Ο Αντώνης Κιτσίκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924 και γιός του αρχιτέκτονα Κώστα Κιτσίκη. Ήταν συμμαθητής στην Αραχώβης με την Ροδούλα Κούμαρη, την Βεατρίκη Δημητριάδου, την Νίκη Γουλανδρή, την Έβη Τουλούπα κ.α. και αποφοίτησε το 1942. Έλαβε μέρος στις αντάρτικες επιχειρήσεις του Ναπ. Ζέρβα και διακρίθηκε παίρνοντας παράσημο ανδρείας. Σπούδασε στο ΕΜΠ (1943-1947) και στην συνέχεια στο Columbia στη Νέα Υόρκη (1947-1949). Υπηρέτησε πολυετή στρατιωτική θητεία (1949-1953) και αμέσως μετά εργάστηκε στο αρχιτεκτονικό γραφείο του πατέρα του.

Το 1957 αρχίζει να εκδίδει το περιοδικό “Αρχιτεκτονική” διατηρώντας παράλληλα και το δικό του αρχιτεκτονικό γραφείο. Το 1960 ιδρύει το “Δομικό Κέντρο Υλικών”, μόνιμη έκθεση δειγμάτων οικοδομικών υλικών, κερδίζοντας διεθνή αναγνώριση. Το 1964 αναλαμβάνει την κατασκευή του Ελληνικού Περιπτέρου στην Διεθνή Έκθεση της Νέας Υόρκης, ενώ σε όλη αυτήν την περίοδο κατασκευάζει πολυκατοικίες, ξενοδοχεία (“Ομόνοια”, “Ακάδημος” κ.α.), θέατρα – κινηματογράφους (“Διονύσια” κ.α.), βίλες, μουσεία (Ζάκυνθος), δημαρχεία (Ρέθυμνο) και τουριστικές εγκαταστάσεις στην Αθήνα και σε ολόκληρη την χώρα.

Το 1973 κλείνει το “Δομικό Κέντρο Υλικών” και αναστέλλει την έκδοση της Αρχιτεκτονικής.

Ο Αντώνης έκανε τρείς γάμους και δύο παιδιά. Ο πρώτος με την Αλίκη Ανδρέου, παρουσιάστρια του BBC και αδελφή του σκηνοθέτη Ερρίκου Ανδρέου, όπου έκανε έναν γιό τον Κώστα το 1954, ο δεύτερος γάμος με την Μαρλέν Καρρέρ, όπου απέκτησε τον Διονύση το 1960 και τρίτο γάμο με την Νερίνα Λυμπεροπούλου, ζωγράφο και σκιτσογράφο, αδελφή της ηθοποιού Μάγιας Λυμπεροπούλου.

Τα τελευταία χρόνια έζησε με την τρίτη σύζυγό του στην Κέρκυρα, αρχικά στην Μεσογγή και αργότερα στον Ύψο, αλλά επέστρεψε το 2002 στην Αθήνα όπου και πέθανε το 2004.

Εκτός της αρχιτεκτονικής του δραστηριότητας είχε σχεδιάσει και μερικά από τα διάσημα club στην Αθήνα, όπως την “Αρχιτεκτονική”, τις “9 Μούσες” κ.α.

Ελληνική αρχιτεκτονική τέλος καλοκαιριού…
Αντώνης Κιτσίκης – Μαρλένα Καρρέρ	το 1947

Ο αθόρυβος θάνατος μιάς θυελλώδους κυρίας…

‘Εφυγε στα 61 η Νερίνα Λυμπεροπούλου…

(*) αν δεν είχε φύγει από το σχολείο θα αποφοιτούσε το 1942

Ο Κώστας Αξελός γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Ιουνίου 1924 και ήταν γιός εύπορης οικογένειας. Ο πατέρας του, από το Ρέθυμνο, ήταν παθολόγος, διευθυντής στον Ευαγγελισμό και η μητέρα του καταγόταν από παλιά αθηναϊκή οικογένεια. Τις πρώτες και τις γυμνασιακές του σπουδές τις έκανε στη Σχολή Μακρή και στο Βαρβάκειο Λύκειο παρακολουθώντας παράλληλα το Γαλλικό Ινστιτούτο και τη Γερμανική Σχολή. Στη συνέχεια εγγράφεται στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών και κάνει εκτός από νομικές και οικονομικές σπουδές.

Ο πόλεμος τον προσανατολίζει προς την πολιτική και κατά τη διάρκεια της Κατοχής παίρνει εναργά μέρος στην Αντίσταση, και αμέσως μετά κατά τον Εμφύλιο οργανώνεται στο ΚΚΕ από το οποίο θα διαγραφεί το 1945. Μετά την διαγραφή του και την συνακόλουθη καταδίκη του σε θάνατο από στρατοδικείο, θα διαφύγει στο Παρίσι (όπου και θα ζήσει μέχρι τον θάνατό του) με το θρυλικό πλοίο «Ματαρόα» και με την αμέριστη βοήθεια του Οκτάβιου Μερλιέ, έχοντας μαζί του μια ανεπανάληπτη συντροφιά: τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Κώστα Παπαϊωάννου, τη Μιμίκα Κρανάκη, τον Νίκο Σβορώνο, τον Κώστα Κουλεντιανό, κ.ά.

Στη Γαλλία εργάστηκε από το 1950 ώς το 1957 στο Εθνικό Κέντρο Ερευνας, ετοιμάζοντας και τις διατριβές του, τις οποίες υποστήριξε το 1959 και είχαν θέμα: «Ο Ηράκλειτος και η φιλοσοφία» και «Ο Μαρξ στοχαστής της τεχνικής». Δίδαξε για πολλά χρόνια στη Σορβόννη (1962-1973) αλλά ποτέ δεν έγινε καθηγητής, γιατί πίστευε ότι «το πανεπιστήμιο δεν είναι ο χώρος της ριζικής σκέψης».

Το πρώτο του βιβλίο κυκλοφόρησε πολύ νωρίς, το 1952, με τίτλο «Οι φιλοσοφικές δοκιμές». Από τότε έχει δώσει πολλά βιβλία τα οποία κυκλοφόρησαν και στα ελληνικά, αφού παρά την επιλογή του να ζήσει μόνιμα στο Παρίσι δεν ξέχασε ποτέ τη χώρα του.

Το 1992 το Πάντειο Πανεπιστήμιο τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα, ενώ μόλις τον Απρίλιο του 2009 με τον ίδιο τρόπο τον τίμησε και η Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Απεβίωσε στις 4 Φεβρουαρίου 2010.

Στο αρχείο της ΕΡΤ υπάρχoυν δύο εξαιρετικές συνεντεύξεις του, όπου στην πρώτη ο ίδιος αφηγείται τη ζωή του από τα παιδικά του χρόνια, τα χρόνια των σπουδών στο Παρίσι, το έργο του εν γένει κάνοντας και μία αναφορά στη Γερμανική Σχολή της οδού Αραχώβης (00:14:07), αλλά και στη δεύτερη (00:10:09), όπου γίνεται αναφορά στη Σχολή και το Γαλλικό Ινστιτούτο.

Kosmogenese…

Das absolute Wissen in Johann Gottlieb Fichtes “Grundlage der gesamten Wissenschaftslehre” aus den Jahren 1794 – 95….

Ο Αντώνιος Ρούπτσος του Ηλία και της Στυλιανής γεννήθηκε στις 20/3/1028 και μεγάλωσε στην Αθήνα στο Λυκαβηττό. Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης πρωτοεμφανίζεται το έτος 1938-39 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει μέχρι την αποφοίτησή του στην ΣΤ’ Γυμνασίου το 1944.

Κατατάχθηκε στη Σχολή Δοκίμων. Αποφοίτησε από τη Σχολή Δοκίμων και στην συνέχεια αποχώρησε ως Ανθυποπλοίαρχος από το σώμα Υποβρυχίων του Πολεμικού Ναυτικού το 1952 για να σπουδάσει στο Αννόβερο Μηχανολόγος Ναυπηγός.

Μετά την αποφοίτηση του από το Πολυτεχνείο εργάστηκε για δύο έτη στο Λονδίνο στα γραφεία του Σταύρου Νιάρχου και εν συνεχεία εργάστηκε για αρκετά χρόνια στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά.

Απεβίωσε το 1992 σε ηλικία 64 ετών.

Ο Ευάγγελος Κοφινιώτης γεννήθηκε το 1922 κα πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης στην Β’ Δημοτικού το έτος  1929-30 και παραμένει έως το έτος 1937-38 στην Δ’ Γυμνασίου. Πιθανόν να συνέχισε και να αποφοίτησε από την Γερμανική και να έχουν χαθεί τα αντίστοιχα φύλλα των μαθητολογίων, διότι τον αναφέρει ο συμμαθητής του Γένιο Σαντορίνης: “το 1948, μόλις διπλωματούχος μηχανικός, απέθανε ο Ευάγγελος Κοφινιώτης”.

Η Βεατρίκη Δημητριάδου γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1923 και πήγε στη Γερμανική Σχολή το 1936 από όπου αποφοίτησε το 1942. Συμμαθητές και συμμαθήτριές της ήταν η Έβη Στασινοπούλου (Τουλούπα), ο Αργύρης Φορτούνας, η Ροδούλα Κούμαρη (Σταθάκη), ο Αντώνης Κιτσίκης, η Λένα Γκλαβάνη, η Μόνικα Πέιν, η Νίκη Κεφαλά (Γουλανδρή), η Δήμητρα Καρβελά κ.α.

Κατά τα σχολικά της χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και την ορειβασία.

Μετά τη Σχολή σπούδασε Ψυχολογία στη Γενεύη και ακολούθως παντρεύτηκε τον Ελβετό παιδαγωγό τον F.J.Begert. Από το 1954 έως το 1988 εργάστηκε ως ψυχολόγος στο Διεθνές Παιδικό Χωριό Pestalozzi στο Trogen της Ελβετίας, που φιλοξενούσε αρχικά ορφανά παιδιά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: παιδιά από την Πολωνία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία, την Αυστρία, την Γερμανία και την Ελλάδα. Από το 1960 φιλοξένησε παιδιά από το Θιβέτ, την Κορέα, το Βιετνάμ, την Παλαιστίνη κ.α. Κάθε εθνικότητα είχε δικό της ξεχωριστό σπίτι όπου μεγάλωναν 16 έως 18 παιδιά μαζί με τους δασκάλους τους σε μία οικογενειακή ατμόσφαιρα και ανάμεσά τους ο Αργύρης Σφουντούρης, από το Δίστομο και ο Χρίστος, ο αδελφός του Γιώργου Νταλάρα. Ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος, φιλοξενήθηκε εκεί στην “Κυψέλη“, το ένα από τα δύο ελληνικά σπίτια για δύο χρόνια κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

Το 1992 επέστρεψε στην Ελλάδα και παντρεύτηκε, σε δεύτερο γάμο, τον Ανδρέα Γανιάρη, γνωστό στο ελληνικό κοινό από τις καλλιτεχνικές του βιβλιοδεσίες.

Μαζί με τη συμμαθήτριά της Ροδούλα Κούμαρη (Σταθάκη) ίδρυσαν, αρχικά στην Ελβετία και μετά στο Γαλαξείδι, το σωματείο “Δελφίνια” για παιδιά με νοητική υστέρηση.

Στις 25 Δεκεμβρίου 2014, ανήμερα τα Χριστούγεννα, έφυγε ήσυχα στο σπίτι της σε ηλικία 91 ετών…

Ροδούλα και Βεατρίκη στην ΕΡΤ3…

Ο Αργύρης Σφουντούρης στη Σχολή…

Ο Γιάννης Τσιπούρης γεννήθηκε το 1924 και φοίτησε στη Γερμανική Σχολή μια χρονιά μόνο στο γυμνάσιο. Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται το έτος 1937-38 στην Β’ Γυμνασίου και, αν συνέχιζε την φοίτησή του στην Σχολή, θα αποφοιτούσε το 1942.

Ήταν “ατακτούλης” γι’ αυτό αποφάσισε η οικογένειά του να τον κλείσει εσωτερικό στην Κοργιαλένειο στις Σπέτσες και έτσι έφυγε απ’ την Γερμανική. Ήταν, όμως, καλός μαθητής είχε και οικογενειακή παράδοση και έτσι μπήκε στο Πολυτεχνείο όπου τελείωσε χημικός μηχανικός, ενώ συγχρόνως έκανε το στρατιωτικό του.

Στο Πολυτεχνείο συνάντησε την μετέπειτα γυναίκα του Μέλα Αργυροπούλου, με την οποία, αφού αποφοίτησαν, πήγαν στο Μόναχο, όπου πήραν διδακτορικό στην φυσικοχημεία.

Έκαναν τρεις κόρες, που πήγαν και οι τρεις στη Γερμανική Σχολή, όπως και δύο από τα πέντε εγγόνια του.

Έκαναν μαζί και μία επιχείρηση επεξεργασίας καολίνη. Το όνειρο του ήταν να συνεισφέρει στην ανάπτυξη της Ελλάδας.

Πέθανε το 1999 και με το δικό του τρόπο συνεισέφερε έστω εν μέρει στην υλοποίηση του ονείρου του.

(πηγή: Λένα Τσιπούρη, απόφοιτος ’71, κόρη του Γιάννη Τσιπούρη και της Μέλας Αργυροπούλου)

H Λουλού Θεοτόκη γεννήθηκε το 1924 στη Zυρίχη της Eλβετίας, κόρη του Iωάννη Tζων Θεοτόκη, εγγονή του Γεωργίου Θεοτόκη και πρώτη εξαδέλφη του Γεωργίου Pάλλη, που και οι τρεις υπήρξαν πρωθυπουργοί της Eλλάδος.

Στα μαθητολόγια της Σχολής εμφανίζεται τις χρονιές 1936-37 (Α’ Γυμνασίου), 1937-38 (Β’ Γυμνασίου) και 1938-39 (Γ’ Γυμνασίου) και αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1942.

Aπό πολύ νέα, ο χορός ήταν αυτό στο οποίο θέλησε να αφιερώσει το δυναμικό της ταλέντο. Aρχισε χορό και χορογραφία στην Aθήνα στη Σχολή Kούλας Πράτσικα και μετά πήγε στη Nέα Yόρκη όπου και πήρε δίπλωμα χορογραφίας και χοροδιδασκαλίας. Tο 1965 ίδρυσε στην Kέρκυρα την πρώτη σχολή χορού, κλασικό, σύγχρονο και παραδοσιακό, και το 1969 δημιούργησε το «Kερκυραϊκό χορόδραμα» με παραστάσεις Kερκυραϊκών και Eπτανησιακών Xορών, περιοδείες, το κερκυραϊκό ανάλογο της Δόρας Στράτου. Δίκαια για το έργο της την χαρακτήρισαν «Πρέσβειρα των Eθνικών Xορών», κάτι που ταίριαζε με τον ζήλο και την επιμονή της στο να κάνει τους χορούς αυτούς γνωστούς, να τους προβάλει και να τους επιβάλει ως εθνική τέχνη, όπως και είναι. Συγκέντρωσε μεγάλη συλλογή αυθεντικών ενδυμασιών και όταν αποφάσισε να αφήσει την πολύτιμη αυτή συλλογή στην Kέρκυρα, συνάντησε υπεκφυγές και, τελικά, αδιαφορία.

Mε τη βοήθεια του Γεωργίου Pάλλη η συλλογή της δωρήθηκε στο Eθνικό Iστορικό Mουσείο που στεγάζεται στην Παλαιά Bουλή. Oμως, η συλλογή της φυλάσσεται σε αποθήκες και δεν εκτίθεται στο κοινό, όπως θα ήθελε η Λουλού που έβλεπε μακριά και γνώριζε την πολιτιστική σημασία και την τουριστική αξία των αυθεντικών εθνικών ενδυμασιών. Πολλά και γενναιόδωρα όσα πρόσφερε εκείνη στην Kέρκυρα, με πρώτη την αγάπη της για το ιστορικό νησί, για τον χορό και την τεράστια εθελοντική της προσφορά στον Eλληνικό Eρυθρό Σταυρό. Στο περιφερειακό τμήμα του EEΣ Kερκύρας διετέλεσε πρόεδρος επί πολλά χρόνια και τιμήθηκε με μετάλλιο ευποιίας από τον Bασιλέα Παύλο και με τον ασημένιο σταυρό από τον EEΣ.

Απεβίωσε στα 89 της χρόνια στις 5 Δεκεμβρίου 2013 στο Nότιγχαμ.

Στοιχεία έχουν χρησιμοποιηθεί από το άρθρο της Ελένης Μπίστικα (16.01.2014 – Καθημερινή)…

5/12/2013: «Φεύγει» η Ελισάβετ (Λουλού) Θεοτόκη…

(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1942.

Η Αργυρώ Συράκη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Φεβρουαρίου 1925. Δημοτικό πήγε στο “Βυζάντιο” της κ.Πιτίδου στο Παγκράτι και ήταν στην ίδια τάξη με το Μάνο Χατζηδάκι. Η καταγωγή της από την πλευρά του πατέρα της είναι από την Καλλιμασιά της Χίου και από την πλευρά της μητέρας της από τη Σύρο, απόγονος του Παπανικολή από τα Ψαρά, αφού η προγιαγιά της, κόρη Κουτσοδόντη παντρεύτηκε Παπανικολή της οικογένειας του πυρπολητή. Ο αδελφός της γιαγιάς της, Μιχαήλ Κεφάλας, ήταν εξαιρετικά μορφωμένος και διετέλεσε διευθυντής του Ζωγραφείου στην Κωνσταντινούπολη.

Το 1936 πήγε στη Γερμανική Σχολή στην οδό Αραχώβης στην Quarta. Συμμαθήτριές της ήταν η Βεατρίκη Δημητριάδου, η Έβη Τουλούπα, η Λένα Γκλαβάνη, η Αλίκη Δημητριάδου, η Λολότα (Ελένη) Κωνσταντινίδου κ.α. Το 1942 αποφοίτησε και το επόμενο έτος πήγε στο Πανεπιστήμιο, όπου σπούδασε Φιλολογία ακολουθωντας την κατεύθυνση της Ιστορίας και Αρχαιολογίας.

Αμέσως μετά εργάστηκε ως ξεναγός στην Αθήνα κυρίως με Γερμανούς και Γάλλους, αλλά στο μεταξύ, στην Κατοχή, γνώρισε τον μετέπειτα συζυγό της Πανταζή Πανταζόπουλο, ο οποίος σπούδασε Ιατρική στην Αμερική και εξειδικεύτηκε στην Ψυχιατρική, επέστρεψε τον Αύγουστο του 1956 στο Ναύπλιο, όπου και παντρεύτηκαν και μαζί εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη.

Στην Αμερική πλέον, χωρίς γνώσεις Αγγλικών ξεκίνησε να εργάζεται στην Αρχιεπισκοπή, όπου αναζητούσαν άτομο με καλές γνώσεις Ελληνικών. Αρχικά υπό τον Αρχιεπίσκοπο Μιχαήλ και ένα χρόνο μετά, το 1958, υπό τον Ιάκωβο και με αντικείμενο τα Πολιτιστικά εργάστηκε συνολικά επί 38 έτη και παράλληλα σπούδασε Κλασσικές Τέχνες στο Columbia. Ενδιάμεσα, το 1963, χώρισε και το 1996 συνταξιοδοτήθηκε και μοίράζε τον χρόνο της μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης.

Απεβίωσε την 1.3.2023 στην Νέα Υόρκη.

Η Αλεξάνδρα Σίμου γεννήθηκε στο Βερολίνο. Ο πατέρας της ήταν Μορφωτικός Ακόλουθος στην Πρεσβεία στο Βερολίνο και με τα γεγονότα του Πολέμου αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα και η Αλεξάνδρα πήγε στην Αραχώβης. Αποφοίτησε από την Σχολή το 1942.

Παντρεύτηκε τον Ευτύχιο Αλεξανδράκη, έμπορο, με τον οποίο απέκτησαν μία κόρη, την Κατερίνα Αλεξανδράκη, η οποία αποφοίτησε από την Σχολή το 1977.

Απεβίωσε το 2005.

Η Βέρα Μολοκότου γεννήθηκε στα Πριγκηπονήσια της Κωνσταντινούπολης το 1924. Η οικογένεια Μολοκότου: οι γονείς Αθανάσιος και Κορίννα, και τα αδέλφια της: Μιχάλης και Μάρω, έφτασαν στην Αθήνα ως πρόσφυγες. Εγκαταστάθηκαν στο Παγκράτι, στην οδό Πρατίνου, όπου ο πατέρας τους, Αθανάσιος, συνέχισε στην Αθήνα το μικρό εμπόριο ψιλικών ειδών που είχε στήσει στην Πόλη.

Ήταν συμμαθήτρια της Ελένης Γλύκατζη Αρβελέρ, όχι όμως στην Γερμανική, αλλά στο δημοτικό σχολείο στο Παγκράτι και μετά, μαζί με τα αδέλφια της, πήγαν όλοι στην Γερμανική Σχολή, όπου όπως εμφανίζεται στα μαθητολόγια, φοιτά από την Α’ Γυμνασίου την περίοδο 1936-37 έως και την ΣΤ’ την περίοδο 1941-42.

Φύλαξε ευλαβικά πολύ μεγάλο όγκο των τετραδίων, σημειώσεων και εγγράφων της από τα χρόνια της Αραχώβης, όπως το Stundenplan της περιόδου 1938-39 όταν ήταν στην Oberterzia III στο τμήμα A, όπου, όπως φαίνεται, προβλέπεται εξάωρη διδασκαλία από Δευτέρα έως Σάββατο με τρεις συνολικά ώρες απογευματινών μαθημάτων την Δευτέρα και την Παρασκευή γραμμένα με εξαιρετικό γραφικό χαρακτήρα.

Στο κάτω μέρος του προγράμματος μαθημάτων βλέπουμε το όνομα του βιβλιοπωλείου: Deutsche Bücherstube – Fritz Pommerencke Athen, οδός Ιπποκράτους 15.

Ο Jörg Barabas, καθηγητής γερμανικών στην Σχολή, “μετέφρασε” το καλλιγραφικό χειρόγραφο της Βέρας Μολοκότου και μπορέσαμε να διαβάσουμε: “Singen” για την “Μουσική”, “Turnen” για την Γυμναστική και να μετρήσουμε: Αρχαία Ελληνικά 3 φορές, Λατινικά 3, Μαθηματικά 4 και Γερμανικά κάθε μέρα.

Stundenplan

(*) στο χειρόγραφο αναγράφεται ως “Ertkunde”, που προφανώς πρόκειται για ορθογραφικό λάθος μιάς και η λέξη προφέρεται στα γερμανικά ως “t” αντί για “d”

και το “σκονάκι” του Jörg Barabas:

Πρόκειται για την “Sütterlinschrift“, που πήρε το όνομά της από τον γραφίστα Ludwig Sütterlin, στον οποίο είχε ανατεθεί από το Πρωσσικό Υπουργείο Επιστημών, Τέχνης και Πολιτισμού (Preußisches Ministerium für Wissenschaft, Kunst und Volksbildung) το έργο της δημιουργίας μίας μοντέρνας καλλιγραφικής γραφής το 1911. Ο προτεινόμενος από αυτόν τρόπος αντικατέστησε τους παλαιότερους “συνεχόμενους καλλιγραφικούς” τρόπους γραφής, που αναπτύχθηκαν τον 16ο αιώνα ταυτόχρονα με την χρήση των “τεμαχισμένων γραμμάτων” που εμφανίστηκαν στα βιβλία (Fraktur). Ο όρος Sütterlin χρησιμοποιείται σήμερα συχνά στις αναφορές όλων των εναλλακτικών τρόπωv γραφής των “παλαιών γερμανικών”, παρ’ όλο που αυτή η ειδική γραφή διδασκόταν σε όλα τα γερμανικά σχολεία από το 1915 έως το 1941.

Περισσότερα…

Το “Πρόχειρον” τετράδιο της Βέρας Μολοκότου περιέχει μιά σειρά από τραγούδια και όπως αναγράφεται στην δεύτερη σελίδα, έχουν αντιγραφεί το 1938.

Εδώ παρουσιάζουμε και τα 9 τραγούδια που περιλαμβάνονται στο τετράδιο και επιχειρούμε όπου είναι δυνατόν να κάνουμε “μετάφραση” από την Sütterlinschrift, την καλλιτεχνική γραφή της εποχής, σε σύγχρονη γερμανική γραφή.

Όπως εύκολα διαπιστώνει κανείς, όπως και σε όλα τα γραπτά της Βέρας Μολοκότου, μόνο “πρόχειρο” δεν είναι το τετράδιο.

Εύκολα ξεχωρίζει κανείς χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις της καλλιτεχνικής γραφής δύο τραγούδια, πανσίγνωστα: το “Der Lindenbaum” (που τραγουδήθηκε και στην μεταπολεμική Γερμανική και στα ελληνικά με τίτλο “Η φλαμουριά”) και το “Tango Noturno”.

Στο κάτω μέρος του εξωφύλλου βλέπουμε τα στοιχεία του χαρτοπωλείου:

Χαρτοπωλικά καταστήματα ΚΟΣΜΟΣ, Πεσματζόγλου 9Γ, Σταδίου 12, Αδελφών Γεωργιάδου.

Text und Musik: Verfasser unbekannt Mündlich aus dem Lahnkreis um 1880, durch E. Wolfram Text ziemlich gleich bei Zurmühlen Nr. 41; daher die letzte Strophe. — Pape, Liederbuch für Soldaten 1880 Nr. 99;		Soldatenlied – Morgen maschieren wir Morgen marschieren wir Zu den reichen Bauern ins Quartier Wenn ich werd abscheiden Wird das Mädchen weinen. und wird traurig sein. Mädchen, nun geh zur Ruh Tu deine blauen Äuglein zu Geh und leg dich nieder Steh am Morgen wieder Früh bei Zeiten auf Kannst du nicht schlafen ein Ei so nimm dir einen Schlaftrunk ein Trink ein Tässchen Tee Zucker im Kaffee Und ein Gläschen Wein Mädchen, ich liebe dich Heiraten aber tu ich dich nicht Warte noch ein Jahr Dann wirds doch nicht wahr Daß wir werd’n ein Paar. Wer sich ein Weibchen nimmt Bleibt selten ohne ohne Kind Der hat Sommer und Winter Das Geschrei der Kinder das gefällt mir nicht Laßt uns recht fröhlich sein So lang wir noch jung tun sein Und noch Wein im Keller In der Tasch ein Heller Der soll vertrunken sein
		Der Lindenbaum Wilhelm Müller 1.Am Brunnen vor dem Tore, Da steht ein Lindenbaum; Ich träumt’ in seinem Schatten So manchen süssen Traum. Ich schnitt in seine Rinde So manches liebe Wort; Es zog in Freud’ und Leide Zu ihm mich immer fort. 2.Ich musst’ auch heute wandern Vorbei in tiefer Nacht, Da hab’ ich noch im Dunkel Die Augen zugemacht. Und seine Zweige rauschten, Als riefen sie mir zu: Komm her zu mir, Geselle, Hier findst du deine Ruh’! 3.Die kalten Winde bliesen Mir grad’ in’s Angesicht, Der Hut flog mir vom Kopfe, Ich wendete mich nicht. Nun bin ich manche Stunde Enfernt von jenem Ort, Und immer hör’ ich’s rauschen: Du fändest Ruhe dort!
		C-a-f-f-e-e, trink nicht so viel Caffee! Nicht für Kinder ist der Türkentrank, schwächt die Nerven, macht dich blass und krank. Sei doch kein Muselmann, der ihn nicht lassen kann!
“Ich hab’ an dich gedacht” Text: Hans-Fritz Beckman Musik: Hans-Otto Borgmann		Tango notturno (Ich hab’ an dich gedacht) Ich hab an dich gedacht, als der Tango Notturno zwischen Abend und Morgen aus der Ferne erklang. Meinz Herz ist aufgewacht, weil der Tango Notturno eine zärtliche Kunde Deiner Liebe mir sang. Dass du mein Schicksal bist, hab voll Glück ich empfunden, als in einsamen Stunden ich vor Freude geweint. Ich hab an dich gedacht, als der Tango Notturno mit dem Zauber der Töne uns’re Herzen vereint. Wie die Liebe wirklich ist; das könnt’ ich euch erzählen; denn ich kenne sie sehr gut. Ich weiß, dass sie schön ist und weiß, wie weh sie oft tut. Ich hab manchen Mann geküsst und hab ihn dann vergessen, weil ein and’rer mich begehrt, bis einmal der Zufall den richt’gen Mann mir beschert. Ich hab an dich gedacht, als der Tango Notturno zwischen Abend und Morgen aus der Ferne erklang. Dass du mein Schicksal bist, hab voll Glück ich empfunden und in einsamen Stunden ich vor Freude geweint.

Η Βέρα Μολοκότου αποφοίτησε το 1942 και ήταν μαθήτρια από το 1936, όταν πρωτοπήγε στην Α’ Γυμνασίου, σε όλο το διάστημα, τόσο πριν από την έναρξη του Πολέμου στην Ευρώπη, όσο και μέσα στην Κατοχή στην Αθήνα. Ξεφυλλίζοντας τα τετράδιά της δεν ξέρουμε τι να πρωτοθαυμάσουμε: τον γραφικό της χαρακτήρα, την καλλιτεχνική της φύση ή την επιμέλειά της. Περιττό να αναφέρουμε ότι όλες ανεξαιρέτως οι σελίδες της έχουν βαθμολογηθεί με άριστα 10.

Η Αγγέλα Πρατικάκη, η κόρη της Βέρας, μας έδωσε πολλά τετράδια. Από αυτά διαλέξαμε τρία: της Βιολογίας, της Γεωγραφίας και το Ημερολόγιο.

Στην Βιολογία, πέραν του γεγονότος ότι έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε πως διδάσκονταν το μάθημα, βλέπουμε και τις εικόνες που ζωγράφιζε η Βέρα Μολκότου, πραγματικά έργα τέχνης.

Στην Γεωγραφία έχουμε κάτι πιό σημαντικό. Βλέπουμε τους χάρτες της Γερμανίας με την Ανατολική Πρωσία έτσι όπως διδάσκονταν πριν από το ξέσπασμα του Πολέμου, αφού οι σημειώσεις της Βέρας κρατήθηκαν όταν ήταν στην Untertertia, δηλαδή στην 8η τάξη οπότε συμπεραίνουμε ότι είμαστε πριν το 1939.

Τέλος, στο Ημερολόγιο επιλέξαμε δύο σελίδες από το 1939. Η πρώτη αναφέρει Ausflug nach Wouliagmeni στις 4.5.39 και η δεύτερη καλύπτει το διάστημα του Anschluß της Αυστρίας, δίχως όμως να βλέπουμε κάποια σχετική αναφορά και δυστυχώς δεν υπάρχουν διαθέσιμες σελίδες από το 1940 και μετά.

από το τετράδιο της Βιολογίας

από το τετράδιο της Βιολογίας

από το τετράδιο της Γεωγραφίας

από το τετράδιο της Γεωγραφίας με τον χάρτη της Γερμανίας, όπου επάνω δεξιά φαίνεται η Ανατολική Πρωσία

από τις σημειώσεις της Ιστορίας

από το λεύκωμα της Γεωγραφίας με επίκενυτρο την Εγγύς Ανατολή

Ημερολόγιο, όπου οι σελίδες είναι κομμένες και ξεφυλλίζοντάς τες, επιτρέπουν να φαίνονται οι δύο στήλες αριστερά και δεξιά με το πρόγραμμα της εβδομάδας. Ξεκινάμε με Μαγιάτικο στεφάνι (2.5.1939) και εκτός από την εκδρομή: Ausflug nach Wouliagmeni στις 4 Μαΐου βλέπουμε: “Διόρθωσις των Εκθέσεων”, “Υπέρ Μαντιθέου” από τον Λυσία, “Δευτέρα Τριανδρία”, “Θάνατος του Καίσαρος”.

Επόμενη σελίδα του Ημερολογίου, που καλύπτει το διάστημα 13.3-16.3.1939. Να σημεώσουμε ότι ήδη έχει ήδη γίνει το Anschluß της Αυστρίας, που ξεκίνησε στις 11.3 και ολοκληρώθηκε στις 13.3.1939, αλλά δεν βλέπουμε κάποια σχετική αναφορά. Διαβάζουμε “Ο Απόσολος Λουκάς και η Προσευχή” και “Η Καταστροφή της Μεσαίας Τάξεως”. Ίσως εδώ να γίνεται αναφορά στο βιβλίο του Ζαν Ζακ Ρουσώ “Λόγος περί Πολιτικής Οικονομίας”.

Ανάμεσα στα έγγραφα, που μας έστειλε η Αγγέλα Πρατικάκη, τα οποία εντόπισε στα συρτάρια της μητέρας της, Βέρας Μολοκότου, είναι και ένα μικρό τεύχος με οδηγίες για το “Οικοτροφείον δια Μαθητρίας της Γερμανικής Σχολής Αθηνών“, το οποίο είναι δίγλωσσο με τίτλο στα γερμανικά: “Heim – für Schülerinnen der Deutschen Schule in Athen“.

Η ύπαρξη του οικοτροφείου ήταν άγνωστη σε όλους μας όλα αυτά τα χρόνια και από το φυλλάδιο πληροφορούμαστε ότι ήταν στην γωνία των οδών Δελφών 1Α και Διδότου απέναντι, τότε, από τα κτίρια της οδού Αραχώβης της Σχολής. Λέμε “τότε” διότι σήμερα η γωνία αυτή είναι μεν στην άκρη της οδού Πρασσά, του πίσω δρόμου δηλαδή των κτιρίων, αλλά έχουν ενδιάμεσα κτιστεί σπίτια, οπότε δεν μπορούμε να αναφέρουμε τον όρο “έναντι Γερμανικού Σχολείου” που αναγράφεται στο φυλλάδιο. Στο σημείο μάλιστα όπου ήταν το οικοτροφείο, σήμερα έχει αντικατασταθεί απο μία ιδιαίτερα καλοφτιαγμένη πολυκατοικία, την οποία έχει σχεδιάσει ο αρχιτέκτονας και εικαστικός Αλέξανδρος Πατσούρης, απόφοιτος του 1973, τον οποίο χάσαμε το 1998.

Στην τελευταία σελίδα των κειμένων βλέπουμε ανάμεσα στα ονόματα, που σημειώνονται ως άτομα επαφής για πληροφορίες τον Διευθυντή της Γερμανικής Σχολής κ. Ρομαίν, Αραχώβης 11 και τον καθηγητή κ. Κάρο με διεύθυνση την οδό Φειδίου 1, όπου σήμερα βρίσκεται, όπως και τότε, το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο.

Διαβάζουμε ακόμη το Πρόγραμμα της ημέρας με “έγερσι” στις 7 π.μ., ενώ το βράδυ του Σαββάτου γράφονται “τα γράμματα προς τους οικείους” και βέβαια στο μενού έχουμε 5 φορές κρέας και 2 φορές ψάρι με λαχανικά. Τηγανιτές πατάτες πουθενά.

H Μάγκντα Μπέρναου γεννήθηκε το 1925 και αποφοίτησε από το γερμανικό τμήμα της Σχολής το 1942. Εργάστηκε στην Γερμανική Πρεσβεία και αργότερα στην Αρχαιολογική Σχολή.

Την Magda την γνωρίσαμε στην εκδήλωση των Αποφοίτων του Πολέμου το 2014. Ήταν Γερμανίδα, ορθόδοξη, από πατέρα Γερμανό τον Hermann Bernau και Ελληνίδα μητέρα την Μαρία Λαγουδάκη. Ζούσε στην Αλεξάνδρεια, όπου υπήρχε μεγάλη γερμανική κοινότητα, αλλά το 1939 με το ξέσπασμα του Πολέμου αναγκάστηκε να φύγει, όπως και όλα τα μέλη της κοινότητας. Όλοι οι Γερμανοί πήγαν στην Γερμανία και μόνον η Magda, επειδή είχε συγγενείς της μητέρας της στην Ελλάδα ήρθε στην Αθήνα και πήγε στην Σχολή από το 1939 έως το 1942, όταν αποφοίτησε.

Στις 6 Ιουνίου 2020, λίγες μέρες μετά την λήξη του lock down από τον κορωνοϊό, έφυγε η σε ηλικία 94 ετών ήσυχα στο σπίτι της. Η κηδεία της έγινε στο Α΄Νεκροταφείο και ετάφη στον οικογενειακό τάφο. Η Magda είχε πριν λίγα χρόνια χάσει την κόρη της.

Η Ήρα Καλιαμπέτσου εντόπισε μιά παλαιά έκδοση ενός βιβλίου του Αργύρη Φορτούνα.

Να θυμίσουμε ότι ο Αργύρης Φορτούνας ήταν απόφοιτος της εποχής της Αραχώβης, συμμαθητής της Βεατρίκης Δημητριάδου και της Ροδούλας Κούμαρη-Σταθάκη και ήταν προσκεκλημένος μας στην εκδήλωση του 2013: “Οι Απόφοιτοι του Πολέμου”, όπου δεν μπόρεσε μεν να παρευρεθεί, αλλά εμφανίστηκε στην Aula μέσω skype.

Το βιβλίο αναφέρεται στις αναμνήσεις του Αργύρη στην Αίγινα, στα χρόνια μεταξύ 1941-1944 και είχε πρωτοκυκλοφορήσει στα ελληνικά με τίτλο: “Οι αναμνήσεις μου, Αίγινα 1941-1944” από τις εκδόσεις ΚΗΠΟΣ της Αίγινας.

Ας αναφέρουμε και τα άλλα βιβλία του Αργύρη:

– Οι ΑΝΑΜΗΝΗΣΕΙΣ ΜΟΥ Μέρος Β!, τα χρόνια της νιότης, Εκδόσεις ΚΗΠΟΣ

– ΑΙΓΙΝΑ στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, Εκδόσεις οσελότος

– Κάποτε στην Αίγινα, Εκδόσεις οσελότος

Η Θεώνη Ζερβού έκανε ένα αφιέρωμα στην Athens Voice για την Έβη Τουλούπα:

Στις τόσες απώλειες αυτού του σημαδιακού έτους, στεκόμαστε με σεβασμό στον θάνατο της Έβης Τουλούπα, της «Μεγάλης Κυρίας της αρχαιολογίας», όπως δικαίως χαρακτηρίζεται.

Η Έβη Τουλούπα πέθανε στις 11 Οκτωβρίου 2021. Δεν λέμε «πλήρης ημερών», γιατί οι άνθρωποι του είδους της δεν γερνάνε ποτέ και όσο ζουν προσφέρουν. H παρουσία τους μόνο αρκεί να κινητοποιήσει πράγματα.

Μέχρι το διδακτικό έτος 2017-2018, η Έβη Τουλούπα παρακολουθούσε ανελλιπώς, κάθε Τετάρτη, τα μαθήματα Ιστορίας Τέχνης στη Σχολή Διδασκαλίας της Αρχαιολογικής Εταιρείας, μαζί με φοιτητές και άλλους ενδιαφερόμενους, τιμώντας τους συναδέλφους της και ενισχύοντας τον θεσμό. Αυτό σημαίνει ότι ποτέ δεν απομακρύνθηκε από το αντικείμενό της και έδινε σημασία στη φυσική παρουσία.

Δείτε όλο το άρθρο:..

Ο Νίκος Βατόπουλος αναφερόμενος στην απώλεια της Έβης Τουλούπα, έγραψε ένα άρθρο στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ:

Μορφή της Αρχαιολογίας, παιδαγωγός και προσωπικότητα μεγάλης εμβέλειας και καλλιέργειας, η Εβη Τουλούπα έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 97 ετών. Συνδέθηκε με την Εφορεία Ακροπόλεως (ήταν έφορος την περίοδο 1982-1990) και εργάστηκε μεθοδικά για την ανάγκη νέου μουσείου Ακροπόλεως, για τη συντήρηση της επιφάνειας των μνημείων Ακροπόλεως καθώς και για τη μετατροπή του κτιρίου Βάιλερ σε Κέντρο Μελετών Ακροπόλεως. Το έργο της ήταν πολύπλευρο.

https://www.kathimerini.gr/culture/561534913/evi-toyloypa-i-megali-kyria-tis-archaiologias/

Έφυγε την Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2021 η Έβη Τουλούπα, απόφοιτος του 1942, συμμαθήτρια της Ροδούλας Σταθάκη και της Βεατρίκης Δημητριάδου από τα χρόνια της Αραχώβης. Η κηδεία της θα γίνει την Τετάρτη 13 Οκτωβρίου στο Α’ Νεκροταφείο στις 14:00. Η Έβη (“Παρασκευή”, το οποίο η μητέρα της ως δημοτικίστρια έγραφε με “β”) Στασινοπούλου γεννήθηκεστις 8.7.1924 στην Αθήνα και φοίτησε στη Γερμανική Σχολή από το 1936 έως το 1942.

Την είδηση μας την μετέφερε η Μαργκώ Χατζηνικολή, ανηψιά της Έβης, η οποία στάθηκε δίπλα της όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια

Συμμαθήτριές της ήταν η Βεατρίκη Δημητριάδου, η Δήμητρα Καρβελά, η Νίκη Γουλανδρή, που παρακολουθούσε το γερμανικό τμήμα, αλλά και η Ροδούλα Σταθάκη-Κούμαρη με την οποία διατηρούσε στενή φιλική σχέση. Η ειρωνεία ήταν ότι η Έβη εδώ και δύο χρόνια ήταν σε ένα κέντρο αποκατάστασης στο Χαλάνδρι αντιμετωπίζοντας προβλήματα υγείας και δίχως να το γνωρίζει η Ροδούλα βρέθηκε στο ίδιο κέντρο έπειτα από κάταγμα στο ισχύο, όπου όμως τελικά οι δύο φίλες δεν συναντήθηκαν λόγω των αυστηρών περιορισμών που επέβαλλε ο κορονοϊός.

Αμέσως μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε στο νηπιαγωγείο της σχολής και παράλληλα οργάνωνε και πρόσφερε συσίτιο, αφού παρότι είχε γραφτεί στο Πανεπιστήμιο οι Ανώτατες Σχολές ήταν κλειστές. Σπούδασε αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και το 1950, με το τέλος των σπουδών της εργάσθηκε ως καθηγήτρια στην ιδιωτική σχολή “Αθήναιον”, αφού ο αρχαιολογικός κλάδος ήταν τότε κλειστός για τις γυναίκες. Από το 1953 έως το 1954 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Ρώμη και το 1955 ξεκίνησε να εργάζεται ως επιστημονική βοηθός στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στον αποκιβωτισμό (επανέκθεση των αρχαιοτήτων) και ως επιμελήτρια της Συλλογής Χαλκών (1965-1973) έχοντας στο μεταξύ προσληφθεί από την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Υπηρέτησε ως επιμελήτρια αρχαιοτήτων Ιονίων Νήσων στην Κέρκυρα και στη Βοιωτία, όπου ανέσκαψε το ανάκτορο του Κάδμου και οργάνωσε το Μουσείο στη Θήβα. Στην Εύβοια ανέσκαψε το Ηρώο στο Λευκαντί και αναδιοργάνωσε το Μουσείο της Σκύρου.

Στην φωτογραφία με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, την Μελίνα Μερκούρη και τον Κωνσταντίνο Αλαβάνο.

Η Έβη μας τιμούσε με την παρουσία της σε κάθε εκδήλωση που την καλούσαμε, ξεκινώντας από εκείνη του 2013, όπου ήταν αφιερωμένη στους Απόφοιτους του Πολέμου. Στην φωτογραφία με τον Μανώλη Γλέζο μετά την εκδήλωση της 2.4.2014, οπου ο Μανώλης είχε μιλήσει στην Aula.

Δημοσιεύουμε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξή της σπουδαίας αρχαιολόγου Έβης Στασινοπούλου-Τουλούπα (’42) για τη ζωή της και την προσφορά της στην επιστήμη: Περισσότερα...

και ένα video, στο οποίο περιγράφει στιγμές από την ανάσυρση (“αποκιβωτισμό “) των κρυμμένων κατά την διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου αρχαιοτήτων στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο: Περισσότερα…