Έφυγετην Παρασκευή14 Ιουλίου 2023 η Βίκυ (Βασιλική) Πάγκα, απόφοιτος του 1974.

Η κηδεία της θα γίνει την Τρίτη 18 Ιουλίου στο Β’ Νεκροταφείο στις 10.30.

Η Βίκυ εργάστηκε στηνΔΕΠ-ΕΚΥ, θυγατρική της ΔΕΠ Α.Ε.και τα τελευταία χρόνια ζούσε στο Λονδίνο.

Ένα χρόνο πριν συμπληρώσει πεντηκονταετία από την αποφοίτησή της, συναντήθηκε στο σχολείο η τάξη του 1974. Πάνω από 30 άτομα ήρθαν, οι περισσότεροι από το τμήμα “b”. Δεν είχε προλάβει να “σκάσει” η είδηση του θανάτου του Κώστα Καλφόπουλου και όλοι αναρωτιόμασταν που είναι είναι ο Κώστας και που είναι τα παιδιά, που θα φρόντιζε ο ίδιος να ειδοποιήσει να έρθουν.

Χαρά και αμηχανία. Δεν ήταν ούτε τα μαλλιά που άλλαξαν, ούτε τα μαλλιά που έλειπαν, ούτε τα πρόσωπα που μεγάλωσαν. Όλες και όλοι διέκριναν αυτό που έβλεπαν τότε. Όλες και όλοι ήθελαν να συνεχίσουν τις κουβέντες που είχαν σταματήσει τότε και να ρωτήσουν πράγματα που δεν πρόλαβαν.

Η επέτειος των 49 χρόνων συνοδεύεται απότην ηλικία των 67, την χρονιά της συνταξιοδότησης. Είναι ένα σημείο καμπής για όλους, είτε προχώρησαν και υπέβαλαν τα χαρτιά τους, είτε συνεχίζουν να εργάζονται εκτός ορίων. Η προηγούμενη συνάντηση πριν από9 χρόνια ήταν αλλιώς. Αυτή ήταν ζόρικη.

Θέλαμε να περπατήσουμε στα μέρη που τότε δεν μας επέτρεπαν ούτε να πλησιάσουμε, όπως το αίθριο και οι διάδρομοι της γραμματείας, αλλά και στα μέρη που ήταν γεμάτα από τα ίχνη μας. Ξεκινώντας απότο Busparkplatz, που τότε δεν υπήρχε, δώσαμε το ραντεβού μας υποδεχθήκαμε μία μπλούζα από τα παλιά να μας πλησιάζει πάνω σε μία μοτοσυκλέττα.

Στο αίθριο ήταν ήδη από νωρίς τρεις, που προετοίμαζαν τον χώρο, τα φαγητά, τα ποτά, τις καρέκλες και τα τραπέζια: Βασίλης Μπόσδας, Γαληνός Γρηγοριάδης και Κώστας Γαλάνης.

Οι πρώτες αφίξεις ήταν με το φως του ήλιου, που ακόμη ήταν ψηλά και μετά την μπλούζα, που φιλοξενούσε τον Πάνο Νικολετόπουλο, ήρθαν σιγά – σιγάο Γιάννης Θεολογίτης, ο Πάνος Σπηλιάκος, ο Πάνος Κοτσιανάς, η Κατερίνα Κατσαμπέ, ο Φώτης Βασινιώτης, η Κατερίνα Μαρκοπούλου, ο Βασίλης Νεραντζόπουλος, η Τέπυ Οικονομοπούλου, ο Νίκος Μόσχος, ο Χρήστος Κουτσονάσιος, ο Τάκης Μαθιόπουλος, ο Νέλος Γεωργούδης, ο Πέτρος Πιτσίνης, ο Ηλίας Μακρής (τότε Δελλόγλου).

Κατερίνα Κατσαμπέ, Κατερίνα Μαρκοπούλου, Βασίλης Νεραντζόπουλος, Φώτης Βασινιώτης, Νίκος Μόσχος, Τέπυ Οικονομοπούλου	Πάνος Σπηλιάκος, Γιάννης Θεολογίτης, Βασίλης Μπόσδας	Κατερίνα Μαρκοπούλου, Βασίλης Νεραντζόπουλος, Φώτης Βασινιώτης

Σταδιακά μαζέυτηκαν και άλλοι:ο Δημήτρης Καζολέας, ο Θάνος Βυτινιώτης, ο Σπύρος Παπαντωνίου, ο Δημήτρης Μόσχος, ο Σωτήρης Κοντογιάννης, ο Γιώργος Καπετάνης, η Αθηνά Χαν, η Νάντια Ζήση, η Ελένη Δραγούμη, η Μαντώ Παλάσκα, η Κατερίνα Μητραλέξη, η Φρειδερίκη Μπατσαλιά, η Παυλίνα Καραναστάση και η Βάσω Δημητροπούλου. Σύνολο 32 με την πλειοψηφία να προέρχεται από το “b” και θα προσθέταμε και τον Ανδρέα Παπανδρικόπουλο ο οποίος μας περίμενε στην Γερμανία να συνδεθούμε αλλά δεν τα καταφέραμε, ενώ ο Αντώνης Κανελλόπουλος μας έστειλε χαιρετσιμούς από την Ρώμη.

Πάνος Νικολετόπουλος	ο μπουφές	Γαληνός Γρηγοριάδης	Βασίλης Μπόσδαςεπί το έργον

Όλοι συζήτησαν το δυσάρεστο γεγονός της πρόσφατης απώλειας της Σούλας Κοντάκου και θυμήθηκαν τις απώλειες των τελευταίων χρόνων: του Τάσου Δωρή και του Χάρη Τσελέντη, αλλά και τις πολύ παλαιότερες: της Φρειδερίκης Κόντερ και του Γιώργου Κλεόπα.

Η έκπληξη της βραδιάςήρθε από την Αθηνά Χανόταν θύμισε σε όλους ότι, την τελευταία χρονιά, ο Eberhard Judt, καθηγητής μαθηματικών, φυσικής και Klassenlehrer, πρότεινε την ανταλλαγή δώρων μεταξύ των μαθητών και η Αθηνά κέρδισε το δώρο του ίδιου του Judt που ήταν ένα άλμπουμ με φωτογραφίες, σπάνιες με την τάξη του “b” ολόκληρη από μέσα.

Έτσι αποφασίστηκε να αποθηκευτούν στο google drive όλες οι διαθέσιμες φωτογραφίες, τόσο από την εκδήλωση, όσο και από το παρελθόν. Δημιουργήθηκαν λοιπόν 5 φάκελοι: της Κατερίνας Μαρκοπούλου, του Δημήτρη Μόσχου και της Αθηνάς Χαν από τα παλαιά, και του Βασίλη Μπόσδα και του Βασίλη Νεραντζόπουλου από την εκδήλωση.

Ο Βασίλης Νεραντζόπουλος και ο Βασίλης Μπόσδας ανέλαβαν την συγκέντρωση και την επιμέλεια όλου του φωτογραφικού υλικού…

Το Σάββατο 8 Ιουλίου 2023 κηδεύτηκε στο Α’ Νεκροταφείο ο Κώστας Καλφόπουλος, απόφοιτος του 1974, ο οποίος απεβίωσε ξαφνικά, μετά από σύντομη ασθένεια και εισαγωγή του στο νοσοκομείο.

Παρόντες πολλοί φίλοι του, εκπρόσωποι από τον εκδοτικό χώρο και πολλοί απόφοιτοι. Από τους παλαιότερους: ο Τάσος Κυπριανίδης (απόφ.’69), ο Δημήτρης Παπασταύρου (’68), ο Παναγιώτης Δεληβοριάς (΄73) και από τους συμμαθητές του: ο Γιάννης Βελέντζας, η Σοφία Μιγάδη, η Παυλίνα Καραναστάση, ο Κώστας Γαλάνης, ο Βασίλης Μπόσδας, ο Τάκης Λεβέντης, ο Νίκος Βαφειάδης και άλλοι.

“Έφυγε” ξαφνικά την Τετάρτη 5.7.2023 σε ηλικία 67 ετών ο Κώστας Καλφόπουλος, απόφοιτος του ’74, δημοσιογράφος, συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας.Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1956 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1974. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου Κοινωνιολογία, Πολιτικές Επιστήμες και Ιστορία (MA).

Από το 1996 ασχολήθηκε με τον χώρο των εκδόσεων και εργάστηκε ως δημοσιογράφος.Ήταν ανταποκριτής για τα αθλητικά θέματα στη Neue Zürcher Zeitung και συνεργάτης της εφημερίδας «Καθημερινή» στα πολιτιστικά θέματα. Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Αποφοίτων της ΓΣΑ το διάστημα 2004-2006και εργάστηκε στο Γραφείο Τύπου του Υπουργείου Δικαιοσύνης και αργότερα στο Υπουργείο Επικρατείας. Το 2014-15 επανήλθε στα διοικητικά του Συλλόγου αναλαμβάνοντας την ευθύνη των Ιστορικών Εκδόσεων του Συλλόγου και ξεκινώντας μετην ιδέα της επανέκδοσης του βιβλίου “Το Γυμνάσιο Dörpfeld στην Αθήνα”, που είχε πρωτοκλυκλοφορήσει το 1970 και από το 2016 προσφέρεται ως δώρο του Συλλόγου Αποφοίτων στους τελειόφοιτους.

Ήτανμέλος της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου και της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας.

Έργα του: Tilt! Δοκίμιο για το φλίππερ (2005), far from raf. 30 χρόνια από το “γερμανικό φθινόπωρο” (2007), Καφέ Λούκατς. Budapest Noir (2008), Ένα παράξενο καλοκαίρι (2011) κ.α.

Από το σχολείο είχαμε την “τύχη” να συναντήσουμε και τα πέντε πρόσωπα του Κώστα: του συμμαθητή στην τάξη, του αμυντικού στην μπάλα, του δημοσιογράφου, του συγγραφέα, του κριτικού λογοτεχνίας.

Η Ξένια Κουναλάκη τον αποχαιρέτησε με ένα tweet:

Ο Κωστάκης μου. Με φρόντισε στο Αμβούργο όταν είχα τις μαύρες μου μέσα στα χιόνια, μου έμαθε να διαβάζω Μπρεχτ πέρα από τα κλισέ, με έλεγε “Κουναλάκη” και έπαιρνε την Τάντε Ελένη πιό συχνά από εμένα κι ας μην ήταν Τάντε του. Ruhe sanfta μου έγραψε (προφητικά;) στο τελευταίο του μήνυμα.

και ο Τάσος Κυπριανίδηςπρόσθεσε στο facebook:

Πως να αποχαιρετήσεις έναν εξαιρετικό φίλο; Έναν άνθρωπο που πέρα από τη φιλία του μας έχει δώσει τόση χαρά με τα βιβλία του, τις αστυνομικές ιστορίες που τόσο αγαπούσε, το αγαπημένο Πολαρ, τις κουβεντες και τους καφέδες που δεν θα ξανα μοιραστουμε. Μικρό εγκώμιο για έναν σπουδαίο άνθρωπο. Κώστας Καλφοπουλος. Και αυτός θα μας επισκέπτεται στα όνειρα μας…

Ο Σύλλογος εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην σύζυγό του και στους οικείους του. Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο 8 Ιουλίου στις 11.00 στο Α’ Νεκροταφείο.

Η Καθημερινή : “Πέθανε ο συγγραφέας Κώστας Θ. Καλφόπουλος”…

Η ανακοίνωση του ΠΑΟ…

ΕκδόσειςΑλεξάνδρεια: “Κώστας Καλφόπουλος”…

the book’s journal…

Βιβλιονέτ : “Κώστας Θ. Καλφόπουλος”…

.

όρθιοι (από αριστερα):

Θεόδωρος Μιχαλόπουλος, Πέτρος Πιτσίνης, Βασίλης Νεραντζόπουλος, Χάρης Τσελέντης Δημήτρης Μόσχος, Δημήτρης Μαρούλης, Τάσος Δωρής

καθιστοι (από αριστερά):

Γιάννης Ραυτόπουλος, Ηλίας Δελλόγλου (Μακρής), Τάκης Μαθιόπουλος, Νίκος Μόσχος, Γιάννης Κιπενής,Γιώργος Καπετάνης, Γιάννης Μακαρέζος

“Έφυγε” ο Μάνος, ο συμμαθητής της τάξης του ’74, ο τρίτος της τάξης, που μας εγκαταλείπει ξαφνικά τα τελευταία χρόνια μετά τον Χάρη Τσελέντη και τον Τάσο Δωρή. Ο Μάνος είχε αφήσει το σχολείο στην 3η Γυμνασίου και ήταν δημοσιογράφος. Έφυγε την Παρασκευή 13 Ιουλίου 2018 στον νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», όπου νοσηλευόταν στη μονάδα εντατικής θεραπείας τις τελευταίες 20 ημέρες.

Ο αδελφός του Βαγγέλης, απόφοιτος του ’68 ανήρτησε:

“Με ανείπωτο πόνο στη καρδια μου αποχαιρετώ σήμερα το μονάκριβο και πολυαγαπημένου μου αδελφό, τον Μανο. Μας είπε αντίο σήμερα το.μεσημέρι μετα απο μια άνιση μαχη 20 ημερών. Χάνω τον ανθρωπο που μεγαλώσαμε μαζι στη κρεββατοκάμαρα της οδού Φορνέζη, που παίζαμε πόλεμο με πλαστικά σπαθια στη πίσω βεραντούλα της μονοκατοικίας μας, που μαλλώναμε και μονιαζαμε. Που μπήκαμε κι οι δυό στη δημοσιογραφία — από άλλα μετερίζια. Εκείνος μποέμ δημιουργικός με μοναδική πέννα και άφθαστες σύγχρονες φρέσκες ιδεες. Λατρευτός στις παρέες, με χιούμορ κι αγάπη για τους ανθρώπους. Θα μου λείψεις Μανο μου. Θα μου λείψουν οι παρατηρήσεις οι υποδείξεις που μου έκανες από αγάπη. Εμένα του πιο συμβατικού. Να ήξερες πόσο σοβαρα τις έπαιρνα, να ήξερες μόνο…Πόσο θα μου λείψουν όλα αυτά. Αλλά κυρίως εσυ που μ’ εβγαζες τόσο συχνά απο τη γκριζάδα της…ρουτινας μου. Ησουν/εισαι σπουδαίος ανθρωπος. Και γι αυτό αθόρυβος…”

Ο Μάνος Αντώναρος ήταν 62 ετών. Είχε εργαστεί ως αρθρογράφος σε ελληνικές εφημερίδες (Ελεύθερος Τύπος, Εθνος, Βραδυνή, Εξπρες, Κέρδος, Αθλητική Ηχώ) και περιοδικά, υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του Αθήνα 9.84. Υπήρξε διευθυντής στο Κανάλι-5 και παραγωγός στον ΑΝΤ1 Radio και στον Alpha. Στην τηλεόραση εργάστηκε στην παραγωγή ειδήσεων του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του ΑΝΤ1, διευθυντής προγράμματος στον ΣΚΑΙ, διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων του MEGA, παρουσιαστής εκπομπών στο Seven-X και συντονιστής στο δορυφορικό πρόγραμμα της ΕRT-SAT. Ασχολήθηκε με το διαδίκτυο από τις απαρχές του στην Ελλάδα.

Ήταν γιος του σκιτσογράφου Αρχέλαου, αδελφός του πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου Ευάγγελου Αντώναρου, και πατέρας δύο παιδιών, της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Δανειζόμαστε μία παλιά ανάρτησή του στο blog του http://manosantonaros.blogspot.com/:

-Μαργαρίτα…της είπα… έπαθα έμφραγμα. (19 Μαι 2004)

Και (σχεδόν) λιποθυμησα πεφτοντας δίπλα της στο κρεβάτι.

-Μαργαρίτα…γεια… (19 Μαι 2018)

-Γεια σου Μανο…

-Φετος περασαν 14 χρονια από τότε που με έσωσες. Σ ευχαριστώ.

-Νασαι πάντα καλά Μάνο μου!

Αυτες οι 4-5 φράσεις ειναι βασικά .όλή μου η ζωή. Αν δεν υπήρχε αυτος ο διάλογος απλώς δεν θα με διαβάζατε τώρα… οι περισσότεροι δεν θα ξερατε καν την υπαρξη μου… και τα παιδιά μου δεν θα ειχαν γεννηθεί.

Ειναι ωραίο να ζείς. Το ξερεις ακομα καλύτερα όταν ο θάνατος σε σημάδεψε, αλλά αλλαξε γνωμη τελευταια στιγμή.

Αν σας πω ότι δεν θυμάμαι πολλά πράγματα απο την προ του εμφράγματος ζωη μου… μπορεί και να μην με πιστέψετε. Δεν λεω ότι ταχω ξεχάσει…λέω οτι σπανια ερχονται στη μνημη μου…

Αντιθέτως θυμάμαι με καθε λεπτομέρειεα (και μάλιστα συχνά-πυκνά τα αναπολώ) όσα μου συνέβησαν μετα το έμφραγμα.

Στα απλά ελληνικά λέγεται: Αναγέννηση.

Τα γουσταρω αυτα τα γενέθλια…

Δεκατεσσάρων …πωωωωωωωωωωωω

Σημρα λεω να σας μερικα μυστικιστικά.

Εκείνη την εποχή εμενα ακριβως απέναντι απο την Ακρόπολη… πιο απέναντι δεν γινεται… το οτι η Ακρόπολις και αλλα τέτοια μνημεία εκπέμπουν πολύ ενέργεια προφανως και δεν το κουβεντιάζουμε… θελω να πιστεύω οτι αυτη η ενέργεια με βοήθησε.

Ειχαμε πει πολλα πράγματα οι δυο μας (η Ακρόπόλις κι εγώ)… και ξέρετε η ηχητική επικοινωνία ειναι πρωτογονη μορφή επικοινωνίας… οι ανθρωποι επικοινωνουν πάντα καλυτερα όταν δεν επικιοινωνουν με ηχους… βλ.έρωτα, μίσος, ένστικτο κ.λ.π.

Μετα το έμφραγμα εγινε πολύ πιο δημιουργικός.

Δεν με ενδιαφέρει τίποτα από το παρελθόν… ούτε καν η μουσική…. Και ξαφνικά άρχισα να παρατηρώ τους ανθρωπους…τους δίπλα μου δλδ. Ολοι μας ειμαστε γυμνοί… ειδικα τωρα με τα σοσιαλ μίντια.

Εμαθα να μιλω με το αλλο εγω των ανθρώπων…αυτο που είναι κρυμένο από το φαίνεσθαι.

Γινονται πολύ ενδιαφέροντες…

Αρχισα να σχεδιάζω καλύτερα και να φωτογραφιζω καλύτερα. Ειδα καινούργιες γραμμες…υποθέτω οτι αν ημουν μουσικος θα ακουγα αλλους ήχους…

Ανακάλυψα ότι τελικα τα καρτουνς παίξανε σημαντικοτατο ρόλο στη ζωή μου. Μπορείς απο εχθρός μου να γίνεις κολλητός μου επειδή σχεδιάζεις ομορφα. Στην. Πραγματικότητα κι εγω ειμαι ενα καρτούν… μπορώ να κάνω οποιαδήποτε μαλακία μουρθει στο κεφάλι χωρις δευτερη σκέψη… καρτουν δηλαδή… τσαλακωσε με όσο θες… ξερω από γωμα και χαρτι και μολυβι… τσαπ τσαπ τοσβησα …τελειωσε.

Ενα άλλο που έμαθα λόγω του εμφράγματος είναι αυτο:

Μην περιμένετε βοήθεια απ’ αυτούς/ες που είστε απολύτως σιγουρος οτι θα σας τη δώσουν.

Μη! Είναι τοξικό πολύ.

Η βοήθεια θα ρθει απο εκεί που δεν την περιμένετε.

Το κέρδος είναι η γλυκα που εισπράττεις απ’ αυτους τους ανθρωπους.

Και τότε η πίκρα για τους αλλους ειναι αβάσταχτη.

Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις την επομενη στιγμή. Η ζωή είναι ενα ποτάμι…. Ξαπλώστε ανάσκελα ανοιξτε χεράκια ποδαράκια και αστε το να σας πάει… αν κολυμπήσετε ανάποδα και θα κουρασθείτε και θα πνιγείτε.

Σ αυτα τα 14 χρονια μου συνέβησαν αρκετά.

Γνωρισα απο πρώτο χέρι την πολιτική εξουσία… δεν μου’χει τύχει χειρότερο στη ζωή μου.

Εγινα πατέρας…και τότε εδωσα συγχαρητηρια στον εαυτο μου που ήξερα οτι τίποτα δεν ειναι δικό μου, πριν καταλάβω ότι όλα είναι των παιδιών μου.

Γνωρισα την προδοσία… δεν την πρωτογνωρισα τότε…αλλά καθε φορά με εκπλήσσει το ίδιο.

Γνώρισα μερικες γυναίκες… οι περισσότερες απίστευτα ερωτικές… με μαθανε πράγματα…. Φυσικά και ο πόνος είναι μάθημα…

Οι ανθρωποι ξεχνούν… θα σας φανει περίεργο, αλλα ποτέ κανεις δεν με ρωτησε:

-Πήρες τα χάπια σου σήμερα;

-Ρε συ κανει που τρως κρέας;

Ολοι “πεθαίνουν”από κάτι.

Η θεία μου η Βασω..ετων 93….

-Πεθαίνω εχω κολπική μαρμαρυγη. (που δεν έχει)

-Βασούλα επέζησα απο ενα έμφραγμα μυοκαρδίου.

-Εχω κολπική μαρμαρυγη… σου λεω! Θα φας μουσακά;

Δεν πάμε καλά…

Υπάρχουν πολλοί που επαθαν εμφραγμα και ζουν μια φοβισμενη ζωη. Σε ενα δωμάυιο η τυλιγμένοι σε ενα παλτό.

Εγω το είδα πως η ζωη μου’δωσε ακομα μια ευκαιρία για να τη γλεντησω… να δω καινούργια πραγματα… όπως και εγινε….

Λεω συχνα στους ανθρωπους… Σ αυτο το σκοτεινο δωματιο του μικρόκοσμου σου που ζεις, υπάρχει ενα παραθυράκι, μικρό και σφραγισμένο… στο χρωμα του τοιχου… δεν ετυχε να το δεις… ειναι αρκετο που ηδη ξέρεις οτι υπάρχει… η επομενη κινηση ειναι να το ανοίξεις… Ειναι ωρα να δεις/περπατησεις νεα μονοπάτια… αλλιως εισαι στην Φρανκφούρτη κι αλλιώς στη Σενεγάλη.’

Εμαθα ότι οι ανθρωποι δεν μπορουν να αλλάξουν… ναι τη συμπεριφορά τους… τις συνήθειες… αλλά μπορούν να μάθουν το άλλο τους εγώ εκείνο που όπως είπαμε κρύβεται πίσω από το φαίνεσθαι.

Ειναι αυτο που του μιλάτε πολύ και αποκλειστικά όταν είστε μόνοι, στην τουαλέτα, στο αυτοκινητο, στο μετρο, στο κρεβάτι…ειδικά στο κρεβάτι… ο κολητός ντε με το μαξιλάρι σας.

Οταν επιβιώσεις τότε ερχεται αυτο άλλο εγώ και σου λεει:

-Είδες που στα’λεγα; και σε πιανει απο το χέρι.

Αμα θες πας… αμα δεν θες μενεις σπιτι σου μαι κλαις για το κακό που σε βρήκε.

Συνάντησα ανθρωπους που με αγαπησαν και δεν τους αγαπησα εξίσου.

Συναντησα και ανθρωπους που αγαπησα και δεν με αγαπησαν εξίσου.

Ετσι ειναι η ζωή.

Δεν παίζεις μόνος σου…ειναι σαν μερικους οπαδούς που νομίζουν οτι η ομάδα τους εχασε γιατι φταιγανε οι ίδιοι… λες και οι αλλοι που νικησαν δεν παίζανε.

Μη τρωτε αλάτι δεν κάνει.

Το 1968, πριν από 50 χρόνια 100 περίπου παιδιά κορίτσια και αγόρια “σκάσανε μύτη” στην αυλή του σχολείου στο Μαρούσι. Ακόμη τα πάντα μύριζαν …καινουργίλα. Τα θρανία γυαλίζανε, η αυλή απάτητη, τα παράθυρα με τις μανιβέλες …διαστημικά, ο στίβος και όλες οι αθλητικές εγκαταστάσεις σαν προπονητικό κέντρο ευρωπαϊκής ομάδας. Άφωνοι όλοι. Η Di Lernia ούρλιαζε: όποιος χαράξει έστω και κατά λάθος το θρανίο του θα το πληρώσει.

Αυτά τα παιδιά, που στο μεταξύ χάσανε από την παρέα τους τον Χάρη Τσελέντη, τον Τάσο Δωρή, τον Μάνο Αντώναρο, τον Γιώργο Κλεόπα (που έφυγε πολύ νωρίς) την Βεατρίκη Κόντερ και άλλους καλούνται τώρα να έρθουν στο σχολείο στις 30 Ιουνίου στην εκδήλωση των καθηγητών και ίσως μετά κάνουν κοπάνα απέναντι στο αμαξοστάσιο των λεωφορείων.

Έφυγε ξαφνικά από την καρδιά του στις 21 Ιουνίου 2016 το απόγευμα από τη ζωή σε ηλικία 60 ετών ο συμμαθητής μας και αρχιτέκτονας Τάσος Δωρής, απόφοιτος του 1974. Ο Τάσος ήταν στις Σπέτσες επιβλέποντας κάποιο έργο και το μοιραίο συνέβη αμέσως μετά από το μπάνιο του στην θάλασσα. Η κηδεία του έγινε την Παρασκευή 24 Ιουνίου στις 16:00 στο Νεκροταφείο του Ζωγράφου. Στην οικογένειά του, στον γιό του και στην κόρη του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.

από αριστερα: Γιάννης Ραυτόπουλος – Τάκης Μαθιόπουλος – Τάσος Δωρής (στο κέντρο) – Γιώργος Καπετάνης (πλάτη) στην αυλή	από αριστερα: Τάσος Δωρής – Δημήτρης Καζολέας – Κώστας Γαλάνης – Βασίλης Μπόσδας στο Sportplatz

Στην κηδεία ήρθαν συμμαθητές και όχι μόνον. Από την τάξη του ’74 ήταν οι: Βασίλης Μπόσδας, Γιάννης Κιπενής, Νίκος Μόσχος, Γιάννης Μακαρέζος, Δημήτρης Μόσχος, Βασίλης Νεραντζόπουλος, Κώστας Καλφόπουλος, Κώστας Γαλάνης, Σπύρος Παπαντωνίου, Θάνος Βυτινιώτης, Ηλιάς Δελλόγλου, Γιώργος Καπετάνης (μαζί με την συζύγό του Άννα Ραυτοπούλου, απόφοιτο ’76). Ήρθε και ο συνάδελφός του και απόφοιτος του ’71, Δημήτρης Ποτηρόπουλος.

Άννα Ραυτοπούλου-Καπετάνη, Νίκος Μόσχος, Θοδωρής Μιχαλόπουλος, Βασίλης Νεραντζόπουλος, Γιώργος Καπετάνης, Γιάννης Κιπενής	σε πρώτο πλάνο: Γιάννης Κιπενής, Ηλίας Δελλόγλου-Μακρής, Κώστας Καλφόπουλος πίσω: Γιάννης Μακαρέζος, Θάνος Βυτινιώτης
Κώστας Καλφόπουλος, Νίκος Μόσχος, Γιάννης Κιπενής	σε πρώτο πλάνο: Βασίλης Μπόσδας, Νίκος Μόσχος πίσω: Γιάννης Μακαρέζος, Γιάννης Κιπενής
Άννα Ραυτοπούλου, Δημήτρης Ποτηρόπουλος, Νίκος Μόσχος	Γιάννης Κιπενής, Βασίλης Μπόσδας, Δημήτρης Μόσχος, Νίκος Μόσχος (πλάτη) και Βασίλης Νεραντζόπουλος

Ο Χάρης Τσελέντης, απόφοιτος του 1974 “έφυγε” ξαφνικά από τη ζωή σε ηλικία 58 ετών από ανακοπή. Η κηδεία του έγινε την Τετάρτη 15/10/2014 το μεσημέρι στο Κοιμητήριο του Ζωγράφου και ήρθαν συμφοιτητές του από το Aachen, φίλοι του και συμμαθητές της τάξης του ’74 σαν σε μία καθυστερημένη συνάντηση, αφού είχαμε πολλά χρόνια να μάθουμε νέα του. Πολλοί ήθελαν να έρθουν αλλά έλειπαν και τελικά τα κατάφεραν ο Δημήτρης Καζολέας, ο Ηλίας Δελλόγλου, ο Θοδωρής Μιχαλόπουλος, ο Κώστας Γαλάνης, η Φρειδερίκη Μπατσαλιά, η Καλλιόπη Γερμανού, η Κατερίνα Μητραλέξη, ο Γιώργος Καπετάνης με την Άννα Ραυτοπούλου, ο Δημήτρης Μαρούλης, ο Νίκος Μόσχος, ο Δημήτρης Μόσχος, ο Γαληνός Γρηγοριάδης και ο Πάνος Νικολετόπουλος.

Ο Τάσος Δωρής μας έστειλε μία φωτογραφία του Χάρη από τότε, όπως οι περισσότεροι τον θυμούνται:

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ Γ.Σ.Α. ’74 ΤΜΗΜΑ Β ΣΤΗΝ ΤΑΒΕΡΝΑ “ΜΙΧΑΛΗΣ” ΣΤΙΣ 15/3/2006

Ο Βασίλης Μπόσδας οργάνωσε, κάλεσε και έκανε και τον απολογισμό των δύο συναντήσεων 32 χρόνια μετά την αποφοίτηση και μόλις είχαμε γίνει 50 χρονών :

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά συναντηθήκαμε, περισσότεροι από κάθε άλλη φορά, στην Ταβέρνα του Μιχάλη. Για το πολύ ωραίο –και φτηνό- δείπνο είχε επιμεληθεί ο Γαληνός. Για τις τούρτες η Καλλιόπη με τον Θάνο. Γι’ αυτό τα συγχαρητήρια αξίζουν και σ’ αυτούς. Περάσαμε για μια ακόμα φορά πολύ ωραία και θα πρέπει να φροντίσουμε να μην ατονήσει η εκδήλωση αυτή. Φοβούμαι πως αν την επαναλαμβάνουμε κάθε χρόνο για κάποιους θα γίνει βαρετό και διακριτικά θα απουσιάζουν (το αντιμετωπίζω ήδη μεταξύ των συναδέλφων εταιρείας παλαιότερης απασχόλησης).

Μαζευτήκαμε 22, απουσίασαν δικαιολογημένα 12, οι παρακάτω:

– Καζολέας, άρρωστος με αλλεργία

– Καπετάνης, επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό

– Κοτσιανάς, ζει μόνιμα στις ΗΠΑ

– Μαρκοπούλου, εργαζόταν στο νοσοκομείο Λάρισας, μπορεί μόνο Σαββατοκύριακα

– Μερίκας, πρόσφατος (αρχή της εβδομάδας) θάνατος συγγενούς

– Μιχαλόπουλος, αποκλείστηκε λόγω απεργίας στη Θεσσαλονίκη

– Παλάσκα, πρόσφατος (αρχή της εβδομάδας) θάνατος συγγενούς

– Παπανδρικόπουλος / Μάτος, ζει μόνιμα στην Γερμανία.

– Πιτσίνης, αιφνίδιο πρόβλημα υγείας συγγενούς

– Ραυτόπουλος, ζει μόνιμα στην Γερμανία.

– Τσελέντης, δεν έχει βρεθεί ακόμα

– Χαν, αιφνίδιο πρόβλημα υγείας συγγενούς

Δυστυχώς, λόγω του –αναμενόμενου από τον ενθουσιασμό μας- θορύβου, δεν μπόρεσα να προκαλέσω τη συζήτηση που θα ήθελα. Ελπίζω μέσω της ιστοσελίδας να ανταλλάξουμε απόψεις. Με λίγα λόγια θα ήθελα να δώσουμε βαρύτητα στα εξής θέματα:

1. Η συχνότητα της καθιερωμένης συνάντησης προτείνω να γίνεται πιο αραιά, κάθε 2 ή 3 χρόνια. Ενδιάμεσα θα συναντιόμαστε όσοι μπορούμε και θέλουμε φυσικά συχνότερα. Συμφωνείτε να μην παρευρίσκονται σύζυγοι ; Σαν εποχή προτείνω αυτή, είναι ουδέτερη, ή μετά το Πάσχα, την 1η ή 2η Τετάρτη μετά την Κυριακή του Θωμά π.χ. Μία ημερομηνία που να την θυμόμαστε όλοι εύκολα.

2. Για την εκδρομή ο Γ. Κιπενής με την Καλλιόπη θα συγκεντρώσουν πληροφορίες και θα μας ενημερώσουν. Προτείνω με συζύγους.

3. Ο Κώστας με τον Νέλλο θα ξεκινήσουν την ιστοσελίδα. Θα πρέπει να περιλαμβάνει οπωσδήποτε data base με τα στοιχεία μας, φωτογραφίες, πλάκες από το σχολείο, ατάκες από μαθητές και καθηγητές και χώρο για συζήτηση.

4. Καλλιτεχνικές εκδηλώσεις: Η Καλλιόπη ξεκίνησε να μας προτείνει κάτι σχετικά με το Μέγαρο, αλλά δεν την αφήσαμε να ολοκληρώσει. Καλλιόπη σε ακούμε (ή μάλλον σε διαβάζουμε) !.

5. Εκφράστηκε η άποψη να διευρυνθεί ο κύκλος με συμμαθητές από άλλα τμήματα. Θα προτιμούσα να τεθούν πρώτα γερές βάσεις μεταξύ μας και μετά να ανοιχτούμε.

6. Παρακαλώ βρείτε παλιές φωτογραφίες ! Το είχα επισημάνει στο e-mail της 28-2-06 αλλά με …γειώσατε. Μόνο η Μαρίκα έφερε την ….ποδοσφαιρική ομάδα της τάξης. Περιμένω φωτογραφίες τουλάχιστον από τους Σπύρο, Σωτήρη και Τάκη. Ποιός έχει καλό σαρωτή ;; Που να δέχεται και αρνητικά ή/και διαφάνειες ;;

7. Στείλτε μου όλες τις ψηφιακές φωτογραφίες από τις 2 τελευταίες συγκεντρώσεις. Παρακαλώ όχι τεράστια αρχεία και στο e-mail vbo@ldk.gr (όχι στο προσωπικό vbosd@tee.gr).

8. Θα επιθυμούσα να δώσουμε –πέραν από το καλαμπούρι- και λίγη σημασία σε θέματα αλληλεγγύης. Είναι πολύ σημαντικό στην εποχή μας, και έρχονται δύσκολοι καιροί. Εννοώ α) οικονομική π.χ. με 500 € ο καθένας μας σε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας κάποιου από εμάς συγκεντρώνουμε εύκολα ~12.000 €, ή με 2Χ20 € έκαστος βγάζουμε τα εισιτήρια του Ραφτόπουλου & Παπανδρικόπουλου την επόμενη φορά κ.α., β) επαγγελματική για εμάς (εν προκειμένω Γιάννη Κιπενή) και για τα παιδιά μας, και γ) κοινωνική (25 άτομα χειρίζονται μία κατάσταση πολύ πιο εύκολα απ’ ότι ένας σε δύσκολη θέση). Μεταξύ μας θα μπορούσαμε π.χ. να ανταλλάσσουμε δωρεάν τις υπηρεσίες μας, χωρίς κατάχρηση εννοείται. Την άποψή σας για αυτά τα τρία, παρακαλώ.

9. Αν αφαιρέσουμε τον Νίκο Μόσχο που ήταν στο C, στην 3η γυμνασίου είμαστε -σύμφωνα με την κατάσταση- 33. Θα μου λύσει κανείς την απορία, ποιός καθόταν μόνος του στο θρανίο ;

10. Στο συνημμένο αρχείο excel προσέθεσα ένα 3ο φύλλο, “οικογενειακά”. Παρακαλώ πολύ, διαθέστε 5 λεπτά από το χρόνο σας και συμπληρώστε τα φύλλα “επαγγελματικά” και “οικογενειακά”. Είναι σημαντικά για το σημείο 7 αυτά. Ελέγξτε και το πρώτο φύλλο, μήπως υπάρχει λάθος. Επίσης, απαντήστε μου στα παραπάνω θέματα ! Θα αξιολογηθούν και θα ενημερωθείτε επί των αποτελεσμάτων.

Χάρηκα πάρα πολύ που σας είδα (ξαναείδα), θα συναντηθούμε σύντομα. Με προτεραιότητα τους 12 απόντες.

Σας φιλώ, Βασίλης Μπόσδας

Αν είναι έπαινος για τη Σχολή μας ή ψόγος για το Πανεπιστήμιο, το ερώτημα αυτό ας μείνει αναπάντητο. Πάντως κέρδισα τόσα πολλά από τις “γενικές σπουδές στο “Doerpfeld-Gymnasium”, ώστε στα πρώτα εξάμηνα των σπουδών κάποιες παραδόσεις και κάποια σεμινάρια μου φάνηκαν ιδιαίτερα χαμηλής έμπνευσεως, περιττά και βαρετά. Με άλλα λόγια: το Abitur στην Αθήνα αποτέλεσε μια στερεά βάση για τις περαιτέρω ακαδημαϊκές σπουδές, τις οποίες άρχισα το φθινόπωρο του 1974 στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, μετά από εξάχρονη σχολική φοίτηση. Είναι γενικά αποδεκτή η άποψη, ότι τα τελευταία σχολικά χρόνια σφραγίζουν το υπόλοιπο της ζωής. Οπωσδήποτε βγήκε αληθινή η γνώμη του τότε καθηγητή της τάξης, ότι ποτέ ξανά στη ζωή δε διαθέτει κανείς τόσο διευρυμένες γνώσεις όπως την ημέρα των απολυτηρίων εξετάσεων. Η φράση προέρχεται από τον Dr. Weber ο οποίος δίδασκε Γερμανικά και Ιστορία και επιπλέον με επιδέξιους παιδαγωγικούς χειρισμούς επετύγχανε υψηλές επιδόσεις στην ομολογουμένως μικρή ομάδα μαθητών. Πού αλλού υπάρχει αυτό: μία τάξη τελειοφοίτων με 10 μαθητές; Το ότι σε ένα τόσο μικρό κύκλο η επιτυχία μάθησης είναι ταχύτερη απ’ ότι σε μια υπερπλήρη αίθουσα διδασκαλίας δεν είναι ανάγκη να διευκρινισθεί περισσότερο.

Ομως δεν ήταν μόνο ο μικρός αριθμός μαθητών το μοναδικό προνόμιο της τάξης μου. ‘Ενα ιδιαίτερα ευνοϊκό στοιχείο ήταν – και παραμένει – το ότι ως νεαρός (Γερμανός) μαθητής πήγα σχολείο στην Αθήνα. Στο σημείο αυτό δε θα προχωρήσω σε επαίνους για την Ελλάδα και τους Ελληνες. Ομως σε ποιο μέρος του κόσμου η ιστορία και ο πολιτισμός που έχουν σφραγίσει τόσο αποφασιστικά τη σκέψη μας, πλησιάζουν περισσότερο παρά στους πρόποδες της Ακρόπολης;

Παρόλα αυτά: Το σχολείο μας δεν ήταν εστία φιλελληνισμού στα δικά μου χρόνια. Η κλασική Ελλάδα έμενε μάλλον στο περιθώριο. Ο Dr. Hirsch – που οι μαθητές με αγάπη ονόμαζαν επίσης “Cervus” – δίδασκε αρχαία ελληνικά με εντατική μέθοδο σε μια ομάδα εργασίας. Η άμεση επαφή με την κλασική αρχαιότητα γινόταν στις τακτικές σχολικές εκδρομές, αν και στις ωραίες αυτές στιγμές δινόταν μεγαλύτερη προσοχή στις επισκέψεις σε ταβέρνα.

Ολα αυτά ίσως ακούγονται αρνητικά, και πιθανώς αταίριαστα για γραπτό της επετείου των εκατό χρόνων της Σχολής. Αλλά πριν από τα σχολικά μου χρόνια στην Αθήνα έμεινα αρκετά χρόνια στο Κάιρο / Αίγυπτο, όπου μέχρι την έβδομη τάξη φοίτησα στη “Γερμανική Ευαγγελική Σχολή”. Η σχολή εκείνη είναι μία ονομαζόμενη “σχολή συνάντησης”, ενώ η ΓΣΑ είναι μία “Σχολή “Ειδικών”. Οι διαφορές δε θα μπορούσαν να ήταν πιο χαρακτηριστικές: ενώ στο Κάιρο Γερμανοί και Αιγύπτιοι κάθονται μαζί στα θρανία, στην Αθήνα, ως γνωστόν, ΤΕλληνες και Γερμανοί μαθαίνουν την ύλη τους σε ξεχωριστά τμήματα. Εδώ δε θα μιλήσουμε για τις αιτίες ύπαρξης διαφορετικών τύπων γερμανικών σχολείων στο εξωτερικό. Παρόλα αυτά σε μια προσωπική αναδρομή ας μου επιτραπεί η παρατήρηση ότι στο Αθηναϊκό “Σχολείο των Ειδικών” (τουλάχιστον) στα δικά μου χρόνια η συνύπαρξη, η συνεργασία μεταξύ Γερμανών και Ελλήνων μαθητών έμενε περιορισμένη στο ελάχιστο. Η σχολική συνύπαρξη λάμβανε χώρα σε μικρούς κύκλους στο περιθώριο: φυσικά πρέπει κανείς πρώτα απ· όλα να αναφέρει τον αθλητισμό, που έχει τη δύναμη να συνδέει λαούς. Υπό τη διεύθυνση του Gerd Hilbrecht αγωνίζονταν πολλές ηλικίες για αθλητικές τιμές. Ακόμα και η απέχθεια του γυμναστού μας και παλαιού πρωταθλητή Hilbrecht για το δημοφιλές ποδόσφαιρο δεν εμπόδισε να σχηματιστεί τελικά μια οπωσδήποτε ισχυρή (το επίθετο έχει επιλεγεί με σκέψη) ελληνο-γερμανική ομάδα. Οταν σήμερα – μετά από δύο δεκαετίες και πλέον – συναντώ Έλληνες συμμαθητές από τότε, σύντομα η συζήτηση γυρνάει σ· αυτούς τους αγώνες.

Ο κατάλογος από ανέκδοτα και αναμνήσεις είναι μεγάλος.

Παρόλα αυτά η συνεργασία παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό περιορισμένη στην αθλητική συνύπαρξη και αντιπαλότητα. Φυσικά υπήρχαν ακόμα οι καθημερινές συναντήσεις στην αυλή του σχολείου, οι σύντομες συνομιλίες στο μπλε λεωφορείο, όμως και εδώ υπήρχαν διαχωριστικές διαφοροποιήσεις. Ηδη εξωτερικά χαρακτηριστικά τόνιζαν την απόσταση: εμείς – η τότε μικρή ομάδα των Γερμανών – κάναμε οπωσδήποτε εμφανίσεις σύμφωνα με τη μόδα των χίππυς και με μακριά ακατάστατα μαλλιά. Αντίθετα οι Έλληνες συμμαθητές εμφανίζονταν κάθε πρωί στον υποχρεωτικό χαιρετισμό της σημαίας με αυστηρή σχολική στολή και τραγουδούσαν τον Εθνικό ‘Υμνο. Ηταν τα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας. Το ότι στην Ελλάδα υπήρχε καταπίεση και βασανιστήρια, αυτό δεν αποτελούσε θέμα για τη Γερμανική Σχολή – δεν υπήρχε πολιτικοποίηση. Κι έτσι δεν υπήρχε η παραμικρή ένδειξη αλληλεγγύης, όταν το φθινόπωρο του 1973 ξέσπασε στην Αθήνα η εξέγερση στο Πολυτεχνείο και οι Έλληνες μαθητές – παρά τις έντονες προειδοποιήσεις της διοίκησης της Σχολής – προχωρούσαν κατά ομάδες από το Μαρούσι στο κέντρο της πόλης. Ποτέ δε θα ξεχάσω την εικόνα: ο Διευθυντής της σχολής, Dr. Zeidler, στέκεται στην πύλη και εκλιπαρεί κυριολεκτικά τους μαθητές να είναι “λογικοί” και να επιστρέψουν στις τάξεις τους. Αυτοί υποχωρούν μόνο για λόγους τακτικής, για να διαφύγουν λίγα λεπτά αργότερα από τα παράθυρα. Τη βαθύτερη σημασία αυτών των γεγονότων καθώς και το ακριβές παρασκήνιο της αιματηρής διένεξης στο Πολυτεχνείο επρόκειτο να καταλάβω αργότερα ως φοιτητής της Ελληνικής Ιστορίας και Πολιτικής στο γερμανικό Πανεπιστήμιο. Και να σκεφτεί κανείς ότι ήμουν τόσο κοντά σε αυτά τα ιστορικά γεγονότα!

Τα θεμέλια για την ακαδημαϊκή και τελικά επαγγελματική μου απασχόληση με την Ελλάδα και τους ‘Ελληνες μπήκαν αυτά τα χρόνια στην Αθήνα. Αρχικά σπούδασα Πολιτολογία και σύντομα ασχολήθηκα με την εξωτερική πολιτική. Το ότι το θέμα της διδακτορικής μου διατριβής κατόπιν επρόκειτο ακριβώς να είναι οι Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις, οφείλεται στον κυρίαρχο ρόλο της διμερούς προβληματικής σε σχέση με τη διπλωματία των Αθηνών. Φυσικά η επιλογή του διδακτορικού θέματος δεν οφείλετο μόνο σε ακαδημαϊκή φιλοδοξία, μια και προσφερόταν η ευκαιρία για πολυάριθμα – και εν μέρει μεγαλύτερης διάρκειας – μορφωτικά ταξίδια στην Ελλάδα. Μετά τη διδακτορική εργασία, ο επαγγελματικός προσανατολισμός: εθελοντική (άμισθη) εργασία στην Deutsche Welle στην Κολωνία και αμέσως μετά η υπεύθυνη δραστηριότητα του συντάκτη στο Γερμανικό Πρόγραμμα, το οποίο προφανώς στην Ελλάδα έχει πολλούς φίλους. Υπάρχει για έναν επαγγελματικά αρχάριο στη ραδιοφωνία καλύτερη “τονωτική ένεση” (feed back) από τη συχνά λεγόμενη φράση: “σας έχω ακούσει πρόσφατα στο ραδιόφωνο;” Το ίδρυμα Friedrich Naumann μου έδωσε τη δυνατότητα για μια μεγαλύτερης διάρκειας παραμονή στην παλιά αγάπη μου, την Αθήνα.

Το ίδρυμα έψαχνε για το ελληνικό του πρόγραμμα όχι μόνο ένα φιλελεύθερο, αλλά και ένα διευθυντή προγράμματος, που να ξέρει τη Νέα Ελληνική γλώσσα. Τρία χρόνια πέρασα (1990-1993) στην Αθήνα. Στο διάστημα αυτό συσσωρεύονταν οι αναμνήσεις από τα σχολικά χρόνια, έγιναν τυχαίες ή και προγραμματισμένες συναντήσεις με παλιούς συμμαθητές. Αλλά και στην τωρινή αποστολή μου το νήμα αυτό δεν έχει διακοπεί. Ως διευθυντής του Ελληνικού Προγράμματος της Deutsche Welle επέστρεψα μεν (δυστυχώς) στη Γερμανία, όμως το σημείο αναφοράς, δηλαδή η απασχόληση με την Ελλάδα και τους ανθρώπους της έμεινε. Η γερμανική μου επαγγελματική σταδιοδρομία με πολύ ισχυρή αναφορά στην Ελλάδα βρήκε στο Ρήνο μία καλή συνέχεια. Τις βάσεις – κι αυτό δε θέλω να το ξεχάσω – έβαλε “το παλιό” μας σχολείο στην Αθήνα.

Dr. Ronald Meinardus

Η “Γερμανική” για μένα ξεκίνησε, χωρίς να το πολυθέλω, και ίσως λίγο τυχαία το Σεπτέμβριο του 1968 περνώντας από την πόρτα της οδού Μετσόβου, στο νεόκτιστο “Παράδεισο” σαν “Quartaki”. Θέλω να πω, στο νεόκτιστο κτίριο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών (ΓΣΑ), στον Παράδεισο Αμαρουσίου, που για τα επόμενα έξι χρόνια, τις πιο πολλές φορές φαινόταν – με τις παιδικές εφηβικές σκέψεις των 12 – 18 χρόνων – κάθε άλλο παρά “Παράδεισος”.

Την πρώτη ημέρα της μαθητικής μου ζωής στη Γερμανική, για κακή μου τύχη, έχασα το λεωφορείο και, φυσικά χωρίς να το θέλω, πήγα καθυστερημένος στο σχολείο. Θυμάμαι ότι στεκόμουν για πολύ ώρα μπροστά στην μπλε πόρτα της τότε Quarta Β και σκεφτόμουν τι θα πω και πώς θα το πω. Μετά από δισταγμούς και αγωνία κατέληξα πώς πρέπει να πω στα Γερμανικά: “Συγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά έχασα το λεωφορείο”. Αποφασιστικά χτύπησα την πόρτα και μπήκα στην τάξη λέγοντας “Entschuldigung fuer die Verspaetung, aber ich habe den Bus verloren”, κάνοντας βέβαια λάθος στη μετάφραση! Έπειτα άκουσα τη φαινομενικά αυστηρή φωνή του καθηγητή: “Εδώ μιλάμε και Ελληνικά. ‘Ελα παιδί μου, κάθισε εδώ στο πρώτο θρανίο”. Κι έπειτα γέλια, νομίζω από σχεδόν όλους τους μαθητές και τις μαθήτριες. Νομίζω γέλασα κι εγώ! Ευτυχώς, σύντομα μπόρεσα να πάω στο τελευταίο μεσαίο θρανίο, το οποίο κράτησα μαζί με το Γιάννη το Ραφτόπουλο για τα επόμενα 6 χρόνια. Ο καθηγητής με την αυστηρή φωνή ήταν ο μακαρίτης ο κύριος Δανιήλ. Η ζωή τα έφερε να πληροφορηθώ το αναπάντεχο ταξίδι του ένα πρωί πριν από μερικά χρόνια ξεφυλλίζοντας το περιοδικό του συλλόγου αποφοίτων της ΓΣΑ, Doerpfeldianer, στο γραφείο μου, στο University of British Columbia. Τα χαρτιά, τα βιβλία και όλα τα αντικείμενα γύρω μου θόλωσαν, όσο θυμόμουνα εκείνο το “τι θα πω και πώς θα το πω”.

Τάκης Μαθιόπουλος