(*) αν είχε συνεχίσει την φοίτησή του στην σχολή θα είχε αποφοιτήσει το 1944

Ο Παναγιώτης Ζενέτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926 και ήταν γόνος εύπορης οικογένειας κοσμηματοπωλών. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής γενιάς. Κατόπιν παρότρυνσης οικογενειακού φίλου προσανατολίστηκε στις αρχιτεκτονικές σπουδές στη Γαλλία. Με αυτήν την προοπτική μαθήτευσε στη σχολή αρχιτεκτονικού σχεδίου («Σχολή Αρχιτεκτονικών Μελετών») η οποία απευθυνόταν σε σπουδαστές του Ε.Μ.Π. το οποίο, όπως όλες οι σχολές, υπολειτουργούσε την περίοδο της κατοχής.

Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1930-31 στο Νηπιαγωγείο και αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1944.

Το 1945 έφυγε απ’ την Ελλάδα με υποτροφία για να σπουδάσει αρχιτεκτονική στο Παρίσι, στην Ecole des Beaux Arts στο εργαστήριο του Otello Zavaroni. Το 1952 τελειώνει τον κύκλο σπουδών του στη σχολή και το 1953 παρουσιάζει τη διπλωματική του εργασία με θέμα «Μικρόπολις – Αυτόνομη οικιστική μονάδα».Επέστρεψε στην Ελλάδα οριστικά το 1955 και άνοιξε σε συνεργασία με τον Μαργαρίτη Αποστολίδη γραφείο μελετών στην οδό Ακαδημίας 61. Τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής του δραστηριότητας είναι ιδιαίτερα γόνιμα. Τα πρώτα έργα μαζί με τον Μαργαρίτη Αποστολίδη (εξάδελφο του Νίκου Αποστολίδη, αποφοίτου της Αραχώβης και συνομήλικου του Ζενέτου) είναι τα εργοστάσια Φιξ και APCO, το μονόσπιτο στο Καβούρι και η πολυκατοικία στην Λ. Αμαλίας 34. Ακολούθησαν οι μονοκατοικίες στη Γλυφάδα, Ψυχικό και η πολυκατοικία στην οδό Ηρώδου Αττικού. Ωστόσο, μέχρι το 1962 παραμένει ουσιαστικά άγνωστος. Το έργο του δημοσιεύτηκε με τη βοήθεια του Ορέστη Δουμάνη, υπεύθυνου αρχιτεκτονικών θεμάτων στον «Ζυγό» ,αργότερα διευθυντή σύνταξης της «Αρχιτεκτονικής», ιδρυτή των «Αρχιτεκτονικών Θεμάτων» καθώς και υπεύθυνου συντάκτη για το ελληνικό τμήμα του «World Architecture». Επίσης έργα του δημοσιεύτηκαν σε πολλά ευρωπαϊκά αρχιτεκτονικά περιοδικά. Ο Ζενέτος ολοκλήρωσε συνολικά 120 έργα, ανάμεσα στα οποία είναι το χωροταξικό σχέδιο του Λεκανοπεδίου Αττικής, πολλά βιομηχανικά κτήρια καθώς και σημαντικές πολυκατοικίες και μονοκατοικίες.

Ταλαντούχος «συνθέτης», με άρτια επιστημονική κατάρτιση και ευρύτατες τεχνολογικές γνώσεις, αντιμετώπισε με την ίδια ευσυνειδησία, σοβαρότητα και συνέπεια όλα τα έργα που μελέτησε, έργα που χαρακτηρίζονται από τη λειτουργικότητα της οργάνωσης ,την καθαρότητα της μορφής, τη σαφήνεια της κατασκευής, την ευελιξία και τη δυνατότητα συμμετοχής του χρήστη στη διαμόρφωση του περιβάλλοντός του, τη χρήση προηγμένης τεχνολογίας και την ανάδειξη των λεπτομερειών, τον σεβασμό τού τοπίου ή τη δραστική επέμβαση στο περιβάλλον, ανάλογα με την περίπτωση.

Δίνει έμφαση στη λειτουργία των κτηρίων αλλά και στην κατάργηση των συμβατικών όγκων. Δέχεται να ασχοληθεί με τις μορφολογικές επιπτώσεις της σύλληψής του αφού πρώτα εξασφαλίσει τις απαραίτητες τεχνικές προϋποθέσεις.

Τα μικρά έργα του, τα περισσότερα βίλες στην Αττική έχουν και τον πιό έντονα προσωπικό χαρακτήρα του. Το έργο τού Τάκη Ζενέτου εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από ένα μικρό κύκλο νέων αρχιτεκτόνων, πολλούς από τούς όποιους επηρέασε σημαντικά.

Αριστερά: Το “Μονόσπιτο στο Καβούρι” και η πηγή της εικόνας είναι: weekend-houses.blogspot.com. Το σπίτι ανήκε στον Γιάννη Κατσικόπουλο, γνωστό κοσμηματοπώλη της Αθήνας στις δεκαετίες ’60 και ’70 και σήμερα έχει κατεδαφιστεί προσθέτοντας ότι ο πατέρας του Ζενέτου ήταν επίσης κοσμηματοπώλης. 

Σε μία εποχή στην οποία κυριαρχούσε η μαζική, πρόχειρη δόμηση, ο Ζενέτος υποστήριζε ότι η ανθρώπινη κατοικία πρέπει να είναι το υψηλότερο και πλέον πολυτελές προϊόν του σύγχρονου πολιτισμού. Θεωρούσε απαραίτητη την κατάργηση του κύβου κουτιού της μοντέρνας κατοικίας και την ενσωμάτωσή της στο περιβάλλον. Την περίοδο εκείνη η Αθήνα ζούσε την εποχή της αλόγιστης καταστροφής των παλαιότερων κτηρίων και την ανέγερση κακότεχνων πολυκατοικιών που στέγασαν τους εσωτερικούς μετανάστες.

Ο Ζενέτος όμως είχε ήδη οραματιστεί την εξέλιξη της πόλης, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη τη Δύση. Είχε προβλέψει τις τεχνολογικές εξελίξεις που θα επηρέαζαν τη ζωή και τις δραστηριότητες του ανθρώπου και τα επόμενα χρόνια θα προσπαθούσε να διατυπώσει τη δική του άποψη για την ιδανική μορφή της και να χτίσει κτήρια που θα την υπηρετούσαν. Η πεμπτουσία της πολεοδομικής και χωροταξικής φιλοσοφίας του Τάκη Ζενέτου περιέχεται στην έρευνά του, όπως διατυπώθηκε στην πρότασή του για την Ηλεκτρονική Πολεοδομία (1962), δηλαδή στην ένταξη των πιο πρόσφατων κατακτήσεων της ηλεκτρονικής επιστήμης και τεχνολογίας στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου. Δίπλα: Το Θέατρο του Λυκαβηττού (1964-65). Πηγή εικόνας: www.culture2000.tee.gr

Τα κείμενά του ήταν πάντα γεμάτα με τεχνικά δεδομένα, διασταυρώσεις και πιστοποιήσεις για την δυνατότητα υλοποίησης, κείμενα που υπερασπίζονταν τη συμβατότητα των ιδεών του με τα προβλήματα του παρόντος κόσμου αλλά και ενός κόσμου που ο Ζενέτος οραματιζόταν.

Αριστερά: Μία από τις δύο βίλες της οικογένειας Κατράντζου στην Γλυφάδα, στην οδό Ξάνθου 21, η οποία σήμερα έχει κατεδαφιστεί. Πηγή της εικόνας είναι το βιβλίο “Τάκης Χ.Ζενέτος: Ψηφιακά Οράματα και Αρχιτεκτονική” της Ελένης Καλαφάτη και του Δημήτρη Παπαλεξόπουλου

Εκεί που ίσως εκφράστηκε απελευθερωμένος από προστριβές με υπηρεσίες και πελάτες ήταν τα τέσσερα ρυθμιστικά που ανέλαβε το 1966. Η πίστη του σε μια ζωή εν εξελίξει που διαρκώς προσβλέπει στο μέλλον τον αποξένωσε από την παρούσα ζωή.

Ο Τάκης Ζενέτος αυτοκτόνησε το 1977 πηδώντας από το παράθυρο του γραφείου του στο Κολωνάκι.

Ένα μοναδικό ντοκιμαντέρ από την σειρά: Ταξίδι στον Πολιτισμό για το Υπουργείο Πολιτισμού Αρχιτεκτονική – ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ – Έλληνες Αρχιτέκτονες- ΤΑΚΗΣ ΖΕΝΕΤΟΣ…

“Όταν ο Τάκης Ζενέτος οραματιζόταν τις «έξυπνες πόλεις»” από το vima.gr…

“Το σύμπαν του Τάκη Ζενέτου” από την Καθημερινή…

 Τάκης Ζενέτος: Πολυκατοικία στην Ηρώδου Αττικού 17…

Το βιβλίο έχει 161 σελίδες, είναι στα γερμανικά και κυκλοφόρησε το 1969 με δύο προλόγους:

– του Γερμανού τότε Πρέσβη, Oskar Schlitter, και

– του Karlhans Höfflinghaus, Προεδρου του ΔΣ της Γερμανικής Σχολής Αθηνών

και περιέχει ένα κείμενο με τίτλο:

“Die Deutsche Schule Athen heute” του Joachim Zeidler, Διευθυντή της Σχολής από το 1968.

Δείτε τον τόμο:

https://drive.google.com/file/d/1LCtxCDGYX9JeBosru44APx8VCEL3Lylr/view?usp=sharing

Εδώ θα επιχειρήσουμε να συγκεντρώσουμε όλα τα ονόματα των Αποφοίτων της Αραχώβης, της περιόδου του Πολέμου δηλαδή, οι οποίοι στη συνέχεια απεφάσισαν να στείλουν τα παιδιά τους στη Γερμανική Σχολή, οπότε:

Το βιβλίο έχει 181 σελίδες, είναι στα γερμανικά και στα ελληνικά και κυκλοφόρησε το 1981.

Ξεκινά με μία ομαδική φωτογραφία όλων των καθηγητών και τελειώνει με μία αεροφωτογραφία της Σχολής.

Περιέχει:

– ένα “εισαγωγικό σημείωμα” του Kurt Roeske,

– ένα κείμενο της Δήμητρας Καρβελλά με τίτλο: “Vorbereitungen zur Wiedereroffnung der Deutschen Schule Athen”

– ένα κείμενο του Γεωργίου Δημητράκου, και πολλά άλλα

Δείτε τον τόμο: https://drive.google.com/file/d/1ZSqDQkemKN6EOnuSEwt2jGgGoAVOn7lH/view?usp=sharing

Το βιβλίο έχει 240 σελίδες, είναι δίγλωσσο και κυκλοφόρησε το 1986 με τρεις χαιρετισμούς:

– του Απόστολου Κακλαμάνη, Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων,

– του Riidiger von Pachelbel, Πρέσβη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στην Ελλάδα, και

– του Peter Trautschold, Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου της Γερμανικής Σχολής Αθηνών

και περιέχει δύο εισαγωγικά κειμενα:

– του Kurt Roeske, Διευθυντή της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, και

– Δρ. Γεώργιου Δημητράκου με τίτλο “Ο Wilhelm Dorpfeld και η Γερμανική Σχολή Αθηνών”

Δείτε τον τόμο: https://drive.google.com/file/d/1n82qQTJj-1GDdonT0eoBMmM-yj6omLmj/view?usp=sharing

Το βιβλίο έχει 215 σελίδες, είναι δίγλωσσο και κυκλοφόρησε το 1992 με τρεις χαιρετισμούς:

– του Leopold Bill von Bredow, Πρέσβη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στην Ελλάδα,

– του Jürgen von Rahden, Επιτετραμένου για τις εξετάσεις Υπουργικού Συμβούλου,

– της Vera Sficas, Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου της Γερμανικής Σχολής Αθηνών,

και έναν πρόλογο από τον Dr. Klaus Meyer, Διευθυντή της Γερμανικής Σχολής Αθηνών.

Το έγγραφο είναι μια τεκμηρίωση με τίτλο «Συνάντηση, Απαίτηση και Πραγματικότητα, 1987-1992» από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών. Περιέχει χαιρετισμούς από διάφορα πρόσωπα, όπως τον Πρέσβη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στην Ελλάδα, Leopold Bill von Bredow, και τον Διευθυντή της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, Dr. Klaus Meyer. Το έγγραφο συζητάει τον τρόπο λειτουργίας της σχολής, τη διάρθρωση των τμημάτων (γερμανικό και ελληνικό), τα προγράμματα σπουδών, και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η «σχολή συνάντησης» όσον αφορά την ενσωμάτωση των δύο πολιτισμών.

Παρουσιάζονται επίσης στατιστικά στοιχεία για την προέλευση και τη γλώσσα των μαθητών του νηπιαγωγείου και του δημοτικού, καθώς και λεπτομέρειες για το προσωπικό της σχολής, τη διοίκηση και τις διάφορες επιτροπές. Αναφέρονται εκδηλώσεις και δραστηριότητες που προάγουν τη συνάντηση μεταξύ των μαθητών, όπως οι ομάδες εργασίας, οι σχολικές ομάδες, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις και οι ανταλλαγές μαθητών. Το έγγραφο υπογραμμίζει την ανάγκη για περαιτέρω προσπάθειες σε πολιτικό επίπεδο, ώστε να επιτευχθεί η ενσωμάτωση των δύο σχολικών μορφών και η αναγνώριση ενός κοινού απολυτηρίου.

Δείτε τον τόμο: https://drive.google.com/file/d/1bELfklb765GiMvHxbyJ90vveOYqh4Lcq/view?usp=sharing

Με την συμπλήρωση 125 χρόνων από την ίδρυσή της το 1896, διοργάνωσε η Γερμανική Σχολή Αθηνών μία εκδήλωση και κυκλοφόρησε ένα επετειακό λεύκωμα με πλούσιο και σπάνιο υλικό.

(περισσότερα…)

Τα χρόνια του Πολέμου η Γερμανική Σχολή στην Αραχώβης λειτουργούσε ως Οκτατάξιο Γυμνάσιο. Έχει λοπόν ένα ενδιαφέρον να αναφέρουμε τα όσα ίσχυαν εκείνη την εποχή, αλλά και όσα είχαν προηγηθεί από τη εποχή του Όθωνα:

Οι Έλληνες λογίζονται φιλεκπαιδευτικός λαός. Είτε λόγω της αρχαιοελληνικής παράδοσης, είτε λόγω της γεωγραφικής θέσης και του γεωγραφικού αναγλύφου, είτε λόγω της ιδιαιτερότητας της ελληνικής γλώσσας η οποία επί Ελληνιστικών χρόνων ήταν η κυρίαρχη γλώσσα του δυτικού κόσμου, η λαϊκή σοφία έχει αποκρυσταλλωμένη άποψη υπέρ του σχολείου. Το “άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο” αντικατοπτρίζει τον διαρκή πόθο των Ελλήνων για το σχολείο. Μετά την Ακαδημία του Πλάτωνα και το Λύκειο του Αριστοτέλη, οι Έλληνες δούλοι που αναλαμβάνουν τη μόρφωση των Ρωμαίων, το Βυζάντιο που ιδρύει σχολεία και κατά το Μεσαίωνα, ο ελληνικός Χριστιανισμός με τα “ιερογράμματα”, διατηρούν την παράδοση του σχολείου.

Με την άφιξή του στην Ελλάδα το 1828, ο Ιωάννης Καποδίστριας ιδρύει ορφανοτροφεία στην Αίγινα και τον Πόρο, όπου τα ορφανά ελάμβαναν γενική μόρφωση και επαγγελματική εκπαίδευση και όπου παράλληλα λειτουργούσαν διδασκαλεία για τη μόρφωση των δασκάλων. Ιδρύεται γεωργική σχολή στην Τίρυνθα, ιερατική σχολή στον Πόρο και στρατιωτικό σχολείο στο Ναύπλιο. Με τον Όθωνα, το 1933, εκδόθηκε διάταγμα που καθόριζε τις αρμοδιότητες της “επί των Εκκλησιαστικών γραμματείας” που ήταν το πρώτο υπουργείο παιδείας. Οι Βαυαροί διαίρεσαν την όλη εκπαίδευση σε τρεις κύκλους, τη στοιχειώδη εκπαίδευση, τη μέση και την ανώτερη. Τη στοιχειώδη εκπαίδευση ονόμασαν Δημοτική, διότι η διοίκηση και η εποπτεία ανατέθηκαν στους Δήμους, σύμφωνα με τον νόμο της 6ης Φεβρουαρίου 1834 που ήταν πιστό αντίγραφο του γαλλικού νόμου του 1833, και η διάρκεια φοίτησης προβλεπόταν να είναι επταετής. Βάσει αυτού του νόμου, ιδρύθηκε Διδασκαλείο στο Ναύπλιο το 1835, όπου εισήχθη η αλληλοδιδακτική μέθοδος. Το 1836 συστάθηκε η “Φιλεκπαιδευτική εταιρία” που ίδρυσε σχολεία θηλέων και προετοίμασε τις πρώτες δασκάλες. Δυστυχώς όμως ούτε η υποχρεωτική φοίτηση ούτε η επταετής διάρκεια εφαρμόστηκαν και η θέση των δασκάλων ήταν τραγική. Το 1844, λόγω της απροθυμίας των δήμων να ιδρύσουν και συντηρήσουν σχολεία εκδόθηκε διάταγμα σύμφωνα με το οποίο “εις την δημοτική εκπαίδευσιν συντρέχει και το κράτος κατά το μέτρον της ανάγκης των δήμων”. Παρ’ όλα ταύτα η κατάσταση χειροτέρεψε και το 1863 το διδασκαλείο έκλεισε. Το 1871 ιδρύεται στην Αθήνα ο “Σύλλογος προς διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων” μέλη του οποίου το 1874 ιδρύουν το εξατάξιο “Πρότυπο δημοτικό σχολείο” στην Αθήνα και το τετρατάξιο “Παιδαγωγείο” στη Θεσσαλονίκη. Έτσι σ’ αυτήν την περίοδο ο εκπαιδευτικός κύκλος αποτελείται από το δημοτικό σχολείο με τετραετή φοίτηση, ακολουθεί το Ελληνικό σχολείο με τριετή φοίτηση και τέλος το Γυμνάσιο με τετραετή φοίτηση.

Οι δάσκαλοι το 1873 ιδρύουν τον “Ελληνικόν διδασκαλικόν σύλλογον” ο οποίος εκδίδει το περιοδικό “Πλάτων” και κατορθώνουν να υψώσουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και των πολιτικών για τα εκπαιδευτικά θέματα. Έτσι το 1876 ο υπουργός παιδείας στη Βουλή χαρακτηρίζει “την κατάσταση της εκπαίδευσης εμπαιγμόν δια το έθνος”. Ιδρύεται Διδασκαλείο τριετούς φοίτησης στην Αθήνα, καθώς και άλλα δύο στην Τρίπολη και στην Κέρκυρα, και το 1881 άλλο ένα στη Λάρισα. Το 1895, ο νόμος “Περί στοιχειώδους ή δημοτικής εκπαίδευσης” διαιρεί τα σχολεία σε κοινά, με έναν δάσκαλο όταν έχουν μέχρι 80 μαθητές, και πλήρη με δύο δασκάλους όταν έχουν μέχρι 140 μαθητές. Όταν οι μαθητές είναι μέχρι 200 το σχολείο είναι τριθέσιο και για περισσότερους από 200 τετραθέσιο. Όπου δεν ήταν δυνατόν να ιδρυθούν κοινά (μονοθέσια) σχολεία προβλεπόταν η ίδρυση γραμματοδιδασκαλείων. Επίσης ιδρύονται εξατάξια σχολεία οι απόφοιτοι των οποίων μπορούν να εγγραφούν στην τρίτη τάξη των “Ελληνικών” σχολείων.

Το 1921, τα “κοινά” σχολεία αφομοιώνονται με τα “εξατάξια”, το 1929 επί Βενιζέλου καθορίζεται εξαετής η διάρκεια της δημοτικής εκπαίδευσης και το όριο για την ίδρυση μονοθέσιου δημοτικού σχολείου κατεβαίνει στους 15 μαθητές, με στόχο την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού, διότι σύμφωνα με την απογραφή του 1828 υπήρχαν 3500 συνοικισμοί με λιγότερα από 15 παιδιά σχολικής ηλικίας και έτσι, κάθε χρόνο, πάνω από 25.000 παιδιά δεν γραφόντουσαν σε κανένα σχολείο. Παρ’ όλα αυτά, κατά τη στατιστική του 1936, ενώ στην πρώτη τάξη γραφόντουσαν 200.000 μαθητές, από την έκτη τάξη αποφοιτούσαν μόνο 75.000. Το 1954, στο 3094/1954 (ΦΕΚ252 τ.Α) νομοθετικό διάταγμα “περί καταπολεμήσεως του αναλφαβητισμού” ιδρύονται τα “νυχτερινά σχολεία” για την παροχή της βασικής μόρφωσης σε μαθητές ηλικίας 14 έως 20 ετών, οι οποίοι λόγω της κατοχής και του εμφυλίου δεν είχαν ολοκληρώσει τη στοιχειώδη εκπαίδευση. Στο ίδιο διάταγμα προβλέπεται ότι, μετά το 1962, όποιος δεν έχει απολυτήριο δημοτικού σχολείου δε θα μπορεί να διευθύνει επιχείρηση ή βιοτεχνικό κατάστημα. Έτσι το 1953-54 λειτούργησαν 2.300 νυχτερινά σχολεία με 67.000 μαθητές και 2.350 δασκάλους, πολλοί από τους οποίους εργάστηκαν δωρεάν. Στη στατιστική της UNESCO για το 1957, το ποσοστό αναλφαβητισμού στην Ελλάδα ανερχόταν σε 25%, ενώ στην Τουρκία σε 68% και στη Γιουγκοσλαβία σε 27%.

Η μέση εκπαίδευση επίσης ξεκινάει με τη Βαυαρική αντιβασιλεία το 1836 και χωρίζεται σε δύο κύκλους: κατ’ αρχάς το τριετές “Ελληνικό σχολείο” κατ’ αντιστοιχία του Βαυαρικού “Latina” και κατόπιν, το τετραετές “Γυμνάσιο” το οποίο έχει ως στόχο την “… προπαρασκευήν των μαθητών που θέλουν να σπουδάσουν ανώτερες επιστήμες στα Πανεπιστήμια.” Οι δάσκαλοι των πρώτων καλούνται “Ελληνοδιδάσκαλοι” και των γυμνασίων “καθηγητές”. Όταν το Πανεπιστήμιο άρχισε να δίνει διπλώματα, διοριζόντουσαν στη μέση εκπαίδευση πτυχιούχοι της φιλολογίας και της φυσικομαθηματικής. Επειδή οι εκπαιδευτικοί διοριζόντουσαν, έπαιρναν μετάθεση ή απολυόντουσαν με αυθαίρετο τρόπο, το 1885 εκδόθηκε διάταγμα που όριζε ότι οι “λειτουργοί της μέσης εκπαίδευσης αναγνωρίζονται ως μόνιμοι”. Το διάταγμα αυτό ανακλήθηκε το 1886. Οι τύποι των σχολείων του 1836 βασικά παρέμειναν μέχρι την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929. Το 1922 ιδρύθηκαν τα “Πρακτικά Λύκεια” πάνω στο πρότυπο της Βαρβακείου σχολής, η οποία λειτουργούσε με ιδιαίτερο πρόγραμμα από το 1886. Το Βαρβάκειο ιδρύθηκε το 1843 ως γυμνάσιο στο οποίο είχε συμπληρωθεί και Ελληνικόν σχολείο, αλλά το 1886 μεταρρυθμίστηκε σε πρακτικό λύκειο για να εκπληρώσει “ειδικόν εκπαιδευτικόν σκοπόν” που ήταν “η ανάπτυξις και μόρφωσις της διανοίας, τως εις αυτό φοιτούντων μαθητών, η ηθική αγωγή και ειδικώς η προπέδευσις προς αυτάρκη σπουδήν των θετικών επιστημών”. Το 1915 το Βαρβάκειο συνδέθηκε με το “Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης” και αποτέλεσε το δεύτερο πρότυπο σχολείο της Ελλάδας.

Με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929 από τον Αλ. Δελμούζο, επί κυβερνήσεως Βενιζέλου, διαμορφώνονται δύο εξαετείς κύκλοι σπουδών. Στις μικρές κωμοπόλεις ιδρύονται διτάξια ημιγυμνάσια και κατώτερα επαγγελματικά σχολεία (γεωργικά, εμπορικά, βιομηχανικά, οικοκυρικά). Το 1930 ιδρύεται το Ανώτατον εκπαιδευτικόν συμβούλιον και στις 4 Ιουνίου 1930 ο Γ. Παπανδρέου, ως υπουργός παιδείας της κυβέρνησης Βενιζέλου, κλείνει δάνειο της Ελληνικής κυβέρνησης με σουηδική εταιρία για τις ανάγκες της παιδείας. Με το δάνειο αυτό, μέσα σε δύο χρόνια, 1930 έως 1932, ανεγέρθηκαν 145 διδακτήρια και αποπερατώθηκαν άλλα 1375. Έτσι προστέθηκαν 7376 αίθουσες διδασκαλίας για τις οποίες δαπανήθηκαν 1476 εκατομμύρια προπολεμικές δραχμές.

Η κυβέρνηση Μεταξά το 1937 τροποποιεί τους τύπους σχολείων της μεταρρύθμισης του Δελμούζου εισάγοντας το οκτατάξιο γυμνάσιο-λύκειο στο οποίο γράφονται οι μαθητές του Δημοτικού μετά την τετάρτη τάξη. Όσοι όμως δε θέλουν να συνεχίσουν στη μέση εκπαίδευση υποχρεώνονται να συνεχίσουν για άλλα δύο χρόνια στο δημοτικό ώστε να ολοκληρώσουν εξαετή υποχρεωτική στοιχειώδη εκπαίδευση. Τα έξι πρώτα χρόνια απετέλεσαν το εξατάξιο Γυμνάσιο και ακολουθεί το διτάξιο Λύκειο. Το 1944, με τον κατοχικό νόμο 1468 της 27-2-1944 επανέρχεται το εξατάξιο γυμνάσιο. Με την απελευθέρωση για τις χρονιές 1945 έως 1950, γράφονται στο Γυμνάσιο 138.000, 143.000, 165.000, 174.000 και 183.000 μαθητές αντίστοιχα, που αντιστοιχούσαν σε λιγότερους από 4.000 εκπαιδευτικούς. Έτσι, μετά από την έντονη κίνηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εκπαιδευτικών λειτουργών, δημιουργήθηκαν και πάλι σοβαρές ανησυχίες και το 1951, κατόπιν πρωτοβουλίας του Γ. Παπανδρέου, εκδόθηκε ο νόμος 1823 που προέβλεπε τον διαχωρισμό της μέσης παιδείας σε τριετές Γυμνάσιο και τριετές Λύκειο, το οποίο διαχωριζόταν σε φιλολογοϊστορικο Λύκειο και φυσικομαθηματικό Λύκειο. Στο 1ο άρθρο αυτού του νόμου καθορίζεται ότι ο σκοπός της Μέσης εκπαίδευσης είναι “η διάπλασις χρηστών πολιτών εν τω πλαισίω των ιδεωδών του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού”, ο οποίος και αναγνωρίστηκε αυτούσιος στο σύνταγμα της 1ης Ιανουαρίου 1951 ότι είναι ο σκοπός της μέσης και στοιχειώδους εκπαίδευσης. Ο νόμος αυτός δεν εφαρμόστηκε από την επελθούσα κυβέρνηση Παπάγου και το 1959 η κυβέρνηση Καραμανλή διατηρεί ενιαίο το Γυμνάσιο, αλλά μετά την 3η τάξη οι απόφοιτοι παίρνουν απολυτήριο που τους δίνει το δικαίωμα να εγγραφούν στις μέσες επαγγελματικές σχολές. Επίσης, κατά τα τρία τελευταία έτη το Γυμνάσιο διαχωρίζεται σε κλασικό, πρακτικό και όχι μόνο. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, υλοποιήθηκε ο νόμος 1823 που προέβλεπε το σημερινό τριτάξιο γυμνάσιο και τριτάξιο λύκειο. Αργότερα, το Λύκειο διαχωρίστηκε σε τριτάξιο ενιαίο λύκειο (ΓΕΛ) για όσους μαθητές είχαν τη δυνατότητα να συνεχίσουν κανονικά την εκπαίδευσή τους και το τριτάξιο τεχνικό λύκειο (ΕΠΑΛ) για όσους δεν είχαν δυνατότητες να αντεπεξέλθουν στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μαθαίνοντας μέσω αυτού κάποια ειδίκευση. Σήμερα το Επαγγελματικό Λύκειο (ΕΠΑ.Λ.) προσφέρει εκτός από απολυτήριο, το οποίο είναι ισότιμο με του Γενικού Λυκείου, και Πτυχίο εξειδίκευσης βαθμού 3.

πηγή: wikipedia

Ο Τζον Αλιβιζάτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1920. Εμφανίζεται στα μαθητολογια της Αραχώβης το 1926 στην Α’ Δημοτικού και συνεχίζει  τις γυμνασιακές του σπουδές  στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου αποφοιτά το 1938.

Κατάγεται από μία οικογένεια που έδωσε πάρα πολλά πράγματα στη χώρα μας. Oι Αλιβιζάτοι ήταν πάππου προς πάππο λόγιοι, γιατροί, καθηγητές. Έστησαν νοσοκομείο που στην εποχή του ήταν πρότυπο και το κληροδότησαν στο ελληνικό κράτος. Αλλά και οι μητρικοί του πρόγονοι, οι Χιλλ, είχαν έναν αιώνα παράδοσης στην εκπαίδευση.

Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στη διάρκεια της Κατοχής από το 1941 μέχρι το 1946. Μετά την αποφοίτησή του, προσελήφθη ως εσωτερικός βοηθός της Α’ Παθολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1948. Από το 1951 μέχρι το 1953 φοίτησε στη Σχολή Μετεκπαιδεύσεως του Πανεπιστημίου McGill στο Montreal και έλαβε τον τίτλο Master of Science in Experimental Medicine. Από το 1953 μέχρι το 1955 εργάσθηκε στο Τμήμα Ενδοκρινολογίας και Μεταβολισμού της Cleveland Clinic των ΗΠΑ αρχικά ως special fellow και στη συνέχεια ως research associate.

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1955, ανέλαβε τη διεύθυνση της Παθολογικής Κλινικής της Πολυκλινικής Αθηνών, όπου οργάνωσε το πρώτο ειδικό Τμήμα Ενδοκρινολογίας στη Ελλάδα.

Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Ιατρικών Σπουδών, της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής και της Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρείας και ανέπτυξε πλούσια δραστηριότητα στον τομέα της συνεχιζόμενης ιατρικής εκπαίδευσης.

Ήταν ίσως ο πρώτος που προσπάθησε να ευαισθητοποιήσει τους νέους γιατρούς στην «ολιστική προσέγγιση» του ασθενούς, να μάθουν δηλαδή πώς να αντιμετωπίζουν τον άρρωστο ως σύνολο, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τόσο τη βιολογική όσο και την ψυχολογική παράμετρο σε κάθε νόσημα. Ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε τη σημασία της εκπαίδευσης καιτης ψυχοκοινωνικής υποστήριξης των ασθενών με διαβήτη. Σε μια εποχή που η Ιατρική στην Ελλάδα ―και όχι μόνο― είχε ως επίκεντρο τη νόσο, ο Αλιβιζάτος αναφερόταν, για πρώτη φορά, στην ασθενοκεντρική προσέγγιση, βάζοντας τον ασθενή στο κέντρο της θεραπευτικής προσέγγισης Η διεθνής αναγνώριση εκφράστηκε έμπρακτα όταν εξελέγη πρόεδρος του Diabetes Education Study Group, ομάδα εργασίας της Ευρωπαϊκής Διαβητολογικής Εταιρείας. (περισσότερα…)

Λόγω της εποχής δανειζόμαστε ένα άρθρο του Ελευθερίου Σκιαδά από “Τα Αθηναϊκά”:

Τι να φορούσε άραγε η βασίλισσα Αμαλία όταν κατέβαινε για να βουτήξει στην ακτή του Ξηροτάγαρου, δηλαδή στο Φάληρο; Μα το ιδιαίτερο κοστούμι της για το μπάνιο είναι η απάντηση. Αλλά ήταν μάλλον η μόνη που είχε αυτή την πολυτέλεια. Διότι οι Ελληνίδες το μόνο που γνώριζαν μέχρι τότε ήταν τα λουτρά που συνέχιζαν να λειτουργούν μέσα στην πόλη. Όπως συνέβαινε σε όλο τον ανατολικό κόσμο η μόδα του θαλάσσιου μπάνιου καθυστέρησε να φθάσει στο νεοσύστατο Ελληνικό Βασίλειο. Οι ελάχιστοι άνδρες, θιασώτες της κολυμβήσεως, φυσικά βουτούσαν στο νερό γυμνοί ή χρησιμοποιώντας ως μαγιό μακριά εσώβρακα.

Η ιστορία των Μαγιό

Das Goethe-Institut Athen sucht für die Zeit vom 15.09.2025 bis 14.09.2026 mit Option auf Verlängerung eine/-n Sachbearbeiter/in für die Sprachabteilung mit einem Beschäftigungsumfang von 75% (29,25 Wochenstunden).

Das Goethe-Institut ist das weltweit tätige Kulturinstitut der Bundesrepublik Deutschland. Es fördert die Kenntnis der deutschen Sprache im Ausland, pflegt die internationale kulturelle Zusammenarbeit und nimmt seit über sechzig Jahren zentrale Aufgaben der auswärtigen Kultur- und Bildungspolitik wahr.

Aufgaben:

• PrüfungsteilnehmerInnen-Verwaltung in den IT-Systemen

• Abrechnung Prüfungsteilnehmergebühren in Zusammenarbeit mit der Debitorenbuchhaltung

• Kundenbetreuung und Beratung zu Prüfungen und Kursen des Goethe-Instituts (Kommunikation über Telefon und Mail)

• Verwaltung von Prüfungsunterlagen

• Mitarbeit bei der Organisation von Prüfungsterminen und Anwesenheit an Prüfungstagen

• Allgemeine Verwaltungsarbeiten und Bürotätigkeiten

Anforderungen:

• Sprachkenntnisse in Deutsch und Griechisch in Wort und Schrift auf muttersprachlichem oder vergleichbarem Niveau

• Gute Kenntnisse der gängigen Office-Programme, insbesondere sehr gute Excel-Kenntnisse

• Bereitschaft, sich in spezifische Software des Goethe-Instituts (z.B. OSKA) einzuarbeiten

• Hohe Belastbarkeit, Bereitschaft zur Arbeit am Wochenende

• Teamfähigkeit

• Kundenorientierung

Wir bieten einen interessanten und abwechslungsreichen Arbeitsplatz.

Das Goethe-Institut steht für die Vielfalt aller Mitarbeiterinnen und Mitarbeiter. Wir freuen uns über Bewerbungen von allen Interessierten, unabhängig von ihrer kulturellen und sozialen Herkunft, ihrem Alter, ihrer Religion, ihrem Geschlecht, ihrer Weltanschauung, ihrer Behinderung und ihrer sexuellen Identität. Das Goethe-Institut strebt ein ausgewogenes Verhältnis der Geschlechter auf allen Hierarchieebenenund in allen Vergütungsgruppen an.

Vergütung und Arbeitsbedingungen richten sich nach den lokalen Arbeitsbedingungen des Goethe-Instituts Griechenland. Behinderte oder ihnen gleichgestellte Bewerber/innen werden bei gleicher fachlicher Eignung bevorzugt behandelt.

Bitte senden Sie Ihre Bewerbung mit den üblichen Unterlagen (Lebenslauf, Anschreiben) nur in elektronischer Form und in deutscher Sprache als PDF (höchstens 3 MB) bis 31.08.2025 an:  Bewerbungen-athen@goethe.de

Ihre Bewerbungsdaten werden vertraulich behandelt, nur für diesen Zweck verwendet und nicht an Dritte weitergegeben. Sie willigen ein, gemäß der Europäischen Datenschutzgrundverordnung 2018, Art. 6 Abs.. 1 in die Verarbeitung Ihrer Daten für den Zweck der Bewerbung ein. Sie können Ihrer Einwilligung jederzeit widersprechen, wenn Sie Ihre Bewerbung zurückziehen möchten. Bitte senden Sie Ihren Widerspruch an die folgende E-Mail-Adresse: bewerbungen-athen@goethe.de Ihre Bewerbungsdaten werden dann direkt gelöscht.

Goethe-Institut

Omirou 14 – 16

P.O.B. 30 383

100 33 Athen

Griechenland

www.goethe.de/athen

Από τις εκδόσεις Παρισιάνου, που έχουν τυπώσει την Ιστορία της Γερμανικής Σχολής του Jens Godber Hansen, και ανήκουν στην σύζυγο του Κώστα Παπαηλιού, κυκλοφόρησε ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων τόμος του Κώστα Χατζιώτη με τίτλο: “Οδός Σταδίου: Η ρεματιά που έγινε ο κεντρικότερος δρόμος της Αθήνας”.

Πριν προχωρήσουμε στην παρουσίαση του βιβλίου θα αναφέρουμε το αστείο της εποχής που “ήθελε” την περιοχή να χωρίζεται “στα δύου” από το ρέμα.

«Η οδός Σταδίου δεν είναι ένας οποιοσδήποτε αθηναϊκός δρόμος. Η ιστορία της αρχίζει πριν ακόμη το κλεινόν άστυ ανακηρυχθεί “καθέδρα” του νεογέννητου ελληνικού βασιλείου και η συμβολή της στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας της πρωτεύουσας υπήρξε αποφασιστική.

Στην οδό Σταδίου κτίστηκαν οι πρώτες μεγάλες δημόσιες οικοδομές, κι ας μην ήταν τότε ακόμη παρά ένα βαθύ ρέμα που το είχαν βαφτίσει “δρόμο”… Αλλά και η πρώτη κατοικία στην οποία φιλοξενήθηκε ο Όθωνας όταν εγκαταστάθηκε στη νέα πρωτεύουσα στη Σταδίου βρισκόταν, παρ’ όλο που η περιοχή αυτή ήταν τότε μακριά από το κέντρο της πόλης…

(περισσότερα…)

Το δεύτερο πρωτάθλημα μπιτς βόλεϊ στην καριέρα τους αλλά και ως ομάδα πανηγύρισαν ο Σταύρος Ντάλλας με τον Δημήτρη Χατζηνικολάου. Το δίδυμο των εθνικών ομάδων κατέκτησε τον τίτλο στο Karavi Club και στέφθηκαν πρωταθλητές για το 2025.

Ντάλλας και Χατζηνικολάου πήραν το πρώτο προβάδισμα (3-1), αλλά γρήγορα ήρθε η ισοφάριση σε 3-3 με επίθεση του Τσιγαρίδα.Τσιγαρίδας και Σεμιτέκολος προηγήθηκαν με 6-8 χάρη σε άουτ του Ντάλλα, αλλά ο ίδιος έφερε το ματς στα ίσα (10-10) με μπλοκ του. Ο Σεμιτέκολος έδωσε νέο προβάδισμα δύο πόντων στην ομάδα του (11-13) με τον Τσιγαρίδα να κάνει το 11-14 με μπλοκ. Ένας άσσος του Ντάλλα και ένα χτύπημα του Χατζηνικολάου στην κόντρα μπάλα έφεραν την ισοπαλία στο “15”, ενώ ο Χατζηνικολάου με επίθεση στην κόντρα μπάλα έδωσε το προβάδισμα στην ομάδα του (16-15).

Περισσότερα στο “Πρώτο Θέμα”: https://www.protothema.gr/sports/article/1675048/dallas-kai-hatzinikolaou-protathlites-elladas-sto-bits-volei-video/

Στις 13 Ιουλίου 2015 κυκλοφόρησε το πρώτο ηλεκτρονικό τεύχος του “montags” με το οποίο εγκαινιάζουμε ένα νέο τρόπο επικοινωνίας μεταξύ μας: κάθε Δευτέρα θα «εκδίδεται» και θα περιέχει τα τελευταία μας νέα.

Ένα πλεονέκτημά του έγκειται στο ότι θα καταργήσουμε πλέον τα πολλά και ενοχλητικά συνήθως email με διάφορες ειδήσεις, ανακοινώσεις, αγγελίες, κτλ, τα οποία θα βρίσκονται όλα πλέον ενσωματωμένα σε μία αποστολή.

Ένα άλλο βασικό πλεονέκτημα είναι η δυνατότητα προβολής διαφημίσεων. Οι απόφοιτοι και οι φίλοι που θέλουν να ενισχύσουν το έργο του συλλόγου, αλλά και να προβληθούν στους 6000 και πλέον αποφοίτους μας, θα μπορούν πλέον να «χρησιμοποιούν» την ηλεκτρονική μας έκδοση και να διαφημίζονται μέσω αυτής.

Όλα τα άρθρα παραπέμπουν απ’ ευθείας στο site μας, που παραμένει ο βασικός τόπος συνάντησής μας, αλλά αποτελεί και τον συνδετικό κρίκο με το σχολείο. Δείτε όλα τα τεύχη …

Εδώ θα επιχειρήσουμε να συγκεντρώσουμε όλα τα ονόματα των Αποφοίτων της Μετσόβου, της Μεταπολεμικής περιόδου δηλαδή, οι οποίοι στη συνέχεια απεφάσισαν να στείλουν τα παιδιά τους στη Γερμανική Σχολή, οπότε και με την βοήθεια της Τένιας Παπαδάκη έχουμε:

Εννέα Σεπτέμβρη, μετά τα εξηκοστά ένατα γενέθλιά μου. Ωραίος καιρός, ένα με ενάμιση μποφόρ. Περιγιάλι.

Τα ζωντανά και τα οχήματα έχουν μια σχέση. Όπως έχουν συνηθίσει. Ας πούμε οι γάτες στην Αθήνα περιμένουν ένα όχημα να κάνει θόρυβο, αμάξι, φορτηγό η μηχανάκι. Πολλές φορές τις τρομάζω με το ποδήλατο. Δεν περιμένουν σιωπηλό όχημα και την τελευταία στιγμή πηδάν τρομαγμένες από κάτι που τρέχει αλλά δεν κάνει θόρυβο.

Ρίχνω την βάρκα στο νερό, βάζω το τιμόνι, βίρα την μαϊστρα, βίρα την τζένοα, βίρα την άγκυρα και πάμε. Δυτικά.

Περνώντας μπροστά από το λιμάνι Άσσου, ένα οβάλ κεφάλι, έξω απ’το νερό, λίγα μέτρα πίσω από την πρίμη.

ΠΑΦ ! βουτάει και χάνεται. Όλα σε δέκα δευτερόλεπτα. Χελώνα. Τρώει μέδουσες σκέφτομαι. Εξετάζει αυτό το σιωπηλό που περνάει. Το είδε από μέσα και έβγαλε το κεφάλι να δει και το υπόλοιπο έξω στον αέρα. Πριν χρόνια ξέβρασε η θάλασσα νεκρή χελώνα μπροστά στον Αποστολόπουλο. Μεγάλη, ένα μέτρο. Υπάρχουν.

Φυσάει μια γλυκιά Γρέγο-τραμοντάνα. Κλειστά όρτσα πάει μόνο του με δεμένο τιμόνι παράλληλα με την ακτή. Άσσος, Βραχάτι, Νεράντζα.

Φτάνω κοντά στους κυματοθραύστες- νησάκια λίγο πριν το Κιάτο. Τακ προς φάρο. Μοιάζει να είναι πολύ κοντύτερα απ’ ότι από Περιγιάλι. Αρμενίζω, πάλι στον <<αυτόματο πιλότο>> καμιά ώρα. Με φέρνει ανάμεσα στον φάρο και την είσοδο της λίμνης. Περνάει ένα εμπορικό και μερικά ιστιοφόρα. Τσιμάρω να γυρίσω πίσω. Μπουνάτσα.

Κάνω υπομονή για δέκα λεπτά. Μόλις βγώ από την προστασία των βράχων θα φυσήξει.

Πράγματι, σιγά σιγά πνέει μια απαλή τραμοντάνα. Ωραία. Πάω δευτερόπριμα, καρίνα δεν χρειάζεται, την σηκώνω.

Είμαι πια στα μισά και λίγο προς Περιγιάλι.

Πλώρη και λίγο δεξιά, στα δεκαπέντε μέτρα, τρεις ράχες γκρίζες με φτερό, γυαλιστερές, σηκώνονται συντονισμένα στον αέρα.

Μου φεύγει ένα ΩΩΩ !

Αμέσως, στην ίδια θέση, ξαναπροβάλλουν δύο ράχες αυτή την φορά!

Ξανά ΩΩ εγώ, συνειδητά, με ακούνε, δεν μπορεί.

Τρίτη φορά επαναλαμβάνεται, μια ράχη αυτή την φορά. Μπαλέτο.

Πάλι ΩΩ εγώ. Πρέπει να αναγνωρίσω τον χαιρετισμό.

Αυτό. Τέλειωσε.

Κοιτάζω πίσω. Τι τέλειωσε;;

Πέντε έξι δελφίνια κόβουν δεξιά – αριστερά τα απόνερά μου. Μάτι έξω. Εξετάζουν το σιωπηλό πλεούμενο.

Ούτε ένας αφρός, όλη αυτή την ώρα, γλυστράν, αθόρυβα.

Πάλι ΩΩ, ΜΠΡΑΒΟ εγώ.

Πριν τελειώσει η νέα έκπληξη, βγάζουν ράχες έξι, πάλι πλώρα- δεξιά, μακρύτερα αυτή την φορά. Σύγχρονα,

άλλες δύο ράχες πιο πέρα. ΩΩ Ω μα αυτά είναι τουλάχιστον δέκα!

Σε λίγο πλησίασα στο σπίτι, μάινα την τζένοα, σηκώνω το τιμόνι, λίγα μέτρα απ΄ την ακτή, όρτσα και φούντο την άγκυρα.

Έφτασα, μα το μυαλό πίσω, στα βαθιά!

Ο Σπύρος Μοσκόβου ζει στην Αίγινα και έχει διατελέσει για πάρα πολλά χρόνια Διευθυντής του Ελληνικού Προγράμματος της DW στην Βόννη.

Αχ, τι υπέροχα δάχτυλα είναι αυτά, τρυφερά, αβροδίαιτα, άδολα, σαν βρεφικά. Επεξεργασμένη φωτογραφία που εστιάζει στα χέρια των ηγετών της ΕΕ σε κάποια Σύνοδο Κορυφής. Και από κάτω μια λέμβος με απελπισμένους, αγριωπές εκφράσεις, σκληροτράχηλα πρόσωπα, ακόμη και στο ακρόπρωρο είναι σφηνωμένη μια προσφυγοπούλα γοργόνα.

«Ασθενείς και οδοιπόροι» επιγράφεται η μεγάλη έκθεση του Γιάννη Ψυχοπαίδη που εγκαινιάστηκε το περασμένο Σάββατο στις παλιές φυλακές της Αίγινας, τμήμα του έργου του εν προόδω με τίτλο «Το γράμμα που δεν έφτασε». Ο εκθεσιακός χώρος, το παλιό καποδιστριακό ορφανοτροφείο ήταν τόπος εγκλεισμού για εκατό χρόνια, φυλακές για ποινικούς και πολιτικούς κρατουμένους και σήμερα έχει μετατραπεί σε πολιτιστικό χώρο.

Δείτε το άρθρο του Σπύρου Μοσκόβου στην DW…

Ο Αριστείδης Παυλάκης αποφοίτησε από τη Σχολή το 1965 και πήρε το πτυχίο του από τηνΙατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών το 1971 μετά την λήψη της ειδικότητας του Χειρουργού – Ουρολόγου στην Ελλάδα το 1977, αποφοίτησε και από τα προγράμματα Ουρολογίας του Boston University και Παιδιατρικής Ουρολογίας του Harvard και είναι ένας από τους λίγους Έλληνες Ουρολόγους που είναι διπλωματούχοι του American Board of Urology.

Την τελευταία εικοσαετία εργάζεται συνεχώς σε διευθυντικές θέσεις στα μεγαλύτερα ιδιωτικά νοσοκομεία της Αθήνας, ενώ έχει περισσότερες από 230 αναφορές των δημοσιεύσεών του στη διεθνή βιβλιογραφία.

Το επιστημονικό του ενδιαφέρον εστιάζεται στις παθήσεις του προστάτη, την Ανδρολογία (στειρότητα, στυτική δυσλειτουργία), την Ουρο-ογκολογία και τη Λιθίαση. Είναι τέλος ένας από τους λίγους Έλληνες που το επιστημονικό του έργο αναφέρεται σε συνεχείς εκδόσεις του κλασσικού ουρολογικού συγγράμματος αναφοράς “Campbell’s Urology”.

Περισσότερα…

(περισσότερα…)