Τιμώμενο πρόσωπο ο Στέλιος Παπαπέτρου στο κέντρο του ταμπλώ
Ο Θάνος Ιωαννίδης, απόφοιτος του ’73 έστειλε πολλές φωτογραφίες από την “Βραδιά Αποφοίτων”, που είχε πιο πολύ κόσμο από την περυσινή αντίστοιχη, όμως είδαμε περισσότερο κόσμο από τις παλιές τάξεις και λιγότερο από τις πρόσφατες.
Απεβίωσε την Τρίτη 10 Ιουνίου 2025 ο Δημήτρης Ανάργυρος σε ηλικία 85 ετών. Την είδηση μας μετέφερε ο Πέτρος Πετρακόπουλος συμπληρώνοντας ότι ήταν ο αρχαιότερος καθηγητής της Γερμανικής Σχολή Αθηνών και εργάστηκε ως γυμναστής στην Σχολή από το 1970 έως το 1972.
Καταγόταν από την ιστορική οικογένεια των Αναργύρων στις Σπέτσες, γνωστή κυρίως από τον εθνικό ευεργέτη Σωτήριο Ανάργυρο. Από πολύ μικρός ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, ο οποίος ήταν σε όλη του την ζωή, η μεγάλη του αγάπη. Υπήρξε κολυμβητής στον Εθνικό Αθηνών και Πρωταθλητής Ελλάδος και Βαλκανιονίκης, με πολλές διακρίσεις και με συμμετοχές στην Εθνική Ομάδα Κολύμβησης.
Ήταν ευρύτατα αναγνωρισμένος για τη συμμετοχή του σε εθελοντικές και κοινωνικές δράσεις στις Σπέτσες. Συμμετείχε ενεργά σε εθελοντικά δίκτυα και εκδηλώσεις, συμβάλλοντας σημαντικά στην κοινωνική ζωή του νησιού. Χαρακτηριστικά, από το 2011 είχε οργανώσει ομάδες εθελοντών για τη στήριξη αθλητικών αγώνων (π.χ. στο πλαίσιο των αγώνων δρόμου Spetses Mini Marathon) και άλλων δημόσιων γεγονότων, αναλαμβάνοντας την εθελοντική οργάνωση και υποστήριξη των διοργανώσεων. Μέσα από τη δράση του αυτή ενίσχυσε την εικόνα των Σπετσών ως δημοφιλούς αθλητικού και τουριστικού προορισμού.
Η κηδεία του θα γίνει την Παρασκευή 13 Ιουνίου στο Α’ Νεκροταφείο.
Η Ασπασία Μπάνου γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 88. Ξεκίνησε μαθήματα φλάουτου με τη Στέλλα Γαδέδη στο Ωδείο Athenaeum, απ’ όπου κι έλαβε Δίπλωμα Φλάουτου με Άριστα παμψηφεί και Πρώτο Βραβείο. Συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι με τον Pierre-Yves Artaud και την Christine Bureau στο Conservatoire d ’Asnieres sur Seine, όπου και ολοκλήρωσε τον Ανώτερο Κύκλο Σπουδών με Πρώτο Βραβείο παμψηφεί και μετάλλιο εξαιρετικής επίδοσης.
Το 1987 στο Διεθνή Διαγωνισμό “Τα νιάτα κάνουν μουσική” στο Μιλάνο κέρδισε το Πρώτο Βραβείο.
Έχει λάβει μέρος σε master-classes φλάουτου με διάσημους φλαουτίστες όπως οι: Pierre-Yves Artaud, William Bennett, Robert Aitken, Peter Lucas Graf, Alain Marion, Matthias Ruetters κ.α.
Ως μέλος της Γαλλικής Ορχήστρας Φλάουτων απ’το 1988 ως το 1993 έχει λάβει μέρος σε πολλές συναυλίες και ηχογραφήσεις, κυρίως σύγχρονων συνθετών, όπως Taira, Radulescu, Louvier κ.α. Έχει συνεργαστεί με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και την Ορχήστρα των Χρωμάτων σε ηχογραφήσεις και συναυλίες, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Έχει εμφανιστεί ως μέλος συνόλων μουσικής δωματίου, μεταξύ άλλων με πιάνο, κιθάρα, τσέμπαλο, τρίο με κλαρινέτο και πιάνο, καθώς και με τζαζ πιάνο τρίο.
Διδάσκει φλάουτο από το 1993. Από το 1994 κατέχει τη θέση της καθηγήτριας φλάουτου στο Δημοτικό Ωδείο Άργους και στο Δημοτικό Ωδείο Αγίας Παρασκευής Αττικής. (περισσότερα…)
Join us for this year’s edition of The Lyceum Project, a multidisciplinary initiative connecting Philosophy and AI.
Friday, June 20, 2025, at the Athens Conservatoire (Rigillis & Vasileos Georgiou B’ 17-19)
This year’s gathering invites leading thinkers from academia, practitioners, policy makers, artists, and citizens to reflect on a vital question:
How can we empower children to flourish in the age of AI?
In a world increasingly shaped by algorithms and automation, we will explore how children play, learn, and communicate, and how wisdom, care, and values can guide innovation that serves future generations.
FREE ENTRANCE UPON REGISTRATION:
https://www.eventora.com/en/Events/the-lyceum-project-2025-children-in-the-age-of-ai
Programme Highlights
🔹Giving children back their childhood: Balancing Rights and Protection in the Age of AI | Prime Minister of the Hellenic Republic, Kyriakos Mitsotakis and Baroness Beeban Kidron. The discussion is moderated by Dr Ing Konstantinos Karachalios. (περισσότερα…)
Από το δημοσίευμα του in.gr αντιγράφουμε:
Την Πέμπτη, 5 Ιουνίου, υπέβαλε την παραίτησή του από την θέση του προέδρου της ΑΔΑΕ καθώς έληξε η εξαετής θητεία του. «Δηλώνω ότι, όπως είναι εξ άλλου αυτονόητο, θα συνεχίσω να ασκώ κανονικά τα καθήκοντα μου, μέχρι να εκδοθεί και να μου κοινοποιηθεί η αποδοχή της παραίτησης μου από τον Υπουργό Δικαιοσύνης, άλλως μέχρι να παρέλθει ένα τρίμηνο, σε περίπτωση που δεν θα έχει εκδοθεί και κοινοποιηθεί εν τω μεταξύ η προαναφερθείσα υπουργική απόφαση αποδοχής της παραίτησης (κατά τα οριζόμενα στη διάταξη του άρθρου 3 παρ. 2 εδάφιο τέταρτο του ν. 3051/2002, όπως η διάταξη αυτή, τροποποιηθείσα, ήδη ισχύει)» αναφέρει μεταξύ άλλων στη λιτή δήλωση – ανακοίνωση της παραίτησής του.
Το ΒΗΜΑ Intelligence (στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ 15.5.2025), αναλύει τα ευρήματα της πρώτης έρευνας για τους νέους και νέες σε μεγάλη κλίμακα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη από το ίδρυμα Friedrich-Ebert-Stiftung και το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ). Η έρευνα, η οποία διεξήχθη παράλληλα σε 12 χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, παρέχει μια πολυεπίπεδη εικόνα του τι απασχολεί τους νέους στην Ελλάδα σήμερα και πως σκέφτονται σχετικά με τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα.
Τα άτομα ηλικίας 14 έως 29 ετών μιλούν για το παρόν και το μέλλον τους, προτάσσουν την προσωπική πρόοδο, ονειρεύονται ανεξαρτησία, επενδύουν στη μόρφωση και βλέπουν την οικογένεια ως σημείο σταθερότητας. Παράλληλα, νιώθουν ολοένα και πιο απομακρυσμένοι από τα πολιτικά κόμματα, εκφράζουν δυσπιστία απέναντι στο σύστημα και αγωνιούν για ένα αύριο που δείχνει θολό – ειδικά όταν αφορά το μέλλον της Ελλάδας.
Αυτή η μελέτη, σύμφωνα με την Μόνικα Μπέργκ (απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών), επιστημονική συνεργάτιδα, στο Friedrich-Ebert-Stiftung της Αθήνας «παρέχει μέσα από έναν τεράστιο όγκο δεδομένων μια πολυεπίπεδη εικόνα του τι απασχολεί τους νέους στην Ελλάδα σήμερα». (περισσότερα…)
O Κύκλος Ιδεών, σε συνεργασία με τη διαΝΕΟσις και το Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, και με την υποστήριξη των εκδόσεων Σάκκουλα, σας προσκαλεί στο διήμερο συνέδριο για την επέτειο των πενήντα χρόνων από το Σύνταγμα του 1975, που θα πραγματοποιηθεί στο Ζάππειο Μέγαρο, στις 10 και 11 Ιουνίου 2025, ακριβώς 50 χρόνια από τη θέση σε ισχύ του Συντάγματος, με ειδικότερο τίτλο:
Πενήντα χρόνια από το Σύνταγμα του 1975 – Η συνταγματική υπόσχεση της Μεταπολίτευσης και η ποιότητα της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου
Έναρξη: Τρίτη 10 Ιουνίου 2025, ώρα 9.00 πμ, Ζάππειο Μέγαρο [αιθ.5]
Το συνέδριο θα ολοκληρωθεί με την τελετή λήξης, στο Περιστύλιο του Ζαππείου (Τετάρτη 11/6, 19.30).
Χαιρετίζει ο κ. Πρόεδρος της Βουλής. Τη λήξη του συνεδρίου κηρύσσει η ΑΕ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ο Παναγιώτης Πικραμμένος, Πρόεδρος του ΣτΕ ε.τ., πρώην υπηρεσιακός Πρωθυπουργός, προεδρεύει στην Εισαγωγική Ενότητα της πρώτης ημέρας
Ο Φίλιππος Σπυρόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Σχολής, ΕΚΠΑ, προεδρεύει στην ενότητα: “Οι αναθεωρητικές τομές της μεταπολιτευτικής περιόδου”
Ο Αντώνης Μεταξάς, Καθηγητής Ευρωπαϊκού Δικαίου, ΕΚΠΑ, είναι εισηγητής στην ενότητα: “Από το μονοπώλιο της υπεροχής του εθνικού συντάγματος στον πολυεπίπεδο συνταγματισμό και το «επαυξημένο Σύνταγμα»”
Ο Νίκος Σημαντήρας, Επίκουρος Καθηγητής, Νομική Σχολή, ΕΚΠΑ είναι εισηγητής στην ενότητα: “Από το μονοπώλιο της υπεροχής του εθνικού συντάγματος στον πολυεπίπεδο συνταγματισμό και το «επαυξημένο Σύνταγμα»”
Ο Γιάννης Δρόσος, Ομότιμος Καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ, προεδρεύει στην ενότητα: “Η καμπύλη της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην Ελλάδα 1974-2025”
Πού ασκείται στ’ αλήθεια η εξουσία στην Ελλάδα; Και ποιοι είναι τελικά οι τόποι εξουσίας πέρα από τα γνωστά θεσμικά κέντρα αποφάσεων;
Το συλλογικό έργο «Οι Τόποι της Εξουσίας» έρχεται να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα με τρόπο απρόσμενο, ζωντανό και γεμάτο αφηγήσεις που αιφνιδιάζουν. Ναι, στις σελίδες του θα βρείτε το Μέγαρο Μαξίμου, τη Βουλή, το Προεδρικό και την Τράπεζα της Ελλάδος. Αλλά και πολλά ακόμη: αίθουσες σύνταξης, θεωρεία γηπέδων, τραπέζια καφέ, θερινές αυλές, ένα πρωθυπουργικό αεροσκάφος — τόποι όπου η εξουσία δεν φαίνεται, αλλά επηρεάζει, διαμορφώνει, αφήνει ίχνη.
Είκοσι έγκριτοι δημοσιογράφοι, ένας πανεπιστημιακός και ο Πρόεδρος Ευάγγελος Βενιζέλος (με ένα επίμετρο-σχόλιο υψηλής πολιτικής ευκρίνειας) φωτίζουν, ο καθένας μέσα από προσωπική εμπειρία και διεισδυτικό βλέμμα, τους χώρους όπου η εξουσία κυκλοφορεί αθόρυβα, αλλά είναι παρούσα και επιδραστική.
Συμμετέχουν:
Ο Άγγελος Κωβαίος με ένα κείμενο με τίτλο «Μέγαρο Μαξίμου: Ένα αδικημένο σύμβολο της Μεταπολίτευσης», και
ο Πάνος Λουκάκος, με ένα κείμενο με τίτλο «Ένα καλοκαίρι με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στη Μύκονο».
Το βιβλίο συνδυάζει πολιτική παρατήρηση, αφήγηση με χαρακτήρα και πολιτισμική διορατικότητα — και μας προσκαλεί να ξαναδούμε την ελληνική Ιστορία από μια πιο απροσδόκητη πλευρά.
Ένα βιβλίο για όσους αγαπούν την πολιτική, αλλά την προτιμούν με ιστορίες. (περισσότερα…)
Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε την Κυριακή 11 Μαΐου 2025 στον Ολυμπιακό Κέντρο Ιππασίας στο Μαρκόπουλο το Πρωτάθλημα Ιππασίας και αναδείχθηκαν οι Πρωταθλητές 2025 στην Ιππική Δεξιοτεχνία.
Στην Κατηγορία Ενηλίκων η προπονήτρια του Ελληνικού Ιππικού Ομίλου Ελένη Μυράτ (94) με την COSMOTE Veronica AG κέρδισε το αργυρό μετάλλιο με συνολική βαθμολολία 65,364%.
Η Ελένη γεννήθηκε στην Αθήνα στς 11.10.1976 και είναι εγγονή του ηθοποιού, σκηνοθέτη και θεωρητικού του θεάτρου Δημήτρη Μυράτ. Αποφοίτησε από τη Σχολή το 1994 αλλά μέχρι το 1990 ζούσε στη Σαουδική Αραβία. Μόλις επέστρεψε στην Ελλάδα ξεκίνησε στον Ελληνικό Ιππικό Όμιλο ως αθλήτρια στη σχολή αλλά βεβαίως ως αρχάρια. Σπούδασε οικονομικά στο οικονομικό της νομικής και ένα χρόνο πριν τελειώσει τις σπουδές της, το 1998, ξεκίνησε στον ΙΟΒΟΠ ως βοηθός προπονητή του Boris Pavlof, τη χρονιά που κατέκτησαν και το Ξενοφών. Είναι μια από τις κορυφαίες αθλήτριες στην ελληνική ιππασία, έχει υπάρξει πολυνίκης και πρωταθλήτρια Ελλάδας, βαλκανιονίκης και προπονήτρια για αθλητές της Ιππικής Δεξιοτεχνίας (σε όλα τα επίπεδα), συνολικά έχει κερδίσει πάνω από 300 μετάλλια.
https://www.eio.org.gr/index.php/el/news/item/772-2025-dressage-final
Η Ελένη Παπαδάκη γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1908 στην Αθήνα από εύπορη οικογένεια. Ήταν εγγονή του καθηγητή Πανεπιστημίου Στυλιανού Κωνσταντινίδη. Αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών και ολοκλήρωσε σπουδές Φιλολογίας, τις οποίες και συμπλήρωσε με σπουδές φωνητικής, μουσικής και πιάνου, στο “Ελληνικόν Ωδείον” Αθηνών.
Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε σε ηλικία 17 ετών στη σκηνή του “θεάτρου Τέχνης” του Σπύρου Μελά το 1925 στη παράσταση “Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα” του Λουίτζι Πιραντέλλο. Η πρώτη αυτή παρουσία της χαρακτηρίστηκε από τους τότε κριτικούς ως αποκάλυψη. Τον ίδιο χρόνο εμφανίσθηκε ως Ηρωδιάς στη “Σαλώμη” του Όσκαρ Γουάιλντ και ως Ρίλκε Έϋντεν στο “Ο χρόνος είναι όνειρο” του Ανρί Ρενέ Λενορμάν.
Το 1926 η Ελένη Παπαδάκη έπαιξε στο “Θίασο των Νέων” ως πρωταγωνίστρια πλέον πολλών έργων όπως “Όταν οι γυναίκες αγαπούν” του Μπράκλαιϋ Μπουσόν, “Τζοκόντα” του Γκαμπριέλε Ντ’ Αννούντσιο, “Τα ωραιότερα μάτια του κόσμου” του Ζαν Σερμάν, “Αιμέ” του Ζεραλντύ κ.α. και τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε με την Κυβέλη, Μαρίκα Κοτοπούλη, Αιμίλιο Βεάκη, Ν. Δεδραμή, Γεώργιο Παππά, Π. Γαβριηλίδη, σε ποικίλα ρεπερτόρια, όπου και διακρίθηκε με πολλές επιτυχίες. Επικεφαλής του ίδιου θιάσου το 1931 έπαιξε στη Κωνσταντινούπολη με ενθουσιώδεις κριτικές.
Το Νοέμβριο του 1932, αμέσως μετά την ίδρυση του Εθνικού Θεάτρου, προσλήφθηκε ως πρωταγωνίστρια και ως το θάνατό της έπαιξε: Δυσδαιμόνα (Οθέλλος), Ρεγγάνη (Βασιλιάς Ληρ), Πόρτσια (Έμπορος της Βενετίας), Βασίλισσα Ελισάβετ(Δον Κάρλος) του Σίλλερ, Ναταλία (Πρίγκιπας του Χόνμπουργκ) του Χάινριχ φον Κλάιστ κ.α., ενώ ιδιαίτερα ήταν τα επιτεύγματά της και στον τομέα του αρχαίου δράματος ως Κλυταιμνήστρα στην Ηλέκτρα με σκηνοθέτη τον Δ.Ροντήρη στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού (1936) και στην Επίδαυρο (1938), ως Αντιγόνη του Σοφοκλή (1940-41), ως Ιφιγένεια εν Ταύροις (1941) και ως Εκάβη του Ευριπίδη (1943-44) στο Εθνικό Θέατρο.
Στις 21 Δεκεμβρίου 1944 δολοφονήθηκε άγρια από μέλη του ΕΛΑΣ (Ο.Π.Λ.Α.) του τμήματος Πατησίων του ΕΑΜ, κατά τα Δεκεμβριανά στα διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ. Αργότερα, μετά την καταστολή του κινήματος, στις 28 Ιανουαρίου του 1945, έγινε μεγαλοπρεπής κηδεία στην οποία ο θάνατος της Παπαδάκη, θρηνήθηκε ως εθνική απώλεια. Τότε ο Α. Σικελιανός έγραψε τους στίχους:
Μνήσθητι Κύριε: Για την ώρα που η λεπίδα του φονιά άστραψε
κι΄ όλος ο θεός της Τραγωδίας εφάνει.
Μνήσθητι Κύριε: για την ώρα που άξαφνα, κι οι εννιά αδελφές εσκύψαν
να της βάλλουνε των αιώνων το στεφάνι.
Η Ελένη Παπαδάκη είχε επίσης τιμηθεί με “βασιλικό έπαινο – ευαρέσκεια” στις 31 Οκτωβρίου του 1939, σε ιδιαίτερη τελετή από τον Βασιλέα, “δια τας εις το ελληνικόν θέατρον εξαιρέτους αυτής υπηρεσίας και ιδιαιτέρως δια τας εν τω εξωτερικώ παρασχεθείσας τοιαύτας“.
Αναδημοσιεύουμε από το zougla.gr ένα κείμενο που αναρτήθηκε στις 3.12.2011:
 |
 |
Δεκεμβριανά: Η Δολοφονία με Τσεκούρι της Μεγάλης Ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη…
Η Ελένη Παπαδάκη ήταν η κορυφαία ελληνίδα ηθοποιός του Μεσοπολέμου, την οποία ο Γρηγόρης Ξενόπουλος είχε χαρακτηρίσει ‘αδιαμφισβήτητη διάδοχο της Κοτοπούλη’. Γνώρισε την δόξα πολύ νέα, αλλά έχασε την ζωή της μόλις στα 41 της, μέσα στο χάος του Εμφυλίου πολέμου, και έκτοτε ξεχάστηκε.Ο Μαρσάν, θαυμαστής και βιογράφος της, έπειτα από πολύχρονη έρευνα φωτίζει τις άγνωστες πτυχές της ζωής της: την θεατρική της ιδιοφυία, την βαθειά και σπάνια μόρφωσή της, την καριέρα της στο εξωτερικό, την κόντρα της με την Κατίνα Παξινού, τις ιδιόμορφες ερωτικές της επιλογές, την πατριωτική δράση της στην Κατοχή, έως την σκοτεινή δολοφονία της από το ΚΚΕ.
Όχι απλά μια καλλιτεχνική βιογραφία. Πρόκειται για την δραματική πάλη μιας ανώτερης πνευματικά προσωπικότητας για καταξίωση και δημιουργία, στην ανέκαθεν αναξιοκρατική Ελλάδα. Ξεσκεπάζεται το παρασκήνιο της λειτουργίας της κρατικής ‘επιχείρησης’ του Εθνικού Θεάτρου, όπου οι το χρήμα και οι γνωριμίες ανέβαζαν στην κορυφή ταλαντούχους και μή καλλιτέχνες και άλλους τους ‘εξαφάνιζαν’.
Λασπολογία και συκοφαντίες (Νοέμβρης 1944)
Η Ελένη Παπαδάκη, κατά τη διάρκεια της Κατοχής έκανε το πέρασμά της στην αρχαία τραγωδία και τα αποτελέσματα αυτού του εγχειρήματος περιγράφονται με χρυσά γράμματα από τους κριτικούς.
Η γνωριμία της με τον κατοχικό πρωθυπουργό Ράλλη, θα περιγραφτεί συκοφαντικά ώς έρωτας από τον σύγχρονο της Τύπο, και εκείνη θα κατηγορηθεί ώς ”η πόρνη-φιλενάδα” του φιλογερμανού πολιτικού. Στην ουσία, σήμερα έχει ξεκαθαριστεί πλήρως η εικόνα για το υποτιθέμενο ειδύλλιο: ο Ράλλης, ήταν ενδεχομένως πολύ ερωτευμένος με την Ελένη Παπαδάκη, αλλά εκείνη δεν ανταποκρίθηκε ποτέ στα αισθήματά του. Η φιλία όμως, και ο θαυμασμός του για την Παπαδάκη, επέτρεπαν στην ηθοποιό να ζητά χάρες από τον Ράλλη, και να σώζει κυριολεκτικά από τον θάνατο έλληνες πατριώτες, είτε κομμουνιστές αντάρτες, είτε εβραίους καταζητούμενους.
Αντί όμως για αυτά, η αριστερή προπαγάνδα, προτιμούσε να την παρουσίαζει ώς ανθελληνίδα, ώς προδότρια της χώρας της [..] Χρόνια μετά, ο ηγέτης των Κομμουνιστών, Νίκος Ζαχαριάδης, σχεδόν θα ζητήσει συγνώμη, δηλώνοντας ότι η δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη ήταν μια… ”ανοησία”.
Η απελευθέρωση της Ελλάδας από τον γερμανικό, ιταλικό και βουλγαρικό ζυγό, βρήκε τους ηθοποιούς του Εθνικού Θεάτρου, όπως και όλο τον ελληνισμό, χωρισμένο σε δεξιούς και αριστερούς,στα πρόθυρα του χειμώνα του 1944. Γείτονας πρόδιδε γείτονα, φίλος κατέδιδε φίλο, και οι αριστεροί ηθοποιοί τους δεξιούς. Ή, και αντίστροφα.
Οι εκλογές του Σωματείου Των Ηθοποιών το Νοέμβρη του 1944 εκλέγουν την δεξιά παράταξη : Δημήτρης Χόρν, Άννα Καλουτά, Νίκος Δενδραμής, Ρένα Βλαχοπούλου, Ορέστης Μακρής, Βασίλης Αυλωνίτης, Σπύρος Μουσούρης, κ.α. Στον αντίποδα, βέβαια, οι αριστεροί : Αιμίλιος Βεάκης, Μάνος Κατράκης, Τίτος Βανδής, Δήμος Σταρένιος, Δημήτρης Μυράτ, Αλέξης Δαμιανός, Ζώρζ Σαρρή, Νίκος Τζόγιας, κ.α. Ομως, κατ’απαίτηση μερίδων του σωματείου, αρχίζουν οι διαγραφές ηθοποιών από τον σύλλογο. Στις 23 Νοεμβρίου δημοσιεύουν μια λίστα με τίτλο ”Οι προδόται ηθοποιοί” και όσοι θεωρούνται ”προδόται”, δικάζονται συνοπτικά για να αποβληθούν..
Μία πρόγευση λαϊκού δικαστηρίου αποτέλεσε η «δίκη» του Σωματείου των Ηθοποιών στο θέατρο Διονύσια στις 24 Νοεμβρίου 1944. «Θάνατος στην πουτάνα!», ακουγόταν από πολλά στόματα και η Ελένη Παπαδάκη διαγράφηκε από το Σωματείο. Σε επιστολή που έστειλε ωστόσο, προς τη συνέλευση, μια και η ίδια δεν παρέστη για να απολογηθεί, διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «Κατά πόσον η όλη στάσις μου κατά το διάστημα της κατοχής υπήρξεν «αντεθνική, αντισυναδελφική, εγωιστική και απρεπής», δύνανται καλλίτερον από εμέ να διαφωτίσουν την Συνέλευσιν πολλοί εκλεκτοί συνάδελφοι, οι οποίοι, ασφαλώς θα παρίστανται εις αυτήν, αλλά και πολλοί επίσης διακεκριμένοι συνάδελφοι μη προς εμέ φιλικά διακείμενοι, θα ευρεθούν έστω και κατʼ ιδίαν σκεπτόμενοι ότι εις πολλάς περιπτώσεις η στάσις μου υπήρξε κάθε άλλο παρά αντισυναδελφική ή εγωιστική…».
Πράγματι, η «πριγκίπισσα της μοναξιάς», όπως την αποκαλούσαν, κατά τη διάρκεια της Κατοχής λόγω των διασυνδέσεών της, είχε καταφέρει να σώσει πολύ κόσμο ανεξαρτήτως ιδεολογίας, μεταξύ των οποίων τον γιό του γνωστού βιβλιοπώλη Ελευθερουδάκη και τον γιατρό Γιώργο Μουστρούφα, κατοπινό στέλεχος του Υπουργείου Υγείας υπό τον Πέτρο Κόκκαλη στην Κυβέρνηση του Βουνού. Όμως όλα αυτά είχαν ξεχαστεί τόσο γρήγορα..
Και λασπολογία καλά κρατούσε.
Ο ”απαγορευμένος” Τύπος της εποχής, με την καθοδηγούμενη από αριστερούς κύκλους εφημερίδα ”Ελληνικό Αίμα” διέδιδαν ευθαρσώς λαϊκιστικά αποκυήματα της φαντασίας τους:
”Ας σημειωθεί οτι ο Ράλλης δώρισε στον γεροντικό του έρωτα, μια ζώνη από πλατίνα, αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων. Έτσι, ενώ ο λαός υποφέρει από την πείνα, ο πρωθυπουργός παριστάνει τον ”γενναιόδωρο” εραστή.”
”Διεθόθη […] τις τελευταίες μέρες, οτι ο Γιάννης Ράλλης κατόρθωσε με ”δημοκρατικό ειδικό νόμο” να τελέσει τον τέταρτο γάμο του, νυμφευθείς την Ελένη Παπαδάκη”.
Όλα αυτά προκαλούσαν, δικαιολογημένα σε κάποιο βαθμό, το λαϊκό αίσθημα. Μέρες μετά τη δολοφονία της Ε.Π., οι δήμιοι θα έψαχναν απεγνωσμένα στο σπίτι της, για την …υποθετική πλατινένια ζώνη που της χάρισε σύμφωνα με τα δημοσιεύματα ο πρωθυπουργός.. Αντ’ αυτής, οι πλιατσικολόγοι, βολεύτηκαν τελικά μόνο με μια γούνα.
Οι τελευταίες της ημέρες (Δεκέμβρης 1944)
(Απόσπασμα από την ‘Ελένη Παπαδάκη’ του Πολύβιου Μαρσάν)
Πρωτομηνιά… 1 Δεκεμβρίου 1944. Η Ελένη και η Αιμιλία (Καραβία) στέκονται μπροστά στην μπαλκονόπορτα που άνοιγε στην μεγάλη βεράντα στο διαμέρισμα της Ελένης στην οδό Ιακωβίδου, απ’όπου φαινόταν ο κάμπος ώς την Πάρνηθα και το Αιγάλεω. Με τα αιώνια μελαγχολικά της μάτια, η Ελένη κοίταζε σιωπηλή πρός τα βουνά. Η Αιμιλία, παρακολουθώντας το βλέμμα της, είπε:
-Σήμερα πρωτομηνιά,σαν τα ψηλά βουνά να’ναι η τύχη σου και η ζωή σου..
-Η ζωή μου; ρώτησε εκείνη και σκύβοντας στην παλάμη του αριστερού χεριού της ακολούθησε με τον δείκτη του δεξιού, την γραμμή της ζωής της. Κοίταξε τι μικρή είναι η ζωή μου! Με όλες τις ευχές που με βάζετε να κάμω κάθε πρωτομηνιά στα ψηλά βουνά και στο καινούριο φεγγάρι, η ζωή για μένα είναι πάντα πικρή! Ευτυχώς που θα τελειώσει γρήγορα…
Και την κοίταξε στα μάτια σαν να ζητούσε παρ’όλ’αυτά μια διάψευση από την Αιμιλία.
Δύο εικοσιτετράωρα μετά, την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου, άρχισαν στην Πλατεία Συντάγματος τα τραγικά γεγονότα.
* * *
Ο Δημήτρης Μυράτ, στο τελευταίο βιβλίο του θυμήθηκε την ημέρα εκείνη:
”Τη μέρα που ξέσπασε το Δεκεμβριανό κίνημα του’44, ήταν μια Κυριακή. Ξεκίνησα ποδαρόδρομο ώς τα Πατήσια – είχαμε συνηθίσει στην Κατοχή την έλλειψη συγκοινωνιακών μέσων – να πάω στην παράσταση του ΡΕΞ. Δεν είχαμε μάθει πως το πρωί στο Σύνταγμα είχε χυθεί το πρώτο αίμα. Φτάνοντας στο μακαρίτικο θέατρο ‘Παπαιωάννου” άκουσα κάτι συναδέλφους να μου φωνάζουν ”Που πάς, δεν υπάρχουν παραστάσεις!”. Γύρισα πίσω, φυσικά με το ίδιο συγκοινωνιακό μέσο. Στην οδό Ιακωβίδου όπου μέναμε κι οι δυό, απάντησα την Ελένη έξω απ’το σπίτι της. Της είπα τα νέα: ”Πήγαινε κάπου να κρυφτείς, φοβάμαι μη σε βρεί κακό”. Έγινε θηρίο ανήμερο. Πρώτη φορά την είδα έτσι στα τόσα χρόνια της στενής μας φιλίας ”Είσαι και συ από κείνους που με λένε δωσίλογη!”, φώναξε με την κρυστάλλινη φωνή της, που δεν έχανε την μαγεία της ακόμα κι όταν ήταν οργισμένη. Δεν τόλμησα να της αντιμιλήσω. Λιγες μέρες πρίν, στο Θέατρο Διονύσια, της Πλατείας Συντάγματος είχε οργανωθεί από το Σωματείο των ηθοποιών μια γενική συνέλευση με σκοπό την δίκη των δωσίλογων ηθοποιών.”
* * *
Οι κάτοικοι του τέρματος Πατησίων ήταν αποκομμένοι απο το κέντρο της πόλης,οπου ξέσπασαν οι πρώτες μάχες. Στην περιοχή τους υπήρχε ησυχία παρ’οτι στους δρόμους κυκλοφορούσαν ελασίτες και τις επόμενες μέρες ακουγόταν που και που κάποιος πυροβολισμός. Τα τρόφιμα άρχισαν να σπανίζουν, και στην όλη περιοχή δύσκολα εύρισκε κανείς κάποιο κουνουπίδι, ένα αυγό ή λίγα πορτοκάλια. Ηλεκτρικό δεν υπήρχε, τα δωμάτια φωτίζονταν τα βράδια με λάμπες πετρελαίου ή με κεριά ή λυχνάρια. Οι κάτοικοι της περιοχής για να σπάσουν τη μονοτονία, μαζεύονταν σε μικρές παρέες στα γειτονικά σπίτια εναλλάξ, παίζαν χαρτιά ή συζητούσαν, τί άλλο, τα πολιτικά γεγονότα των ημερών,και τα επακόλουθά τους. Φτάνουν στ’αυτιά τους τα νέα για τις οδομαχίες στο κέντρο της Αθήνας, από τους όλμους, από τις καταστροφές και τις ανατινάξεις σπιτιών και τετραγώνων, από τους πρώτους νεκρούς από τις αδέσποτες, και απο τις απαγωγές και τις εξαφανίσεις ατόμων- στην αρχή μεμονομένων περιστατικών, που με την πάροδο των ημερών πλήθαιναν.
Κατηφορίζοντας την Ιακωβίδου από την Πατησίων, διέσχιζε κανείς τις δύο κάθετες, την οδό Τσίλλερ και την οδό Θεοτοκοπούλου. Τρίτη κάθετος, η οδός Ζερβού. Στην γωνία δεξιά, αριθμός 28 της οδού Ιακωβίδου, η διόρωφη μονοκατοικία της οικογένειας Παπαδάκη. Δίπλα ακριβώς, επί της οδού Ζερβού 72, το σπίτι της Αιμιλίας Καραβία. Και στην Χρυσοστόμου Σμύρνης το σπίτι του Δημήτρη Μυράτ.
Κολλητά, έμενε η χήρα του Αλέξανδρου Κορυζή, διαδόχου του Μεταξά, που αυτοκτόνησε με την είσοδο των γερμανών στην Αθήνα. Η κόρη του, Μαρίκα Κορυζή, ήταν παιδική φίλη της Ελένης.
Στο σπίτι της οικογένειας Παπαδάκη έμενε το 1944 ο αδερφός της, Μιχάλης Παπαδάκης με την σύζυγό του Τεό. Σε ξεχωριστό όροφο φιλοξενούνταν ο αδερφός της Τεό, Μάρκος Φουντουκάς. Είχε έρθει από τη Ρουμανία στην Ελλάδα για να ορθοποδήσει οικονομικά. ”Ήταν οπωσδήποτε ερωτευμένος με την Ελένη κι αυτός, γιατί όλοι την ερωτευονταν”, θυμάται η γειτόνισσα κα.Παπαληγούρα. Δίπλα έμενε η Αιμιλία Καραβία, που φιλοξενούσε στο σπίτι της κρυφά έναν εβραίο φίλο της, τον Σάμ Μπράντενμπεργκ, με τον οποίο η Ελένη Παπαδάκη είχε όπως έλεγε ”μεγάλο δεσμό”, ίσως ερωτικό, ίσως φιλικό-ποιός ξέρει; Η μητέρα της Ελένης Παπαδάκη ζούσε ακόμα, και μαζί με τον συντηρητικό αδελφό Μιχάλη, έβλεπαν με μισό μάτι τις εξόδους της Ελένης στα κατοχικά χρόνια.
Η φίλη της, Μαρίκα ”Μπούμπα” Κορυζή, ήταν συνδεδεμένη με το αντάρτικο και την Κομαντατούρ,και συχνά έβρισκε καταφύγιο στο σπίτι της Ελένης ή της Αιμιλίας στα δύσκολα. Η Ελένη, η Αιμιλία, η Μπούμπα, ο Σάμ , ήταν μια παρέα που πάσχιζε να κρατήσει την αισιοδοξία της στα δύσκολα εκείνα χρόνια. Συχνά έφερναν μαζί τους τον μαέστρο Γιάννη Σπάρτακο, και τραγουδούσαν. Της Ελένης, άρεσε πολύ να κουλουριάζεται στο ντιβάνι ακούγοντας τον Γιάννη να παίζει πιάνο και να τραγουδά. Συχνά έπαιζε κι εκείνη πιάνο για τους φίλους της, και τραγουδούσε την επιτυχία της εποχής με ζωντάνια : ”Θα σε πάρω να φύγουμε.. σ’άλλη γή, σ’άλλα μέρη..”’
Τα πρωινά, η Ελένη έβγαινε στην αγορά στα Πατήσια, για να αναζητήσει τρόφιμα για τον επισιτισμό της οικογένειας. Τις μέρες εκείνες του Δεκέμβρη, ο συνάδελφός της Διονύσης Θάνος, την έβλεπε να συχνάζει στην αγορά, από μαγαζί σε μαγαζί, παρά την παρουσία των ελασιτών στους κεντρικούς δρόμους. Υπέθετε λοιπόν οτι είχε αποκατασταθεί η φήμη της, για να μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα εκεί..
Άλλα άτομα από τον περίγυρό της ανησυχούσαν λίγο παραπάνω. Ο ηθοποιός Χαράλαμπος Πλακούδης της συνέστησε να μην παρουσιάζεται πολύ για να μην γίνει στόχος, ενώ ο δικηγόρος Νίκος Θηβαίος, της πρότεινε να μετακομίσει σε μια πιο ασφαλή γειτονιά-ίσως στο Κολωνάκι. Εκείνη δεν έδωσε σημασία, παρότι είχαν γίνει ήδη έξι συλλήψεις γύρω από την γειτονιά της στα μέσα του Δεκέμβρη..
Ατάραχη, απαντούσε σε όποιον την συμβούλευε να φυλαχτεί:
”Μα γιατί να φύγω; Τι έχω κάμει; Επείραξα ποτέ κανένα; Επειδή έσωσα ανθρώπινες ζωές στην Κατοχή, είναι ποτέ δυνατόν να έχω τον παραμικρότερο φόβο; Ας με πιάσουν, και να δούμε τι κακό έκαμα. Εξάλλου όταν περάσουν αυτές οι ταραγμένες μέρες, θα μου δοθεί ασφαλώς η ευκαιρία να βάλω πολλά πράγματα στην θέση τους. Θα μείνω να ξεκαθαρίσω αυτή την κατάσταση, να ιδώ τι έχουν μαζί μου. Γιατί να φύγω λοιπόν;”
* * *
Όλη η γεμάτη ευθύτητα ζωή της Ελένης, κορυφώθηκε με την τελευταία αυτή στάση της, την εποχή του φόβου και της τρομοκρατίας. Με ήσυχη τη συνείδηση παρέμεινε στα Πατήσια, ενώ πολύς κόσμος από την ΕΑΜοκρατούμενη ζώνη δραπέτευσε πρός το Κολωνάκι. Πολλοί διερωτήθηκαν αργότερα, πώς και γιατί δεν διέφυγε κι εκείνη, και το θεώρησαν απρονοησία και κακή εκτίμηση της κατάστασης, ενώ για την Ελένη ήταν μια πράξη συνέπειας πρός όλη τη ζωή της. Το πόσο διέφερε η Ελένη από τους άλλους το απέδειξε το γεγονός οτι δεν ζήτησε να διαφύγει ή να κρυφτεί…
Σαν την Αντιγόνη..
Η σύλληψη κι η εκτέλεση (21 Δεκεμβρίου 1944)
(Η διήγηση από τον Πολύβιο Μαρσάν)
21 Δεκεμβρίου, ημέρα Πέμπτη. Ξημέρωσε με έναν μολυβένιο ουρανό κι ένα τσουχτερό κρύο. Τη νύχτα ένα μακρινό ουρλιαχτό σκύλου, είχε κρατήσει την Ελένη αρκετή ώρα ξύπνια και την είχε γεμίσει ανησυχία. Αντίθετα με την συνήθειά της, σηκώθηκε πολύ νωρίς και ετοιμάστηκε με ξεχωριστή επιμέλεια. Όχι οτι δεν το συνήθιζε, αλλά τις μέρες εκείνες μπορούσε να θεωρηθεί ίσως σα μια περιττή πολυτέλεια. Αφού έκανε το μπάνιο της, φόρεσε καινούρια εσώρουχα και ένα καινούριο ζευγάρι μεταξωτές κάλτσες. Όταν κατέβηκε να δεί τους δικούς της, φορούσε καφέ φουστάνι, καστόρινα παπούτσια, ένα σκουφάκι που έμοιαζε σαν αυτά
που φοράνε οι καθολικοί καπουτσίνοι και γούνινο παλτό.
Εκείνη την ώρα είχε έλθει από απέναντι η κα Παπαληγούρα να αναγγείλει στην οικογένεια Παπαδάκη οτι στο τέρμα Πατησίων πουλούσαν κουνουπίδια, αν ενδιαφέρονταν ν’αγοράσουν κι εκείνοι. Της έκανε εντύπωση η περιποιημένη εμφάνιση της Ελένης τόσο πρωί και την ρώτησε πώς και τέτοια ώρα ήταν έτοιμη. Η Ελένη προφανώς, από το έντονο προαίσθημα που την κατείχε, της απάντησε γαλλικά:
-Je suis prete pour toute eventualite (Είμαι έτοιμη για κάθε ενδεχόμενο).
Μετά βγήκε για ψώνια προσπαθώντας να βρεί λίγο μέλι, αλλά γύρισε άπρακτη μιας και το πολύτιμο εμπόρευμα που αναζητούσε για την μητέρα της είχε ήδη εξαντληθεί. Γενικά όλη η γειτονια παρουσίαζε μεγάλη στέρηση τροφίμων. Πετάχτηκε μετά απέναντι, στην γειτόνισσά της Μπούμπα Κορυζή και της πήρε λίγους κύβους ζάχαρη από ένα δέμα του Ερυθρού Σταυρού, γιατί συνήθιζαν να ανταλλάσσουν τέτοια σπάνια επισιτιστικά ευρήματα. Θυμάται η καΠαπαληγούρα οτι φεύγοντας η Ελένη της είπε οτι θα πήγαινε στου Δημήτρη Μυράτ , συμπληρώνοντας οτι είχε το προαίσθημα πως θα την συλλάβουν.Νωρίς μετά το μεσημεριανό φαγητό, συγκεντρώθηκαν στο σπίτι του Μυράτ. Πρίν βγεί απ’το δωμάτιο της, χάιδεψε τα βιβλία της στην βιβλιοθήκη.
-Άκουσα ότι ανατινάζουν σπίτια. Ας καταστραφεί το σπίτι μου, φθάνει να μην πάθουν τίποτα τα βιβλία μου..
Στο σπίτι του Μυράτ για ώρα έπαιζαν χαρτιά, ο Μυράτ, ο Σάμ και κάποιοι άλλοι κύριοι, όλοι τους γείτονες, ενώ ο Δημήτρης παρακολουθούσε, μιας κι ο ίδιος δεν ήταν χαρτοπαίκτης. Σ’ένα μικρό σαλονάκι στο πίσω μέρος, η Ελένη με την Αιμιλία Καραβία, την Χρυσούλα Μυράτ, και την Φωτεινή Λούη, συζητούσαν.
Στο σπίτι των Παπαδάκη εκείνη την ώρα ήταν μόνο η μητέρα της Ελένης. Ο Μιχάλης είχε πάει για καφέ με τον κουνιάδο του, και η Τεό ήταν στης γειτόνισσας. Τρία τετράγωνα πιο πέρα, στα περιφερειακά γραφεία του ΕΑΜ, στη διασταύρωση Πολυλά και Μαρτζώκη, η ”λαϊκή αστυνομία” του ΚΚΕ, η ΟΠΛΑ, με επικεφαλής της τον Ορέστη, αποφάσιζε την τύχη της Ελένης Παπαδάκη..
Αυτός ο Ορέστης, εικοσιτριών χρόνων άντρας, ήταν φύση εγκληματική, διεφθαρμένος και γυναικάς. Ένα αληθινό απόβρασμα της κοινωνίας, που μέσα στην ταραγμένη ατμόσφαιρα των Δεκεμβριανών, απέκτησε αξία και αξιώματα, και προέβει σε μια σειρά από λεηλασίες, πλιάτσικα και φόνους.
Καλοπερνούσε, με τον υποδιοικητή του και τον βοηθό, και με τις διάφορες ερωμένες τους: έκαναν συλλογή από τα πολύτιμα τιμαλφή των μελλοθάνατων ελλήνων πολιτών, που τους εκτελούσαν κατά κανόνα στα Δυιλιστήρια της ΟΥΛΕΝ. Ωστόσο, η ηγεσία του ΚΚΕ, δήλωνε οτι -και ίσως πραγματικά να – αγνοούσε την ασύδοτη δράση του. Πρός το παρόν, η μόνη εναντίωση στις πράξεις του ήταν οι σύντροφοι-δήμιοι, με τους οποίους είχε μονίμως προστριβές ώς πρός τον διαμοιρασμό της λείας των νεκρών! Ήθελε τη μερίδα του λέοντος ο Ορέστης…
Ο καπετάν Ορέστης, φαίνεται οτι ζήτησε εκείνο το απόγευμα τη σύλληψη της Ελένης Παπαδάκη. Στο γραφείο του ΕΑΜ υπήρχε ήδη μια λίστα με τα ονόματα των ”αντιδραστικών στοιχείων” και το όνομά της ήταν μέσα, με τον προσδιορισμό ”η φιλενάδα του Ράλλη”.
Ο Κώστας Μπιλιράκης, φοιτητής Ιατρικής, ανέλαβε το καθήκον να την συλλάβει. Μην γνωρίζοντας τον ακριβή τόπο κατοικίας της, έκανε στάση στην οδό Χρυσοστόμου και ρώτησε την υπηρέτρια του κομμουνιστή δικηγόρου Μακρή, Γεωργία, πρός τα πού να κατευθυνθεί. Σταμάτησε έξω απ’το σπίτι της Αιμιλίας Καραβία, και αυτή τη φορά η υπηρέτρια της Μίλιας, η Αργυρώ, τον έστειλε στο διπλανό σπίτι. Βρήκε την Αικατερίνη Παπαδάκη, που εκείνη την ώρα διάβαζε στο ανοιχτό παράθυρο. Την ρώτησε άγρια:
-Που είναι η Ελένη Παπαδάκη;
-Δεν είναι σπίτι αυτή τη στιγμή.
-Πού είναι και τι ώρα θα γυρίσει;
-Δεν ξέρω που είναι,μα θα γυρίσει κατά τις εφτά. Μια στιγμή να ρωτήσω.
-Όχι. Κάτσε εκεί που είσαι, γιατί στην άναψα!
Βλαστημώντας και απειλώντας συνέχισε.
-Εδώ πολιτοφυλακή του ΕΑΜ! Πού είναι η Ελένη Παπαδάκη;
-Δεν ξεύρω,σας είπα. Βγήκε απ’το σπίτι. Τι συμβαίνει;
Βλέποντας τον Μπιλιράκη έτοιμο να σκαρφαλώσει στο παράθυρο, η γρια-Παπαδάκη κατέβασε απότομα το ρολό του παραθύρου. Βγήκε από το πορτάκι της κουζίνας, κι έτρεξε στο σπίτι της Καραβία για βοήθεια. Στην αυλή μεταξύ των δύο σπιτιών βρήκε
τον Μιχαλακόπουλο.
-Βοηθήστε με κύριε. Κάποιος με κυνηγά με το πιστόλι να με σκοτώσει!
-Μήν κάνετε έτσι κυρία, κάποιον θα καταζητεί, απάντησε αυτός με απάθεια.
Ο Μπιλιράκης εμφανίστηκε και πάλι και άρπαξε την γριούλα από το μπράτσο, κραδαίνοντας το πιστόλι. Τη σκηνή είδε η νύφη της, Τεό Παπαδάκη που έτρεξε να ρωτήσει τι συμβαίνει. Μέσα στον πανικό της, η Τεό φανέρωσε στους ”πολιτοφύλακες”’ οτι η Ελένη βρισκόταν στο σπίτι του Μυράτ. Ο Μυράτ, ήταν μέλος του ΕΑΜ, και ήλπισε οτι εκείνος θα βοηθούσε. Ο Μπιλιράκης κατευθύνθηκα προς το σπίτι του Μυράτ, ενώ ο Μιχαλακόπουλος έμεινε πίσω στο σπίτι της Καραβία, κρατώντας την γρια-Παπαδάκη, όμηρο. Πέντε το απόγευμα, ο Μπιλιράκης εισέβαλλε στην οικία Μυράτ. Οι άντρες,που έπαιζαν χαρτιά, έντρομοι σήκωσαν τα χέρια ψηλά.
-Την Ελένη Παπαδάκη! Που είναι η Ελένη Παπαδάκη; Σας συλλαμβάνω όλους, μπρός, πάμε στην Πολιτοφυλακή.
Οι φωνές και η φασαρία έφτασαν μέχρι το δωμάτιο όπου ήταν οι γυναίκες. Η οικοδέσποινα, Χρυσούλα Μυράτ, προσπάθησε να φυγαδεύσει την Ελένη, υποδεικνύοντας της να πηδήσει απ’το παράθυρο και να βγεί στον κήπο. Η Παπαδάκη, διατηρώντας την γαλήνη της, αρνήθηκε αυτή τη λύση:
-Γιατί να πηδήσω; Θα πάω να δώ τι με θέλουν..
Ο Μπιλιράκης, απασχολημένος με την σύλληψη των ανδρών, είδε έκπληκτος το θύμα του να ανοίγει την πόρτα και να παρουσιάζεται μπροστά του.
-Εδώ είμαι,κύριε. Τι θέλετε; Εγώ είμαι η Ελένη Παπαδάκη..
-Ακολούθησέ μας στην πολιτοφυλακή για μια ανάκριση..
Ο Δημήτρης Μυράτ, βλέποντας τον φόβο που σπείρει το ύφος του Μπιλιράκη, παίρνει το λόγο:
-Μήν κάνεις έτσι! Εγώ ανήκω στο ΕΑΜ. Θα σε ακολουθήσουν,όλοι..
* * *
Οι πολιτοφύλακες, επιλέγουν να πάρουν μαζί τους ώς συλληφθέντες την Ελένη, τον Σάμ, την Αιμιλία και τον Δημήτρη Μυράτ, και κατηφορίζουν την οδό Ιακωβίδου, σαν σε πομπή. Περνώντας έξω από το σπίτι των Παπαδάκη, η μητέρα της την ατενίζει απ’το παράθυρο, χωρίς να μπορεί να φανταστεί οτι αυτή θα είναι η τελευταία φορά που θα την δεί ζωντανή. Επόμενη στάση, τα γραφεία του ΕΑΜ.
Στα γραφεία του ΕΑΜ, ο Δημήτρης Μυράτ συναντά έναν παλιό του φίλο ελασίτη, και συζητούν με οικειότητα. Ύστερα ο Δημήτρης, εξηγεί στην Αιμιλία που είναι ανήσυχη, οτι θα κρατήσουν την Ελένη για μια ”εξονυχιστική ανάκριση”, κι έπειτα θα την αφήσουν ελεύθερη.
Ένα τέταρτο μετά βγαίνουν στο δρόμο. Ο Μπιλιράκης, λέει στην Ελένη οτι την είχε δεί στο θέατρο, χρόνια πρίν, στο έργο Ζακυνθινή Σερενάτα. Στη διασταύρωση Πατησίων και Ροστάν, ο Δημήτρης Μυράτ, αφήνει την Ελένη με την Αιμιλία να συνεχίσουν το δρόμο τους με τον πολιτοφύλακα, και γυρίζει στο σπίτι του. Ενώ ο Μυράτ απομακρύνεται, ο Μπιλιράκης κάνει γνωστές τις προθέσεις του στην Αιμιλία εν είδει συμβουλής:
-Καλό είναι να μην πάς και σύ στην Πολιτοφυλακή. Τι τα θές, τι τα γυρεύεις!..
-Απορώ πως μπορείς να διανοηθείς οτι είναι δυνατόν να αφήσω μόνη της την Ελένη! απάντησε με κατάπληξη η πιστή της φίλη.
Φτάνοντας στο κτίριο της πολιτοφυλακής, οι δύο γυναίκες μπαίνουν μέσα συνοδευόμενες απ’τον Μπιλιράκη και τον Μιχαλακόπουλο. Τις παραδίδουν,και φεύγουν για έρευνα στα σπίτια και των δύο. Η Ελένη κάθεται σε μια πολυθρόνα και χαϊδεύει τον σκύλο της, Μπόντζο. Το σκυλί την είχε ακολουθήσει από το σπίτι μέχρι εδώ, και στη διαδρομή ένας ελασίτης προσπάθησε να το απομακρύνει εκνευρισμένος, προκαλώντας τα παράπονα της Ελένης για την συμπεριφορά του στο ζώο.. Μόλις περάσουν είκοσι λεπτά, κάποιος υποδεικνύει στην Αιμιλία να γυρίσει σπίτι της, και να έρθει πάλι, αργότερα το βράδυ για να φέρει τροφή στην κρατούμενη..
Όταν η Αιμιλία θα γυρίσει στο σπίτι του Μυράτ, ο Σάμ, που ήταν κι αυτός προσωρινά κρατούμενος, την προειδοποιεί να μην γυρίσει στο σπίτι των Παπαδάκη, γιατί τα ονόματα ολόκληρης της οικογένειας και κάποιων γειτόνων, είναι στη λίστα των καταζητούμενων της πολιτοφυλακής.
Στο σπίτι της Ελένης η κατάσταση είναι κωμικοτραγική: οι ελασίτες κάνουν το σπίτι άνω κάτω, αναζητώντας … όπλα, γιατί οι ”πληροφορίες” τους, θέλουν την οικία μιας ηθοποιού …άντρο ενός υποτιθέμενου αντιστασιακού κινήματος! Δεν βρίσκουν τίποτα από οπλισμό,και το γυρίζουν στο πλιάτσικο. Ζητούν εναγωνίως τα κοσμήματα και τα πανάκριβα δώρα, που σύμφωνα με την αριστερή πλύση εγκεφάλου είχε κάνει δώρο στην ”ερωμένη” του ο Ράλλης! Αλλά δεν βρίσκουν ούτε και από αυτά.. Φιάσκο η υπόθεση…
* * *
Στα ερωτήματα που όπως είναι φυσικό, έκαναν η Αιμιλία και η μητέρα-Παπαδάκη στους ελασίτες που έχουν εγκατασταθεί στα σπίτια τους, δηλαδή ΓΙΑΤΙ πιάσανε την Ελένη, αφού δεν ήταν μόνο μεγάλη ηθοποιός, αλλά και εξαίσιος άνθρωπος, όπως θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν και οι συνάδελφοί της, ο Μπιλιράκης απαντά:
-Μα… οι συνάδελφοί της, ηθοποιοί, την κατέδωσαν!
Η Αιμιλία σχολιάζει, οτι όντως υπήρξαν ορισμένοι που την συκοφαντούσαν από τους συναδέλφους της.
-Μια φορά, αυτοί της την σκάσανε! απαντά αυτολεξί, ο Μπιλιράκης.
Ο Σάμ που παρακολουθούσε άναυδος τη συζήτηση, ακούει τον Μιχαλακόπουλο να συμπληρώνει:
-Την έφαγαν οι συναδέλφοί της!
* * *
Η Ελένη θα μεταφερθεί στον πρώτο όροφο της πολιτοφυλακής, όπου κρατούνται γυναίκες αξιωματικών της αστυνομίας ή της χωροφυλακής του 16ου τμήματος της περιοχής. Ο συνοδός της Ελένης, άνοιξε την πόρτα, και με δόση ειρωνίας σύστησε στις φυλακισμένες την καινούρια κρατούμενη:
-Έχετε την τιμή να δεχτείτε μεταξύ σας μια μεγάλη κυρία, την Ελένη Παπαδάκη.
Η κα Χριστοδουλοπούλου, συγκρατούμενη της Ελένης και θαλαμάρχης του κελλιού, διηγήθηκε τις τελευταίες ώρες της μεγάλης ηθοποιού στην οικογένειά της, αμέσως αφότου την άφησαν ελεύθερη. Από αυτήν γνωρίζουμε πώς πέρασε η Ελένη Παπαδάκη εκείνο το βράδυ, ελάχιστες ώρες πρίν τη δολοφονία της.
Το ηθικό της ήταν ακμαίο, ήταν περιττή κάθε ενθάρυνση από τις κυρίες που φιλοξενούσε το κελλί. Ετσι, αντί εκείνες να της δίνουν κουράγιο, εμψυχώνονταν οι ίδιες από τα λόγια και την μαγική ομιλία της Παπαδάκη. Η Ελένη ήταν πεπεισμένη οτι η σύλληψή της ήταν αποτέλεσμα δολοπλοκιών που της είχαν στήσει οι συνάδελφοί της από το Εθνικό Θέατρο, και ανυπομονούσε για την ώρα της δίκης, όπου θα ξεκαθάριζε τη θέση της και θα ερχόταν αντιμέτωπη με τους κατήγορούς της πρόσωπο με πρόσωπο.
Γέμισε τις ώρες τους μιλώντας για το Θέατρο. Τους έλεγε για τις τραγωδίες που είχε παίξει: Εκάβη, Αντιγόνη, Ιφιγένεια.. και για την Μήδεια, που θα ήταν ο επόμενος μεγάλος ρόλος της.. Ωστόσο κάθε τόσο, εξάφραζε την αγωνία της, αδημονούσε να’ρθει η ώρα της ανάκρισης, αναρωτιόταν γιατί ακόμα δεν την καλούσαν για απολογία..
Γύρω στις εφτάμιση με οκτώ το βράδυ, παρουσιάστηκε στα γραφεία της Πολιτοφυλακής ο Μπιλιράκης. Δεν είχε κατορθώσει να βρεί στοιχεία ενοχοποιητικά για να στηρίξει κατηγορίες εναντίον της Παπαδάκη. Ούτε όπλα βρέθηκαν, ούτε δώρα αξίας από τον Ράλλη, και τα μόνα τεκμήρια της προδοσίας της Ελένης Παπαδάκη στην πατρίδα της, ήταν κάποιες κίτρινες φυλλάδες του ανεπίσημου Τύπου, που μιλούσαν για τους φανταστικούς γάμους της με τον Ράλλη!
* * *
Αργά τη νύχτα η Αιμιλία Καραβία επισκέφθηκε την πολιτοφυλακή. Ο υπεύθυνος, ένας πενηντάρης, απρόθυμος εντελώς να την εξυπηρετήσει, είχε διάθεση για χιούμορ. Όταν η Αιμιλία τον ρώτησε με ποιόν έχει να κάνει της απάντησε:
-Είμαι ο Μαρά της Γαλλικής Επανάστασης!
Στο αχνό φώς μιας λάμπας, ο ”Μαρά” έδειξε στην Αιμιλία τον φάκελο της δικογραφίας, της υπόθεσης Παπαδάκη. Επανέλαβε κι αυτός, όπως και οι άλλοι, οτι η Ελένη Παπαδάκη ήταν απλώς θύμα καταγγελιών μιας ομάδας ηθοποιών. Έπειτα από πολλά παρακάλια από την Αιμιλία, έδωσε διαταγή να κατεβάσουν την κρατούμενη για επισκεπτήριο.
Ήταν η τελευταία συνάντηση της Ελένης με κάποιον δικό της. Κι ήταν πολύ σύντομη.
Η Αιμιλία της έδωσε μια κουβέρτα, λίγο γάλα, δύο αβγά, τις βιταμίνες της και ένα μυθιστόρημα αστυνομικό, με τίτλο Villa Marguerite που το διάβαζε, και που το είχε αφήσει στο κρεβάτι της, πρίν φύγει για το σπίτι του Μυράτ το απόγευμα εκείνο..
Τις διέκοψε ένας επισκέπτης. Το όνομά του Πάνος Καραβουσάνος. Η Ελένη είχε φροντίσει να μπεί το παιδί του στα κατοχικά συσσίτια κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Ήταν ελασίτης, και πέρασε απ’την πολιτοφυλακή για μια δική του υπόθεση, όταν έμαθε οτι κρατούνταν εκεί η Ελένη Παπαδάκη. Της φίλησε το χέρι και την χαιρέτησε. Ύστερα ήταν η στιγμή του αποχωρισμού. Η Ελένη αποχαιρέτησε την Αιμιλία που έφευγε με αυτά τα λόγια:
-Καλά που σε είδα.. Είχα αγωνία να βρώ τρόπο να σας ειδοποιήσω να μην ανησυχείτε για μένα. Είμαι πολύ καλά εδώ. Μην έχετε καμμίαν έγνοια.
Ενώ οδηγούσαν την Ελένη πίσω στο κελλί της, η Αιμιλία ικέτευσε και πάλι τον υπεύθυνο, να την αφήσει να περάσει το βράδυ κοντά στη φίλη της. Εκείνος έκανε νόημα με τα μάτια σ’έναν άντρα που στεκόταν δίπλα. Ο άντρας έγνεψε αρνητικά. Έκανε μεγάλη εντύπωση στην Αιμιλία η βλοσυρότητα των προσώπων τους. Τελικά την έπεισαν να φύγει, λέγοντάς της πως είναι περιττό- μέχρι το επόμενο μεσημέρι, η Ελένη θα αφηνόταν ελεύθερη..
* * *
Μέσα στα μεσάνυχτα οι ελασίτες διάλεξαν την ώρα για να ξεκινήσει η ανάκριση. Δύο άντρες, εκ των οποίων ο ένας λεγόταν Τάκης και ήταν ..καρβουνιάρης στο επάγγελμα, την οδήγησαν στο χώλ, που ήταν και το ανακριτικό γραφείο! (Ο καρβουνιάρης σε ρόλο ανακριτή και φρουρού του Δικαίου! Το όραμα της Αριστεράς!)
Η κ.Χριστοδουλοπούλου κατάφερε να ακούσει κομμένους διαλόγους πίσω απ’την κλειστή πόρτα:
-Πού είναι η κυρία Ράλλη;
-Πότε έκανες τους γάμους σου;
Η Ελένη έπρεπε κάτι ν’απαντήσει σ’αυτά τα παράλογα..
-Δεν καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε! Ο πατέρας μου ήταν φίλος με τον κύριο Ράλλη.
-Άσ’τα αυτά! Να τι λέει το φυλλάδιο!
– Άν ήταν έτσι θα φοβόμουν, δεν θα είχα μείνει εδώ. Θα πήγαινα στο κέντρο να κρυφτώ. Μα, άλλωστε έχει νέα και όμορφη γυναίκα!
Ο Τάκης ο καρβουνιάρης, θέλοντας να δείξει οτι δεν παίρνει απο ψευτιές την πλησίασε και την χαστούκισε.
-Πιστέψτε με, δεν σας λέω ψέμματα! Αφήστε με να σας φέρω αύριο μαρτυρίες ανθρώπων που έσωσα! Δεν ήξερα οτι θα με πιάνατε, αλλιώς θα έφερνα τις αποδείξεις..
-Δε τ’αφήνεις αυτά; Δεν μας λές καμμιά αλήθεια καλύτερα;
-Φέρτε φώς να δείτε το πρόσωπό μου, να δείτε οτι λέω την αλήθεια, φέρτε φώς και θα καταλάβετε από μόνοι σας.
– Είναι περιττό το φώς! Υπάρχουν αποδείξεις οτι είσαι η κυρία Ράλλη! Και τώρα πήγαινε!
* * *
Η Ελένη γύρισε στο θάλαμο των γυναικών, και παρ’όλο που την είδαν να κλαίει σιγανά ώς την ώρα που πλάγιασαν να κοιμηθούνε στο πάτωμα, δεν είχε χάσει το ηθικό της. Θα’ταν μεσάνυχτα όταν ξαναμπήκε ο Τάκης στο δωμάτιο και φώναξε δύο ονόματα, της Ελένης Παπαδάκη και της Νιόβης Χαριτάκη, ψάχνοντάς τις μ’ένα καντήλι.
-Εμπρός σηκωθείτε!
-Τι με θέλετε; Που θα με πάτε; Μια στιγμή να βάλω το παλτό μου.
Και καθώς η Ελένη φορούσε τη γούνα και το σκουφάκι της ο Τάκης είπε:
-Θα σε ανακρίνουμε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Η άλλη γυναίκα, η Νιόβη Χαριτάκη ήταν ένα κορίτσι γύρω στα είκοσι και εφτά μηνών έγκυος. Την είχαν συλλάβει στις 18 Δεκεμβρίου μαζί με την αδελφή της, Μαρίκα, με την κατηγορία οτι ο πατέρας τους ήταν διευθυντής της Ούλεν [….]
Η Νιόβη γνώριζε καλά οτι επρόκειτο να την εκτελέσουν. Η Ελένη όμως όχι. Το κορίτσι άρχισε να κλαίει με λυγμούς μαθαίνοντας οτι έρχεται η ώρα του θανάτου της, και η Ελένη με όση ψυχραιμία της είχε απομείνει και διαισθανόμενη και την δική της μοίρα, την εμψύχωσε:
-Μη φοβάσαι,Νιόβη. Ο θάνατος απ’τη ζωή είναι μόνο ένα σκαλί..
Η καΧριστοδουλοπούλου συνόδευσε τις δύο γυναίκες μέχρι το ισόγειο και εκεί τις παρέδωσε στους ελασίτες. Πρίν την πάρουν, ζήτησε από τη Χριστοδουλοπούλου να ενημερώσει τους συγγενείς της όταν εμφανιστούν, για την μεταφορά της στο στρατόπεδο.
Δεν φανταζόταν, ή δεν ήθελε να δεχτεί;
* * *
Στο γκαράζ της πολιτοφυλακής περίμενε στημένη μια μαύρη Φόρντ. Η Ελένη κούμπωσε καλά το γούνινο παλτό της γιατί το πρωινό κρύο ήταν διαπεραστικό. Πρώτα κάθισε η Χαριτάκη, και μετά επιβιβάστηκε η Ελένη. Τρείς άντρες και ο οδηγός φρουρούσαν δύο άοπλες γυναίκες.. Άγνωστο τι ειπώθηκε στη διαδρομή. Κανείς δεν θα το μάθει, ποτέ.
”Να φοβάσαι το σίδερο και το νερό!” της είχαν πεί πρίν χρόνια, διαβάζοντας τη μοίρα της. Φ
Ο Κώστας Παπαηλιού, Πρόεδρος του CIGRE, του Διεθνούς Συμβουλίου για τα Μεγάλα Ηλεκτρικά Συστήματα, δημοσίευσε ένα editorial στο ELECTRA (το ηλεκτρονικό περιοδικό του CIGRE) για το blackout.
I have never felt as important in my professional life as I did in the immediate aftermath of the recent Iberian blackout. Within hours, I found myself quoted in the Greek press and gave three interviews in one day—including one on national television. The key question everyone was asking: Could it happen again?
My answer was—and remains—yes.
I reminded viewers of the Italian blackout of 2003, when a tree fell onto a 400 kV power line in Switzerland causing it to trip—what a banal reason for such a massive disruption, affecting over 55 million people for hours. I remember it well. I was involved in the post-event mitigation measures, specifically developing a novel suspension arrangement for the conductors on that very line to improve clearances and prevent future flashovers.
Ο Καθηγητής Βάλτερ Πούχνερ δημοσίευσε σε δίγλωσση έκδοση: γερμανικά – ελληνικά, τη νέα του ποιητική συλλογή “Inseln des Lichts – Νησιά του Φωτός” (εκδόσεις ΟΤΑΝ).
Ο Βάλτερ Πούχνερ γεννήθηκε και σπούδασε στη Βιέννη, αλλά τα περισσότερα χρόνια της ζωής του τα έχει ζήσει στην Ελλάδα. Είναι επίτιμος και ομότιμος καθηγητής Θεατρολογίας του ΕΚΠΑ Αθηνών (συνιδρυτής του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών) και παρασημοφορημένο αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Αυστρίας.
Επίσης, έχει διδάξει πολλά χρόνια στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, καθώς και σε ευρωπαϊκά και αμερικανικά Πανεπιστήμια. Έγραψε πάνω από 125 επιστημονικά βιβλία στα ελληνικά και σε ξένες γλώσσες και δημοσίευσε πάνω από 500 μελετήματα και γύρω στις 1300 βιβλιοκρισίες, για θέματα της ιστορίας του ελληνικού και του βαλκανικού θεάτρου, καθώς και περί ελληνικής και συγκριτικής λαογραφίας, περί βυζαντινών και νεοελληνικών σπουδών και περί της θεωρίας του θεάτρου και του δράματος.
Η λογοτεχνική του παραγωγή συμπεριλαμβάνει πάνω από 30 αυτοτελείς εκδόσεις ποιημάτων, πεζογραφημάτων, λογοτεχνικής κριτικής και δοκιμίων. Τελευταίες του εκδόσεις είναι η τρίτομη ανθολογία Ταξιανθίες, Αθήνα, εκδόσεις ΟΤΑΝ 2024 και Πεζοποιήματα, Αθήνα, εκδόσεις Νίκας 2025. (περισσότερα…)
Το νέο βιβλίο του Γιώργου Πουλημένου κυκλοφορεί τώρα και στα ελληνικά, από τις Εκδόσεις Ηρόδοτος.
Από αυτήν την εβδομάδα στα βιβλιοπωλεία, και σε ειδική τιμή στον Ηρόδοτο, Μαντζάρου 6, Αθήνα.
Η Επανάσταση των Νεοτούρκων το καλοκαίρι του 1908 και η αποκατάσταση του Συντάγματος του 1876 έφερε κοσμοϊστορικές αλλαγές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας εποχής πολιτικών και κοινωνικών ανακατατάξεων.
Στη Σμύρνη, μια από τις πιο ζωντανές και κοσμοπολίτικες πόλεις της πολυεθνικής Αυτοκρατορίας, η επανάσταση έγινε δεκτή με ενθουσιασμό, εορτασμούς και δημόσιες διαδηλώσεις υπέρ του Συντάγματος. Η γενική αμνηστία, η κατάργηση της λογοκρισίας και η παύση του συστήματος πληροφοριοδοτών του προηγούμενου αυταρχικού καθεστώτος καλλιέργησαν ελπίδες για ελευθερία, δικαιοσύνη και ισότητα μεταξύ Ελλήνων, Τούρκων, Εβραίων και Αρμένιων.
Ωστόσο, οι επόμενοι μήνες σημαδεύτηκαν από συνεχείς απεργίες, έξαρση της εγκληματικότητας, διεθνή γεγονότα που οδήγησαν σε εμπορικά μποϊκοτάζ, καθώς και εκλογές που διεξήχθησαν μέσα σε κύμα καχυποψίας. Τα γεγονότα αυτά αποτέλεσαν προάγγελο των αυξανόμενων εντάσεων που σύντομα θα οδηγούσαν στη διάλυση της Αυτοκρατορίας.
Με αφορμή την “Λυσιστράτη” της Λένας Κιτσοπούλου στην Επίδαυρο και τον Αμύντα της Βίκυς Βολιώτη στο Ηρώδειο μετρήσαμε πόσους ηθοποιούς έβγαλε το σχολείο. Έβγαλε πολλούς, αλλά από που τους έβγαλε; Πως μας ξέφυγε και δεν ψάξαμε το καμαρίνι που γέννησε όλα αυτά τα παιδιά, που κρύβεται αυτό το γενετικό υλικό, έτσι για να θυμηθούμε τον αείμνηστο Βεάκη, που περπατώντας στους διαδρόμους του Εθνικού μονολογούσε: «εδώ μυρίζει σπέρμα» προαναγγέλοντας την δημιουργία.
Πριν από …πάρα πολλά χρόνια, το 1981, ένας απόφοιτος του 1966 και καθηγητής στη Σχολή από το 1980 αποφάσισε να ιδρύσει ένα θεατρικό όμιλο εντός των τειχών. Η Aula ήταν το δώρο της Γερμανικής από το 1968 στις νέες εγκαταστάσεις. Τα ταλέντα ήταν παντού. Οκτακόσια παιδιά υψηλού επιπέδου κάθε χρόνο διαθέσιμα. Ο Στέλιος Παπαπέτρου αποφάσισε να αυτοσχεδιάσει!
Προφανώς έπρεπε να ξεκινήσει με γερμανόφωνο συγγραφέα και διάλεξε τον Friedrich Dürrenmatt με ένα έργο που του ταίριαζε επαγγελματικά, άλλωστε ήταν ένα έργο που ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια διδασκόταν στην Γερμανική. Μετά τους «Φυσικούς» το 1981, «την Αυλή των Θαυμάτων» το 1982 και άλλα σπουδαία κάθε χρόνο φτάσαμε στο 1987 όταν ο Στέλιος Παπαπέτρου αποφασίζει να σκηνοθετήσει Ιταλό. «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουίτζι Πιραντέλλο σε μετάφραση Δημήτρη Μυράτ και μουσική Μάνου Χατζιδάκι και ο Στέλιος μοιράζει τους ρόλους: Βασίλης Κουκαλάνι (Παλμίρο), Ελευθερία Σαπουντζή (Ιγκνάτσια), Κωνσταντίνα Ψωμά (Μομίνα), Βίκυ Βολιώτη (Ρενέ), Παναγιώτης Σταθόπουλος (Νάρντι), Σοφία Καμαγιάννη (Ντορίνα), Λένα Κιτσοπούλου (τραγουδίστρια) και ανάμεσα στους φροντιστές η Δήμητρα Κουζή.
Η Ελευθερία μας «έφυγε» νωρίς, το 2000, σε ηλικία 29 ετών, οι άλλοι γράφουν την σημερινή ιστορία του ελληνικού θεάτρου μαζί με πολλά άλλα ηχηρά ονόματα, που πέρασαν από την Aula και θα τα παρουσιάσουμε σε αφιερώματα στα επόμενα τεύχη. Για παράδειγμα η Αγγελική Δημητρακοπούλου, η Θάλεια Ματίκα, η Κατερίνα Μαούτσου, η Έφη Ρευματά, η Νανά Παπαδάκη, ενώ ξεκίνησαν τον καλπασμό δύο κορίτσια που αποφοίτησαν το 2008: η Ανθή Φουντά και η Άννα Παπαδάκη (κόρη της Ελίζας).
Όλα βέβαια, αυτά δεν τα ξέρουμε απ’ έξω. Υπάρχουν σε ένα καταπληκτικό τόμο με τίτλο «1980-2010: 30 Χρόνια Θέατρο» που τον βρίσκετε στο site μας στην ενότητα «Εκδόσεις / Γερμανική / 30 Χρόνια Θέατρο».
Στον τόμο αυτό, αμέσως μετά την παράσταση του 1989, τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, όπου την μετάφραση έχει κάνει ο Βασίλης Ρώτας, πατέρας του Ρένου Ρώτα, απόφοιτου της περιόδου του Πολέμου, υπάρχει ένα καταπληκτικό κείμενο της Λένας Κιτσοπούλου με τίτλο «Για τον Στέλιο», που αξίζει να διαβάσετε και μετά την ανάγνωση του κειμένου αυτού.
Until May 28, relations between Greece and Egypt appeared as solid as the granite cliffs surrounding the ancient Monastery of Saint Catherine at Mount Sinai. Just three weeks earlier, Egyptian President Abdel-Fattah El-Sisi had traveled to Athens – his fifth visit since assuming power in 2014. The summit was lauded as a diplomatic triumph. Both governments signed a raft of bilateral agreements, and the Greek capital hosted the inaugural session of a newly established High-Level Cooperation Council.
El-Sisi, standing beside Greek Prime Minister Kyriakos Mitsotakis, described the new council as a “milestone and qualitative leap” in bilateral relations. Energy cooperation was high on the agenda, particularly a flagship project: an undersea cable that would channel solar and wind power from Egypt to Europe via Greece. The European Union, eager for green energy partnerships with third countries, pledged financial support. Greece, positioning itself as a geopolitical bridge, also voiced readiness to mediate Egypt’s broader European cooperation. “Greece is a steadfast ally of Egypt – even in your country’s relations with the EU,” Mitsotakis assured his visibly pleased guest.
Δείτε το άρθρο στο vima.com στα αγγλικά: (περισσότερα…)
Η Δανάη Παπαματθαίου Μάτσκε μίλησε στην Αθανασία Μπίδιου στο vwoman.gr:
Με ένα εντυπωσιακό βιογραφικό και πολυετή εμπειρία σε διεθνές επίπεδο, η βιολονίστα Δανάη Παπαματθαίου Μάτσκε αφηγείται την πορεία της στον κόσμο της μουσικής, τις προκλήσεις που αντιμετώπισε ως Ελληνίδα μουσικός, αλλά και τις καλλιτεχνικές της εμπειρίες από κάθε γωνιά του κόσμου.
Η αγάπη της για το βιολί ξεκίνησε από την τρυφερή ηλικία των τριών ετών. «Γεννήθηκα στην Αθήνα και οι γονείς μου είναι μουσικοί. Το βιολί ήταν δική μου επιθυμία από την ηλικία των τριών ετών, όταν άκουσα για πρώτη φορά τον μαγικό ήχο αυτού του οργάνου σε μια πρόβα του πατέρα μου με τη βιολονίστα Νίνα Πατρικίδου στο σπίτι μας. Από την ημέρα εκείνη ζητούσα πεισματικά ένα βιολί, ώσπου οι γονείς μου – μάλλον περισσότερο για να μην ακούν την συνεχόμενη παιδική γκρίνια – μου χάρισαν ως δώρο γενεθλίων στα πέντε μου χρόνια ένα μικρό βιολάκι και το πρώτο μου μάθημα», λέει η Δανάη Παπαματθαίου Μάτσκε. (περισσότερα…)
Die DEUTSCHE SCHULE ATHEN sucht zum 01.09.2025 für 3 Jahre (Verlängerungsmöglichkeit)
Stellenumfang: Vollzeit
eine Lehrkraft für die Grundschule (1. bis 4. Klasse) als Klassenlehrer/in
Die konkreten Aufgabengebiete:
Klassenlehrer/in einer deutschsprachigen Grundschulklasse
Die Deutsche Schule Athen (DSA) ist eine deutsche Auslandsschule in Griechenland mit einem umfassenden Bildungsangebot für Kinder ab 3 Jahren vom Kindergarten über die Grundschule bis zum Deutschen Internationalen Abitur.
Wir erwarten:
• Lehrbefähigung für die Grundschule in Deutschland, Österreich oder der Schweiz
• Vorzugsweise mit Berufserfahrung als Klassenlehrer/in
• Deutsch als Muttersprache
• Interesse an interkulturellen Erfahrungen
• Moderne Methodik und Didaktik.
• Engagement für die weitere Schul- und Unterrichtsentwicklung
• Flexibilität, Teamfähigkeit, Belastbarkeit und Freude an der Arbeit mit Kindern
Wir bieten:
• ein angenehmes Arbeitsumfeld mit hohem Entwicklungspotenzial
• angemessene Bezahlung und Beteiligung an Ausreise-/Heimreisekosten gute kollegiale Zusammenarbeit in einem multikulturellen Kollegium
Ihre aussagekräftige Bewerbung (Anschreiben, Motivationsschreiben, Lebenslauf, Lichtbild und Zeugnisse) richten Sie bitte in deutscher Sprache bis spätestens 20.06.2025 nur in elektronischer Form an bewerbungen@dsathen.gr
Η μπάντα που εδώ και χρόνια συνοδεύει τις πιο φωτεινές στιγμές του καλοκαιριού ξεκινά την περιοδεία της ανά την Ελλάδα, με στάσεις σε πόλεις, νησιά και ανοιχτά θέατρα, εκεί που το καλοκαίρι χτυπά πιο δυνατά!
Με μια μίξη από reggae, ska, latin, rock και ελληνικούς παραδοσιακούς ρυθμούς, οι Locomondo καταφέρνουν κάτι μοναδικό: να ξεσηκώνουν κοινά κάθε ηλικίας και να μας ενώνουν όλους σε μια μεγάλη παρέα, σε έναν ατελείωτο χορό γεμάτο θετική ενέργεια.
Έχοντας διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα σε σκηνές σε όλη την Ελλάδα (και όχι μόνο), με αμέτρητες live εμφανίσεις στο ενεργητικό τους, οι Locomondo ξέρουν πώς να δίνουν τον παλμό. Με τους “ανεβαστικούς” τους ρυθμούς και τα τραγούδια που έχουμε αγαπήσει – «Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα», «Μαγικό χαλί», «80’s» και φυσικά τον εκρηκτικό τους ήχο από rap, ska, reggae, hip-hop, dub, one drop – κάθε εμφάνισή τους μετατρέπεται σε μια γιορτή χωρίς τέλος.
“Θέλω να ‘στε εκεί ό,τι κι αν συμβεί..”! (περισσότερα…)
Όλες οι ηλικίες ήταν εκεί, από τον Θανάση Απέργη, απόφοιτο του 1960 (!), που έζησε τα διαλείμματα στην Μετσόβου έως του πιτσιρικάδες του 21ου αιώνα. Η περιουσία της Γερμανικής Σχολής είναι πολύ μεγάλη, με 10 χιλιάδες και πλέον πιά αποφοίτους, που τους καμαρώνει και εντός και εκτός αυλής.
Αλλά και η τάξη του ’63, που κινητοποίησε ο Κώστας Παπαηλιού, που δεν μπορούσε να έρθει και με τον Νίκο Κουτρουμπά να γράφει:
H γιορτή των αποφοίτων ήταν πολύ ωραία στην αυλή της DSA με μουσική ποτά και μεζεδάκια στα όρθια με μεγάλη συμμετοχή. Είχαμε πλήρη εκπροσώπηση της τάξης μας από τους 70 περίπου που είμαστε οι μισοί ήταν στο εξωτερικό οι υπόλοιποι 28 στην Αττική μεν αλλά κωλυώμενοι. Ευτυχώς για την τιμή των όπλων παρευρεθήκαμε η Μαριανούλα Καναβαριώτου κι εγώ σύνολο 2 … αν μέτρησα σωστά χικ
Αναγκάστηκα να πιώ όλο το κρασί που αναλογούσε για την τάξη μας , περάσαμε πολύ ωραία σας λέω … χικ
Και εις άλλα με υγεία !… Na denn prosit … alle Jahre wieder… χικ
αλλά και ο επίσης απόφοιτος του ’63, Θόδωρος Σπαθόπουλος:
Πράγματι, η γιορτή ήταν επιβεβλημένο να γίνει και θα μπορούσε να είναι μια αφορμή για να ξαναβρεθούμε, όπως θα το θέλαμε όλοι μας. Δεν χρειάζεται να πω, ότι τα χρόνια περνούν και ότι οι ευκαιρίες συνεύρεσης θα περιορίζονται συνεχώς. Πάντως, έτσι όπως έγινε στα όρθια, χωρίς συγκεκριμένο χώρο συνάντησης, η όποια επικοινωνία μεταξύ μας δεν ήταν εύκολη. Προσωπικά, αν και γύρισα μόλις έφτασα, όλο τον χώρο, δεν εντόπισα προς μεγάλη μου απογοήτευση, κανένα από την τάξη μας. Ευτυχώς βρήκα την Τένια Παπαδάκη και δύο παλιούς συμφοιτητές δύο χρόνια νεότερους, τον Γιάννη Γερόλυμπο και τον Αριστείδη Παπαγεωργίου και κάναμε ένα ωραίο πηγαδάκι μέχρι που φύγαμε. Ελπίζω όμως, να υπάρξει σύντομα η επόμενη ευκαιρία.
Ο Στέλιος Παπαπέτρου ήταν το τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς. Μία μεγάλη έκθεση με φωτογραφίες από τις παραστάσεις που οργάνωσε, σκηνοθέτησε αλλά και συμμετείχε ως ηθοποιός. Ο Στέλιος είναι απόφοιτος του ’66, δίδαξε από το 1980 μαθηματικά στην Σχολή και εκμεταλλεύτηκε την Aula, το δώρο της Γερμανικής στις νέες εγκαταστάσεις του 1968, ιδρύοντας ένα θεατρικό όμιλο εντός των τειχών. Υπήρξε “τυχερός” διότι τα ταλέντα ήταν παντού. Χίλια παιδιά υψηλού επιπέδου κάθε χρόνο διαθέσιμα. Ο Στέλιος Παπαπέτρου αποφάσισε να αυτοσχεδιάσει! (περισσότερα…)
