Την άλλη Πέμπτη η ισραηλινή πρεσβεία στην Αθήνα γιορτάζει την 77η Ημέρα Ανεξαρτησίας της χώρας και με κάλεσαν στη δεξίωση. Οταν μου ήρθε η πρόσκληση με έπιασε θλίψη. Σκεφτόμουν πώς είναι δυνατόν οι παριστάμενοι να τρώνε, να πίνουν και να συζητούν όταν οι Παλαιστίνιοι που ζουν στη Λωρίδα της Γάζας απειλούνται με γενικευμένο λιμό. Δεν το λέω εγώ. Το λένε Ισραηλινοί στρατιωτικοί στους Νew York Times και προειδοποιούν ότι αν δεν αρθεί γρήγορα η πολιορκία της περιοχής και δεν αποκατασταθεί η ανθρωπιστική βοήθεια, θα απλωθεί η πείνα, ειδικά στους πιο ευάλωτους πληθυσμούς, τα παιδιά. Μου φαίνεται αδιανόητο λοιπόν να συμμετάσχω σε μια γιορτή που νομιμοποιεί την κυβέρνηση του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο οποίος δίνει μάχη πολιτικής επιβίωσης πατώντας (κυριολεκτικά όχι μεταφορικά) επί δεκάδων χιλιάδων πτωμάτων.
Αυτή τη φορά δεν είχα κάποιο ηθικό δίλημμα. Πάτησα με σιγουριά το κουτάκι «Οχι, δεν θα παραστώ». Τον περυσινό Φεβρουάριο βρέθηκα απέναντι σε ένα παρόμοιο ερώτημα. Οι γονείς της 26χρονης –ομήρου ακόμη– Νόα Αργκαμάνι βρέθηκαν στην Ελλάδα κι έκαναν καμπάνια για την απελευθέρωσή της. Αν τους έπαιρνα συνέντευξη θα ήταν σαν να αδιαφορούσα για τους (μέχρι εκείνη τη στιγμή) 30.000 νεκρούς Παλαιστινίους; Οχι, απάντησα στον εαυτό μου. Η καρκινοπαθής μητέρα της, μια φιλειρηνική μειλίχια παρουσία, που ήθελε να την ξανασφίξει στην αγκαλιά της πριν πεθάνει, ήταν αμέτοχη στην αιμοσταγή πλειοδοσία ανάμεσα στη Χαμάς και στην ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ. Οταν λίγους μήνες αργότερα απελευθερώθηκε η Νόα, συγκινήθηκα αληθινά.
Τέλος, η συζήτηση που έχει ξεσπάσει γύρω από τη ματαιωθείσα εκδήλωση του Ισραηλινού κριτικού λογοτεχνίας Οντέντ Βολκστάιν στη Θεσσαλονίκη μού είναι ακατανόητη. Δεν είναι θεμιτές οι αντιδράσεις για μια παρουσίαση που διοργανώθηκε από την ισραηλινή πρεσβεία, δηλαδή χρηματοδοτήθηκε από το ισραηλινό κράτος; Ας πούμε ότι γινόταν τελικά η εκδήλωση κι ο Βολκστάιν εξαπέλυε δριμεία κριτική στον Νετανιάχου και στην πολιτική του στη Γάζα. Δεν θα ήταν υποκριτικό τη στιγμή που τα εισιτήρια και το ξενοδοχείο του τα πλήρωσε το ισραηλινό κράτος; Δεν θα ήταν σαν να είχα πάει εγώ στη δεξίωση της ισραηλινής πρεσβείας κι ενώ έπινα αφρώδη οίνο κι έτρωγα καναπεδάκια, έκανα παράλληλα οργισμένες συζητήσεις για την εργαλειοποίηση του λιμού εις βάρος των Παλαιστινίων; Στα ηθικά διλήμματα υπάρχει μια αποτελεσματική, σύντομη απάντηση: «Οχι, δεν θα παραστώ».
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Καθημερινή” στις 15.5.2025:
https://www.kathimerini.gr/opinion/563612482/ochi-den-tha-parasto/
