Η χωρισμένη Γερμανία των μεταπολεμικών χρόνων είχε βρει κατά τη διάρκεια της φοίτησής μου στη Γερμανική Σχολή Αθηνών ένα μετά βίας τόσο υπερθεματισμένο ανάλογο: “μια Χώρα, ένας Λαός, δυο Κράτη” βρήκε εδώ την αντίστοιχη έκφρασή του στο “μια Σχολή, ένα καθηγητικό προσωπικό, τρία οικήματα”. Όχι πολύ μακριά το ένα απ’ τ’ άλλο, ωστόσο σε τρεις διαφορετικούς δρόμους, Μετσόβου, Ρεθύμνου και Πατησίων είχε χωριστεί η Σχολή σε τρεις νεοκλασικές μονοκατοικίες, οι οποίες επίσης ήταν εντελώς ακατάλληλες για σχολική λειτουργία. Κάποτε έπαιξε η τάξη μας το ρόλο της “Σταχτοπούτας” και πέρασε μια ολόκληρη σχολική χρονιά στο δωμάτιο υπηρεσίας, δίπλα στο ανακαινιζόμενο WC ! Παρ’ όλ’ αυτά, υπήρχε κάθε χρόνο μια συγκεκριμένη ένταση, σε ποιο δρόμο θα κοιτούσαμε αυτή τη χρονιά, μιας και το κτίριο της οδού Πατησίων πρόσφερε την πιο ενδιαφέρουσα άποψη. Από κει έχω την πιο εντυπωσιακή ανάμνηση των σχολικών μου χρόνων, όταν τα μικρά τετράδια διαγωνισμάτων του αξέχαστου καθηγητή μας των Μαθηματικών, κυρίου Hartwig, γραφικά τοποθετημένα πάνω στο μαρμάρινο περβάζι, στην έξω μεριά του παραθύρου… απήχθηκαν απαλά από το ευχάριστο, ανοιξιάτικο αεράκι στους αιθέρες και άρχισαν να αιωρούνται πέρα, πάνω από τη φαρδιά λεωφόρο. Έτσι, οι καλές αλλά και λιγότερο καλές επιδόσεις της τελευταίας χρονιάς, χάθηκαν σιγά-σιγά απ· τα μάτια μας και γλίτωσαν λόγω ανωτέρας επέμβασης από την αυστηρή κρίση της καθηγητικής απόφασης.

Δρ. Αριάδνη Μαλαμίτση

Επίκουρος καθηγήτρια Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Όλα τα βλέμματα στον ίδιο στόχο

ανυπόμονα, γεμάτα προσδοκία

Μερικοί πιστεύουν στην αρχή, άλλοι στο τέλος

Τι ήταν τότε και γιατί –

Θα μάθουμε ποτέ;

Ο χρόνος παρέρχεται

κάτω απ’ τη σκόνη οι αναμνήσεις

κι ο άνεμος να σβήνει τα σημάδια.

Irene Jagsch, τάξη 11/1994