Μέσα στα Χριστούγεννα ανεβάζει ο Βασίλης Κουκαλάνι τα “Επείγοντα Χριστούγεννα” στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Το έργο είναι βασισμένο στο “Heile heile Segen”, που έχουν γράψει ο Christian Veit και ο Volker Ludwig του Grips Theater. Δεν είναι μόνο ο Βασίλης Κουκαλάνι που, ως απόφοιτος, συνδέεται με το έργο. Πενήντα χρόνια πριν ένα άλλος απόφοιτος, ο Christian Sorge, που αποφοίτησε το 1965, ξεκίνησε ως ηθοποιός με το Grips, αλλά και η κόρη του Christian Veit, Στέλλα Veit, κάθισε στα θρανία της Γερμανικής στην δεκαετία του ’70.

Το Grips-Theater στο Βερολίνο (επίσημη ονομασία: GRIPS Theater) είναι ένα γνωστό και καταξιωμένο θέατρο για παιδιά και νέους, που βρίσκεται στην Altonaer Straße στην Hansaplatz στο Hansaviertel στην περιοχή Mitte του Βερολίνου. Είναι «το πρώτο θέατρο παγκοσμίως, που ασχολείται κοινωνικοκριτικά με τη ζωή και τις συνθήκες διαβίωσης των παιδιών και των νέων και το ενσωματώνει σε πρωτότυπα χιουμοριστικά και μουσικά έργα». Έχει αποκτήσει εθνική και διεθνή φήμη, κυρίως χάρη στα μιούζικαλ για ενήλικες του πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Volker Ludwig, όπως τα αειθαλή Linie 1, Café Mitte ή η διασκευή του Brave New World του Aldous Huxley. Τα έργα του GRIPS έχουν αναπαρασταθεί πάνω από 1.500 φορές σε περίπου 40 γλώσσες σε όλο τον κόσμο.

Το 1966, δημιουργείται ένα παιδικό θέατρο στο Reichskabarett του Βερολίνου, «μια ομάδα φοιτητών που δημιουργούσε προγράμματα και σατιρικά σκετς διανθισμένα με τραγούδια επίκαιρα». Ο Volker Ludwig, ο οποίος θα συνέχιζε να υπηρετεί ως καλλιτεχνικός διευθυντής του GRIPS-Theater για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, ήταν ένας από τους συγγραφείς και συνιδρυτές της ομάδας, η οποία αυτοπροσδιοριζόταν ως μέρος της Außerparlamentarische Opposition (εξωκοινοβουλευτική αντιπολίτευση), ένα πολιτικό κίνημα διαμαρτυρίας στη Δυτική Γερμανία κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1960 και τις αρχές της δεκαετίας του 1970, το οποίο αποτέλεσε κεντρικό μέρος του γερμανικού φοιτητικού κινήματος. Το καλοκαίρι του 1966, η ομάδα άρχισε να παρουσιάζει θεατρικά έργα για παιδιά τα Σαββατοκύριακα, ξεκινώντας με το σατιρικά αναδιαμορφωμένο παραμύθι Ο διάβολος με τις τρεις χρυσές τρίχες.

Ο Christian Veit αριστερά και απέναντί του ο Christian Sorge με τα μαύρα μαλλιά στην παράσταση “Ein Fest bei Papadakis” γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στο Βερολίνο. Πρόκειται για ένα έργο, που έγραψε ο Volker Ludwig, όπου “οι δύο Christian”, ο Veit και ο Sorge, υποδύονται Έλληνες μετανάστες στην Γερμανία. Πολλά χρόνια αργότερα ο Βασίλης Κουκαλάνι, θα ανεβάσει στην Αθήνα το έργο με τίτλο “Μιά γιορτή στου Νουριάν”, που θα συνοδευτεί από τεράστια επιτυχία και η επιτυχία αυτή θα αποτελέσει την αρχή μίας μακροχρόνιας συνεργασίας με το Grips. Ο Christian Veit είναι εδώ περίπου 45 ετών, ενώ ο Christian Sorge τριαντάρης με σχετικά καλή γνώση ελληνικών.

O Christian Sorge στην παράσταση “Maximilian Pfeiferling” με τα δάχτυλα στο στόμα σφυρίζοντας και τους άλλους τρεις να καλύπτουν τα αυτιά τους και να προσθέσω ότι το σφύριγμα ήταν μέσον διεκδίκησης και άμυνας του Max. Έπαιζε βεβαίως και ο Christian Veit υποδυόμενος τον “κακό” (στην ελληνική έκδοση: “γρουσούδης”) και εγώ -λέει η Στέλλα Veit- που τότε ήμουν σε προσχολική ηλικία, θεωρούσα ότι το μικρό όνομα του Christian Sorge είναι Max, όνομα, που για εμένα “ίσχυε” μέχρι τον θάνατό του το 1986, όταν πλέον έμαθα ότι ονομαζόταν “Christian”.

Η Ξένια Καλογεροπούλου είχε ανεβάσει το έργο με τίτλο: “Μιχάλης ο Σφυρίχτρας” το 1978 με την Μίνα Αδαμάκη στο ρόλο του Μιχάλη (δηλαδή στον ρόλο που υποδύθηκε ο Christian Sorge) και δίπλα της η Ξένια Καλογεροπούλου, η Άννα Παναγιωτοπούλου, ο Γιώργος Κιμούλης και άλλοι.

Έχει μία σημασία να αναφερθούν και ορισμένοι σταθμοί της ζωής του Christian Sorge:

1965: Aποφοιτά από την DSA

1972-1979: Εμφανίζεται ως ηθοποιός στο Grips Theater

1979-1984: Μετακομίζει από το Grips-Theater του Βερολίνου στη Χαϊδελβέργη και σκηνοθετεί, μεταξύ άλλων, στο Haus der Jugend ή στον πρώην κινηματογράφο Fauler Pelz για το θέατρο της πόλης οκτώ παραστάσεις για παιδιά και νέους. Είναι προφανές ότι η πόλη χρειάζεται και έχει αποφασίσει να χτίσει ένα δικό της θέατρο για παιδιά και νέους.

1982: Ο θεμέλιος λίθος του θεάτρου για παιδιά και νέους τοποθετείται στις 24 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο της ανακαίνισης της παλιάς πόλης. Με κόστος περίπου 5 εκατομμύρια μάρκα, δημιουργείται ένα νέο θέατρο.

1984: Στις 31 Μαρτίου πραγματοποιείται η επίσημη παράδοση και τα εγκαίνια του θεάτρου για παιδιά και νέους από τον τότε δήμαρχο Reinhold Zundel. Η πρεμιέρα των εγκαινίων είναι το έργο «Der Freunderfinder» του Paul Maar.

1986-1990: Μετά τον ξαφνικό θάνατο του Christian Sorge, ο Werner Mink αναλαμβάνει τη διεύθυνση του θεάτρου για παιδιά και νέους, το οποίο εξακολουθεί να είναι ανώνυμο.

Ο Christian Sorge με την κιθάρα στην παράσταση: “Ein Fest bei Papadakis” τραγουδά στα ελληνικά το τραγούδι του Μπαγιαντέρα: “Ξεκινά μια ψαροπούλα” που δεν είναι παιδικό τραγούδι.

Άλλωστε τα χαρακτηριστικό στοιχείο του Grips είνα ότι τα έργα και οι ρόλοι έδειχναν τους ηθοποιούς να υποδύονται παιδιά σε καθημερινές και σύγχρονες συνθήκες, μακριά από τους ρόλους των παραμυθιών που αναφέρονταν σε πρίγκηπες, βασιλοπούλες και …παπουτσωμένους γάτους.

Στην αρχή, οι «ειδικοί στην εκπαίδευση» παραπονέθηκαν ότι παρουσιάζεται στα παιδιά μια θλιβερή καθημερινότητα, που τα εκνευρίζει και τα κάνει δυστυχισμένα, αντί να τα μεταφέρει σε έναν ιδανικό κόσμο. Στην πραγματικότητα, όμως, τα παιδιά δεν ενθουσιάζονταν με τίποτα περισσότερο από το να βλέπουν τον εαυτό τους στο επίκεντρο των καθημερινών τους ανησυχιών, να τα παίρνουν στα σοβαρά, να ανακαλύπτουν ότι και άλλοι νιώθουν όπως αυτά, ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και, πάνω απ’ όλα, ότι υπάρχουν πολλά για να γελάσουν.

Στην δεύτερη πρεμιέρα του «Maximilian Pfeiferling», μετακίνησαν τους κριτικούς και τους ειδικούς στο πίσω μέρος της αίθουσας αφήνοντας τα παιδιά στις πρώτες θέσεις. Αυτό βοήθησε πολύ. Μετά τις παραστάσεις, τα παιδιά τους κατακλύσανε με προτάσεις για το θέμα της επόμενης παράστασης. Όλα όσα τα βασάνιζαν: γονείς που φώναζαν και χτυπούσαν, αδικίες, απαγορεύσεις, διακρίσεις ανάμεσα σε αγόρια και κορίτσια, έλλειψη χώρου για παιχνίδι κ.λπ. Από αυτά έφτιαξαν τολμηρές κωμωδίες, κυρίως με με στόχο να ενισχύσουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών και να τους δώσουν “φωνή”.

Κουκαλάνι: Χριστουγεννιάτικες ιστορίες στο Φάρο του ΚΠΙΣΝ – Επείγοντα Χριστούγεννα