Ο Werner Preibisch γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1896 στο Ohlau της Πολωνίας και πήγε σχολείο στο Χάλε. Ηταν “μισοεβραίος” σύμφωνα με τους φυλετικούς νόμους της Νυρεμβέργης (1935). Ήταν βετεράνος του Α’ Παγκοσµίου Πολέµου (ανθυπολοχαγός εν αποστρατεία).

Ως καθηγητής αναλαμβάνει καθήκοντα Αναπληρωτού Διευθυντού της Γερμανικής Σχολής στην Αραχώβης, στο δεύτερο εξάμηνο του 1932. Τον Ιανουάριο του 1933 η κυβέρνηση Χίτλερ στη Γερμανία, που θα αναλάβει τον επόμενο χρόνο, πήρε ριζικά μέτρα απομάκρυνσης κάποιων Γερμανοεβραίων καθηγητών, οπότε έφυγε από την Ελλάδα.

Από το 1936 ως το 1946 εμφανίζεται καταχωρημένος ως “ξένος καθηγητής γερμανικής γλώσσας” στο Ιαπωνικό Γυμνάσιο Yamaguchi και σύμφωνα με τις πληροφορίες, που μας δίνει ο Ευγένιος Σαντορίνης στο άρθρο του “Αναμνήσεις από την προπολεμική Γ.Σ.Α”, ο Preibisch έγινε αργότερα λέκτωρ σε Πανεπιστήμιο της Ιαπωνίας. Αυτός και ο Dr. Kaspar συνέγραψαν διατριβές, που περιλαμβάνονται μόνιμα στη βιβλιοθήκη του αμερικανικού Κογκρέσσου, της μεγαλύτερης του κόσμου. (περισσότερα…)

Το νέο κτίριο του Νηπιαγωγείου που μελέτησε και σχεδίασε το αρχιτεκτονικό γραφείο του απόφοιτού μας Δημήτρη Ποτηρόπουλου (Potiropoulos+Partners) έχει επιλεγεί ως φιναλίστ του διαγωνισμού για την απονομή των βραβείων “The Architizer A+ Popular Choice Awards” στην κατηγορία Institutional: Kindergartens category.

Ψηφίστε μέχρι την 1η Απριλίου για την ανάδειξη του καλύτερου έργου ανάμεσα σε 5 φιναλίστ εδώ…

Tα βιβλιοπωλεία Public εχουν προκηρυξει και φέτος διαγωνισμό για την ανάδειξη των δημοφιλών βιβλίων που εκδόθηκαν το 2015, ανά κατηγορία (ελληνική λογοτεχνία, παιδικά, εφηβικά κλπ.). Μεταξύ αυτών, στην κατηγορία “εφηβική λογοτεχνία“, είναι και το βιβλίο της Λένας Μερίκα, αποφοίτου του 1964: “Όχι άλλη αγάπη παρακαλώ”, από τις εκδόσεις Κέδρος. Είναι ένα βιβλίο που έχει αγαπηθεί (ήδη σε επανέκδοση), έχει πάρει πολύ καλές κριτικες και θίγει – για πρωτη φορά στη χώρα μας, σε βιβλίο που απευθύνεται σε εφήβους – μεταξύ άλλων, ενα πολύ επίκαιρο θέμα: το σύμφωνο συμβίωσης για ομοφυλόφιλα ζευγάρια, μέσα από την ιστορία μιας τυπικής νεοελληνικής οικογένειας και τις δυσκολίες που έχει να αποδεχθεί και να αγκαλιάσει ένα δικό της “παραστρατημένο” παιδί.

Υπάρχει άνοιξη εκεί πάνω! Είναι η δεύτερη φορά με τους απόφοιτους της Γερμανικής και η 5η η 6η για μένα.

Έχασα τον λογαριασμό εκτός από την πρώτη φορά, ήμουν είκοσι χρονών τότε. Είχα ανέβει στην Πέτρα με παλιοπαρέα, τέλη Ιουλίου, χαρά θεού παντού αλλά με καταιγίδα κεραυνών στις κορυφές εκεί πάνω. Δεν ξέραμε τίποτα ούτε περί ορειβασίας ούτε συγκεκριμένα για την Παλιοβούνα…

Μέσα στην αναστάτωση έπεσα, χτύπησα και έμεινα αναίσθητος. Με φέραν οι σύντροφοι σηκωτό κάτω στα Πίσια. Πέρασαν έξι μήνες να αναλάβω. Ήμουν τυχερός που την γλύτωσα.

Χτες, άλλη μια φορά, ανέβηκα – ανεβήκαμε εκεί. Ο καλός καιρός και η άνοιξη βοήθησαν πολύ. Το ίδιο και η σήμανση μονοπατιών που κάνει έναν ωραίο τόπο προσβάσιμο. Με κάποιο αυτοσχεδιασμό, ελεύθερα, χωρίς μονοπάτι, φτάσαμε στην Πέτρα την δυτική κορυφή της οροσειράς Γερανίων, μπαλκόνι στον Κορινθιακό κόλπο!

Η θέα δεξιόστροφα: Σαρωνικός,Λουτράκι, Ισθμός, Κόρινθος, Κορινθιακός, βουνά Κορινθίας με την Ακροκόρινθο μπροστά, φάρος Μελαγκάβι με το Ηραίο και την λίμνη πίσω του,η Περαχώρα και τα χωράφια της κάτω μας, βουνά Ρούμελης, κόλπος Αλκυονίδων με τα Καλά νησιά και τα τρία νησάκια στην είσοδο του κόλπου Δόμβραινας.

Τέλος πίσω μας, τα Γεράνια σκούρα πράσινα ως την μικρή και μεγάλη Ντουσκιά και το Μακρυπλάγι.

Ανάπαυση, κατανάλωση θέας, φρούτων και ότι άλλο. Όρεξη πολλή.

Συνεχίσαμε ανατολικά πίσω μας στην κορυφογραμμή, με σήμανση. Φτάσαμε σε πηγή σε ολοπράσινα λιβάδια κάτω από την κορυφή του βουνού.

Ήπιαμε το νερό, ανεβήκαμε ως το κολωνάκι, φωτογραφηθήκαμε.

Κατάβαση από Ξενώνα Γαλανόπουλου όπου βρήκαμε κόσμο, ορειβάτες επίσης, με ψησταριά σε λειτουργία! Από ‘κει άλλη πηγή. Από ‘κει κατηφόρα για το χωριό Πίσια και την ωραία ταβέρνα <<Πλάτανος>> κάτω απ’τα …πλατάνια.

Οι πεινασμένοι έφαγαν. Οι χορτοφάγοι έφαγαν τυρόπιτες. Οι μπύρες ήταν ..γενικής χρήσεως.​

Όλοι μείναμε ευχαριστημένοι και μαγεμένοι. Θα ξαναπάμε. Ελάτε! Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

Σε προηγούμενη εξερεύνηση του ρέματος Θοδώρας, χάσαμε το μονοπάτι σε ένα σημείο.

Έστειλα ερώτηση για το μονοπάτι και έλαβα πληροφορίες από τον Ορειβατικό Σύλλογο Φυλής (Ε.Π.Ο.Σ. Φυλής) και συγκεκριμένα από την Κα Καλλιόπη Δηλαβεράκη:

Το μονοπάτι προς το φρούριο Φυλής ανοίχτηκε, σηματοδοτήθηκε και συντηρείται από τον ΕΠΟΣ Φυλής εδώ και δυόμιση χρόνια. Μας βοήθησαν με οδηγίες και αποστολή χάρτη να μάθουμε όλη την διαδρομή. Τους ευχαριστούμε θερμά.

Επιστρέψαμε 6 του Μάρτη και ερευνώντας βρήκαμε το πάνω μέρος της διαδρομής που μας ξέφυγε την προηγούμενη φορά. Το φρούριο, όμορφο και θεαματικό, μας υποδέχτηκε από την πίσω πύλη που παραμένει άθικτη. Φωτογραφίες, όσο ξέρω, δεν τραβήχτηκαν. Είναι ωραία διαδρομή. Την επανέλαβε φίλος που ήρθε μαζί μας λίγες βδομάδες αργότερα με πολυάριθμη ομάδα. Με πεζοπορικούς χαιρετισμούς από τον Τάσο Καβαδέλλα DSA’71

Ξαναπήγαμε στου Αλούλα, το αρχιτεκτονικά διαμορφωμένο νταμάρι του Διονύσου. Μαζευτήκαμε ηλικίες από ενός έτους μέχρι …ε δεν τα λέμε όλα. Όλοι κάναμε την διαδρομή με εξαίρεση την Άρτεμη που, θεά που είναι, την κουβάλησε στα χέρια ο …μπαμπάς της. Στα μισά μάλιστα αποκοιμήθηκε βαθιά.

Παιδιά αυτός είναι Απρίλιος. Ο Φλεβάρης καταργήθηκε φέτος. Είχε και άλλους πεζοπόρους. Είχε ήλιο και συννεφάκια. Ανεβήκαμε στα τρία ξωκλήσια. Ήπιαμε δροσερό νερό απ’την πηγή του Αγίου Λουκά. Επισκεφτήκαμε τις κατασκευές ξερολιθιάς στα ψηλά του λατομείου με την Δανάη οδηγό. Τέλος θαυμάσαμε τα αγάλματα κάτω, πλάι στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό. Υπάρχει η πρόταση-Λένας- να κάνουμε Πάρνωνα αργότερα με ζεστότερο καιρό. Θέλει τριήμερο αλλά σας βεβαιώνω αξίζει. Πήγαμε πέρυσι εκεί στα χαμηλά του Πάρνωνα, και ξέρουμε. ΠΟΛΥ ΠΡΑΣΙΝΟ. Πολά Νερά.

Δηλώστε ενδιαφέρον!

πεζοπορικά οι απόφοιτοι και φίλοι DSA

Πολλά χρόνια πριν, με το αμαξάκι του πατέρα μου, είχα βρεθεί στον δρόμο προς Δερβενοχώρια πάνω από την Χασιά και την Μονή Κλειστών. Τότε, παραπάνω, ο δρόμος γινόταν χωμάτινος και η κίνηση ήταν ανύπαρκτη. Είχα αφήσει το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου να περπατήσω.

Προχώρησα ελεύθερα σε χαμηλή βλάστηση, μιά ελαφρά ανηφόρα δυτικά του δρόμου. Το έδαφος εκτεινόταν μπροστά για λίγο και μετά έβλεπα βουνά μακριά. Προχώρησα να δω την κατάβαση μα όσο πλησίαζα στην <<ράχη>> μπροστά μου, τα ίδια: Θάμνα και βραχάκια κοντά και πίσω τους μακρινά υψώματα.

Φτάνω και τι να δω; Από κάτω το χάος. Ξαπλώνω στο χώμα να κοιτάξω έξω. Κάτω μου επίσης το χάος! Αρνητικός γκρεμός, περισσότερο από κάθετος.. Κάτι φυτά αμέριμνα αερίζονταν ριζωμένα στον γκρεμό και μία πεταλούδα, εξίσου άφοβα, τα επιθεωρούσε. Εκατοντάδες μέτρα κάτω η ρεματιά, της Θοδώρας έμαθα αργότερα. Απέναντι απότομες πευκόφυτες πλαγιές. Ήμουν στον βράχο της Θοδώρας. Εντυπωσιακά.

Πήγαμε σήμερα σ’αυτό το μέρος, από την κάτω μεριά όμως, απ’το ρέμα. Ο ορειβατικός Φυλής συντηρεί σηματοδοτεί και ανοίγει καινούργια μονοπάτια εδώ. Αφήνουμε τ’αμάξια σε κλειστή ταβέρνα και βρίσκουμε το μονοπάτι. Περνάμε από στενωπό με το ρέμα της Γκούρας-Γιαννούλας: η έξοδος της Χασιάς προς τον κάμπο της Ελευσίνας, για πεζοπόρους μόνο.

Σύντομα τα διπόταμα όπου συμβάλλει και το ρέμα της Θοδώρας. Περνάμε το στεγνό ρέμα αρκετές φορές ακολουθόντας τώρα την κοιλάδα Θοδώρας. Βρίσκουμε και κυνηγό. Μας δίνει οδηγίες για τον δρόμο Νικοτσάρα, τους νερόμυλους και το μονότοξο γεφύρι του Καρά Χασάν.

Είμαστε σε πευκοδάσος μεικτό με χαμηλότερη βλάστηση θάμνων. Δεξιά μας οι τρεις πέτρες Θοδώρας μας κοιτάν από ψηλά. Εντάξει μόνο η τελευταία έχει επίσημα το όνομα αλλά είναι τρεις! Ο δρόμος οδηγεί προς Φίχθι-άλλο μέρος- αλλά υπάρχη σήμανση και ξαναπαίρνουμε το ρέμα ΜΑΣ. Φτάνουμε σε ερείπια νερόμυλου.

Το μονοπάτι στενεύει και ανηφορίζει μέσα στο δάσος. Δεξιά μας, πάνω μας οι γκρεμοί. Φτάνουμε σε πινακίδα προς υδραγωγείο/ πίσω προς διπόταμα. Πράγματι υπάρχει αυλάκι σκαμμένο στον βράχο. Μπροστά η ρεματιά χάνεται σε πυκνή βλάστηση και βράχια. Δεν πάει εύκολα από ‘κει. Αριστερά τίποτα. Προς τα πάνω ίσως υπάρχει συνέχεια του μονοπατιού.

Αρχίζουμε ανάβαση σε νέο, μετά από πυρκαγιά, πευκοδάσος, δυό τρία μέτρα ψηλό. Χάσαμε το μονοπάτι. Η δεν υπάρχει άλλο, δεν έχει ολοκληρωθεί η διάνοιξη. Σκαρφαλώνουμε <<ελεύθερα>>. Δηλαδή χωρίς μονοπάτι με δυσκολία παραμερίζοντας τα κλαδιά, ψάχνοντας την ευκολότερη δίοδο. Οι φωνή του Αντώνη ακούγεται κοντά αλλά δεν τον βλέπω. Κουνάει τα μπατόν ψηλά να ξέρω προς τα που πηγαίνει. Ο Τζέφρυ από πίσω φόρεσε κοντά παντελόνια σήμερα. Τα πουρνάρια τον γρατζουνίζουν. Κατά τ’άλλα σωστός. Κάνει ζέστη. Πολλή ζέστη για Φεβρουάριο. Με όλα τα λουλούδια ανθισμένα είναι κάτι σαν Φλεβαροαπρίλιος.

Κάποια στιγμή φτάνουμε στη ράχη. Αριστερά έρχονται γαυγίσματα. Μαζευόμαστε μην βρεθεί κανένας μόνος του. Τελικά είναι δεμένος ο σκύλος. Γαύγισε από ..φιλότιμο. Φτάνουμε στον δρόμο που περίμενα.

Λίγο πιό πάνω, ο χάρτης δείχνει αρχαίο δρόμο προς το φρούριο της Φυλής. Το βρίσκουμε και το ακολουθούμε. Αργότερα πράγματι είναι μονοπάτι σκαμμένο στον βράχο. Μας οδηγεί με εύκολο τρόπο στο κάστρο. Υπάρχει σήμανση πάλι. Φτάσαμε!

Μεγάλο μέρος των τοίχων είναι άθικτο. Αλλού ζημιές από τον σεισμό της Πάρνηθας του ’99. Υπάρχουν κάποιες σωστικές αντιστηρίξεις.

Επάνω ένα πράσινο λιβάδι, πέτρες των τοιχών πεσμένες και η πίσω πύλη που ανοίγει στο ..κενό με θέα τις απέναντι ορθοπλαγιές.

Περάσαμε από την πηγή της Φυλής, φάγαμε και κάπως χορτάτοι πήραμε εύκολο δρόμο επιστροφής.

Ο αναζητών ανταμοίβεται. Το μονότοξο γεφύρι δεν το βρήκαμε.

Με πεζοπορικούς χαιρετισμούς Αντώνης, Τζέφρυ και Τάσος

Προβλέφτηκε μπόλικο περπάτημα και έτσι ήταν. Ακόμα και 20 – 30 εκατοστά χιόνι, ακόμα και με τέλειο καιρό, μας καθυστερεί. Η κόψη όπως πάντα με θέα της Αθήνας πιάτο κάτω. Η χιονισμένη Χούνη κάτω, απ’την άλλη μεριά, μας δίνει ωραίες θέες.

Κουραστικά αλλά ανεβαίνουμε συνεχώς. Σύντομες στάσεις. Στο τρίωρο φτάνουμε στην σημαία, κορυφή μεγάλου Φλαμπουριού. Αναμνηστικές φωτό μετά ακολουθούμε τα πατήματα στο χιόνι ως το καταφύγιο Φλαμπούρι. Βλέπουμε κόσμο. Άρα ο δρόμος είναι ανοικτός. Τσάι, φρούτα, ξηροί καρποί, σούπα ο Τζέφρυ, ρακόμελο από μπιμπερό όλοι… Αλήθεια, έτσι σερβίρεται.

Μετά την μεσημεριανή στάση-φαί πέρνουμε τους δρόμους στα ψηλά. Τέλος το μονοπάτι για Μον Παρνές και πτήση κάτω στο πάρκιν. Εφτά ώρες μαζί με τις στάσεις. Είμαστε και οι τρεις στην έβδομη δεκαετία ηλικίας. Θέλουμε νέους!

με πεζοπορικούς χαιρετισμούς όπως πάντα Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

Σήμερα περπατήσαμε τα βόρεια πρανή της Πάρνηθας, μία βδομάδα μετά το <<πολύ>> χιόνι της περασμένης Κυριακής. Είχε χιόνι αρκετό στα ψηλά του βουνού. Είχε λάσπη αλλά λιγότερο απ’το αναμενόμενο. Είχε λιακάδα και ευχάριστη θερμοκρασία. Είχαμε τέσσερα παιδάκια που περπάταγαν πιο γρήγορα απ’τους άλλους. Όλοι κάναμε την ανάβαση ως τον Αγ.Πέτρο στην Μόλα. Ευχαριστούμε Την Βάσω και τον Στέφανο που πρότειναν και οδήγησαν το Wandertag σήμερα!

με πεζοπορικούς χαιρετισμούς Τάσος Κ

Ο Γιάννης Βαρδουλάκης γεννήθηκε στις 22/3/1949 στα Χανιά και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1966. Έλαβε το δίπλωμα Πολιτικού Μηχανικού από το ΕΜΠ το 1972 και το Διδακτορικό Δίπλωμα Μηχανικού στην Εδαφομηχανική από το Πανεπιστήμιο της Καρλσρούης της Γερμανίας το 1977. Διετέλεσε ερευνητής στην Καρλσρούη και Καθηγητής της Γεωμηχανικής στο Πανεπιστήμιο της Μινεζότας των ΗΠΑ, μέχρι την εκλογή του σε θέση Καθηγητή στο ΕΜΠ το 1990.

Για την προσφορά του τιμήθηκε με το βραβείο Bishop για τη γεωτεχνική έρευνα από το Ίδρυμα Πολιτικών Μηχανικών του Ηνωμένου Βασιλείου και το μετάλλιο «Εξαίρετης Έρευνας στην Γεωμηχανική» από τον Ιαπωνικό Γεωτεχνικό Σύλλογο.

Για την έρευνά του διεκδίκησε και έλαβε χρηματοδότηση, με σημαντικές ερευνητικές προτάσεις, η κορωνίς των οποίων ήταν το τελευταίο μεγάλο ευρωπαϊκό του πρόγραμμα στο πλαίσιο του ΙDEAS. Με τις προσπάθειες του έστησε ένα σπουδαίο ερευνητικό εργαστήριο στο ΕΜΠ άρτια εξοπλισμένο.

Απεβίωσε μετά από κρανιοεγκεφαλικό κάταγμα από πτώση στις 6 Σεπτεμβρίου του 2009 σε ηλικία 60 ετών.

Επιβεβαίωσε την συμμετοχή τουμέσω skype στην παρουσίαση του βιβλίου “Die Krise in Griechenland” και ο Μιχάλης Ψαλιδόπουλος, απόφοιτος του 1968 και εκπρόσωπος της χώρας μας στο ΔΝΤ.

Ετήσια έκθεση με έργα των μαθητών του τομέα Καλλιτεχνικών – Πρόσκληση στα εγκαίνια την Παρασκευή 1 Απριλίου 2016 και ώρα 19.00´ στο φουαγιέ της ΓΣΑ. Το ουράνιο τόξο έχει τα χρώματα της Ίριδος και προσωποποιείται από την ομώνυμη θεότητα στην ελληνική μυθολογία. Πολυάριθμες και ανεξάντλητες -όπως και οι μύθοι- οι μελέτες και οι πραγματείες σχετικά με το χρώμα. Περισσότερα…

Η ελληνική θεατρική ομάδα της ΓΣΑ παρουσιάζει στις 01/4, 02/4 και 04/4 και ώρα 20.30΄ το θεατρικό έργο “Τσέχωφ” βασισμένο σε διηγήματα και μονόπρακτα του Ρώσου δραματουργού, στην αίθουσα εκδηλώσεων της Σχολής, σε σκηνοθεσία Έλενας Καρακούλη.

Τσέχωφ

Μια πρόταση γάμου που παίρνει απρόβλεπτη τροπή, ένας άνδρας που τρώει μέχρι…σκασμού, ένας βιβλιοπώλης με ιδανικά που μάχεται ενάντια στην αμάθεια, ένα ζευγάρι που ευελπιστεί πως κέρδισε το λαχείο, δύο ήρωες που ξεπηδούν από το «Γλάρο» του Τσέχωφ, μια επίδοξη συγγραφέας που έγραψε το πρώτο της θεατρικό έργο, ένας παντρεμένος που αναστατώνεται από ένα ..ραβασάκι από μια άγνωστη νεαρή θαυμάστρια, ένας νεαρός κλητήρας που χαίρεται γιατί έγινε επιτέλους διάσημος: Οι ήρωές μας συναντιούνται επί σκηνής σε μια γιορτή, κατά τη διάρκεια μιας λευκής νύχτας και μας αφηγούνται τις ιστορίες τους..

Σε αυτήν την πέμπτη κατά σειρά παράστασή μας θα σας συστήσουμε τον Άντον Τσέχωφ (1860-1904) τον σπουδαίο Ρώσο συγγραφέα που επηρέασε με τα έργα του όσο λίγοι την παγκόσμια δραματουργία. Τα θέματά του προέρχονται από την απλή καθημερινή ζωή και βασική πηγή έμπνευσής του είναι εικόνες και ιστορίες από την προεπαναστατική Ρωσία, αποκαλυπτικά ντοκουμέντα μιας δύσκολης ζωής. Μέσα από έργα όπως «ο γλάρος» , «ο βυσσινόκηπος», «ο θείος Βάνιας» , «Οι τρεις αδελφές» που άφησαν εποχή ο Τσέχωφ περιγράφει μια κοινωνία που διαρκώς μεταβάλλεται, ανθρώπους που νοσταλγούν, πλήττουν, φιλοσοφούν, μεθούν και ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο.

Κατά τη διάρκεια των προβών ανακαλύψαμε τις δραματικές και κωμικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Μας ενδιέφερε η λεπτή ειρωνεία αλλά και η συμπονετική ματιά του συγγραφέα απέναντι στα ανθρώπινα πάθη. Προσπαθήσαμε να αναδείξουμε την ποίηση αλλά και το χιούμορ αυτών των ιστοριών, τόσο ανθρώπινων και απλών που θα μπορούσαν να συμβαίνουν δίπλα μας. Θελήσαμε να φτιάξουμε μια τοιχογραφία της ζωής, με απλά υλικά, με τραγούδι και χορό, με χιούμορ και ..εορταστική διάθεση.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι βοήθησαν στην πραγματοποίηση αυτής της παράστασης. Τους φίλους συνεργάτες, τα παλιά μέλη της ομάδας- απόφοιτους πλέον- που με την παρουσία και τη βοήθειά τους στις πρόβες δημιουργούν ένα κλίμα συνέχειας της ομάδας, τους μαθητές, των οποίων η προσέλευση φέτος ξεπέρασε κάθε προηγούμενο δημιουργώντας προσδοκίες για τη συνέχεια.

Έλενα Καρακούλη

Σήμερα, Τρίτη 22 Μαρτίου 2016 ο καθηγητής και πρώην διευθυντής της Σχολής κ. Helmut Beckmann συμπλήρωσε 100 χρόνια ζωής και για τον λόγο αυτό καθυστερήσαμε να κυκλοφορήσουμε το “montags” κατά μία ημέρα. Ο Helmut Beckmann νυμφευμένος με την απόφοιτό μας Ντόλλυ Κόγκου ζει εδώ και πολλά χρόνια στη Βουλιαγμένη και είχαμε την ευκαιρία να τον απολαύσουμε πριν τρεις μήνες σε video κατά την πρόσφατη εκδήλωση “Τα Χρόνια στη Μετσόβου“. Και στα διακόσια κύριε Μπέκμανν. Χρόνια Πολλά.

Το “Journal of Olympic History” δημοσίευσε ένα άρθρο για τον Albert Meyer, επίσημο φωτογράφο των Πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας του 1896.

Το άρθρο με τίτλο “Say cheese! Herr Meyer stage-manages the Committeee”, το οποίο υπογράφουν ο Rüdiger Fritz και ο Volker Kluge, editor του περιοδικού, ο οποίος είχε την ευγενή καλωσύνη να μας το στείλει, φιλοξενεί φωτογραφίες από την Αθήνα του 1896 και το περιθώριο των Ολυμπιακών Αγώνων.

Σε μία από αυτές εμφανίζονται οι τρεις ολυμπιονίκες της σκοποβολής φωτογραφημένοι στην Γερμανική Σχολή Αθηνών (!)

Θα σημειώσουμε ότι η φωτογραφία είναι κατά πάσα πιθανότητα βγαλμένη μπροστά από το κτίριο του Συλλόγου Philadelphia στην οδό Ομήρου, το οποίο έχει σήμερα αντικατασταθεί από το κτίριο του Ινστιστούτου Goethe.

Το εξώφυλλο του περιοδικού με το 12-σέλιδο αφιέρωμα στον φωτογράφο Albert Meyer.

Η επιστολή της 22ας Μαρτίου 1896, που φαίνεται δεξιά και υπογράφεται από τον Τιμολέοντα Φιλήμονα, Γενικό Γραμματέα των Ολυμπιακών Αγώνων μαζί με την κονκάρδα, παίζουν ρόλο “κάρτας διαπίστευσης”.

Λεπτομέρεια της προηγούμενης σελίδας, όπου μπορεί κανείς να δει καθαρότερα το κείμενο που συμπληρώνεται με την επισήμανση ότι οι φωτογραφίες αγοράστηκαν από τους νικητές έναντι των 2,50 μάρκων η κάθε μία.

Περισσότερες πληροφορίες…

Έφυγε στις 5 Μαρτίου 2016 ο καθηγητής της Σχολής Dr. Dieter Motzkus, που δίδαξε Λατινικά και Αρχαία Ελληνικά μεταξύ 1981 και 1986. Από την Griechenland Zeitung της 16ης Μαρτίου προβάλλουμε το μικρό αφιέρωμα στον καθηγητή μας …

Την τελευταία του πνοή άφησε την Παρασκευή, σε ηλικία μόλις 54 ετών, ο Γερμανός πρώην υπουργός Εξωτερικών, Γκίντο Βεστερβέλε. Αναδημοσιεύουμε την είδηση από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ…