Το περπάτημα #94 από την αρχή ήταν δύσκολο. Πολλοί φοβήθηκαν την βροχή, έτσι πεζοπόρησα μόνος. Ίσως καλύτερα γιατί αποδείχτηκε προσπάθεια εννέα ωρών.
Εθνική οδός ως Μαλακάσα στον σταθμό Σφενδάλη του προαστιακού. Περνώ τις γραμμές και παίρνω γνωστό μου δασικό δρόμο από παλιά. Δίνει οδοιπορική πρόσβαση στον Αγ.Μερκούριο η και κατευθείαν στα μονοπάτια για Μόλα η Σαλονίκι. Λίγο παραπάνω ομάδα καφέ-σκούρων γουρουνιών στα είκοσι μέτρα. Ζευγάρι με τουλάχιστον οκτώ αγριογουρουνάκια. Με άκουσαν παρά με είδαν. Γρήγορα σπρώχνουν τα μικρά στους πυκνούς θάμνους της ρεματιάς κάτω. Τα ίδια, πότε ο ένας και πότε η άλλη βγαίνουν στον δρόμο παρακάτω, με κοιτούν για δευτερόλεπτα, φεύγουν μπροστά και ξαναεμφανίζονται πιο μακριά. Επαναλαμβάνεται λίγες φορές μέχρι να βεβαιωθούν ότι με παραπλάνησαν αρκετά μακριά από τα παιδιά τους…
Είχα πέσει σε κυνηγό στον Πάρνωνα που φορούσε γιλέκο έντονα πορτοκαλί. Είπε ότι ενώ βοηθά βέβαια να μην τον βαρέσουν οι σύντροφοί του στο κυνήγι, δεν διώχνει τα γουρούνια, τα οποία μάλλον δεν βλέπουν χρώματα.
Σκάρτη ώρα μέχρι την αρχή του μονοπατιού. Μικρή ρεματιά από τα βόρεια της Πάρνηθας. Πλατάνια, αριές, πουρνάρια, φυλλίκια, χρυσόξυλα, κυκλάμινα και πολλά άλλα. Πλυμένα βότσαλα στον πυθμένα. Το μονοπάτι ακολουθεί την όχθη να αποφύγει κανείς το νερό, όταν ρέει. Σε άνοιγμα του δάσους προβάλλουν τα βραχώδη υψώματα Μηλιά και Μνήματα. Σύντομα φτάνω στην λάκα Παλιομήλεσι. Μεγάλα πλατάνια στο ρέμα, σκουροπράσινα κωνοφόρα στην πλαγιά, χόρτο στο ελεύθερο άπλωμα. Περνώ το ρυάκι και ανοίγω κάπως το πέρασμα απέναντι.
Νέα κλαδιά πάνε να κλείσουν το μονοπάτι εκεί. Συνεχίζω δυτικά αφήνοντας την κύρια διαδρομή προς Μόλα.
Δεξιά έχω τις απότομες υπώρειες της βόρεια οροσειράς. Περπατώ μέσα σε τούνελ βλάστησης. Άγριες κουμαριές, πεύκα, αναρριχόμενα αρκουδόβατα. Πηγάδι δεξιά μου, φραγμένο με ξύλα και μεταλλικό πλέγμα, μην τύχει και πέσει κανείς μέσα..
Ψάχνω σημείο για την ανάβαση στο Σκίμφθι 933μ., την ανατολικότερη και ψηλότερη κορυφή της οροσειράς.
Βρίσκω κούκο που μάλλον είναι αυτό που ζητώ. Διαδρομή ελεύθερη, χωρίς σήμανση. Δεν υπάρχουν πολλοί που ανεβαίνουν εδώ. Ψάχνω διόδους με χαμηλά χόρτα η βραχώδεις, χωρίς βλάστηση που αποτελεί εμπόδιο.
Όσο ανεβαίνω αραιώνουν οι θάμνοι, γίνεται ευκολότερο το πέρασμα και αποκτώ πανοραμική θέα. Φαίνονται τα υψώματα Μπελέτσι, Μηλιά, Μνήματα, Μεσοβούνι, τα ψηλά της Πάρνηθας και το οροπέδιο Σαλονίκι κάτω που ενώνει το κύριο βουνό με την οροσειρά όπου βρίσκομαι. Φτάνω στην κόψη κάτω από την κορυφή. Έχω έρθει κάπως πιο ανατολικά, από ότι θα ήθελα. Συνεχίζω ανεβαίνοντας. Όπως γίνεται συχνά, η κάθε προεξοχή απάνωθέ μου μοιάζει με την κορυφή. Μόλις όμως πλησιάσω, φαίνεται αυτό που είναι και προβάλλει, ακόμα ψηλότερα, νέα υποψήφια κορυφή. Γκρίζος ουρανός, φυσάει, φορώ μπουφάν και σκουφί, κάνει κρύο, ελαφριά ψιχάλα. Τελικά η κορυφή είναι ομαλό ύψωμα. Το κολωνάκι στο ψηλό σημείο έχει σπάσει. Από τον βορρά βλέπω κάτω την Εθνική Οδό, κτίσματα, τις φυλακές ανηλίκων και τον Αυλώνα πρώην Κακοσάλεσι.
Βρίσκω απάνεμο σημείο και κάθομαι να φάω μανταρίνια. Μετά βγήκε ήλιος και ξέχασε την ψιχάλα.
Εξετάζω τον χάρτη: Ανώνυμη κορυφή, μετά Σκληρό, μετά πρέπει να ακολουθήσω την νότιο-δυτική κόψη για να αποφύγω πυκνούς θάμνους.
Με πιέζει το ρολόι. Είναι δώδεκα, πρέπει να προχωρήσω. Η κορυφογραμμή σχετικά ομαλή. Αραιή βλάστηση. Το έδαφος απόλυτα βραχώδες όμως, στενές επιφάνειες, γωνίες βράχων, το βλέμμα κάτω συνεχώς να μην παραπατήσω. Σφήνωσε το ένα μπατόν σε τρύπα και το τράβηξα δύσκολα. Σε μία ώρα φτάνω σε ρηχό διάσελο με λάκες.
Αδιάβατοι θάμνοι. Βρίσκω παλιά σήμανση, με προωθεί σωστά αλλά μετά σταματά. Συμβουλεύομαι τον χάρτη και προχωρώ ελεύθερα, δυτικά για να πέσω στο μονοπάτι. Με τα πολλά το βρίσκω, το βεβαιώνει πυκνή σήμανση. Θυμάμαι τα χαρακτηριστικά της διαδρομής μπροστά μου: Πρώτα μέσα στη ρεματιά, μετά περνά στην αριστερή πλαγιά, μετά υπάρχει διχασμός και παίρνω το δεξί μονοπάτι. Μετά απότομη κατηφόρα με καγκέλια, μετά βλέπουμε, ας φτάσω εκεί πρώτα.
Σε επίπεδο σημείο με εγκαταλειμμένα καρποφόρα δέντρα, κάθομαι. Είναι ώρα 15. Η σειρά του μήλου μου. Κάτω αεροπορικά φαίνεται ο Αυλώνας. Μια ώρα αργότερα έφτασα στον δασικό δρόμο πάνω από τον Αυλώνα φτιαγμένο για τους πυλώνες της ΔΕΗ.
Μετά περπάτησα πολύ στον δρόμο, γυρίζοντας. Στο αμάξι ήμουν 17:30. Μόλις νύχτωνε.
Η πολλή βροχή έπεσε το βράδυ αρκετά μετά την επιστροφή μου.
Μέρες αργότερα οι εικόνες είναι μέσα μου.
Πεζοπορικά,Τάσος Καβαδέλλας DSA’71