(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1946.

Ο Κωνσταντίνος Δρακόπουλος ήταν μαθητής στην Αραχώβης στα χρόνια του Πολέμου. Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1938-1939 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως το 1942-43 στην Ε’ Γυμνασίου. Υποθέτουμε από μαρτυρίες συμμαθητών του ότι φοίτησε και στην τελευταία τάξη και αποφοίτησε το έτος 1943-44.

Ξεκίνησε την πολύχρονη σταδιοδρομία του στον τομέα της ναυτιλίας μετά την αποφοίτησή του από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και εργάστηκε σε διάφορες επιχειρήσεις με έδρα τη Νέα Υόρκη, προτού προσχωρήσει στη Niarchos London Ltd. το 1953, αναλαμβάνοντας τη θέση του Διευθυντή Ναυτιλίας. Διετέλεσε Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και Διευθύνων Σύμβουλος των «Ελληνικών Ναυπηγείων Α.Ε.» για τριάντα, περίπου, χρόνια. Ο κ. Δρακόπουλος υπήρξε, επίσης, Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της εταιρείας «Διεθνή Ναυτιλιακά Πρακτορεία Α.Ε.» για σχεδόν είκοσι χρόνια. Έχει διατελέσει μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου πολλών, διεθνούς κύρους, οργανισμών, όπως ο ελληνικός Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών, το American Bureau of Shipping, η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών, η Τράπεζα της Ελλάδος, κ.ά. Ο κ. Δρακόπουλος κατείχε τη θέση του Προέδρου της Ελληνικής Συμβουλευτικής Επιτροπής του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος», από το 1996 έως το 2004. Έκτοτε, κατέχει τη θέση του Συμβούλου του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος.

(*) αν δεν είχε κλείσει η Σχολή θα είχε αποφοιτήσει το 1946.

Ο Δώρος Αργυριάδης γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου 1927 στην Αθήνα. Φοίτησε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών έως το 1943-44, όμως αποφοίτησε λόγω Κατοχής από τη Σχολή Μακρή. Στα μαθητολόγια της Σχολής εμφανίζεται ως Δώρος Κωνσταντίνος με πρώτη εγγραφή την χρονιά 1941-42 στην Β’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Δ’ Γυμνασίου, όταν η Σχολή κλείνει.

Το 1949 λαμβάνει αμερικανική υποτροφία και φοιτά στα πανεπιστήμια των Η.Π.Α Μίσιγκαν και Ανάρμπορ Ναυπηγική. Υπηρέτησε στο Αμερικανικό Ναυτικό και έλαβε την αμερικανική υπηκοότητα.

Εργάστηκε ως ναυπηγός στην εταιρεία του Καλλιμανόπουλου και ίδρυσε τη δική του ναυτιλιακή εταιρεία Dormanda.

Έχει μία κόρη από δεύτερο γάμο, την Amanda που ζει στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ.

Απεβίωσε στην Αθήνα τον Μάιο του 2009.

Σύμφωνα με τα μαθητολόγια η Καλλιόπη Πράτσικα του Ανδρέα, γεννημένη το 1929, εγγράφεται στην Β’  Γυμνασίου την χρονιά 1939-40 και στην Γ’  Γυμνασίου την επομένη 1940-41, ενώ αν συνέχιζε την φοίτησή της θα αποφοιτούσε το 1946, αφού στο τότε 8τάξιο γυμνάσιο η Α’ Γυμνασίου ήταν η 5η Δημοτικού.

Σπούδασε Ιατρική στην Γενεύη και ειδικεύτηκε στην Παθολογοανατομία.

Το 1975 εξελέγη Πρόεδρος της ΕΕΠΑ («Η εν Αθήναις Εταιρεία Γενικής Παθολογίας και Παθολογικής Ανατοµικής»), η οποία είχε συσταθεί το 1964) και ήταν μέλος του Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων. Την περίοδο 1963-66 διετέλεσε Β’  Αντιπρόεδρος επί προεδρίας Νίκης Γουλανδρή.

(η φωτογραφία είναι του 1976, πηγή: Ελπίδα Δαλιεράκη, ειδικευόμενη παθαλογοανατόμος συνεργάτιδα της Καλλιόπης Πράτσικα στην δεκαετία του ’70)

Ο πατέρας της, Ανδρέας Πράτσικας, ήταν καθηγητής ιατρικής, Διευθυντής του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και γιός του Παναγιώτη Πράτσικα, συζύγου της Καλλιόπης Ναούμ, από την οποία πήρε και το όνομά της, ενώ η γνωστή χορεύτρια, καθηγήτρια ρυθμικής και χορού και χορογράφος Κούλα Πράτσικα (γεννημένη το 1899) ήταν θεία της, αδελφή του πατέρα της.

Η οικογένεια Πράτσικα ήταν παλιά εμπορική οικογένεια της Πάτρας και μέλη της ασχολήθηκαν και με την πολιτική. Αναφέρεται ότι ο Σιδέρης Πράτσικας ήταν ένας από τους εννέα πατρινούς φιλομοναρχικούς κτηματίες που βραβεύθηκαν από τον Όθωνα, το 1847. Ο ίδιος μάλιστα είχε εκλεχθεί πολλές φορές δημοτικός σύμβουλος και το 1850 βουλευτής Πατρών, ενισχύοντας έτσι την αίγλη της οικογένειας. Η οικογένεια συμμετείχε στην ίδρυση και στην διεύθυνση της ασφαλιστικής εταιρείας Πρόοδος, ενώ είχε στην κατοχή της και ένα εργοστάσιο παραγωγής ποτάσας στο Αντίρριο. (περισσότερα…)

(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1946.

Ο Τίτσιαν Παπαχρήστου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928 και αποφοίτησε από την Σχολή το 1944. Αμέσως μετά πήγε στις ΗΠΑ και πήρε το πτυχίο του αλλά κι το Master of Fine Arts στην Αρχιτεκτονική από τοPrinceton University. Νυμφεύθηκε την Judith, που μόλις είχε αποφοιτήσει από το Barnard College και ο Τίτσιαν εξασφάλισε, μετά από την αποστολή βιογραφικού του, μία θέση στο γραφείο του αρχιτέκτοναJames Hunter στην πόληΜπόλνερ (Boulder) του Colorado.

Το ζεύγοςμετακόμισε λοιπόντο 1954 προς δυσμάςμε ένα λεωφορείο της εταιρείαςGreyhound. Έως το 1956 άνοιξε το δικό του γραφείο. Ένα χρόνο μετά οCharles Haertling προσλήφθηκε στο γραφείο του, που είχε έδρα στην1245 Pearl Street.

Από το 1958 έως το 1962 δίδαξε σχέδιο στοUniversity of Colorado και βοήθησε τον αρχιτέκτονα I.M. Pei (γνωστό και για την γυάλινη πυραμίδα του στο Μουσείο του Λούβρου) στην έρευνά του για τοNational Center for Atmospheric Research, αλλά και τον σχεδιασμό του.

Ο I.M. Pei τον συνέστησε στον Marcel Breuer (γνωστός και για τον σχεδιασμό της περίφημης Wassily chair) και έτσι το 1965 προσλήφθηκε στο γραφείο του και το 1974 έγινε συνέταιρός του, ενώ το 1970 έγραψε μαζί με τον Breuer το βιβλίο“Marcel Breuer: New Buildings and Projects, 1921-69”.

Το 1976 οBreuer εγκατέλειψε την ενεργό δράση και πέντε χρόνια μετά απεβίωσε. Στον Τίτσιαν, που ήταν συνέταιρος τωνMarcel Breuer Associates, δόθηκε το γραφείο τουBreuer, το οποίο και παρέμεινε στο σπίτι της οικογένειας Παπαχρήστου στοSheffield, Massachusetts, και σύμφωνα με την Judith Papachristou, σύζυγο του Τίτσιαν χρησιμοποιήθηκε από τον Τίτσιαν για να συγγράψει τα απομνημονεύματά του.

Το 2019 η σύζυγός του Judith Papachristou επικοινώνησε με το Syracuse University μέσω του αρχιτέκτονα Bruce Fowle, απόφοτο του ’60 της αρχιτεκτονικής Σχολής και πρώην μέλος του Συμβουλίου της Σχολής και δώρησε το γραφείο, δηλώνοντας “If Tician were alive today, he would agree that Breuer’s desk belongs at Syracuse University.”

(απόσπασμα από το άρθροSyracuse Architecture Receives Gift of Vintage Marcel Breuer Desk)

Ο Τίτσιαν Παπαχρήστου απεβίωσε στις 18 Ιουνίου 2018

	Το βιβλίο της Judith Papachristouσυζύγου τουTician που εκδόθηκε τον Μάρτιο 2013, πέντε χρόνια πριν απο τον θάνατο του Tician: In nineteen twenties Berlin, Lotte falls in love with Niko, an exotic Greek architect and follows him to his native country. Tician, their adored only child, is born there. The family soon includes Papous, the boy’s grandfather and companion, Rosa the black maid, and Kaiti, who introduces Tician to the ways of carnal love. An idyllic childhood ends when Germans occupy Greece. There are cadavers in the street and Nazi teachers in school. The bitter civil war that follows forces the family to flee through combat lines to safety. Three decades of Europe’s most explosive time form the background of this memoir. Events range from the 1936 Berlin Olympics and the famous Greek “Oxhi” of 1940, to the horrors of Auschwitz. History becomes personal when the author sees Hitler in Berlin and cheers Churchill in Athens. Περισσότερα…
	Marcel Breuer, New Buildings and Projects, 1921-69 Papachristou, Tician; Breuer, Marcel ISBN 10: 0500340412 / ISBN 13: 9780500340417Published by Thames & Hudson Ltd, London, 1970 Marcel Breuer. Neue Bauten und Projekte. (A. d. Amerik. übers. v. E. Rockwell). PAPACHRISTOU, Tician: Published by Stuttgart Verlag Gerd Hatje, 1970 MARCEL BREUER: PROJETS ET REALISATIONS RECENTES Breuer, Marcel; with Papachristou, Tician; and Flitz, Janine, trans Published by Editions Vincent, Freal & Cie, Paris, 1970

Περισσότερα για τα έργα του Τίτσιαν Παπαχρήστου…

Ο Γεώργιος Πολυκράτης, τρίτο παιδί του Δημητρίου και της Γερτρούδης, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1930 και σπούδασε ιατρός στο Πανεπιστήμιό της.

Εμφανίζεται στα μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1940-41 στην Α’ Γυμνασίου και την επομένη 1941-42 στην Β’ Γυμνασίου. Αν είχε συνεχίσει και παράλληλα η Γερμανική Σχολή δεν είχε κλείσει το 1944 θα αποφοιτούσε το 1946

Παντρεύτηκε την οδοντίατρο Γεωργία Μπάκουλη, και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Δημήτρη και την Αλκυόνη. Ελληνολάτρης μέχρι υπερβολής, υπήρξε ενθουσιώδης ορειβάτης και καταδύτης, εραστής της ελληνικής φύσης. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα την δεκαετία του 1950 με νεανικά του έργα, δύο μικρές ποιητικές συλλογές και μία τραγωδία. Όμως η έντονα υπεύθυνη άσκηση της ιατρικής για πέρα από σαράντα χρόνια, δεν του άφησε περιθώρια να λειτουργεί παράλληλα και την ποίηση.

Στα μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζονται και τα άλλα δύο αδέλφια (;) του:

Ο Ροβέρτος Πολυκράτης, γεννημένος και αυτός το 1930, και ο Γοδεφρείδος Πολυκράτης, γεννημένος το 1927

Περισσότερα…