papadakiΗ Ελένη Παπαδάκη γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1908 στην Αθήνα από εύπορη οικογένεια. Ήταν εγγονή του καθηγητή Πανεπιστημίου Στυλιανού Κωνσταντινίδη. Αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών και ολοκλήρωσε σπουδές Φιλολογίας, τις οποίες και συμπλήρωσε με σπουδές φωνητικής, μουσικής και πιάνου, στο “Ελληνικόν Ωδείον” Αθηνών.

Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε σε ηλικία 17 ετών στη σκηνή του “θεάτρου Τέχνης” του Σπύρου Μελά το 1925 στη παράσταση “Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα” του Λουίτζι Πιραντέλλο. Η πρώτη αυτή παρουσία της χαρακτηρίστηκε από τους τότε κριτικούς ως αποκάλυψη. Τον ίδιο χρόνο εμφανίσθηκε ως Ηρωδιάς στη “Σαλώμη” του Όσκαρ Γουάιλντ και ως Ρίλκε Έϋντεν στο “Ο χρόνος είναι όνειρο” του Ανρί Ρενέ Λενορμάν.

Το 1926 η Ελένη Παπαδάκη έπαιξε στο “Θίασο των Νέων” ως πρωταγωνίστρια πλέον πολλών έργων όπως “Όταν οι γυναίκες αγαπούν” του Μπράκλαιϋ Μπουσόν, “Τζοκόντα” του Γκαμπριέλε Ντ’ Αννούντσιο, “Τα ωραιότερα μάτια του κόσμου” του Ζαν Σερμάν, “Αιμέ” του Ζεραλντύ κ.α. και τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε με την Κυβέλη, Μαρίκα Κοτοπούλη, Αιμίλιο Βεάκη, Ν. Δεδραμή, Γεώργιο Παππά, Π. Γαβριηλίδη, σε ποικίλα ρεπερτόρια, όπου και διακρίθηκε με πολλές επιτυχίες. Επικεφαλής του ίδιου θιάσου το 1931 έπαιξε στη Κωνσταντινούπολη με ενθουσιώδεις κριτικές.

Το Νοέμβριο του 1932, αμέσως μετά την ίδρυση του Εθνικού Θεάτρου, προσλήφθηκε ως πρωταγωνίστρια και ως το θάνατό της έπαιξε: Δυσδαιμόνα (Οθέλλος), Ρεγγάνη (Βασιλιάς Ληρ), Πόρτσια (Έμπορος της Βενετίας), Βασίλισσα Ελισάβετ(Δον Κάρλος) του Σίλλερ, Ναταλία (Πρίγκιπας του Χόνμπουργκ) του Χάινριχ φον Κλάιστ κ.α., ενώ ιδιαίτερα ήταν τα επιτεύγματά της και στον τομέα του αρχαίου δράματος ως Κλυταιμνήστρα στην Ηλέκτρα με σκηνοθέτη τον Δ.Ροντήρη στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού (1936) και στην Επίδαυρο (1938), ως Αντιγόνη του Σοφοκλή (1940-41), ως Ιφιγένεια εν Ταύροις (1941) και ως Εκάβη του Ευριπίδη (1943-44) στο Εθνικό Θέατρο.

Στις 21 Δεκεμβρίου 1944 δολοφονήθηκε άγρια από μέλη του ΕΛΑΣ (Ο.Π.Λ.Α.) του τμήματος Πατησίων του ΕΑΜ, κατά τα Δεκεμβριανά στα διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ. Αργότερα, μετά την καταστολή του κινήματος, στις 28 Ιανουαρίου του 1945, έγινε μεγαλοπρεπής κηδεία στην οποία ο θάνατος της Παπαδάκη, θρηνήθηκε ως εθνική απώλεια. Τότε ο Α. Σικελιανός έγραψε τους στίχους:

Μνήσθητι Κύριε: Για την ώρα που η λεπίδα του φονιά άστραψε

κι΄ όλος ο θεός της Τραγωδίας εφάνει.

Μνήσθητι Κύριε: για την ώρα που άξαφνα, κι οι εννιά αδελφές εσκύψαν

να της βάλλουνε των αιώνων το στεφάνι.

Η Ελένη Παπαδάκη είχε επίσης τιμηθεί με “βασιλικό έπαινο – ευαρέσκεια” στις 31 Οκτωβρίου του 1939, σε ιδιαίτερη τελετή από τον Βασιλέα, “δια τας εις το ελληνικόν θέατρον εξαιρέτους αυτής υπηρεσίας και ιδιαιτέρως δια τας εν τω εξωτερικώ παρασχεθείσας τοιαύτας“.

Ελένη Παπαδάκη, η ηθοποιός …

Ο Δημήτρης Μυράτ περιγράφει …

Ο Μάνος Ελευθερίου γράφει …

Πέθανε ο Μάνος Ελευθερίου…

Αναδημοσιεύουμε από το zougla.gr ένα κείμενο που αναρτήθηκε στις 3.12.2011:

papadaki eleni dolofonia papadaki eleni dolofonia1

Δεκεμβριανά: Η Δολοφονία με Τσεκούρι της Μεγάλης Ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη…

Η Ελένη Παπαδάκη ήταν η κορυφαία ελληνίδα ηθοποιός του Μεσοπολέμου, την οποία ο Γρηγόρης Ξενόπουλος είχε χαρακτηρίσει ‘αδιαμφισβήτητη διάδοχο της Κοτοπούλη’. Γνώρισε την δόξα πολύ νέα, αλλά έχασε την ζωή της μόλις στα 41 της, μέσα στο χάος του Εμφυλίου πολέμου, και έκτοτε ξεχάστηκε.Ο Μαρσάν, θαυμαστής και βιογράφος της, έπειτα από πολύχρονη έρευνα φωτίζει τις άγνωστες πτυχές της ζωής της: την θεατρική της ιδιοφυία, την βαθειά και σπάνια μόρφωσή της, την καριέρα της στο εξωτερικό, την κόντρα της με την Κατίνα Παξινού, τις ιδιόμορφες ερωτικές της επιλογές, την πατριωτική δράση της στην Κατοχή, έως την σκοτεινή δολοφονία της από το ΚΚΕ.

Όχι απλά μια καλλιτεχνική βιογραφία. Πρόκειται για την δραματική πάλη μιας ανώτερης πνευματικά προσωπικότητας για καταξίωση και δημιουργία, στην ανέκαθεν αναξιοκρατική Ελλάδα. Ξεσκεπάζεται το παρασκήνιο της λειτουργίας της κρατικής ‘επιχείρησης’ του Εθνικού Θεάτρου, όπου οι το χρήμα και οι γνωριμίες ανέβαζαν στην κορυφή ταλαντούχους και μή καλλιτέχνες και άλλους τους ‘εξαφάνιζαν’.

Λασπολογία και συκοφαντίες (Νοέμβρης 1944)

Η Ελένη Παπαδάκη, κατά τη διάρκεια της Κατοχής έκανε το πέρασμά της στην αρχαία τραγωδία και τα αποτελέσματα αυτού του εγχειρήματος περιγράφονται με χρυσά γράμματα από τους κριτικούς.

Η γνωριμία της με τον κατοχικό πρωθυπουργό Ράλλη, θα περιγραφτεί συκοφαντικά ώς έρωτας από τον σύγχρονο της Τύπο, και εκείνη θα κατηγορηθεί ώς ”η πόρνη-φιλενάδα” του φιλογερμανού πολιτικού. Στην ουσία, σήμερα έχει ξεκαθαριστεί πλήρως η εικόνα για το υποτιθέμενο ειδύλλιο: ο Ράλλης, ήταν ενδεχομένως πολύ ερωτευμένος με την Ελένη Παπαδάκη, αλλά εκείνη δεν ανταποκρίθηκε ποτέ στα αισθήματά του. Η φιλία όμως, και ο θαυμασμός του για την Παπαδάκη, επέτρεπαν στην ηθοποιό να ζητά χάρες από τον Ράλλη, και να σώζει κυριολεκτικά από τον θάνατο έλληνες πατριώτες, είτε κομμουνιστές αντάρτες, είτε εβραίους καταζητούμενους.

Αντί όμως για αυτά, η αριστερή προπαγάνδα, προτιμούσε να την παρουσίαζει ώς ανθελληνίδα, ώς προδότρια της χώρας της [..] Χρόνια μετά, ο ηγέτης των Κομμουνιστών, Νίκος Ζαχαριάδης, σχεδόν θα ζητήσει συγνώμη, δηλώνοντας ότι η δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη ήταν μια… ”ανοησία”.

Η απελευθέρωση της Ελλάδας από τον γερμανικό, ιταλικό και βουλγαρικό ζυγό, βρήκε τους ηθοποιούς του Εθνικού Θεάτρου, όπως και όλο τον ελληνισμό, χωρισμένο σε δεξιούς και αριστερούς,στα πρόθυρα του χειμώνα του 1944. Γείτονας πρόδιδε γείτονα, φίλος κατέδιδε φίλο, και οι αριστεροί ηθοποιοί τους δεξιούς. Ή, και αντίστροφα.

Οι εκλογές του Σωματείου Των Ηθοποιών το Νοέμβρη του 1944 εκλέγουν την δεξιά παράταξη : Δημήτρης Χόρν, Άννα Καλουτά, Νίκος Δενδραμής, Ρένα Βλαχοπούλου, Ορέστης Μακρής, Βασίλης Αυλωνίτης, Σπύρος Μουσούρης, κ.α. Στον αντίποδα, βέβαια, οι αριστεροί : Αιμίλιος Βεάκης, Μάνος Κατράκης, Τίτος Βανδής, Δήμος Σταρένιος, Δημήτρης Μυράτ, Αλέξης Δαμιανός, Ζώρζ Σαρρή, Νίκος Τζόγιας, κ.α. Ομως, κατ’απαίτηση μερίδων του σωματείου, αρχίζουν οι διαγραφές ηθοποιών από τον σύλλογο. Στις 23 Νοεμβρίου δημοσιεύουν μια λίστα με τίτλο ”Οι προδόται ηθοποιοί” και όσοι θεωρούνται ”προδόται”, δικάζονται συνοπτικά για να αποβληθούν..

Μία πρόγευση λαϊκού δικαστηρίου αποτέλεσε η «δίκη» του Σωματείου των Ηθοποιών στο θέατρο Διονύσια στις 24 Νοεμβρίου 1944. «Θάνατος στην πουτάνα!», ακουγόταν από πολλά στόματα και η Ελένη Παπαδάκη διαγράφηκε από το Σωματείο. Σε επιστολή που έστειλε ωστόσο, προς τη συνέλευση, μια και η ίδια δεν παρέστη για να απολογηθεί, διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «Κατά πόσον η όλη στάσις μου κατά το διάστημα της κατοχής υπήρξεν «αντεθνική, αντισυναδελφική, εγωιστική και απρεπής», δύνανται καλλίτερον από εμέ να διαφωτίσουν την Συνέλευσιν πολλοί εκλεκτοί συνάδελφοι, οι οποίοι, ασφαλώς θα παρίστανται εις αυτήν, αλλά και πολλοί επίσης διακεκριμένοι συνάδελφοι μη προς εμέ φιλικά διακείμενοι, θα ευρεθούν έστω και κατʼ ιδίαν σκεπτόμενοι ότι εις πολλάς περιπτώσεις η στάσις μου υπήρξε κάθε άλλο παρά αντισυναδελφική ή εγωιστική…».

Πράγματι, η «πριγκίπισσα της μοναξιάς», όπως την αποκαλούσαν, κατά τη διάρκεια της Κατοχής λόγω των διασυνδέσεών της, είχε καταφέρει να σώσει πολύ κόσμο ανεξαρτήτως ιδεολογίας, μεταξύ των οποίων τον γιό του γνωστού βιβλιοπώλη Ελευθερουδάκη και τον γιατρό Γιώργο Μουστρούφα, κατοπινό στέλεχος του Υπουργείου Υγείας υπό τον Πέτρο Κόκκαλη στην Κυβέρνηση του Βουνού. Όμως όλα αυτά είχαν ξεχαστεί τόσο γρήγορα..

Και λασπολογία καλά κρατούσε.

Ο ”απαγορευμένος” Τύπος της εποχής, με την καθοδηγούμενη από αριστερούς κύκλους εφημερίδα ”Ελληνικό Αίμα” διέδιδαν ευθαρσώς λαϊκιστικά αποκυήματα της φαντασίας τους:

”Ας σημειωθεί οτι ο Ράλλης δώρισε στον γεροντικό του έρωτα, μια ζώνη από πλατίνα, αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων. Έτσι, ενώ ο λαός υποφέρει από την πείνα, ο πρωθυπουργός παριστάνει τον ”γενναιόδωρο” εραστή.”

”Διεθόθη […] τις τελευταίες μέρες, οτι ο Γιάννης Ράλλης κατόρθωσε με ”δημοκρατικό ειδικό νόμο” να τελέσει τον τέταρτο γάμο του, νυμφευθείς την Ελένη Παπαδάκη”.

Όλα αυτά προκαλούσαν, δικαιολογημένα σε κάποιο βαθμό, το λαϊκό αίσθημα. Μέρες μετά τη δολοφονία της Ε.Π., οι δήμιοι θα έψαχναν απεγνωσμένα στο σπίτι της, για την …υποθετική πλατινένια ζώνη που της χάρισε σύμφωνα με τα δημοσιεύματα ο πρωθυπουργός.. Αντ’ αυτής, οι πλιατσικολόγοι, βολεύτηκαν τελικά μόνο με μια γούνα.

Οι τελευταίες της ημέρες (Δεκέμβρης 1944)

(Απόσπασμα από την ‘Ελένη Παπαδάκη’ του Πολύβιου Μαρσάν)

Πρωτομηνιά… 1 Δεκεμβρίου 1944. Η Ελένη και η Αιμιλία (Καραβία) στέκονται μπροστά στην μπαλκονόπορτα που άνοιγε στην μεγάλη βεράντα στο διαμέρισμα της Ελένης στην οδό Ιακωβίδου, απ’όπου φαινόταν ο κάμπος ώς την Πάρνηθα και το Αιγάλεω. Με τα αιώνια μελαγχολικά της μάτια, η Ελένη κοίταζε σιωπηλή πρός τα βουνά. Η Αιμιλία, παρακολουθώντας το βλέμμα της, είπε:

-Σήμερα πρωτομηνιά,σαν τα ψηλά βουνά να’ναι η τύχη σου και η ζωή σου..

-Η ζωή μου; ρώτησε εκείνη και σκύβοντας στην παλάμη του αριστερού χεριού της ακολούθησε με τον δείκτη του δεξιού, την γραμμή της ζωής της. Κοίταξε τι μικρή είναι η ζωή μου! Με όλες τις ευχές που με βάζετε να κάμω κάθε πρωτομηνιά στα ψηλά βουνά και στο καινούριο φεγγάρι, η ζωή για μένα είναι πάντα πικρή! Ευτυχώς που θα τελειώσει γρήγορα…

Και την κοίταξε στα μάτια σαν να ζητούσε παρ’όλ’αυτά μια διάψευση από την Αιμιλία.

Δύο εικοσιτετράωρα μετά, την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου, άρχισαν στην Πλατεία Συντάγματος τα τραγικά γεγονότα.

* * *

Ο Δημήτρης Μυράτ, στο τελευταίο βιβλίο του θυμήθηκε την ημέρα εκείνη:

”Τη μέρα που ξέσπασε το Δεκεμβριανό κίνημα του’44, ήταν μια Κυριακή. Ξεκίνησα ποδαρόδρομο ώς τα Πατήσια – είχαμε συνηθίσει στην Κατοχή την έλλειψη συγκοινωνιακών μέσων – να πάω στην παράσταση του ΡΕΞ. Δεν είχαμε μάθει πως το πρωί στο Σύνταγμα είχε χυθεί το πρώτο αίμα. Φτάνοντας στο μακαρίτικο θέατρο ‘Παπαιωάννου” άκουσα κάτι συναδέλφους να μου φωνάζουν ”Που πάς, δεν υπάρχουν παραστάσεις!”. Γύρισα πίσω, φυσικά με το ίδιο συγκοινωνιακό μέσο. Στην οδό Ιακωβίδου όπου μέναμε κι οι δυό, απάντησα την Ελένη έξω απ’το σπίτι της. Της είπα τα νέα: ”Πήγαινε κάπου να κρυφτείς, φοβάμαι μη σε βρεί κακό”. Έγινε θηρίο ανήμερο. Πρώτη φορά την είδα έτσι στα τόσα χρόνια της στενής μας φιλίας ”Είσαι και συ από κείνους που με λένε δωσίλογη!”, φώναξε με την κρυστάλλινη φωνή της, που δεν έχανε την μαγεία της ακόμα κι όταν ήταν οργισμένη. Δεν τόλμησα να της αντιμιλήσω. Λιγες μέρες πρίν, στο Θέατρο Διονύσια, της Πλατείας Συντάγματος είχε οργανωθεί από το Σωματείο των ηθοποιών μια γενική συνέλευση με σκοπό την δίκη των δωσίλογων ηθοποιών.”

* * *

Οι κάτοικοι του τέρματος Πατησίων ήταν αποκομμένοι απο το κέντρο της πόλης,οπου ξέσπασαν οι πρώτες μάχες. Στην περιοχή τους υπήρχε ησυχία παρ’οτι στους δρόμους κυκλοφορούσαν ελασίτες και τις επόμενες μέρες ακουγόταν που και που κάποιος πυροβολισμός. Τα τρόφιμα άρχισαν να σπανίζουν, και στην όλη περιοχή δύσκολα εύρισκε κανείς κάποιο κουνουπίδι, ένα αυγό ή λίγα πορτοκάλια. Ηλεκτρικό δεν υπήρχε, τα δωμάτια φωτίζονταν τα βράδια με λάμπες πετρελαίου ή με κεριά ή λυχνάρια. Οι κάτοικοι της περιοχής για να σπάσουν τη μονοτονία, μαζεύονταν σε μικρές παρέες στα γειτονικά σπίτια εναλλάξ, παίζαν χαρτιά ή συζητούσαν, τί άλλο, τα πολιτικά γεγονότα των ημερών,και τα επακόλουθά τους. Φτάνουν στ’αυτιά τους τα νέα για τις οδομαχίες στο κέντρο της Αθήνας, από τους όλμους, από τις καταστροφές και τις ανατινάξεις σπιτιών και τετραγώνων, από τους πρώτους νεκρούς από τις αδέσποτες, και απο τις απαγωγές και τις εξαφανίσεις ατόμων- στην αρχή μεμονομένων περιστατικών, που με την πάροδο των ημερών πλήθαιναν.

Κατηφορίζοντας την Ιακωβίδου από την Πατησίων, διέσχιζε κανείς τις δύο κάθετες, την οδό Τσίλλερ και την οδό Θεοτοκοπούλου. Τρίτη κάθετος, η οδός Ζερβού. Στην γωνία δεξιά, αριθμός 28 της οδού Ιακωβίδου, η διόρωφη μονοκατοικία της οικογένειας Παπαδάκη. Δίπλα ακριβώς, επί της οδού Ζερβού 72, το σπίτι της Αιμιλίας Καραβία. Και στην Χρυσοστόμου Σμύρνης το σπίτι του Δημήτρη Μυράτ.

Κολλητά, έμενε η χήρα του Αλέξανδρου Κορυζή, διαδόχου του Μεταξά, που αυτοκτόνησε με την είσοδο των γερμανών στην Αθήνα. Η κόρη του, Μαρίκα Κορυζή, ήταν παιδική φίλη της Ελένης.

Στο σπίτι της οικογένειας Παπαδάκη έμενε το 1944 ο αδερφός της, Μιχάλης Παπαδάκης με την σύζυγό του Τεό. Σε ξεχωριστό όροφο φιλοξενούνταν ο αδερφός της Τεό, Μάρκος Φουντουκάς. Είχε έρθει από τη Ρουμανία στην Ελλάδα για να ορθοποδήσει οικονομικά. ”Ήταν οπωσδήποτε ερωτευμένος με την Ελένη κι αυτός, γιατί όλοι την ερωτευονταν”, θυμάται η γειτόνισσα κα.Παπαληγούρα. Δίπλα έμενε η Αιμιλία Καραβία, που φιλοξενούσε στο σπίτι της κρυφά έναν εβραίο φίλο της, τον Σάμ Μπράντενμπεργκ, με τον οποίο η Ελένη Παπαδάκη είχε όπως έλεγε ”μεγάλο δεσμό”, ίσως ερωτικό, ίσως φιλικό-ποιός ξέρει; Η μητέρα της Ελένης Παπαδάκη ζούσε ακόμα, και μαζί με τον συντηρητικό αδελφό Μιχάλη, έβλεπαν με μισό μάτι τις εξόδους της Ελένης στα κατοχικά χρόνια.

Η φίλη της, Μαρίκα ”Μπούμπα” Κορυζή, ήταν συνδεδεμένη με το αντάρτικο και την Κομαντατούρ,και συχνά έβρισκε καταφύγιο στο σπίτι της Ελένης ή της Αιμιλίας στα δύσκολα. Η Ελένη, η Αιμιλία, η Μπούμπα, ο Σάμ , ήταν μια παρέα που πάσχιζε να κρατήσει την αισιοδοξία της στα δύσκολα εκείνα χρόνια. Συχνά έφερναν μαζί τους τον μαέστρο Γιάννη Σπάρτακο, και τραγουδούσαν. Της Ελένης, άρεσε πολύ να κουλουριάζεται στο ντιβάνι ακούγοντας τον Γιάννη να παίζει πιάνο και να τραγουδά. Συχνά έπαιζε κι εκείνη πιάνο για τους φίλους της, και τραγουδούσε την επιτυχία της εποχής με ζωντάνια : ”Θα σε πάρω να φύγουμε.. σ’άλλη γή, σ’άλλα μέρη..”’

Τα πρωινά, η Ελένη έβγαινε στην αγορά στα Πατήσια, για να αναζητήσει τρόφιμα για τον επισιτισμό της οικογένειας. Τις μέρες εκείνες του Δεκέμβρη, ο συνάδελφός της Διονύσης Θάνος, την έβλεπε να συχνάζει στην αγορά, από μαγαζί σε μαγαζί, παρά την παρουσία των ελασιτών στους κεντρικούς δρόμους. Υπέθετε λοιπόν οτι είχε αποκατασταθεί η φήμη της, για να μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα εκεί..

Άλλα άτομα από τον περίγυρό της ανησυχούσαν λίγο παραπάνω. Ο ηθοποιός Χαράλαμπος Πλακούδης της συνέστησε να μην παρουσιάζεται πολύ για να μην γίνει στόχος, ενώ ο δικηγόρος Νίκος Θηβαίος, της πρότεινε να μετακομίσει σε μια πιο ασφαλή γειτονιά-ίσως στο Κολωνάκι. Εκείνη δεν έδωσε σημασία, παρότι είχαν γίνει ήδη έξι συλλήψεις γύρω από την γειτονιά της στα μέσα του Δεκέμβρη..

Ατάραχη, απαντούσε σε όποιον την συμβούλευε να φυλαχτεί:

”Μα γιατί να φύγω; Τι έχω κάμει; Επείραξα ποτέ κανένα; Επειδή έσωσα ανθρώπινες ζωές στην Κατοχή, είναι ποτέ δυνατόν να έχω τον παραμικρότερο φόβο; Ας με πιάσουν, και να δούμε τι κακό έκαμα. Εξάλλου όταν περάσουν αυτές οι ταραγμένες μέρες, θα μου δοθεί ασφαλώς η ευκαιρία να βάλω πολλά πράγματα στην θέση τους. Θα μείνω να ξεκαθαρίσω αυτή την κατάσταση, να ιδώ τι έχουν μαζί μου. Γιατί να φύγω λοιπόν;”

* * *

Όλη η γεμάτη ευθύτητα ζωή της Ελένης, κορυφώθηκε με την τελευταία αυτή στάση της, την εποχή του φόβου και της τρομοκρατίας. Με ήσυχη τη συνείδηση παρέμεινε στα Πατήσια, ενώ πολύς κόσμος από την ΕΑΜοκρατούμενη ζώνη δραπέτευσε πρός το Κολωνάκι. Πολλοί διερωτήθηκαν αργότερα, πώς και γιατί δεν διέφυγε κι εκείνη, και το θεώρησαν απρονοησία και κακή εκτίμηση της κατάστασης, ενώ για την Ελένη ήταν μια πράξη συνέπειας πρός όλη τη ζωή της. Το πόσο διέφερε η Ελένη από τους άλλους το απέδειξε το γεγονός οτι δεν ζήτησε να διαφύγει ή να κρυφτεί…

Σαν την Αντιγόνη..

Η σύλληψη κι η εκτέλεση (21 Δεκεμβρίου 1944)

(Η διήγηση από τον Πολύβιο Μαρσάν)

21 Δεκεμβρίου, ημέρα Πέμπτη. Ξημέρωσε με έναν μολυβένιο ουρανό κι ένα τσουχτερό κρύο. Τη νύχτα ένα μακρινό ουρλιαχτό σκύλου, είχε κρατήσει την Ελένη αρκετή ώρα ξύπνια και την είχε γεμίσει ανησυχία. Αντίθετα με την συνήθειά της, σηκώθηκε πολύ νωρίς και ετοιμάστηκε με ξεχωριστή επιμέλεια. Όχι οτι δεν το συνήθιζε, αλλά τις μέρες εκείνες μπορούσε να θεωρηθεί ίσως σα μια περιττή πολυτέλεια. Αφού έκανε το μπάνιο της, φόρεσε καινούρια εσώρουχα και ένα καινούριο ζευγάρι μεταξωτές κάλτσες. Όταν κατέβηκε να δεί τους δικούς της, φορούσε καφέ φουστάνι, καστόρινα παπούτσια, ένα σκουφάκι που έμοιαζε σαν αυτά

που φοράνε οι καθολικοί καπουτσίνοι και γούνινο παλτό.

Εκείνη την ώρα είχε έλθει από απέναντι η κα Παπαληγούρα να αναγγείλει στην οικογένεια Παπαδάκη οτι στο τέρμα Πατησίων πουλούσαν κουνουπίδια, αν ενδιαφέρονταν ν’αγοράσουν κι εκείνοι. Της έκανε εντύπωση η περιποιημένη εμφάνιση της Ελένης τόσο πρωί και την ρώτησε πώς και τέτοια ώρα ήταν έτοιμη. Η Ελένη προφανώς, από το έντονο προαίσθημα που την κατείχε, της απάντησε γαλλικά:

-Je suis prete pour toute eventualite (Είμαι έτοιμη για κάθε ενδεχόμενο).

Μετά βγήκε για ψώνια προσπαθώντας να βρεί λίγο μέλι, αλλά γύρισε άπρακτη μιας και το πολύτιμο εμπόρευμα που αναζητούσε για την μητέρα της είχε ήδη εξαντληθεί. Γενικά όλη η γειτονια παρουσίαζε μεγάλη στέρηση τροφίμων. Πετάχτηκε μετά απέναντι, στην γειτόνισσά της Μπούμπα Κορυζή και της πήρε λίγους κύβους ζάχαρη από ένα δέμα του Ερυθρού Σταυρού, γιατί συνήθιζαν να ανταλλάσσουν τέτοια σπάνια επισιτιστικά ευρήματα. Θυμάται η καΠαπαληγούρα οτι φεύγοντας η Ελένη της είπε οτι θα πήγαινε στου Δημήτρη Μυράτ , συμπληρώνοντας οτι είχε το προαίσθημα πως θα την συλλάβουν.Νωρίς μετά το μεσημεριανό φαγητό, συγκεντρώθηκαν στο σπίτι του Μυράτ. Πρίν βγεί απ’το δωμάτιο της, χάιδεψε τα βιβλία της στην βιβλιοθήκη.

-Άκουσα ότι ανατινάζουν σπίτια. Ας καταστραφεί το σπίτι μου, φθάνει να μην πάθουν τίποτα τα βιβλία μου..

Στο σπίτι του Μυράτ για ώρα έπαιζαν χαρτιά, ο Μυράτ, ο Σάμ και κάποιοι άλλοι κύριοι, όλοι τους γείτονες, ενώ ο Δημήτρης παρακολουθούσε, μιας κι ο ίδιος δεν ήταν χαρτοπαίκτης. Σ’ένα μικρό σαλονάκι στο πίσω μέρος, η Ελένη με την Αιμιλία Καραβία, την Χρυσούλα Μυράτ, και την Φωτεινή Λούη, συζητούσαν.

Στο σπίτι των Παπαδάκη εκείνη την ώρα ήταν μόνο η μητέρα της Ελένης. Ο Μιχάλης είχε πάει για καφέ με τον κουνιάδο του, και η Τεό ήταν στης γειτόνισσας. Τρία τετράγωνα πιο πέρα, στα περιφερειακά γραφεία του ΕΑΜ, στη διασταύρωση Πολυλά και Μαρτζώκη, η ”λαϊκή αστυνομία” του ΚΚΕ, η ΟΠΛΑ, με επικεφαλής της τον Ορέστη, αποφάσιζε την τύχη της Ελένης Παπαδάκη..

Αυτός ο Ορέστης, εικοσιτριών χρόνων άντρας, ήταν φύση εγκληματική, διεφθαρμένος και γυναικάς. Ένα αληθινό απόβρασμα της κοινωνίας, που μέσα στην ταραγμένη ατμόσφαιρα των Δεκεμβριανών, απέκτησε αξία και αξιώματα, και προέβει σε μια σειρά από λεηλασίες, πλιάτσικα και φόνους.

Καλοπερνούσε, με τον υποδιοικητή του και τον βοηθό, και με τις διάφορες ερωμένες τους: έκαναν συλλογή από τα πολύτιμα τιμαλφή των μελλοθάνατων ελλήνων πολιτών, που τους εκτελούσαν κατά κανόνα στα Δυιλιστήρια της ΟΥΛΕΝ. Ωστόσο, η ηγεσία του ΚΚΕ, δήλωνε οτι -και ίσως πραγματικά να – αγνοούσε την ασύδοτη δράση του. Πρός το παρόν, η μόνη εναντίωση στις πράξεις του ήταν οι σύντροφοι-δήμιοι, με τους οποίους είχε μονίμως προστριβές ώς πρός τον διαμοιρασμό της λείας των νεκρών! Ήθελε τη μερίδα του λέοντος ο Ορέστης…

Ο καπετάν Ορέστης, φαίνεται οτι ζήτησε εκείνο το απόγευμα τη σύλληψη της Ελένης Παπαδάκη. Στο γραφείο του ΕΑΜ υπήρχε ήδη μια λίστα με τα ονόματα των ”αντιδραστικών στοιχείων” και το όνομά της ήταν μέσα, με τον προσδιορισμό ”η φιλενάδα του Ράλλη”.

Ο Κώστας Μπιλιράκης, φοιτητής Ιατρικής, ανέλαβε το καθήκον να την συλλάβει. Μην γνωρίζοντας τον ακριβή τόπο κατοικίας της, έκανε στάση στην οδό Χρυσοστόμου και ρώτησε την υπηρέτρια του κομμουνιστή δικηγόρου Μακρή, Γεωργία, πρός τα πού να κατευθυνθεί. Σταμάτησε έξω απ’το σπίτι της Αιμιλίας Καραβία, και αυτή τη φορά η υπηρέτρια της Μίλιας, η Αργυρώ, τον έστειλε στο διπλανό σπίτι. Βρήκε την Αικατερίνη Παπαδάκη, που εκείνη την ώρα διάβαζε στο ανοιχτό παράθυρο. Την ρώτησε άγρια:

-Που είναι η Ελένη Παπαδάκη;

-Δεν είναι σπίτι αυτή τη στιγμή.

-Πού είναι και τι ώρα θα γυρίσει;

-Δεν ξέρω που είναι,μα θα γυρίσει κατά τις εφτά. Μια στιγμή να ρωτήσω.

-Όχι. Κάτσε εκεί που είσαι, γιατί στην άναψα!

Βλαστημώντας και απειλώντας συνέχισε.

-Εδώ πολιτοφυλακή του ΕΑΜ! Πού είναι η Ελένη Παπαδάκη;

-Δεν ξεύρω,σας είπα. Βγήκε απ’το σπίτι. Τι συμβαίνει;

Βλέποντας τον Μπιλιράκη έτοιμο να σκαρφαλώσει στο παράθυρο, η γρια-Παπαδάκη κατέβασε απότομα το ρολό του παραθύρου. Βγήκε από το πορτάκι της κουζίνας, κι έτρεξε στο σπίτι της Καραβία για βοήθεια. Στην αυλή μεταξύ των δύο σπιτιών βρήκε

τον Μιχαλακόπουλο.

-Βοηθήστε με κύριε. Κάποιος με κυνηγά με το πιστόλι να με σκοτώσει!

-Μήν κάνετε έτσι κυρία, κάποιον θα καταζητεί, απάντησε αυτός με απάθεια.

Ο Μπιλιράκης εμφανίστηκε και πάλι και άρπαξε την γριούλα από το μπράτσο, κραδαίνοντας το πιστόλι. Τη σκηνή είδε η νύφη της, Τεό Παπαδάκη που έτρεξε να ρωτήσει τι συμβαίνει. Μέσα στον πανικό της, η Τεό φανέρωσε στους ”πολιτοφύλακες”’ οτι η Ελένη βρισκόταν στο σπίτι του Μυράτ. Ο Μυράτ, ήταν μέλος του ΕΑΜ, και ήλπισε οτι εκείνος θα βοηθούσε. Ο Μπιλιράκης κατευθύνθηκα προς το σπίτι του Μυράτ, ενώ ο Μιχαλακόπουλος έμεινε πίσω στο σπίτι της Καραβία, κρατώντας την γρια-Παπαδάκη, όμηρο. Πέντε το απόγευμα, ο Μπιλιράκης εισέβαλλε στην οικία Μυράτ. Οι άντρες,που έπαιζαν χαρτιά, έντρομοι σήκωσαν τα χέρια ψηλά.

-Την Ελένη Παπαδάκη! Που είναι η Ελένη Παπαδάκη; Σας συλλαμβάνω όλους, μπρός, πάμε στην Πολιτοφυλακή.

Οι φωνές και η φασαρία έφτασαν μέχρι το δωμάτιο όπου ήταν οι γυναίκες. Η οικοδέσποινα, Χρυσούλα Μυράτ, προσπάθησε να φυγαδεύσει την Ελένη, υποδεικνύοντας της να πηδήσει απ’το παράθυρο και να βγεί στον κήπο. Η Παπαδάκη, διατηρώντας την γαλήνη της, αρνήθηκε αυτή τη λύση:

-Γιατί να πηδήσω; Θα πάω να δώ τι με θέλουν..

Ο Μπιλιράκης, απασχολημένος με την σύλληψη των ανδρών, είδε έκπληκτος το θύμα του να ανοίγει την πόρτα και να παρουσιάζεται μπροστά του.

-Εδώ είμαι,κύριε. Τι θέλετε; Εγώ είμαι η Ελένη Παπαδάκη..

-Ακολούθησέ μας στην πολιτοφυλακή για μια ανάκριση..

Ο Δημήτρης Μυράτ, βλέποντας τον φόβο που σπείρει το ύφος του Μπιλιράκη, παίρνει το λόγο:

-Μήν κάνεις έτσι! Εγώ ανήκω στο ΕΑΜ. Θα σε ακολουθήσουν,όλοι..

* * *

Οι πολιτοφύλακες, επιλέγουν να πάρουν μαζί τους ώς συλληφθέντες την Ελένη, τον Σάμ, την Αιμιλία και τον Δημήτρη Μυράτ, και κατηφορίζουν την οδό Ιακωβίδου, σαν σε πομπή. Περνώντας έξω από το σπίτι των Παπαδάκη, η μητέρα της την ατενίζει απ’το παράθυρο, χωρίς να μπορεί να φανταστεί οτι αυτή θα είναι η τελευταία φορά που θα την δεί ζωντανή. Επόμενη στάση, τα γραφεία του ΕΑΜ.

Στα γραφεία του ΕΑΜ, ο Δημήτρης Μυράτ συναντά έναν παλιό του φίλο ελασίτη, και συζητούν με οικειότητα. Ύστερα ο Δημήτρης, εξηγεί στην Αιμιλία που είναι ανήσυχη, οτι θα κρατήσουν την Ελένη για μια ”εξονυχιστική ανάκριση”, κι έπειτα θα την αφήσουν ελεύθερη.

Ένα τέταρτο μετά βγαίνουν στο δρόμο. Ο Μπιλιράκης, λέει στην Ελένη οτι την είχε δεί στο θέατρο, χρόνια πρίν, στο έργο Ζακυνθινή Σερενάτα. Στη διασταύρωση Πατησίων και Ροστάν, ο Δημήτρης Μυράτ, αφήνει την Ελένη με την Αιμιλία να συνεχίσουν το δρόμο τους με τον πολιτοφύλακα, και γυρίζει στο σπίτι του. Ενώ ο Μυράτ απομακρύνεται, ο Μπιλιράκης κάνει γνωστές τις προθέσεις του στην Αιμιλία εν είδει συμβουλής:

-Καλό είναι να μην πάς και σύ στην Πολιτοφυλακή. Τι τα θές, τι τα γυρεύεις!..

-Απορώ πως μπορείς να διανοηθείς οτι είναι δυνατόν να αφήσω μόνη της την Ελένη! απάντησε με κατάπληξη η πιστή της φίλη.

Φτάνοντας στο κτίριο της πολιτοφυλακής, οι δύο γυναίκες μπαίνουν μέσα συνοδευόμενες απ’τον Μπιλιράκη και τον Μιχαλακόπουλο. Τις παραδίδουν,και φεύγουν για έρευνα στα σπίτια και των δύο. Η Ελένη κάθεται σε μια πολυθρόνα και χαϊδεύει τον σκύλο της, Μπόντζο. Το σκυλί την είχε ακολουθήσει από το σπίτι μέχρι εδώ, και στη διαδρομή ένας ελασίτης προσπάθησε να το απομακρύνει εκνευρισμένος, προκαλώντας τα παράπονα της Ελένης για την συμπεριφορά του στο ζώο.. Μόλις περάσουν είκοσι λεπτά, κάποιος υποδεικνύει στην Αιμιλία να γυρίσει σπίτι της, και να έρθει πάλι, αργότερα το βράδυ για να φέρει τροφή στην κρατούμενη..

Όταν η Αιμιλία θα γυρίσει στο σπίτι του Μυράτ, ο Σάμ, που ήταν κι αυτός προσωρινά κρατούμενος, την προειδοποιεί να μην γυρίσει στο σπίτι των Παπαδάκη, γιατί τα ονόματα ολόκληρης της οικογένειας και κάποιων γειτόνων, είναι στη λίστα των καταζητούμενων της πολιτοφυλακής.

Στο σπίτι της Ελένης η κατάσταση είναι κωμικοτραγική: οι ελασίτες κάνουν το σπίτι άνω κάτω, αναζητώντας … όπλα, γιατί οι ”πληροφορίες” τους, θέλουν την οικία μιας ηθοποιού …άντρο ενός υποτιθέμενου αντιστασιακού κινήματος! Δεν βρίσκουν τίποτα από οπλισμό,και το γυρίζουν στο πλιάτσικο. Ζητούν εναγωνίως τα κοσμήματα και τα πανάκριβα δώρα, που σύμφωνα με την αριστερή πλύση εγκεφάλου είχε κάνει δώρο στην ”ερωμένη” του ο Ράλλης! Αλλά δεν βρίσκουν ούτε και από αυτά.. Φιάσκο η υπόθεση…

* * *

Στα ερωτήματα που όπως είναι φυσικό, έκαναν η Αιμιλία και η μητέρα-Παπαδάκη στους ελασίτες που έχουν εγκατασταθεί στα σπίτια τους, δηλαδή ΓΙΑΤΙ πιάσανε την Ελένη, αφού δεν ήταν μόνο μεγάλη ηθοποιός, αλλά και εξαίσιος άνθρωπος, όπως θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν και οι συνάδελφοί της, ο Μπιλιράκης απαντά:

-Μα… οι συνάδελφοί της, ηθοποιοί, την κατέδωσαν!

Η Αιμιλία σχολιάζει, οτι όντως υπήρξαν ορισμένοι που την συκοφαντούσαν από τους συναδέλφους της.

-Μια φορά, αυτοί της την σκάσανε! απαντά αυτολεξί, ο Μπιλιράκης.

Ο Σάμ που παρακολουθούσε άναυδος τη συζήτηση, ακούει τον Μιχαλακόπουλο να συμπληρώνει:

-Την έφαγαν οι συναδέλφοί της!

* * *

Η Ελένη θα μεταφερθεί στον πρώτο όροφο της πολιτοφυλακής, όπου κρατούνται γυναίκες αξιωματικών της αστυνομίας ή της χωροφυλακής του 16ου τμήματος της περιοχής. Ο συνοδός της Ελένης, άνοιξε την πόρτα, και με δόση ειρωνίας σύστησε στις φυλακισμένες την καινούρια κρατούμενη:

-Έχετε την τιμή να δεχτείτε μεταξύ σας μια μεγάλη κυρία, την Ελένη Παπαδάκη.

Η κα Χριστοδουλοπούλου, συγκρατούμενη της Ελένης και θαλαμάρχης του κελλιού, διηγήθηκε τις τελευταίες ώρες της μεγάλης ηθοποιού στην οικογένειά της, αμέσως αφότου την άφησαν ελεύθερη. Από αυτήν γνωρίζουμε πώς πέρασε η Ελένη Παπαδάκη εκείνο το βράδυ, ελάχιστες ώρες πρίν τη δολοφονία της.

Το ηθικό της ήταν ακμαίο, ήταν περιττή κάθε ενθάρυνση από τις κυρίες που φιλοξενούσε το κελλί. Ετσι, αντί εκείνες να της δίνουν κουράγιο, εμψυχώνονταν οι ίδιες από τα λόγια και την μαγική ομιλία της Παπαδάκη. Η Ελένη ήταν πεπεισμένη οτι η σύλληψή της ήταν αποτέλεσμα δολοπλοκιών που της είχαν στήσει οι συνάδελφοί της από το Εθνικό Θέατρο, και ανυπομονούσε για την ώρα της δίκης, όπου θα ξεκαθάριζε τη θέση της και θα ερχόταν αντιμέτωπη με τους κατήγορούς της πρόσωπο με πρόσωπο.

Γέμισε τις ώρες τους μιλώντας για το Θέατρο. Τους έλεγε για τις τραγωδίες που είχε παίξει: Εκάβη, Αντιγόνη, Ιφιγένεια.. και για την Μήδεια, που θα ήταν ο επόμενος μεγάλος ρόλος της.. Ωστόσο κάθε τόσο, εξάφραζε την αγωνία της, αδημονούσε να’ρθει η ώρα της ανάκρισης, αναρωτιόταν γιατί ακόμα δεν την καλούσαν για απολογία..

Γύρω στις εφτάμιση με οκτώ το βράδυ, παρουσιάστηκε στα γραφεία της Πολιτοφυλακής ο Μπιλιράκης. Δεν είχε κατορθώσει να βρεί στοιχεία ενοχοποιητικά για να στηρίξει κατηγορίες εναντίον της Παπαδάκη. Ούτε όπλα βρέθηκαν, ούτε δώρα αξίας από τον Ράλλη, και τα μόνα τεκμήρια της προδοσίας της Ελένης Παπαδάκη στην πατρίδα της, ήταν κάποιες κίτρινες φυλλάδες του ανεπίσημου Τύπου, που μιλούσαν για τους φανταστικούς γάμους της με τον Ράλλη!

* * *

Αργά τη νύχτα η Αιμιλία Καραβία επισκέφθηκε την πολιτοφυλακή. Ο υπεύθυνος, ένας πενηντάρης, απρόθυμος εντελώς να την εξυπηρετήσει, είχε διάθεση για χιούμορ. Όταν η Αιμιλία τον ρώτησε με ποιόν έχει να κάνει της απάντησε:

-Είμαι ο Μαρά της Γαλλικής Επανάστασης!

Στο αχνό φώς μιας λάμπας, ο ”Μαρά” έδειξε στην Αιμιλία τον φάκελο της δικογραφίας, της υπόθεσης Παπαδάκη. Επανέλαβε κι αυτός, όπως και οι άλλοι, οτι η Ελένη Παπαδάκη ήταν απλώς θύμα καταγγελιών μιας ομάδας ηθοποιών. Έπειτα από πολλά παρακάλια από την Αιμιλία, έδωσε διαταγή να κατεβάσουν την κρατούμενη για επισκεπτήριο.

Ήταν η τελευταία συνάντηση της Ελένης με κάποιον δικό της. Κι ήταν πολύ σύντομη.

Η Αιμιλία της έδωσε μια κουβέρτα, λίγο γάλα, δύο αβγά, τις βιταμίνες της και ένα μυθιστόρημα αστυνομικό, με τίτλο Villa Marguerite που το διάβαζε, και που το είχε αφήσει στο κρεβάτι της, πρίν φύγει για το σπίτι του Μυράτ το απόγευμα εκείνο..

Τις διέκοψε ένας επισκέπτης. Το όνομά του Πάνος Καραβουσάνος. Η Ελένη είχε φροντίσει να μπεί το παιδί του στα κατοχικά συσσίτια κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Ήταν ελασίτης, και πέρασε απ’την πολιτοφυλακή για μια δική του υπόθεση, όταν έμαθε οτι κρατούνταν εκεί η Ελένη Παπαδάκη. Της φίλησε το χέρι και την χαιρέτησε. Ύστερα ήταν η στιγμή του αποχωρισμού. Η Ελένη αποχαιρέτησε την Αιμιλία που έφευγε με αυτά τα λόγια:

-Καλά που σε είδα.. Είχα αγωνία να βρώ τρόπο να σας ειδοποιήσω να μην ανησυχείτε για μένα. Είμαι πολύ καλά εδώ. Μην έχετε καμμίαν έγνοια.

Ενώ οδηγούσαν την Ελένη πίσω στο κελλί της, η Αιμιλία ικέτευσε και πάλι τον υπεύθυνο, να την αφήσει να περάσει το βράδυ κοντά στη φίλη της. Εκείνος έκανε νόημα με τα μάτια σ’έναν άντρα που στεκόταν δίπλα. Ο άντρας έγνεψε αρνητικά. Έκανε μεγάλη εντύπωση στην Αιμιλία η βλοσυρότητα των προσώπων τους. Τελικά την έπεισαν να φύγει, λέγοντάς της πως είναι περιττό- μέχρι το επόμενο μεσημέρι, η Ελένη θα αφηνόταν ελεύθερη..

* * *

Μέσα στα μεσάνυχτα οι ελασίτες διάλεξαν την ώρα για να ξεκινήσει η ανάκριση. Δύο άντρες, εκ των οποίων ο ένας λεγόταν Τάκης και ήταν ..καρβουνιάρης στο επάγγελμα, την οδήγησαν στο χώλ, που ήταν και το ανακριτικό γραφείο! (Ο καρβουνιάρης σε ρόλο ανακριτή και φρουρού του Δικαίου! Το όραμα της Αριστεράς!)

Η κ.Χριστοδουλοπούλου κατάφερε να ακούσει κομμένους διαλόγους πίσω απ’την κλειστή πόρτα:

-Πού είναι η κυρία Ράλλη;

-Πότε έκανες τους γάμους σου;

Η Ελένη έπρεπε κάτι ν’απαντήσει σ’αυτά τα παράλογα..

-Δεν καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε! Ο πατέρας μου ήταν φίλος με τον κύριο Ράλλη.

-Άσ’τα αυτά! Να τι λέει το φυλλάδιο!

– Άν ήταν έτσι θα φοβόμουν, δεν θα είχα μείνει εδώ. Θα πήγαινα στο κέντρο να κρυφτώ. Μα, άλλωστε έχει νέα και όμορφη γυναίκα!

Ο Τάκης ο καρβουνιάρης, θέλοντας να δείξει οτι δεν παίρνει απο ψευτιές την πλησίασε και την χαστούκισε.

-Πιστέψτε με, δεν σας λέω ψέμματα! Αφήστε με να σας φέρω αύριο μαρτυρίες ανθρώπων που έσωσα! Δεν ήξερα οτι θα με πιάνατε, αλλιώς θα έφερνα τις αποδείξεις..

-Δε τ’αφήνεις αυτά; Δεν μας λές καμμιά αλήθεια καλύτερα;

-Φέρτε φώς να δείτε το πρόσωπό μου, να δείτε οτι λέω την αλήθεια, φέρτε φώς και θα καταλάβετε από μόνοι σας.

– Είναι περιττό το φώς! Υπάρχουν αποδείξεις οτι είσαι η κυρία Ράλλη! Και τώρα πήγαινε!

* * *

Η Ελένη γύρισε στο θάλαμο των γυναικών, και παρ’όλο που την είδαν να κλαίει σιγανά ώς την ώρα που πλάγιασαν να κοιμηθούνε στο πάτωμα, δεν είχε χάσει το ηθικό της. Θα’ταν μεσάνυχτα όταν ξαναμπήκε ο Τάκης στο δωμάτιο και φώναξε δύο ονόματα, της Ελένης Παπαδάκη και της Νιόβης Χαριτάκη, ψάχνοντάς τις μ’ένα καντήλι.

-Εμπρός σηκωθείτε!

-Τι με θέλετε; Που θα με πάτε; Μια στιγμή να βάλω το παλτό μου.

Και καθώς η Ελένη φορούσε τη γούνα και το σκουφάκι της ο Τάκης είπε:

-Θα σε ανακρίνουμε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Η άλλη γυναίκα, η Νιόβη Χαριτάκη ήταν ένα κορίτσι γύρω στα είκοσι και εφτά μηνών έγκυος. Την είχαν συλλάβει στις 18 Δεκεμβρίου μαζί με την αδελφή της, Μαρίκα, με την κατηγορία οτι ο πατέρας τους ήταν διευθυντής της Ούλεν [….]

Η Νιόβη γνώριζε καλά οτι επρόκειτο να την εκτελέσουν. Η Ελένη όμως όχι. Το κορίτσι άρχισε να κλαίει με λυγμούς μαθαίνοντας οτι έρχεται η ώρα του θανάτου της, και η Ελένη με όση ψυχραιμία της είχε απομείνει και διαισθανόμενη και την δική της μοίρα, την εμψύχωσε:

-Μη φοβάσαι,Νιόβη. Ο θάνατος απ’τη ζωή είναι μόνο ένα σκαλί..

Η καΧριστοδουλοπούλου συνόδευσε τις δύο γυναίκες μέχρι το ισόγειο και εκεί τις παρέδωσε στους ελασίτες. Πρίν την πάρουν, ζήτησε από τη Χριστοδουλοπούλου να ενημερώσει τους συγγενείς της όταν εμφανιστούν, για την μεταφορά της στο στρατόπεδο.

Δεν φανταζόταν, ή δεν ήθελε να δεχτεί;

* * *

Στο γκαράζ της πολιτοφυλακής περίμενε στημένη μια μαύρη Φόρντ. Η Ελένη κούμπωσε καλά το γούνινο παλτό της γιατί το πρωινό κρύο ήταν διαπεραστικό. Πρώτα κάθισε η Χαριτάκη, και μετά επιβιβάστηκε η Ελένη. Τρείς άντρες και ο οδηγός φρουρούσαν δύο άοπλες γυναίκες.. Άγνωστο τι ειπώθηκε στη διαδρομή. Κανείς δεν θα το μάθει, ποτέ.

”Να φοβάσαι το σίδερο και το νερό!” της είχαν πεί πρίν χρόνια, διαβάζοντας τη μοίρα της. Φ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

diamantidouH Δέσπω Διαμαντίδου γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου του 1916 σε ένα σπίτι στον Πειραιά με δωρικές κολώνες, αρχιτεκτόνημα του Tσίλλερ. H καταγωγή της ήταν απο την Pωσία, συγγενής των Κουντουριωτών. Δεν φοίτησε ποτέ σε ελληνικό σχολείο και τελείωσε τη στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση στη Γερμανική Σχολή. Την πρωτοσυναντάμε στο Μαθητολόγιο του 1926 στην Γ’ Τάξη αναφερόμενη ως 11χρονη.

«Eγώ δεν πήγα ποτέ σχολείο ελληνικό εννοώ. Ό,τι έμαθα, το έμαθα με ιδιαίτερα μαθήματα. Aλλά μιλώ και γράφω, πιστεύω, ωραία ελληνικά, έχω κάνει και μεταφράσεις. Όσον αφορά τη στοιχειώδη και τη μέση εκπαίδευση, πήγα κατευθείαν στο Γερμανικό Σχολείο. Ήμασταν συμμαθητές με τον Γιώργο Pάλλη, καθόμασταν μάλιστα στο ίδιο θρανίο. Όταν με βλέπει κάνει μεγάλες χαρές, κι εγώ του λέω. Γιατί χαίρεσαι; Γιατί δεν έχουμε πεθάνει ακόμα;…..»

Αφού τελείωσε την Δραματική Σχολή του Eθνικού Θεάτρου πρωτοεμφανίστηκε στο Xορό της “Mήδειας” του Eυριπίδη το 1942. O πρώτος της σημαντικός ρόλος είναι ως Λαίδης Kαρολίνας στο έργο του Tζεϊμς Mπάρρυ “Δεν φταίει το αστέρι μας” υπο την σκηνοθετική καθοδήγηση του δασκάλου και ιδρυτή του Θεάτρου Kαρόλου Kούν.

Το 1967 ταξιδεύει στις HΠA και παραμένει μέχρι το τέλος της δικτατορίας, το 1974, εκφράζοντας την αντίθεση της στο καθεστώς.Εκεί με την αχώριστη φίλη της Mελίνα Mερκούρη πρωταγωνιστούν στο έργο του Zύλ Nτασέν «Iλια Nτάρλινγκ», στο θέατρο Mάρκ Xέλλιντζερ στο Mπροντγουεϊ της Nέας Yόρκης. Πρόκειται για την θεατρική διασκευή της ταινίας «Ποτέ την Kυριακή» που αποτελεί σταθμό στην καριέρα της, όπως σταθμός στην θεατρική της πορεία θεωρείται ο ρόλος της στο Kαμπαρέ όταν, αντικαθιστώντας την Λότε Λένια, μεταμορφώνεται σε Φράου Φραίντερ, ενώ την ίδια περίοδο γίνεται η κινηματογραφικη μητέρα του Γούντυ Άλλεν, στον Eιρηνοποιό.

Σύζυγος της υπήρξε ο εκλεκτός ηθοποιός Aνδρέας Φιλιππίδης, με το όνομα του οποίου είναι καταχωρημένη στο παλιό μητρώο του ΣEH, με ημερομηνία εγγραφής 2.6.1942.

Πέθανε στην Αθήνα στις 18 Φεβρουαρίου 2004.

Η καταγγελία της Δέσπως Διαμαντίδου…

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Μία σπάνια φωτογραφία της τάξης του ’42 που μας έδωσε η Δήμητρα Μάτου, μητέρα του επίσης απόφοιτου Ανδρέα Παπανδρικόπουλου (74). Πέραν του γεγονότος ότι η ίδια ‘εχει σημειώσει πολλά ονόματα καθηγητών και μαθητών οι μεταγενέστεροι αναγνωρίζουν στους καθηγητές την φιλόλογο / ιστορικό, Ρίτσα Αναστασιάδου, που 24χρονη διακρίνεται στη φωτογραφία και είναι ίσως η μόνη καθηγήτρια που δίδαξε πριν και μετά τον Πόλεμο στη Σχολή.

matou class1942 a

matou class1942 b

πηγή: Δήμητρα Μάτου (42)

Αντιγράφουμε από την ίδια ενότητα τις σημειώσες της Δήμητρας Μάτου (δίχως να είναι βέβαιη η αντιστοίχηση ανά σειρά)

Herr Greulich (Klassenlehrer)

Herr Groß Friedrich (Mathematiklehrer)

κ. Αναστασιάδου Πουλχερία (Ιστορία) (βιογραφικό στην ενότητα “Εκδόσεις /οι δικοί μας Έλληνες”)

κ. Μονογιός Δημήτριος (αρχαία-νέα)

Δαμιανός (Δάμος) Μαυρίδης

Αμβρόσιος Δαρδούγιας

Jakob Νικολαΐδης (Τζακ) 

Μίμης Ιορδανίδης

Πέτρος Παπαπέτρος

Νίκος Ψωμιάδης

Αλέκος Μακρής

Κώστας Θεοφανίδης

Δημοσθένης Καρυωτάκης

Γιάννης Σοφιανόπουλος

Αθηνά Πετροπούλου-Αργυρού

Αμαλία Γκιέζικου-Κλώνη

Μαρία Λαμπρινοπούλου-Κασκαρέλη

Ίρις Στράδη

Σμάρω Κλωνάρη

Μαρία Ραγκούση-Τζαννετάκου

Beata Κατσίκη

Ναταλία Σερράου

Janna Ζάννου-Μελετοπούλου

Αλίκη Κωνσταντοπούλου-Περρωτή

Κατερίνα Φορτούνα

Αλίκη Ψωμιάδου

Δήμητρα Μάτου-Παπανδρικοπούλου

Ντίνα Ασημακοπούλου

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο Σύλλογός μας, επιθυμώντας να στηρίξει τους αποφοίτους στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία, εγκαινίασε τον Μάιο του 2012 έναν κύκλο θεματικών ενημερωτικών συναντήσεων.

Στο πλαίσιο των συναντήσεων αυτών δίνεται η ευκαιρία στους αποφοίτους να έρθουν σε επαφή και να συζητήσουν με διακεκριμένους επαγγελματίες πάνω σε τομείς που άπτονται της εξειδίκευσης και των ενδιαφερόντων τους, και μάλιστα σε ένα περιβάλλον πολύ πιο χαλαρό από αυτό ενός επίσημου δείπνου. Προκειμένου να διεξαχθεί μία ουσιαστική συζήτηση, οι θέσεις είναι περιορισμένες (10-15 άτομα), ενώ τηρείται αυστηρά σειρά προτεραιότητας.

Οι δύο πρώτες συναντήσεις, που πραγματοποιήθηκαν στις αρχές Μαΐου και Ιουνίου 2012, αντίστοιχα, σημείωσαν μεγάλη επιτυχία.

Επικοινωνήστε μαζί μας για να προτείνετε θεματικές συναντήσεις σε τομείς που σας ενδιαφέρουν!

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Λίγα μόλις χρόνια μετά την αποφοίτηση των πρώτων μαθητών της μεταπολεμικής Γερμανικής Σχολής Αθηνών, ιδρύθηκε το 1964 ο πρώτος Σύλλογος Αποφοίτων (υπό την επωνυμία “Σύνδεσμος Αποφοίτων Γερμανικής Σχολής Αθηνών – Γυμνασίου Δαίρπφελντ”), ο οποίος αναγνωρίστηκε από το Πρωτοδικείο Αθηνών τον Ιανουάριο του 1967, ως νομικό πρόσωπο, με πρώτο πρόεδρο τον Παντελή Μ. Παντελούρη και μέλη αποφοίτους των ετών 1962 και 1963. Στο πρώτο Δ.Σ. συμμετείχαν οι: Ίρις Κάππου (’62), Ειρήνη Κηλαϊδίτου (’63), Αγλαϊα Παπουτσάνη (’62), Παναγιώτης Πολυμενόπουλος (’62), Γιώργος Νικολαϊδης (’63), Γιώργος Γεωργουλόπουλος (’62) και Παντελής Παντελούρης (’63).

Ο Σύλλογος του 1964 πρωτοοργάνωσε το 1966 και καθιέρωσε από τότε τις επίσημες Χοροεσπερίδες των Αποφοίτων της Γερμανικής Σχολής Αθηνών.

Από την ονομασία του Γυμνασίου της Σχολής, το οποίο μετά την επαναλειτουργία της ΓΣΑ το 1956 έλαβε το όνομα του πρώτου ιδρυτή της, του Γερμανού αρχαιολόγου Wilhelm Dörpfeld (“Dörpfeld – Gymnasium”) αποκλήθηκαν οι απόφοιτοι της Γερμανικής “Dörpfeldianer” και οι χοροεσπερίδες τους “Ball der Dörpfeldianer”.

Μέχρι τη δεκαετία του ’80 λειτουργούσαν παράλληλα δύο σύλλογοι Αποφοίτων της Γερμανικής Σχολής Αθηνών. Εκείνος των Αποφοίτων της προπολεμικής ΓΣΑ, ο οποίος ιδρύθηκε το 1957 και εκείνος του 1964, ο οποίος περιελάμβανε τους αποφοίτους εκείνους που φοίτησαν στη Σχολή μετά την επαναλειτουργία της το 1956. Η πολύχρονη, αρμονική συνεργασία των δύο συλλόγων έθεσε τις βάσεις για την συνένωσή τους και τη δημιουργία ενιαίου Συλλόγου Αποφοίτων της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, ο οποίος λειτουργεί υπό τη σημερινή του μορφή από το 1982.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

petrogiannis

Ο Κώστας Πετρογιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1941 και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή το 1960, τη χρονιά δηλαδή που αποφοίτησαν οι πρώτοι Έλληνες, δέκα στο σύνολο, μετά το άνοιγμα της σχολής το 1956.

Σπούδασε οικονομικές επιστήμες στο Παναεπιστήμιο του Μονάχου και ολοκλήρωσε τον κύκλο με μία διπλωματική εργασία στην ευρωπαϊκή ιστορία. Αργότερα αποφοίτησε από τη Σχολή Γερμανών Δημοσιογράφων και εργάστηκε αρχικά ως ρεπόρτερ στην ελληνόφωνη ραδιοφωνική εκπομπή του Μονάχου, στην οποία το 1978 ανέλαβε προϊστάμενος.

Το 2009 εξέδωσε το μυθιστόρημά του «Ενέδρα στην οδό Ομήρου» (Εκδόσεις Ηρόδοτος), μία μυθιστορία όπως ο ίδιος την περιγράφει, αφού πρόκειται για κάτι ανάμεσα σε βιογραφία και μυθιστόρημα γύρω από πραγματικά πρόσωπα, τα οποία ο αναγνώστης εύκολα μαντεύει.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

katsabeΗ Κατερίνα Κατσαμπέ–Μαρνέρη γεννήθηκε 23 Αυγούστου του 1956 και είναι απόφοιτος του 1974. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στην Κυτταρολογία και το 1988 πήρε το διδακτορικό της.

Από το 1985 έως το 2004 διατήρησε ιατρείο με Κυτταρολογικό εργαστήριο και εργάστηκε ως κυτταρολόγος στα Δημοτικά Ιατρεία του Δήμου Αθηναίων στο Νέο Κόσμο (1988 έως 1994) από τα οποία και παραιτήθηκε προκειμένου να πολιτευθεί.

Από το 1996 έως το 1998 είχε στον τηλεοπτικό σταθμό TELECITY την επιμέλεια και παρουσίαση ημίωρης εβδομαδιαίας τηλεοπτικής εκπομπής με κοινωνικά θέματα με τίτλο «Η άλλη αλήθεια».

Εξελέγη Δημοτική Σύμβουλος τρεις φορές, πρώτα με τον συνδυασμό «Μάχη για την Αθήνα» του Δημήτρη Αβραμόπουλου (1998-2002), ακολούθως με τον συνδυασμό «Αθήνα Αύριο» της Ντόρας Μπακογιάννη και τέλος με τον συνδυασμό «Αθήνα, Πόλη της Ζωής μας» του Νικήτα Κακλαμάνη.

Το 2002-03 διετέλεσε Αντιδήμαρχος. Επίσης διετέλεσε υπεύθυνη δημοτική σύμβουλος του γραφείου αστέγων και του γραφείου ναρκωτικών, το 2006 Πρόεδρος του κέντρου πρόληψης της εξάρτησης και αγωγής υγείας Αθήνα-Υγεία, αντιπρόεδρος ΟΝΑ και μέλος Δ.Σ. στο δημοτικό βρεφοκομείο, στα νοσοκομεία Ελπίς – Αλεξάνδρα – Γεννηματά, στο ΚΑΕ και στην Αναπτυξιακή Εταιρεία δήμου Αθηναίων και είναι ενεργό μέλος της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρίας.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Οι “Γερμανοί” μας που έμειναν στην Ελλάδα και την αγάπησαν ίσως πιό πολύ από πολλούς Έλληνες ήταν αρκετοί. Κάποιοι από αυτούς έμειναν μεγάλο διάστημα στη χώρα μας και έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της εικόνας και του κλίματος που επικράτησε στη Σχολή. Δεν ήταν όλοι τους καθηγητές, δεν ήταν ούτε καν μαθηματικοί, φυσικοί και χημικοί, αφού αυτά τα μαθήματα διδάσκονταν στα γερμανικά.

Όλοι οι διευθυντές της Σχολής άφησαν το δικό τους στίγμα, προσωπικότητες που δεν δίδαξαν όπως ο Goetz Funk, ο διαχρονικός γυμναστής Gerd Hilbrecht, ο Joachim Zeidler, ο κέρβερος της Σχολής η Maria Di Lernia και τόσοι άλλοι δεν θέλουμε να ξεχαστούν. Θέλουμε οι νεώτεροι να τους γνωρίσουν και ας μην τους συνάντησαν.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

SchmidtΗ Ursula Schmidt γεννήθηκε στο Βόλο το 1932. Φοίτησε για λίγο στην στην Γερμανική Σχολή στην Αραχώβης μαζί με τους αδελφούς της Dieter και Heinz-Helmut (Heiner) Schmidt, πατέρα του Νίκου Σμιτ, απόφοιτου του ’85.

Σπούδασε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις στη Γερμανία και επιστρέφοντας εργάστηκε στο ξενοδοχείο “Μεγάλη Βρετανία” μέχρι το 1957, όταν και μετακόμισε στη Σχολή, έπειτα από πρόσκληση του πρώτου μεταπολεμικού διευθυντή Dr. Helmut Flume.

Στη Σχολή έμεινε 35 χρόνια και από το πόστο της γραμματέως υποστήριξε όλους τους μεταπολεμικούς διευθυντές, πέντε συνολικά, αφού ο Dr. Joachim Zeidler έκανε διπλή θητεία.

Το 1977 παρασημοφορήθηκε εκ μέρους του Προέδρου της Ο.Δ. της Γερμανίας για την εν γένει προσφορά της στην ελληνογερμανική προσέγγιση. Στην τελετή παρασημοφορήθηκαν και οι Γεώργιος Δημητράκος και Τιμολέων Δημόπουλος, ενώ τα παράσημα επεδόθησαν από τον Γερμανό Πρέσβη Dirk Oncken, πατέρα της Emily Oncken-Haber, απόφοιτου του ’75 και μετέπειτα Γ.Γ. του Υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας.

Απεβίωσε την 1.9.2022

“Έφυγε” η Ursula Schmidt…

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

axelos(*) αν δεν είχε φύγει από το σχολείο θα αποφοιτούσε το 1942

Ο Κώστας Αξελός γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Ιουνίου 1924 και ήταν γιός εύπορης οικογένειας. Ο πατέρας του, από το Ρέθυμνο, ήταν παθολόγος, διευθυντής στον Ευαγγελισμό και η μητέρα του καταγόταν από παλιά αθηναϊκή οικογένεια. Τις πρώτες και τις γυμνασιακές του σπουδές τις έκανε στη Σχολή Μακρή και στο Βαρβάκειο Λύκειο παρακολουθώντας παράλληλα το Γαλλικό Ινστιτούτο και τη Γερμανική Σχολή. Στη συνέχεια εγγράφεται στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών και κάνει εκτός από νομικές και οικονομικές σπουδές.

Ο πόλεμος τον προσανατολίζει προς την πολιτική και κατά τη διάρκεια της Κατοχής παίρνει εναργά μέρος στην Αντίσταση, και αμέσως μετά κατά τον Εμφύλιο οργανώνεται στο ΚΚΕ από το οποίο θα διαγραφεί το 1945. Μετά την διαγραφή του και την συνακόλουθη καταδίκη του σε θάνατο από στρατοδικείο, θα διαφύγει στο Παρίσι (όπου και θα ζήσει μέχρι τον θάνατό του) με το θρυλικό πλοίο «Ματαρόα» και με την αμέριστη βοήθεια του Οκτάβιου Μερλιέ, έχοντας μαζί του μια ανεπανάληπτη συντροφιά: τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Κώστα Παπαϊωάννου, τη Μιμίκα Κρανάκη, τον Νίκο Σβορώνο, τον Κώστα Κουλεντιανό, κ.ά.

Στη Γαλλία εργάστηκε από το 1950 ώς το 1957 στο Εθνικό Κέντρο Ερευνας, ετοιμάζοντας και τις διατριβές του, τις οποίες υποστήριξε το 1959 και είχαν θέμα: «Ο Ηράκλειτος και η φιλοσοφία» και «Ο Μαρξ στοχαστής της τεχνικής». Δίδαξε για πολλά χρόνια στη Σορβόννη (1962-1973) αλλά ποτέ δεν έγινε καθηγητής, γιατί πίστευε ότι «το πανεπιστήμιο δεν είναι ο χώρος της ριζικής σκέψης».

Το πρώτο του βιβλίο κυκλοφόρησε πολύ νωρίς, το 1952, με τίτλο «Οι φιλοσοφικές δοκιμές». Από τότε έχει δώσει πολλά βιβλία τα οποία κυκλοφόρησαν και στα ελληνικά, αφού παρά την επιλογή του να ζήσει μόνιμα στο Παρίσι δεν ξέχασε ποτέ τη χώρα του.

Το 1992 το Πάντειο Πανεπιστήμιο τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα, ενώ μόλις τον Απρίλιο του 2009 με τον ίδιο τρόπο τον τίμησε και η Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Απεβίωσε στις 4 Φεβρουαρίου 2010.

Στο αρχείο της ΕΡΤ υπάρχoυν δύο εξαιρετικές συνεντεύξεις του, όπου στην πρώτη ο ίδιος αφηγείται τη ζωή του από τα παιδικά του χρόνια, τα χρόνια των σπουδών στο Παρίσι, το έργο του εν γένει κάνοντας και μία αναφορά στη Γερμανική Σχολή της οδού Αραχώβης (00:14:07), αλλά και στη δεύτερη (00:10:09), όπου γίνεται αναφορά στη Σχολή και το Γαλλικό Ινστιτούτο.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Οι καθηγητές που έχουμε επιλέξει φαίνεται ότι είναι σχεδόν όλοι “φιλόλογοι”. Τούτο συμβαίνει διότι οι μαθηματικοί, οι φυσικοί, οι χημικοί, οι βιολόγοι ήταν και είναι Γερμανοί. Είχαμε δε την τύχη οι ‘Ελληνες φιλόλογοι, ιστορικοί και θεολόγοι να είναι πραγματικά “τεράστια μεγέθη”, από τον Γιώργο Δημητράκο έως τον Ιδομενέα Παπαδάκη, τον Οδυσσέα Λαμψίδη, τον Νίκο Ασωνίτη, τον Αλέκο Παπαγεωργίου, τον Παναγιώτη Στάμο και τον Τίμο Δημόπουλο, που οι παλαιότεροι είχαν την τύχη να τους έχουν απέναντί τους καθημερινά, αφήνοντας επάνω μας ίχνη που δεν ξεβάφονται. Μάθαμε Όμηρο και Παπαδιαμάντη και διδαχθήκαμε τη γλώσσα σε μία πολύ δύσκολη περίοδο καλύτερα από το αν πηγαίναμε σε ελληνικά σχολεία.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

HoeflinghausO Karlhans Höflinghaus γεννήθηκε το 1917 και ήταν ο πρώτος μεταπολεμικός Πρόεδρος του Συμβουλίου της Γερμανικής Σχολής. Διετέλεσε μέλος του Ελληνογερμανικού Επιμελητηρίου, της Γερμανικής Λέσχης «Φιλαδέλφεια» και εν γένει η ζωή του χαρακτηριζόταν προ πάντων από την προθυμία του να αναλαμβάνει δημόσια και σε υπέρμετρο βαθμό την ευθύνη για τα τιμητικά αξιώματα που κατείχε.

Σαν Αντιπρόεδρος της Ενώσεως Γερμανικών Νεκροταφείων στην Ελλάδα, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, συνέβαλε αποφασιστικά ώστε να δημιουργηθούν και να φροντίζονται αξιοπρεπώς στρατιωτικά νεκροταφεία.

Το Γερμανικό Κέντρο Επαφών και Πληροφόρησης – θυγατρικό της Γερμανικής Λέσχης «Φιλαδέλφεια» συνιδρύθηκε από αυτόν και η Ευαγγελική γερμανόφωνη εκκλησία είχε βρει στο πρόσωπό του έναν άξιο αντιπρόσωπο.

Τέλος, σαν απόφοιτος της Σχολής διετέλεσε μέλος του Συλλόγου των Αποφοίτων την περίοδο 1982-1984.

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 15 Σεπτεμβρίου 1987 ύστερα από μακρόχρονη ασθένεια την οποία άντεξε με μεγάλη υπομονή.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

rallisΟ Γεώργιος Ράλλης γεννήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1918 και καταγόταν από οικογένειες με πλούσια παράδοση στην πολιτική ζωή της Ελλάδας, τόσο από την πλευρά του πατέρα του όσο και από την πλευρά της μητέρας του. Προπάππους του ήταν ο Γεώργιος Α. Ράλλης, νομικός και πολιτικός και παππούς του ήταν ο Δημήτριος Ράλλης, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας στα προπολεμικά χρόνια.

Σχολείο πήγε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών και ήταν συμμαθητής με τη Δέσπω Διαμαντίδου και τον Απόστολο Πίτσο στην Γ’ Τάξη τη χρονιά 1926-27. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών απ’ όπου αποφοίτησε το 1939 και κατατάχθηκε στον Στρατό και η κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου τον βρήκε να υπηρετεί ως ανθυπίλαρχος στο Ιππικό αλλά με την κατέρρευση του μετώπου επέστρεψε στην Αθήνα και ασχολήθηκε με τη δικηγορία.

Εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Αθηνών με το Λαϊκό Κόμμα το 1950. Διετέλεσε υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως (1954–1956) και υπουργός Δημοσίων Έργων και Συγκοινωνιών (1956–1958), υπουργός Εσωτερικών (1961–1963) και Δημοσίας Τάξεως και προσωρινός υπουργός Κοινωνικής Προνοίας, θέση στην οποία τον βρήκε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, όπου εξορίστηκε στην Κάσο

Στην πρώτη κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Καραμανλή το 1974, ανέλαβε το Υπουργείο Προεδρίας της Κυβερνήσεως, κατόπιν ανέλαβε το Υπουργείο Παιδείας για να εισηγηθεί την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση με την υποχρεωτική εννιάχρονη εκπαίδευση και την καθιέρωση της δημοτικής σε όλες της βαθμίδες της εκπαίδευσης και της Διοίκησης.

Το 1978 ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών και ολοκλήρωσε τις διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, υπήρξε δε ο πρώτος Έλληνας υπουργός Εξωτερικών που επισκέφθηκε την Μόσχα μετά την Μεταπολίτευση.

Με την άνοδο του Κ. Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ανέλαβε πρωθυπουργός της Ελλάδας (από τις 9 Μαΐου 1980) και ενάμισυ χρόνο μετά στις 19 Οκτωβρίου του 1981 έχασε τις εκλογές από τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Στις 29 Μαρτίου του 1993, παραιτήθηκε από βουλευτής και αποσύρθηκε οριστικά από την πολιτική, αλλά μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής του, διατήρησε πολιτικό γραφείο επί της οδού Ακαδημίας στην Αθήνα.

Πέθανε από ξαφνική καρδιακή προσβολή στις 15 Μαρτίου 2006 σε ηλικία 87 ετών.

Το βιβλίο του Γ. Ράλλη από τις εκδόσεις Παρισιάνου…

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

dimakou kiaou frossoΗ Αγγελική – Ευφροσύνη Δημάκου γεννήθηκε το 1946 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1964. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου και εργαστηκε ως δικηγόρος αλλά παράλληλα δίδαξε και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Έχει διατελέσει αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και μέλος της Ενωτικής Κίνησης Δικηγόρων. Έχει υπογράψει «ναι» στο σχέδιο Ανάν ως ακαδημαϊκός και είναι μέλος της προδικτατορικής νεολαίας της Αριστεράς. Συνυπέγραψε την αντίσταση των αριστερών πολιτών, προκειμένου να βοηθήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να εξασφαλίσει δυναμική παρουσία στο Κοινοβούλιο στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Είναι, επίσης, ιδρυτικό μέλος της ΕΜΙΑΝ (Εταιρεία Μελέτης Ιστορίας της Αριστερής Νεολαίας).

Στις 17 Μαΐου 2012, κατά τον διορισμό της Υπηρεσιακής Κυβέρνησης Παναγιώτη Πικραμμένου από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια, ανέλαβε το Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων μέχρι τη διενέργεια εκλογών στις 17 Ιουνίου 2012. Στις 28 Αυγούστου 2015 ανέλαβε εκ νέου το ίδιο υπουργείο μέχρι τη διενέργεια εκλογών στις 20 Σεπτεμβρίου 2015.

Είναι παντρεμένη με τον δημοσιογράφο και πρώην πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ, Νίκο Κιάο.

Δείτε τις αναφορές για την Φρόσω Δημάκου…

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

melanataliaΗ Νάτα Μελά γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου του 1923 στην Κηφισιά Αττικής και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή το 1941. Μεγάλωσε σε μεγαλοαστικό περιβάλλον με ιστορικές ρίζες. Είναι εγγονή του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά και της Ναταλίας Δραγούμη. Ο πατέρας της ήταν ο Μιχαήλ Μελάς και η μητέρα της ήταν κόρη του Ιωάννη Πεσμαζόγλου, ιδρυτή της Εθνικής Τράπεζας μαζί με το Γεώργιο Σταύρου. Η γιαγιά της από την πλευρά του πατέρα της προερχόταν από το γένος Δραγούμη και ήταν αδελφή του Ίωνα Δραγούμη και κόρη του Στέφανου Δραγούμη.

Το 1942 πήγε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.) της Αθήνας, με καθηγητές τον Κώστα Δημητριάδη και τον Μιχάλη Τόμπρο και εργάστηκε στο εργαστήριο του Θανάση Απάρτη. Αποφοιτώντας, το 1948, δούλεψε για ένα διάστημα με τον Δημήτρη Πικιώνη για τη στήλη στον τάφο του Μητροπολίτη Χρύσανθου και αργότερα για το Μνημείο Πεσόντων στο Λεόντιο της Νεμέας στην Πελοπόννησο. Εκείνο το διάστημα κατασκεύασε τις προτομές, του Στέφανου Δραγούμη στο Ζάππειο και του Γεωργίου Πεσμαζόγλου στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, όπου η επιρροή του Πικιώνη είναι εμφανής.

Μετά την αποφοίτησή της άνοιξε δικό της εργαστήριο στον τελευταίο όροφο ενός σπιτιού στη Βασιλίσσης Σοφίας και λίγο αργότερα, το 1945, στον στάβλο ενός σπιτιού στην οδό Μουρούζη. Εκεί μαζεύονταν, μεταξύ άλλων, ο Νίκος Εγγονόπουλος, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Γιάννης Μόραλης κ.α. Το 1951 παντρεύτηκε τον αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη (1913 – 1993) με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη και την Αλεξάνδρα και για δέκα χρόνια έπαψε να δουλεύει, ασχολούμενη με την κατασκευή σκηνικών στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν.

Αρχικά δούλεψε με μάρμαρο και πέτρα, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν επέστρψε από το Παρίσι, όπου είχε μάθει να δουλεύει με το οξυγόνο, στράφηκε στη χρήση του μετάλλου, υιοθετώντας τα διδάγματα της αφηρημένης τέχνης, που κυριαρχούσε στην καλλιτεχνική σκηνή της Δύσης, χρησιμοποιώντας “ready-made” σιδηρικά και εργαλεία, τα οποία προμηθεύεται από την οδό Αθηνάς. Αντλεί τα θέματά της από το φυσικό κόσμο, πτηνά και ζώα – κοκόρια, κριάρια, ταύρους, κατσίκες, περιστέρια – και από την ελληνική μυθολογία.

Η Ναταλία Μελά παρουσίασε τις δημιουργίες της σε ατομικές εκθέσεις (Αθήνα 1963 και 1964, Βιέννη 1965, Νέα Υόρκη 1970), καθώς και σε διεθνείς εκθέσεις στη Μπιενάλε Σάο Πάολο της Βραζιλίας 1965, στο Παρίσι – Salon de la jeune sculpture 1976, 1967. Τα έργα της βρίσκονται σε δημόσιους χώρους και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Πρόσφατα παρουσίασε ένα κύκλο 35 γλυπτών από χαρτί με τίτλο “τα χάρτινα“.

Ναταλία Μελα – wikipedia…

Ένα αφιέρωμα του Μανώλη Νταλούκα για τη Νάτα Μελά…

Απεβίωσε στις 14 Απριλίου 2019 σε ηλικία 96 ετών…

Η Griechenland Zeitung για τη Νάτα Μελά…

Μία σπάνια φωτογραφία της Νάτας Μελά

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

beckmann helmut kongou 1Ο Helmut Beckmann γεννήθηκε στην πόλη Hagen (Βόρειος Ρηνανία-Βεστφαλία). Ο πατέρας του πολιτικός μηχανικός, υφηγητής του Πανεπιστημίου του Mannheim είναι πεσών του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου στη Γαλλία (1918) με συνέπεια ο νεαρός να μεγαλώσει ορφανός κοντά στους γονείς της μητέρας του. Παππούς του εκ μητρός ο γνωστός αρχιτέκτονας-πολεοδόμος August Hunig. Από την ηλικία των 13 ετών, ο μικρός ανεδείχθη σε δεξιοτέχνη του πνευστού μουσικού οργάνου, τρομπόνι, κληρονομώντας την μεγάλη του αγάπη προς την κλασσική μουσική από την μητέρα του, διακεκριμένη πιανίστα στο γερμανικό χώρο, που πέθανε το 1956.

Τελείωσε το ουμανιστικό γυμνάσιο της πόλεως Hagen και σπούδασε Φιλοσοφία, Αρχαιολογία, Κλασσικές γλώσσες (Λατινικά και Αρχαία Ελληνικά) και Γερμανική Φιλολογία στο Μπρέσλαου (σημερινό Βρότσλαβ/Πολωνίας) και την Κολωνία. Από το 1940-43 υπηρέτησε ως «μοναδικός εξ αίματος απόγονος», μεταξύ άλλων και στην Ελλάδα, κάνοντας διαλέξεις και ξεναγήσεις στην Κρήτη και την Αθήνα για την επιμόρφωση των γερμανών στρατιωτών. Αφέθη ελεύθερος από την αμερικανική αιχμαλωσία πολέμου το 1945 – χωρίς επιβαρυμένο πολιτικό παρελθόν – ενώ είχε αρνηθεί την απονομή του βαθμού του αξιωματικού, παρ΄όλο το υψηλό μορφωτικό του επίπεδο, από τις χιτλερικές ένοπλες δυνάμεις.

Από το 1946-57 υπηρετεί ως καθηγητής του Dörpfeld Gymnasium στο Wuppertal. Από το 1957-67 υπηρετεί στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, Dörpfeld Gymnasium, ως καθηγητής-φιλόλογος μέχρι το 1961 και από το 1961-67 ως Διευθυντής του σχολείου, ενώ του έχει προηγουμένως απονεμηθεί ως επίσημος τίτλος, ο υπηρεσιακός χαρακτηρισμός, Διευθυντής Μέσης Εκπαίδευσης (Oberstudiendirektor, OStD).

Μετά από μακρόχρονες προσωπικές προσπάθειες καταφέρνει το τελευταίο έτος υπηρετήσεώς του στην Ελλάδα να θέσει τον θεμέλιο λίθο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών στο Μαρούσι. Από το 1968-1979 υπηρετεί ως Διευθυντής του ουμανιστικού γυμνασίου Konrad Duden στην Wesel (Βόρειος Ρηνανία-Βεστφαλία) μέχρι την συνταξιοδότησή του.

Έχει ασχοληθεί επισταμένως με τη Νεοελληνική Λογοτεχνία και έχει μεταφράσει την Ιστορία της στα γερμανικά. Εκτός αυτών από το 2004 εκδίδει Ποίηση και Πεζογραφήματα στον εκδοτικό οίκο του Βερολίνου Frieling και Huffmann.

Κατέχει άριστα την λατινική και αρχαία ελληνική γλώσσα.

Νυμφεύθηκε την πρώην μαθήτριά του, Ελληνίδα, νομικό-δικηγόρο, Ντόλλυ Κόγκου-Beckmann (απόφοιτο 1966) και διέμεναν τα τελευταία χρόνια στο Μόναχο, το Λουγκάνο Ελβετίας και την Βουλιαγμένη Αττικής.

Απεβίωσε τον Νοέμβριο του 2017.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

flumeΟ Helmut Flume γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου του 1905 στο Lünen της Βεστφαλίας και πήγε σχολείο στο Ντόρτμουντ. Το 1924 ξεκίνησε σπουδές Γερμανικών, Ελληνικών και Λατινικών στα Πανεπιστήμια του Τύμπινγκεν, του Μονάχου και της Βόννης. Από το 1929 έως το 1931 έκανε την πρακτική του άσκηση στο Γυμνάσιο του Ντόρτμουντ και από το 1931 έως το 1940 εργάστηκε ως σύμβουλος σπουδών διαδοχικά στο Ντόρτμουντ, στο Peine και στο Braunschweig.

Το 1940 ήρθε στο Βόλο σαν επικεφαλής της Γερμανικής Ακαδημίας και με την οικογένειά του έζησε την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Στο Βόλο έμεινε μέχρι το 1943 αλλά δεδομένων των κακών συνθηκών διαβίωσης αλλά και του γεγονότος ότι οι μαθητές της Ακαδημίας σταδιακά εντάσσονταν στους αντάρτες μετατέθηκε στην Γερμανική Ακαδημία στο Βουκουρέστι. Εκεί έζησε την υποταγή της Ρουμανίας η οποία το 1944 βρέθηκε σε ρώσικη κατοχή, από την οποία η γυναίκα του και τα παιδιά του κατάφεραν να διαφύγουν μαζί με τα γερμανικά στρατεύματα που αποχωρούσαν.

Μετά την επιστροφή του στη Γερμανία αναγορέυτηκε σε διδάκτορα της Φιλοσοφίας από το Πανεπιστήμιο της Βόννης και δίδαξε έως το 1956. Εκείνη τη χρονιά ήρθε ως διευθυντής στη Γερμανική Σχολή Αθηνών στην οδό Μετσόβου 4 και πήρε μέρος στην μεταπολεμική ανασυγκρότησή της.

Φεύγοντας από την Αθήνα πήγε ως Διευθυντής Σπουδών στο Ντύσελντορφ και όταν συνταξιοδοτήθηκε άρχισε μεταφράσεις έργων από τη νεοελληνική λογοτεχνία, ως εκ τούτου η Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας τον ανεκήρυξε επίτιμο μέλος.

Οι μεταφράσεις του περιλαμβάνουν την «Μεγάλη Χίμαιρα» του Μ. Καραγάτση, το «Όνειρο στο Κύμα» το Αλ.Παπαδιαμάντη, την «Αίθουσα του Θρόνου» του Τάσου Αθανασιάδη, τη «Γαλήνη» του Ηλία Βενέζη κ.α., ενώ το 1993 απέδωσε στα ελληνικά την «Ιφιγένεια» του Γκαίτε.

Απεβίωσε στις 25 Ιουνίου 1999 στο Bad Reichenhall σε ηλικία 94 ετών.

Στη μνήμη του πρώτου Διευθυντή της μεταπολεμικής Γερμανικής Σχολής Αθηνών, Oberstudiendirektor a..D. Dr.Helmut Flume πνευματικού ανθρώπου, παιδαγωγού και λογοτέχνη το Δ.Σ. του Συλλόγου κατέθεσε στο Ταμείο Υποτροφιών το ποσό των Δρχ. 50.000.

https://comdeg.eu/compendium/artikel/97015/

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

kyriakos alekosΟ Αλέκος Κυριακός γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1922, όπου και τέλειωσε το Δημοτικό. Το 1936 ο πατέρας του, που εργαζόταν σε μία γερμανική εταιρεία, μετατέθηκε στην Ελλάδα γεγονός, που το δέχθηκε με ανακούφιση αφού ήταν ο μοναδικός μαθητής στο σχολείο του που αρνιόταν να ενταχθεί στη νεολαία του Χίτλερ. Στην Αθήνα πήγε αρχικά σε ελληνικό σχολείο και ένα χρόνο μετά το 1938 πήγε στη Γερμανική Σχολή, όταν διαπίστωσε την ύπαρξη της.

Το 1941, όταν εισέβαλαν οι Γερμανοί στην Αθήνα τα μαθήματα λιγόστεψαν και ανάλαβε ο Βύρων Θεοδωρόπουλος να διδάξει, και μάλιστα στο σπίτι του Πέτρου Μόρντο, ώστε να μπορέσουν οι μαθητές να πάρουν το Abitur (ανάμεσα σ’ αυτούς δε ήταν και ο Μιλτιάδης Καρύδης, ο Θέμις Πάνος, ο Kurt Goldberg κ.α.)

Μέσα στο πόλεμο έκανε διάφορες δουλειές, ενώ μετά από αυτόν πήγε ένα χρόνο στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στο εργαστήριο του Μ.Τόμπρου. Επειδή οι Σχολές είχαν παραμείνει κλειστές στον πόλεμο έμαθε τη μαρμαρογλυφία εργαζόμενος στα μαρμαράδικα της οδού Αναπαύσεως.

Το 1948 έκανε την πρώτη και μοναδική ατομική του έκθεση με γλυπτά στην Αθήνα στον Παρνασσό. Αμέσως μετά έφυγε για τη Νέα Υόρκη, όπου έμεινε ένα χρόνο συναναστρεφόμενος με ανθρώπους της Τέχνης όπως ο Θεόδωρος Στάμος, ο Τρούμαν Καπότε κ.α. που του συνέστησε ο καθηγητής και μεταφραστής Κίμων Φράιερ. Μετά από ένα χρόνο στη Νέα Υόρκη μετακόμισε στην Πενσυλβάνια όπου εργάστηκε επάνω σε ξύλο, μπρούτζο και υαλοβάμβακα.

Επί πέντε χρόνια δίδαξε γλυπτική στο Wyomissing Institute of Fine Arts και έκανε διάφορες εκθέσεις με προτομές, πορτραίτα κυρίως για ιδώτες συλλέκτες. Το 1976 παρουσίασε τρία έργα στο Balch Institute στη συνοπτική έκθεση “Η Ελληνική Προοπτική – Η Συμβολή των Ελλήνων Καλλιτεχνών στην τέχνη των ΗΠΑ”, όπου το μεγαλύτερο έργο του, και επίκεντρο της έκθεσης είναι ένα υπερμεγέθες “πούμα”, που έκτοτε θα χρησιμοποιηθεί ως σήμα στα έντυπα του Πανεπιστημίου. Ένα χρόνο μετά το 1977 στήθηκε ένα μνημειώδους μεγέθους λιοντάρι στη κεντρική αίθουσα του Allentown Museum of Art, ανάμεσα σε ένα έργο του Rodin και της Barbara Hepworth, ενώ το 1995 ήταν ένας από τους έξι καλλιτέχνες που επέλεξε το Ελληνικό Πνευματικό Κέντρο του Παρισιού για να αντιπροσωπεύσει την Ελλάδα στην “Triennale De Sculpture” στο Jardin Des Plants.

Από το 1979 άρχισε να μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ και το 1986 πλέον μετακόμισε οριστικά στην Αθήνα, όπου διατηρεί επαφή με συμμαθητές του από τη Γερμανική Σχολή, ανάμεσα σε αυτούς και τη Νάτα Μελά.

Ξύλινα έργα του βρίσκονται ατην Εθνική Πινακοθήκη, στο παρεκκλήσι του Albright College στο Reading της Pennsylvania, μπρούτζινα (π.χ. η Sappho) στην Πινακοθήκη του Oakland, στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Φιλαδέλφεια και αλλού.

Απεβίωσε στις 4 Απριλίου 2019

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

pantelourisΟ Παντελής Παντελούρης γεννήθηκε το 1945 και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών το 1963. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (FU) ως υπότροφος της γερμανικής κυβέρνησης.

Την περίοδο της δικτατορίας διέφυγε από την Ελλάδα στο τότε Δυτικό Βερολίνο, όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος στο γερμανικό ραδιόφωνο (Sender Freies Berlin, SFB), υπήρξε ανταποκριτής της ελληνικής εκπομπής της Deutsche Welle, της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας και συνεργάτης πολλών ελληνικών ΜΜΕ.

Διετέλεσε μέχρι την είσοδο του στο ελληνικό δημόσιο Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Ξένων Ανταποκριτών στο διηρημένο Βερολίνο και μέλος της Διεθνούς Δημοσιογραφικής Ομοσπονδίας και της Γερμανικής Ένωσης Δημοσιογράφων (DJV).

Υπηρέτησε ως Ακόλουθος ή Σύμβουλος Τύπου στη Βόννη, το Βερολίνο, το Μόναχο, το Αμβούργο, τη Βιέννη και την κεντρική υπηρεσία του Υπουργείου Τύπου & ΜΜΕ στην Αθήνα (μετέπειτα Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης & Επικοινωνίας). Το 2001 διετέλεσε Δ/ντής του Γραφείου Φραγκφούρτης του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, το οποίο οργάνωσε την συμμετοχή της Ελλάδας ως τιμώμενης χώρας στη Διεθνή Εκθεση Βιβλίου. Αποχώρησε από τη θέση του Διευθυντού Τύπου & Επικοινωνίας της πρεσβείας της Ελλάδος στο Βερολίνο την άνοιξη του 2012, βάσει του νόμου περί «προσυνταξιοδοτικής διαθεσιμότητας», μετά από δημόσια υπηρεσία 34 ετών – εκ των οποίων 28 έτη σε διπλωματικές και προξενικές αρχές της Ελλάδος στο γερμανόφωνο χώρο.

Από το 1964, ένα έτος δηλαδή μετά την αποφοίτησή του, έλαβε την πρωτοβουλία ίδρυσης του Συλλόγου Αποφοίτων της μεταπολεμικής ΓΣΑ και χρημάτισε πρώτος πρόεδρος του για τρεις θητείες. Παρέμεινε τυπικά πρόεδρος μέχρι το 1974, παρόλο που δεν βρισκόταν πια στην Ελλάδα, προκειμένου να αποτραπεί η επιδιωκόμενη τότε από τη δικτατορία άλωση του Συλλόγου. Οργάνωσε με ξεχωριστή επιτυχία τις πρώτες χοροεσπερίδες του Συλλόγου, στις οποίες έδωσε από το 1964 τον τίτλο „Ball der Dörpfeldianer”. Και μετά την αποχώρησή του παρέμεινε δίπλα στον Σύλλογο βοηθώντας και συμμετέχοντας στις εκδηλώσεις του.

Στην διάρκεια της υπηρεσιακής παραμονής του στην Αθήνα εξελέγη και πάλι δύο φορές πρόεδρος (1998-2002) και μία Αντιπρόεδρος (2003-2004) και καθιέρωσε, μεταξύ άλλων, την έκδοση του Συλλόγου «Γράμμα από το Μαρούσι», που διαδέχθηκε το 1998 το περιοδικό του συλλόγου “Der Doerpfeldianer”.

Για τη συμβολή του στην προώθηση των ελληνογερμανικών σχέσεων έχει τιμηθεί από διάφορους γερμανικούς φορείς. Το 1998 ο Πρόεδρος της Γερμανικής Δημοκρατίας του απένειμε τον γερμανικό Μεγαλόσταυρο. Επικοινωνία: ppantelouris@gmail.com

Thomas Schmid: “PANTELIS PANTELOURIS – Der Grieche”…

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

alexandra20nomidou202Η Αλεξάνδρα Νομίδου γεννήθηκε το 1949 και είναι απόφοιτος του 1967. Άρχισε μουσικές σπουδές σε ηλικία 6 ετών στο Ωδείο Αθηνών και απεφοίτησε το 1970 με Α’ βραβείο παμψηφεί (τάξη Μαρίας Χαιρογιώργου-Σιγάρα).

Το 1972, με υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνησης, πήγε στο Παρίσι και συνέχισε σπουδές με τον Pierre Sancan, και τον Pierre Fiquet. Kατόπιν φοίτησε στο Conservatoire Europeen de Musique de Paris, στην τάξη της Yvonne Lefebure (εκεί το 1977 η Επιτροπή της απένειμε το Diplome Europeen CEMP). Διδάχτηκε επίσης από τον Yevgeni Malinin (1982 και 1983).

Με υποτροφία του Tanglewood Music Center, πήγε το 1985 στις ΗΠΑ και παρακολούθησε ανώτερα μαθήματα πιάνου και μουσικής δωματίου με τους Leon Fleisher και Peter Serkin. Συμμετείχε επίσης σε συναυλίες μουσικής δωματίου στο Festival of Tanglewood.

Έχει δώσει πολλά κοντσέρτα στη Γαλλία (Salle Gaveau, Radio France, Festival de Paris, Festival d’ Automme, Menton, Lyon, Brive, κ.λπ.) και σε άλλες χώρες του εξωτερικού (Ελβετία, Αγγλία, Βέλγιο, ΗΠΑ). Έπαιξε ως σολίστ με την Ορχήστρα Δωματίου της Νορβηγίας, τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βουδαπέστης, τις ΚΟΑ και ΚΟΘ καθώς και με συγκροτήματα μουσικής δωματίου (κυρίως με το γαλλικό κουαρτέτο Via Nova). Με την βιολοντσελίστα αδελφή της Μαριάννα (65) και τον βιολιστή Σ. Κυριαζόπουλο σχημάτισε το «Trio Hellenique» με πολλές εμφανίσεις σε όλο τον κόσμο.

Έχει ηχογραφήσει δύο δίσκους τον ένα με τα έργα του Ρ. Σούμαν «Davidsbundlertaenze» και «Kinderszenen» (1986) και τον άλλο με βαλς των Μπραμς, Σούμπερτ και Ραβέλ. Από το 2005 δημιούργησε στην Αθήνα τον κύκλο συναυλιών «Γύρω από το Πιάνο», του οποίου είναι η καλλιτεχνική διευθύντρια. Το Απρίλιο του 2011, στη μνήμη του λυκειάρχη Ιδομενέα Παπαδάκη, παρουσίασε στην Aula μουσική παράσταση με θέμα την Clara Schumann. Ζει και εργάζεται στο Παρίσι.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Κάντε Εγγραφή στο εβδομαδιαίο Newsletter

* indicates required
Συμπληρώστε το e-mail σας