philosophie. 1934 bestand ich die Diplomprüfung. Seit Wintersemester 1935/36 studiere ich in Hamburg als Stipendiat des Herrn Homère Pisani alte Geschichte, klassische Philologie und Archaeologie. In Thessaloniki hörte ich die Herren Professoren: Ioan. Apostolakis, Ioan. Bojiadzidis, Chariton Charitonidis, Alex. Delmusos, Georg. Graziatos†, Ioan. Kakridis, Stilpon Kyriakidis, Ioan. Papadopoulos, Nik. Papadakis, Strat. Pelekidis, Konst. Romaios, Anton. Sigalas, Georg. Sotiriadis, Char. Theodoridis, Man. Triantaphylidis. In Hamburg die Herren Professoren: Ziebarth, Kapp, Snell, v. Mercklin, Matthes, Rudolph. Allen meinen akademischen Lehrern bin ich zu aufrichtigem Danke verpflichtet, vor allem aber meinen hochverehrten Lehrern Herren Prof. Dr. E. Ziebarth und Prof. Dr. Ernst Kapp, die mich bei der Abfassung dieser Arbeit mit Rat und Tat unterstützten.«

Περισσότερα...

DSA MUN πριν από 25 χρόνια

Η Μαρκέλλα Σαμαρά μας έστειλε μία σπάνια φωτογραφία ηλικίας 25 ετών. Πρόκειται για μία ομαδική φωτογραφία από το 1o DSAMUN της σχολικής χρονιάς 1995-1996 και σημειώνει ότι "...δυστυχώς δεν ήταν το πρώτο σχολικό MUN στην Ελλάδα, μιας και είχε προηγηθεί λίγους μήνες πριν η πρώτη προσπάθεια από το ACS με λιγότερες συμμετοχές". 

Φωτογραφίες του Νίκου Βασιλείου

Πέρασαν κιόλας 5 μήνες από τότε που μας άφησε ο Νίκος Βασιλείου. Ήταν 6 Ιουνίου του 2020 και παρόλα τα μέτρα λόγω του κορωνοϊού πλήθος κόσμου τον είχαν αποχαιρετήσει. 

Ο Μιχάλης Αναστασάκης ('81) ανάρτησε στο facebook την φωτογραφία αριστερά.

Με την σειρά της η Αγγελική Κανελλακοπούλου ανάρτησε άλλες 6 φωτογραφίες:

Περισσότερα...

DSA - Παναθηναϊκός 13 Μαΐου 1968

Παναγιώτης Στάμος: "Ιδού η φύτρα"

Με αφορμή μία ανάρτηση του Άγγελου Κωβαίου στο facebook με ένα χειρόγραφο του Παναγιώτη Στάμου θυμηθήκαμε το σπουδαίο έργο που άφησε στα 30 χρόνια που έμεινε στην Σχολή σαν φιλόλογος, σαν Γυμνασιάρχης και σαν Λυκειάρχης. Και βέβαια το πλούσιο συγγραφικό έργο του που σήμερα διασώζει ο Σύλλογος Φίλων του στην Λιβαδειά, από όπου και το χειρόγραφο. 

Από το ίδιο site ανασύραμε και μία φωτογραφία με τον Στάμο στα νειάτα του, στο Βούπερταλ, μάλλον. Κάπως έτσι τον γνώρισαν και οι παλαιότεροι του τέλους της δεκαετίας του '60, όταν λίγο μετά το πραξικόπημα είχε ξεκινήσει να διδάσκει στο Μαρούσι.

 Δείτε το βιογραγικό του Παναγιώτη Στάμου...

Παναγιώτης Στάμος: "Τα χρόνια της Γερμανικής Σχολής"

Με τίτλο "Τα χρόνια της Γερμανικής Σχολής" αναρτήθηκε από τον Σύλλογο Φίλων Παναγιώτη Στάμου μία σελίδα με φωτογραφίες του καθηγητή μας και λογοτέχνη, που ήρθε στην Σχολή το 1971 και για 30 χρόνια διετέλεσε Καθηγητής, Γυμνασιάρχης και Λυκειάρχης και μας άφησε στις 8 Απριλίου 2016 σε ηλικία 77 ετών.

Δείτε τις φωτογραφίες...

Διάφορα

Ο Μάινχαρντ Μαρτσίνσκι με την Μαρία Παπαναστασίου

Ο Werner Ricken με την οικογένειά του