Ο Εμμανουήλ (Νώλης) Καλιτσουνάκης γεννήθηκε το 1916 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1934-35 στην Δ’ Γυμνασίου, οπότε θα αποφοιτούσε το 1937. Ήταν γιός του Ιωάννη Καλιτσουνάκη, επίτιμου καθηγητή του Ελευθέρου Πανεπιστημίου του Βερολίνου και ανηψιός του Δημητρίου Καλιτσουνάκη, ενός από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της οικονομικής σκέψης στο μεσοπόλεμο και έπειτα.

Τελείωσε το Δημοτικό στο Βερολίνο και ο πατέρας του, επιστρέφοντας στην Αθήνα, τον έστειλε στην Γερμανική, και μάλιστα, όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Hansen στην σελίδα 33 της ελληνικής έκδοσης (σελ. 35 της γερμανικής) με αφορμή τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου 1930, εκφώνησε στα ελληνικά τον λόγο  παρουσία του Υπουργού Παιδείας, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και άλλων.

Σπούδασε Γερμανική Φιλολογία και διετέλεσε Διευθυντής του Goethe στην Αθήνα. Παράλληλα δρστηριοποιήθηκε σαν μεταφραστής στην Τράπεζα της Ελλάδος και συνέταξε εξειδικευμένα λεξικά (πχ. Εμπορικών Συναλλαγών).

Απεβίωσε στις 14.5.2008 (περισσότερα…)

Η Σοφία Βελιμέζη γεννήθηκε το 1920 και απεβίωσε το 1986. Στην Σχολή έμεινε μέχρι την Ε’ Δημοτικού την χρονιά 1929-30 και αν συνέχιζε θα είχε αποφοιτήσει το 1937.  Ο πατέρας της Ιωάννης Βελιμέζης (1859-1934) ήταν Πρόεδρος Εφετών, η μητέρα της ήταν η Ευγενία Βελιμέζη το γένος Ιορδανίδη (1883-1971) και το σπίτι τους ήταν στην οδό Δημοκρίτου 16 στο Κολωνάκι, δίπλα ακριβώς από το Λύκειο Ελληνίδων, και το οποίο κατεδαφίστηκε γύρω στο 2005. Στο σπίτι αυτό έζησαν και τα τέσσερα παιδιά: ο Αιμίλιος (1901-1946, ο οποίος δώρισε στο Μουσείο Μπενάκη την συλλογή του από εικόνες), ο Κωστής (1898-1960, ποιητής, σκηνοθέτης, μεταφραστής και συγγραφέας, ο οποίος έγινε γνωστός ως Κωστής Βελμύρας), ο Θεόδωρος (1905-1979) και η Σοφία, που ήταν η μικρότερη, για την οποία όμως δεν γνωρίζουμε πολλά, πέραν όσων αναφέρονται στο velimezisicon.gr, από όπου αντιγράφουμε:

Με τον αιφνίδιο θάνατο του του Αιμιλίου Βελιμέζη, το 1946, το έργο του παραμένει ημιτελές: αρκετές από τις εικόνες, που είχε μέχρι τότε συγκεντρώσει, ίσως ενενήντα τον αριθμό, δεν πρόλαβε να φωτογραφήσει ο Εμίλ Σεράφ, άλλες παρέμειναν χωρίς πλαίσια από τους ξυλογλύπτες «Πρίαμος» και η μελέτη της συλλογής δεν ολοκληρώθηκε. Εβδομήντα μόνο δακτυλογραφημένες σελίδες είναι το πρώτο και μοναδικό τμήμα της μελέτης που είχε συντάξει ο Μανόλης Χατζηδάκης μέχρι το 1945 και είχε παραδώσει στον Αιμίλιο.

Ακολουθεί βαρύτατο πένθος στην οικογένεια Βελιμέζη και στην κατοικία της οδού Δημοκρίτου 16 σβήνουν τα φώτα. Για πολλά χρόνια.

Εντούτοις η μητέρα του και οι οικογένειες των αδελφών του, σε ένδειξη σεβασμού στη μνήμη του αγαπημένου τους Αιμιλίου, ήρθαν σε συνεννόηση με τον Αντώνη Μπενάκη και τον Μανόλη Χατζηδάκη καλώντας τους να επιλέξουν όσες και όποιες εικόνες θα ήθελαν για τη συλλογή του Μουσείου Μπενάκη, πέραν εκείνων που είχε δωρίσει εν ζωή ο Αιμίλιος Βελιμέζης.

Στα αρχεία της οικογένειας υπάρχει και το dossier, στο οποίο η δέσποινα Eυγενία I. Bελιμέζη, μητέρα του συλλέκτη, φύλαξε τα σχετικά με τη δωρεά εικόνων από την οικογενειακή συλλογή, σύμφωνα με την επιθυμία του, στο Mουσείο Mπενάκη.

«Ἐχαρίσθησαν κατ’ ἐντολὴν τοῦ Aἰμιλάκου μας εἰς τὸ Mουσεῖον Mπενάκη οἱ ἐσώκλειστες Eἰκόνες -καὶ ἄλλες- ποὺ δὲν ἔχω φωτογραφίες τους. Ἐκ μέρους μου καὶ ἐκ μέρους τοῦ Kωστῆ μου, Nτόντου μου καὶ Σοφίκας μου, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ μείνη αὐτὴ ἡ δωρεά του ὅσο ὑπάρχει τὸ Mουσεῖον Ἀντωνίου Mπενάκη ποὺ τόσο κουράστηκε ὁ χρυσός μου Aἰμίλιος γιὰ τὸ Mουσεῖον».

Το γραφείο του Αιμιλίου στην κατοικία του επί της οδού Δημοκρίτου 16 διαμορφώθηκε από την αδερφή του Σοφία, όπως θα επιθυμούσε και εκείνος και, έκτοτε παρέμεινε κλειστό.

Το 1986 η Σοφία «φεύγει» για να συναντήσει εκεί ψηλά όσους από την οικογένεια είχαν ήδη προηγηθεί και αφήνει παρακαταθήκη στους γιους της Χρήστο και Αιμίλιο να φροντίσουν τις εικόνες, σύμφωνα με το «πνεύμα της οικογένειας».

Σε δύσκολες στιγμές χρειάστηκε να εκποιηθούν ακίνητα και κινητά της οικογένειας, ποτέ όμως οι εικόνες της συλλογής του Αιμιλίου. Η εντολή της μητέρας Σοφίας είναι σαφής και ρητή: «Φροντίστε οι Εικόνες μας να δωρηθούν σε μουσείο ή ίδρυμα, όπου θα μπορεί ο κάθε επισκέπτης να τις θαυμάζει, αλλά και να προσεύχεται μπροστά τους…».

1934-1991 Στην οικία της οικογένειας Βελιμέζη…

Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη: Η περίφημη συλλογή Βελιμέζη ελεύθερη ψηφιακά…

Πίστη και Τέχνη Επιλεγμένες Εικόνες από τη Συλλογή Αιμιλίου Βελιμέζη…

Ο Κωνσταντίνος Λασκαρίδης γεννήθηκε στο Ρεστ της Περσίας το 1918. Ο πατέρας του Παναγιώτης είχε καταγωγή από την Ανατολική Ρωμυλία και η μητέρα του Σωτηρία από την Τραπεζούντα. Το 1921 οι γονείς του έφυγαν από το Ιράν και εγκαταστάθηκαν, μέσω Μπακού / Κωνστάντζας και Θεσσαλονίκης, τελικά το 1925 στην Ελλάδα, μαζί με την μικρή αδελφή του Αδελίνα.

Στα μαθητολόγια της Σχολής εμφανίζεται ως Κωνσταντίνος Λασκάρ πρώτη φορά στην ΣΤ’ Δημοτικού την χρονιά 1931-32 και σε όλες τις τάξεις του Γυμνασίου και αποφοιτά την χρονιά 1936-37. Μπήκε στο πανεπιστήμιο του Κιέλου για να σπουδάσει Υδροβιολογία, Ιχθυολογία και Αλιευτική Τεχνολογία.

Έκανε τη διδακτορική του διατριβή στο Ινστιτούτο Υδροβιολογίας και Λιμνολογίας της «Εταιρείας του Αυτοκράτορος Γουλιέλμου» (σήμερα μετονομασθέν εις Ινστιτούτο Μαξ-Πλανκ). (Λεπτομέρεια: Οι Διευθυνταί των ινστιτούτων Μαξ-Πλανκ Βιολογίας, Φυσικής, Χημείας κλπ. είναι κάτοχοι βραβείων Νόμπελ), όπου τελικά απέκτησε τον Μάρτιο του 1942 τον τίτλο του διδάκτορος των Φυσικών Επιστημών.

Αν και οι καθηγητές του του πρότειναν να συνεχίσει τις σπουδές του στη Γερμανία για υφηγεσία, εκείνος προτίμησε να γυρίσει στην Ελλάδα το 1942 λόγω των δυσχερών συνθηκών της κατοχής για να είναι κοντά στους δικούς του. Δεδομένου ότι είχε απαλλαγεί από το στράτευμα λόγω σπουδών, δεν ήταν υποχρεωμένος να γυρίσει στην Ελλάδα νωρίτερα. Έκανε τη θητεία του, στο Ναυτικό το 1947-48, όπου και υπηρέτησε στην Υδρογραφική Υπηρεσία του Ναυτικού, η οποία τον είχε τοποθετήσει ως προϊστάμενο του Ελληνικού Υδροβιολογικού Ινστιτούτου της Ακαδημίας Αθηνών, ένα ίδρυμα που είχε ιδρυθεί στον Πειραιά μετά τον πόλεμο, όπου επαναλειτούργησε και ανανέωσε το ενυδρείο της Ρόδου.

Στο Ελληνικό Δημόσιο εργάστηκε 13 χρόνια. Το έτος 1946 παντρεύτηκε την Καίτη Αθαν. Πρωτοπαπά, με την οποία απέκτησε δύο αγόρια, το 1947 τον Πάνο και το 1952 τον Θανάση.

Το 1955 συνεργάστηκε με τον γνωστό αρχιτέκτονα Ντίνο Δοξιάδη και δημιούργησαν την πρωτοποριακή εταιρεία ΖΕΦΥΡΟΣ ΑΕ με πέντε αλιευτικά σκάφη με κατάψυξη.

Μετά συνέχισε τη σταδιοδρομία του ως σύμβουλος στον τομέα της αλιείας στα Ηνωμένα Έθνη (FAO / UNDP) και στην εταιρεία ARTHUR D. LITTLE της Βοστώνης.

Το 1967 αγόρασε το πρώτο του σκάφος υπερπόντιου αλιείας, το «Κύκνος 1». Το 1976 ο γιος του Θανάσης διαφοροποιήθηκε εργαζόμενος ως ναυλομεσίτης πλοίων ψυγείων και το 1977 ξεκίνησε μαζί με τον αδελφό του Πάνο, υπό την εποπτεία και συνδρομή του Κωνσταντίνου Λασκαρίδη, την σήμερα γνωστή ναυτιλιακή εταιρεία Laskaridis Shipping / Lavinia Corporation.

Ο Κωνσταντίνος Λασκαρίδης δεν σταμάτησε ποτέ να δραστηριοποιείται στο γραφείο και απεβίωσε τον Ιούλιο του 2008.

Η Ειρήνη Κουτσογιάννη γεννήθηκε το 1918 και αποφοίτησε από την Σχολή το 1937. Εμφανίζεται στα μαθητολόγια την περίοδο 1926-27 στην Β’  Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή της στην ΣΤ’  Γυμνασίου την χρονιά 1936-37.

Παντρεύτηκε το 1945 τον ιατρό Γιώργο Μερίκα, με τον οποίο ήσαν μαζί ήδη από το 1937 και έστειλε και τα τρία της παιδιά στην Σχολή: τον Μανώλη και την Λένα στην Μετσόβου και τον Γιώργο στο Μαρούσι. Απεβίωσε το 1971.

Ο σύζυγός της, Γιώργος Μερίκας, ήταν διευθυντής της Δ΄ Παθολογικής Κλινικής του Ευαγγελισμού (1960 – 1970). Το 1970 εξελέγη τακτικός καθηγητής της Β’ Παθολογικής Κλινικής στο “Ιπποκράτειο Νοσοκομείο”, διετέλεσε Πρόεδρος του ΠΑΟ το 1970, και στις 25 Νοεμβρίου 1977 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας το 1988 διετέλεσε πρόεδρος. Στην κυβέρνηση Ζολώτα διετέλεσε Υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και απεβίωσε το 1996.

Η κόρη της, Λένα Μερίκα, έστειλε με την σειρά της τους δύο γιούς της, Γιάννη και Στέφανο Θεοδωρακάκο στην Σχολή.