Την Τρίτη 16 Απριλίου ήρθε ο Peter Limbourg, General Manager της Deutsche Welle, στην Aula και μίλησε στις τελευταίες τάξεις.
Τον καλωσόρισε η κ. Annedore Dierker, διευθύντρια της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, και τον παρουσίασε στις μαθήτριες και στους μαθητές με αναφορές στο βιογραφικό του αλλά και στις κοινές δράσεις της DSA και της DW, όπως αυτή μέσω των Malteser, την οργάνωση Πρώτων Βοηθειών.
Ο Peter Limbourg ξεκίνησε χαμογελώντας με μία “δυσάρεστη” εμπειρία του από τα μαθητικά του χρόνια στην Aula, στον ίδιο ακριβώς με σήμερα χώρο, όπου τότε, όλες και όλοι έπρεπε να συμμετέχουν στην εκτέλεση της Carmina Burana του Carl Orff και με την καθηγήτριά του της μουσικής να μην εγκρίνει τις επιδόσεις του. Αναφέρθηκε στην έπαρση της σημαίας, που υποχρεωτικά παρακολουθούσαν κάθε πρωί όλα τα τμήματα τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο, στο Sportplatz, που πλέον είναι καινούργιο και στην πισίνα που τότε δεν είχε στέγη.
Παρουσίασε την DW και το έργο της, που ξεκίνησε το 1953 ως ραδιόφωνο και σήμερα εκπέμπει σε όλον τον κόσμο έχοντας την έδρα της στο Βερολίνο και την Βόννη.
Στάθηκε στην περίοδο της Δικτατορίας της 21 Απριλίου του 1967, όπου η ελληνική εκπομπή του ραδιοφώνου στα βραχέα, ήταν μια σημαντική πηγή ενημέρωσης των Ελλήνων πολιτών για θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, καθώς και βήμα των αντιπάλων της Χούντας των Συνταγματαρχών, μιας και στην Ελλάδα υπήρχε αυστηρή λογοκρισία, για επτά χρόνια (1967-1974),
και ξεκίνησε την ομιλία του για την “Σημασία των διεθνών μέσων ενημέρωσης στις κρίσεις και στα απολυταρχικά καθεστώτα“, αναφερόμενος στην Ρωσία, όπου η DW αναγκάστηκε να κλείσει τα γραφεία της, επισημαίνοντας ότι στα μη δημοκρατικά καθεστώτα εμποδίζεται ή ελέγχεται η διάχυση της πληροφορίας. Σήμερα με το internet πανταχού παρόν βλέπουμε περιπτώσεις, σαν αυτήν της Κίνας, όπου υπάρχει εσωτερικό, “κλειστό”, internet αποκλείοντας την πρόσβαση σε οποιαδήποτε πληροφορία, που δεν εγκρίνεται από το καθεστώς.
Παλαιά, εξήγησε, για να ξεφύγεις από τα “ραντάρ” των απολυταρχικών καθεστώτων μετέδιδες ραδιοφωνικές εκπομπές στα “βραχέα” που δεν ήταν δυνατόν να ανιχνευθούν. Σήμερα ένας τρόπος γαι να περάσεις τα εμπόδια είναι το youtube, το οποίο δεν “ελέγχεται”, και ο μόνος τρόπος είναι αναγκάζονται να το “κόψουν” εντελώς, είτε να επιτρέψουν την παρουσία του.
Ακολούθησαν πολλές εξαιρετικές ερωτήσεις των μαθητριών και των μαθητών που συντόνιζε η Αγγελική Κανελλακοπούλου, όπως:
– “τι κάνει σήμερα η DW στον χώρο των social media και ειδικά στο Tik Tok”, την οποία ο ίδιος απάντησε αναφέροντας ότι η DW επιχειρεί ένα άνοιγμα παρακολουθώντας προσεκτικά τις διεθνείς τάσεις, αλλά και το
– “ποιός γνωρίζει την αλήθεια;” στην οποία ξεκαθάρισε ότι “εμείς στην DW, δεν ισχυριζόμαστε ότι την γνωρίζουμε, απλώς προσπαθούμε να την πλησιάσουμε και να γίνουμε πιό αντικειμενικοί, εμείς μεταδίδουμε δεδομένα”.
Ερωτήθηκε και για την περιπέτεια της οικογένειάς του το 1972 μέσα στην περίοδο της δικτατορίας και ανέφερε την ιστορία, όπου ο πατέρας του, τότε Πρέσβης της Γερμανίας στην Αθήνα, φυγάδευσε στην Γερμανία τον Γεώργιο Αλέξανδρο Μαγκάκη, καθηγητή Νομικής και μετέπειτα υπουργό, ο οποίος παρεμπιπτόντως υπήρξε και αυτός μαθητής της Γερμανικής. Οι συνέπειες για αυτόν και την οικογένειά του ήταν καταστροφικές, αφού όλοι μαζί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την χώρα και ο ίδιος να φιλοξενηθεί σε ένα σπίτι φίλων στην Κηφισιά, μέχρι να τελειώσει την σχολική χρονιά στην Γερμανική Σχολή.
Κλείνοντας, εντυπωσιασμένος από τις ερωτήσεις, παρακίνησε τα παιδιά να κάνουν αιτήσεις για δουλειά στην DW.
