Η απόφοιτός μας Αλεξάνδρα Νομίδου εμφανίζεται την Κυριακή 29 Ιουνίου στην παράσταση “Μουσικό Αναλόγιο: Σεχραζάντ”, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του 23ου Φεστιβάλ Ναυπλίου 2014.
Πολλοί καθηγητές, ιδίως οι παλαιοί που δίδαξαν στη Σχολή διατήρησαν τη επαφή τους με την Ελλάδα. Πολλοί έρχονται και ξανάρχονται, πολλοί επικοινωνούν τακτικά, πολλοί έχουν σπίτια και κάνουν διακοπές σε διάφορα σημεία της Ελλάδας.
Πρόσφατα έστειλε ο Άγγελος Κουτσανδρέας, απόφοιτος του ’85 μία φωτογραφία συνοδέυοντάς την με το εξής κείμενο:“Κάθομαι στο μπαλκόνι, όταν ξαφνικά ένα ζευγάρι που περνά απ’ έξω κοντοστέκεται και με χαιρετά. Όταν ανοίγω δεν πιστεύω στα μάτια μου. Είναι ο παλιός μου μαθηματικός από την Γερμανική, ο κύριος Herbert Huehn!!!! Τον θυμάστε;;;;; Εκείνος πάντως θυμόταν όλα τα ονόματα που του είπα και χάρηκε, για τα νέα, που ήξερα να του πω“.
Ένας άλλος πρώην, πολύ δημοφιλής μαθηματικός της δεκαετίας του ’70, οEberhard Judt έστειλε πρόσφατα τρεις φωτογραφίες:
|
|
 |
 |
με το ερώτημα: “Im Anhang sende ich Fotos von einer Tanzaufführung aktiver und ehemaliger Schüler/innen in der DSA 1971(?) unter der Führung von Frau Tersakis(?) mit der Musikgruppe Mosxos. Ιch habe etwa 60 Fotos, die aber noch nicht alle digitalisiert sind”.
Ο Κώστας Μεσκούρης της τάξης του ’64 μας θυμάται συχνά-πυκνά, αφού έχει “σκαλίσει” τα συρτάρια και τα ντουλάπια του και μας στέλνει φωτογραφίες. Αν μάλιστα δεν ήταν και αυτός, αλλά και εκείνο το reunion στο Club του Χαλανδρίου, η τάξη αυτή θα ήταν “terra incognita” για εμάς.
 |
 |
 |
 |
Να επαναλάβουμε ότι ο Κώστας Μεσκούρης γεννήθηκε στις 16.10.1946 στην Αθήνα, αποφοίτησε από τη Σχολή το 1964 και ζει στην Γερμανία στο Alsdorf κοντά στο Aachen. Το βιογραφικό του είναι στην ενότητα “Απόφοιτοι / Θετικές Επιστήμες”. Από το 1964 έως το 1970 σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Βιέννης (Technische Universität Wien) και στη συνέχεια στο Πολυτεχνείο του Μονάχου (Technische Universität München). Το 1989 έγινε Αναπληρωτής Καθηγητής (Professorenvertreter C3) Αριθμητικών Εφαρμογών των Κατασκευών (Anwendung Numerischer Methoden im Bauwesen) στο Πανεπιστήμο του Ντόρτμουντ (Univ. Dortmund) και το 1990 Διευθυντής Έρευνας (Forschungsgruppenleiter) του Ινστιτούτου Στατικής και Δυναμικής (Institut für Statik und Dynamik) του Πανεπιστημίου του Μπόχουμ, ενώ το 1994 εξελέγη Καθηγητής της Έδρας Στατικής και Δυναμικής των Κατασκευών του Πανεπιστημίου του Ροστόκ. Το 1996 έγινε Καθηγητής της Έδρας Στατικής και Δυναμικής των Κατασκευών του Πανεπιστημίου του Πολυτεχνείου του Αάχεν (TH Aachen). Το 2012 συνταξιοδοτήθηκε.
Ο απόφοιτός μας Δημήτρης Γιάκας (’75) παίζει πιάνο στη βραδιά όπερας που διοργανώνεται για την οικονομική ενίσχυση του 9ου Μουσικού Φεστιβάλ Αίγινας, στον κήπο του Βυζαντινού Μουσείου (Βασιλίσσης Σοφίας 22) την Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει άριες και ντουέτα από αγαπημένες όπερες. Συμμετέχουν οι λυρικοί καλλιτέχνες:
Τζούλια Σουγλάκου (υψίφωνος)
Ειρήνη Καραγιάννη (μεσόφωνος)
Βαγγέλης Χατζησίμος (τενόρος)
Τιμή εισιτηρίου: 25€. Ώρα έναρξης: 9μμ.
Πληροφορίες για το πλήρες πρόγραμμα της συναυλίας και για την αγορά εισιτηρίων βρίσκονται στην ιστοσελίδα του Μουσικού Φεστιβάλ Αίγινας.
Ο Γιώργος Δεπάστας, απόφοιτος του ’63 μετέφρασε το βιβλίο του Ferdinand von Schirach: “Έγκλημα” που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Νεφέλη. Το βιβλίο κυκλοφόρησε στη Γερμανία τον Αύγουστο 2009 με τίτλο Verbrechen και παρέμεινε επί 54 εβδομάδες στη λίστα των bestseller του περιοδικού Der Spiegel.
Ο Φέρντιναντ φον Σίραχ συναναστρέφεται καθημερινά λόγω επαγγέλματος ανθρώπους που έχουν διαπράξει ή έχουν ζήσει κάτι ακραίο. Το πιο τερατώδες είναι γι’ αυτόν μια φυσιολογική περίπτωση. Εκπροσωπεί αθώους που έχουν έρθει σε σύγκρουση με τον νόμο αλλά και σεσημασμένους εγκληματίες. Αυτών των ανθρώπων τις ιστορίες αφηγείται – λακωνικά όπως ένας Ραίημοντ Κάρβερ και ακριβώς γι’ αυτό με ασύλληπτη δύναμη. Ο Τζιμ Τζάρμους είπε κάποτε ότι θα προτιμούσε να γυρίσει μια ταινία για έναν άνθρωπο που πάει περίπατο με τον σκύλο του παρά για τον αυτοκράτορα της Κίνας. Κι εγώ επίσης. Γράφω για ποινικές δίκες -ήμουν συνήγορος σε περισσότερες από επτακόσιες-, αλλά στην ουσία γράφω για τον άνθρωπο, για την αποτυχία, για την ενοχή, για το μεγαλείο του. Είχα έναν θείο που ήταν πρόεδρος σε ορκωτό δικαστήριο. Αυτά τα δικαστήρια είναι αρμόδια για εγκλήματα πρώτου βαθμού, φόνους και ανθρωποκτονίες. Μας περιέγραφε υποθέσεις, που εμείς, ως παιδιά, τις καταλαβαίναμε. Άρχιζε πάντα λέγοντας: “Τα περισσότερα πράγματα είναι πολύπλοκα, και με την ενοχή κάτι τέτοιο συμβαίνει”. Είχε δίκιο. Κυνηγάμε πράγματα που είναι πιο γρήγορα από μας και στο τέλος δεν μπορούμε να τα φθάσουμε. Εγώ μιλάω για δολοφόνους, εμπόρους ναρκωτικών, ληστές τραπεζών και πόρνες. Έχουν κι αυτοί τις ιστορίες τους και δεν διαφέρουν πολύ από μας. Όλη μας τη ζωή χορεύουμε πάνω σε μια λεπτή κρούστα πάγου· από κάτω κάνει παγωνιά και πεθαίνεις γρήγορα. Κάποιους δεν τους αντέχει ο πάγος και σπάει. Αυτή είναι η στιγμή που μ’ ενδιαφέρει. Αν έχουμε τύχη, δεν συμβαίνει τίποτα και συνεχίζουμε να χορεύουμε. Αν έχουμε τύχη.
Στις 14 Σεπτεμβρίου δημοσίευσε η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο στην εφημερίδα “Καθημερινή“.
Σε μία τελετή σαν απο τα παλιά, άψογα οργανωμένη από τον Σύλλογο Γονέων, με τα παιδιά που μόλις αποφοιτούσαν να λάμπουν, με εμάς όλους να καμαρώνουμε, με ένα καταπληκτικό καιρό, αποχαιρετήσαμε αυτούς και αυτές που κάθε χρόνο μας θυμίζουν ότι το σχολείο αυτό χορηγεί την κοινωνία με διαμάντια.
Οι αριστούχοι επι σκηνής, 16 τον αριθμό
Ο Dr. Marcus Bremer, Πρόεδρος του Vorstand του Συλλόγου της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, με το Μουσικό Σύνολο δίπλα του, απευθύνεται στους νέους Απόφοιτους περιστρέφοντας την εξαιρετική ομιλία του γύρω από το ρήμα “schaffen”.
Τα καταπληκτικά κορίτσια της ροκ μπάντας παράλληλα με το Μουσικό Σύνολο, που διηύθυνε άψογα, όπως κάθε χρονιά, η Marianne Danner και επιμελήθηκε με τον Roland Hoffmann.
Εκτός του Dr. Marcus Bremer μίλησαν: η κ. Heike Dettmann, Αναπληρώτρια Πρέσβειρα της Γερμανικής Πρεσβείας, ο κ. Philippp Wassermann, Επιτετραμμένος a.i. της Αυστριακής Πρεσβείας, η κ. Annedore Dierker, Διευθύντρια της DSA, ο κ. Βασίλης Τόλιας, Αναπληρωτής Διευθυντής της DSA, ο Κώστας Γαλάνης, Πρόεδρος του Συλλόγου Αποφοίτων, και η κ. Βίκυ Αθανάσογλου, Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων.
backstage, στην πίσω αυλή για τις φωτογραφίες των τμημάτων πριν από την τελετή
Με αφορμή τη συνάντησή τους 50 χρόνια μετά ετοίμασε ο Κώστας Παπαηλιού μία καταπληκτκήηλεκτρονική έκδοση με τίτλο: Η τάξη του ’63, μία αναδρομή και παρουσίασε εκείνο το βράδυ της 6ης Σεπτεμβρίου 2013 στο St.George Lycabettus σε όλους τους συμμαθητές και συμμαθήτριές του.
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Τόπος” το νέο βιβλίο του Παύλου Αγιαννίδη (απόφοιτου του 1979): “Καπετάν Άγρα και Παραμυθίας γωνία”
“Οι βασιλοπούλες και οι δράκοι, το φοβερό και το απρόβλεπτο δεν υπάρχουν μόνο στα παραμύθια. Μας απαντούν και στη ζωή. Τη ζωή που άλλοτε οδηγεί ένα ταπεινό φορτηγάκι κι άλλοτε μας ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου δίχως να κάνει βήμα. Που δεν διστάζει να κραδαίνει κοφτερό λεπίδι ή ψαλίδι, και να βουτάει στο αίμα τη μανιασμένη της λίμπιντο. Τη ζωή, που επιβάλλεται είτε με φαλλούς εξουσίας είτε με απλές, αφοπλιστικές ατάκες και τσιτάτα του Αϊνστάιν. Κάποιες φορές, πάλι, γονατίζει μπροστά σε απανθρακωμένα θύματα του φανατισμού ή προσκυνά δισκοπότηρα-σύμβολα, αποζητώντας λύτρωση. Στα δεκατέσσερα διηγήματα οι βασιλοπούλες ακκίζονται μέσα σε φουρό, οι δράκοι τρελαίνονται με τα τακούνια και ο στιγμιαίος έρωτας προκαλεί σεισμό.”
Στο www.bookia.gr είναι γίνεται αναλυτική παρουσίαση της βραδιάς με σχόλια και φωτογραφίες.
Τέλος, δανειζόμαστε από “ΤΑ ΝΕΑ” το κείμενο της Μαίρης Αδαμοπούλου:
Λογοτεχνία και ρεπορτάζ έδωσαν ραντεβού «Καπετάν Αγρα και Παραμυθίας γωνία»
Μαίρη Αδαμοπούλου
To ραντεβού είχε δοθεί από ημέρες για το βράδυ της Δευτέρας. Η πρόσκληση έγραφε για τις 19.30. «Καπετάν Αγρα και Παραμυθίας γωνία». Εκεί όπου ο Παύλος Αγιαννίδης σταμάτησε για λίγο να χτυπά με τον γνωστό, μανιώδη τρόπο του τα πλήκτρα για να γράψει ένα ακόμη ρεπορτάζ για το πολιτιστικό τμήμα της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ». Τα χτύπησε και πάλι με τον γεμάτο ένταση τρόπο του. Μόνο που τούτη φορά δεν έβγαλε στο χαρτί ακόμη μία αποκλειστικότητα ή μια συνέντευξη που θα συζητηθεί. Αφησε τα δάχτυλά του να βουτήξουν στη δημοσιογραφική κουζίνα. Και να αποκαλύψουν όχι τα γεγονότα αλλά τον τρόπο που τα βιώνει ένας δημοσιογράφος με την τόλμη που χρειάζεται για να απομυθοποιήσει κάποιος τον εαυτό του και τη δουλειά του και να αφήσει τους άλλους – τους έως χθες αναγνώστες των άρθρων του – να μάθουν τι μπορεί να σκέφτεται ένας ρεπόρτερ μόνος μπροστά σε μια σκηνή φόνου.
Ολα τούτα είναι μόνο μερικά από όσα θαυμαστά συμβαίνουν στα 14 διηγήματα με τα οποία ο Παύλος Αγιαννίδης κάνει το λογοτεχνικό του ντεμπούτο με τη συλλογή «Καπετάν Αγρα και Παραμυθίας γωνία» (Εκδόσεις Τόπος), η οποία παρουσιάστηκε χθες στην Αίθουσα Χριστίνα Ωνάση της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.
«Δώθε απ’ τον Παράδεισο, λίγη παρηγοριά υπάρχει στη γνώση» έλεγε ο φιλέλληνας Ρούπερτ Μπρουκ. Και με αυτή τη φράση – μοτό στο βιβλίο αλλά και πυξίδα ζωής για τον συγγραφέα – υποδέχτηκε τους φίλους, που ήταν πολλοί. Ανάμεσά τους διακρίναμε τον γενικό διευθυντή Μέσων Ενημέρωσης του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη Χρήστο Μεμή με τη σύζυγό του Χριστίνα Πουτέτση, τις ηθοποιούς Ζωή Λάσκαρη και Μιμή Ντενίση, τους τραγουδιστές Μανώλη Λιδάκη και Αργυρώ Καπαρού, τους σκηνοθέτες Γιάννη Σμαραγδή και Θέμη Μουμουλίδη, τον Ανδρέα Κατσιγιάννη της Εστουδιαντίνα, την Αννα Νταλάρα και τη Βένια Μητροπάνου.
ΟΙ ΟΜΙΛΗΤΕΣ. Πέντε χαρακτηριστικά του βιβλίου επισήμανε στην εισήγησή του ο Γιώργος Κιμούλης, που παραδέχτηκε πως απέκτησε έναν νέο φίλο, τον συγγραφέα, καθώς διάβαζε τα διηγήματά του. Και μίλησε για την παράδοση άνευ όρων του Παύλου Αγιαννίδη στο κείμενο, για την παιδικότητα της γραφής του, για το γεγονός ότι μετέτρεψε τον συνοπτικό δημοσιογραφικό λόγο σε έργο τέχνης, για την περίεργη λοξή ματιά του στις λεπτομέρειες και την επιθετική αρχή του κάθε διηγήματος.
«Το σημείο αιχμής του βιβλίου είναι γεγονότα που ο συγγραφέας κατέγραψε ως δημοσιογράφος και σήμερα τα επεξεργάζεται ως αφηγηματικό υλικό» τόνισε και ο ποιητής Θανάσης Νιάρχος καταλήγοντας πως «το βιβλίο λάμπει ως αποκάλυψη», ενώ ο δημοσιογράφος Δημήτρης Μανιάτης χαρακτήρισε τα διηγήματα «ιστορίες που έχουν ρυθμό, ευαισθησία, αμφισημία, μνήμη, μυρωδιές, ταξίδια, πίκρα, χιούμορ. Ισως και έναν θρήνο για τη ζωή που δεν έγινε όπως ακριβώς τη θέλαμε».
Δύο από τα διηγήματα «ζωντάνεψε» με τη φωνή της η Φιλαρέτη Κομνηνού, ενώ η βραδιά έκλεισε με τον Γιάννη Βακαρέλη στο πιάνο και τον Μανώλη Μητσιά που ερμήνευσαν τα τραγούδια «Αμλετ της Σελήνης», «Κάποτε θα ‘ρθουν», «Μικρή Ραλλού», «Ελένη» και «Ποτέ», όπως ταιριάζει άλλωστε σε ένα βιβλίο, που εκτός των άλλων, είναι πλημμυρισμένο από μελωδίες.
Ο Κώστας Καλφόπουλος σχολιάζει στην “Καθημερινή” την επιτυχία της Εθνικής Ομάδας της Γερμανίας στο Παγκοσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας
«Προς ενοικίαση στους Αμπελόκηπους σε κτίριο μεγάλης προβολής, διαμέρισμα 91τμ., 2ου ορόφου, γωνιακό.
Βρίσκεται δίπλα στο μετρό Πανόρμου, σε κτίριο ιδανικό για να στεγάσει επιχείρηση αλλά και για όποιον θέλει διαμέρισμα μοντέρνα διαμορφωμένο και ανακαινισμένοπλήρως το 2009, με υψηλής ποιότητας υλικά.
Διαθέτει μεγάλες βεράντες, ηλεκτρικά παντζούρια και κλιματισμό.
Τηλέφωνα επικοινωνίας 210-6997597, 694-8589758»
Κυκλοφόρησε το νέο βιβλία της Μάιρας Παπαθανασοπούλου: “Mamma Santissima” από τις εκδόσεις Πατάκη.
“Τι εννοείς δε θέλεις να ακολουθήσεις τη μοίρα των συνομήλικών σου; Ποιος σε ρώτησε; Πού άκουσες ότι μπορείς να διαφεντέψεις τις ανάγκες σου; Αυτές διαφεντεύουν εσένα. Ποιος σου είπε ότι η συνείδησή σου υπαγορεύει τι θα κάνεις; Ας έρθουν σ’ εμένα οι κουλτουριάρηδες αριστεροί που διαβάζεις να μου πουν ότι μπορούμε να επινοήσουμε απ’ την αρχή τον εαυτό μας. Θατους μιλήσω για τον Νικόλα Ντ’ Αγκοστίνο, τον κομμουνίσταρο που εξελέγη δήμαρχος του Κανό-λο με τις ψήφους της Ντράγκετα. Κι αυτός τον εαυτό του ήθελε να επινοήσει και τον φαντάστηκεστην καρέκλα του δημάρχου. Πάρ’ το χαμπάρι, Σασά! Τα παιδιά των ντραγκετίστι, με το που γεννιόνται παίρνουν το χρίσμα και μέχρι να πεθάνουν υπακούουν στους νόμους της τιμημένης κοινωνίας μας. Θα σπουδάσεις αυτό που θα σου πει η οικογένεια, θα παντρευτείς αυτή που θα σου προξενέψει η οικογένεια, θα αναπνέεις για την οικογένεια. Η Ντράγκετα είναι το υποσυνείδητό σου, χώνεψέ το!”
“Η ιδέα της Mamma Santissima πρωτοεμφανίστηκε στο μυαλό μου το 1999 και η αρχική της μορφή ήταν σενάριο για τον κινηματογράφο, το οποίο έγραψα, αν θυμάμαι, λίγο μετά το 2000. Ευτύχησα να βρω αμέσως εξαίρετο παραγωγό, ωστόσο στο θέμα του σκηνοθέτη υπήρξαν πολύ μεγάλες δυσκολίες. Για χρόνια κυκλοφορούσε το σενάριο από χέρι σε χέρι, και κάθε Έλληνας σκηνοθέτης που πειθόταν να το αναλάβει ήθελε να το φέρει στα μέτρα του, μετατροπές με τις οποίες δε συμφωνούσαμε ούτε εγώ ούτε ο παραγωγός.
Έτσι η Mamma Santissima αναπαυόταν σε κάποιο συρτάρι περιμένοντας τις επόμενες σκηνοθετικές προτάσεις. Το 2008 γνώρισα τυχαία τον Ερνέστο Τσίνζι, έναν χαρισματικό Ιταλό σκηνοθέτη που με τις επισημάνσεις του απογείωσε την ιστορία και ουσιαστικά μετατόπισε το κέντρο βάρους της – κι είχε απόλυτο δίκιο, κατά τη γνώμη μου. Ωστόσο οι αλλαγές δεν ικανοποίησαν τον παραγωγό, που έκρινε πως το ελληνικό κοινό δε θα αγκάλιαζε την ιστορία. Σεβάστηκα την άποψη ενός έμπειρου ανθρώπου που διακύβευε τα χρήματά του για το δικό μου καπρίτσιο να γράψω ένα σενάριο που απαιτούσε δαπανηρότατα γυρίσματα στην Καλαβρία και Ιταλούς και Γκρεκάνους ηθοποιούς, πέρα από τους τρεις Έλληνες πρωταγωνιστές.
Πρέπει να ήταν το 2010 όταν κατάλαβα ότι το φιλόδοξο όνειρό μου να δω τη Mamma Santissima στη μεγάλη οθόνη δεν επρόκειτο να εκπληρωθεί. Πλέον δεν είχα αντοχή να το κυνηγήσω και το εγκατέλειψα. Κι ενώ πίστευα ότι τόσα χρόνια και τόσος κόπος είχαν πάει χαμένα, διαπίστωσα με έκπληξη ότι το τεράστιο υλικό που είχα συγκεντρώσει ανέπνεε με πείσμα.
Ένα νησί αποκλείεται από τον υπόλοιπο κόσμο πέντε μήνες το χρόνο.
Μια βιβλιοθήκη κληροδοτείται από τον μεγιστάνα του νησιού, τον μεγάλο ευεργέτη, ο οποίος με ύποπτο τρόπο το έσκασε όσο ήταν ακόμα νέος και έφυγε στην Αμερική για να φτιάξει την τύχη του. Ένας δήμαρχος συνωμοτεί με την βιβλιοθηκονόμο, για να αρχίσουν να διαβάζουν οι νησιώτες βιβλία. Ένας πρώην αναρχικός έχει βρει καταφύγιο στο νησί και στην καθημερινότητα του οικογενειακού μπακάλικου. Και στη μέση οι κάτοικοι του νησιού που έχουν να αντιμετωπίσουν τον πεντάμηνο αποκλεισμό μαζί με τις επιπτώσεις του διαβάσματος. Θα μπορέσει να επιβιώσει το νησί και η βιβλιοθήκη αυτό το χειμώνα;
Αποσπάσματα
Ο Θεωνάς άφησε το βιβλίο του στην άκρη και στάθηκε στην κουπαστή του σκάφους. Η Αχλαδόνησος έβγαινε από το κουκούλι της θαλασσινής ομίχλης. Από μικρός πίστευε πως το νησί ήταν μια μεταμορφωμένη νύμφη. Μια νύμφη που οι θεοί του Ολύμπου είχαν καταραστεί να κρύβεται κάθε χειμώνα από τα αδιάκριτα βλέμματα των θνητών και να αναγεννάται πάλι την άνοιξη. Κάθε Απρίλη, μόλις τα σύννεφα έκαναν χώρο για να περάσουν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου και να ζεστάνουν το χώμα του νησιού, τα δέντρα έδειχναν πιο πράσινα, τα νερά πιο κρυστάλλινα, τα φρούτα πιο γευστικά και τακατσίκια πιο νόστιμα. Ο Θεωνάς είχε ξεχάσει την εικόνα του νησιού το χειμώνα. Τότε που η κατάρα έπιανε, και το νησί χανόταν από το χάρτη της χώρας.
Η Μαρία Σούμπερτ γράφει με χιούμορ, αποκαλύπτοντας μέσα από τους διαλόγους τους χαρακτήρες του βιβλίου της. Η αφήγηση είναι συμβολική: το νησί δεν είναι παρά μικρογραφία μια κρίσης: οικονομικά προβλήματα, απαισιοδοξία, αδιέξοδο, διαφθορά, φασισμός και προβλήματα με τους μετανάστες που αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Η Σούμπερτ προσεγγίζει τους χαρακτήρες της μέσα από μια βαθιά συμπαθητική οπτική γωνία και προτείνει πως μια κρίση μπορεί να γίνει δημιουργική και να οδηγήσει τους ανθρώπους σε μια αλλαγή – ακόμα και όταν οι ίδιοι είναι στην αρχή διστακτικοί.
Οι αποκλεισμένοι ή Το σύστημα των μυρμηγκιών.
Το βιβλίο περουσιάστηκε την Τρίτη 26 Μάη 2015 και ώρα 20.30
στο Polis Art Cafe, Πεζμαζόγλου 5, Αθήνα (Στοά του Βιβλίου).
Για το βιβλίο μίλησαν ο Γιάννης Ξανθούλης, η Εριφύλη Μαρωνίτη,
ο Κωνσταντίνος Μπούρας και ο Αποστόλης Αρτινός.
Συντονίζει ο Βασίλης Χατζηιακώβου.
Η απόφοιτός μας πιανίστα Αλεξάνδρα Νομίδου εμφανίζεται:
ΤηνΤρίτη 12 Αυγούστου στο Φεστιβάλ Αίγινας (Αυλή Ναού Σωτήρος), σε συναυλία με έργα μουσικής δωματίου.
Την Κυριακή 17 Αυγούστου στο Φεστιβάλ Κυκλάδων (Θέατρο Απόλλων, Ερμούπολη Σύρου), στο μουσικό αναλόγιο «Σεχραζάντ».
Η Γκαλερί Σκουφά της αποφοίτου Ελένης Καλλιγά επεκτάθηκε και στη Μύκονο. Μετά από 33 χρόνια προβολής καλλιτεχνών στο κέντρο της Αθήνας η γκαλερί εγκαινίασε τη δραστηριότητά της και στη Μύκονο.
.
 |
 |
 |
Ο Παντελής Παντελούρης, πρώην πρόεδρος του Συλλόγου, ζει στο Αμβούργο και διατηρεί στενές σχέσεις με τον Σύλλογο μας, με τον Ulf Dieter Klemm, που εκδίδει στο Βερολίνο το περιοδικό “Εξάντας”, και παράλληλα, είναι πρόεδρος της Ελληνογερμανικής Εταιρείας Αμβούργου (Deutsch – Griechische Gesellschaft Hamburg EV).
Με αφορμή τα 125 χρόνια της Γερμανικής Σχολής Αθηνών έγραψε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 34 του περιοδικού “Εξάντας”, που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο 2022. Την μετάφραση από τα ελληνικά στα γερμανικά έχει κάνει ο Ulf Dieter Klemm.
Ο απόφοιτός μας πιανίστας Δημήτρης Γιάκας (’75) εμφανίζεται:
• Τη Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου στις Ημέρες Μουσικής Ρόδου 2014 (Παλάτι
του Μεγάλου Μαγίστρου, ώρα 21:00), στη συναυλία Οι Τρεις Τενόροι:
Γκαλά Όπερας. Περισσότερες πληροφορίες:
• Την Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου στο 36ο Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ
Σαντορίνης (Συνεδριακό Κέντρο Πέτρου Μ. Νομικού, Φηρά, ώρα 21:00), σε
συναυλία με Άριες και Ντουέτα από Όπερες και Οπερέτες. Περισσότερες
πληροφορίες: http://www.santorinimusicfestival.com/
Η Άννα Φιλίνη (απόφοιτος 1963) παρουσιάσε το βιβλίο της “Δράματα Εξουσίας μέσα σε ιστορικά ποιήματα του Καβάφη” την Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014 στον άσφυκτικά γεμάτο από φίλους χώρο των εκδόσεων Γαβριηλίδη. Ο Αλέξης Ζήρας και η Βάσω Πέννα παρουσίασαν το βιβλίο της Άννας, ενός βιβλίου που αποτυπώνει τον “δίπτυχο διάλογο της Άννας Φιλίνη με έναν μεγάλο κύκλο των ποιημάτων του Καβάφη”.
Στον επάνω όροφο εγκαινιάστηκε και η έκθεση ζωγραφικής της με 24 πίνακες εμπνευσμένους από τα αντίστοιχα ποιήματα.
Παρόντες και συμμαθητές: ο Γιώργος Δεπάστας, ο Λεωνίδας Καμαρινόπουλος, ο Νίκος Παπαϊωάννου, η Μαριάνα Καναβαριώτου, αλλά και η Τένια Παπαδάκη, η Έμη Βαϊκούση, ο Thomas Greve, ο Κώστας Γαλάνης και άλλοι.
 |
 |
 |
 |
Γιάννης Ψυχοπαίδης. Ο Βύρωνας στην Κεφαλονιά
Αφορμή για την ατομική έκθεση του Γιάννη Ψυχοπαίδη αποτελεί η συμπλήρωση 190 χρόνων από το θάνατο του λόρδου Βύρωνα, μαζί με μια πολύ συγκεκριμένη, όσο και ευτυχή συγκυρία.
Τον Αύγουστο τ
ου 1823 ο λόρδος Βύρων έφτασε για πρώτη φορά στην Κεφαλλονιά για να στηρίξει τον απελευθερωτικό αγώνα και εγκαταστάθηκε στα Μεταξάτα, για 4 μήνες. Δίπλα στο σπίτι που έζησε, αλληλογράφησε, οργάνωσε τον αγώνα, πρόσφερε την ανιδιοτέλεια και το πάθος του ο Βύρωνας, το έφερε η τύχη νακατοικεί ο Γιάννης Ψυχοπαίδης, εδώ και 15 χρόνια, κάθε μήνα τον Αύγουστο.
Με το βλέμμα πάντα προς το ίδιο τοπίο – που αλλοιωνόταν ανεπαίσθητα μέσα στα χρόνια – γεννούσε ο καλλιτέχνης κάθε Αύγουστο μια σειρά ζωγραφικές εικόνες εκ του φυσικού, απλές και άμεσες, πάντοτε σε μεταφορική αλλά και κυριολεκτική μεσοτοιχία με τον Βύρωνα και την πνευματική του παρουσία.
Ο ζωγραφικός διάλογος με το ίδιο πάντα τοπίο έγινε εμμονή και συνήθεια, που επανερχόταν σταθερά τα τελευταία 15 χρόνια μόνο τον Αύγουστο.
Τα έργα που προέκυψαν όλα αυτά τα χρόνια είναι μια συστηματική αντίστιξη στην υπόλοιπη δουλειά του Ψυχοπαίδη, ο οποίος, για ένα μόνο μήνα, ασκεί τη δουλειά ενός συνεπούς υπαιθριστή ζωγράφου.
Η έκθεση περιλαμβάνει περίπου 50 ακουαρέλες, τρεις μεγάλες ξυλογραφίες και ένα γλυπτό, όλα από την προσωπική συλλογή του καλλιτέχνη.
Επιμέλεια έκθεσης: Κωνσταντίνος Παπαχρίστου
Η Έκθεση την οργάνωση της οποίας έχει αναλάβει το Μουσείο Μπενάκη, θα φιλοξενηθεί στο Κεντρικό Κτήριο του Μουσείου (οδός Κουμπάρη και Βασ.Σοφίας) και εγκαινιάζεται στις 17/09/2014, ώρα 20:00, ενώ θα διαρκέσει από 18/09/2014 έως 26/10/2014 με εισιτήρια € 5, € 3.
Ο Ισπανός συγγραφέας Χαβιέρ Μαρίας, το έργο του οποίου έχει μεταφρασθεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες και 60 χώρες, πέθανετην Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2022 στην Μαδρίτη σε ηλικία 70 ετών από πνευμονία, ενώ προηγουμένως είχε προσβληθεί από COVID. Την είδηση μας μετέφερε η Λίζα Γεωμπρέ, που αυτές τις μέρες διαβάζει το βιβλίο του “Γράφοντας τις ζωές των άλλων” και αξίζει να το διαβάσουμε όλοι.
Η είδηση του θανάτου μας θύμισε μία αναφορά μας στο συγγραφέα, ο οποίος ήταν οπαδός της Ρεάλ Μαδρίτης την οποία αξίζει εδώ να επαναλάβουμε:
Javier Marias: “Όταν ήμουν θνητός”
Πολλές φορές αναρωτιόμαστε τι κρύβεται πίσω από την επιθυμία μας να συναντάμε συμμαθητές και συμμαθήτριες τόσα χρόνια μετά. Ποιά είναι η κινητήριος δύναμη που κάνει τους περισσότερους από εμάς να επιδιώκουμε την επαφή;
Ο Ισπανός συγγραφέας Javier Marias, κυκλοφόρησε πριν από 25 περίπου χρόνια μία συλλογή διηγημάτων με τίτλο “Όταν ήμουν θνητός” (“Cuando fui mortal”, 1996), όπου κάνει μία αναφορά στον δεσμό αυτόν με αφορμή το γεγονός ότι αναφέρεται αλλά και απευθύνεται στον συμμαθητή του χρησιμοποιώντας το επώνυμό του:
… στο σχολείο είσαι γνωστός με το το επώνυμό σου μέχρι την εφηβεία. Και, με τον ίδιο τρόπο που, αν διατηρηθεί η επαφή, βλέπει κανείς στον ενήλικο να προβάλλεται πάντα το πρόσωπο του παιδιού με το οποίο μοιράστηκε το ίδιο θρανίο, λες και οι μεταγενέστερες αλλαγές ή ο τονισμός κάποιων χαρακτηριστικών είναι μάσκα και παιχνίδι για να καλυφθεί η ουσία, έτσι και η επίτευξη ή η μη συμπλήρωση των ηλικιών του άλλου μοιάζουν εξωπραγματικές ή μάλλον πλασματικές, σαν σχέδια ή φαντασιώσεις ή αναπαραστάσεις ή φόβοι που αφθονούν στα παιδικά χρόνια, λες και ανάμεσα σ’ αυτούς τους φίλους όλα όσα συμβαίνουν εξακολουθούν να φαίνονται και εξακολουθούν να βιώνονται ως αναμονή -η κύρια κατάσταση της παιδικής ηλικίας , δεν είναι καν επιθυμία-, τα παρόντα, τα παρελθόντα, ακόμα και τα πολύ μακρινά. Σ’ αυτό το είδος των φίλων, κανένα ή λίγα πράγματα μπορούν να ληφθούν πολύ στα σοβαρά γιατί έχει συνηθίσει κανείς να είναι τα πάντα παιχνίδι, εκφρασμένο με σαφήνεια με εκείνες τις στερεότυπες φράσεις που κατόπιν τις εγκαταλείπει για να βγει στον κόσμο: “Έλα να παίξουμε αυτό”, “Έλα να κάνουμε ότι”, “Τώρα είμαι εγώ ο αρχηγός”…
