Με αφορμή την αναφορά μας στον Γεώργιο Γαλίτη, ως τον μόνο δάσκολο μας, που εξελέγη καθηγητής στο Πανεπιστήμιο επεσήμανε ορθώς Αγγελική Κανελλακοπούλου ότι και άλλοι εκπαιδευτικοί μας είχαν αυτήν την εξέλιξη. Οπότε θα διορθώσουμε για τον Γεώργιο Γαλίτη, ότι ήταν ο πρώτος και με την αφορμή αυτή θα αναφέρουμε και τους άλλους.

Ας δούμε και τους άλλους:

η Έλενα Παλλαντζά, η οποία είναι και απόφοιτος του 1987. Από το 1997 έως το 2003 εργάστηκε ως φιλόλογος στη Γερμανική Σχολή Αθηνών και από το 2003 ζει στη Γερμανία και διδάσκει Νέα Ελληνική Γλώσσα και Πολιτισμό στο Πανεπιστήμιο της Βόννης,

ο Χρήστος Σταυράκος, που ήταν δίδαξε Αρχαία Ελληνικά και Ιστορία το 1992 και εξελέγη Καθηγητής Βυζαντινής Ιστορίας στα Ιωάννινα, και

ο Βαγγέλης Αλεξίου Καθηγητή Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Έλενα Παλλαντζά βιογραφικό…

Χρήστος Σταυράκος βιογραφικό…

Ευάγγελος Αλεξίου βιογραφικό…

Η Αλίκη Ζάννου, όπως και η δίδυμη αδελφή της Μιράντα, γεννήθηκαν στις 19 Ιουνίου 1928 με την Μιράντα να προηγείται κατά τρία λεπτά. Και τα δύο κορίτσια πρωτοεμφανίζονται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1938-39 στην Α’  Γυμνασίου και συνεχίζουν me tn  έως την αποφοίτησή τους το 1943. Όπως αναφέρει η Μιράντα Ζάννου στο βιβλίο της “Μία Οικογένεια, δύο αιώνες, το χρονικό της οικογένειας Ζάννου”, “… μας άλλαξαν σχολείο το 1943 έχοντας ήδη φοιτήσει πέντε χρόνια στην Γερμανική και μας έμεναν άλλα τρία για να το τελειώσουμε, …έτσι συνεχίσαμε την 6η, 7η και 8η τάξη του 8ταξίου στο Αρσάκειο του Ψυχικού…”. Προφανώς αυτό, που καταγράφεται στα Μαθητολόγια ως Α’ Γυμνασίου είναι η 1η του 8ταξίου, δηλαδή η 5η Δημοτικού. Άρα τα δύο κορίτσια αν συνέχιζαν θα αποφοιτούσαν το 1946.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες στο βιβλίο της Μιράντας, “η Αλίκη δεν αισθανόταν αποστροφή όταν έβλεπε τραυματισμένους μαθητές και ούτε το αίμα της προκαλούσε απέχθεια και έτρεχε να τους βοηθήσει”.

Το 1947 κληρώθηκε να να λάβει μέρος σε μία διεθνή κατασκήνωση στην Pennsylvania των ΗΠΑ και από εκεί “βρέθηκε” φοιτήτρια στο περίφημο “Vassar College”, από όπου πήρε πτυχίο στην Βιολογία-Ζωολογία, και το καλοκαίρι του 1950 η Διεύθυνση του Vassar της εξασφάλισε υποτροφία στην Ιατρική Σχολή του Αμερικανικού Πανεπιστημίου της Βηρυττού, όμως λόγω του Πολέμου της Κορέας το πανεπιστήμιο αναγκάστηκε να κλείσει προσωρινά. (περισσότερα…)

Η Βερένα Έστερ Χούμπερ-Ντάισον (Verena Esther Huber-Dyson, 6 Μαΐου 1923 – 12 Μαρτίου 2016) ήταν Ελβετίδα-Αμερικανίδα μαθηματικός, γνωστή για το έργο της στην θεωρία ομάδων και την τυπική λογική. Έχει περιγραφεί ως “λαμπρή μαθηματικός”, και έκανε έρευνα για τη διασύνδεση μεταξύ άλγεβρας και λογικής, με έμφαση στη μη-αποφασισιμότητα στην θεωρία ομάδων. Την χρονιά του θανάτου της ήταν ομότιμη καθηγήτρια της σχολής στο τμήμα φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Κάλγκαρι, Αλμπέρτα.

Η Χούμπερ-Ντάισον γεννήθηκε ως Βερίνα Έστερ Χούμπερ στην Νάπολη, της Ιταλίας, στις 6 Μαΐου του 1923. Οι γονείς της, Καρλ Χούμπερ (1893-1946) και Μπέρθυ Ρίφελ (1899-1945), υπήκοοι της Ελβετίας οι οποίοι ανέθρεψαν τη Βερίνα και την αδερφή της Αδελαΐδα (“Χάιντι”, 1925-1987) στην Αθήνα, όπου τα κορίτσια παρακολούθησαν τη Γερμανική Σχολή Αθηνών, μέχρι την αναγκαστική επιστροφή τους στην Ελβετία το 1940 λόγω του πολέμου.

Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται το έτος 1929-30 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή της το 1940 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Στα μαθητολόγια υπάρχει κενό στην φοίτησή της μετά το 1935, όμως στις “Αναμνήσεις” του Ευγένιου Σαντορίνη αναφέρεται ρητά ότι μόνον οι δυό τους παρακολούθησαν ανελλιπώς όλα τα χρόνια από το 1929 έως το 1940.

Αντίστοιχα η Χάιντι εμφανίζεται τος έτος 1931-32 στην Α’ Δημοτικού, δύο αργότερα από την αδελφή της, παραμένει στην Γερμανική και προφανώς πριν ολοκληρώσει την φοίτησή της φεύγει για την Ελβετία. (περισσότερα…)

Ο Θεμιστοκλής Herbert (Ερβέρθος) Πάνος γεννήθηκε στις 29.4.1923 στο Μόναχο. Πατέρας του ήταν ο Δημήτριος Θ. Πάνου και μητέρα του η Alice Laich από το Kreefeld της Γερμανίας. Μεγάλωσε στο Αμβούργο και ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία περίπου 10 ετών.

Στα Μαθητολόγια εμφανίζεται το έτος 1935-36 στην Β’ Γυμνασίου και παραμένει έως την αποφοίτησή του το έτος 1939-40 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Πήδηξε μία τάξη και βρέθηκε στην ίδια τάξη με την Λίλιαν Ζάννου (μετέπειτα Βασιλειάδου), αλλά νυμφεύτηκε την αδελφή της, Ιωάννα Μαρία Ζάννου.

Ο Άλκης Πιερράκος γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1920 και  ο Πιερράκος πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στη Γιουγκοσλαβία, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα το 1938 όπου φοίτησε για λίγο στην Γερμανική Σχολή. Ο Ευγένιος Σαντορίνης τον “καλωσορίζει” στην τάξη για το ελληνικό απολυτήριο το έτος 1939-40.

Άρχισε να ζωγραφίζει το 1936 χωρίς τυπική εκπαίδευση. Σπούδασε ζωγραφική στο Gewerbeschule, στη Βασιλεία της Ελβετίας και αργότερα στην Σχολή Καλών Τεχνών του Σλέιντ (Slade) και στην Κεντρική Σχολή Τεχνών και Χειροτεχνίας στο Λονδίνο. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Λονδίνο, μαθήτευσε κοντά στον σημαντικό εξπρεσιονιστή ζωγράφο Όσκαρ Κοκόσκα. Το 1954 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι, όπου παρέμεινε ενεργός στον καλλιτεχνικό χώρο και παρουσίαζε τακτικά τη δουλειά του στην Ελλάδα.

Το έργο του αντικατοπτρίζει επιρροές από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, τις ακουαρέλες του Βασίλι Καντίνσκι και τις αφηρημένες τάσεις της δεκαετίας του 1950. Ήταν γνωστός για τον συνδυασμό της συναισθηματικής χρήσης του χρώματος με την πειθαρχημένη σχεδιαστική οργάνωση στις συνθέσεις του, ταλαντευόμενος ανάμεσα στην αναπαραστατική και την αφηρημένη τέχνη.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ομάδας «La Ligne et le Signe» στο Παρίσι και συμμετείχε ενεργά στις καλλιτεχνικές ζυμώσεις της εποχής του.

Πραγματοποίησε πολυάριθμες ατομικές εκθέσεις, κυρίως στη Γαλλία και την Ελλάδα και συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική. Το έργο του παρουσιάστηκε σε αναδρομικές εκθέσεις στην Ελλάδα το 1997, το 2003 και το 2007.

Το 1995 ιδρύθηκε στο Παρίσι η Association pour la Promotion de l’ Oeuvre d’ A. Pierrako

wikipedia…

http://www.nikias.gr/view_artist_additional.php?prod_id=887&mode=paintings

Πιερράκος Άλκης

Με τη μουσική βραδιά «Καλωσορίσατε κι απόψε στα τραγούδια μας» η Σοφία Καμαγιάννη (πιάνο, φωνή και καλλιτεχνική επιμέλεια) και η Άννη Ονουφρίου (τραγούδι) θα εμφανιστούν  στην όμορφη Βήσσανη Πωγωνίου.

Δευτέρα 12 Αυγούστου, ώρα έναρξης  9.30μμ.

(περισσότερα…)

Όταν έχουμε εκλογές, δουλεύουμε στην εφημερίδα και την Κυριακή. Δεν παραπονιέται κανείς, γιατί πάντα τα μεγάλα γεγονότα είναι συναρπαστικά και η κάλυψή τους ένα δημοσιογραφικό πάρτι. Η εργάσιμη εβδομάδα που ακολουθεί, όμως, είναι πάντα αφόρητη, αργή και βασανιστική. Φτάνει η Τετάρτη και νιώθουμε όλοι πτώματα από την κούραση. Στο τέλος της εβδομάδας, το burnout είναι έκδηλο. Κι αυτό συμβαίνει μόνο μια-δυο φορές σε διάστημα τετραετίας.

Οσοι έχετε εργαστεί έξι συνεχόμενες ημέρες καταλαβαίνετε αυτό που περιγράφω. Σε όλο τον κόσμο, το έχουν αντιληφθεί πλέον και οι εργοδότες. Ηδη σε πολλές χώρες εφαρμόζεται πειραματικά η τετραήμερη εργασία με θετικά αποτελέσματα. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, 61 επιχειρήσεις πήραν μέρος στο πρώτο πιλοτικό πρόγραμμα το 2022 και εξ αυτών οι 54 το κράτησαν έως τώρα, παρά τη μέχρι πρότινος εχθρική υποδοχή του μέτρου από τη συντηρητική κυβέρνηση του Ρίσι Σούνακ. Παρόμοιες πρωτοβουλίες έχουν αναληφθεί στη Γερμανία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ισλανδία. Η λογική είναι πολύ απλή: όσο αυξάνεται η ικανοποίηση των εργαζομένων και αποκαθίσταται η ισορροπία μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής τόσο ενισχύεται η παραγωγικότητα. (περισσότερα…)

Ο Παντελής Παντελούρης, πρώην Πρόεδρος του Συλλόγου Αποφοίτων, έστειλε ένα εξαιρετικό κείμενο για του δύο ετεροθαλείς αδελφούς του. Ο Πλάτων Παντελούρης εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1932-33 στην Β’ Γυμνασίου και παραμένει έως την αποφοίτησή του το έτος 1936-37 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Ο Ευαγόρας δεν εμφανίζεται, αλλά, όπως και πολλοί άλλοι, είναι πολύ πιθανόν να κάθισαν στα θρανία της Σχολής. Στα μαθητολόγια αναφέρεται ως έτος γέννησης του Πλάτωνα το 1919, όμως με βάση την ληξιαρχική πράξη γεννήσεως που έχει στα χέρια της η οικογένεια, η ημερομηνία γέννησης είναι η 1 Μαρτίου 1922.

Ο Πλάτωνας και ο Ευαγόρας Παντελούρης γεννήθηκαν σε ένα μικρό χωριό της Εύβοιας, τον Οξύλιθο Κύμης. Εκεί είχε πρωτοδιοριστεί ως δάσκαλος ο Κύπριος πατέρας τους Μιχάλης Παντελούρης. Αργότερα, ακολουθώντας τον πατέρα στις μεταθέσεις του, έζησαν πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, την Κύμη και τη Σκύρο και κατέληξαν στην Αθήνα, την Κυψέλη.

(*) στην φωτογραφία του 1970, στην πρώτη συνάντηση του Παντελή με τον Ευαγόρα, αριστερά φαίνεται ο Παντελής, δεξιά ο Ευαγόρας, καθηγητής Γενετικής τότε στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης και στο μέσον ο Philipp, τον οποίο βάφτισε έτσι για να τιμήσει τον ελληνικής καταγωγής Φίλιππο, τον άνδρα της Ελισάβετ.

Ολη η οικογένεια είχε βρετανική υπηκοότητα μια και η Κύπρος ήταν ακόμα βρετανική αποικία. Ο πατέρας τους είχε αποφοιτήσει από βρετανικό διδασκαλείο στη Λευκωσία και είχε έρθει στην Ελλάδα ως εθελοντής στους βαλκανικούς πολέμους και παρέμεινε ως δημοδιδάσκαλος και αργότερα ως καθηγητής φιλόλογος.

Ο Ευαγόρας (είχε το όνομα του αρχαίου βασιλιά της Σαλαμίνας της Κύπρου) γεννήθηκε στις 05.12.1917, σπούδασε στη Φυσικομαθηματική της Αθήνας Βιολογία. Ηδη σαν τριτοετής φοιτητής είχε κερδίσει το πρώτο βραβείο του Οργανισμού Εκδοσης Διδακτικών Βιβλίων για τη συγγραφή βιβλίου ανθρωπολογίας για τα Γυμνάσια και η ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΠΑΝΤΕΛΟΥΡΗ διδασκόταν για πάνω από τριάντα χρόνια (μέχρι τη μεταπολίτευση) στα Γυμνάσια. Την περίοδο της δικτατορίας το βιβλίο εκδόθηκε με το πουλί της χούντας και ο Ευαγόρας έστελνε συνεχώς από το Λονδίνο επιστολές διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Παιδείας ζητώντας να σταματήσουν την έκδοση του, χωρίς αποτέλεσμα.

Ενταγμένος στην αντίσταση την περίοδο της κατοχής και προκειμένου να αποφύγει τη σύλληψη μπάρκαρε σε ένα τυχαίο καράβι στον Πειραιά και κατέληξε στην Αργεντινή, όπου παρέμεινε μέχρι τη λήξη του πολέμου εργαζόμενος στην αρχή ως λιμενεργάτης και αργότερα στο εργοστάσιο πούρων που είχε ανοίξει ο Αριστοτέλης Ωνάσης στο Μπουένος Αϊρες.

Με τον αδελφό του Πλάτωνα ξανασυναντήθηκαν μετά τον πόλεμο στο Λονδίνο, μέσω της υπηρεσίας αναζητήσεων του διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Ο Ευαγόρας είχε και αυτός την ίδια τύχη με τον αδελφό του. Ως βρετανός υπήκοος κηρύχτηκε «ανεπιθύμητος αλλοδαπός» και του απαγορεύτηκε η είσοδος στην Ελλάδα, μέχρι την πτώση της δικτατορίας.

Ο πατέρας τους πέθανε το 1965 χωρίς να μπορέσει να ξαναδεί τα δύο αγόρια του, δεδομένου ότι ούτε στον ίδιο – ως χαρακτηρισμένο αριστερό – δεν του εδίδετο όλα τα χρόνια διαβατήριο για να ταξιδεύσει.

Ο Ευαγόρας, όπως και ο Πλάτωνας αναγκάστηκαν να ξεκινήσουν στη Μ. Βρετανία σπουδές από την αρχή. Ο Ευαγόρας σπούδασε Ζωολογία και Γενετική στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, όπου και ανακηρύχθηκε διδάκτορας με θέμα από τη Γενετική. Αποτέλεσε έναν από τους πρώτους ερευνητές στο χώρο της γενετικής την εποχή εκείνη. Πλήν του Εδιμβούργου όπου δίδαξε ως υφηγητής, υπήρξε καθηγητής στο Queen’s University του Μπέλφαστ και στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης. Αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της πανεπιστημιακής του ζωής στην έρευνα για τον καρκίνο, περιορίζοντας συχνά την πανεπιστημιακή του διδασκαλία. Ηταν επίλεκτο μέλος της The Royal Society για τον Καρκίνο και συγγραφέας πολλών μονογραφιών και επιστημονικών ανακοινώσεων.

Το 1968 δημοσίευσε στο περιοδικό Nature τα αποτελέσματα της έρευνας του για το «άτριχο ποντίκι» (the nude mice) που άνοιξε νέους δρόμους στην ογκολογία και την ανοσολογία.

 Παρακολουθούσε ακατάπαυστα τις εξελίξεις στην Ελλάδα και τη δεκαετία του 1980 κυκλοφόρησε στο Λονδίνο το βιβλίο του “Greece – an Introduction”. Πολλά άρθρα του για την Ελλάδα έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και επιστημονικά περιοδικά της Μ.Βρετανίας. Πέθανε στο Dumfries της Σκωτίας λίγες μέρες πριν κλείσει τα 100 χρόνια, στις 07.11.2017. Ο Παντελής Παντελούρης θυμάται ότι η οικογένεια είχε προετοιμαστεί να γιορτάσει στη Σκωτία τα γενέθλια του και ειχε αναγγελθεί και η έλευση  επίσημου αγγελιαφόρου της Ελισάβετ για να τον συγχαρεί ως επίλεκτο μέλος της βασιλικής αντικαρκινικής εταιρείας, αλλά τελικά πήγε στην κηδεία του.

Στο σχολείο διδασκόταν στην δεκαετία του ’60 και του ’70 χρόνια η «Ανθρωπολογία» του Ευαγόρα Παντελούρη. Ηταν το βιβλίο που είχε συγγράψει ο Ευαγόρας όντας ακόμα φοιτητής της φυσικομαθηματικής. Ειχε λάβει μέρος σε διαγωνισμό του Υπουργείου Παιδείας. Ανατυπωνόταν ακόμα και την περίοδο της δικτατορίας με το γνωστό πουλί και ο Ευαγόρας έστελνε τότε συνεχώς επιστολές διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Παιδείας να σηματήσουν την ανατύπωση με το λογότυπο της δικτατορίας. Δεν σταμάτησαν όμως. Τελικά αποσύρθηκε με τη μεταπολίτευση.

Η Διευθύνουσα Σύμβουλος του Διεθνούς Μουσικού  Φεστιβάλ Μολύβου Λητώ Ντάκου – Dörken (΄80), μας καλωσορίζει θερμά στη φετινή διοργάνωση, που είναι μια γιορτή της καλλιτεχνικής έκφρασης και της φιλίας.

Με θέμα τη “Φιλία”, το Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου γιορτάζει φέτος την 10η επέτειό του, προσκαλώντας το κοινό σε μια ξεχωριστή μουσική εμπειρία, από τις 9 έως τις 19 Αυγούστου 2024. Το μαγευτικό νησί της Λέσβου και ιδιαίτερα ο Μόλυβος θα αποτελέσουν το σκηνικό για ένα πλούσιο πρόγραμμα συναυλιών και εκδηλώσεων, υπογραμμίζοντας την έννοια της φιλίας και τη δύναμή της να ενώνει ανθρώπους και πολιτισμούς.

Όπως αναφέρουν στο σημείωμά τους οι Καλλιτεχνικές Διευθύντριες του Φεστιβάλ, Δανάη Dörken και Κυβέλη Dörken: Στα ελληνικά, η λέξη φιλία αναφέρεται αφενός στην έννοια ενός υψηλού ιδανικού, αφετέρου σε έναν από τους θεμέλιους λίθους μιας ευημερούσας κοινωνίας. Φέτος το Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου κλείνει δέκα χρόνια, επέτειος που αφιερώνεται σε όλες τις φιλίες και συνεργασίες που έκαναν δυνατή την υλοποίηση του Φεστιβάλ στο διάστημα αυτό.

Το φετινό θέμα θα πλαισιώσει και μία ενδιαφέρουσα ημερίδα το μεσημέρι της 17ης Αυγούστου, με θέμα: «Μπορεί το αριστοτελικό ιδεώδες περί της φιλίας να υπάρξει πέραν του υποκειμένου;», με τη συμμετοχή του διάσημου αστροφυσικού και ακαδημαϊκού Σταμάτη M. Κριμιζή.

Στη  φωτογραφία η Λητώ Ντάκου με τις δύο κόρες της, Καλλιτεχνικές Διευθύντριες του Φεστιβάλ, Δανάη Dörken και Κυβέλη Dörken.

περισσότερες πληροφορίες, στο  https://molyvosfestival.com/

Με επικεφαλής τον Μάρκο Κούμαρη συνεχίζεται η καλοκαιρινή περιοδεία των Locomondo και τον Αύγουστο.

Παρασκευή, 2 Αυγούστου, Ελάτεια

Κυριακή, 4 Αυγούστου, Καλαμάτα

Τετάρτη, 7 Αυγούστου, Μύρτος, Ιεράπετρα

Παρασκευή, 9 Αυγούστου, Αποκόρωνας, Χανιά

Τετάρτη, 14 Αυγούστου, Σύμη

Κυριακή, 18 Αυγούστου, Ακράτα

Παρασκευή, 30 Αυγούστου, Σέρρες

Σάββατο, 31 Αυγούστου, Κιλκίς

(περισσότερα…)

Die DEUTSCHE SCHULE ATHEN

sucht zum 01.09.2024 bis voraussichtlich Ende Oktober

Stellenumfang: 14 Stunden

Eine Ortslehrkraft für das Fach Biologie

Die Deutsche Schule Athen (DSA) ist eine deutsche Auslandsschule mit einem umfassenden Bildungsangebot für Kinder ab 3 Jahren vom Kindergarten über die Grundschule bis zum deutschen internationalen Abitur.

Wir erwarten:

– Fundierte Kenntnisse der curricularen Vorgaben für das entsprechende Fach

– Möglichst Berufserfahrung an einer öffentlichen oder privaten Regelschule

– Deutschkenntnis auf muttersprachlichem Niveau

– Ein abgeschlossenes Lehramtsstudium (D/A/CH) mit Lehrbefähigung für die Sekundarfstufen I und II

– Teamfähigkeit, Flexibilität, hohe Belastbarkeit und Freude an der Arbeit mit Kindern

Wir bieten:

• Ein anspruchsvolles Arbeitsumfeld an einer renommierten deutschen Auslandsschule

• Gute kollegiale Zusammenarbeit in einem multikulturellen Kollegium

• Begleitung und Unterstützung bei der Einarbeitung durch erfahrene Kollegen und

Kolleginnen

• Angemessene Bezahlung und Beteiligung an Ausreise-/Heimreisekosten

Ihre aussagekräftige vollständige Bewerbung (Anschreiben, Motivationsschreiben, Lebenslauf,

Lichtbild und Zeugnisse) richten Sie bitte in deutscher Sprache bis 04.08.2024 – bitte nur in

elektronischer Form – an die Schulleitung der Deutschen Schule Athen, unter bewerbungen@dsathen.gr

Αγαπητές Φίλες, Αγαπητοί Φίλοι,

Σας παρουσιάζουμε το νέο εξαμηνιαίο περιοδικό μας! Το νέο μέσο επικοινωνίας του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη με τα μέλη και τους φίλους του. Το περιοδικό θα αποστέλλεται δυο φορές τον χρόνο και θα έχει απολογιστικό χαρακτήρα.

Ευχαριστούμε όλες και όλους για τη στήριξή σας!

Σας ευχόμαστε καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!

*Το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη θα παραμείνει κλειστό από τις 12-23 Αυγούστου.

Δείτε το περιοδικό…

Εκτός από την οδυνηρή επέτειο του Κυπριακού το 1974, που την έζησα τότε πολύ έντονα κατά τη θητεία μου, αυτό το καλοκαίρι γιορτάζουμε με ευχαρίστηση και υπερηφάνεια μια άλλη, θετική αυτή τη φορά, επέτειο, τα 20 χρόνια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004.

Είχα τη μεγάλη τύχη να τους ζήσω από κοντα, καθώς σαν εθελοντής συνόδευα τον πρόεδρο της Ελβετικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Και θυμάμαι τι εντύπωση του είχε κάνει, οπως και αλλωστε σε όλους, η εξαιρετική οργάνωση των αγώνων! Η Ελλάδα, όταν θέλει μπορεί!

Κώστας Παπαηλιού, και πολλά μετάλλια στην Εθνική μας,

Ο Αντώνιος Ρεγκάκος (απόφ. 1975), Ακαδημαϊκός και Καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ήταν μεταξύ των ομιλητών στην επιστημονική ημερίδα «Η Ευρώπη στο Μέλλον, επιστροφή στον Άνθρωπο». Οι συμμετέχουσες και συμμετέχοντες, συνομιλώντας με τη δημοσιογράφο Βίκυ Φλέσσα (η οποία είχε συντονίσει την εκδήλωση) είχαν την ευκαιρία να εξετάσουν και να αναλύσουν στοιχεία τεσσάρων θεματικών ενοτήτων (Παιδεία, Πολιτισμός, Πρόνοια και Ψυχική Υγεία, Περιβάλλον) και να καταθέσουν τις προοπτικές για το Μέλλον της Ευρώπης και για την Επιστροφή της στον Άνθρωπο.

Η ημερίδα έλαβε χώρα στο Ωδείο Αθηνών, την Δευτέρα 27 Μαΐου 2024.

Ο Αντώνιος Ρεγκάκος μίλησε για τα Κλασσικά Γράμματα και την ανάγκη να επιστρέψουν στην εκπαίδευση και τη ζωή μας.

Η ομιλία:  https://www.youtube.com/watch?v=TY_ZHJfml3Q

Η Βάννα (Ιωάννα) Σβορώνου γεννήθηκε το στις 23.9.1922. Ήταν κόρη του Αρισταίου Σβορώνου και πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια στην Β’ Γυμνασίου το έτος 1935-36 και παραμένει ως την αποφοίτησή της το έτος 1939-40 στην ΣΤ’ Γυμνασίου.

Την περίοδο εκείνη εντάσσεται στην Αντίσταση με την ΕΠΟΝ και έρχεται σε επαφή με τον αρχιτέκτονα Νίκο Χατζημιχάλη, γιό της σημαντικής λαογράφου και συγγραφέως Αγγελικής Χατζημιχάλη, ο οποίος διέφυγε με το πλοίο Ματαρόα στην Γαλλία.

Οι δύο συναντώνται στο Παρίσι και παντρεύονται, σπουδάζει και ολοκληρώνει τις σπουδές της στην  αρχαιολογία στο Institut d’Art et d’Archéologie και γεννιέται εκεί ο γιός τους Αλέξης Πλάτων.

Επέστρεψε με τον σύζυγό της το 1958 στην Αθήνα, όπου έζησαν για τέσσερα χρόνια στο Αρχοντικό στην  Πλάκα. Εκεί γεννήθηκε ο άλλος της γιός, Νικήτας Χατζημιχάλης. Σήμερα το σπίτι της Αγγελικής και του Πλάτωνα είναι μουσείο: “Κέντρο Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης του Δήμου Αθηναίων”. Το 1962, η οικογένεια της Βάννας και του Νίκου μετακόμισαν στο Κολωνάκι, στο σπίτι του Περικλή Βυζάντιου.

Εργάστηκε στην Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή και συμμετείχε σε διάφορες ανασκαφές στην Κρήτη, στην Θάσο και αλλού, ενώ εργάστηκε πολύ για να ολοκληρώσει το index του BCH (Bulletin de Correspondance Hellénique).

Την περίοδο 1975-1978 διετέλεσε Α’ Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων με Πρόεδρο την Αμαλία Φλέμινγκ Κουτσούρη.

Απεβίωσε τον Μάρτιο του 1995

Ο παππούς της (πατέρας του Αρισταίου) ήταν ο Ιωάννης Σβορώνος (27 Απριλίου 1863 – 7 Σεπτεμβρίου 1922), διαπρεπής Έλληνας νομισματολόγος και αρχαιολόγος, οποίος σπούδασε με υποτροφία της Κυβερνήσεως νομισματική (1883-1887) στο Βερολίνο, Λονδίνο και Παρίσι και δημοσίευσε το 1890 το πρώτο του σύγγραμμα Numismatique de la Crete ancienne, το οποίο και βραβεύτηκε από τη Γαλλική Ακαδημία, όπου και προσελήφθη αμέσως προκειμένου να βοηθήσει στην σύνταξη του “Corpus numorum”. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα διορίστηκε νομισματογνώμονας του Νομισματικού Μουσείου Αθηνών όπου και εργάστηκε σ’ αυτό μέχρι τον θάνατό του. Αργότερα, το 1899, ανέλαβε διευθυντής του Νομισματικού Μουσείου. Το 1918 εκλέχθηκε καθηγητής της Νομισματικής, μετρολογίας και σφραγιδολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, θέση που διατήρησε μέχρι το 1920, ενώ διετέλεσε και πρόεδρος του Αρχαιολογικού Συμβουλίου του Κράτους.

Η μητέρα του συζύγου της ήταν η Αγγελική Χατζημιχάλη (1895-1965), σημαντική Ελληνίδα λαογράφος και συγγραφέας, η οποία έμεινε γνωστή κυρίως για τις μελέτες της πάνω στην ελληνική λαϊκή τέχνη και παράδοση και για τις προσπάθειες της να διατηρηθεί η ελληνική πολιτιστική κληρονομιά. Παντρεύτηκε πρώτα τον μηχανικό Μιχάλη Γλητσό με τον οποίο απέκτησε μια κόρη, την Έρση, αλλά ο γάμος της  κράτησε μόλις ενάμιση χρόνο και στη συνέχεια παντρεύτηκε τον Πλάτωνα Χατζημιχάλη, με τον οποίο απέκτησε έναν γιο, τον μετέπειτα αρχιτέκτονα Νίκο Χατζημιχάλη (1923-1986).

Η Έρση Χατζημιχάλη έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο”Περίπατος με την Αγγελική” που εξέδωσε ο “Κάκτος” το 1999. (περισσότερα…)

Η Νάτα Μελά γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου του 1923 στην Κηφισιά Αττικής και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή το 1941. Μεγάλωσε σε μεγαλοαστικό περιβάλλον με ιστορικές ρίζες. Είναι εγγονή του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά και της Ναταλίας Δραγούμη. Ο πατέρας της ήταν ο Μιχαήλ Μελάς και η μητέρα της ήταν κόρη του Ιωάννη Πεσμαζόγλου, ιδρυτή της Εθνικής Τράπεζας μαζί με το Γεώργιο Σταύρου. Η γιαγιά της από την πλευρά του πατέρα της προερχόταν από το γένος Δραγούμη και ήταν αδελφή του Ίωνα Δραγούμη και κόρη του Στέφανου Δραγούμη.

Το 1942 πήγε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.) της Αθήνας, με καθηγητές τον Κώστα Δημητριάδη και τον Μιχάλη Τόμπρο και εργάστηκε στο εργαστήριο του Θανάση Απάρτη. Αποφοιτώντας, το 1948, δούλεψε για ένα διάστημα με τον Δημήτρη Πικιώνη για τη στήλη στον τάφο του Μητροπολίτη Χρύσανθου και αργότερα για το Μνημείο Πεσόντων στο Λεόντιο της Νεμέας στην Πελοπόννησο. Εκείνο το διάστημα κατασκεύασε τις προτομές, του Στέφανου Δραγούμη στο Ζάππειο και του Γεωργίου Πεσμαζόγλου στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, όπου η επιρροή του Πικιώνη είναι εμφανής.

Μετά την αποφοίτησή της άνοιξε δικό της εργαστήριο στον τελευταίο όροφο ενός σπιτιού στη Βασιλίσσης Σοφίας και λίγο αργότερα, το 1945, στον στάβλο ενός σπιτιού στην οδό Μουρούζη. Εκεί μαζεύονταν, μεταξύ άλλων, ο Νίκος Εγγονόπουλος, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Γιάννης Μόραλης κ.α. Το 1951 παντρεύτηκε τον αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη (1913 – 1993) με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη και την Αλεξάνδρα και για δέκα χρόνια έπαψε να δουλεύει, ασχολούμενη με την κατασκευή σκηνικών στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν.

Αρχικά δούλεψε με μάρμαρο και πέτρα, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν επέστρψε από το Παρίσι, όπου είχε μάθει να δουλεύει με το οξυγόνο, στράφηκε στη χρήση του μετάλλου, υιοθετώντας τα διδάγματα της αφηρημένης τέχνης, που κυριαρχούσε στην καλλιτεχνική σκηνή της Δύσης, χρησιμοποιώντας “ready-made” σιδηρικά και εργαλεία, τα οποία προμηθεύεται από την οδό Αθηνάς. Αντλεί τα θέματά της από το φυσικό κόσμο, πτηνά και ζώα – κοκόρια, κριάρια, ταύρους, κατσίκες, περιστέρια – και από την ελληνική μυθολογία.

Η Ναταλία Μελά παρουσίασε τις δημιουργίες της σε ατομικές εκθέσεις (Αθήνα 1963 και 1964, Βιέννη 1965, Νέα Υόρκη 1970), καθώς και σε διεθνείς εκθέσεις στη Μπιενάλε Σάο Πάολο της Βραζιλίας 1965, στο Παρίσι – Salon de la jeune sculpture 1976, 1967. Τα έργα της βρίσκονται σε δημόσιους χώρους και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Πρόσφατα παρουσίασε ένα κύκλο 35 γλυπτών από χαρτί με τίτλο “τα χάρτινα“.

Ναταλία Μελα – wikipedia…

Ένα αφιέρωμα του Μανώλη Νταλούκα για τη Νάτα Μελά…

Απεβίωσε στις 14 Απριλίου 2019 σε ηλικία 96 ετών…

Η Griechenland Zeitung για τη Νάτα Μελά…

Μία σπάνια φωτογραφία της Νάτας Μελά

Ο Helmut Beckmann γεννήθηκε στην πόλη Hagen (Βόρειος Ρηνανία-Βεστφαλία). Ο πατέρας του πολιτικός μηχανικός, υφηγητής του Πανεπιστημίου του Mannheim είναι πεσών του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου στη Γαλλία (1918) με συνέπεια ο νεαρός να μεγαλώσει ορφανός κοντά στους γονείς της μητέρας του. Παππούς του εκ μητρός ο γνωστός αρχιτέκτονας-πολεοδόμος August Hunig. Από την ηλικία των 13 ετών, ο μικρός ανεδείχθη σε δεξιοτέχνη του πνευστού μουσικού οργάνου, τρομπόνι, κληρονομώντας την μεγάλη του αγάπη προς την κλασσική μουσική από την μητέρα του, διακεκριμένη πιανίστα στο γερμανικό χώρο, που πέθανε το 1956.

Τελείωσε το ουμανιστικό γυμνάσιο της πόλεως Hagen και σπούδασε Φιλοσοφία, Αρχαιολογία, Κλασσικές γλώσσες (Λατινικά και Αρχαία Ελληνικά) και Γερμανική Φιλολογία στο Μπρέσλαου (σημερινό Βρότσλαβ/Πολωνίας) και την Κολωνία. Από το 1940-43 υπηρέτησε ως «μοναδικός εξ αίματος απόγονος», μεταξύ άλλων και στην Ελλάδα, κάνοντας διαλέξεις και ξεναγήσεις στην Κρήτη και την Αθήνα για την επιμόρφωση των γερμανών στρατιωτών. Αφέθη ελεύθερος από την αμερικανική αιχμαλωσία πολέμου το 1945 – χωρίς επιβαρυμένο πολιτικό παρελθόν – ενώ είχε αρνηθεί την απονομή του βαθμού του αξιωματικού, παρ΄όλο το υψηλό μορφωτικό του επίπεδο, από τις χιτλερικές ένοπλες δυνάμεις.

Από το 1946-57 υπηρετεί ως καθηγητής του Dörpfeld Gymnasium στο Wuppertal. Από το 1957-67 υπηρετεί στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, Dörpfeld Gymnasium, ως καθηγητής-φιλόλογος μέχρι το 1961 και από το 1961-67 ως Διευθυντής του σχολείου, ενώ του έχει προηγουμένως απονεμηθεί ως επίσημος τίτλος, ο υπηρεσιακός χαρακτηρισμός, Διευθυντής Μέσης Εκπαίδευσης (Oberstudiendirektor, OStD).

Μετά από μακρόχρονες προσωπικές προσπάθειες καταφέρνει το τελευταίο έτος υπηρετήσεώς του στην Ελλάδα να θέσει τον θεμέλιο λίθο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών στο Μαρούσι. Από το 1968-1979 υπηρετεί ως Διευθυντής του ουμανιστικού γυμνασίου Konrad Duden στην Wesel (Βόρειος Ρηνανία-Βεστφαλία) μέχρι την συνταξιοδότησή του.

Έχει ασχοληθεί επισταμένως με τη Νεοελληνική Λογοτεχνία και έχει μεταφράσει την Ιστορία της στα γερμανικά. Εκτός αυτών από το 2004 εκδίδει Ποίηση και Πεζογραφήματα στον εκδοτικό οίκο του Βερολίνου Frieling και Huffmann.

Κατέχει άριστα την λατινική και αρχαία ελληνική γλώσσα.

Νυμφεύθηκε την πρώην μαθήτριά του, Ελληνίδα, νομικό-δικηγόρο, Ντόλλυ Κόγκου-Beckmann (απόφοιτο 1966) και διέμεναν τα τελευταία χρόνια στο Μόναχο, το Λουγκάνο Ελβετίας και την Βουλιαγμένη Αττικής.

Απεβίωσε τον Νοέμβριο του 2017.