Κάμπος Σίμου – Καρέλι Φίδαρη – Γεφύρι Αρτοτίβας. Παρασκευή 27 ΑΥΓ 2021
Ο Αντώνης μεγάλωσε στον Κάμπο, εκεί ανάστησε το οικογενειακό σπίτι, εκεί μας κάλεσε.
Πέρασαν Ντίτερ και Ελιάννα και με πήραν από το Περιγιάλι Πέμπτη μεσημέρι.
Η νέα εθνική οδός γρήγορη, φτάσαμε στην Ναύπακτο όπως σχεδιάζαμε. Βρήκαμε την Μέλπω και φάγαμε μαζί στην παραλία Γρίμποβο με θέα την γέφυρα Ρίο/Αντίριο.
Πιεζόμενοι από τον χρόνο, δεν μείναμε πολύ. Με την ηλεκτρονική καθοδήγηση του Ντίτερ, βγήκαμε από τον δαίδαλο της Ναυπάκτου στον δρόμο προς Πλάτανο στην δεξιά όχθη του Μόρνου. Διαδρομή γνωστή, γρήγορα περάσαμε από το άγαλμα της οικογένειας την εποχή του μεσοπολέμου που, γιαγιά, γονείς παιδιά σκυλιά, κατσίκια, πορεύονται με τα μουλάρια τους προς το χωριό. Στον Σίμο, όπως είπε ο Αντώνης εύκολα πιάνουμε την κατάβαση για τον Κάμπο. Τελικά δεν είναι εύκολο. Έτσι όπως ενθουσιασμένοι, ροβολάμε, ένα χιλιόμετρο πριν του Αντώνη, μία λακούβα πλησιάζει και χτυπά μπροστινή ρόδα μας. Μας σκάει και το λάστιχο! Ωχ, λένε τα παιδιά, πρέπει να βγάλουμε την …σόμπα!;; Ευτυχώς είχε φως, ήταν στεγνά και δεν είχε κίνηση. Τι λέω; Δεν πέρασε ψυχή. Αδειάζουμε όλα τα πράγματα και από κάτω σηκώνουμε και μιά ξυλόσομπα από μαντέμι τουλάχιστον τριάντα κιλών. Αλλάζουμε ρόδα. Ξανασηκώνουμε την σόμπα, φορτώνουμε. Και πάλι στον δρόμο. Βρίσκουμε το σπίτι και τον Αντώνη εύκολα όπως τα είχε πει η Μέλπω. Πέτρινο σπίτι, ανακατασκευασμένο, σε ύψωμα με θέα πράσινα βουνά. Λιόδεντρα εμπρός. Αργότερα μας πήγε ο Αντώνης ποδαράτους, δυό χιλιόμετρα παρακάτω σε ταβέρνα στα λουτρά στάχτης, επόμενο χωριό. Φάγαμε καλά και σκοτάδι πιά,πάλι δυό χιλιόμετρα ανηφόρα να γυρίσουμε. Βοηθά στην χώνεψη.. Απεδείχθη όμως ότι αυτό ήταν απλή προπόνηση-βλ. Παρακάτω.Κουρασμένοι, πάμε να κοιμηθούμε. Το βράδυ ανοίγουν οι ουρανοί. Είχε τέσσερις μήνες να βρέξει, του έδωσε και κατάλαβε. Σκέφτομαι στο κρεβάτι:
-Πάει η εκδρομή θα έχει πολλή λάσπη το πρωί.
Το πρωί με ήλιο λαμπρό και χαμηλά συννεφάκια κολλημένα στα δάση απέναντι, όλα καλά χωρίς πρόβλημα. Αρχίζουμε με παράκαμψη προς το τοξωτό γεφύρι του Πόριαρη στο ρέμα στα πόδια μας που πέφτει στον Εύηνο / Φίδαρη παρακάτω. Μέσα στην βλάστηση, στάζει από παντού, χαιρόμαστε, χαίρονται και οι αλογόμυγες. Βρίσκουμε το γεφύρι, το περνάμε, φωτογραφίες, κατεβαίνουμε στο ρέμα, περνάμε τα νερά σε στενό σημείο, καλύτερες φωτό του γεφυριού. Μετά λέει ο Αντώνης -Δεν το έχω περάσει, αλλά νομίζω ότι μπορούμε να ακολουθήσουμε το ρέμα. Πλάι σε αυλάκι νερού πορευόμαστε, στην σκιά του δάσους, με αγριοτριανταφυλλιές να μας τσιμπάνε, χωρίς βέβαια να μας ξεχάσουνε οι αλογόμυγες. Έκτακτα! Θα έλεγε κάποιος:
-Τι κάνουνε αυτοί; Δεν κάθονται σε καφενείο καλύτερα με θέα και συζήτηση;
Είναι έκτακτα όμως. Σύντομα βγαίνουμε σε χωραφάκι, στον ήλιο ,χωρίς τσιμπήματα πλέον. Και όχι μόνο! Συκιά μπροστά μας παρέχει ώριμα σύκα, φρεσκοπλυμένα! Τα τιμήσαμε με τον Αντώνη να κατεβάζει κλαδιά με την γκλίτσα του. Πέφτουμε πάλι στον κεντρικό χωματόδρομο, Λουτρά Στάχτης, Κάτω Κάμπος Στρανώμης, θέα επιτέλους του απλωμένου Φίδαρη/Ευήνου και διχασμός του δρόμου σε εκκλησάκι. Ακολουθούμε τον Αντώνη που νομίζει ότι δεξιά είναι το σωστό. Είναι. Προχωράμε με θέες του Εύηνου να ξεδιπλώνονται αριστερά μας. Ο Αντώνης παρατηρεί ότι με το αμάξι είχε φτάσει στο Καρέλι γρήγορα ενώ εμείς δρόμο αφήνουμε και Καρέλι δεν βλέπουμε. Κατά τις δύο φτάνουμε. Καρέλι είναι ένα καλάθι/κουτί για εναέριο πέρασμα ποταμού από πεζούς. Οι επιβαίνοντες τραβάν σταθερό σχοινί και σπρώχνουν τον εαυτό τους και το καλάθι να κυλήσει, κρεμάμενο από οριζόντιο καλώδιο, στην άλλη όχθη. Στο πέρασμα μπροστά μας , επιπρόσθετα, υπάρχει και κρεμαστή πεζογέφυρα του ποταμού. Πατούμε σε σανιδάκια με συρματόσχοινο από κάτω, το ποτάμι ακόμα πιό κάτω. Τραμπαλίζοντας κάπως πάνω απ’τα νερά, περνάμε απέναντι. Όλα τα συνηθίζει κανείς…
Η σκυλίτσα Νοέλ που μας συνοδεύει δεν εμπιστεύεται τα ακροβατικά. Περνά το ποτάμι κολυμπώντας!
Απέναντι όμως έχει καφενείο/ταβέρνα με τραπέζια στο γρασίδι. Πολυτέλεια! Μας φέρνει λεμονάδες και γιαούρτι με κυδώνι γλυκό. Να πω ότι δεν μου άρεσε;
Μας λέει επίσης: – Το γεφύρι της Αρτοτίβας είναι τρία χιλιόμετρα από δω.
Τι ψυχή έχουν τρία παραπάνω χιλιόμετρα; Σεφτόμαστε. Είναι τρείς. Στις πέντε θα είμαστε πίσω στο Καρέλι. Μετά θα έχουμε πλέον μόνο τρείς άλλες ώρες περπάτημα. Φτάνουμε σπίτι κατά τις οκτώ. Εντάξει. Αν είναι να βγεί μια ψυχή, ας βγει..
Φτάσαμε στο μονότοξο γεφύρι της Αρτοτίβας, πάνω από τον Φίδαρη/Εύηνο, που χτίστηκε γύρω στο 1450. Μισή χιλιετία στέκει εκεί. Εμείς σταθήκαμε πάνω του λίγα λεπτά.
Μετά η σκυλίτσα του Αντώνη Νοέλ κούτσαινε. Ευτυχώς κοίταξε η Ελιάννα την πατούσα της και βγάλαμε αγκάθι! Γυρίσαμε από τα ίδια με στάσεις για νερά και λεμονάδες. Το τι ήπιαμε δεν λέγεται. Κέρναγε ο Ντίτερ. Ήμασταν στην πύλη του σπιτιού οκτώ και δέκα σούρουπο. Δέκα ώρες, τριάντα χιλιόμετρα. Χάσαμε και την Νοέλ, άλλη ιστορία αυτό.
Τέλος Αυγούστου 2021 στην Αιτωλία.