Im Rahmen der Science-Moments-
«[…]Υπάρχει σεβαστός αριθμός καλλιτεχνών που έχουν έργο άξιο ιδιαίτερης προσοχής, έργο γεμάτο αγάπη και πάθος, για το οποίο, στην εποχή τους, έχαιραν αναγνωρίσεως. Σήμερα, τόσο η έλλειψη, η στενότης χώρου στην Εθνική Στέγη, όσο και οι νεώτερες και νεώτατες κατευθύνσεις στην Τέχνη έχουν παραγκωνίσει αυτούς τους δημιουργούς, με αποτέλεσμα να’ ναι στη σκιά, αγνοημένοι, ώσπου κάποια στιγμή, κάποιος νεώτερος ιστορικός Τέχνης να ανασύρει κάποιον παραγνωρισμένο και να τον φέρει στο φως.
Και όμως, όλοι τούτοι οι καλλιτέχνες που εργάσθηκαν με αφοσίωση στην Τέχνη είναι εκείνοι που σχηματίζουν τη φυσιογνωμία της Τέχνης στη χώρα μας. Αυτοί οι λησμονημένοι, μαζί με τους εξέχοντες αστέρες. Δεν πρέπει να υποτιμάμε όσους έχουν κάνει και δώσει έργο που οικοδομεί το πνευματικό κεφάλαιό μας, φτάνει να έχουμε θέληση να τους βγάλουμε από την αφάνεια επιλέγοντας τα καλύτερα έργα τους. Όλοι μαζί οι καλλιτέχνες είναι ένα συμπαγές άθροισμα, σαν μια οροσειρά που φτάνει σε πυραμίδα με κάποιους Ολύμπους αλλά και με άλλες ψηλές κορυφές πλάι τους. […]».
To παραπάνω απόσπασμα εμπεριέχεται στον πρόλογο που έγραψε ο ζωγράφος και Ακαδημαϊκός Παναγιώτης Τέτσης για το βιβλίο «Έλληνες Ζωγράφοι: στο φως του χθες στη σκιά του σήμερα» («Greek Painters: exploring the light eluding the limelight»), μια δίγλωσση έκδοση (ελληνικά, αγγλικά) που στόχο έχει να προβάλει έργα αξιόλογων Ελλήνων ζωγράφων της περιόδου 1850-1950. Το 298 σελίδων βιβλίο θα παρουσιάσει την Τετάρτη 7 Μαΐου το Διοικητικό Συμβούλιο του Ιδρύματος Παναγιώτη και Εφης Μιχελή στην αίθουσα ΜC2 (επίπεδο Ν. Σκαλκώτας) του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
Για την έκδοση, εκτός από τον Παναγιώτη Τέτση θα μιλήσει επίσης η γλύπτρια Ναταλία Μελά (απόφοιτος του 1941), ο διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη Άγγελος Δεληβορριάς, η ιστορικός της τέχνης Έφη Ανδρεάδη και οι συγγραφείς Μιχαήλ Δουλγερίδης και Αθηνά Ρηγάτου. Το λεύκωμα αφορά εικαστικούς που δεν έτυχαν ευρύτερης δημοσιότητας ή ίσως δεν την επεδίωξαν.
Παρουσιάζονται πάνω από 100 έργα 62 ζωγράφων, χωρισμένα σε τρεις κατηγορίες τοπίων: θαλασσογραφίες, σπίτια και οικισμούς, τοπιογραφίες. Δεν περιλαμβάνονται προσωπογραφίες και νεκρές φύσεις. Το σημαντικό έργο τους, διασκορπισμένο σε μικρές ή μεγαλύτερες ιδιωτικές συλλογές και στα «άδυτα» της Εθνικής Πινακοθήκης είναι πλέον δυσπρόσιτο στο κοινό, γι’ αυτό έχει νόημα η προβολή τους. Το γεγονός ότι δεν περιλαμβάνονται εδώ πίνακες των κορυφαίων Ελλήνων ζωγράφων της περιόδου εκείνης, οφείλεται στο ότι το έργο τους είναι ήδη γνωστό και προβεβλημένο, καθώς έχει μελετηθεί και αξιολογηθεί ξανά και ξανά από κριτικούς της τέχνης. Το κόστος του βιβλίου είναι 45 ευρώ.
(αναδημοσίευση από την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας “Το Βήμα”)
Μανώλης Γλέζος στο «Βήμα»: «Δεν θεωρούμε ένοχο τον γερμανικό λαό για τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ»
Λίγες ημέρες αφότου ο Μανώλης Γλέζος μίλησε στην Γερμανική Σχολή για τις ελληνογερμανικές σχέσεις και τις προτάσεις του για το ζήτημα των επανορθώσεων, ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του για τις επικείμενες ευρωεκλογές.
Με αφορμή αυτήν την εξέλιξη, το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, έδωσε μία συνέντευξη στο «Βήμα» (27/42014) και επανήλθε στα όσα είχε πεί εκείνο το βράδυ στην Aula. Αναφέρθηκε μάλιστα συγκεκριμένα στις επισημάνσεις του κατά την ομιλία της 2ας Απριλίου και απαντώντας σε σχετική ερώτηση, είπε πως οι δύο λαοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν και πως η λύση στο θέμα μπορεί να είναι μόνο πολιτική.
«Προσφάτως, μιλώντας στην Γερμανική Σχολή Αθηνών είχατε δηλώσει ότι η νομική οδός για την διεκδίκηση ίσως να μην είναι η αποτελεσματικότερη. Για ποιον λόγο; Εχετε κάποια νέα πρόταση;», ρωτήθηκε ο Μανώλης Γλέζος.
Και η απάντηση που έδωσε ήταν η εξής:
«Η πρόσφατη απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης για το Δίστομο αναφέρει και παραπέμπει στην ουσία στη διακρατική λύση. Συνεπώς μόνο πολιτικά θα λυθεί το θέμα. Προτείνω γι αυτό να υπάρξει πρώτα απ’ όλα συνθήκη Ειρήνης ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Γερμανία. Οπότε ως νομότυπη η Γερμανία θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της.
Με την ευκαιρία, όπως ανέφερα και στη Γερμανική Σχολή Αθηνών:
α) Δεν πρέπει να θεωρούμε ένοχο τον σημερινό Γερμανικό Λαό για τα εγκλήματα που διέπραξε το Γ΄ Ράιχ σε βάρος του Ελληνικού Λαού.
β) Επιζητούμε, επιδιώκουμε, θέλουμε τη φιλία ανάμεσα στους δυο Λαούς και γι’ αυτό ο τίτλος του ειδικού βιβλίου μου είναι “Και ένα μάρκο να ήταν”, οι οφειλές πρέπει να εξοφληθούν για να μην διαπραχθούν εγκλήματα στο μέλλον εναντίον της ανθρωπότητας.
γ) Οι λαοί Γερμανίας-Ελλάδας με τον πολιτισμό τον οποίον έχουν, μπορούν να αποτελέσουν τα βάθρα του οικοδομήματος μιας νέας Ευρώπης Πολιτισμού και Ειρήνης, μιας Ευρώπης των Πολιτών και όχι του χρήματος, μιας Ευρώπης της Δημοκρατίας και όχι των μορφών νόθευσής της».
Ο «Σύλλογος Γερμανικής Σχολής Αθηνών» είναι σύλλογος εγγεγραμμένος στο Πρωτοδικείο Αθηνών και έχει τη γενική ευθύνη της λειτουργίας της Γερμανικής Σχολής Αθηνών. Ο αρχικός σύλλογος με σκοπό τη λειτουργία της Γερμανικής Σχολής ιδρύθηκε το 1896 από τον Wilhelm Dörpfeld.
Σκοπός του Συλλόγου είναι η διατήρηση της Γερμανικής Σχολής Αθηνών ως σχολείου γενικής εκπαίδευσης με κύριο παιδαγωγικό στόχο την εκπαίδευση μαθητών και μαθητριών διαφορετικών εθνικοτήτων σε ένα πλαίσιο συνάντησης. Παρέχοντας τη γερμανική εκπαίδευση κατ’ αυτόν τον τρόπο, η Γερμανική Σχολή αποτελεί επίσης έναν σημαντικό θεσμό στο πλαίσιο της γερμανικής εξωτερικής πολιτιστικής και εκπαιδευτικής πολιτικής.
Μετά την sold-out επιτυχία της παράστασης για 2 συνεχόμενα χρόνια, οι “Seven Sisters” επιστρέφουν για 3η χρονιά στο Faust και παρουσιάζουν ξανά την παράσταση «Το Μαράκι έκλασε» σε κείμενα Λένας Κιστοπούλου στο Bar-Theater-Arts Faust (Καλαμιώτου 11 & Αθηναΐδος 12, τηλ: 210 3234095).
Επτά γυναίκες επί σκηνής αφηγούνται πέντε κωμικοτραγικές ιστορίες, δια χειρός Λένας Κιτσοπούλου. Η Αγία Ελληνική Οικογένεια. Η Πατριαρχία. Η Παιδική Ηλικία. Ο κύκλος της βίας και της κακοποίησης.
Πέντε οικογενειακές ιστορίες απ’ αυτές που όλοι νομίζουμε ότι συμβαίνουν μια στο τόσο, απ’ αυτές που ακούμε στα δελτία των 8, απ’ αυτές που συμβαίνουν και θα έπρεπε να συμβαίνουν «μακριά από μας». Άνθρωποι της διπλανής πόρτας που τρώνε μαζεμένοι σε οικογενειακά τραπέζια, που δουλεύουν σε δημόσιες υπηρεσίες, που έχουν παιδιά, συζύγους και γιαγιάδες. Άνθρωποι που όταν χρειαστεί να πονέσουν, όταν έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τη φρίκη, αντιδρούν και αντιστέκονται όπως μπορούν.
Οι Seven Sisters ως γνήσια παιδιά αγίων ελληνικών οικογενειών που πλέον μεγάλωσαν, νιώθουν έτοιμες να αφηγηθούν τις ιστορίες αυτές «έξω από τα δόντια». Χωρίς προσπάθεια ωραιοποίησης, χωρίς δικαιολογίες και – κυρίως – χωρίς ντροπή.
Την Τετάρτη, 14 Μαΐου 2014 στις 19:00΄η Ανοιξιάτικη Συναυλία της Γερμανικής Σχολής Αθηνών θα σας χαρίσει θεική μουσική.
Ο Όμιλος της ΓΣΑ «Musical» παρουσιάζει το Musical «Η Ολυμπιάδα των θεών». Οι θεοί μαλώνουν για το ποιος είναι ο καλύτερος ή η καλύτερη. Άραγε θα υπάρξει νικητής σε αυτή την ιδιαίτερα ξεχωριστή Ολυμπιάδα;
Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας μαθητές διαφόρων τάξεων θα εκτελέσουν προετοιμασμένα στο μάθημα ποπ και ροκ τραγούδια σε ονειρεμένες εκδοχές.
Η βραδιά κλείνει με τον όμιλο εργασίας ροκ μουσικής και το τελευταίο τραγούδι «Fly away» οπότε όλοι θα πρέπει να επιστρέψουμε σπίτι μας.
Ευχόμαστε να απολαύσετε μια ονειρεμένη βραδιά υπό την διεύθυνση των: Dr. Marianne Danner, Anke Spiegel και Markus Gieske στην αίθουσα εκδηλώσεων της Γερμανικής Σχολής Αθηνών
Η “Ένωση Φίλων της Ακρόπολης” (ΕΦΑ) τίμησε την Έβη Τουλούπα, απόφοιτό μας του ’42, για την προσφορά και το έργο της. Η Έβη Τουλούπα, ιδρύτρια της ΕΦΑ, που εφέτος γιορτάζει τα 25 χρόνια από την ίδρυσή της, ήταν έφορος στο πρώτο ΔΣ την περίοδο 1989-1992, όταν πρόεδρος ήταν ο Θέμης Κουρουσόπουλος, αντιπρόεδρος ο Μανώλης Ανδρόνικος, ταμίας ο Αθανάσιος Τζάρτζανος κ.α.
Η ΕΦΑ τιμώντας την Έβη Τουλούπα της αφιέρωσε και το 24ο τεύχος του Ενημερωτικού της Δελτίου, που έχει τίτλο “Ανθέμιον” και εκδίδεται από το 1995. Το ανθέμιον, όρος προερχόμενος από το άνθος, είναι σχηματοποιημένο άνθος που χρησιμοποιείται ως διακοσμητικό θέμα και ο συνηθέστερος τύπος αρχαιοελληνικού ανθέμιου προσομοιάζει στα άνθη του αγιοκλήματος, αλλά χρησιμοποιείται επίσης ευρέως και ο τύπος που προσομοιάζει στα φύλλα του φοίνικα. Το εξώφυλλο του επετειακού αυτού τεύχους παρατάσσει 25 ανθέμια τιμώντας τα 25 χρόνια της ΕΦΑ.
Η Αγγελική Παπανδρέου, απόφοιτος του ’77, παίζει και τραγουδά στο Φάληρο:
Η όπερα της κάλπη… κης πεντάρας
Για υποψιασμένους… αλλά και ονειροπόλους ψηφοφόρους!
Παρασκευή ,23 Μαίου 2014, ώρα 22.30
στο μουσικό μεζεδοπωλείο « Αλκυόνες » ,
Ζησιμοπούλου 5, Π. Φάληρο, Αθήνα (δίπλα στο μαιευτήριο Ρέα)
Μία ακόμα περπατησιά σε γνωστά μουσικά μονοπάτια για να ανασύρουμε… μνήμες και να αποσύρουμε… έστω για μία νύχτα… τα μνημόνια.
Πιάνο και τραγούδι : Γκαραμπέτ
Μπουζούκι : Κώστας Ζαριδάκης
Βιολί: Μιχάλης Δανιάς
Ηλεκτρικό μπάσο : Γιώργος Πολίτης
Κρουστά : Βλαδίμηρος Πέτσας
Καλλιτεχνική επιμέλεια, κιθάρα και τραγούδι :
Αγγελική Παπανδρέου
Τηλέφωνα κρατήσεων: 6939511311,6972224301, 210 – 9428489
Εμείς οι σκηνοθέτες της τελευταίας αυτής παράστασης που αφήνει πίσω της έναν ακόμα μακρύ και δύσκολο χειμώνα , για να καλοσωρίσει το φως της άνοιξης και το γαλάζιο της θάλασσας και τ΄ ουρανού, σας ευχαριστούμε από καρδιάς για τις στιγμές που μοιραστήκαμε σ αυτούς ” τους μικρούς εσπερινούς” και ευχόμαστε σε όλες και όλους καλό καλοκαίρι.
Στον Βασίλη Παπαθεοδώρου, απόφοιτο του ’85 απενεμήθη το βραβείο «Φανή Αποστολίδου» του ελληνικού τμήματος IBBY – Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου(απονέμεται σε συγγραφέα εκτενούς παραμυθιού) για το βιβλίο του Ναι, Βιρτζίνια, υπάρχει Άγιος Βασίλης! Η ανακοίνωση δόθηκε στη δημοσιότητα στις 2 Απριλίου 2014, και το βιβλίο έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Το βιβλίο είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Βιρτζίνια Ο’Χάνλον και στο πιο πολυδιαβασμένο άρθρο εφημερίδας παγκοσμίως, που ενέπνευσε πλήθος βιβλίων, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εκπομπών, θεατρικών έργων. Πρόκειται για μια τρυφερή χριστουγεννιάτικη ιστορία που εκτυλίσσεται από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70. Όλα αρχίζουν το 1897, όταν το οκτάχρονο κοριτσάκι στέλνει ένα γράμμα στη νεοϋορκέζικη εφημερίδα Σαν, την πιο αξιόπιστη της εποχής, ρωτώντας για την ύπαρξη του Αϊ-Βασίλη. Οι συντάκτες της εφημερίδας, έπειτα από πολλή σκέψη, αποφασίζουν να απαντήσουν στο ερώτημα που βασανίζει όλα τα παιδιά. Το γράμμα της Βιρτζίνια, αλλά και η απάντηση της εφημερίδας, μέσω του αρχισυντάκτη της Φράνσις Τσερτς, γίνονται ύμνος στην ξεγνοιασιά και την παιδικότητα που αποπνέουν τα Χριστούγεννα.
Σε ειδική εκδήλωση παρουσιάστηκαν στις 11 Ιουνίου στην Τράπεζα της Ελλάδος τα βιβλία «Ιστορία της Τράπεζας της Ελλάδος 1928-2008» του καθηγητή Μιχάλη Ψαλιδόπουλου (απόφοιτου του ’68) και «Το Χρονικό της Μεγάλης Κρίσης – Η Τράπεζα της Ελλάδος 2008-2013».
Εκδήλωση Hueber Hellas
Η HueberHellas/ Χρήστος Καραμπάτος (γερμανικές εκδόσεις) διοργανώνει ενημερωτική εκδήλωση την
Κυριακή 1η Ιουνίου 2014 από τις 10.30 έως τις 16.00 στο DivaniCaravelHotel (roofgarden– 9ος όροφος)
Περισσότερες πληροφορίες στο www.karabatos.gr
Ένα διπολιτισμικό θεατρικό πρότζεκτ του Λυκείου Διστόμου και της Γερμανικής Σχολής Αθηνών
Η θεατρική ανάγνωση «Παιδιά του πολέμου» σε σκηνοθετική επιμέλεια του Martin Scharnhorst παρουσιάζεται την Κυριακή, 8 Ιουνίου 2014, στις 21.30′ στο Μαυσωλείο Διστόμου και στις 18 Ιουνίου 2014, στις 20.30′ στην αίθουσα εκδηλώσεων της Γερμανικής Σχολής Αθηνών. Η παράσταση «Παιδιά του πολέμου» θα δοθεί στα ελληνικά. Στη Γερμανική Σχολή, στο πλαίσιο μιας θεματικής βραδιάς με δύο μέρη, θα παρουσιαστεί αμέσως μετά την θεατρική παράσταση η ταινία «μικρό νησί» του Fabian Eder.
Εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει στενή συνεργασία μεταξύ του Λυκείου Διστόμου και της Γερμανικής Σχολής Αθηνών με τη μορφή πρότζεκτ στο πλαίσιο μαθητικής ανταλλαγής. Αφετηρία της μαθητικής ανταλλαγής είναι η κοινή αντιμετώπιση και εξέταση των τραγικών γεγονότων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα, όμως η θεώρηση αυτή δεν περιορίζεται στο παρελθόν. Η ενασχόληση με το παρελθόν εμπεριέχει την κριτική ματιά στο παρόν και στα προβλήματά του.
Για αυτό το λόγο, κατά τη φετινή σχολική χρονιά, οι Γερμανοί μαθητές της ΓΣΑ ετοίμασαν μαζί με τους συνομήλικους μαθητές του Λυκείου Διστόμου, τους σημερινούς απογόνους των παιδιών του Β’ Παγκόσμιου πολέμου και επιζώντων της σφαγής της 10ης Ιουνίου 1944, μια θεατρική ανάγνωση σχετικά με το πρόβλημα των παιδιών που βρέθηκαν είτε στο παρελθόν είτε σήμερα σε θέατρα πολέμου. Παράλληλα αφηγούνται τις γεμάτες πόνο ιστορίες των δικών τους παππούδων. Με τη μορφή ενός σκηνικού κολλάζ η σκηνή κατακλύζεται από την αδικία και την τραγικότητα των παιδιών. Η κατηγορία των μαθητών δεν μπορεί παρά να ακουστεί: Εβδομήντα χρόνια μετά τη σφαγή στο Δίστομο υπάρχουν σε όλο τον κόσμο χιλιάδες Δίστομα. Ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος, ειρηνικότερος, πιο ανθρώπινος. Πολύ λίγα έμαθε η ανθρωπότητα από τη φρικαλεότητα και τα εγκλήματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πού είναι οι υπεύθυνοι, όταν τα παιδιά ακόμα και σήμερα βασανίζονται, βιάζονται, τους στερούν βίαια την παιδική τους ηλικία;
Μια ολόκληρη σχολική χρονιά οι μαθητές ερεύνησαν, ενημερώθηκαν και συγκέντρωσαν λογοτεχνικά κείμενα, επίκαιρα άρθρα από τον Τύπο, στίχους τραγουδιών, εικαστικό και φωτογραφικό υλικό και όλα αυτά συνενώθηκαν σε ένα συναρπαστικό και συγκινητικό θεατρικό κολλάζ υπό την καθοδήγηση του M. Scharnhorst.
Στις 18 Ιουνίου στη ΓΣΑ το εκρηκτικό θέμα των παιδιών στα σύγχρονα θέατρα πολέμου θα εμβαθυνθεί με το ντοκιμαντέρ «μικρό νησί» του Fabian Eder. Το ντοκιμαντέρ ασχολείται με την κατάσταση των προσφύγων στη Μάλτα, στη Λαμπεντούζα και στη Σικελία και ερευνά το ερώτημα, πώς αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αυτό η ΕΕ, ο ντόπιος πληθυσμός και οι αρμόδιες αρχές. Το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί στα γερμανικά.
Το θεατρικό πρότζεκτ «Παιδιά του πολέμου» υποστηρίζεται από την Πρεσβεία της Γερμανίας στην Αθήνα. Η προβολή του ντοκιμαντέρ «μικρό νησί» του Fabian Eder πραγματοποιείται με την υποστήριξη της Πρεσβείας της Αυστρίας.
Ο Μάγκας της Πηνελόπης Δέλτα
Μετά τη μεγάλη επιτυχία του «Θησαυρού της Βαγίας», το Kids Theater – Αθανασία Καλογιάννη ανεβάζει το κορυφαίο έργο παιδικής λογοτεχνίας της Πηνελόπης Δέλτα, «Ο Μάγκας» στο θέατρο Νέος Ακάδημος. Είναι η ιστορία ενός μικρού σκύλου που μέσα από κωμικά επεισόδια και περιπετειώδεις ανατροπές, θα βρεθεί αντιμέτωπος με την αλήθεια και το ψέμα, το σωστό και το λάθος, την αξία της φιλίας και της συντροφικότητας και θα αποφασίσει να αντιμετωπίσει την αδικία μαζί με τους αγαπημένους του ανθρώπους.
Η Υπόθεση του «Μάγκα»
Η οικογένεια Βασιωτάκη μετακομίζει από την Αθήνα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου μαζί με τον μικρό σκύλο της, τον Μάγκα. Ο Μάγκας απολαμβάνει τη στοργή και την αγάπη των παιδιών, αλλά θέλει να κερδίσει και τον σεβασμό των μεγάλων, κάνοντας κάτι «ηρωικό» που θα τους έδειχνε πόσο σημαντικός είναι. Στην υπερβολική προσπάθειά του, κάνει τη μία γκάφα μετά την άλλη με αποτέλεσμα να πιστέψει ότι δεν τον θέλουν πια στο σπίτι και έτσι να αποφασίσει να φύγει. Ο κόσμος έξω όμως, είναι γεμάτος δυσκολίες, παγίδες και πονηριά και ο Μάγκας θα καταφέρει να επιβιώσει μόνο χάρη στη φιλία που θα αναπτύξει με έναν αδέσποτο, κοκκαλιάρη σκύλο, χωρίς τρόπους, αλλά «ψημένο» στην πείνα και τους κινδύνους. Οι περιπέτειες και τα μαθήματα που θα πάρει ο Μάγκας στον «έξω κόσμο», θα αλλάξουν τον τρόπο σκέψης του, όχι όμως και τον ενθουσιασμό του για ζωή, αγάπη και συντροφικότητα.
Η Πηνελόπη Δέλτα και η εποχή της
Η Πηνελόπη Δέλτα (1874-1941) θεωρείται σήμερα η «μητέρα» της ελληνικής παιδικής λογοτεχνίας. Γόνος αστικής οικογένειες που ταξίδευε συχνά, έζησε μία μυθιστορηματική ζωή μέσα σε ένα ταραγμένο πολιτικό τοπίο στο οποίο διεκδίκησε ενεργό ρόλο. Ξεκίνησε να γράφει γιατί «τα ελληνικά μας βιβλία τα μισούσαμε. Ήταν δασκαλικά, καθαρευουσιάνικα, ακατάληπτα…». Ήθελε να προσφέρει στο κοινό «διασκεδαστικές αναγνώσεις με αγοράκια και κοριτσάκια που παίζουν, μιλούν, κάνουν αταξίες και καλές πράξεις με ομιλίες και διηγήσεις της ελληνικής σπιτικής μας ζωής».
Η τεράστια επιτυχία του Μάγκα
Η Πηνελόπη Δέλτα συνδέθηκε με το κίνημα των δημοτικιστών, γράφοντας στην καθημερινή, άμεση γλώσσα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η μητέρα της δεν δέχτηκε να διαβάσει τα βιβλία της, παρά την τεράστια επιτυχία τους, λόγω της δημοτικής γλώσσας. Στον «Μάγκα» επέλεξε να κάνει πρωταγωνιστή έναν σκύλο που αφηγείται την ιστορία του σε πρώτο πρόσωπο, καθώς σκέφτηκε ότι έτσι θα προκαλούσε μεγαλύτερο ενδιαφέρον στα παιδιά. Και πραγματικά, παρουσίασε έναν πολυδιάστατο λογοτεχνικό χαρακτήρα, αφελή και πανέξυπνο συνάμα, άτακτο, ατίθασο αλλά και άοκνο μαχητή για την κατανόηση του κόσμου και της φύσης των ανθρώπων. Ο «Μάγκας» της Πηνελόπης Δέλτα εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1935 και γνώρισε εκατοντάδες επανεκδόσεις μέχρι σήμερα που παραμένει ένα από τα βασικά αναγνώσματα στις παιδικές βιβλιοθήκες.
Ο Μάγκας του Kids Theater – Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Αθανασία Καλογιάννη
«Ήταν η επιτυχία του «Θησαυρού της Βαγίας», που μας ενθάρρυνε να συνεχίσουμε στην πορεία της ποιοτικής ελληνικής λογοτεχνίας», σημειώνει η Αθανασία Καλογιάννη. «Αυτή τη φορά πηγαίνουμε στην «πηγή», στα θεμέλια της σύγχρονης λογοτεχνίας, που έβαλε η σπουδαία Πηνελόπη Δέλτα. Ο «Μάγκας» ήταν ένα συναρπαστικό έργο για τους γονείς μας, ήταν για εμάς και πιστεύω ότι θα είναι για πολλές γενιές παιδιών στο μέλλον διότι έχει όλα τα ποιοτικά συστατικά της επιτυχίας: καλοσχηματισμένους χαρακτήρες, γρήγορη δράση, κωμικές καταστάσεις και ανατροπές που εμπλέκουν συναισθηματικά τους αναγνώστες αλλά και τους θεατές, όπως ελπίζουμε, στην παράστασή του Kids Theater. Η Μαρία Σούμπερτ έκανε σπουδαία δουλειά στη διασκευή του έργου για τη θεατρική σκηνή. Έπρεπε να κρατήσουμε τον πυρήνα της δράσης του «Μάγκα» και να αφήσουμε σε δεύτερο πλάνο τα επικαιρικά στοιχεία της εποχής που γράφτηκε. Ο Βαγγέλης Πιτσιλός στη χορογραφία-σκηνοθεσία, δίνει τον καλύτερο εαυτό του για να είναι μία παράσταση που ρέει χορταστικά και κρατά το ενδιαφέρον των παιδιών και των εφήβων από το πρώτο λεπτό μέχρι το φινάλε».
Ο Βασίλης Λέκκας παίζει και τραγουδά ζωντανά στη σκηνή
Τον ρόλο – κλειδί του κηπουρού στον «Μάγκα» κρατά ο αγαπημένος τραγουδιστής Βασίλης Λέκκας. Έχοντας διαγράψει μία σπουδαία πορεία στην ελληνική μουσική σκηνή με συνεργασίες που ξεκίνησαν από τον Μάνο Χατζηδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη και συνεχίστηκαν με σχεδόν όλους τους σημαντικούς συνθέτες και στιχουργούς, ο Βασίλης Λέκκας συνεργάζεται τη σεζόν 2023-24 με το Kids Theater, ερμηνεύοντας τον «Βασίλη» που φροντίζει και εμπνέει τον Μάγκα για να αγωνιστεί για το δίκαιο. Ο Βασίλης Λέκκας ερμηνεύει ζωντανά επί σκηνής τα τραγούδια της παράστασης.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ TEASER ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΕΔΩ:
Η Angelika και ο Denis Lorenz, απόφοιτοι του 2005, σπούδασαν αρτοποιία στη Γερμανία, άνοιξαν το Family Project ένα μαγαζί – παρασκευαστήριο ποιοτικά καλών γερμανικών γλυκών και αρτοσκευασμάτων, με δυνατότητα να πιείς και τον καφέ σου έξω το καλοκαίρι. Είναι στη Νέα Ερυθραία, στην Πλατεία Πλαστήρα, Θαλή Μιλήσιου 10, Τηλ.2110124092. Επισκεφθείτε το.
Η Ηλέκτρα Αποστόλου, μαθήτρια της Γερμανικής Σχολής τα χρόνια του Πολέμου βρέθηκε νεκρή πριν από 70 χρόνια, σαν σήμερα, παραμονές της Απελευθέρωσης. Το σώμα της, φρικτά παραμορφωμένο από εγκαύματα και κακώσεις μεταφέρθηκε στο νεκροτομείο.
Οι εκδόσεις Κέδρος παρουσιάσαν σε νέα έκδοση το βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου, που αναφέρεται στη ζωή, στην πολιτική-αντιστασιακή δράση και στο τραγικό τέλος της ηρωικής Ηλέκτρας Αποστόλου, με την οποία η Διδώ Σωτηρίου ήταν στενή φίλη και συναγωνίστρια στο ΕΑΜ.
Δανειζόμαστε το κείμενο της Σταυρούλας Παπασπύρου από την “Ελευθεροτυπία” της 18ης Ιουνίου 2014:
Τέτοιες μέρες πριν από εβδομήντα χρόνια ένα γυναικείο σώμα, φρικτά παραμορφωμένο από εγκαύματα και κακώσεις, μεταφερόταν στο νεκροτομείο από το «σφαγείο» που λειτουργούσε στο επιταγμένο ξενοδοχείο «Κρυστάλ», στην περιοχή της Βικτώριας.
Ηταν το σώμα της Ηλέκτρας Αποστόλου, μιας από τις πιο μαχητικές αγωνίστριες της Αντίστασης, η οποία είχε συλληφθεί από γκεσταπίτες την προηγούμενη μέρα κι είχε βγει από το «Κρυστάλ» πτώμα με τον αριθμό 59.953… Γι’ αυτήν τη γυναίκα που θύμιζε Καρυάτιδα, «με το περήφανο ανάστημα» και τον «αρμονικό, σχεδόν θριαμβευτικό βηματισμό», θα ‘γραφε αργότερα η Διδώ Σωτηρίου τη μυθιστορηματική βιογραφία «Ηλέκτρα», θεωρώντας χρέος της να τιμήσει την παλιά φίλη της που έμελλε να δολοφονηθεί παραμονές της πολυπόθητης απελευθέρωσης. Και να που δέκα χρόνια μετά το θάνατο της συγγραφέως τής «Εντολής» και των «Ματωμένων χωμάτων» και μιας από τις πρώτες Ελληνίδες δημοσιογράφους, αυτό το μάλλον ξεχασμένο κείμενό της για την Αποστόλου αναβιώνει μέσα από τη διπλά επετειακή έκδοση του «Κέδρου», η οποία παρουσιάστηκε χθες από τον ανιψιό της Νίκο Μπελογιάννη, τη Μάρω Δούκα και τον ιστορικό Μενέλαο Χαραλαμπίδη.
Χρέος
Γόνος εύπορης αστικής οικογένειας, γεννημένη το 1912 στο Νέο Ηράκλειο και μαθήτρια της Γερμανικής Σχολής, η Ηλέκτρα Αποστόλου «από τότε που κατάλαβε πως πρέπει ν’ αγωνίζεται για έναν καλύτερο κόσμο, τράβηξε ίσια, ολόισια στο σκοπό της. Ο,τι έβλαφτε αυτόν, έβλαφτε και την ίδια», διαβάζουμε. Οπως παρατηρεί η Διδώ Σωτηρίου, «δεν ήταν εύκολο να μεγαλώνεις με νταντάδες και γκουβερνάντες κι ύστερα να τα παρατήσεις όλα και να μοιράζεσαι το πικρό ψωμί του λαού, τη φασολάδα, την αναπαραδιά, τη γύμνια, την παράγκα, τον δίχως ανάσα μόχθο του. Μα η Ηλέκτρα δεν τα κατάγραφε και δεν τα ‘νιωθε όλ’ αυτά σαν ηρωικές πράξεις ενός “εκλεκτού” ανθρώπου που ξεχώριζε από τους άλλους θνητούς. Της φαίνονταν αυτονόητα, φυσικά, ένα χρέος που την πλημμύριζε χαρά. Δεν “κατέβαινε” αυτή στο λαό· του ανήκε, ήταν πνευματικό γέννημά του. Το παρελθόν της δεν το νοσταλγούσε ποτέ. Είναι ζήτημα αν το σκεφτόταν καν».
Η Ηλέκτρα Αποστόλου οργανώθηκε από μικρή πρώτα στην ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας) κι έπειτα στο ΚΚΕ, και στα 22 της συμμετείχε με την ελληνική αντιπροσωπεία στο Αντιπολεμικό και Αντιφασιστικό Συνέδριο Γυναικών στο Παρίσι καθώς και στο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς Νέων. Επί μεταξικής δικτατορίας πέρασε μια διετία στις φυλακές Αβέρωφ όπου βασανίστηκε, κι όταν αποφυλακίστηκε πέρασε στην παρανομία, αναλαμβάνοντας γραμματέας του γραφείου της ΟΚΝΕ Μακεδονίας-Θράκης. Το ’39 συνελήφθη ξανά και επτά ημερών λεχώνα στάλθηκε εξορία στην Ανάφη όπου τη βρήκε όχι μόνο η έναρξη της Κατοχής αλλά και η -σοκαριστική για την ίδια- είδηση ότι ο άντρας της, ο κομμουνιστής γιατρός Γιάννης Σιδερίδης, φυλακισμένος κι αυτός στην Κέρκυρα, είχε υπογράψει δήλωση μετανοίας. «Φρόντισε να μην πέσεις πιο χαμηλά», θα του μηνύσει, κόβοντας έπειτα κάθε γέφυρα επικοινωνίας…
Η «Ηλέκτρα» της Σωτηρίου «ανοίγει» το 1942, με την εικόνα της Αποστόλου στο Τμήμα Μεταγωγών της Αθήνας να παίζει με την τρίχρονη πια κόρη της, ενώ έχει ήδη σχεδιάσει την απόδρασή της κι έχει ήδη φροντίσει σε τίνος χέρια θ’ αφήσει το παιδί. Οπως επεσήμανε η Μάρω Δούκα, «μέσα από διαδοχικά φλας μπακ, η Διδώ Σωτηρίου ζωντανεύει με τη λιτή, διδακτική, παρηγορητική φωνή της την πορεία αυτής της τυπικής, υποδειγματικής αγωνίστριας, της αφοσιωμένης άνευ όρων στην ιδεολογία της, αναδεικνύοντας την αξιοσύνη και το ηθικό της σθένος». Σύμφωνα με την ίδια, «η αφήγησή της θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το όχημα για ένα χρονικό της Κατοχής και της Αντίστασης, καθώς μας προσφέρει εικόνες πείνας, βίας, φρίκης αλλά και απερίγραπτου μεγαλείου».
Η σύλληψη της Ηλέκτρας και η δολοφονία της «ήταν τεράστια απώλεια για την Αντίσταση», τόνισε ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης, η πρόσφατη διδακτορική διατριβή του οποίου εστιάζει στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Κι αυτό, επειδή πέρα από τα άλλα της πόστα, εκείνη την περίοδο η Αποστόλου «ως υπεύθυνη του τομέα διαφώτισης, συντόνιζε το τεράστιο δίκτυο παράνομου Τύπου στην Αθήνα, στο οποίο υπάγονταν πέντε τυπογραφεία και δώδεκα γιάφκες. Ετσι εξηγείται και το ευρύτατο κύμα αντεκδικήσεων από την πλευρά της ΟΠΛΑ». Οπως άλλωστε φρόντισε να υπενθυμίσει ο ίδιος, «ήδη από το 1943, έτος καμπή για το αντιστασιακό κίνημα, είχαν ξεκινήσει οι συγκρούσεις ανάμεσα στα ειδικά σώματα ασφαλείας και τα μέλη του ΕΑΜικού κινήματος, χωρίς να ενημερώνονται σχετικά οι γερμανικές αρχές».
Η Διδώ Σωτηρίου έπιασε να γράψει την «Ηλέκτρα», δεκάξι χρόνια μετά το θάνατο της φίλης και συνταξιδιώτισσάς της σε αποστολές στο εξωτερικό, οπλισμένη με τη θερμή υποδοχή που είχαν επιφυλάξει οι κριτικοί στο παρθενικό της μυθιστόρημα «Οι νεκροί περιμένουν». «Το ξεκίνησε στο διαμέρισμα της Κοδριγκτώνος», είπε ο Νίκος Μπελογιάννης ο οποίος μεγάλωνε κοντά της τότε, αλλά «την άνοιξη του ’60 νοίκιασε εν είδει ερημητηρίου ένα δωμάτιο στην Αίγινα, κάτι που αποδείχτηκε ευεργετικό και για τους δυο μας». Θυμίζουμε ότι το διαμέρισμα της Κοδριγκτώνος δωρίστηκε από τη Σωτηρίου το ’95 στο υπουργείο Πολιτισμού και στεγάζει σήμερα τα γραφεία της Εταιρείας Συγγραφέων.
Η Λαμπρινή Κουζέλη δημοσίευσε στις 23 Ιουνίου στο “ΒΗΜΑ” ένα επίσης εξαιρετικό κείμενο το οποίο και αναδημοσιεύουμε:
H Hλέκτρα, η Διδώ και η Αντίσταση
Τη ζωή της κομμουνίστριας και αντιστασιακής Ηλέκτρας Αποστόλου (1912-1944), η οποία βασανίστηκε και δολοφονήθηκε από την Ειδική Ασφάλεια στη διάρκεια της Κατοχής, αφηγείται η Διδώ Σωτηρίου στη μυθιστορηματική βιογραφία της Ηλέκτρα που πρωτοκυκλοφόρησε το 1961. Ήταν το δεύτερο κείμενό της, που άρχισε να γράφει αμέσως μετά την έκδοση του Οι νεκροί περιμένουν (1959), και το οποίο εκδόθηκε έναν χρόνο πριν από τα Ματωμένα χώματα (1962).
Η Ηλέκτρα τυπώθηκε, ως εκτενές αφήγημα, στην ανθολογία αντιστασιακού διηγήματος που επιμελήθηκε ο Θέμος Κορνάρος, στον δεύτερο τόμο με τίτλο
Αρματωμένη Ελλάδα (Αναγέννηση, 1961), μαζί με τη Φωτιά του Δημήτρη Χατζή, το Αγρίμι του Νικηφόρου Βρεττάκου, τον Καπνισμένο ουρανό του Κώστα Κοτζιά και τις Κλούβες του Ζήση Σκάρου. Επανεκδόθηκε αυτοτελώς από τα Ελληνικά Γράμματα 1999. Εξαντλημένη από καιρό, κυκλοφορεί τώρα, σε επετειακή έκδοση (Ηλέκτρα, Κέδρος, 2014) και με πρόλογο του Νίκου Μπελογιάννη, με αφορμή τη συμπλήρωση 10 χρόνων από τον θάνατο της Διδώς Σωτηρίου (1909-2004) και 70 χρόνων από τη δολοφονία της Ηλέκτρας Αποστόλου.
«Εκείνο το αυγουστιάτικο πρωινό του 1942 οι κρατούμενοι στο Τμήμα Μεταγωγών σταμάτησαν το σουλάτσο τους στο προαύλιο κι έβαλαν αυτί. Άκουγαν καλά; Ή μήπως έπαθαν παράκρουση από την πείνα; Ένα χαρούμενο παιδικό γέλιο βγαίνει από το σκοτεινό κελί των κρατουμένων γυναικών. Παιδικό γέλιο σ’ έναν τάφο;
Μερικοί κατάφεραν να ρίξουν στα κλεφτά λίγες ματιές και τα πρόσωπά τους, που η πείνα τα ‘κανε να μοιάζουν με φοβερές μάσκες, χαμογέλασαν. Είδαν ένα χαριτωμένο κοριτσάκι ως τριών χρονώ να παίζει με τη μάνα του».
Η Διδώ Σωτηρίου αρχίζει τη βιογραφία της με ένα επεισόδιο φυλάκισης, από τα πολλά στη ζωή της κομμουνίστριας Ηλέκτρας Αποστόλου. Γεννημένη στην Αθήνα από εύπορη οικογένεια, εντάχθηκε από μικρή στην Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ) ερχόμενη σε σύγκρουση με την οικογένειά της. Το 1930 έγινε μέλος του ΚΚΕ και εστάλη ως αντιπρόσωπος στο Παγκόσμιο Αντιφασιστικό-Αντιπολεμικό Συνέδριο Γυναικών στο Παρίσι το 1934 και το 1935 πήρε μέρος στο 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς Νέων στη Μόσχα. Τα χρόνια εκείνα της δίωξης των κομμουνιστών, η Αποστόλου φυλακίστηκε αρκετές φορές για τη δράση της. Στο επεισόδιο που αφηγείται η Σωτηρίου, η Αποστόλου έχει ήδη γεννήσει την κόρη της από τον γάμο της με τον κομμουνιστή γιατρό Γιάννη Σιδέρη.
Στη φυλακή η Αποστόλου μαθαίνει ότι ο άντρας της, φυλακισμένος κι εκείνος στις φυλακές Κέρκυρας, υπέγραψε δήλωση μετανοίας: «Σκληρό χτύπημα δέχτηκε στην Ανάφη σαν έμαθε πως ο πατέρας του παιδιού της, ο άντρας της που φώτισε σαν ήλιος τις πρώτες αγωνιστικές εξορμήσεις της, λύγισε στην Κέρκυρα και συμβιβάστηκε! “Φρόντισε μην πέσεις πιο χαμηλά…” του ‘γραψε κι ύστερα σταμάτησε να του γράφει. Έσφιξε την καρδιά της και ζήτησε διαζύγιο. Αργότερα εκείνος πέθανε φυματικός σε γερμανικές φυλακές! Ο σπαραγμός της Ηλέκτρας ήταν διπλός…».
Αφηγούμενη την ιστορία της Ηλέκτρας Αποστόλου, η Διδώ Σωτηρίου αναπαριστά με τη χυμώδη γλώσσα της την εικόνα της Κατοχικής Αθήνας, την καθημερινότητα των κατοίκων της και τη ζωή των αντιστασιακών. Για τη μαχητική αντικατοχική συγκέντρωση που πραγματοποιούν οι αντιστασιακές οργανώσεις στην επέτειο του ΟΧΙ, στις 28 Οκτωβρίου του 1942, γράφει:
«Ξημερώνει επιτέλους η 28η Οκτωβρίου του 1942 και το θαύμα γίνεται. Πλημμύρισαν οι δρόμοι της Αθήνας. Άντρες, γυναίκες, κορίτσια, παιδιά, εργάτες, υπάλληλοι, ανάπηροι με τις πατερίτσες και τα καρότσια, φοιτητές, μαθητές, ο λαός, ο Λάζαρος, να τος που ζωντάνεψε και προχωρεί… Φάλαγγες ατέλειωτες ξεκινούν από την πλατεία Κλαυθμώνος, απ’ την Κάνιγγος, απ’ το Κολωνάκι, τον Ξυλοθραύστη, τη Χρυσοσπηλιώτισσα, τον Άγιο Κωνσταντίνο… Μοιάζουν με τα σύγνεφα που μαζεύονται ολόγυρ’ απ’ τον ορίζοντα κι ύστερα προχωρούν, σκεπάζουν τον ουρανό, πυκνώνει ο ηλεκτρισμός, αστράφτει, βροντάει, ξεσπά η μπόρα και χιμάει ο χείμαρρος…
“Λευτεριά!”
“Ανεξαρτησία!”
“Κάτω ο φασισμός!”
Οι Ιταλοί σταματούν το ντουφεκίδι. Τα χάνουν. Είναι τρελοί οι Έλληνες; Είναι γενναίοι;[…] Η ζωντανή δημοκρατική Ελλάδα, χειραφετημένη απ’ το παρελθόν, προχωρεί στην Αντίσταση με απόλυτη συνείδηση της δύναμής της. Ό,τι πιο θαρραλέο κι αποφασιστικό, ό,τι πιο τίμιο και πατριωτικό στοιχείο έχει το έθνος ξεσηκώνεται. Άρχισαν τον αγώνα οι πρωτοπόροι εργάτες, φοιτητές, υπάλληλοι και χωρικοί. Τους ακολουθούν τώρα τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, οι επαγγελματίες, οι βιοτέχνες, οι διανοούμενοι, οι ανώτεροι υπάλληλοι, πολλοί έμποροι και βιομήχανοι, κτηματίες, έφεδροι και μόνιμοι αξιωματικοί, στρατηγοί, μητροπολιτάδες, παπάδες. Στο κοινό απελευθερωτικό μέτωπο ενώνονται οπαδοί του Κομμουνιστικού Κόμματος, του Αγροτικού, του Σοσιαλιστικού, των παλαιών δημοκρατικών κομμάτων, ειλικρινή φιλελεύθερα στοιχεία, ακόμα και μοναρχικοί. Φουντώνει στην ύπαιθρο τ’ αντάρτικο. Ολόκληρη η Ελλάδα γίνεται ένα απέραντο μέτωπο μ’ έναν ακατάβλητο μυστικό στρατό».
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, σε αυτή τη δυναμική, «Η Ηλέκτρα κρατάει τώρα στα χέρια της έναν από τους σημαντικότερους τομείς: τη διαφώτιση. Εκατοντάδες φανερά και μυστικά τυπογραφεία, χιλιάδες γραφομηχανές και πολύγραφοι, στο κέντρο, στις συνοικίες, στα περίχωρα, στα δημόσια καταστήματα, στα γραφεία, στα σπίτια, στις παράνομες κρύπτες, δουλεύουν και βγάζουν το έντυπο υλικό που κυριολεκτικά πλημμυρίζει την Αθήνα και τον Πειραιά».
Στις 25 Ιουλίου του 1944 συλλαμβάνεται για τη δράση της από έναν Γκεσταπίτη και μεταφέρεται στα γραφεία της Ειδικής Ασφάλειας, στο ξενοδοχείο «Κρυστάλ» της οδού Ελπίδος, στην πλατεία Βικτωρίας. Εκεί αρχίζουν τα βασανιστήρια: «Θα παραδώσει στα χέρια τους ένα άδειο κορμί να το βασανίζουν, εκείνη θα στέκει εκεί πλάι, απτόητη, αγέρωχη, ατσαλένια. Όταν την καίνε δε θα καίγεται, όταν την τρυπούν δε θα τρυπιέται, όταν τη μαστιγώνουν, όταν της ξεριζώνουν τα νύχια και τα μαλλιά, εκεινής η καρδιά θα τραγουδάει, η σκέψη της θα ‘ναι στη νίκη, στις γενιές που θα ζήσουνε ξέγνοιαστα σ’ έναν κόσμο δίχως βαρβαρότητα… Όταν μπήκε στον αγώνα ήξερε πως δεν την περιμένανε χαρές και πανηγύρια. Χρόνια έπαιζε κρυφτούλι με το θάνατο».
Ακολουθεί ο θρυλικός διάλογος της Αποστόλου με τους βασανιστές της:
«– Λέγε! Πώς σε λένε;
– Ελληνίδα!
Το στόμα δέχεται μια σιδερένια γροθιά, που την ακολουθεί δεύτερη και τρίτη.
– Πού κάθεσαι;
– Στην Ελλάδα!
– Ποιος σου ‘δινε εντολές;
– Η πατρίδα!
– Ποιον υπηρετούσες;
– Το λαό!»
Προσπαθεί να δραπετεύσει, την πιάνουν. «Τη σπρώχνουν για δεύτερη φορά στο μοιραίο “Κρυστάλ”, απ’ όπου δεν έμελλε να βγει παρά ένα πτώμα με τον αριθμό 59.953». Η Διδώ Σωτηρίου παραθέτει απόσπασμα από το πόρισμα της ιατροδικαστικής έκθεσης. Προτιμά όμως να μείνει στη μνήμη όχι η τελευταία εικόνα του κακοποιημένου σώματος της Ηλέκτρας, αλλά η ηρωική εικόνα της αγωνίστριας: «Δεν έχει όμορφο πρόσωπο, κι όμως σε τραβάει γιατί ‘ναι πάντα φωτεινό, γελαστό, όλο έκφραση. Είναι ψηλή η Ηλέκτρα, στητή, με περήφανο παράστημα, λίγο θυμίζει τις Καρυάτιδες. Το βάδισμά της, απίστευτα ανάλαφρο, αρμονικό, σχεδόν θριαμβευτικό…»
Το βιβλίο παρουσιάζεται την Τρίτη 24 Ιουνίου, στις 12 το μεσημέρι, στο Polis Art Café (Αίθριο της Στοάς του Βιβλίου). Θα μιλήσουν η συγγραφέας Μάρω Δούκα, ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης και ο Νίκος Μπελογιάννης.
Νέο βιβλίο από τον Βασίλη Παπαθεοδώρου: “Η λευκή απεργία των ροζ φλαμίνγκο” (Εκδόσεις Καστανιώτη).
Ο Βασίλης είναι απόφοιτος του 1985 και τα γράφει από το 1996. Έξι από τα νεανικά και εφηβικά μυθιστορήματά του (Το μήνυμα, Οι Εννέα Καίσαρες, Χνότα στο τζάμι, Στη διαπασών, Το μεγάλο ταξίδι της κινέζικης πάπιας, Ιπτάμενες σελίδες) διδάσκονται στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, σε μετεκπαιδευόμενους δασκάλους, ενώ έχει τιμηθεί δύο φορές με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας (2008, 2010), δύο φορές με το Βραβείο του περιοδικού Διαβάζω (2008, 2010).
Η απόφοιτός μας Αλεξάνδρα Νομίδου εμφανίζεται την Κυριακή 29 Ιουνίου στην παράσταση “Μουσικό Αναλόγιο: Σεχραζάντ”, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του 23ου Φεστιβάλ Ναυπλίου 2014.
Πολλοί καθηγητές, ιδίως οι παλαιοί που δίδαξαν στη Σχολή διατήρησαν τη επαφή τους με την Ελλάδα. Πολλοί έρχονται και ξανάρχονται, πολλοί επικοινωνούν τακτικά, πολλοί έχουν σπίτια και κάνουν διακοπές σε διάφορα σημεία της Ελλάδας.
Πρόσφατα έστειλε ο Άγγελος Κουτσανδρέας, απόφοιτος του ’85 μία φωτογραφία συνοδέυοντάς την με το εξής κείμενο:“Κάθομαι στο μπαλκόνι, όταν ξαφνικά ένα ζευγάρι που περνά απ’ έξω κοντοστέκεται και με χαιρετά. Όταν ανοίγω δεν πιστεύω στα μάτια μου. Είναι ο παλιός μου μαθηματικός από την Γερμανική, ο κύριος Herbert Huehn!!!! Τον θυμάστε;;;;; Εκείνος πάντως θυμόταν όλα τα ονόματα που του είπα και χάρηκε, για τα νέα, που ήξερα να του πω“.
Ένας άλλος πρώην, πολύ δημοφιλής μαθηματικός της δεκαετίας του ’70, οEberhard Judt έστειλε πρόσφατα τρεις φωτογραφίες:
|
|
 |
 |
με το ερώτημα: “Im Anhang sende ich Fotos von einer Tanzaufführung aktiver und ehemaliger Schüler/innen in der DSA 1971(?) unter der Führung von Frau Tersakis(?) mit der Musikgruppe Mosxos. Ιch habe etwa 60 Fotos, die aber noch nicht alle digitalisiert sind”.
Ο Κώστας Μεσκούρης της τάξης του ’64 μας θυμάται συχνά-πυκνά, αφού έχει “σκαλίσει” τα συρτάρια και τα ντουλάπια του και μας στέλνει φωτογραφίες. Αν μάλιστα δεν ήταν και αυτός, αλλά και εκείνο το reunion στο Club του Χαλανδρίου, η τάξη αυτή θα ήταν “terra incognita” για εμάς.
 |
 |
 |
 |
Να επαναλάβουμε ότι ο Κώστας Μεσκούρης γεννήθηκε στις 16.10.1946 στην Αθήνα, αποφοίτησε από τη Σχολή το 1964 και ζει στην Γερμανία στο Alsdorf κοντά στο Aachen. Το βιογραφικό του είναι στην ενότητα “Απόφοιτοι / Θετικές Επιστήμες”. Από το 1964 έως το 1970 σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Βιέννης (Technische Universität Wien) και στη συνέχεια στο Πολυτεχνείο του Μονάχου (Technische Universität München). Το 1989 έγινε Αναπληρωτής Καθηγητής (Professorenvertreter C3) Αριθμητικών Εφαρμογών των Κατασκευών (Anwendung Numerischer Methoden im Bauwesen) στο Πανεπιστήμο του Ντόρτμουντ (Univ. Dortmund) και το 1990 Διευθυντής Έρευνας (Forschungsgruppenleiter) του Ινστιτούτου Στατικής και Δυναμικής (Institut für Statik und Dynamik) του Πανεπιστημίου του Μπόχουμ, ενώ το 1994 εξελέγη Καθηγητής της Έδρας Στατικής και Δυναμικής των Κατασκευών του Πανεπιστημίου του Ροστόκ. Το 1996 έγινε Καθηγητής της Έδρας Στατικής και Δυναμικής των Κατασκευών του Πανεπιστημίου του Πολυτεχνείου του Αάχεν (TH Aachen). Το 2012 συνταξιοδοτήθηκε.
