H Δέσπω Διαμαντίδου γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου του 1916 σε ένα σπίτι στον Πειραιά με δωρικές κολώνες, αρχιτεκτόνημα του Tσίλλερ. H καταγωγή της ήταν απο την Pωσία, συγγενής των Κουντουριωτών. Δεν φοίτησε ποτέ σε ελληνικό σχολείο και τελείωσε τη στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση στη Γερμανική Σχολή. Την πρωτοσυναντάμε στο Μαθητολόγιο του 1926 στην Γ’ Τάξη αναφερόμενη ως 11χρονη.

«Eγώ δεν πήγα ποτέ σχολείο ελληνικό εννοώ. Ό,τι έμαθα, το έμαθα με ιδιαίτερα μαθήματα. Aλλά μιλώ και γράφω, πιστεύω, ωραία ελληνικά, έχω κάνει και μεταφράσεις. Όσον αφορά τη στοιχειώδη και τη μέση εκπαίδευση, πήγα κατευθείαν στο Γερμανικό Σχολείο. Ήμασταν συμμαθητές με τον Γιώργο Pάλλη, καθόμασταν μάλιστα στο ίδιο θρανίο. Όταν με βλέπει κάνει μεγάλες χαρές, κι εγώ του λέω. Γιατί χαίρεσαι; Γιατί δεν έχουμε πεθάνει ακόμα;…..»

Αφού τελείωσε την Δραματική Σχολή του Eθνικού Θεάτρου πρωτοεμφανίστηκε στο Xορό της “Mήδειας” του Eυριπίδη το 1942. O πρώτος της σημαντικός ρόλος είναι ως Λαίδης Kαρολίνας στο έργο του Tζεϊμς Mπάρρυ “Δεν φταίει το αστέρι μας” υπο την σκηνοθετική καθοδήγηση του δασκάλου και ιδρυτή του Θεάτρου Kαρόλου Kούν.

Το 1967 ταξιδεύει στις HΠA και παραμένει μέχρι το τέλος της δικτατορίας, το 1974, εκφράζοντας την αντίθεση της στο καθεστώς.Εκεί με την αχώριστη φίλη της Mελίνα Mερκούρη πρωταγωνιστούν στο έργο του Zύλ Nτασέν «Iλια Nτάρλινγκ», στο θέατρο Mάρκ Xέλλιντζερ στο Mπροντγουεϊ της Nέας Yόρκης. Πρόκειται για την θεατρική διασκευή της ταινίας «Ποτέ την Kυριακή» που αποτελεί σταθμό στην καριέρα της, όπως σταθμός στην θεατρική της πορεία θεωρείται ο ρόλος της στο Kαμπαρέ όταν, αντικαθιστώντας την Λότε Λένια, μεταμορφώνεται σε Φράου Φραίντερ, ενώ την ίδια περίοδο γίνεται η κινηματογραφικη μητέρα του Γούντυ Άλλεν, στον Eιρηνοποιό.

Σύζυγος της υπήρξε ο εκλεκτός ηθοποιός Aνδρέας Φιλιππίδης, με το όνομα του οποίου είναι καταχωρημένη στο παλιό μητρώο του ΣEH, με ημερομηνία εγγραφής 2.6.1942.

Πέθανε στην Αθήνα στις 18 Φεβρουαρίου 2004.

Η καταγγελία της Δέσπως Διαμαντίδου…

Ο Απόστολος Πίτσος γεννήθηκε στις 29.6.1918 και πήγε στη Γερμανική Σχολή, που τότε ήταν στην γωνία των οδών Αραχώβης και Ασκληπιού. Συμμαθητής του στην Γ’ τάξη ήταν ο μετέπειτα πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης αλλά και η ηθοποιός Δέσπω Διαμαντίδου τη σχολική περίοδο 1926-27. Ήδη από το 1865 ο θείος του είχε ιδρύσει μία μικρή επιχείρηση με το οικογενειακό όνομα με ένα μαγαζί  στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Περικλέους. Λίγο αργότερα ανέλαβε και ο πατέρας του και μαζί κατασκεύαζαν μικρές οικιακές συσκευές ανάμεσα σε άλλα μικρά μεταλλικά κλουβιά αλλά και μικρά ψυγειάκια νερού με ένα μικρό βρυσάκι που συνήθιζαν τότε οι νοικοκυρές να κρεμούν στον τοίχο. Τα μαθητικά εκείνα χρόνια κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, η μικρή αυτή οικογενειακή βιοτεχνία, μετακόμισε στην οδό Έσλιν στους Αμπελοκήπους, που ήταν τότε στα όρια του κέντρου της πόλης, αλλά ένα ατύχημα του πατέρα του, που επηρέασε την όρασή του, υποχρέωσε το νεαρό Απόστολο που ήξερε γερμανικά να τον συνοδεύσει στη Γερμανία και κατόπιν να αναλάβει την ίδια την μικρή αυτή επιχείρηση. Μετά το σχολείο μετέβη ξανά στη Γερμανία στην πόλη Aue, όπου και σπούδασε μηχανολόγος. Τα χρόνια του πολέμου και της κατοχής δουλειές δεν υπήρχαν και ο ίδιος βρήκε το χρόνο να εξασκείται στο βιολί, τη μεγάλη του αγάπη, παίζοντας τέλεια πλέον το κονσέρτο για βιολί του Μπετόβεν (το μοναδικό που συνέθεσε για βιολί ο συνθέτης). Μόλις έληξε ο πόλεμος, και έχοντας πλέον αποκτήσει τις γνώσεις από τις σπουδές του στη μηχανολογία, κατόρθωσε σιγά σιγά να μεταμορφώσει τη μικρή αυτή βιοτεχνία στην βιομηχανία που τα μεταπολεμικά χρόνια κατασκεύαζε ηλεκτρικές συσκευές προμηθεύντας όλα τα ελληνικά νοικοκυριά. Το 1959 όταν η επιχείρηση είχε πλέον μετακομίσει στου Ρέντη άρχισε να κατασκευάζει ψυγεία και θερμάστρες πετρελαίου, το 1968 ασπρόμαυρες τηλεοράσεις και το 1977 όταν κίνησε το ενδιαφέρον των διεθνών μεγάλων οίκων και δη των γερμανικών κυρίως λόγω του υψηλής ποιότητας κατασκευής τους εξαγοράστηκε από την BOSCH – SIEMENS HAUSGERȀTE GmbH.

Απεβίωσε στις 31 Δεκεμβρίου, την τελευταία ημέρα του 2022 σε ηλικία 104 ετών και 5 μηνών

Ο Γεώργιος Ράλλης γεννήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1918 και καταγόταν από οικογένειες με πλούσια παράδοση στην πολιτική ζωή της Ελλάδας, τόσο από την πλευρά του πατέρα του όσο και από την πλευρά της μητέρας του. Προπάππους του ήταν ο Γεώργιος Α. Ράλλης, νομικός και πολιτικός και παππούς του ήταν ο Δημήτριος Ράλλης, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας στα προπολεμικά χρόνια.

Σχολείο πήγε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών και ήταν συμμαθητής με τη Δέσπω Διαμαντίδου και τον Απόστολο Πίτσο στην Γ’ Τάξη τη χρονιά 1926-27. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών απ’ όπου αποφοίτησε το 1939 και κατατάχθηκε στον Στρατό και η κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου τον βρήκε να υπηρετεί ως ανθυπίλαρχος στο Ιππικό αλλά με την κατέρρευση του μετώπου επέστρεψε στην Αθήνα και ασχολήθηκε με τη δικηγορία.

Εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Αθηνών με το Λαϊκό Κόμμα το 1950. Διετέλεσε υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως (1954–1956) και υπουργός Δημοσίων Έργων και Συγκοινωνιών (1956–1958), υπουργός Εσωτερικών (1961–1963) και Δημοσίας Τάξεως και προσωρινός υπουργός Κοινωνικής Προνοίας, θέση στην οποία τον βρήκε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, όπου εξορίστηκε στην Κάσο

Στην πρώτη κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Καραμανλή το 1974, ανέλαβε το Υπουργείο Προεδρίας της Κυβερνήσεως, κατόπιν ανέλαβε το Υπουργείο Παιδείας για να εισηγηθεί την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση με την υποχρεωτική εννιάχρονη εκπαίδευση και την καθιέρωση της δημοτικής σε όλες της βαθμίδες της εκπαίδευσης και της Διοίκησης.

Το 1978 ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών και ολοκλήρωσε τις διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, υπήρξε δε ο πρώτος Έλληνας υπουργός Εξωτερικών που επισκέφθηκε την Μόσχα μετά την Μεταπολίτευση.

Με την άνοδο του Κ. Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ανέλαβε πρωθυπουργός της Ελλάδας (από τις 9 Μαΐου 1980) και ενάμισυ χρόνο μετά στις 19 Οκτωβρίου του 1981 έχασε τις εκλογές από τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Στις 29 Μαρτίου του 1993, παραιτήθηκε από βουλευτής και αποσύρθηκε οριστικά από την πολιτική, αλλά μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής του, διατήρησε πολιτικό γραφείο επί της οδού Ακαδημίας στην Αθήνα.

Πέθανε από ξαφνική καρδιακή προσβολή στις 15 Μαρτίου 2006 σε ηλικία 87 ετών.

Το βιβλίο του Γ. Ράλλη από τις εκδόσεις Παρισιάνου…

Ο Κωνσταντίνος Μαρούδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1918 και αποφοίτησε από το Γερμανικό Τμήμα της Σχολής το 1937. Αποφοίτησε από τη τη Νομική Σχολή Αθηνών το 1942 με βαθμό «Άριστα». Εργάστηκε ως δικηγόρος Αθηνών, στην αρχή μαζί με τον πατέρα του, επίσης επιφανή δικηγόρο, Ιωάννη Μαρούδη του Δημοσθένους, και ακολούθως σε δικό του δικηγορικό γραφείο. Καθιερώθηκε στην πράξη ως ένας από τους πλέον έγκριτους ποινικολόγους της Αθήνας, αναλαμβάνοντας ποινικές υποθέσεις και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Η Γερμανική παιδεία του αλλά και η γνώση της Αγγλικής και Γαλλικής γλώσσας, τις οποίες διδάχθηκε στη Σχολή, τον βοήθησαν στη καθιέρωσή του, αφού η Γερμανική νομική επιστήμη κατέχει πάντοτε την πρώτη θέση στην Ευρώπη. Μαζί με άλλους επιφανείς δικηγόρους ποινικολόγους της εποχής, το έτος 1962, ήταν εκ των ιδρυτικών μελών της Ένωσης Ελλήνων Ποινικολόγων (Ε.Ε.Π.). Όταν κηρύχθηκε η δικτατορία το 1967, ήταν Γενικός Γραμματέας του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας κατά του αντιδημοκρατικού καθεστώτος. Όταν του προτάθηκε να τοποθετηθεί διορισμένο μέλος στο νέο Δ.Σ. του Δ.Σ.Α., αυτός αρνήθηκε.

Νυμφεύθηκε την Χρυσούλα Αβραάμ, κόρη του τέως Υπουργού Ναυτιλίας και Δικαιοσύνης Νικολάου Αβραάμ, και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Ιωάννη, απόφοιτο της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Μονάχου, Εφέτη, και την Ασπασία, φιλόλογο.

Έλαβε μέρος σε πολλές σημαντικές ποινικές δίκες. Ασυμβίβαστος με την ηττοπάθεια, απόλυτα συνεπής στα λόγια και στα έργα του, αγαπητός σε όλους, ασχολούμενος στον ελεύθερο χρόνο του με την φιλοσοφία του δικαίου και με την φιλοσοφία, γενικότερα, πίστευε σε μία κοινωνία πραγματικής ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης, στην οποία αφιέρωσε την ζωή του.

Απεβίωσε στις 14-11-1992, σε ηλικία 74 ετών.

Την Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2023 έγινε στο Α’ Νεκροταφείο τελετή μνήμης για τον Απόστολο Πίτσο, που απεβίωσε στις 31 Δεκεμβρίου, την τελευταία ημέρα του 2022 σε ηλικία 104 ετών και 5 μηνών.

Πολύς κόσμος παρευρέθηκε και τίμησε τον εκλιπόντα, άτομα που τον γνώρισαν, αλλά και άτομα που ήρθαν στην ΠΙΤΣΟΣ μετά την αποχώρησή και δεν τον είχαν συναντήσει ποτέ.

Η οικογένειά του τύπωσε ένα τρίπτυχο αφιέρωμα που επιμελήθηκε η Κατερίνα με φωτογραφίες με όλη την οικογένεια, αλλά και με την σύζυγό του Ένη.

Η κηδεία του είχε γίνει σε στενό οικογενειακό κύκλο. Παρόντες εκτός της οικογένειας, ήταν ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Παναγιώτης Πικραμμένος, με τον οποίο είχε αναπτύξει στενή φιλία μετά την εκδήλωση προς τιμήν των Αποφοίτων του Πολέμου το 2013 στην Aula.

Στην αγκαλιά της αγαπημένης του συζύγου Ενης και της θυγατέρας του Κατερίνας έκλεισε τα μάτια του με γαλήνη ο Απόστολος Πίτσος τις παραμονές του 2023, φεύγοντας για το ύστατο ταξίδι με γεμάτες τις «αποσκευές» της ζωής. Τον ερχόμενο Ιούλιο, ο επιχειρηματίας που συνέδεσε σε κάθε ελληνικό σπιτικό το όνομά του με τη λέξη εμπιστοσύνη, θα έκλεινε τα 105. Θαλερός από κύτταρο μέχρι την τελευταία στιγμή, ενήμερος των εξελίξεων στη χώρα, παρακολουθούσε τα πάντα αν και το σώμα του εξασθενούσε μέρα με την ημέρα. Χάρις όμως στη φροντίδα και την αγάπη που λάμβανε από όλη την οικογένειά του, πέρασε τα πολυετή του γεράματα με θαλπωρή, αναπολώντας –όπως είχε εκμυστηρευτεί στην «Κ»– τα χρόνια εκείνα που άκουγε τον γλυκό θόρυβο των μηχανών μέσα στο εργοστάσιό του.

Διαβάστε το άρθρο της Κατερίνας Πουρνάρα στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Ο Νίκος Δήμου ανήρτησε στο doncat.blogspot.com ένα εξαιρετικό κείμενο για τον Απόστολο Πίτσο που “έφυγε” στις 31 Δεκεμβρίου 2022:

Έφυγε από την ζωή ο τελευταίος από την πρώτη γενιά των Ελλήνων Βιομηχάνων. Δεν νομίζω πως υπάρχει Έλληνας που να αγνοεί το όνομά του και να μην χρησιμοποίησε κάποτε προϊόν του.

Απόστολος Πίτσος, ετών 105.

Μετά από την πώληση της εταιρίας του σε μεγάλο πολυεθνικό συγκρότημα, το όνομα αυτό διαδόθηκε – μαζί με τα προϊόντα του – και σε άλλες χώρες.

Υπήρξα για πάνω από 50 χρόνια φίλος, και συνεργάτης του. Η τελευταία συνεργασία μας ήταν η βοήθειά μου στην σύνταξη της αυτοβιογραφίας του, που κυκλοφόρησε το 2020. Όχι ότι χρειάστηκε να κάνω πολλά πράγματα. Η μνήμη του ήταν ακόμα ξυράφι. Υπαγόρευσε όλη την ιστορία της «Πίτσος» σε μία γραμματέα και οι παρεμβάσεις που χρειάστηκαν μετά, υπήρξαν ελάχιστες.

Η ιστορία αυτή αρχίζει το 1865, όταν ο Νικόλαος Πίτσος ίδρυσε μία βιοτεχνία στο Μοναστηράκι που κατασκεύαζε διάφορα είδη οικιακής χρήσης. «Φανάρια» όπου έβαζαν τα τρόφιμα και τα προστάτευαν από τις μύγες και τα έντομα, μικρά καμινέτα, μπρίκια, δίσκους λάμπες πετρελαίου και άλλα μεταλλικά είδη. Τα προϊόντα τα φόρτωνε σε ένα αμαξάκι και τα πουλούσε στην πόλη αλλά και στα περίχωρα.

Σύντομα οι δουλειές μεγάλωσαν και ο Νικόλαος Πίτσος έβαλε στην εταιρία και τα τέσσερα από τα τρία αγόρια του αδελφού του. ‘Άλλαξαν δύο φορές στέκι καταλήγοντας στους Αμπελόκηπους όπου έστησαν ένα μικρό εργοστάσιο. Έφτιαχναν και προϊόντα για τον στρατό.

Περιττό να συνεχίσω την αφήγηση. Βρίσκεται όλη στην αυτοβιογραφία του. Το βασικό στοιχείο είναι το πόσο δημιουργικοί ήταν αυτοί οι άνθρωποι και πως από το τίποτα κατασκεύαζαν πράγματα. Ο Απόστολος Πίτσος ήταν ο πρώτος γλωσσομαθής της οικογένειας – είχε φοιτήσει στη Γερμανική Σχολή. Ταξίδεψε και έμεινε στην Γερμανία όπου μαθήτευσε κοντά σε σπουδαίους μαστόρους και έμαθε τις τεχνικές τους.

Η Γερμανία άφησε την σφραγίδα της επάνω του. Το μυαλό του δούλευε με σύστημα τευτονικό. Και στην τεχνολογία, αλλά και στις τέχνες.

Ήταν ένας πρωτεϊκός άνθρωπος. Άκουσε κάποτε το κοντσέρτο για βιολί του Μπετόβεν και αποφάσισε πως ήθελε να το παίξει ο ίδιος. Αγόρασε βιολί, πήρε μαθήματα και έφτασε στο σημείο που ήθελε.

Όταν μετά από πολλά χρόνια αποφάσισε να πουλήσει την εταιρία του οι Γερμανοί τεχνικοί και επιστήμονες που ήρθαν να την ελέγξουν έμειναν άναυδοι. Τόσο σωστά σχεδιασμένη και τόσο λειτουργική εταιρία ούτε στην πατρίδα τους δεν είχαν – μου εξομολογήθηκαν.

Από τη δική του γενιά των βιομηχάνων – που ξεκίνησε την βιομηχανοποίηση της Ελλάδας – ήταν ο μόνος τεχνικός. Ο Γεώργιος Δράκος (της Izola) τον θαύμαζε. «Αυτός τα κάνει όλα μόνος του», μου έλεγε. Ήταν η εποχή που Πίτσος, Ιζόλα, Εσκιμό άλλαξαν την μορφή του ελληνικού νοικοκυριού.

Η πρώτη μας επαφή ήταν η θάλασσα. Ο Πίτσος είχε αγοράσει ένα αμερικάνικο σκάφος Bertram μικρό αλλά πολύ γρήγορο, που σε μία μέρα σε πέταγε στην άλλη άκρη του Αιγαίου. Μαζί με τον (επίσης απόντα πια) Χαράλαμπο Βελλή, πρόεδρο του Κολλεγίου και γαμπρό του Απόστολου, κάθε Σαββατοκύριακο γυρίζαμε το πέλαγος. Πολύ αργότερα αποφάσισε να μου αναθέσει την διαφήμιση της εταιρίας του, πράγμα που μας έφερε ακόμα πιο κοντά.

Ένας σπάνιος άνθρωπος. Σκληρός αλλά και τρυφερός, ήταν από αυτούς που άλλαξαν την ζωή της χώρας του.

Δείτε την ανάρτηση…

Πλήρης ημερών και με απόλυτη διαύγεια πνεύματος μέχρι τις τελευταίες του στιγμές, πέθανε την Κυριακή (1/1), σε ηλικία 104 ετών και έξι μηνών ο Απόστολος Πίτσος.

Ο εκλιπών έφυγε από τη ζωή ανάμεσα στην οικογένειά του, ήσυχα στο σπίτι του.

Ο Απόστολος Πίτσος, ο πατριάρχης της ομώνυμης ελληνικής βιομηχανίας ηλεκτρικών συσκευών, συνέδεσε τη σταδιοδρομία του με την απογείωση της.

Στηρίχθηκε στη δημιουργική παραγωγή, εφοδιάζοντας για αρκετές δεκαετίες τα ελληνικά νοικοκυριά με τα ομώνυμα προϊόντα του εργοστασίου του, κουζίνες, ψυγεία, απορροφητήρες, και άλλες συναφείς συσκευές οικιακής χρήσης.

Περισσότερα…

Στα 105 του χρόνια, πλήρης ημερών και με διαύγεια πνεύματος νέου ανθρώπου, ο Απόστολος Πίτσος από την 1η Ιανουαρίου ταξιδεύει στη διαδρομή χωρίς επιστροφή.

Πατριάρχης της ελληνικής βιομηχανίας, συνέδεσε τη σταδιοδρομία του με την απογείωση της ομώνυμης βιομηχανίας ηλεκτρικών συσκευών. Ανήσυχος, διορατικός, με γνώση από το Α μέχρι το Ω του έργου του, που στηρίχθηκε στη δημιουργική παραγωγή, πούλησε την Πίτσος στη Siemens τη σωστή στιγμή, εξασφαλίζοντας και τη βιωσιμότητά της και την προοπτική της.

Ένας δίκαιος άνθρωπος με σπάνιο μυαλό που αξιοποιούσε την ευγενική του υπομονή, αλλά το οποίο δύσκολα μπορούσες να ακολουθήσεις σε οποιαδήποτε συζήτηση. Ακόμα και για το αυτοκίνητο, έχοντας βαθιά γνώση για την αυτοκίνηση σε τεχνικό επίπεδο, αλλά και απολαμβάνοντας τέλειες διαδρομές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Του άρεσε να οδηγεί αυτοκίνητα με χαρακτήρα, έχοντας αναλύσει σε βάθος τις δυνατότητές τους πριν από την απόκτησή τους. Χαρακτηριστικά, του άρεσε να απολαμβάνει ακόμα και ως συνοδηγός, ειδικά τα τελευταία χρόνια που ήταν αδύνατο να οδηγεί λόγω της ηλικίας του, όντας και υποστηρικτής της ατομικής ευθύνης.

Δείτε το άρθρο του Στράτη Χατζηπαναγιώτου…

Ο Απόστολος Πίτσος έκλεισε τα 103 και μιλάει για τις πυρκαγιές. Διαβάστε το σχετικό άρθρο της Καθημερινής Περισσότερα…

Η “Πίτσος” ξαναζωντανεύει, χάρη στην ελληνική εταιρεία “Πυραμίς” που εξαγόρασε μέρος του εξοπλισμού της επιχείρησης. Στο νέο εργοστάσιο στην Αττική, θα μπουν μπρος δυο γραμμές παραγωγής και θα διασωθούν εκατοντάδες θέσεις εργασίας. Ο Απόστολος Πίτσος (απόφοιτός μας του μεσοπολέμου, 103 ετών σήμερα) εκφράζει την ικανοποίησή του για τη συνέχιση του έργου που δημιούργησε η εταιρεία της οικογενείας του.

Υπενθυμίζεται ότι το παλιό εργοστάσιο της θρυλικής επιχείρησης στην περιοχή του Ρέντη εγκαινιάστηκε το 1959 και άρχισε να κατασκευάζει ψυγεία και θερμάστρες πετρελαίου, το 1968 ασπρόμαυρες τηλεοράσεις και το 1977 όταν κίνησε το ενδιαφέρον των διεθνών μεγάλων οίκων και δη των γερμανικών κυρίως λόγω του υψηλής ποιότητας κατασκευής τους εξαγοράστηκε από την BOSCH – SIEMENS HAUSGERȀTE GmbH. Ωστόσο στο εργοστάσιο μετά από διάφορα προβλήματα είχε μπει λουκέτο πριν από 2,5 μήνες (τον περασμένο Μάρτιο) φέρνοντας τους εργαζόμενους αντιμέτωπους με την ανεργία.

Δείτε σχετικό ρεπορτάζ και video στο https://www.ertnews.gr/eidiseis/ellada/i-thryliki-epicheirisi-quot-pitsos-quot-zontaneyei-meta-to-quot-fili-zois-quot-apo-tin-quot-pyramis-quot-video/

Ο Απόστολος Πίτσος έδωσε στην Μαργαρίτα Πουρνάρα μία μεγάλη συνέντευξη, η οποία δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής 7.3.2021.

Η συνέντευξη είναι χωρισμένη σε τέσσερις ενότητες και καλύπτει ιστορικά όλο το ιστορικό από τα πρώτα βήματα ώς την στιγμή που το εργοστάσιο έκλεισε.

Η ακμή, οι δυσκολίες η ΕΟΚ, οι Γερμανοί

Ο ρόλος κάποιων συνδικαλιστών και οι απεργίες

“Σημασία έχει να δουλεύει και το μυαλό”

Αντιγράφουμε φράσεις και μικρά αποσπάσματα για την περίοδο της Μεταπολίτευσης:

…Ένα άλλο θέμα που ήθελα να θίξω είναι ότι από μερικούς θεωρούμαι “γερμανόφιλος”. Επειδή ξέρω τη γλώσσα πολύ καλά, επειδή σπούδασα στη Γερμανί, επειδή πήγα στο Γερμανικό Σχολείο, όπου μου έχουν δώσει τρία βραβεία. Τα δύο κάθε χρόνο από ένα από τη Σχολή για τις άριστες επιδόσεις, ιδιατέρως στη γυμναστική αλλά και στα άλλα μαθήματα. Το τρίτο όμως ήταν Βραβείο Hindenburg, που θεωρείται πολύ υψηλό βραβείο. όλοι γνωρίζουμε ποιός ήταν ο Hindenburg, που ως τελευταίος Πρόεδρος της Γερμανικής Κυβερνήσεως έδωσε στον Hitler το ελεύθερο να προχωρήσει σε δημιουργία κυβερνλησεως της οποίας την εξέλιξη όλοι γνωρίζουμε.

…Γνωρίζαμε ότι κάνουμε ποιοτικά προϊόντα. Δεν είχαμε αρκετή ικανότητα να έχουμε την απαιτούμενη ποαραγωγικότητα, να δημιουργούμε δηλαδή τις συνθήκες ώστε να έχουμε την απαιτούμενη παραγωγικότητα ώστε εφόσον ερχόταν η Ευρωπαϊκή Ένωση να μπορούμε να ανταποκριθούμε στις τιμές των ευρωπαϊκών προϊόντων τα οποία θα εισήγαγε η ΕΛΛΑΣ έκτοτε χωρίς δασμούς, οι οποίοι μέχρι τότε μας προστάτευαν για να υπάρχουμε ως βιομηχανίες.

…Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα την οδήγησαν να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την κοινή αγορά. Αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα σε αυτήν την ενδιαφέρουσα εξέλιξη ανέφεραν μία φράση: “Πέταξα τους Έλληνες στα βαθιά νερά και ελπίζω να μάθουν να κολυμπούν” . Σκληρή η τοποθέτηση αυτή, την οποία αν και εγώ προσωπικώς είχα προλάβει και το είχα αντιμετωπίσει αυτό, τη βρήκα, για λόγους που αργότερα θα περιγράψω, όχι και τόσο μελετημένη. Πολλές ήσαν και μεσαίου μεγέθους βιομηχανίες που δεν είχαν ούτε τη γνώση, ούτε ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν ώστε να μπορέσουν να επιζήσουν μετά την είσοδο της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και αυτό έπρεπε να ήτανε γνωστό εις την πολιτεία όταν μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και θα έπρεπε από καιρό κάποιος να τους έχει κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου και να τους πει: “Όσοι δεν ξέρετε πηγαίνετε στο Υπουργείο Βιομηχανίας. Έχουμε δώσει οδηγίες ώστε να κατεβάσετε τα κόστη σας διότι αλλιώς δεν θα έχετε πλέον την προστασία από εμάς.

…Εμείς ζήσαμε δύο απεργίες. Μία σαράντα ημερών τότε που συζητούσαμε ακόμα με τους Γερμανούς για την συμμετοχή τους και αυτό με άφησε με την εντύπωση πως οι Γερμανοί δεν θα προχωρούσαν στην συνεργασία στην οποία βάσιζα το μέλλον συνεργασίας μας. Στην έρευνά τους οι Γερμανοί είχαν αποκτήσει πολύ καλές εντυπώσεις σε σχέση με τα άλλα εργοστάσια οικιακών συσκευών στην Ελλάδα. Τότε άρχισαν μία δεύτερη απεργία με απαιτήσεις τόσο αδύνατον να ικανοποιηθούν ώστε αυτή κράτησε πέντε μήνες Κατά την διάρκεια αυτή οι Γερμανοί άρχισαν να ανησυχούν. 

…Τελικά επειδή προχωρούσε και το έβλεπα ότι ήταν παράλογο, από πλευράς Κυβερνήσεως, αυτό που γινότανε, γιατί είχαν ως Υπουργό Εργασίας έναν παλιό συνδικαλιστή. Πηγαίναμε εκεί και οι δύο ομάδες να τους εξηγήσουμε ότι αυτά που ζητάνε δεν είναι δυνατά και να τους πείσιε να είναι λιγότερο απιτητικοί ώστε να λήξει η απεργία. Αυτή ήταν η πρόθεσή μας νομίζοντας ότι έτσι θα λυθεί το θέμα. Όταν πηγαίναμε εκεί, έβγαζε τους απεργούς έξω, του εξηγούσαμε εμείς τα πράγματα και σνα να μιλάγαμε στον αέρα μας έλεγε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Μετά έβγαζε εμάς έξω και έφερνε μέσα τους απεργούς. Δε ξέρω τι λέγανε. Αυτό έγινε μιά δύο φορές και εκεί είπα ότι δεν θα τα πάμε καλά. Ο Υπουργός κύριος Γεώργιος Ράλλης ήταν συμμαθητής μου στη Γερμανική Σχολή. Είχε γίνει πλέον το πρώτο χέρι του τότε Διευθύνοντος. Ο κύριος Γούστης, που τον ήξερε λόγω των επαφών που είχε με τις διευθύνσεις, του είπε να μιλήσουνε για το θέμα. Και έτσι και έγινε.

(σημ.: ο Κωνσταντίνος Γούστης είχε ήδη νυμφευθεί ήδη από το 1962 την Αιμιλία Μαρσάν, απόφοιτο της Σχολής του 1944).

PITSOS: Κλείνει το ιστορικό εργοστάσιο στου Ρέντη και πάει στην Τουρκία…

Συνεχίζουμε την παρουσίαση τμημάτων του βιβλίου του Απόστολου Πίτσου: “ΠΙΤΣΟΣ” με την αναφορά στον Ευάγγελο, το αδελφό του, που ήταν απόφοιτος της Σχολής του 1942, συμμαθητής της Έβης Τουλούπα, της Βεατρίκης Δημητριάδου, της Ροδούλας Κούμαρη κλπ.

Ολίγα θα πώ για τον αδερφό μου! Ο αδερφός μου ήταν ένας έξυπνος άνθρωπος και έβλεπε μακρυα. Είχε κάνει στη διάρκεια του πολέμου, όπως έχω αναφέρει, στην Αίγυπτο στο αντιτορπιλικό Θεμιστοκλής.

(( αντιγραφή από προηγούμενες σελίδες: “…Ο αδερφός μου ήταν πολύ ανήσυχος και δεν ελάμβανε καμία προφύλαξη, κάτι που είχε απασχολήσει πολύ τον πατέρα μου. Γι΄ αυτό τον φρόντισε δίνοντάς του κανά δύο λιρίτσες, με ένα καΐκι να πάει με κανά δύο φίλους του στην Αίγυπτο. Εκεί τον εκπαίδευσαν και τον έβαλαν στο αντιτορπιλικό Θεμιστοκλής, το οποίο διοικούσε τότε ο Γιάννης Καρράς, ο οποίος σαν καπετάνιος τον είχε υπό τις διαταγές του. ‘Οταν έφυγε ο αδερφός μου, οι φίλοι δεν έρχονταν πλέον σπίτι, στο υπόγειο…”. ))

Όταν τελείωσε ο πόλεμος γύρισε στην Ελλάδα και στο εργοστάσιο. Είχε όμως στο μυαλό του μία φιλοσοφική και ελεστική μορφή σκέψεως, η οποία δεν διοικεί εργοστάσια. Δεν μπορείς με μουσική και φιλοσοφία να διευθύνεις εργοστάσια. Ο πατέρας μου που έβλεπε αυτήν την διαφορά, γιατί είχαμε πολλές διαφορές, είπε να του αναθέσουμε για  ένα μικρό διάστημα να διευθύνει εκείνος την εταιρεία, να δούμε τι είναι όλα αυτά που πιστεύει. Όπερ και εγένετο.

Βγήκα εγώ από την εταιρεία και διηύθυνε εκείνος. Υπερίσχυσαν όμως οι φιλοσοφικές του ιδέες. Είχε πάντα στο μυαλό του μουσική, τον φίλο του Ιάννη Ξενάκη και έφτασε σε σημείο να εγκαταστήσει στο γραφείο του διευθυντού μία πλήρη οργάνωση με μηχανήματα μουσικής και τεράστια μεγάφωνα και την ώρα που θα έπρεπε να εργάζεται νυχθημερόν, άκουγε μουσική. Το βράδυ δεν για να δείχνει την προσήλωσή του, είχε ένα ντιβάνι και κοιμόταν εκεί. Πράγματα για εμένα ακατάληπτα. Δεν  ήταν δυνατόν να συνεχιστεί έτσι. Μας είπε μία μέρα ο πατέρας μου: “- Κοιτάξτε, ένας από τους δύο πρέπει να μείνει στην εταιρεία. Όταν είστε και οι δύο μαζί δεν τα πάμε καλά.”

Ο αδελφός μου ίσως να είχε καταλάβει ότι είναι μεγάλη δέσμευση να αναλάβει το εργοστάσιο. Έτσι είπε: “– Να απαντήσει πρώτος ο Απόστολος”

“- Το εργοστάσιο βέβαια!”,  ήτο η απάντησή μου.

Στη συνέχεια πήρε την οικογένειά του, πήγαν στην Γερμανία και εκεί εγκαταστάθηκαν. Σπούδασε Φιλοσοφία κα πήρε ντοκτορά. Είχε την ατυχία να πάθει εγκεφαλικό. Είχε δε χωρίσει από τον πρώτο του γάμο και είχε παντρευτεί την κόρη ενός πολύ πλουσίου τραπεζίτη και είχαν αποφασίσει να εγκατασταθούν στην Ελβετία. Πήγαν, ψ’αξανε και βρήκανε ένα καταπληκτικό σπίτι επάνω στη λίμνη της Λουκέρνης. Αμέσως το αγόρασε ο αδελφός μου. Δύο μέρες μετά παθαίνει το εγκεφαλικό από το οποίο ποτέ δεν συνήλθε.

Εκεί, σε αυτό το σπίτι άφησε και την τελευταία του πνοή.

Η οικογένειά μας αποτελείτο από δύο αγόρια και δύο κορίτσια. Εγώ ήμουν ο μεγαλύτερος. Ο αδελφός μου ο Ευάγγελος ήταν έξι χρόνια μικρότερος (σημ.: απόφοιτος του 1942, συμμαθητής της Βεατρίκης Δημητριάδου, της Ροδούλας Κούμαρη-Σταθάκη, της Έβης Στασινοπούλου-Τουλούπα). Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα συνέχισαν με τους φίλους του να είναι στα υπόγεια του σπιτιού και να λένε τα φιλικά τους. Εγώ παραβρισκόμουν λίγες φορές, λόγω διαφοράς ηλικίας. Μεταξύ των φίλων του ήταν και ο Ιάννης Ξενάκης, ο οποίος παραβρισκόταν και αυτός εκεί και έλεγε ο καθένας τη φιλοσοφία του. Νέα παιδιά όπως ήταν κάθε ένας έλεγε τα δικά του.

Ο αδερφός μου ήταν πολύ ανήσυχος και δεν ελάμβανε καμία προφύλαξη, κάτι που είχε απασχολήσει πολύ τον πατέρα μου. Γι΄ αυτό τον φρόντισε δίνοντάς του κανά δύο λιρίτσες, με ένα καΐκι να πάει με κανά δύο φίλους του στην Αίγυπτο. Εκεί τον εκπαίδευσαν και τον έβαλαν στο αντιτορπιλικό Θεμιστοκλής, το οποίο διοικούσε τότε ο Γιάννης Καρράς, ο οποίος σαν καπετάνιος τον είχε υπό τις διαταγές του. ‘Οταν έφυγε ο αδερφός μου, οι φίλοι δεν έρχονταν πλέον σπίτι, στο υπόγειο.

Ο Ιάννης Ξενάκης είχε ειδικούς οικογενειακούς λόγους για τους οποίους παρέμεινε στην Ελλάδα. Βρέθηκε μία μέρα στον δεύτερο – τρίτο όροφο ενός κτιρίου, κάτι που ανησύχησε τους Γερμανούς και έστειλαν μία οβίδα, η οποία με τα θραύσματα της παραμόρφωσε το πρόσωπο του Ιάννη Ξενάκη και κατέστρεψε τον ένα οφθαλμό. Οι φίλοι του έσπευσαν αμέσως να τον περιποιηθούν μέχρις ότου μαζευτεί κάπως αυτή η κατάσταση και βέβαια ο Ξενάκης δεν μπορούσε να να φύγει διότι ήταν ακόμα υπό παρακολούθηση ιατρική. Εν τω μεταξύ ο χρόνος περνούσε, οι Γερμανοί είχαν φύγει και πλησίαζε η ώρα που θα έπρεπε να πάει στρατιώτης. Αυτό δεν το άντεξε και με κάποιον τρόπο έφυγε και βρέθηκε στο Παρίσι.

Ο Ιάννης Ξενάκης, στο Παρίσι, είχε πάει στο γραφείο του διάσημου αρχιτέκτονα Le Corbusier. Εκεί πήγε για να έχει μόνο την οικονομική δυνατότητα ώσεστε να ασχολείται με την μουσική του. Είχε παντρευτεί εν τω μεταξύ μία Γαλλίδα την οποία, στις λίγες επισκέψεις μου στο σπίτι του, την είχα γνωρίσει.

Το σπίτι τους ήταν ιδιόμορφο όσο και ο Ιάννης Ξενάκης ο ίδιος. Μία μεγάλη σάλα με τα ηλεκτρονικά του, τα όργανά του, τα γραφεία του, όλα ανακατωμένα. Η μισή αίθουσα είχε από πάνω ένα σαν πατάρι μεγάλο με μία ευρύχωρη σκάλα με την κρεβατοκάμαρά του. Κάποτε όταν τελείωσε με τις συνεχείς πλάκες που έβγαζε με τη μουσική του, την οποία κάθε χρόνο παρουσίαζαν διεθνώς αποφάσισε να κάνει το γύρο της Σικελίας με ένα κανό, αυτός και η γυναίκα του. Αυτό κράτησε δύο μήνες. Ύστερα η γυναίκα του έγραψε ένα βιβλίο “Je n’ aime pas la mer” (ακριβής μετάφραση: “Δεν αγαπώ τη θάλασσα”) και περιέγραφε μέσα τις λεπτομέρειες και τις ταλαιπωρίες τις οποίες είχαν σε αυτή τους την προσπάθεια. Νύχτα βγαίνανε διαλέγανε κάποιον όρμο και ξενυχτούσαν ή διάλεγαν μικρά χωριά κοντά στη θάλασσα και διανυκτέρευαν σε κάποιο ξενοδοχείο. Εν συνεχεία προχωρούσαν. Ήταν από τις ευχαριστήσεις του Ιάννη Ξενάκη να κάνει ιδιαίτερα και περίεργα πράγματα στη ζωλη του, όχι εύκολα, εις τα οποία η γυναίκα του τον ακολουθούσε παντού.

Είχα κάποτε πάει να τον δω και με είχε παρακαλέσει να κάνω κάτι επειδή δεν επιτρεπόταν να έρθει στην Ελλάδα, αφού θεωρούταν λιποτάκτης για τον ελληνικό στρατό, και έπρεπε να περάσουν 30 χρόνια για να μπορεί να έρθει. Του είπα ότι θα κάνω ότι μπορώ για να βρω κάποιον τρόπο να έρθει για λίγο στην Ελλάδα. Ερώτησα γνωστούς στρατηγούς, μεταξύ των οποίων και ένας πολύ φίλος, και μου είπαν ότι όταν έρθει το λιγότερο που θα γίνει, λόγω της παγκόσμιάς του φήμης, είναι να μπει φυλακή για ένα χρόνο. Φυσικά δεν το εδέχθη ο Ξενάκης και ήρθε στην Ελλάδα αφού πέρασαν τα 30 χρόνια.

Τα Χριστούγεννα του 1944 ο Ουίνστον Τσώρτσιλ ήρθε επειγόντως στην Αθήνα. Η Αθήνα ήταν εν μέσω Δεκεμβριανών και η κατάσταση ήταν εκρηκτική. Ο Απόστολος Πίτσος υπηρετούσε την θητεία του εκείνον τον καιρό:

“…Την άλλη μέρα μας έδωσαν οπλισμό, χειροβομβίδες, όπλα και ότι έπρεπε να έχει ένας οπλισμένος στρατιώτης για παν ενδεχόμενο. Κατεβήκαμε κάτω εκεί που σήμερα είναι τα γνωστά λουλουδάδικα. Ήμασταν κάτω λοιπόν και περιμέναμε και μας πήραν ορισμένους και μας έβαλαν μπρος από την Μεγάλη Βρετάνια, άλλους μπρος από το Υπουργείο Εξωτερικών μαζί με Άγγλους στρατιώτες. Ήταν η βραδιά που ο Churchill είχε έρθει να κουβεντιάσει με τον τότε αρμόδιο, τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, που εκπροσωπούσε την Ελλάδα την προκειμένη στιγμή (σημ.: λίγο πριν αναλάβει Αντιβασιλέας). Δεν σας περιγράφω και τα διάφορα που συνέβησαν με τον τότε Αρχιεπίσκοπο. Αυτά τα γράφει ο Churchill στο βιβλίο του. Υπήρχε και μία κωμική εξέλιξη όταν τον είχε καλέσει ένα βράδυ στο αντιτορπιλικό που έμενε (σημ.: καταδρομικό Ajax).

Αφού έκανε τις διάφορες επικοινωνίες ο Churchill, ξαναγύριζε στο αντιτορπιλικό, το οποίο τον είχε φέρει και έμενε ανοιχτά του Φαλήρου. Ήταν ημέρες εορτών και είχε προσκαλέσει τον τότε Αρχιεπίσκοπο με τον οποίο είχε κάνει τις συζητήσεις διότι ήταν ο μόνος που μπορούσε να συζητήσει τα προβλήματα της Ελλάδος, δεν είχε σχηματιστεί η Κυβέρνηση της Ελλάδος. Έτσι τον προσκάλεσε στο αντιτορπιλικό να τον φιλοξενήσει για λίγο και να του ανταποδώσει την φιλοξενία. Αυτές τις μέρες ήταν έθιμο το πλήρωμα των πολεμικών πλοίων να ντύνονται με κάθε είδος καραγκιοζίστικης στολής, να χοροπηδάνε, και επιτρεπόταν το ποτό. Χοροπηδάγανε λοιπόν πάνω παραμορφωμένοι οι ναύτες, όταν έφτασε ο Αρχιεπίσκοπος. Μόλις ανέβηκε επάνω έτρεξαν όλοι και άρχισαν να πηδάνε δίπλα του νομίζοντας ότι ήταν κάποιος μεταμφιεσμένος και ήρθε για την γιορτή. Βεβαίως ο Αρχιεπίσκοπος δε γνώριζε για τη γιορτή και έτσι ήταν έτοιμος να φύγει., αλλά τον πρόλαβε ο Churchill και του εξήγησε ότι όλα ήταν φιλικά και συνέβησαν λόγω του εθίμου., και τον πήρε μέσα”.

Δανειζόμαστε από την wikipedia:

…Η λύση της Αντιβασιλείας Δαμασκηνού εμφανίζεται ως η πλέον ενδεδειγμένη λόγω της λαϊκής αποδοχής του για τη στάση του στη διάρκεια της Κατοχής, προσκρούει όμως στην αρχική άρνηση του Γεωργίου, ο οποίος αποκρούει τη σχετική πρόταση του Εμμανουήλ Τσουδερού. Τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 1944 αναγκάζουν τον Γεώργιο να παραχωρήσει την Αντιβασιλεία και ο Δαμασκηνός αναλαμβάνει Αντιβασιλιάς στις 31 Δεκεμβρίου 1944.

Το πολιτικό σκηνικό είναι ταραγμένο και ο Δαμασκηνός προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε αντίπαλες δυνάμεις, που μάχονται για την επικράτησή τους και τον υπονομεύουν στο έργο του. Η αγγλική ηγεσία με τον Τσώρτσιλ Πρωθυπουργό τον εμπιστεύεται και αποτελεί προνομιακό συνομιλητή της. Ο ίδιος ο Βρετανός Πρωθυπουργός επισκεπτόμενος την Αθήνα τα Χριστούγεννα του 1944 έχει μακρά συνεργασία και συσκέψεις μαζί του.

Και από το news247, όπου εντοπίσαμε ένα άρθρο του Κωστή Χριστοδούλου με ένα πολύ σπάνιο video από την άφιξη του Τσώρτσιλ στην Αθήνα, όπου εμφανίζεται και ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, λίγο μετά Αντιβασιλιάς και δέκα μήνες μετά πρωθυπουργός. Δείτε το άρθρο με το σπάνιο video…

Συνεχίζουμε την αντιγραφή μικρών ιστοριών από το βιβλίο του Απόστολου Πίτσου “ΠΙΤΣΟΣ” με μία μικρή αφήγηση από την επίσκεψη κάθε Δευτέρα στον Λυκαβηττ’ο. Το ενδιαφέρον από την ιστορία αυτή είναι ότι επειδή δεν υπήρχε χώρος για άθληση ή για παιζνίδια στην περιοχή της Αραχώβης, ο γυμναστής επέλεγε τον Λυκαβηττό που συνδύαζε και το περπάτημα (εν είδει ορειβασίας) από την Αραχώβης μέχρι τον περιφερειακό του Λυκαβηττού και από εκεί μέχρι το πλάτωμα, όπου σήμερα είναι μπροστά στο θεάτρο του Τάκη Ζενέτου (σημ.: να θυμίσουμε ότι οι μαθητές της Μετσόβου, επειδή και αυτοί δεν είχαν στην διάθεσή τους χώρους για γυμναστική, αναγκάζονταν να πηγαίνουν στις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου ΓΣ, στο Πεδίο του Άρεως):

“…Θα περιγράψω μερικά γεγονότα όταν ήμουν σε μικρή ηλικία και ήμουν ακόμα στη Γερμανική Σχολή. Ήμουν φαίνεται πολύ ζωηρός και πολύ τρελούτσικος. Κάθε Δευτέρα απόγευμα ο γυμναστής μας, ο οποός ήταν ένας θαυμάσιος άνθρωπος, έπαιρνε όλη την τάξη και ανεβαίναμε απάνω στα νταμάρια του Λυκαβηττού. Μέσα υπήρχε ένα πλάτωμα που παίζαμε μπάλα, αλλά μας μάθαινε και τις αρχές της ορειβασίας. Μία Δευτέρα καθυστέρησα με το λεωφορείο μου και είχε φύγει η τάξη, και ανέβαιναν ήδη στανταμάρια. Εγώ άφησα το βιολί μου, τα άφησα όλα και τρέχοντας ανέβηκα πάνω και τους βρήκα όπως κάθε Δευτέρα να κάνουν τα διάφορα. Εγώ, χωρίς να πω σε κανένα τίποτα, αναμείχθηκα με τους υπόλοιπους. Οι συμμαθητές μου εξεπλάγησαν που με είδαν: “Κύριε, κύριε!, Ο Πίτσος ήρθε!”

Προφανώς τους έκανε εντύπωση που ξεκίνησα μόνος μου από το σχολείο και τους έφτασα στα νταμάρια. Παρόλη την απόσταση, η εσωτερική μου επιθυμία να είμαι πάντα μαζί του με έκανε να τους προλάβω.”

Συνεχίζουμε την αντιγραφή από το βιβλίο του Απόστολου Πίτσου “ΠΙΤΣΟΣ” με ένα επεισόδιο από τα χρόνια στην Γερμανική Σχολή:

…Υπάρχει όμως και ένα άλλο, όχι και τόσο ευχάριστο γεγονός που μου συνέβη. Η Σχολή είχε μιά μεγάλη αίθουσα, η οποία χρησιμοποιούταν για γυμναστικές και διάφορες εκδηλώσεις. Στην αρχή της είχε ένα χαμηλό μικτό ύψωμα στο οποίο τοποθετούσαν διάφορα πράγματα, ή από αυτό το ύψωμα στεκόταν αυτός που θα έβγαζε λόγο. Μιά ημέρα που μας είχαν πάει στην αίθουσα, ένας καθηγητής ονόματι Delp (*), ο οποίος δίδασκε σε ανώτερες τάξεις από την δική μου, είχε αναπτύξει διάφορα πρωτογενή όργανα της φυσικής σε απλή μορφή ώστε να αντιλαμβάνονται οι μαθητές καλύτερα τα θεωρήματα. Μεταξύ αυτών ήταν κα μία πρωτόγονη πυξίδα, με ένα ξυλάκι κάτω, μια πρόκα κάθετη και η βελόνα η μαγνητισμένη που γύριζε στο βορρά. Το κοιτάζαμε όλοι οι μαθητές. Ένα παιδί έβαλε το χέρι του και έκανε μία στροφή τη βελόνα, η οποία πήρε κάποιες στροφές. Στα καλά καθούμενα τρώω μία σφαλιάρα, την οποία μέχρι και σήμερα, στην ηλικία που είμαι δεν την έχω ξεχάσει. Οργισμένος γύρισα να την ανταποδώσω αλλά αντίκρυσα τον κύριο Delp και κατάλαβα ότι δε μπορώ μπορώ να βγάλω τον θυμό μου, αλλά και την ντροπή μου. Αυτός ο οποίος είχε κάνει την δουλειά, και άξιζε να φάει τη σφαλιάρα, αν κάποιος άξιζε να φάει σφαλιάρα για κάτι τέτοιο, δεν είχε το θάρρος να παραδεχτεί ότι το έκανε ο ίδιος. Μετά από αυτό το περισταικό λέω πάντα ότι έχω φάει μία “ανοξείδωτη σφαλιάρα.

(*) Eberhard Delp 1928-1932 – φυσική, χημεία, μουσική

…σήμερα που σας το περιγράφω είμαι εκατόν συν δύο!

Εκδόθηκε το βιβλίο του Απόστολου Πίτσου, απόφοιτου του 1938 της Αραχώβης, διάσημου βιομήχανου με την ομώνυμη βιομηχανία να ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας. Ο Απόστολος Πίτσος είναι σήμερα 102 ετών και αφηγήθηκε την ζωή του καταγράφοντας παράλληλα και την ιστορία της επιχείρησής του. Το βιβλίο περιέχει στιγμές από τα παιδικά του χρόνια, τα χρόνια της Κατοχής, της ανάπτυξης της εταιρείας, που ιδρύθηκε το 1865 και φθάνει μέχρι σήμερα που η εταιρεία έχει μετονομαστεί σε BSH (Bosch – Siemens Hausgeräte) αλλά διατηρεί το όνομα Πίτσος σε ορισμένα προϊόντα της.

Εδώ και μερικά χρόνια διάφοροι φίλοι και συγγενείς μου έλεγαν να γράψω την ιστορία της βιομηχανίας ΠΙΤΣΟΣ. Δεν το αποφάσιζα για δύο λόγους, πρώτον δεν είχα κρατήσει ημερολόγιο και ενδιαφέρουσες φωτογραφίες και δεύτερον εάν έγραφα την ιστορία αυτής της βιομηχανίας όπως συνέβη, αφού την παρέλαβα εγώ από τον πατέρα μου, τότε θα έπρεπε να μην συμπεριλάβω διάφορες επαφές που είχαν γίνει με εμένα προσωπικά κι διάφορα διευθύνοντα πρόσωπα των τότε Κυβενήσεων, που αφορούσαν δύο μεγάλες απεργίες που έτειναν να καταστρέψουν αυτήν την βιομηχανία.

Εν τω μεταξύ και όλοι οι συγγενείς με έπεισαν να προσπαθήσω να γράψω αυτήν την ιστορία αν κι είμαι τώρα σε πολύ προχωρημένη ηλικία και αυτό θα προσπαθήσω να κάνω από τούδε ενθυμούμενος, όσο μπορώ, διάφορα σημαντικά περιστατικά που έκαναν αυτή τη βιομηχανία την μεγαλύτερη στον κλαδο της στην Ελλάδα. Συνεργασθείσα και με διάφορες πολύ ενδιαφέρουσες και μεγάλες βιομηχανίες του εξωτερικού.

Απόστολος Πίτσος: “η ανοξείδωτη σφαλιάρα”…

Απόστολος Πίτσος: “το βιολί”…

Απόστολος Πίτσος: “…μπάλα στα νταμάρια του Λυκαβηττού”…

Απόστολος Πίτσος: “…ο Τσώρτσιλ στην Αθήνα”…

Απόστολος Πίτσος: “ο φίλος του αδελφού μου Ιάννης Ξενάκης”…

Απόστολος Πίτσος: “ο αδελφός μου Ευάγγελος”…

Απόστολος Πίτσος: “…οι απεργίες, ο συμμαθητής μου Γ. Ράλλης και ο Κ. Γούστης”…

Δημοσιεύουμε από το βιβλίο του Απόστολου Πίτσου ένα μικρό απόσπασμα που αναφέρεται σε ένα επεισόδιο που έλαβε χώρα κατά την διάρκεια της Κατοχής, όταν το εργοστάσιο, η βιοτεχνία τότε, που ήταν στην οδό Έσλιν, στους Αμπελοκήπους, προσπαθούσε να “κρατηθεί” στα πόδια της έχοντας βέβαια περιορίσει την παραγωγή της. Ο νεαρός τότε Απόστολος, που είχε λατρεία στο βιολί του, ξέκλεβε χρόνο και έπαιζε μόνος του:

…Το σπίτι μας ήταν δίπλα στο εργοστάσιο, όπως ανέφερα πριν, και από μίαν δίοδο μικρή που υπήρχε επικοινωνούσαμε με το εργοστάσιο.

Περνούσα την ημέρα μου με αυτά τα ολίγα που κατασκευάζανε οι εναπομείναντες εργάτες και καθάριζα και επισκεύαζα τις μηχανές μας και μουντζουρωμένος είχα την αίσθηση ότι συνεχίζω τη ζωή μου μέαα στο εργοαστάσιο. Γυρνώντας μία ημέρα έτσι μουντζουρωμένος έπαιζα πάλι το κοντσέρτο του Beethoven και είχα το γραμμόφωνο, το οποίο έπαιζε αυτή την ωραία εκτέλεση και εγώ προσπαθούσα να μιμιηθώ. Χτυπάει η πόρτα, ανοίγω και βρίσκομαι ενώπιον ενός Γερμανού αξιωματικού:

“Ξέρω τι άκουσα. Σε θέλουμε για την ορχήστρα του Συντάγματος μας.”

Τα γερμανικά μου ήταν άριστα εφόσον είχα σχεδόν βγάλει τη Γερμανική Σχολή:

“Μα εγώ δεν είμαι μουσικός. Δε με βλέπετε;”

Ευτυχώς έπειζε η πλάκα και ακουγόταν η συνέχεια του κονσέρτου. Αυτός ήταν μουσικός, φαίνεται, άκουσε το γραμμόφωνο και νόμιζε ότι ήμουν εγώ ο εκτελεστής. Αυτό με γλίτωσε. Αλλιώς ποιός ξέρει τι θα γινότανε; Θα με παίρνανε σε καμιά ορχήστρα, όπως δυστυχώς είχε καταλήξει ο Ολλανδός δάσκαλος. Είχε απομείνει στην Ελλάδα, δεν πρόλαβε να φύγει για Ολλανδία και τον είχαν βάλει να παίζει τζαζ, αυτόν τον καταπληκτικό άνθρωπο, και ποιός ξέρει ποιό ήταν το μέλλον του.

Γλύτωσα λοιπόν από αυτό και μετά προσοσχής συνέχιζα τις προσπάθειες του βιολού στο υπόγειο του σπιτιού.