Έχουμε ξαναπερπατήσει στον Πάρνωνα κοντά στα Τσίντζινα (Πολύδροσο) όπου υπάρχουν πολλές σηματοδοτημένες διαδρομές. Το καλοκαίρι που πέρασε το Ίδρυμα Νιάρχου προσέφερε γιορτή αναγέννησης της Βαμβακούς, ένα κεφαλοχώρι της περιοχής και γενέτειρα των Νιάρχων. Ανάμεσα σε άλλες προσφορές, ανασκευάστηκαν και σηματοδοτήθηκαν μονοπάτια κοντά στο χωριό, περιλαμβανομένης μίας ανάβασης προς την Μεγάλη Τούρλα/Μαλεβό/Κρόνιο όρος, την κορυφή του Πάρνωνα στα 1935μ.
Εμείς ακολουθήσαμε μια διαδρομή κατά μήκος του Οινούντα ποταμού( Κελεφίνα) αντίθετα από την ροή του νερού. Αυτό είναι κυκλική διαδρομή στα ανατολικά της Βαμβακούς Λακωνίας μέσα στον Πάρνωνα, σε υψόμετρα 950 με 1200μ. Μεικτά δάση με μαυρόπευκα, έλατα, θάμνους και φυλλοβόλα κυρίως πλατάνια που παρακολουθούν το νερό στις ρεματιές. Στα εγκαταλειμμένα πλέον χωραφάκια υπάρχουν καρυδιές, μηλιές, κορομηλιές και κερασιές. Αυτή την εποχή τα κίτρινα/κόκκινα φυλλώματα δίνουν ωραία αντίθεση με το βαθύ πράσινο των αειθαλών.
Την νύχτα πριν, είμασταν μόνοι στο χωριό. Τζάκι ζωντανό, έξω ψύχρα, άστρα, μαύρο δάσος, μαύρο βέλος το κουνάβι που έτρεξε στην αυλή καθώς βγήκα να φέρω ξύλα. Η φλόγα μέσα έδινε ζέστη, συντροφιά και σιγουριά. Μιλήσαμε για τον τόπο, μηνύσαμε στον Χρήστο ότι τον περιμέναμε και οι τρεις.
Σάββατο ξεκινήσαμε νωρίς για Βαμβακού και το γεφυράκι απ’όπου ξεκινά η διαδρομή δίπλα στο ρέμα. Είναι κυρίως στεγνό τώρα. Πυκνή βλάστηση θάμνοι και δέντρα. Γρήγορα φτάνουμε σε άπλωμα, στρίβουμε νότια και μπαίνουμε σε στενό φαράγγι με έλατα. Λίγο πιο πάνω φτάνουμε σε ξύλινο πατάρι στερεωμένο στον βράχο και επάνω, εμφανίζεται το αθέατο ως τότε μοναστήρι της Αγίας Κυριακής. Τρία κτίσματα προστατευμένα σε σπηλαιώδη εσοχή της πλαγιάς. Ξύλινη χαμηλή πόρτα εισόδου, πολεμήστρες από πίσω για επικουρία της θείας προστασίας . Τρεις ψηλοί πέτρινοι στύλοι υποβαστάζουν το ..κενό που περιείχε ξύλινο εξώστη, κάποτε. Επίσκεψη στις εικόνες και τα καντήλια και πίσω στον ήλιο.
Τώρα μπαίνουμε μέσα στο δάσος για καλά. Αριστερά μας η ρεματιά με άσπρα βράχια, πότε ομαλά, πότε με, στεγνούς τώρα, καταρράκτες. Δεξιά μας το κάθετο τοίχωμα επάνω μας, φτιαγμένο από επίπεδες πλάκες βράχου σε αποχρώσεις του γκρίζου η και άσπρο. Ξύλινα σκαλιά από κορμό μας βοηθούν στα απότομα. Μετά φτάνουμε σε απλώματα. Πεζούλες κρατάν το χώμα σε χωραφάκια, δεκαετίες ακαλλιέργητα, δίπλα στο ρέμα. Εδώ είχαμε δει αγριογούρουνο το καλοκαίρι. Κάπως προσέχουμε.. Στους Λόγγους λέγεται ο τόπος. Διασταυρωνόμαστε με το μονοπάτι που πάει στην κορυφή. Προχωράμε σε χωματόδρομο άνετα. Μετά μας φέρνει πάνω σε εγκαταλειμμένο λούκι που πότιζε χωράφια κάποτε. Περνάμε ερείπια πετρόκτιστης καλύβας. Ο νότιος τοίχος ενσωματώνει την καπνοδόχο για τζάκι που υπήρχε. Έχει μηλιές. Κόκκινα μηλαράκια επάνω, πολλά πεσμένα στο χώμα. Είναι γλυκά, μια χαρά. Μαζεύουμε μια σακούλα.
Φτάσαμε στο ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής. Εδώ το ποταμάκι τρέχει. Κρύο καθαρό νερό, γεμίζω το παγούρι. Έχει τραπέζια και ψησταριά για γιορτές. Θεόρατα δέντρα γύρω, πάνω από δέκα μέτρα ψηλά. Στάση, νερό, κολατσιό. Γυρίζοντας πήραμε χωματόδρομο ανηφορικό. Είχαμε πανοραμικές θέες της κοιλάδας που μόλις διασχίσαμε.
Εστιατόριο στην Βαμβακού. Πρόσφατα ανακαινισμένο, με καλή Σεφ. Τα φάγαμε όλα…
Επιστρέφοντας την μεθεπομένη, είδαμε δύο φορές αετό, μεγάλο καφέ σκούρο πουλί με το βαρύ πέταγμα.
Με πεζοπορικούς χαιρετισμούς από τους απόφοιτους της DSA