Η ορειβάτισσα Μέλπω, ο απόφοιτος Χρήστος και ο υπογράφων, με τον ζεστό, στεγνό καιρό του Αυγούστου, κάναμε την διάσχιση Γκιώνας. Το βουνό στο κέντρο της Ρούμελης, πάνω στον άξονα Άμφισσα>Λαμία , είναι σύνολο πολλών κορυφών.Στέκεται δυτικά του Παρνασσού και είναι ανατολικά των Βαρδουσίων από τα οποία χωρίζεται από την άνω ροή του Μόρνου, πριν την λίμνη.
Υπάρχει εκτενής περιβαλλοντική καταστροφή από μεταλλευτικές δραστηριότητες βωξίτη, χωρίς την οφειλόμενη αποκατάσταση.
Η διαδρομή μας όμως-στο ανέπαφο τμήμα του συγκροτήματος- μας εντυπωσίασε!
Αρχίσαμε από την Βίνιανη Φωκίδας, όπου εκβάλλει το φαράγγι Ρεκά.Ανάστροφα στην ροή των νερών – στεγνό τώρα- προχωρήσαμε δυτικά ως την δυτική οροσειρά της Γκιώνας, όπου και ανεβήκαμεστο καταφύγιο του Πεζοπορικού Ομίλου Αθηνών, το ΠΟΑ.Είχαμε πλήρη εξάρτηση: Υπνόσακους, αντίσκηνο , τροφές για δυο μέρες, τρία κιλά νερό ο καθέναςμέχρι και την φωτογραφική μου μηχανή εγκατέλειψα! Για να ελαφρύνω..
Εντυπωσιακή χαράδρα, αποτέλεσμα ροής προϊστορικού παγετώνα. Επίπεδος πυθμένας, φαρδύς, το λεγόμενο λιθαρόσυρμα. Πολλές λυγαριές και κάποιες συκιές και άλλοι θάμνοι.Οι όχθες απότομες, συχνά κάθετες.Στις δυόμιση ώρες φτάνουμε στους Μύλους με την στερεμένη βρύση.Ο Χρίστος βλέπει τα πολλά έλατα ένα γύρω και λέει ότι πρέπει να είμαστε στα χίλια υψόμετρο ποιά.Κουράγιο, άλλα οκτακόσια για σήμερα..
Εδώ το φθινόπωρο του 1942 ο νεογέννητος ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης και σαράντα παλικάρια, δώσαν την πρώτη μάχη της Εθνικής Αντίστασης νικώντας Ιταλικό απόσπασμα που ανέβαινε το βουνό να καταστείλειτον εξοπλισμό των ανταρτών. Ακολούθησε η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου από Άγγλους σαμποτέρ και την ενωμένη Ελληνική Αντίσταση.
Μέλισσες επισκέπτονται την Μέλπω επιλεκτικά. Αυτά κάνει το αρωματικό σαμπουάν…Τέλος μετρίως καλό, συνεχίζουμε καλά.
Το μονοπάτι αφήνει την ρεματιά. Ανησυχούμε μήπως πάμε στραβά αλλά υπάρχει σήμανση. Τελικά ξαναπέφτουμε στην Ρεκά ψηλότερα. Τώρα είναι στενή. Ξαπλώνω στο στρώμα των βοτσάλων για διάλειμμακαι με πιάνει δυνατή …κράμπα. Ντοματάκια και χαπάκια της Μέλπως το διορθώνουν γρήγορα.Η ρεματιά φαρδαίνει πάλι πολύ. Είναι σημείο κρίσιμο, να βρούμε το σωστό μονοπάτι που οδηγεί στο καταφύγιο. Λίγο από μνήμη, λίγο από τον χάρτη, το βρίσκουμε. Έχουμε ήδη εφτά ώρες που περπατάμε,είναι πέντε το απόγευμα. Ωραίος ήλιος φωτίζει τα πάντα, δάση, ρεματιές, κορυφές. Έχουμε φτάσει στα πόδια της δυτικής οροσειράς. Φαντάζει μεγάλη εμπρός μας και επάνω μας.
Μπαίνουμε σε διαμορφωμένο μονοπάτι, ανηφορικό με ξύλινα σκαλάκια και πεζούλες. Ελατοδάσος. Χαρούμενοι που είμαστε σε καλό δρόμο. Σε μισή ώρα φτάνουμε σε γυμνή ράχη, μόλις εκτός δάσους.Γλυκό κίτρινο απογευματινό φως.
Παρακάτω τρομάζουμε αγριόγιδα. Καλπάζουν με απίστευτη σταθερότητα σε δύσκολο έδαφος. Το ένα το είδα καλά με την μαύρη πινελιά στο πλευρό της κεφαλής που περικλείει το μάτι.Άλλη μισή ώρα, όποτε αντικρίζουμε το ΠΟΑ, ίδιο ύψος με μας, στα βόρεια. Μικρό σπιτάκι με κόκινη σκεπή δίπλα σε έναν βράχο-Δολομίτη που το προστατεύει. Σταματάμε και φωνάζουμε:Ένα δύο τρία, ΠΟΑΑΑ!
Πλησιάζοντας βλέπουμε πολύχρωμα σαν σημαίες γύρω από το καταφύγιο. Από κοντά είναι κουβέρτες και στρώματα ριγμένα έξω!Βανδαλισμός; Όχι . Παράθυρα ανοικτά, πόρτα κλειδωμένη, τροφές πάνω στο τραπέζι. Φροντίζουν το καταφύγιο, αερίζουν τις κουβέρτες.Ευχάριστη έκπληξη: Τρεχούμενο νερό πηγής δίπλα μας. Τώρα θα μπορώ μέχρι και να πλύνω δόντια με ΌΣΟ νερό θελήσω.
Τώρα είναι η σειρά του Χρήστου για κράμπα. Επιστρατεύονται ντοματάκια, τα χαπάκια της Μέλπως και κάτι καινούργιο: Πίεση στο πρόσωπο (του Χρήστου) με το δάκτυλο, κάτω από την μύτη (του Χρήστου). Κάτι απ’όλα είχε αποτέλεσμα!Στήνουμε σκηνή προφυλαγμένη απ’τον αέρα κοντά στον τοίχο.
Νάσου και δύο εθελοντές του ΠΟΑ που συντηρούν το καταφύγιο, γίναμε πέντε. Καλά παιδιά, έμπειροι ορειβάτες.Έχει νυχτώσει και είμαστε τέζα. Το πλάι της σκηνής πλαταγίζει απ’τον αέρα. Κοιμηθήκαμε σαν αρνάκια ως το πρωί.
Πρωί Σαββάτου, φρούτα και η πολυτέλεια να έχω γάλα με κουλουράκια. Μαζεύουμε, χαιρετάμε τους μέσα και μπρος. Έχουμε μια απότομη πλαγιά με βραχώδες αριστερό και αραιούς δολομίτες. Επάνω ψηλά η οριζόντια Διασέλα που ενώνει την κορυφή –πυραμίδα με άλλο μέρος του βουνού, την Πλατυβούνα. Ευτυχώς χόρτο έχει σταθεροποιήσει το έδαφος ως επάνω. Ανεβαίνουμε αργά αλλά σταθερά ακολουθώντας συνεπή σήμανση.
Επάνω ο αέρας δεν είναι και τόσο δυνατός. Θέα απεριόριστη, γυμνό Αλπικό τοπίο. Αφήνουμε με ανακούφιση τα σακίδια . Μόνο η Μέλπω δένει ένα παγούρι στη ζώνη της. Ανάβαση γρήγορη, στην προ-κορυφή η θέα συναρπάζει. Σύντομα φτάνουμε στην κορυφή.
Είναι η στέγη της Ρούμελης στα 2508 μέτρα. Το ψηλότερο Ελληνικό βουνό νότια απ’τον Όλυμπο. Αριστερά μας η κοιλάδα του Μόρνου με τα Βαρδούσια απέναντι. Αεροπορικές εικόνες των χωριών κάτω. Βόρεια ο Μπότσικας της Γκιώνας και στο βάθος η Οίτη. Ανατολικά η Πλατυβούνα και άλλα του βουνού πληγωμένα από τα λατομεία. Νότια το Τραγονόρος και ο Προφήτης Ηλίας με τα Αλπικά λιβάδια του από την άλλη μεριά της Ρεκάς. Καθόμαστε στην λιακάδα προφυλαγμένοι απ’τον αέρα. Υπάρχει μαρμάρινη πλάκα για ορειβάτη που αγάπησε την Γκιώνα πολύ.
Ροβολάμε γρήγορα πίσω προς Διασέλα. Καθισμένοι στο χόρτο στήνουμε τσιμπούσι: Ντολμαδάκια, λουκάνικο αέρος, τυρί, ψωμί, ντοματάκια, φρούτα. Δύο ξάπλωσαν στον ήλιο μετά και κοιμήθηκαν λίγο!
Ανοιχτό Αλπικό ομαλό τοπίο με ομαλή κλίση. Κατεβαίνουμε ως την βαθειά λάκα με την αναρριχητική βόρεια Πυραμίδα από πάνω της. Κόβουμε δρόμο ελεύθερα ως μία αδιαμόρφωτη φυσική πηγή με κρυστάλλινο νερό. Απέναντι ένα κοπάδι άλογα! Έξι μεγάλα και ένα μικρό. Άσπρα και μαύρα. Μας περιμένουν να απομακρυνθούμε να πιούν νερό και αυτά. Ένα τελευταίο μονοπάτι πάνω από βραχώδη χαράδρα και πυκνό υγειές ελατοδάσος. Ακολουθεί χωματόδρομος στενός. Όταν φτάσαμε στον φαρδύ χωματόδρομο, πέντε χιλιόμετρα από την Καλοσκοπή, είπαμε τέλος.
Τηλεφώνησα την ξενοδόχο που θα μας φιλoξενούσε και ήρθε να μας παραλάβει με το αμάξι της. Είχαμε περπατήσει δεκάμιση ώρες..Ένα μπάνιο και μία ταβέρνα κάνουν θαύματα!
Οι πεζοπόροι της ΓΣΑ
Καλό εκδρομικό φθινόπωρο! Τάσος Καβαδέλλας DSA’71
Ο Cornelius Prittwitz Γεννήθηκε το 1953 στο Wertheim (Main) και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1973. Σούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στο Μόναχο, στη Γενεύη και στη Φρανκφούρτη (Μάιν). Πήρε το πτυχίο του το 1979, ακολούθησε η διδακτιρική διατριβή του με θέμα “ο συνκατηγορούμενος στην ποινική υπόθεση” (1983), μεταπτυχιακά (Master) στο Harvard με αντικείμενο τη Δημόσια Διοίκηση (1985) και η δεύτερη κρατική εξέταση το 1987.
Ο Θεόδωρος Σωτηρόπουλος γεννήθηκε το 1949 στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1967. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1977 πήγε στο Υπουργείο Εξωτερικών. Μεταξύ 1980 και 1984 εργάσθηκε στην Ελληνική Πρεσβεία στη Σόφια, και μεταξύ 1984 και 1989 στο Τμήμα Βαλκανίων στο Υπουργείο. Από το 1989 έως το 1993 ήταν Γενικός Πρόξενος στο Τορόντο του Καναδά και από το 1993 έως το 1997 στην Πρεσβεία της Βιέννης. Το 1997 έγινε διευθυντής του διπλωματικού γραφείου του πρωθυπουργού (Σημίτης) όπου και παρέμεινε έως το 2003, οπότε και ανέλαβε τα καθήκοντά του ως Πρέσβης στη Πρεσβεία της Βιέννης και παράλληλα Μόνιμος Αναπληρωτής, ενώ το 2009 Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.