Ο Γιώργος Παπαδάκης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 16 Ιουλίου 1930. Ο πατέρας του, που ήταν αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, είχε μετατεθεί εκεί, οπότε και τα τρία παιδιά της οικογένειας παρακολούθησαν το Δημοτικό σχολείο και ακολούθως τόσο ο Γιώργος όσο και η αδελφή του Σοφία εισάγονται στην Γερμανική Σχολή Θεσσαλονίκης στο τότε οκτατάξιο γυμνάσιο-λύκειο, που έχει καθιερωθεί από το 1937. Ο Πόλεμος τον βρίσκει στην 2η τάξη και δεδομένου ότι η οδηγία προς τους αξιωματικούς ήταν να οργανώσουν την άμυνα κάτω από τον Όλυμπο, όλη η οικογένεια μετακομίζει στην Αθήνα όπου φιλοξενείται σε σπίτια συγγενών.

Ο 10χρονος Γιώργος εγγράφεται στην Γερμανική Σχολή της οδού Αραχώβης αμέσως μόλις ξαναξεκινούν τα μαθήματα, τον Απρίλιο του 1941, όταν δηλαδή οι Γερμανοί μπαίνουν στην Αθήνα (η Γερμανική είχε κλείσει αμέσως μετά την κήρυξη του Πολέμου στην Ελλάδα), αλλά αναγκάζεται το 1944 να ολοκληρώσει το Γυμνάσιο στη Σχολή Μακρή, δεοδμένου ότι η Σχολή κλείνει οριστικά.

Μετά τον Πόλεμο εισάγεται στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ.

Ο Ιχώρ Δεργαλίν (Igor Dergalin) του Δημητρίου πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια στην 7η τάξη του 8ταξίου Γυμνασίου το έτος 1943-44. Υποθέτουμε ότι οι κατάλογοι των προηγούμενων ετών έχουν χαθεί και είναι χαρακτηριστικό ότι το πιστοποιητικό για την εγγραφή του εκδόθηκε το 1939. Αν μεν ήταν στο Γερμανικό Τμήμα θα αποφοιτούσε το 1946, αν ήταν στο Ελληνικό το 1945. Σε κάθε περίπτωση, αφού η Σχολή έκλεισε το 1944, προφανώς ολοκλήρωσε την φοίτησή του σε άλλο σχολείο.

Στην wikipedia αναφέρεται ότι ήταν Σουηδο-Έλληνας αρχιτέκτονας ρωσικής καταγωγής. Οι γονείς του διέφυγαν από τη Ρωσική Επανάσταση και κατέληξαν στην Ελλάδα και γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1929 (στα Μαθητολόγια όμως αναφέρεται ως έτος γεννήσεως το 1927).

Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο το 1947-52 και στο πρόγραμμα αρχιτεκτονικής στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών της Στοκχόλμης το 1961-63.

Εργάστηκε τη δεκαετία του 1950 ως τεχνικός διευθυντής στην Αθήνα, στην αμερικανική εταιρεία Ammann and Whitney και μεταξύ 1956 και 1961 στο αρχιτεκτονικό γραφείο του Anders Tengbom στη Στοκχόλμη. Το 1962, προσλήφθηκε στο γραφείο πολεοδομικού σχεδιασμού της Στοκχόλμης, όπου έγινε διευθυντής έργου για τις εργασίες για το σχεδιασμό της νέας ανάπτυξης στο Järvafältet.

Από το 1971 ήταν εν ενεργεία καθηγητής πολεοδομικού σχεδιασμού στο Βασιλικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας και το επόμενο έτος κάτοχος της θέσης του καθηγητή.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Igor Dergalin σχεδίασε το πολεοδομικό σχέδιο για την περιοχή Tensta, το οποίο ήταν το μεγαλύτερο κατασκευαστικό έργο στο πλαίσιο του λεγόμενου προγράμματος εκατομμυρίων.

https://sverigesradio.se/artikel/5718838

(*) αν δεν είχε κλείσει η Σχολή θα είχε αποφοιτήσει το 1945

Ο Μιχάλης Μολοκότος γεννήθηκε στα Πριγκηπονήσια της Κωνσταντινούπολης τον Ιούλιο του 1929. Η οικογένεια Μολοκοτου, οι γονείς του, ο Αθανάσιος και η Κορίννα, καθώς και οι δυο αδερφές του, η Βέρα και η Μάρω, έφτασαν στην Αθήνα ως πρόσφυγες. Εγκαταστάθηκαν στο Παγκράτι, στην οδό Πρατίνου, όπου ο πατέρας Αθανάσιος συνέχισε στην Αθήνα το μικρό εμπόριο ψιλικών ειδών που είχε στήσει στην Πόλη. Ο Μιχάλης άρχισε να εργάζεται με τον πατέρα του σε πολύ νέα ηλικία και χωρίς κάποια ουσιαστική ανωτέρα μόρφωση, αλλά με εφόδιο την γερμανική παιδεία με την οποία μεγάλωσε ως μαθητής (μαζί με τις δυο αδερφές του) της Γερμανικής Σχολής στην Αθήνα.

Εμφανίζεται στα μαθητολόγια την περίοδο 1936-37 στο Δημοτικό και την περίοδο 1939-40 στην Α’ Γυμνασίου συνεχίζοντας έως την Δ’ Γυμνασίου την περίοδο 1942-43.

Βήμα με βήμα, κάτω από την σκιά του πατέρα του, ο Μιχάλης αφοσιώθηκε στην ανάπτυξη της οικιακής βιοτεχνίας νημάτων, την όποια ο ίδιος μεταμόρφωσε σε βιομηχανική μονάδα στις “Τρεις Γέφυρες” για την επεξεργασία νημάτων, την παραγωγή, την βαφή και την ύφανση, καθώς επίσης και την χονδρική και λιανική πώληση νημάτων χειροπλεκτικής. Στο ζενίθ του, και με την συμμετοχή της γυναίκας του Ελένης, και αργότερα των δυο παιδιών τους Θαναση (και της γυναίκας του Νταϊάνας) και Λίνας, το εργοστάσιο δημιούργησε ιστορικά νήματα, όπως το «Χρυσό Προβατάκι», με το όνομα Μαλλιά Μολοκοτου και το γνωστό σλόγκαν «ο καθένας το πλεκτό του με Μαλλιά Μολοκοτου».

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, με την παγκόσμια κρίση και την αναδιάρθρωση της κλωστοϋφαντουργίας, και με τις αλλαγές στον τρόπο ζωής, η χειροπλεκτική πέρασε μια μεγάλη κάμψη. Ύστερα από περίπου 50 χρόνια μετά από την ίδρυση της εταιρείας Μολοκοτου, το σύνολο της παραγωγής και της εμπορικής δραστηριότητας πωλήθηκε το 1992.

Ο Μιχάλης και η Ελένη Μολοκοτου εγκαταστάθηκαν στην Γενεύη, όπου ζούσε η μητέρα της Ελένης, και έζησαν εκεί από το 1993. Ο Μιχάλης πέθανε τον Μάιο 2022 στην Γενεύη. Άφησε πίσω του την μνήμη μιας ζωής γεμάτη αφοσίωση στην εργασία του και στην οικογένειά του.

πηγή: Αγγέλα Πρατικάκη – Ο Μιχάλης Μολοκότος με το jeep σε περιοδεία