Το καλοκαίρι του 2025 κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις “Πατάκη” οι “Ποδολάτρες“, το βιβλίο του Σπύρου Μαντζαβίνου, απόφοιτου του 2013, σκηνοθέτη, συγγραφέα και εικαστικού.
Η Λίζα Σούμπερτ υπογράφει μία κριτική παρουσιάζοντας ταυτόχρονα το βιβλίο:
«Από που προέρχεται η αγάπη για τις γυναικείες πατούσες; Και το κυριότερο, προς τα πού πηγαίνει;»
Με αυτές τις δύο ερωτήσεις ξεκινά τους «Ποδολάτρες» του ο Σπύρος Μαντζαβίνος και αν αναρωτιέσαι, αν θα βρεις απαντήσεις στις σελίδες του- σε διαβεβαιώνω πως ναι, αν και όχι απόλυτα καθαρές ή άμεσες.
Αυτό το βιβλίο δε μας εξηγεί ακριβώς γιατί οι γυναικείες πατούσες, τα δάχτυλα, το κουντεπιέ και τα «μαξιλαράκια» στην κάτω πλευρά του πέλματος είναι τόσο καυτά για τον ποδολάτρη. Μας περιγράφει πώς αυτός αισθάνεται όταν εισέρχονται στο οπτικό του πεδίο. Πώς πλάθει ιστορίες για τις γυναίκες και πώς χτίζει μέσα στο μυαλό του χαρακτήρες γύρω από τα «πατουσάκια» τους. Πόσο μπορεί να υποφέρει μέχρι -σε δημόσιο χώρο, όπως π.χ. στο μετρό, σε μια παραλία, στο καράβι, κλπ.- να πετύχει μια θέση που του επιτρέπει την ανεμπόδιστη, διαρκή παρατήρηση ενός πέλματος που ξέφυγε από την φυλακή του κλειστού παπουτσιού και εκτίθεται αθώο και ανυπεράσπιστο στα μάτια του.
Ένα κομψά γραμμένο δοκίμιο για τη λατρεία του ποδιού; Ναι. Με πολλά στοιχεία που θα συγκρατήσεις και θα σκεφτείς και εσύ ακαριαία την επόμενη φορά που θα δεις ένα πέδιλο να κρέμεται σε κάποιο πατουσάκι κάνοντας αυτό το βασανιστικό κλαπ-κλαπ πάνω στη φτέρνα.
Ένα κείμενο που απευθύνεται αποκλειστικά σε ποδολάτρες; Όχι. Σε λάτρες ευρύτερα. Ό,τι και αν αγαπάς σαν «φετίχ», θα «δεις» λίγο από τον εαυτό σου σε αυτό που περιγράφει χωρίς ταμπού και με μηδενικό φόβο έκθεσης ο Σπύρος.
Ένα βιβλίο που στοχοποιεί τους φετιχιστές; Το αντίθετο. Συνθέτει σελίδα προς σελίδα την αθωότητα, την απλότητα, την προσήλωση, την υπομονή στον τρόπο με τον οποίο παρατηρούν και λατρεύουν το αντικείμενο του πόθου τους.
Ένα βιβλίο -τελικά- που τυποποιεί το τελευταίο οχυρό της φυσικής ομορφιάς-την ανεπιτήδευτη, αστόλιστη γυναικεία πατούσα; Όχι, πάλι. Γιατί δε μας λέει πουθενά ότι όλοι οι ποδολάτρες ποθούν τα ίδια πατουσάκια. Καθένας έχει το στιλ του. Όλες οι πατούσες, έχουν τη δύναμη να γίνουν αντικείμενα λατρείας.
Τελικά, είναι αρκετά αδιάφορο από που προέρχεται η αγάπη για τις γυναικείες πατούσες. Ενδιαφέρον είναι -ή μάλλον καθίσταται μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου- πόση τρυφερότητα και αθωότητα κρύβεται πίσω από αυτή την «λόξα». Και πόση αγάπη για τις γυναίκες, για τις ρίζες του γυναικείου κορμιού, το σημείο εκείνο που η γυναίκα συνδέεται με το έδαφος και γειώνει την ενέργειά της. Οπότε; Πατούσια όλου του κόσμου βγάλτε κάλτσες και παπούτσια, ενωθείτε, τεντωθείτε, τριφτείτε το ένα πάνω στο άλλο, γιορτάστε έτσι, εκτεθειμένα και ξυπόλυτα, γιατί αγαπιέστε πολύ και δεν το έχετε καταλάβει.
Οι «Ποδολάτρες» του Σπύρου Μαντζαβίνου είναι ένα εγκώμιο στον πόθο. Απολαυστικό, γρήγορο, εντυπωσιακά παραστατικό. Κάθε σελίδα νιώθεις να σε γαργαλάει. Στις πατούσες.
