(περισσότερα…)

Με την συνημμένη αναφορά του Φ.Σ. ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ για την μελανή επέτειο του Νεωτέρου Ελληνισμού, υπενθυμίζω, ότι σαν σήμερα, πρό 55 ετών ακριβώς, την 19ην Ιουλίου 1969, η ανθρωπότης έμενε άφωνη, παρακολουθώντας από τις τηλεοράσεις την προσελήνωση. Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο για την ανθρωπότητα, όπως είχε ειπωθή. 

(περισσότερα…)

Ο Γεώργος Γερουλάνος γεννήθηκε στις 25 Mαρτίου 1933 στο κτήμα Tράχωνες, Kοινότητα Kαλαμακίου, εκείνη την εποχή, Δήμος Aλίμου σήμερα. Λόγω των δύσκολων συνθηκών του Πολέμου και της Kατοχής τα σχολικά χρόνια του μοιράστηκαν σε διάφορα σχολεία, απεφοίτησε όμως από το Γυμνάσιο του I.M. Παναγιωτόπουλου. Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται το έτος 1943-44 στην Α’ Γυμνασίου, προφανώς του 8ταξίου, δηλαδή στην 5η Δημοτικού και αν δεν έκλεινε η Σχολή και συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1951.

Σπούδασε τουριστική οικονομία, Aνωτάτη Eμπορική στην Eλβετία (Handels Hochschule-St. Gallen).

Eργάσθηκε ως διευθυντής σε δύο νοσοκομεία των Aθηνών και αργότερα σε μεγάλο τεχνικό γραφείο. Aπό μικρός αγαπούσε τη φύση και τη ζωή στην ύπαιθρο, αγαπούσε τις εξερευνήσεις. Aγαπούσε επίσης κάθε είδους ταξίδια, δραστηριότητα που εξακολουθεί να του δίνει πολλή χαρά. (περισσότερα…)

Ο Ευάγγελος Κοφινιώτης γεννήθηκε το 1922 κα πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης στην Β’ Δημοτικού το έτος  1929-30 και παραμένει έως το έτος 1937-38 στην Δ’ Γυμνασίου. Πιθανόν να συνέχισε και να αποφοίτησε από την Γερμανική και να έχουν χαθεί τα αντίστοιχα φύλλα των μαθητολογίων, διότι τον αναφέρει ο συμμαθητής του Γένιο Σαντορίνης: “το 1948, μόλις διπλωματούχος μηχανικός, απέθανε ο Ευάγγελος Κοφινιώτης”.

…..

Ο Αλφρέδος Λούβαρις γεννήθηκε το 1921 και εμφανίζεται το 1935 στα μαθητολόγια της Β’ Γυμνασίου. Ήταν γιός του Νικολάου Λούβαρι (1887 – 1961), ο οποίος ήταν Έλληνας θεολόγος, καθηγητής και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στο βιογραφικό του:

Στις 29 Απριλίου του 1941 ήταν ένας από τους προτεινόμενους για υπουργοποίηση από τον Γεώργιο Τσολάκογλου. Όμως παραιτήθηκε αμέσως χωρίς να ορκιστεί, επικαλούμενος ως δικαιολογία την είσοδο των Ιταλών στην Αθήνα. Ο Λούβαρις, ο οποίος θεωρούνταν εγγυητής της διατήρησης μιας στάσης ανοχής της Εκκλησίας της Ελλάδος απέναντι στις Γερμανικές κατοχικές δυνάμεις, συνέβαλε στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού εκ μέρους των Γερμανών καθώς συνέταξε έκθεση που την υπέβαλε στη Γερμανική Πρεσβεία, η οποία διαβιβάστηκε στο Βερολίνο, και τελικά εγκρίθηκε η αντικατάσταση του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου. Ήταν υπουργός παιδείας και στην τρίτη κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη από τις 7 Απριλίου 1943 έως τις 12 Οκτωβρίου 1944. κατόπιν έντονης πίεσης του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού.

Ο ίδιος στα Απομνημονεύματά του γράφει πως η συμμετοχή του στην τελευταία κατοχική κυβέρνηση υπαγορεύθηκε από το αίσθημα ευθύνης του ως πνευματικού ανθρώπου απέναντι στην πατρίδα του και των συνανθρώπων του απέναντι της μανίας του ναζιστικού τέρατος. Τον Μάιο του 1944 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών λόγω της δίκης και καταδίκης του σε πενταετή φυλάκιση για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη. Αν και ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός κλήθηκε στη δίκη από τον Λούβαρι ως μάρτυρας υπεράσπισης αυτός δεν παρέστη….

Στις παραμονές της δίκης του κι ενώ ήταν προφυλακισμένος, ο γιος του Αλφρέδος απήχθη και δεν βρέθηκε ποτέ. Τσιρώνης 2010, σελ. 419, υποσ. 867, Ρηγόπουλος 2011, σελ. 150

Δείτε το βιογραφικό του Νικολάου Λούβαρι…

Η Έλλη Αγαλλίδου (*) γεννήθηκε το 1914 στην Αθήνα και ήταν το πρώτο παιδί του Ιωάννη Αγαλλίδη και της Μαρίας-Εντίθ Ζάννου. Στα Μαθητολόγια αναφέρεται ως γεννηθείσα το 1913 και πρωτοεμφανίζεται το έτος 1926-27 στην Γ’ τάξη του Ελληνικού Σχολείου και παραμένει έως την αποφοίτησή της το έτος 1930-31 στην Στ’  Γυμνασίου.

Αποφοίτησε με πτυχίο Φυσικής από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1934 και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Εργαστήριο Φυσικής Χημείας του Πανεπιστημίου του Μονάχου, τότε υπό τη διεύθυνση του Heinrich Otto Wieland. Εκεί γνώρισε τον Georg-Maria Schwab, τον μελλοντικό σύζυγό της, ο οποίος της πρότεινε να εξετάσει το παραϋδρογόνο και επέβλεψε την πειραματική της εργασία.

Στον Schwab είχε απαγορευτεί να διδάσκει στη ναζιστική Γερμανία λόγω της εβραϊκής καταγωγής του και υπό τον φόβο της δίωξης, αποφάσισε το 1930 να μεταναστεύσει στην πατρίδα της Έλλης, την Ελλάδα και παντρεύτηκαν την ίδια χρονιά στην Αθήνα.

Η Elly Schwab-Agallidis κατάφερε να βρει δουλειά και για τους δύο στο χημικό εργαστήριο του Ινστιτούτου Χημείας και Γεωργίας Κανελλόπουλου , όπου το ζευγάρι συνεργάστηκε σε διάφορα θέματα φυσικοχημικής έρευνας για τα επόμενα δέκα χρόνια (1939–1949). Μεταξύ αυτών των θεμάτων η Schwab-Agallidis συνέχισε την εργασία της για τις ιδιότητες του παραϋδρογόνου, για την οποία πήρε το διδακτορικό της από το Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1939 και δημοσίευσε πολλαπλές σχετικές εργασίες στα ακόλουθα χρόνια. Την ίδια περίοδο έδωσε επίσης διαλέξεις για τη Φυσικοχημεία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Μετά από μια δύσκολη περίοδο για το ζευγάρι κατά τη διάρκεια της κατοχής του Άξονα στην Ελλάδα και την επανέναρξη των ερευνών τους μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, οι δύο επιστήμονες επέστρεψαν τελικά στη Δυτική Γερμανία όταν στον Schwab προσφέρθηκε ο καθηγητής Φυσικής Χημείας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου το 1951.

Έκανε 4 παιδιά :τους Karl, Andreas Josef, Maria Edith και Johanna Monika και πέθανε στο Έσσεν σε ηλικία 92 ετών το 2006.

(*) Επειδή έκανε διεθνή επιστημονική καριέρα και αναφέρεται ως Elly Agalidis-Schwab πολύ συχνά αναφέρεται και ως Αγαλλίδη. (περισσότερα…)

Γεννημένος το 1909 στην Προύσα, όπου έμεινε μέχρι την Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, ήρθε σαν πρόσφυγας στην Θεσσαλονίκη όπου τέλειωσε το σχολείο και την Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου. Μεταπτυχιακά έκανε στο Αμβούργο με αντικείμενο την Αρχαία Ιστορία και την Επιγραφολογία.

Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προσχώρησε στο ΕΑΜ και μετά τη λήξη του Εμφυλίου εξορίστηκε στον Αγιο Ευστράτιο.

Το 1956, όταν επαναλειτούργησαν μετά από δωδεκαετή διακοπή οι Γερμανικές Σχολές Θεσσαλονίκης και Αθήνας διορίστηκε στην ΓΣΑ και σχεδόν αμέσως ανέλαβε και την διεύθυνση της μέχρι την συνταξιοδότησή του το 1982. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1968, όταν εγκαινιάστηκαν οι εγκαταστάσεις της Σχολής στο Μαρούσι είχε μόλις «απολυθεί» από την χούντα λόγω πολιτικών φρονημάτων, αλλά επανήλθε γρήγορα κατόπιν πιέσεων της γερμανικής κυβέρνησης.

Από τις πρώτες μέρες στη Σχολή και λόγω της «ειδικής» της αποστολής «ως τόπου διεθνών συναντήσεων» (Begegnungsschule) και για 25 συνεχή χρόνια συντόνιζε τις επαφές των Ελλήνων μαθητών με συνομήλικους Γερμανούς.

“Πολυγραφότατος, με πλήθος βιβλίων ιστορικών, φιλοσοφικών, αντιστασιακών και με συμμετοχή σε πολλά διεθνή συνέδρια παρέμεινε δραστήριος μέχρι το τέλος της ζωής του.” Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Ιούλιο το 1997, ένα μήνα πριν το θάνατό του (27 Αυγούστου), είχε ετοιμάσει την εισήγησή του για τις «Δελφικές Γιορτές», που τελικά εκφώνησε η κόρη του Άννα, απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής, όπως άλλωστε και ο γιός του Σταύρος.

Το 1991 κυκλοφόρησε το έργο του “ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ και ΑΠΟΛΟΓΙΑ, από του φοβερού βήματος…”, ενώ το 2009 ο Heinz Richter του αφιέρωσε ένα κεφάλαιο στο βιβλίο του “Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και οι συνέπειές της”.

Το 1977 παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Ο.Δ. της Γερμανίας με τον «Σταυρό της Τιμής» για την εν γένει προσφορά του στην ελληνογερμανική προσέγγιση.

Το χειρόγραφο της ομιλίας για τα 100 χρόνια…

Ο Βασίλης Μαυρίδης με τον Γεώργιο Δημητράκο το 1982:

Ο Γεράσιμος Μονοκρούσος για τον Γεώργιο Δημητράκο…

Ο Γιώργος Δεπάστας γεννήθηκε στις 23/04/1945 στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή το 1963. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και από το 1974 έως το 1990 εργάστηκε ως ειδικευόμενος ιατρός στο Ινστιτούτο Ιατροδικαστικής. Το 1991 εγκατέλειψε την Ιατρική και επέστρεψε στην Αθήνα. Έκτοτε ασχολείται αποκλειστικά με τη λογοτεχνική και θεατρική μετάφραση αγγλικών και γερμανικών κειμένων. Δίδαξε στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης Λογοτεχνίας μέχρι το 2011, όταν αυτό έπαψε να λειτουργεί. Από το 2000 έως το 2006 εργάστηκε ως δραματουργός και καλλιτεχνικός συνεργάτης στο πρωτοποριακό «Θέατρο του Νότου», και κατόπιν στο Εθνικό Θέατρο.

Έχει μεταφράσει έργα των Goethe, Schiller, Kleist, Lessing, Schnitzler, Horvath, Mann, Musil, Rilke, Stifter, Kaiser, Sternheim, Shakespeare, Yeats, Durrel και πολλών σύγχρονων Γερμανών και Βρετανών θεατρικών συγγραφέων. Το 2004 τιμήθηκε με το Ελληνογερμανικό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης για την ελληνική μετάφραση του θεατρικού έργου «Ο θάνατος του Δαντόν» του Georg Büchner (Εκδόσεις Νεφέλη 2003). To 2008 τιμήθηκε με το Βραβείο Λογοτεχνίας για την μετάφραση του έργου «Απληστία» της Elfriede Jelinek και το 2010 του απονεμήθηκε το Βραβείο Θεατρικής Μετάφρασης «Μάριος Πλωρίτης» για τη μετάφραση του έργου «Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι» του Marius von Mayenburg.

Η Βερένα Έστερ Χούμπερ-Ντάισον (Verena Esther Huber-Dyson, 6 Μαΐου 1923 – 12 Μαρτίου 2016) ήταν Ελβετίδα-Αμερικανίδα μαθηματικός, γνωστή για το έργο της στην θεωρία ομάδων και την τυπική λογική. Έχει περιγραφεί ως “λαμπρή μαθηματικός”, και έκανε έρευνα για τη διασύνδεση μεταξύ άλγεβρας και λογικής, με έμφαση στη μη-αποφασισιμότητα στην θεωρία ομάδων. Την χρονιά του θανάτου της ήταν ομότιμη καθηγήτρια της σχολής στο τμήμα φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Κάλγκαρι, Αλμπέρτα.

Η Χούμπερ-Ντάισον γεννήθηκε ως Βερίνα Έστερ Χούμπερ στην Νάπολη, της Ιταλίας, στις 6 Μαΐου του 1923. Οι γονείς της, Καρλ Χούμπερ (1893-1946) και Μπέρθυ Ρίφελ (1899-1945), υπήκοοι της Ελβετίας οι οποίοι ανέθρεψαν τη Βερίνα και την αδερφή της Αδελαΐδα (“Χάιντι”, 1925-1987) στην Αθήνα, όπου τα κορίτσια παρακολούθησαν τη Γερμανική Σχολή Αθηνών, μέχρι την αναγκαστική επιστροφή τους στην Ελβετία το 1940 λόγω του πολέμου.

Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται το έτος 1929-30 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή της το 1940 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Στα μαθητολόγια υπάρχει κενό στην φοίτησή της μετά το 1935, όμως στις “Αναμνήσεις” του Ευγένιου Σαντορίνη αναφέρεται ρητά ότι μόνον οι δυό τους παρακολούθησαν ανελλιπώς όλα τα χρόνια από το 1929 έως το 1940.

Αντίστοιχα η Χάιντι εμφανίζεται τος έτος 1931-32 στην Α’ Δημοτικού, δύο αργότερα από την αδελφή της, παραμένει στην Γερμανική και προφανώς πριν ολοκληρώσει την φοίτησή της φεύγει για την Ελβετία. (περισσότερα…)

Ο Θεμιστοκλής Herbert (Ερβέρθος) Πάνος γεννήθηκε στις 29.4.1923 στο Μόναχο. Πατέρας του ήταν ο Δημήτριος Θ. Πάνου και μητέρα του η Alice Laich από το Kreefeld της Γερμανίας. Μεγάλωσε στο Αμβούργο και ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία περίπου 10 ετών.

Στα Μαθητολόγια εμφανίζεται το έτος 1935-36 στην Β’ Γυμνασίου και παραμένει έως την αποφοίτησή του το έτος 1939-40 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Πήδηξε μία τάξη και βρέθηκε στην ίδια τάξη με την Λίλιαν Ζάννου (μετέπειτα Βασιλειάδου), αλλά νυμφεύτηκε την αδελφή της, Ιωάννα Μαρία Ζάννου.

Η Νάτα Μελά γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου του 1923 στην Κηφισιά Αττικής και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή το 1941. Μεγάλωσε σε μεγαλοαστικό περιβάλλον με ιστορικές ρίζες. Είναι εγγονή του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά και της Ναταλίας Δραγούμη. Ο πατέρας της ήταν ο Μιχαήλ Μελάς και η μητέρα της ήταν κόρη του Ιωάννη Πεσμαζόγλου, ιδρυτή της Εθνικής Τράπεζας μαζί με το Γεώργιο Σταύρου. Η γιαγιά της από την πλευρά του πατέρα της προερχόταν από το γένος Δραγούμη και ήταν αδελφή του Ίωνα Δραγούμη και κόρη του Στέφανου Δραγούμη.

Το 1942 πήγε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.) της Αθήνας, με καθηγητές τον Κώστα Δημητριάδη και τον Μιχάλη Τόμπρο και εργάστηκε στο εργαστήριο του Θανάση Απάρτη. Αποφοιτώντας, το 1948, δούλεψε για ένα διάστημα με τον Δημήτρη Πικιώνη για τη στήλη στον τάφο του Μητροπολίτη Χρύσανθου και αργότερα για το Μνημείο Πεσόντων στο Λεόντιο της Νεμέας στην Πελοπόννησο. Εκείνο το διάστημα κατασκεύασε τις προτομές, του Στέφανου Δραγούμη στο Ζάππειο και του Γεωργίου Πεσμαζόγλου στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, όπου η επιρροή του Πικιώνη είναι εμφανής.

Μετά την αποφοίτησή της άνοιξε δικό της εργαστήριο στον τελευταίο όροφο ενός σπιτιού στη Βασιλίσσης Σοφίας και λίγο αργότερα, το 1945, στον στάβλο ενός σπιτιού στην οδό Μουρούζη. Εκεί μαζεύονταν, μεταξύ άλλων, ο Νίκος Εγγονόπουλος, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Γιάννης Μόραλης κ.α. Το 1951 παντρεύτηκε τον αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη (1913 – 1993) με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη και την Αλεξάνδρα και για δέκα χρόνια έπαψε να δουλεύει, ασχολούμενη με την κατασκευή σκηνικών στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν.

Αρχικά δούλεψε με μάρμαρο και πέτρα, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν επέστρψε από το Παρίσι, όπου είχε μάθει να δουλεύει με το οξυγόνο, στράφηκε στη χρήση του μετάλλου, υιοθετώντας τα διδάγματα της αφηρημένης τέχνης, που κυριαρχούσε στην καλλιτεχνική σκηνή της Δύσης, χρησιμοποιώντας “ready-made” σιδηρικά και εργαλεία, τα οποία προμηθεύεται από την οδό Αθηνάς. Αντλεί τα θέματά της από το φυσικό κόσμο, πτηνά και ζώα – κοκόρια, κριάρια, ταύρους, κατσίκες, περιστέρια – και από την ελληνική μυθολογία.

Η Ναταλία Μελά παρουσίασε τις δημιουργίες της σε ατομικές εκθέσεις (Αθήνα 1963 και 1964, Βιέννη 1965, Νέα Υόρκη 1970), καθώς και σε διεθνείς εκθέσεις στη Μπιενάλε Σάο Πάολο της Βραζιλίας 1965, στο Παρίσι – Salon de la jeune sculpture 1976, 1967. Τα έργα της βρίσκονται σε δημόσιους χώρους και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Πρόσφατα παρουσίασε ένα κύκλο 35 γλυπτών από χαρτί με τίτλο “τα χάρτινα“.

Ναταλία Μελα – wikipedia…

Ένα αφιέρωμα του Μανώλη Νταλούκα για τη Νάτα Μελά…

Απεβίωσε στις 14 Απριλίου 2019 σε ηλικία 96 ετών…

Η Griechenland Zeitung για τη Νάτα Μελά…

Μία σπάνια φωτογραφία της Νάτας Μελά

Με τη μουσική βραδιά «Καλωσορίσατε κι απόψε στα τραγούδια μας» η Σοφία Καμαγιάννη (πιάνο, φωνή και καλλιτεχνική επιμέλεια) και η Άννη Ονουφρίου (τραγούδι) θα εμφανιστούν  στην όμορφη Βήσσανη Πωγωνίου.

Δευτέρα 12 Αυγούστου, ώρα έναρξης  9.30μμ.

(περισσότερα…)

Όταν έχουμε εκλογές, δουλεύουμε στην εφημερίδα και την Κυριακή. Δεν παραπονιέται κανείς, γιατί πάντα τα μεγάλα γεγονότα είναι συναρπαστικά και η κάλυψή τους ένα δημοσιογραφικό πάρτι. Η εργάσιμη εβδομάδα που ακολουθεί, όμως, είναι πάντα αφόρητη, αργή και βασανιστική. Φτάνει η Τετάρτη και νιώθουμε όλοι πτώματα από την κούραση. Στο τέλος της εβδομάδας, το burnout είναι έκδηλο. Κι αυτό συμβαίνει μόνο μια-δυο φορές σε διάστημα τετραετίας.

Οσοι έχετε εργαστεί έξι συνεχόμενες ημέρες καταλαβαίνετε αυτό που περιγράφω. Σε όλο τον κόσμο, το έχουν αντιληφθεί πλέον και οι εργοδότες. Ηδη σε πολλές χώρες εφαρμόζεται πειραματικά η τετραήμερη εργασία με θετικά αποτελέσματα. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, 61 επιχειρήσεις πήραν μέρος στο πρώτο πιλοτικό πρόγραμμα το 2022 και εξ αυτών οι 54 το κράτησαν έως τώρα, παρά τη μέχρι πρότινος εχθρική υποδοχή του μέτρου από τη συντηρητική κυβέρνηση του Ρίσι Σούνακ. Παρόμοιες πρωτοβουλίες έχουν αναληφθεί στη Γερμανία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ισλανδία. Η λογική είναι πολύ απλή: όσο αυξάνεται η ικανοποίηση των εργαζομένων και αποκαθίσταται η ισορροπία μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής τόσο ενισχύεται η παραγωγικότητα. (περισσότερα…)

Το απόγευμα αυτής της Κυριακής πήγα στο σπίτι μου. Την επόμενη μέρα που ήταν Δευτέρα θα ερχόταν η μητέρα μου να κάνει μπουγάδα. Μου λέει λοιπόν η κυρία Ζάννου, «πάρε την μητέρα σου και φέρτην να μείνει εδώ το βράδυ». Την παίρνω όπως ήταν η γυναίκα, χωρίς πράγματα, μόνο τα ρουχαλάκια της σε μια τσαντούλα και τη φέρνω στο σπίτι. 

Αυτό το πράγμα εξακολούθησε χρόνια: δουλειά, μουσική και σχολείο.Όλη την ημέρα  ήμουνα απασχολημένη, τα νιάτα μου τα πέρασα έτσι. Έμενα στο Κολωνάκι τότε, από το ’41 μέχρι το ’45 ήμουνα στο Κολωνάκι, οι υπόλοιποι τρεις στην Καισαριανή.

Θυμάμαι ότι 12 Οκτωβρίου, που είναι και η μέρα των γενεθλίων μου και είναι μέρα σημαδιακιά, ξεχυθήκαμε στους δρόμους η κυρία Ζάννου, η Λία, η Βαλή, ο Αλέξης ο Στεφάνου κι εγώ -έχω μια φωτογραφία ακριβώς εκείνη την ημέρα στην οδό Πανεπιστημίου. Αφήσαμε το σπίτι, κλείσαμε την πόρτα και πεταχτήκαμε όλοι. Η Αθήνα ήτανε γεμάτη από κόσμο και τα τελευταία αυτοκίνητα και τανκς των Γερμανών κατεβαίνανε την Πανεπιστημίου και φεύγανε, το θυμάμαι αυτό πολύ καλά.

Εγώ λοιπόν μένω στο Κολωνάκι, ο πατέρας μου έχει πεθάνει το ’41 από την πείνα, η αδερφή μου πεθαίνει το ’44 από φυματίωση σε έξι μήνες, σε ηλικία είκοσι χρονών και μένει μόνη της η μητέρα μου στην Καισαριανή. Το ’44 κάηκε η παράγκα. Η φωτιά έγινε στα Δεκεμβριανά.

στην φωτογραφία: 12 Οκτωβρίου 1944. Απελευθέρωση της Αθήνας

Από αριστερά: Αλέξης Στεφάνου, Λία Ζάννου, Βαλή Ζάννου και Δόμνα Σαμίου. Οδός Πανεπιστημίου, διακρίνονται και οι γραμμές του τραμ.

(περισσότερα…)

Η Διευθύνουσα Σύμβουλος του Διεθνούς Μουσικού  Φεστιβάλ Μολύβου Λητώ Ντάκου – Dörken (΄80), μας καλωσορίζει θερμά στη φετινή διοργάνωση, που είναι μια γιορτή της καλλιτεχνικής έκφρασης και της φιλίας.

Με θέμα τη “Φιλία”, το Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου γιορτάζει φέτος την 10η επέτειό του, προσκαλώντας το κοινό σε μια ξεχωριστή μουσική εμπειρία, από τις 9 έως τις 19 Αυγούστου 2024. Το μαγευτικό νησί της Λέσβου και ιδιαίτερα ο Μόλυβος θα αποτελέσουν το σκηνικό για ένα πλούσιο πρόγραμμα συναυλιών και εκδηλώσεων, υπογραμμίζοντας την έννοια της φιλίας και τη δύναμή της να ενώνει ανθρώπους και πολιτισμούς.

Όπως αναφέρουν στο σημείωμά τους οι Καλλιτεχνικές Διευθύντριες του Φεστιβάλ, Δανάη Dörken και Κυβέλη Dörken: Στα ελληνικά, η λέξη φιλία αναφέρεται αφενός στην έννοια ενός υψηλού ιδανικού, αφετέρου σε έναν από τους θεμέλιους λίθους μιας ευημερούσας κοινωνίας. Φέτος το Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου κλείνει δέκα χρόνια, επέτειος που αφιερώνεται σε όλες τις φιλίες και συνεργασίες που έκαναν δυνατή την υλοποίηση του Φεστιβάλ στο διάστημα αυτό.

Το φετινό θέμα θα πλαισιώσει και μία ενδιαφέρουσα ημερίδα το μεσημέρι της 17ης Αυγούστου, με θέμα: «Μπορεί το αριστοτελικό ιδεώδες περί της φιλίας να υπάρξει πέραν του υποκειμένου;», με τη συμμετοχή του διάσημου αστροφυσικού και ακαδημαϊκού Σταμάτη M. Κριμιζή.

Στη  φωτογραφία η Λητώ Ντάκου με τις δύο κόρες της, Καλλιτεχνικές Διευθύντριες του Φεστιβάλ, Δανάη Dörken και Κυβέλη Dörken.

περισσότερες πληροφορίες, στο  https://molyvosfestival.com/

Με επικεφαλής τον Μάρκο Κούμαρη συνεχίζεται η καλοκαιρινή περιοδεία των Locomondo και τον Αύγουστο.

Παρασκευή, 2 Αυγούστου, Ελάτεια

Κυριακή, 4 Αυγούστου, Καλαμάτα

Τετάρτη, 7 Αυγούστου, Μύρτος, Ιεράπετρα

Παρασκευή, 9 Αυγούστου, Αποκόρωνας, Χανιά

Τετάρτη, 14 Αυγούστου, Σύμη

Κυριακή, 18 Αυγούστου, Ακράτα

Παρασκευή, 30 Αυγούστου, Σέρρες

Σάββατο, 31 Αυγούστου, Κιλκίς

(περισσότερα…)

Die DEUTSCHE SCHULE ATHEN

sucht zum 01.09.2024 bis voraussichtlich Ende Oktober

Stellenumfang: 14 Stunden

Eine Ortslehrkraft für das Fach Biologie

Die Deutsche Schule Athen (DSA) ist eine deutsche Auslandsschule mit einem umfassenden Bildungsangebot für Kinder ab 3 Jahren vom Kindergarten über die Grundschule bis zum deutschen internationalen Abitur.

Wir erwarten:

– Fundierte Kenntnisse der curricularen Vorgaben für das entsprechende Fach

– Möglichst Berufserfahrung an einer öffentlichen oder privaten Regelschule

– Deutschkenntnis auf muttersprachlichem Niveau

– Ein abgeschlossenes Lehramtsstudium (D/A/CH) mit Lehrbefähigung für die Sekundarfstufen I und II

– Teamfähigkeit, Flexibilität, hohe Belastbarkeit und Freude an der Arbeit mit Kindern

Wir bieten:

• Ein anspruchsvolles Arbeitsumfeld an einer renommierten deutschen Auslandsschule

• Gute kollegiale Zusammenarbeit in einem multikulturellen Kollegium

• Begleitung und Unterstützung bei der Einarbeitung durch erfahrene Kollegen und

Kolleginnen

• Angemessene Bezahlung und Beteiligung an Ausreise-/Heimreisekosten

Ihre aussagekräftige vollständige Bewerbung (Anschreiben, Motivationsschreiben, Lebenslauf,

Lichtbild und Zeugnisse) richten Sie bitte in deutscher Sprache bis 04.08.2024 – bitte nur in

elektronischer Form – an die Schulleitung der Deutschen Schule Athen, unter bewerbungen@dsathen.gr