Ο γενικός τίτλος της έκθεσης «Χωρίς ήχο» λειτουργεί ως παραδοξολογία καθώς η ανάγνωση των έργων τελείται υπό τους ήχους και την προφορική αφήγηση του ομώνυμου βίντεο. Πρόκειται για έναν γυναικείο μονόλογο, ένα αυθόρμητο ερωτικό παραλήρημα που σκιαγραφεί τη μοναχικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης την εποχή της καραντίνας.
Η ρυθμική φωνή της ηρωίδας «ντύνει» το κινηματογραφικό έργο το οποίο συνενώνει τρία διαφορετικά βίντεο σε ένα.
Οι κινηματογραφικές φρίζες απαρτίζονται από ζωγραφιές και σχέδια της Μαίρης Χρηστέα, κυρίως πορτρέτα και σωματικά μέλη της ίδιας και άλλων γυναικών, καθώς και από φωτογραφίες που στην πλειονότητα τράβηξε εκείνη: τοπία με θάλασσες, βουνά και ηλιοβασιλέματα. Τα πλάνα είναι πολλές φορές αμφίσημα. Η εικονογραφική συνάφεια των καμπυλών του γυναικείου σώματος με την οργανική μορφολογία της μητέρας-γης, ευρύτερο χαρακτηριστικό της εργασίας της, στοιχειοθετεί ένα οικο-φεμινιστικό σχόλιο. Μια υποδόρια φιλοσοφική αναφορά στο κοσμικό γίγνεσθαι, τις έννοιες της ζωής, του θανάτου και της αναγέννησης.
Δείτε όλο το άρθρο του culturenow.gr:
https://www.culturenow.gr/mairi-xristea-xoris-ixo-ekthesi-stin-batagianni-gallery/
Η επιδραστικότητα της ανατρεπτικής θέασης του κόσμου από τον Goya αποδεικνύεται εξαιρετικά ανθεκτική στο χρόνο. Κάνει εμφανή την παρουσία της στην απελευθερωτική έκρηξη των σουρεαλιστικών οραμάτων και της ποιητικής γλώσσας του μοντερνισμού, ενώ συνεχίζει μέχρι σήμερα να μας προσφέρει μια πολύτιμη δεξαμενή πρωτότυπων εικαστικών ερμηνειών για τη σχέση μας με τον κόσμο και τα όντα που τον συναποτελούν. Τα χαρακτικά του διακρίνονται για την αληθοφάνεια του τερατώδους, την πειστικότητα του παραλόγου και την έλξη του αποτρόπαιου. Αξιοποιώντας τη θεατρικότητα της καρναβαλικής παράδοσης και της Commedia dell’ Arte, ο Goya συνθέτει ένα καινοφανές σύμπαν στο οποίο κυριαρχεί η αμφισημία και η υβριδικότητα, η διαρκής αιώρηση ανάμεσα στο οικείο και το ανοίκειο, αίσθηση που οφείλεται στην αριστοτεχνική συναρμογή δημοφιλών, καθημερινών θεμάτων με παράταιρες, απειλητικές, αποκρουστικές ή και δυσερμήνευτες μορφές οι οποίες παραδόξως μας έλκουν αντί να μας απωθούν, ίσως διότι σ’ αυτές αναγνωρίζουμε διαισθητικά κάτι βαθιά δικό μας. 
Ο Θόδωρος Σωτηρόπουλος δημοσίευσε στο Τεύχος 161 (Φεβρουάριος 2025) του περιοδικού Book Journal ένα άρθρο με τίτλο “Η μέθοδος Σημίτη”
Στον Romuald Karmakar απονεμήθηκε το βραβείο για το καλύτερο ντοκυμαντέρ του 2024 που έκανε πρεμιέρα στην Berlinale 2024 και βαρβεύτηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2025.
Ο γνωστός πιανίστας Δημήτρης Γιάκας συνοδεύει στο πιάνο μια σειρά 2 συναντήσεων με θέμα τον διάλογο ποίησης και μουσικής στην Ελλάδα από τον 19ο έως τον 21ο αιώνα, στην οποία συμμετέχουν νεότεροι, αλλά και παλαιότεροι λυρικοί τραγουδιστές. Καλλιτεχνική επιμέλεια από τη μεσόφωνο Ειρήνη Καράγιαννη.
Ο μαέστρος Νίκος Αθηναίος συμμετέχει ως κύριο πρόσωπο σε ένα διμερές αφιέρωμα που οργανώνει το Ωδείο Αθηνών προς τιμήν του, στις 12 και 14 Μαρτίου.
Mittwoch 12. März 2025, 18:00
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου, σύζυγος της Σοφίας Μεσκούρη (απόφ.΄67) εξέδωσε το παιδικό-εφηβικό βιβλίο “Το φανταστικό ταξίδι του Όσκαρ στον ουρανό” σε εικονογράφηση Αλίκης Αρναούτη. Το βιβλίο κυκλοφόρησε και στα γερμανικά, σε μετάφραση του αδελφού της Σοφίας, και επίσης αποφοίτου, Κώστα Μεσκούρη (΄64).
Πέντε είναι τα συμπεράσματα από την προχθεσινή αναμέτρηση στη Γερμανία. Δημιουργούν ελπίδες, αλλά και προβληματίζουν. Ο σχηματισμός του μεγάλου συνασπισμού (GroKo) δεν θα είναι ανέφελος και η AfD θα καραδοκεί στη γωνία. Η χώρα παραμένει διχασμένη, γεωγραφικά, δημογραφικά και κοινωνικά. Ουδείς είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένος από την εμφάνιση του κόμματός του, αλλά η αυτοκριτική σπανίζει. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί το κόμμα της Αριστεράς, Die Linke.
Όλα τα ημερολογιακά συστήματα είναι επινοήσεις. Αυτό όμως που τα συνδέει είναι η ύπαρξη κάποιου σημείου αναφοράς, όπως στο χριστιανικό ημερολόγιο, στο οποίο κεντρικό σημείο είναι η γέννηση του Ιησού.
Αποτελεί η σαρωτική νίκη της γερμανικής Αριστεράς ένδειξη μιας αριστερής ριζοσπαστικοποίησης των νέων ψηφοφόρων στη Γερμανία;
Η Prima Echo ήταν μία εφημερίδα της τάξης των χρόνων του Πολέμου. Να προσθέσουμε ότι όπως αναφέρει και ο Γένιο Σαντορίνης στο καταπληκτικό κείμενό του “Αναμνήσεις από την προπολεμική Γ.Σ.Α.”, “η τελευταία τάξη ονομάζοταν Prima για τους Γερμανούς τελειόφοιτους και «όγδοη» για τους Έλληνες“. Στον Σαντορίνη οφείλουμε και πολλά μικρά ονόματα καθηγητών αλλά και τα μαθήματα που δίσκασκαν, πληροφορίες που λείπουν από το βιβλιο του Jens Godber Hansen.
«Ο Μουνής» ένα έργο για τις διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής επαρχίας με την αλληγορική, διεισδυτική ματιά της Λ. Κιτσοπούλου ανεβαίνει από 1η Μαρτίου κάθε Σάββατο και Κυριακή στο OLVIO, σε σκηνοθεσία Νατάσας Παπαμιχαήλ. Παραστάσεις μέχρι 13 Απριλίου.
Ο Ιχώρ (Ιγκόρ) Δεργαλίν (Igor Dergalin) του Δημητρίου πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια στην 7η τάξη του 8ταξίου Γυμνασίου το έτος 1943-44. Υποθέτουμε ότι οι κατάλογοι των προηγούμενων ετών έχουν χαθεί και είναι χαρακτηριστικό ότι το πιστοποιητικό για την εγγραφή του εκδόθηκε το 1939. Αν μεν ήταν στο Γερμανικό Τμήμα θα αποφοιτούσε το 1946, αν ήταν στο Ελληνικό το 1945. Σε κάθε περίπτωση, αφού η Σχολή έκλεισε το 1944, προφανώς ολοκλήρωσε την φοίτησή του σε άλλο σχολείο.