Το επετειακό τεύχος των 5 χρόνων κυκλοφορίας του montags της 13.7.2020 έχει σαν κύριο θέμα τους Εκπροσώπους Έτους και είναι αφιερωμένο στην χρονιά του 1942 ως φόρο τιμής στην Βεατρίκη Δημητριάδου, που με την πρωτοβουλία της εβδομήντα χρόνια μετά, το 2012, να επικοινωνήσει με τον Σύλλογό μας, άνοιξε τις πύλες της Αραχώβης και μας σύστησε όλα τα παιδιά εκείνων των χρόνων, και τους μεγαλύτερους και τους νεότερους. Ήταν δύσκολα χρόνια, καταμεσής της Κατοχής, αλλά ανέδειξαν, κάτι που έμεινε και στους μεταπολεμικούς αποφοίτους: την αγάπη για το σχολείο και την ευγνωμοσύνη τους σε αυτό που περιγράφε ως “θεμέλιο ζωής” η Νίκη Γουλανδρή.

Πολλοί νεότεροι της Βεατρίκης αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σχολείο, είτε γιατί αυτό έκλεισε και για να τελειώσουν το γυμνάσιο οδηγήθηκαν σε άλλα ιδιωτικά ή δημόσια, είτε γιατί οι γονείς φοβούμενοι τα αντίποινα ή διαφωνώντας με το γερμανικό περιβάλλον πήραν τα παιδιά τους από την Αραχώβης.

Απόδειξη αυτού του δεσίματος είναι η φωτογραφία των Επτά Νάνων, που συνέχισαν να συναντώνται και να αναζητούν τα ίχνη των συμμαθητών και συμμαθητριών μέχρι και σήμερα. Όπως θα δείτε και στο άρθρο του σημερινού montags η φωτογραφία αυτή του 1989, ξεκινά από αριστερά με την Βεατρίκη Δημητριάδου, που μας άφησε στα τέλη του 2014, και την Ροδούλα Κούμαρη-Σταθάκη και είναι ένα reunion  Και οι δύο ως σύγχρονοι εκπρόσωποι έτους εντόπισαν τα ίχνη πολλών. Πρόσφατα δημοσιεύσαμε το βιογραφικό και την φωτογραφία του συμμαθητή τους Αντώνη Κιτσίκη, που έφυγε το 2004 και η Ροδούλα έλεγε πόση χαρά θα έκαναν όλοι και όλες που εντοπίσαμε τα ίχνη του.

Οι 7 Νάνοι και η Χιονάτη είναι λοιπόν από αριστερά προς τα δεξιά:

Βεατρίκη Δημητριάδου-Begert (Χαζούλης)

Ροδούλα Κούμαρη-Σταθάκη (Υπναράς)

Μόνικα Πέην (Χαρούμενος)

Λένα Γκλαβάνη-Miller (Σοφός)

Ειρήνη Αννίνου-Καρυοφίλλη (Ντροπαλός) (καθιστή στο πάτωμα)

Αμαλία Καραλή-Λικατσά (Χιονάτη) (με το μαύρο πουκάμισο κοιτά προς τα επάνω)

Ανζλέτ Κατσαούνη-Κοντομίχαλου (Γκρινιάρης) (σκύβει κάτω από το φωτιστικό)

Αγγέλα Βαϊανού-Κυριαζή (Συναχωμένος) τελευταία στα δεξιά

Από την παρέα αυτή σήμερα η Ροδούλα (δεύτερη από αριστερά) ζει στην Κηφισιά, η Λένα Γκλαβάνη (τέταρτη) ζει στην Νέα Υόρκη και η Ανζλέτ Κατσαούνη κινείται μεταξύ Κίνας και Αμερικής. Στην Νέα Υόρκη ζει και η άλλη συμμαθήτρια εκτός της ομάδας των Επτά Νάνων, η Ρούλα (Αργυρώ) Συράκη, ενώ στην Αθήνα ζει η Έβη Τουλούπα, που μας έχει τιμήσει σε όλες τις εκδηλώσεις που την καλέσαμε.

Έτσι, στο πλαίσιο της προσπάθειας που κάνουμε για την προσέλκυση Εκπροσώπων Έτους, θα θέλαμε έστω και εκ των υστέρων να “χρίσουμε” κάποιους παλαιούς από εκείνα τα χρόνια, που κατέβαλλαν μεγάλη προσπάθεια να μας φέρουν σε επαφή με συμμαθήτριες και συμμαθητές εκείνης της εποχής. Και όχι μόνον. Μας εξιστόρησαν γεγονότα από τις τάξεις, απο τις οικογένειές τους, από την μετέπειτα ζωή τους και μας χάρησαν φωτογραφικό υλικό, τόσο σπάνιο από εκείνα τα χρόνια. Να ξεκαθαρίσουμε ότι ορισμένοι από αυτούς βοήθησαν μέσω των παιδιών τους που κράτησαν στα συρτάρια τις φωτογραφίες και στην μνήμη τις ιστορίες.

Έτσι θα θέλαμε να πούμε ότι για τα χρόνια της Αραχώβης οι Εκπρόσωποι Έτους είναι:

1936 – Απόστολος Πίτσος

1937 – Σοφία Καζάζη

1938 – Βύρων Θεοδωρόπουλος

1939 – Κωνσταντίνος Παπαναστασίου

1940 – Μαριέττα Ράδοβιτς-Ισιδωρίδου

1941 – Νάτα Μελά, Αλέκος Κυριακός

1942 – Βεατρίκη Δημητριάδου, Ροδούλα Κούμαρη-Σταθάκη, Δήμητρα Καρβελά

1943 – Δήμητρα Μάτου

1944 –

1945 –

1946 – Βασίλης Μαυρίδης

1947 – Φωκίων Φωτιάδης-Νεγρεπόντης

(οι χρονιές 1945, 1946 και 1947 δεν είχαν απόφοιτους διότι η Σχολή είχε κλείσει, όμως αναφέρονται, δίοτι αν τα παιδιά είχαν συνεχίσει ομαλά θα είχαν αποφοιτήσει τότε)

Τον Οκτώβριο του 2012 έρχεται στο γραφείο του Συλλόγου μας μία επιστολή της Βεατρίκης Δημητριάδου με ημερομηνία 29.10.2012, όπου μας εξηγούσε ότι αυτή και πολλοί συμμαθητές και συμμαθήτριές της από τα χρόνια του Πολέμου θέλουν να έχουν μία επαφή με τον Σύλλογό μας. Ήταν αυτή που μας έφερε σιγά-σιγά σε επαφή με όλους μέχρι που κατορθώσαμε να να οργανώσουμε το καλοκαίρι του 2103 την εκδήλωση προς τιμήν των “Αποφοίτων του Πολέμου”. Από τις πιό όμορφες κοπέλες του σχολείου, τότε στην οδό Αραχώβης, έφυγε μετά τον Πόλεμο στην Ελβετία όπου στο χωρίο Pestalozzi εργέστηκε ως ψυχολόγος μεγαλώνοντας ορφανά του Πολέμου από την Ελλάδα. Ανάμεσα στα παιδιά αυτά και ο Αργύρης Σφουντούρης, που έχασε τους δικούς του στο Δίστομο και είχε την Μπεατρίς σαν μητέρα, αλλά και ο Χρήστος, ο αδελφός του Γιώργου Νταλάρα, που και αυτός την είχε σαν μητέρα.

Ήδη από το γραμματόσημο καταλάβαμε ότι κάτι παράξενο θα συνέβαινε.Δείτε την επιστολή…

Μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη της Νίκης Γουλανδρη δημοσιεύτηκε στο Βήμα της Κυριακής 17 Φεβρουαρίου. Περισσότερα tovima.gr…

Το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου μας “αποχαιρέτησε” σε ηλικία 94 χρόνων η Νίκη Γουλανδρή, η Νίκη Κεφαλά των χρόνων της Αραχώβης, των χρόνων του Πολέμου. Βρέθηκε στην ίδια αυλή με την Βεατρίκη Δημητριάδου, την ‘Εβη Στασινοποπούλου – Τουλούπα, την Ροδούλα Σταθάκη – Κούμαρη, την Νάτα Μελά, την Ζωζώ Χουτοπούλου, την Αλίκη Περρωτή – Κωνσταντοπούλου αλλά φοίτησε στο Γερμανικό Τμήμα. Δίπλα μας πάντα, και μετά την επαναλειτουργία της Σχολής το 1956, παρακολουθούσε στενά τις εξελίξεις, τις εκδηλώσεις, ήταν σε στενή επαφή με τις συμμαθήτριές.

Στην εκδήλωση “Οι Απόφοιτοι του Πολέμου” το 2013, που την τιμήσαμε μαζί με τα άλλα παιδιά εκείνης της περιόδου, δεν είχε καταφέρει να έρθει. Την είχαμε επισκεφθεί στο σπίτι της στο Μουσείο λίγες ημέρες μετά για να της δώσουμε τα δώρα της από την εκδήλωση. Μας υποδέχθηκε με μεγάλη χαρά, κομψή και περιποιημένη όπως πάντα, μας είπε ιστορίες από το σχολείο, μας είπε πως παρακολουθεί τα νέα μας, μας είπε ότι είναι κοντά μας. Είναι όντως κοντά μας. Νίκη, καλό ταξείδι και σ΄ευχαριστούμε.Η κηδεία της θα γίνει την Τρίτη 12 Φεβρουαρίου στις 12 το μεσημέρι στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Κηφισιάς.

Δείτε το βιογραφικό της…

“Έξι χρόνια Γερμανική Σχολή – Θεμέλιο ζωής”…

Τιμητική βραδιά για τους Απόφοιτους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου”…

Η Ροδούλα Σταθάκη-Κούμαρη, απόφοιτος των χρόνων του Πολέμου, μας έστειλε ένα δίπλωμα Γερμανικής Γλώσσας που εξέδιδε εκείνα τα χρόνια η Γερμανική Ακαδημία (Deutsche Akademie), η οποία ιδρύθηκε το 1925 στο Μόναχο με σκοπό την διάδοση του γερμανικού πολιστισμού και της γερμανικής γλώσσας στο εξωτερικό και απετέλεσε επί της ουσίας τον “προπομπό” του Ινστιτούτου Γκαίτε. Η Deutsche Akademie διαλύθηκε το 1945 και επι της ουσίας την διαδέχθηκε το Goethe Institut.

Περισσότερα για την Deutsche Akademie στην wikipedia.

Τα Βραβεία της Ένωσης «Μαζί για το Παιδί» είναι μια γιορτή εθελοντισμού με πρωταγωνιστές αφανείς ήρωες της καθημερινότητας που ανατρέπουν τα κοινωνικά δεδομένα προσφέροντας ανιδιοτελώς και διαχρονικά, σημαντικό κοινωνικό έργο για τη βελτίωση της καθημερινότητας των συνανθρώπους τους. Εφέτοςη Ένωση απένειμε το Βραβείο «Έργο Ζωής» στις κύριες Μαρία Τσούτσου και Ροδούλα Σταθάκη, ενώ με το Βραβείο «Μάθημα Ζωής» τιμήθηκαν ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος και η Λίλα Πατρόκλου.

Η Τελετή της Απονομής Βραβείων πραγματοποιήθηκε, την Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2018 στο Μουσείο Μπενάκη, στην οδό Πειραιώς 138 και την παρουσίασε η δημοσιογράφος Σία Κοσιώνη.

Δείτε το δημοσίευμα στην ιστοσελίδα της εφημερίδας Καθημερινή…

καθώς και την εικόνα από την έντυπη έκδοση:

Μιάς και αναφερθήκαμε στον Waldemar Petersen έχει ενδιαφέρον να μιλήσουμε και για έναν άλλο διάσημο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, τον Johannes Papalekas, ο οποίος πήρε το Abitur του το 1942, ανήκει δηλαδή στους απόφοιτους του Πολέμου και έκανε καριέρα στη Γερμανία. Περισσότερα…

Η Βεατρίκη Δημητριάδου, η Μπεατρίς των συμμαθητών και των συμμαθητριών της, “έφυγε” ανήμερα τα Χριστούγεννα το μεσημέρι στο σπίτι της, ήσυχα με την οικογένειά της στο πλευρό της. Η Μπεατρίς ήταν 91 ετών και ήταν εκείνη, στην οποία ο Σύλλογος των Αποφοίτων οφείλει την κινητοποίηση όλων των αποφοίτων του Πολέμου, όταν με μία επιστολή της τον Οκτώβριο του 2012 μας εξήγησε ότι αυτή και πολλοί συμμαθητές και συμμαθήτριές της από τα χρόνια του Πολέμου θέλουν να έχουν μία επαφή με τον Σύλλογό μας. Ήταν αυτή που μας έφερε σιγά-σιγά σε επαφή με όλους μέχρι που κατορθώσαμε να να οργανώσουμε το καλοκαίρι του 2103 την εκδήλωση προς τιμήν των “Αποφοίτων του Πολέμου“. Από τις πιό όμορφες κοπέλες του σχολείου, τότε στην οδό Αραχώβης, έφυγε μετά τον Πόλεμο στην Ελβετία όπου στο χωρίο Pestalozzi εργέστηκε ως ψυχολόγος μεγαλώνοντας ορφανά του Πολέμου από την Ελλάδα. Ανάμεσα στα παιδιά αυτά και ο Αργύρης Σφουντούρης, που έχασε τους δικούς του στο Δίστομο και είχε την Μπεατρίς σαν μητέρα. Συναντήθηκαν μάλιστα στη Γερμανική Σχολή σε μια ομιλία του στα παιδιά τον Απρίλιο του 2014 και η Μπεατρίς συγκινήθηκε καμαρώνοντας τον μικρό Αργύρη, που έδωσε ένα μεγάλο αγώνα για την δικαίωση όλων των οικογενειών του Διστόμου.

Την Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014 απεβίωσε ήσυχα στο σπίτι του στην Αίγινα σε ηλικία 89 ετών ο Αργύρης Φορτούνας, απόφοιτος του 1942, της περιόδου του Πολέμου. Ο Αργύρης είχε εμφανιστεί και μιλήσει στην Aula μέσω skype στην εκδήλωση προς τιμήν των Αποφοίτων του Πολέμου πριν από ένα χρόνο, τον Ιούνιο του 2013, ενώ διατηρούσε συχνή επαφή με την Βεατρίκη Δημητριάδου και την ΈβηΤουλούπα.

Η κηδεία του έγινε την Κυριακή το απόγευμα στην Παναγίτσα στην Αίγινα. Ήρθε πολύ κόσμος, ήταν τα δυό του παιδιά ο Γιώργος και η Τίτσα, τα εγγόνια του, αλλά και από τη Γερμανική Σχολή η συμμαθήτριά του Έβη Τουλούπα και ο Κώστας Γαλάνης από τον Σύλλογο των Αποφοίτων. Ο Αργύρης είχε έρθει σε επαφή με το Σύλλογο το 2012 έπειτα από πρωτοβουλία της συμμαθήτριάς του Βεατρίκης Δημητριάδου, και έστειλε αντίγραφα των βιβλίων του με αναμνήσεις από την Κατοχή. Αντιγράφουμε από το blog οδός Αιγίνης ένα αφιέρωμα των συντοπιτών του, όπου διακρίνεται και ο ίδιος με τα εγγόνια του

Με την ευκαιρία του εορτασμού της 100ης επετείου από την ίδρυση της Γερμανικής Σχολής με συγκίνηση επαναφέρω στη μνήμη μου τα έξι χρόνια των γυμνασιακών μου σπουδών.

Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια την ατμόσφαιρα, το χώρο, τους ανθρώπους που έγιναν δάσκαλοί μου και μου έδωσαν τα κλειδιά, για να ξεκινήσω τη ζωή μου. Αισθάνομαι τις επιρροές τους, τους δρόμους που μου άνοιξαν, όχι σαν γνώσεις αλλά σαν παιδεία, σαν προετοιμασία για τη μεγάλη πορεία της ζωής.

Από την πρώτη Γυμνασίου – Quarta – ακολούθησα το γερμανικό τμήμα Β. Αν και τα γερμανικά μου δεν ήταν πολύ προχωρημένα – από μικρή μιλούσα γαλλικά – μέσα στους πρώτους μήνες εξοικειώθηκα αμέσως με τη δομή και τον πλούτο της γλώσσας και μπήκα στην avant-guarde της τάξης. Τα πρώτα δύο χρόνια Klassenlehrer ήταν η Fraeulein Gross, μια δυναμική νέα γυναίκα από την οποία κέρδισα το ρυθμό και την πρωτοβουλία. Κάθε πρωί ξεκινούσαμε με Kopfrechnen – σε αρκετά δύσκολους υπολογισμούς. Το πρωινό αυτό ξεκίνημα ρύθμιζε το μηχανισμό της υπόλοιπης ημέρας. Θυμάμαι στη συνέχεια τους Herren Lau και Rottke ως Klassenlehrer και τον τελευταίο κυρίως στη γεωγραφία, τη Fraeulein Moseke στα μαθηματικά και τη γεωμετρία, που μας αποκάλυπτε τη μαγεία τους. Από τότε διατηρώ το Πυθαγόρειο Θεώρημα στη γερμανική του απόδοση. Και ακόμα τη Fraeulein von Hauff στα γαλλικά και τον Herrn von Reuter στα λατινικά. Γνώρισα τη μεγάλη γερμανική λογοτεχνία από το Nibelungenlied στον Ηoelderlin, και στον Rilke και τους μεγάλους κλασικούς, τον Goethe και τον Schiller. Είχα τη φιλοδοξία να αποστηθίσω την Glocke – που δυστυχώς ποτέ δεν το εδήλωσα από ντροπή, επειδή κανένα άλλο παιδί δεν το είχε προσπαθήσει. Σπίτι μου είχα διαβάσει “die Leiden des jungen Werthers” με λυγμούς, χωρίς και αυτό να το ομολογήσω. Σε μια απαγγελία μιας στροφής από τη Μαργαρίτα του Faust “…bin weder Fraeulein weder schoen kann ungeleitet nach Hause gehen – από παραδρομή είπα ungekleidet …και φυσικά ντράπηκα πολύ. Τότε ντρεπόμασταν για κάτι τέτοιο.

Αλλά και η ελληνική παιδεία ήταν σε άξια χέρια. Στα πρώτα χρόνια είχα την κυρία Αναστασιάδου και τον κύριο Δημάρατο ως φιλολόγους. Και στους δύο χρωστώ ευγνωμοσύνη για τη μύησή μου στα αρχαία κείμενα, στη νεοελληνική λογοτεχνία και πάνω από όλα στη γνώση της γλώσσας.

Αυτοί διαμόρφωσαν, ο καθένας με τη δική του προσπέλαση, τον εγκέφαλό μου, ανοίγοντας ένα-ένα τα διαμερίσματα όπου θα ανεπτύσσετο η αντίληψη, η κρίση, η ευαισθησία, ο στοχασμός, η πειθαρχία, αλλά και η ελευθερία.

Τελειώνοντας το γυμνάσιο ήμουν ανοικτή σε όλους τους τομείς: με τη διανόηση στις επιστήμες και με τις ευαισθησίες στις τέχνες. Ο τελευταίος καθηγητής μου, Rottke, μου είπε φεύγοντας “Θα περιμένω να διαβάσω για σένα κάποτε στις εφημερίδες”.

Μπήκα αμέσως στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου μελέτησα τους μεγάλους Γερμανούς νομικούς, που συμπλήρωσαν τη δομή της σκέψης μου. Εν τω μεταξύ στράφηκα στη ζωγραφική και αργότερα θα ακολουθούσα τις φυσικές επιστήμες.

Η γυμνασιακή μου παιδεία με οδήγησε για μεταπτυχιακές σπουδές στη Frankfurt/Μ. ‘Ακουσα μεταξύ άλλων τους διανοητές – φιλοσόφους της 10ετίας 60-70: Theodor Adorno και Max Horkheimer στη φιλοσοφία και τους Carlo Schmidt και Hermann Brill στην πολιτική σκέψη και πολιτειολογία.

Εκεί διαμόρφωσα την κριτική μου ικανότητα που με οδήγησε στην ανεξαρτησία και την ελευθερία θεώρησης του κόσμου. Είχα ήδη παντρευθεί τον άνδρα μου, ‘Αγγελο Γουλανδρή, στον οποίο οφείλω την καθοδήγηση και την τροφοδότηση – πνευματική και υλική – στη μακρά πορεία της αποστολής μας. Και οι δύο ακολουθήσαμε με διαφορετικούς δρόμους την εξέλιξη του ευρωπαϊκού πνεύματος με κοινή αφετηρία τον αρχαίο ελληνικό λόγο και μείναμε αδιάφοροι σε ιδεολογίες που θεωρούσαμε εφήμερες και παρωχημένες. Αναζητούσαμε τις αξίες εκείνες που θα επανέφεραν την ισορροπία στον άνθρωπο και στην κοινωνία του.

Με την ίδρυση το 1963 του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας ως κέντρου έρευνας και εκπαίδευσης, μπήκαμε επί κεφαλής στη μάχη για τη διάσωση και προστασία του ευαίσθητου οικοσυστήματος της χώρας μας. Και αυτό σε εποχή που η φύση δεν είχε ακόμα προσβληθεί από την αναπτυξιακή ψύχωση, τότε, όταν οι έννοιες “φυσικό περιβάλλον” και “ρύπανση” δεν είχαν ακόμα εισχωρήσει στην καθημερινή ζωή μας.

Θεωρήσαμε ότι είχαμε χρέος να αγωνισθούμε για την προστασία αυτού του χώρου, για τη διατήρηση του βιολογικού του ιστού, μέσα στον οποίο ο λαός μας απελάμβανε επί χιλιετίες την κοσμογονική λειτουργία του, εντεταγμένος σε μια οικολογική ισορροπία.

Θεωρήσαμε την Ελλάδα ως το μικρόκοσμο του πλανήτη, μέσα στον οποίο θα δοκιμάζαμε την αντίσταση στην υποβάθμιση, θα αφυπνίζαμε την περιβαλλοντική συνείδηση με γνώση και ευθύνη.

Η ανάμειξή μου στη “δημόσια ζωή” ήταν πρόσκαιρη. Ήταν μια εξαίρεση στην “ιδιωτική ζωή” που είχα επιλέξει ως ορμητήριο για ένα συνεχή αγώνα. Ως υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών (1974-75) γνώρισα τις συνθήκες της ζωής των περιθωριακών πληθυσμών της κοινωνίας, που είτε γεννιούνται, είτε καταλήγουν στο περιθώριο. Ταυτόχρονα έζησα την τραγωδία που σπάρασσε την Κύπρο – τις διακόσιες χιλιάδες προσφύγων – προσφύγων στην ίδια τους τη χώρα.

Κράτησα το στίγμα αυτό ως δείγμα της απουσίας κάθε ηθικής τάξης. Μιας ηθικής τάξης που συνεχώς θα εξέλιπε από τον παγκόσμιο ορίζοντα. Τότε οδηγήθηκα στο χώρο της φυσικής νομοτέλειας και ο αγώνας μου στράφηκε στην επαναφορά του ανθρώπου σε ένα νέο κώδικα αξιών, σε μια νέα κοσμική ισορροπία. Ο αγώνας μου και τα μηνύματά του πήραν παγκόσμια έκταση και η φωνή μου εντάχθηκε στην πρωτοπορία του κόσμου για αναζήτηση ενός κώδικα αξιών, που θα εξασφαλίζουν τη λιτότητα στη ζωή, τη δικαιοσύνη μεταξύ των λαών και την αξιοπρέπεια του ατόμου σε μια κοινωνία ευθύνης και σεβασμού της φύσης.

Το Γερμανικό Σχολείο το κράτησα ως μοντέλο παιδείας, ως τη δεξαμενή αντλήσεως δομών, επιλογών, αξιών. Ξέρω ότι η σχολική παιδεία ακολούθησε από τότε άλλη κατεύθυνση. Δε νομίζω ότι πέτυχε τη διαμόρφωση του ελεύθερου και υπεύθυνου ανθρώπου. Ούτε συνέβαλε στην καλλιέργεια και στην πρωτοβουλία του. Γι’ αυτό και πάντα υποστηρίζω την επιστροφή και προσαρμογή της παιδείας σε έναν τέτοιο τύπο Γυμνασίου – Λυκείου, που σε μεγάλο βαθμό ήταν κλασικό.

Νίκη Γουλανδρή