Ξαναβρέθηκαν όλοι στην ίδια αυλή με τον φοίνικα, όπως τότε που κατεβαίναν από τις τάξεις και σκαρώναν την επόμενη σκανταλιά ή προετοιμάζονταν για την επόμενη ώρα. Όλοι είχαν κάποια στιγμή διασταυρωθεί με τους περισσότερους, αφού τα χρόνια στη Μετσόβου ήταν λίγα. Δεν πρόφταινες να αποφοιτήσεις και έπεφτες πάνω στους πιτσιρικάδες που μόλις είχαν μπει, που ψηλαφούσαν τους τοίχους και εντόπιζαν τις γωνιές και τις κρυψώνες.

Όλοι μεταξύ τους γνωστοί, όλοι μεταξύ τους φίλοι, ξαναθυμήθηκαν μαζί ιστορίες και ιστορία. Ακούγοντάς τους καταλάβαινες γιατί το σχολείο δεν χρειάζεται διαφήμιση. Αισθανθήκαμε το ίδιο με αυτό που εξέπεμψαν οι Απόφοιτοι του Πολέμου. Άνθρωποι ξεχωριστοί, διαφορετικοί μεταξύ τους και όμοιοι συνάμα.

Η βραδυά ήταν μοναδική, αν και μας ξέφυγε χρονικά και δεν τα προλάβαμε όλα. Δεν προλάβαμε να ευχαριστήσουμε τον Τίμο Δημόπουλο για τις εκδρομές του, δεν προλάβαμε να ευχαριστήσουμε την Αλίκη Μεϊντάνη, που έμεινε μέχρι τέλους κοντά στο σχολείο, αλλά και άλλους. Δεν πειράζει, θα επανορθώσουμε σε λίγο καιρό που η σχολή συμπληρώνει 120 χρόνια ζωής.

Είμασταν μάρτυρες μιάς de profundis εξομολόγησης με αλήθειες από την Ρέα Αργυριάδου-Μυλωνά, τον Γιώργο Κορφιάτη, τον Τάσο Γιαννίτση, την Άννα Φιλίνη, τον Κωστή Βέρρο, τον Πάνο Λουκάκο, τον Κώστα Παπαηλιού, τον Γιάννη Δρόσο, τον Στέλιο Παπαπέτρου, την Τένια Παπαδάκη, τον Παύλο Λαουτάρη, τον Werner Hermann, τη Νατάσα Ρεμούνδου, τον Νίκο Αθηναίο.

Ο Διευθυντής του σχολείου κ. Thomas Fischer και ο Πρέσβης Dr. Peter Schoof έμειναν μέχρι αργά και, αν και δεν ήταν εύκολο να καταλάβουν απόλυτα αυτά που λέγαμε, εισέπρατταν τη συγκίνηση και τη σημασία. Τους ευχαριστούμε για την παρουσία και την βοήθειά τους.

Οφείλουμε επίσης ευχαριστίες σε πολλούς. Πέραν αυτών που ήρθαν, είτε ανέβηκαν στη σκηνή, είτε μίλησαν, είτε άκουσαν οφείλουμε ένα ευχαριστώ στον Χρήστο Κωνσταντινίδη που επί τρεις μέρες ασχολήθηκε με το στήσιμο και την υποστήριξη, στον Thomas Greve, που κάθε φορά βάζει το χεράκι του και μας ξελασπώνει, στον Ludgar Lorenz, που φρόντισε τον ήχο και τα φώτα, τον Βασίλη Καραγεωργίου και τον Ζήση Γκέρτσο που ήταν επί ποδός, στην Ήρα Καλλιαμπέτσου για την διερμηνεία, στην Χριστίνα Βάζου για την φωτογράφηση, στην Ελένη Καραμηνά που ήταν παντού συνεχώς.

Οφείλουμε πολλά ευχαριστώ στον Τάσο Κυπριανίδη για τα video, στην Τένια Παπαδάκη για την κινητοποίηση και τις φωτογραφίες, στις φουρνιές του ’61 και του ’63 διότι είναι δεμένοι και οργανωμένοι, διότι έχουν υλικό και το διαθέτουν με κέφι, στον Τάκη Πικραμμένο, την Φρόσω Δημάκου και τον Andreas Nitsche, που προσπάθησαν αλλά δεν τα κατάφεραν να είναι μαζί μας.