Αν οι σκέψεις, οι αντιδράσεις και τα λόγια λένε κάτι για έναν άνθρωπο, πόσω μάλλον για έναν καλλιτέχνη, σκεφθείτε πόσα λένε τα περιστατικά, οι ατάκες και οι (απαγορευμένοι) στίχοι για την Αρλέτα. Διότι για την Αργυρώ – Νικολέτα Τσάμπρα ή απλά Αρλέτα μιλάμε εδώ. Επτά χρόνια μετά το φευγιό της – ήταν 8 Αυγούστου του ’17.

Πάμε πίσω, στον Ιανουάριο του 1980. Στη Θεσσαλονίκη και στη θρυλική μπουάτ «Λιόγερμα» του Ματθαίου Αγγελίδη, στην οδό Λώρη Μαργαρίτη. Εκείνη, με την κιθάρα της βουτάει, λυτρωτικά, στις καλές στιγμές του Νέου Κύματος, που είχε και η ίδια ζωγραφίσει με τις ερμηνείες της (αν και δεν το πολυπίστευε αυτό το «Νέο Κύμα»). 

Διαβάστε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η Έλενα Χατζηιωάννου (’82) συζήτησε στην εκπομπή της Ράδιο City στον 9,84 την περασμένη Πέμπτη 8/8, με την προ δεκαετιών συμμαθήτριά της Άρτεμη Χατζηγεωργίου. Περί τεχνητής νοημοσύνης ο λόγος.

Η Άρτεμις Χατζηγεωργίου είναι καθηγήτρια Βιοπληροφορικής στο τμήμα Πληροφορικής με εφαρμογές στην Βιοϊατρική του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (το μόνο Τμήμα Βιοπληροφορικής που υπάρχει στην Ελλάδα). Μετά την αποφοίτησή της από τη Σχολή μας το 1982, ξεκίνησε τις σπουδές της στη Γερμανία,  επιλέγοντας την Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο της Στουτγάρδης ενώ κατόπιν συνέχισε με διδακτορικό στην μοριακή βιολογία από το Πανεπιστήμιο της Ιένας. Ήταν επίκουρος καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Πενσυλβάνιας και ερευνήτρια στο Ερευνητικό Κέντρο Βιοϊατρικών Επιστημών «Αλέξανδρος Φλέμινγκ».

Από το 2018 έως το 2021 χαρακτηρίστηκε ως Highly Cited Researcher (επιστήμονας με μεγαλύτερη επιρροή παγκοσμίως βάσει των επιστημονικών της δημοσιεύσεων) σύμφωνα με τη λίστα του Ιδρύματος Thomson Reuters.

Ακούστε την εκπομπή στο Ράδιο City…

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

narantzopoulos vassilisΟ Βασίλης Νεραντζόπουλος αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών το 1974 και από το Μετσόβιο Πολυτεχνείο το 1979. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές Οικονομολόγου-Μηχανικού στο Πολυτεχνείο Καρλσρούης (Universitaet Fridericiana) δραστηριοποιούμενος παράλληλα ως επιστημονικός συνεργάτης του τομέα Μηχανουργικής Τεχνολογίας, αλλά και ως εθελοντής-τακτικό μέλος στη Διεθνή Οργάνωση Φοιτητικών Ανταλλαγών AIESEC. Οι καινοφανείς τότε εξελίξεις στην πληροφορική τον ώθησαν στην επιλογή μιας σταδιοδρομίας με επίκεντρο τις νέες τεχνολογίες. Με την απόκτηση του μεταπτυχιακού του τίτλου μετανάστευσε στις Η.Π.Α., όπου εργάστηκε επί 8ετία στον ιδιωτικό τομέα με αντικείμενο τη μηχανοργάνωση βιομηχανικών και διοικητικών διεργασιών.

Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1989 και εργάστηκε ως Υπεύθυνος Εργων πληροφορικής και ως Σύμβουλος Επιχειρήσεων σε εγχώρια και διεθνή έργα. Παράλληλα διετέλεσε επί 15ετία καθηγητής πληροφορικής και διοίκησης επιχειρήσεων σε ιδιωτικό κολλέγιο στην Αθήνα.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 απετέλεσαν μια νέα ευκαιρία αξιοποίησης της εμπειρίας του στους τομείς πληροφορικής και τεχνολογίας στον αθλητισμό. Εργάστηκε επί 5ετία ως Υπεύθυνος Εργων και Διευθυντής Τεχνολογίας Εγκαταστάσεων στην Οργανωτική Επιτροπή ΑΘΗΝΑ2004. Σήμερα δραστηριοποιείται ως Μηχανικός Πληροφορικής και Διοίκησης στο πλαίσιο των Ευρωπαΐκών Προγραμμάτων Χρηματοδότησης (ΕΣΠΑ). Εχει μετάσχει σε ομάδες έργων σε χώρες όπως Γερμανία, Η.Π.Α., Αυστραλία, Γαλλία, Σουηδία, Ολλανδία κ.ά.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η Ελισάβετ (Μπέτυ) Μπαλόγλου αποφοίτησε από την Σχολή το 1966. Σπούδασε Νομικά και ήταν δικηγόρος, σύμβουλος σε ανώνυμες εταιρίες. Γνώρισε και παντρεύτηκε τον οικονομολόγο Γεώργιο Σιαφλά, με τον οποίο γνωρίστηκαν στην “Κλωστοϋφαντουργία Παπάζογλου”.

Απεβίωσε την 20η Μαρτίου 2012, από καρκίνο στον πνεύμονα μετά από 36 χρόνια γάμου, ενώ την 31η Δεκεμβρίου 2021 απεβίωσε και ο αδελφός της, Παύλος Μπαλόγλου.

Το Ίδρυμα Ελισάβετ Σιαφλά Μπαλόγλου δημιουργήθηκε από τον Γεώργιο Σιαφλά στην μνήμη της συζύγου του, δύο χρόνια μετά τον θάνατό της και έχει ως έδρα τον Πειραιά. Ιδρύθηκε  την 3η Νοεμβρίου 2014 με σκοπό τη μέριμνα για την πνευματική υγεία και πρόοδο των νέων του Δήμου Αιγιαλείας (ΔΕ Ακράτας και Αιγείρας) και του Δήμου Πειραιά, έχει ως γνώρισμα την επιβράβευση των αριστούχων αποφοίτων λυκείων Πειραιώς και Αιγιαλείας, προκηρύσσει ποιητικούς διαγωνισμούς και διαθέτει 4 χιλιάδες βιβλία και λειτουργεί δανειστική βιβλιοθήκη. (περισσότερα…)

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Πολύ χαρούμενοι όταν βρισκόμαστε οι παλιοί συμμαθητές, όσοι βρίσκονται στην Ελλάδα και όσοι δεν λείπουν σε διακοπές. Το σπίτι της Artemis Hatzigeorgiou, πάντα φιλόξενο! George Karavokiros, Vicky Apergi, Μπέττυ Αλεβιζοπούλου, Xanthippi Sidiropoulou, George Karabateas, Rozy Charitopoulou, η οικοδέσποινα δίπλα μου, Aspasia Triantafillidou,Yannis Papadantonakis, Μαρία Σημαντηράκη.

Η τάξη 12a, του 1982, της DSA. Πόρτο Ράφτη, 20 Ιουλίου, από την Έλενα Χατζηιωάννου.

(περισσότερα…)

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Σε μετάφραση της Έμης Βαϊκούση (΄76) κυκλοφόρησαν προσφάτως σε ένα τόμο, από τις εκδόσεις Καστανιώτη, το «Ράινσμπεργκ» (1912 ) και το «Ανάκτορο Γκρίπσχολμ» (1931), τα δύο έργα μυθοπλασίας που μας άφησε ο Κουρτ Τουχόλσκι (1890-1935), από τους πιο σημαντικούς και παρεμβατικούς συγγραφείς στη Γερμανία κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Ο συγγραφέας, εβραϊκής καταγωγής, γεννήθηκε στο Βερολίνο. Δημοσιογράφος, εκδότης, κριτικός, σατιρικός ποιητής και στιχουργός, πολυσχιδής προσωπικότητα, σεσημασμένος για τη δηκτική πένα του και τις προοδευτικές ιδέες του, συντάχθηκε με τον αριστερό πασιφισμό σε μια περίοδο ακραίου εθνικισμού και μιλιταρισμού, προανάκρουσμα του απόλυτου σκότους που ακολούθησε. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο εξωτερικό.

https://www.politeianet.gr/books/9789600371970-tucholsky-kurt-kastaniotis-rainsmpergk-anaktoro-gkripscholm-sklirodeti-ekdosi-364945

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Με την ευκαιρία του σάλου που δημιουργήθηκε από την υποτιθέμενη διακωμώδηση του Mυστικού Δείπνου κατά τη διάρκεια της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων, θέλω να διατυπώσω μερικές σκέψεις που αφορούν τη σχέση της χριστιανικής θρησκείας με την παρωδία, τη διακωμώδηση και, ναι, με το χλευασμό της.

Η θέση μου είναι ότι όχι μόνο δεν θίγεται ο χριστιανισμός ως θρησκεία από τη διακωμώδησή του, που μπορεί πολλές φορές να υπερβαίνει το όριο του κακού γούστου, αλλά η αμφισβήτησή του και με αυτούς τους τρόπους είναι μέρος του μηνύματός του.

Γιατί ο ίδιος ο χριστιανισμός εμφανίστηκε ως κήρυγμα ενός αιρετικού, ενός ανθρώπου που τόλμησε να αμφισβητήσει τις απολιθωμένες αντιλήψεις μιας θρησκείας, η οποία έχει και αυτή τις καταβολές της στην αμφισβήτηση και την άρνηση στην υποταγή. Γι’ αυτό και στον ιουδαϊσμό, τουλάχιστον αυτόν που διαμορφώθηκε στη διασπορά, υπάρχει μια ισχυρή παράδοση διακωμώδησης και αυτοαναφορικού χιούμορ.

(περισσότερα…)

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Με την συνημμένη αναφορά του Φ.Σ. ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ για την μελανή επέτειο του Νεωτέρου Ελληνισμού, υπενθυμίζω, ότι σαν σήμερα, πρό 55 ετών ακριβώς, την 19ην Ιουλίου 1969, η ανθρωπότης έμενε άφωνη, παρακολουθώντας από τις τηλεοράσεις την προσελήνωση. Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο για την ανθρωπότητα, όπως είχε ειπωθή. 

Ο πνευματικός κόσμος της χώρας μας πενθούσε την 19ην Ιουλίου 1969 την απώλεια του Στρατή Μυριβήλη [Δημητρίου Σταματόπουλου, Συκαμιά Λέσβου 1890-Αθήναι 1969], του εκπροσώπου της Γενιάς του 30, κυρίου φορέως της Αιολικής Σχολής. Ο Μυριβήλης , κατεξοχήν αντιπολεμικός, ειρηνιστής, άφησε μέγα και σημαντικό έργο. Πολλαπλώς υποψήφιος για την Ακαδημία Αθηνών, επέτυχε τελικώς το 1958, δεν προσέφερε πολλά, διότι το 1962 ασθένησε βαρέως και έμεινε κατάκοιτος μέχρι της τελευτής του. Τρεις φορές υποψήφιος για το Νομπέλ Λογοτεχνίας. 
Τα έργα του “Η Ζωή εν τάφω”, “Ο Βασίλης ο Αρβανίτης”, η “Παναγιά η Γοργόνα” είναι ακόμα κλασσικά.
Χρόνια Πολλά για τον Ηλία.

Έρρωσθε και χαίρεσθε εν Κυρίω.

(περισσότερα…)

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο Γεώργος Γερουλάνος γεννήθηκε στις 25 Mαρτίου 1933 στο κτήμα Tράχωνες, Kοινότητα Kαλαμακίου, εκείνη την εποχή, Δήμος Aλίμου σήμερα. Λόγω των δύσκολων συνθηκών του Πολέμου και της Kατοχής τα σχολικά χρόνια του μοιράστηκαν σε διάφορα σχολεία, απεφοίτησε όμως από το Γυμνάσιο του I.M. Παναγιωτόπουλου. Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται το έτος 1943-44 στην Α’ Γυμνασίου, προφανώς του 8ταξίου, δηλαδή στην 5η Δημοτικού και αν δεν έκλεινε η Σχολή και συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1951.

Σπούδασε τουριστική οικονομία, Aνωτάτη Eμπορική στην Eλβετία (Handels Hochschule-St. Gallen).

Eργάσθηκε ως διευθυντής σε δύο νοσοκομεία των Aθηνών και αργότερα σε μεγάλο τεχνικό γραφείο. Aπό μικρός αγαπούσε τη φύση και τη ζωή στην ύπαιθρο, αγαπούσε τις εξερευνήσεις. Aγαπούσε επίσης κάθε είδους ταξίδια, δραστηριότητα που εξακολουθεί να του δίνει πολλή χαρά. (περισσότερα…)

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο Γιώργος Κουμούσης γεννήθηκε στις 10.10.1926.  Πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1938-39 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως το έτος 1943-44, στην ΣΤ’  Γυμνασίου.

Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο ΕΜΠ.

Ιδρυσε την κατασκευαστική εταιρεία “ΑΛΙΑΚΜΩΝ ΑΤΕ”.

Απεβίωσε στις 13.8.1991

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

dimitratou pinelopiΗ Πηνελόπη Δημητράτου γεννήθηκε στις 14.4.1923 στην Αθήνα και φοίτησε για λίγο στην Γερμανική Σχολή και στην συνέχεια στο Μαράσλειο, ενώ αν είχε συνεχίσει θα αποφοιτούσε το 1941.

Ο πατέρας της, Παναγής Δημητράτος, ήταν δημοδιδάσκαλος και εργάστηκε ως αρχισυντάκτης στην εφημερίδα “Ριζοσπάστης” και εκτελέστηκε τον Απρίλιο του 1944 στην Καισαριανή επί υπουργίας του εξαδέλφου του Αριστείδη Δημητράτου, υπουργού Εργασίας στην Κυβέρνηση Μεταξά έως το 1940.

Παντρεύτηκε τον κατά δύο χρόνια μεγαλύτερό της, επίσης μαθητή της Γερμανικής, Άγγελο Διαμαντόπουλο, γιό του Μόσχου Διαμαντόπουλου και ως αριστεροί διέφυγαν μαζί στο βουνό και αργότερα πήγαν στην Θεσσαλονίκη, όπου γεννήθηκε η κόρη τους Ελένη (Λίνα) Διαμαντοπούλου (Φανουράκη).

Ο σύζυγός της, Άγγελος, συνελήφθη το 1949 μαζί με τον Μανώλη Γλέζο και τον Λεωνίδα Κύρκο και όλοι καταδικάστηκαν αρχικά σε θάνατο, με απόφαση του Εκτάκτου Στρατοδικείου Αθηνών, που όμως δεν εκτελέστηκε λόγω της διεθνούς αντίδρασης και η θανατική ποινή μετατράπηκε σε ποινή δεκαετούς καθείρξεως και  αποφυλακίστηκε το 1953.

Η ίδια σπούδασε στην Ανωτάτη Εμπορική, την γνωστή ως ΑΣΟΕΕ και όταν ο σύζυγός της άνοιξε, μετά την αποφυλάκισή του, τεχνικό γραφείο, εργάστηκε μαζί του.

Απεβίωσε στις 9.7.2016 σε ηλικία 93 ετών.

https://www.alfavita.gr/ekpaideysi/213357_o-daskalos-panagis-dimitratos-kai-spiti-tis-epon

https://www.ex-dsathen.gr/ekdoseis/oikogeneies-apofoiton/5999-i_iokogeneia_diamantopoulou

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο Πέτρος Κριεζής (1914-1997) φοίτησε στην Γερμανική Σχολή στον Μεσοπόλεμο, σπούδασε στο ΕΜΠ Μηχανολόγος και Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και έκανε διδακτορικό στο Βερολίνο. Ήταν ένας από του τρείς γιούς του Μανώλη Κριεζή, δίδυμος αδελφός του Παύλου Κριεζή, ο οποίος φοίτησε στην Γερμανική επίσης. Ο τρίτος γιός, ο Αντώνης Κριεζής (1923-1993), που ήταν μικρότερος δεν φοίτησε μεν, αλλά φοίτησαν τα παιδιά του. Δεν αναγράφεται στα υπάρχοντα Μαθητολόγια της Αραχώβης, τμήματα των οποίων ως γνωστόν έχουν χαθεί.

Το 1940-41 πήρε μέρος στον Πόλεμο σαν έφεδρος σημαιοφόρος.

Το 1945-46 ήταν Επιμελητής στην έδρα Ανωτέρων Μαθηματικών του ΕΜΠ, το 1946 εξελέγη έκτακτος επί θητεία, το 1949 έκτακτος μόνιμος στην έδρα Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και από το 1961 έως το 1977 τακτικός Καθηγητής του ΕΜΠ.

Δημοσίευσε μελέτες και άρθρα για την μηχανική των ρευστών σε αγγλικά, αμερικανικά και γερμανικά επιστημονικά περιοδικά. Παρασημοφορήθηκε με τον Αργυρού Σταυρό του Φοίνικος, μετάλλιον πολέμου (1940-41).

Απεβίωσε το 1997.

(πηγή: Μανώλης Κριεζής, γιός του Αντώνη Κριεζή) (περισσότερα…)

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

DimitrakosΓεννημένος το 1909 στην Προύσα, όπου έμεινε μέχρι την Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, ήρθε σαν πρόσφυγας στην Θεσσαλονίκη όπου τέλειωσε το σχολείο και την Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου. Μεταπτυχιακά έκανε στο Αμβούργο με αντικείμενο την Αρχαία Ιστορία και την Επιγραφολογία.

Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προσχώρησε στο ΕΑΜ και μετά τη λήξη του Εμφυλίου εξορίστηκε στον Αγιο Ευστράτιο.

Το 1956, όταν επαναλειτούργησαν μετά από δωδεκαετή διακοπή οι Γερμανικές Σχολές Θεσσαλονίκης και Αθήνας διορίστηκε στην ΓΣΑ και σχεδόν αμέσως ανέλαβε και την διεύθυνση της μέχρι την συνταξιοδότησή του το 1982. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1968, όταν εγκαινιάστηκαν οι εγκαταστάσεις της Σχολής στο Μαρούσι είχε μόλις «απολυθεί» από την χούντα λόγω πολιτικών φρονημάτων, αλλά επανήλθε γρήγορα κατόπιν πιέσεων της γερμανικής κυβέρνησης.

Από τις πρώτες μέρες στη Σχολή και λόγω της «ειδικής» της αποστολής «ως τόπου διεθνών συναντήσεων» (Begegnungsschule) και για 25 συνεχή χρόνια συντόνιζε τις επαφές των Ελλήνων μαθητών με συνομήλικους Γερμανούς.

“Πολυγραφότατος, με πλήθος βιβλίων ιστορικών, φιλοσοφικών, αντιστασιακών και με συμμετοχή σε πολλά διεθνή συνέδρια παρέμεινε δραστήριος μέχρι το τέλος της ζωής του.” Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Ιούλιο το 1997, ένα μήνα πριν το θάνατό του (27 Αυγούστου), είχε ετοιμάσει την εισήγησή του για τις «Δελφικές Γιορτές», που τελικά εκφώνησε η κόρη του Άννα, απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής, όπως άλλωστε και ο γιός του Σταύρος.

Το 1991 κυκλοφόρησε το έργο του “ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ και ΑΠΟΛΟΓΙΑ, από του φοβερού βήματος…”, ενώ το 2009 ο Heinz Richter του αφιέρωσε ένα κεφάλαιο στο βιβλίο του “Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και οι συνέπειές της”.

Το 1977 παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Ο.Δ. της Γερμανίας με τον «Σταυρό της Τιμής» για την εν γένει προσφορά του στην ελληνογερμανική προσέγγιση.

Το χειρόγραφο της ομιλίας για τα 100 χρόνια…

Ο Βασίλης Μαυρίδης με τον Γεώργιο Δημητράκο το 1982:

Ο Γεράσιμος Μονοκρούσος για τον Γεώργιο Δημητράκο…

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

depastas giorgosΟ Γιώργος Δεπάστας γεννήθηκε στις 23/04/1945 στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή το 1963. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και από το 1974 έως το 1990 εργάστηκε ως ειδικευόμενος ιατρός στο Ινστιτούτο Ιατροδικαστικής. Το 1991 εγκατέλειψε την Ιατρική και επέστρεψε στην Αθήνα. Έκτοτε ασχολείται αποκλειστικά με τη λογοτεχνική και θεατρική μετάφραση αγγλικών και γερμανικών κειμένων. Δίδαξε στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης Λογοτεχνίας μέχρι το 2011, όταν αυτό έπαψε να λειτουργεί. Από το 2000 έως το 2006 εργάστηκε ως δραματουργός και καλλιτεχνικός συνεργάτης στο πρωτοποριακό «Θέατρο του Νότου», και κατόπιν στο Εθνικό Θέατρο.

Έχει μεταφράσει έργα των Goethe, Schiller, Kleist, Lessing, Schnitzler, Horvath, Mann, Musil, Rilke, Stifter, Kaiser, Sternheim, Shakespeare, Yeats, Durrel και πολλών σύγχρονων Γερμανών και Βρετανών θεατρικών συγγραφέων. Το 2004 τιμήθηκε με το Ελληνογερμανικό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης για την ελληνική μετάφραση του θεατρικού έργου «Ο θάνατος του Δαντόν» του Georg Büchner (Εκδόσεις Νεφέλη 2003). To 2008 τιμήθηκε με το Βραβείο Λογοτεχνίας για την μετάφραση του έργου «Απληστία» της Elfriede Jelinek και το 2010 του απονεμήθηκε το Βραβείο Θεατρικής Μετάφρασης «Μάριος Πλωρίτης» για τη μετάφραση του έργου «Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι» του Marius von Mayenburg.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η Βερένα Έστερ Χούμπερ-Ντάισον (Verena Esther Huber-Dyson, 6 Μαΐου 1923 – 12 Μαρτίου 2016) ήταν Ελβετίδα-Αμερικανίδα μαθηματικός, γνωστή για το έργο της στην θεωρία ομάδων και την τυπική λογική. Έχει περιγραφεί ως “λαμπρή μαθηματικός”, και έκανε έρευνα για τη διασύνδεση μεταξύ άλγεβρας και λογικής, με έμφαση στη μη-αποφασισιμότητα στην θεωρία ομάδων. Την χρονιά του θανάτου της ήταν ομότιμη καθηγήτρια της σχολής στο τμήμα φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Κάλγκαρι, Αλμπέρτα.

Η Χούμπερ-Ντάισον γεννήθηκε ως Βερίνα Έστερ Χούμπερ στην Νάπολη, της Ιταλίας, στις 6 Μαΐου του 1923. Οι γονείς της, Καρλ Χούμπερ (1893-1946) και Μπέρθυ Ρίφελ (1899-1945), υπήκοοι της Ελβετίας οι οποίοι ανέθρεψαν τη Βερίνα και την αδερφή της Αδελαΐδα (“Χάιντι”, 1925-1987) στην Αθήνα, όπου τα κορίτσια παρακολούθησαν τη Γερμανική Σχολή Αθηνών, μέχρι την αναγκαστική επιστροφή τους στην Ελβετία το 1940 λόγω του πολέμου.

Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται το έτος 1929-30 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή της το 1940 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Στα μαθητολόγια υπάρχει κενό στην φοίτησή της μετά το 1935, όμως στις “Αναμνήσεις” του Ευγένιου Σαντορίνη αναφέρεται ρητά ότι μόνον οι δυό τους παρακολούθησαν ανελλιπώς όλα τα χρόνια από το 1929 έως το 1940.

Αντίστοιχα η Χάιντι εμφανίζεται τος έτος 1931-32 στην Α’ Δημοτικού, δύο αργότερα από την αδελφή της, παραμένει στην Γερμανική και προφανώς πριν ολοκληρώσει την φοίτησή της φεύγει για την Ελβετία. (περισσότερα…)

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο Θεμιστοκλής Herbert (Ερβέρθος) Πάνος γεννήθηκε στις 29.4.1923 στο Μόναχο. Πατέρας του ήταν ο Δημήτριος Θ. Πάνου και μητέρα του η Alice Laich από το Kreefeld της Γερμανίας. Μεγάλωσε στο Αμβούργο και ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία περίπου 10 ετών.

Στα Μαθητολόγια εμφανίζεται το έτος 1935-36 στην Β’ Γυμνασίου και παραμένει έως την αποφοίτησή του το έτος 1939-40 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Πήδηξε μία τάξη και βρέθηκε στην ίδια τάξη με την Λίλιαν Ζάννου (μετέπειτα Βασιλειάδου), αλλά νυμφεύτηκε την αδελφή της, Ιωάννα Μαρία Ζάννου.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

zenetou maria 0Η Μαρία Ζενέτου-Κομνηνού γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 18 Οκτωβρίου 1925. Πατέρας της ήταν ο Χαρίλαος Ζενέτος, γνωστός κοσμηματοπώλης των Αθηνών και αδελφός της ο γνωστός πολεοδόμος – αρχιτέκτων Τάκης Ζενέτος, μαθητής και αυτός της Σχολής.

Στα μαθητολόγια εμφανίζεται δύο φορές. Την χρονιά 1929-30 ατην Α’  Δημοτικού και την χρονιά 1935-36 στην Α’  Γυμνασίου και εικάζουμε ότι λόγω απώλειας των μαθητολογίων παρουσιάζεται το κενό αυτό.

Παρακολουθώντας τη Γερμανική Σχολή Αθηνών και την Αγγλική Σχολή Χιλλ, ολοκληρώνει τη βασική της εκπαίδευση στο Αρσάκειο Αθηνών. Με τη λήξη του πολέμου, μπαίνει στο Πανεπιστήμιο Σορβόννης στη Γαλλία και σπουδάζει Ψυχολογία του Παιδιού, κατά την προσχολική ηλικία, καθώς και Καλές τέχνες στην Ecole des Beaux Arts. Διακρίνεται από τη μεγάλη αγάπη της για τα παιδιά.

Από το γάμο της με τον Γιάννη Κομνηνό αποκτά 3 παιδιά, την Ιωάννα, την Χάρις και τον Διομήδη. Ο τελευταίος, σε ηλικία 17 ετών, δολοφονείται εν ψυχρώ, κατά τη διάρκεια των γεγονότων του Πολυτεχνείου, στις 16 Νοεμβρίου 1973. Αστυφύλακας της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, τον πυροβόλησε με ευθεία βολή στην καρδιά, ενώ βοηθούσε τραυματισμένους πολίτες και την ανακοίνωση του θανάτου του γιού της έκανε ο Τάκης Ζενέτος. Η Χάρις μάλιστα απέκτησε μία κόρη, την Φλώρα, και έναν γιό, στον οποίο έδωσε το όνομα του Διομήδη.

Καθώς τα χρόνια περνούν και τα δικά της παιδιά ενηλικιώνονται, η Μαρία, ελεύθερη πιά από τις μητρικές φροντίδες, ετοιμάζει και παρουσιάζει, για πρώτη φορά, τη δουλειά της, στο ευρύ κοινό, λαμβάνοντας μέρος στην έκθεση του Ζαππείου. Ακολουθεί μια αλυσίδα από ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στο Ζάππειο, στο Θόλο, στην Αρχιτεκτονική, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, καθώς και στη δική της γκαλερί «Διομήδης».

Η συνεχής ενασχόλησή της με τα καλλιτεχνικά την βοήθησε να απαλύνει τον πόνο της από τον τραγικό θάνατο του γιού της.

Πέθανε το 1995. Τα έργα της μένουν στα χέρια των θυγατέρων της.

πηγή: Ιωάννα και Χάρις Κομνηνού (περισσότερα…)

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Κάντε Εγγραφή στο εβδομαδιαίο Newsletter

* indicates required
Συμπληρώστε το e-mail σας