Πεζοπόροι, φυσιολάτρες και άλλοι ενδιαφερόμενοι χαίρετε!

Χτες του δώσαμε και κατάλαβε, μέχρι που εκεί, μετά από οκτώμιση ώρες πορείας μερικών τα πόδια αυτονομήθηκαν και πήγαιναν κατά ίδια βούληση..

Πήγαμε χωρίς πλήρη πρακτική γνώση για όλη την διαδρομή . Αποφασίσαμε σε διάφορες μεριές σωστά η και λάθος. Πήραμε τον προαστιακό των 6:30 για Χαλκίδα. Στις Αφίδνες μπήκανε και οι βόριοι της ομάδας, όλα καλά. Κατεβήκαμε από το τραίνο στον Αυλώνα. Βγήκαμε από το χωριό και γρήγορα βρεθήκαμε στα πόδια της βόρειας οροσειράς της Πάρνηθας που κρατάει τον Αυλώνα φάτσα στον κρύο βορειά.

Όπως συχνά, η αρχή μονοπατιού δεν είναι σηματοδοτημένη. Μετά από συζήτηση και τρεχάματα πήραμε τον..δύσκολο δρόμο με ωραίο μονοπάτι που πήγαινε…κάπου αλλού. Όταν με την βοήθεια της δορυφορικής εντόπισης το καταλάβαμε, τραβερσάραμε ελεύθερα την δασωμένη πλαγιά και βρεθήκαμε κοντά όπου είχαμε αρχίσει στην αρχή της πορείας, όλα καλά.

Ανεβήκαμε γρήγορα με συνεχώς καλύτερες θέες του Αυλώνα, του κάμπου του νότιου Ευβοϊκού και της Χαλκίδας μέχρι που χάσαμε το μονοπάτι σε μία βραχώδη περιοχή. Ευτυχώς ο Σωτήρης και ο Γιάννης με το gps μας βάλανε πάλι στον σωστό δρόμο, ξαναβρήκαμε τα σημάδια και γρήγορα βρεθήκαμε στην κορυφογραμμή σε μια μεγάλη λάκκα με λιμνούλα. Σκεφτόμαστε να ακολουθήσουμε μια δυσκολότερη πορεία για να αποφύγουμε την λασπουριά στο οροπέδια Σαλονίκι κάτω μας. Σωστά αποφασίζουμε να συνεχίσουμε όπως είμαστε και βλέπουμε. Κατεβαίνοντας, με θέα από πάνω του οροπεδίου, βλέπουμε στο βάθος ένα κοπάδι ελάφια να καλπάζει! Πάνω από δέκα! Για τριάντα δευτερόλεπτα μια εικόνα άγριας (;) ζωής.

Κάτω στην λάσπη. Όχι τόσο βούρκος όσο φοβόμαστε. Πάντως προσπαθώ με τον Χρήστο να πάμε λίγο πάνω από τον δρόμο. Μπλέκουμε στην βλάστηση. Πουρνάρια, οξύκεδρα, φυλλίκια, πεύκα ένα πλέγμα από το χώμα μέχρι δύο μέτρα και βάλε. Που και που ένα άνοιγμα όπου χωρούν δύο τρία ελάφια να κοιμηθούν. Ακούμε τους άλλους στον χωματόδρομο είναι κοντά αλλά μας παίρνει προσπάθεια να περάσουμε αυτά τα λίγα μέτρα. Τέλος όλα καλά.

Μετά την στροφή του δασικού δρόμου προς Νότο, ψάχνουμε μονοπάτι που σύμφωνα με τον χάρτη βολεύει πολύ την διαδρομή μας. Πάμε μπρός, πάμε πίσω. Μπαίνουμε σε αρχή μονοπατιού, είναι σχεδόν κλειστό με βλάστηση, το ξανασκευτόμαστε. Προσπαθούμε παρακάτω όπου υπάρχουν κούκοι. Δοκιμάζουμε ένα άνοιγμα, είναι κλειστό λίγο παρακάτω. Δοκιμάζουμε άλλο, το ακολουθούμε με αυξανόμενη δυσκολία, σταματάμε, δεν θα βγάλουμε άκρη. Τέλος ο Σωτήρης παραμερίζει τα κλαδιά ενός πουρναριού και βλέπει μισοσβησμένο κόκκινο σημάδι κάτω. Το ακολουθούμε ανακαλύπτοντας τακτικά κόκκινα σημάδια. Μπράβο μας κάτι έγινε. Όλα καλά. Ο ντορός ακολουθεί αναμενόμενη κατεύθυνση στην νότια πλαγιά του Μεσοβουνιού, όπου είμαστε. Σε λιγο χάνεται το χώμα: Ένας βράχος στα πόδια μας, σχισμένος σε κάθετες κόψεις, γεμάτος με τρύπες! Περπατάμε με προσοχή μη στραμπουλήξουμε πόδι. Ούτε τα μπαστούνια δεν ξέρουμε που να βάλουμε. Θέλω λάσπες! Φωνάζει η Βάσω. Γελάμε.

Όμως αρχίζουμε κατηφορικά. Αρχίζει πάλι το χώμα και σύντομα η λάκκα Ξούλιζα στην μέση της διαδρομής Μόλα>Μαλακάσα.

Προηγουμένως ο Χρήστος μίλαγε για γευστικά πιάτα σε εστιατόριο. Παίρνουμε όλοι το μήνυμα. Καθιστοί σε πετροκαρέκλες, απλωμένοι στο χόρτο καταβροχθίζουμε ότι φέραμε. Φαγητό όχι γρήγορο, όχι πρόχειρο, μάλλον τσακ μπαμ είναι το σωστό…

Από δω και πέρα η διαδρομή αρκετά γνωστή μας. Βροκόλι με τις βελανιδιές το ρυάκι και το πηγάδι. Η διαδρομή προς Κιούρκα με τον λόφο Κατσιμίδι μπροστά και από πάνω μας. Πλυμένα πράσινα πευκοδάση στον απογευματινό ήλιο.

-Ε! Μην τρέχετε, μένουμε πίσω.

-Τρέχουμε γιατί είμαστε…κουρασμένοι να τελειώνουμε επιτέλους!

Άλλο

-Να το Κατσιμίδι, φτάνουμε !

-Το έχω ξανακούσει αυτό, αν δεν καθίσει ο κ.λ.ς μου σε ζεσταινόμενο κάθισμα αυτοκινήτου, δεν πιστεύω τίποτα!

Και όμως φ τ ά σ α μ ε.

Ελάτε την επομένη φορά που οι Απόφοιτοι της Γερμανικής προσφέρουν λογικό περίπατο.