Περάσαμε υπέροχα! Είχε γίνει μεγάλη κινητοποίηση μεταξύ των τμημάτων και καταφέραμε να συναντηθούμε 55 παλιοί μαθητές την Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου στην φιλόξενη αυλή του σχολείου. Πολλοί μας έλεγαν στην πρώτη επικοινωνία ότι θα ήταν καλύτερα να μην κάνουμε reunion. Μας έλεγαν ότι θα μας πιάσει κατάθλιψη που θα είμαστε όλοι γερασμένοι. Άσε – έλεγαν – να θυμόμαστε ο ένας τον άλλον όπως είμαστε τότε. Με περισσότερα μαλλιά, πιο αδύνατοι…
Τελικά όμως, τα καταφέραμε. Οι στιγμές, που ένας ένας έμπαινε διστακτικά στην αυλή και κοιτούσε ψάχνοντας να βρει γνωστά πρόσωπα, ο ενθουσιασμός όλων ανεξαιρέτως που βρεθήκαμε, η χαρά, οι αγκαλιές, τα γέλια, η συγκίνηση, τα «βρε, καλά κρατιέσαι», «δεν άλλαξες καθόλου», αναφορές στους παλιούς αγαπημένους μας καθηγητές, Ασωνίτη, Δανιήλ, Δημόπουλο (και όχι μόνο), οι παλιές αστείες ιστορίες από το σχολείο, το βίντεο με παλιές φωτογραφίες που βλέπαμε στην οθόνη, το συγκρότημα των συμμαθητών μας – η έκπληξη της βραδιάς – (τους ονομάσαμε «DIE HUFTALEN”) που μας έπαιξε τα σουξέ της εποχής… Φύγαμε όλοι με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και υποσχεθήκαμε ότι δεν θα περιμένουμε άλλα 50 χρόνια για να τα ξαναπούμε όλοι μαζί.
Λέγαμε ότι με τους περισσότερους έχουμε περάσει 6 από τα πιο σημαντικά χρόνια της ζωής μας, τα εφηβικά. Τότε είχαμε ακόμη μια παιδική αθωότητα. Τα μαθήματά μας, οι έρωτές μας, οικογενειακά θέματα … Άλλα τα μοιραζόμασταν με τις/τους κολλητούς μας, άλλα τα κρατούσαμε μέσα μας. Άλλοι κάναμε παρέες που έχουν κρατήσει έως σήμερα, άλλοι ήταν πιο μόνοι. Κάποιοι ήταν καπετάν-φασαρίες, άλλοι στον δικό τους, απομονωμένο κόσμο. Κάποιοι περάσαμε υπέροχα και αναπολούμε εκείνες τις μέρες, άλλοι δεν θέλουν να τις θυμούνται καθόλου. Όμως, παραμένει το στοιχείο ότι μοιραστήκαμε κάποια χρόνια τον ίδιο χώρο και τις ίδιες εμπειρίες.
Μετά από 50 χρόνια και με την (σχετική) ωριμότητα του σήμερα, συνειδητοποιήσαμε πόσο λίγα ξέρουμε ο ένας για τον άλλον (εκτός από τους κολλητούς μας). Πώς περνούσε ο κάθε ένας από εμάς εκείνα τα σχολικά χρόνια; Τι την/τον απασχολούσε τότε; Πώς εξελίχθηκε η ζωή μας μετά το σχολείο; Σπουδάσαμε, «πετύχαμε», αποτύχαμε, παντρευτήκαμε, χωρίσαμε, παιδιά, εγγόνια, ταξίδια, χαρές, αρρώστιες, απώλειες. Αρκετοί ζούνε στο εξωτερικό εδώ και χρόνια, με επιτυχημένες καριέρες. Κάποιοι πήραν σύνταξη. Κάποιοι έζησαν οικονομική καταστροφή. Επτά συμμαθητές μας δεν είναι πια μαζί μας.
Έτσι, η συνάντηση αυτή της τάξης των αποφοίτων του ’72 μας έδωσε την ευκαιρία να ιδωθούμε, να θυμηθούμε, να γελάσουμε και να κάνουμε μια «επανασύνδεση» μεταξύ μας. Και τώρα, επειδή είμαστε πια «μεγάλοι», πιθανά να (επανα) δημιουργήσουμε και νέες φιλίες, ενώνοντας το νήμα εκεί που το χάσαμε.
Ευχαριστούμε πολύ τη ΓΣΑ και τον Σύλλογο των Αποφοίτων που μας παραχώρησαν τον χώρο του σχολείου και για την βοήθεια που μας παρείχαν.
Η τάξις του 1972
Η Νατάσσα Κανέλλου αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών το 1984 και σπούδασε Διατροφολογία στο πανεπιστήμιο “Justus Liebig”, Giessen, Γερμανίας, από το οποίο απέκτησε πτυχίο (Dipl. Oec. Troph.) και διδακτορικό δίπλωμα (PhD Oec. troph.) με αντικείμενο την «Επιστήμη της Διατροφής».
Η Αθανασία Παπαχελά γεννήθηκε το 1923 στην Αθήνα. Εμφανίστηκε πρώτη φορά στα μαθητολόγια της Σχολής την χρονιά 1935-36 στην Β’ Γυμνασίου και αποφοίτησε το 1940, μία χρονιά πριν η αδελφή της, Μαρία, εγγραφεί στην Α’ Γυμνασίου, η οποία όμως και δεν συνέχισε στην Σχολή. Πήγε στην Νομική και γνωρίστηκε με την παρέα του Κίτσου Μαλτέζου, τρισέγγονου του στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάνη, που είχε ενταχθεί στην Αριστερά και συγκέντρωνε γύρω του την “ανήσυχη” νεολαία, ανάμεσα στην οποία και απόφοιτους όπως η Μαριέττα Ράδοβιτς, η Νάτα Μελά, ο Κώστας Αξελός, η Ξένη Σκουζέ, ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης, ο Βύρων και ο Μικές Κουρουνιώτης και πολλοί άλλοι, όπως ο Άδωνις Κύρου, ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος κλπ.
Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Βασίλης Κουκαλάνι και η ομάδα νεανικού θεάτρου Συντεχνία του Γέλιου, πιστοί και συνεπείς στην ιδέα ενός χειραφετημένου και κοινωνικού θεάτρου για παιδιά και νέους, επιστρέφουν δυναμικά με μια νέα θεατρική πρόταση. Παρουσιάζουν τη γνωστή κωμωδία του Volker Ludwig “ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΦΑΙΝΕΣΤΕ“ με θέμα ένα από τα πιο κυρίαρχα αλλά και ευαίσθητα θέματα των παιδιών, που είναι το σχολικό άγχος και το bullying (σχολικός εκφοβισμός).
Δυο αδέρφια ζουν στο σπίτι της αυστηρής μητέρας τους, εκεί όπου τα έπιπλα αναδίδουν αλκοόλ και την ανάμνηση ενός πατέρα που κάποτε χάθηκε στην έρημο. Ο Λη, ο μεγάλος αδερφός, είναι ένας μοναχικός διαρρήκτης. Ο μικρός αδερφός Όστιν, οικογενειάρχης και επαγγελματίας συγγραφέας κινηματογραφικών σεναρίων, ενσαρκώνει το αμερικανικό όνειρο. Στο μικροαστικό σπίτι, το γεμάτο φυτά και μνήμες, τα δυο αδέρφια μονομαχούν, ακροβατώντας πάνω στα απομεινάρια του κοινού τους παρελθόντος. Η σύγκρουσή τους κορυφώνεται όταν εισβάλλει στη ζωή τους ο Σολ, παραγωγός από το Χόλιγουντ, που θα τους οδηγήσει σε μια αναπάντεχη αντιστροφή ρόλων: ο Λη γίνεται σεναριογράφος, ενώ ο αδερφός του αποφασίζει να γίνει διαρρήκτης.
Η Αγγελική – Ευφροσύνη Δημάκου γεννήθηκε το 1946 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1964. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου και εργαστηκε ως δικηγόρος αλλά παράλληλα δίδαξε και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Την Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2024 απεβίωσε σε ηλικία 96 ετών ο Κωνσταντίνος Δρακόπουλος, μαθητής της Γερμανικής στα χρόνια του Πολέμου.
Με αφορμή δημοσιεύματα του Γερμανικού Τύπου ο Ρόναλντ Μαϊνάρντους συνοψίζει σε μια πρόταση την είδηση για την ενδεχόμενη αποχώρηση του Πέτερ Λίμπουργκ, μετά την ολοκλήρωση της θητείας του το φθινόπωρο του 2025:
Με θέμα τη «Φιλία» το Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου γιόρτασε φέτος την 10η επέτειό του από τις 9 έως τις 19 Αυγούστου 2024, αφιερώνοντας την θεματική του στην ομορφιά της ανθρώπινης σύνδεσης και σε όλες τις φιλίες και συνεργασίες που έκαναν δυνατή την υλοποίηση του Φεστιβάλ όλα αυτά τα χρόνια στην ανιδιοτελή προσπάθεια του πνευματικής καλλιέργειας μέσω της τέχνης για έναν καλύτερο και ειρηνικό κόσμο.
To αρχείο της, που ήταν παραπεταμένο σε μια αποθήκη, και μια μπομπίνα με ανέκδοτο υλικό έρχονται στο φως για να προσθέσουν μερικές ψηφίδες στην καλλιτεχνική διαδρομή της θρυλικής ηθοποιού.
Κυκλοφόρησε το Τεύχος #38 του περιοδικού Exantas, όπου συμμετέχει στην συντακτική ομάδα και ο Ulf-Dieter Klemm, απόφοιτος του ’64 και στενός φίλος του Συλλόγου, που βγαίνει δυο φορές το χρόνο στο Βερολίνο με άρθρα στα γερμανικά, μεταφρασμένα στα ελληνικά, με τίτλο στα ελληνικά και με ένα επιτελείο εξαιρετικά υψηλού επιπέδου.
Με αφορμή ένα δημοσίευμα του Παύλου Αγιαννίδη για το βιβλίο: “Γίνεται παρεξήγηση και δίνουν την εξήγηση”, είχαμε αναφερθεί στον συγγραφέα Φώτη Απέργη, ο οποίος είναι δημοσιογράφος, Διευθυντής των μουσικών σταθμών της ΕΡΤ και αδελφός του απόφοιτου Απόστολου Απέργη.
Ύστερα από τρία χρόνια, η επιτυχημένη έκθεση ολοκληρώνεται και σας καλεί στην τελευταία προγραμματισμένη ξενάγηση, την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2024, στην Ιστορική μας Βιβλιοθήκη.
Σεπτέμβριος, ο μήνας της Μνήμης Μικρασίας, με τη Σμύρνη πάντα στο επίκεντρο.