Μετά τη μεγάλη επιτυχία της παράστασης «Το Μαράκι έκλασε» η ομάδα Seven Sisters επιλέγει και πάλι κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου για τη νέα της παράσταση με τίτλο “Πάρανταϊζ-Η αίθουσα κλιματίζεται”, σε σκηνοθεσία Γιώτας Σερεμέτη. Πρεμιέρα 13 Ιανουαρίου 2025 στο open space του Θεάτρου 104.

Εφτά γυναίκες αφηγούνται πέντε αυτοτελείς ιστορίες έρωτα και σεξ δια χειρός Λένας Κιτσοπούλου.

Το γυναικείο σώμα, η ερωτική επιθυμία, η ένοχη απόλαυση, η άνευ όρων παράδοση στην σαρωτική φύση του έρωτα.

Πάντα στην Ελλάδα και πάντα καλοκαίρι.

Τα τζιτζίκια, το τσάμικο, το πλαστικό τραπεζομάντηλο, το κρασί της παρέας, το πράσινο λάστιχο, τα ξύλινα τσόκαρα, το ψητό καλαμπόκι, οι πλαστικές καρέκλες. Σημεία αναφοράς που μετατρέπουν το κλισέ σε κάτι βαθιά συλλογικό που μας αφορά όλους.

Πέντε ιστορίες για τον έρωτα και την γυναικεία σεξουαλικότητα, ιδωμένες από μάτια γυναικών, βιωμένες από σώματα γυναικών. Και πάνω στη σκηνή, ειπωμένες από τα στόματα και τα σώματα εφτά γυναικών.

ΘΕΑΤΡΟ 104 – OPEN SPACE, Ευμολπιδών 41, Αθήνα 118 54, Σταθμός μετρό Κεραμεικός, τηλ.: 6951269828

Από την Δευτέρα 13/01 και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

TICKET SERVICES online: www.ticketservices.gr, τηλεφωνικά: 2107234567, εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39, Αθήνα

– Κατάλληλο άνω των 14 ετών.

– Δεν επιτρέπεται η είσοδος στο θέατρο μετά την έναρξη της παράστασης

https://www.ticketservices.gr/event/theatro-104-parantaiz-i-aithousa-klimatizetai/?lang=el

Η Αλεξάνδρα Μητσοτάκη, Πρόεδρος του World Human Forum προσκαλεί το Σάββατο, 11 Ιανουαρίου, στις 20:00 στην επίσημη πρεμιέρα:

Τζόυς ΝτιΝτονάτο: EDEN in Olympia – Ένα πρωτοποριακό μουσικό αφήγημα ευαισθητοποίησης για τη ζωή στον πλανήτη 

Η κινηματογραφική μεταφορά του project EDEN κάνει επίσημη παγκόσμια πρεμιέρα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Η ταινία αποτελεί μία εντυπωσιακή κινηματογραφική μεταφορά του πρότζεκτ της ΝτιΝτονάτο, EDEN, με το οποίο ταξίδεψε στις σημαντικότερες αίθουσες συναυλιών του κόσμου εξερευνώντας το μεγαλείο, τη δύναμη και το μυστήριο της φύσης μέσα από συγκλονιστικά μουσικά και θεατρικά θέματα. Η σπουδαία μεσόφωνος οδηγεί τον θεατή σε ένα συναισθηματικό ταξίδι με σκοπό να επανασυνδεθεί με τη δύναμη και το εύθραυστο της φύσης και να αντιληφθεί τη θέση του εντός του θαυμαστού καλειδοσκοπικού κόσμου μας.

Το EDEN είχε παρουσιαστεί στην Ελλάδα, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το 2023, συνεπαίρνοντας κοινό και κριτικούς και είχε συνδυαστεί με επίσκεψη της Joyce DiDonato στη δομή προσφύγων στο Σχιστό.. (περισσότερα…)

Από το efsyn.gr αναδημοσιεύουμε την είδηση της έκθεσης του Γιάννη Ψυχοπαίδη στο Cambridge τον Δεκέμβριο του 2024:

Πρόσφατα ολοκληρώθηκε στο Cambridge ο κύκλος ζωής μιας σημαντικής έκθεσης του Γιάννη Ψυχοπαίδη, ομότιμου καθηγητή ζωγραφικής της ΑΣΚΤ Αθήνας. Επρόκειτο για μια μεγάλης διάρκειας έκθεση -η οποία εγκαινιάστηκε τον περασμένο Απρίλιο στις 24, ημερομηνία θανάτου του Βύρωνα στο Μεσολόγγι- στο Κολέγιο Τρίνιτι του Cambridge και μάλιστα στην περίφημη, ιστορικής σημασίας βιβλιοθήκη Ρεν του Κολεγίου, εκεί όπου η ακαδημαϊκή κοινότητα τίμησε με σειρά εκδηλώσεων τα διακόσια χρόνια από τον θάνατο του λόρδου Βύρωνα. Εκεί όπου ο ίδιος είχε σπουδάσει.

Η φημισμένη, παγκόσμιου κύρους βιβλιοθήκη είναι το «σπίτι» του Βύρωνα με πολλούς τρόπους. Είναι πρώτα ο τόπος σπουδής και μαθητείας του νεαρού Βύρωνα, είναι κυρίως τόπος όπου φυλάσσονται τα προσωπικά ντοκουμέντα και γράμματα του ποιητή, ανάμεσα στα πολύτιμα αρχεία του παγκόσμιου πνεύματος, αλλά και μοναδικός τόπος αναστοχαστικής μνήμης με την εμβληματική παρουσία εκεί της γλυπτικής μορφής του Βύρωνα, όπως είχε ποζάρει και τον είχε απαθανατίσει ο σπουδαίος κλασικιστής Δανός γλύπτης Β. Thorvaldsen. Ενα μοναδικό καλλιτεχνικό έργο υψηλής γλυπτικής, που δεσπόζει στο νότιο τμήμα του ιστορικού κτιρίου του μνημειακού αρχιτεκτονήματος.

Η έκθεση του Γιάννη Ψυχοπαίδη αποτελείτο από σειρά μεγάλων πορτρέτων του Βύρωνα, ζωγραφικά και χαρακτικά, καθώς και σειρά από τοπία της Κεφαλονιάς, από το χωριό Μεταξάτα, εκεί όπου ο Βύρωνας έζησε για λίγους μήνες πριν από την τελική κάθοδό του στο Μεσολόγγι, εκεί που μοιράστηκε με τους επαναστατημένους αγωνιστές την περιουσία και τη ζωή του. (περισσότερα…)

 Οι διακεκριμένες πιανίστες και καλλιτεχνικές διευθύντριες του ΔιΦεΜΜ (Διεθνούς Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου) Δανάη Dörken και Κυβέλη Dörken έδωσαν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 στο Μέγαρο Μουσικής στην Αίθουσα Διδασκαλίας της Μουσικής Βιβλιοθήκης «Λίλιαν Βουδούρη» του Συλλόγου “Οι Φίλοι της Μουσικής” ένα ξεχωριστό ρεσιτάλ και ερμήνευσαν  έργα Βrahms, Dvorák και Ravel για δύο και τέσσερα χέρια.

Παρών στην εκδήλωση και ο πρέσβης της Γερμανικής Πρεσβείας στην Αθήνα κ. Andreas Kindl με την σύζυγό του.

Στην φωτογραφία από αριστερά: η Λητώ Ντάκου, απόφοιτος του 1980 και μητέρα των δύο κοριτσιών Δανάης και Κυβέλης, η σύζυγος του πρέσβη, η Δανάη και η Κυβέλη Ντέρκεν. ο πρέσβης κ. Andreas Kindl και η Σοφία Χριστοφορίδου, ΓΓ του Συλλόγου.

(περισσότερα…)

Η Έλμα Λίχτενστάιν, κόρη του Ερνστ Λίχτενστάιν, καθηγητή στην Σχολή στα χρόνια του Μεσοπολέμου (1932-1935) και της Carola Lichtenstein-Hausleitner. Δεν εμφανίζεται καταγεγραμμένη στα Μαθητολόγια της Αραχώβης, όμως πήγε στο Δημοτικό και αν συνέχιζε και η Σχολή δεν είχε κλείσει, θα αποφοιτούσε το 1955. Γεννήθηκε στις 21.5.1937 στην Αθήνα, λίγο μετά την απόλυση του πατέρα της από τη Γερμανική Σχολή, ο οποίος εγκαταστάθηκε στην Καβάλα, όπου ίδρυσε το 1935 και διηύθυνε ένα κέντρο γερμανικής γλώσσας, ενώ αργότερα (1939-1942) εργάστηκε στην Παιδαγωγική Ακαδημία και την διετία 1942-44 προσλήφθηκε από το ελληνικό δημόσιο ως έκτακτος καθηγητής Γερμανικής Γλώσσας στην Ανωτάτη Εμπορική (ΑΣΟΕΕ), το σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ένα χρόνο μετά την γέννησή της, στις 6.9.1938, γεννήθηκε και η αδελφή της, Elisabeth Lichtenstein, η οποία πιθανόν να πήγε στην Σχολή στο Νηπιαγωγείο, αλλά η οικογένεια παρέμεινε στην Αθήνα έως το 1944.

Το 1945 μετακόμισε οικογενειακώς στο Μόναχο, όπου συνέχισε το σχολείο και όταν ο πατέρας της διορίστηκε καθηγητής Παιδαγωγικής και Φιλοσοφίας στο Universität Münster πήγε Schiller-Gymnasium Münster, από όπυ και αποφοίτησε το 1955.

Σπόυδασε Ιατρική – Αναισθησιολογία στο Universität Münster και το 1963 γεννήθηκε ο Max, τα πρώτο από τα τέσσερα παιδιά της και το 1968 παντρέυτηκε τον πατέρα τους, Wolfgang Kleinschmidt.

Από το 1976 έως το 2005, όταν και συνταξιοδοτήθηκε, εργάστηκε στο Kreiskrankenhaus Bad Dürkheim. (περισσότερα…)

Αθήνα, 12 Δεκεμβρίου 2024 – Για τον ελληνοτουρκικό διάλογο και τη σχέση της Ελλάδας με τη διεθνή κοινότητα έκανε λόγο ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος, Πρόεδρος της Δημοκρατίας (2015-2020), μιλώντας στο συνέδριο «Μεταπολίτευση 1974-2024: 50 Χρόνια Ελληνική Εξωτερική Πολιτική», που πραγματοποιήθηκε 12 και 13 Δεκεμβρίου. Τη συζήτηση συντόνισε ο κ. Άγγελος Κωβαίος, Πολιτικός Συντάκτης στο «ΒΗΜΑ».

Σε σχέση με τον ελληνοτουρκικό διάλογο, ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας τόνισε ότι πρέπει να συζητάμε, υπερασπιζόμενοι τις θέσεις μας για να αποδεικνύουμε στη διεθνή κοινότητα ποια είναι η πραγματική Τουρκία, σημειώνοντας ότι υπάρχουν δυσκολίες στη συνεννόηση με τη γειτονική χώρα, αφού δεν θεωρεί το διεθνές δίκαιο δεσμευτικό.

Ο κ. Παυλόπουλος ανέλυσε τους τρεις στόχους της Άγκυρας: ένα είδος επικυριαρχίας στο σύνολο της Κύπρου, συγκυριαρχία στο Αιγαίο (ένα είδος διχοτόμησης με βάση τον 25ο μεσημβρινό) και δημιουργία συνθηκών αυτονόμησης στην ελληνική Θράκη (εκεί αποβλέπει η έννοια της «τουρκικής μειονότητας»). (περισσότερα…)

Η Άννα Φιλίνη συμμετέχει στην έκθεση “ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ” στο “Μουσείο Τσιτσάνη” στα Τρίκαλα, που εγκαινιάστηκε τον Δεκέμβριο και στέλνει τις ευχές της για το 2025 με έναν πίνακα:

«Ο Βασίλης Τσιτσάνης στη Θεσσαλονίκη την δεκαετία του ’40.»

Άννα Φιλίνη, 2024.Τρίπτυχο 180 X100 εκ. , λάδι σε μουσαμά (-λεπτομέρεια).

συμπληρώνοντας για την έκθεση ότι:

“επικεντρώνεται στον Τσιτσάνη, αυτόν τον κορυφαίο καλλιτέχνη του ρεμπέτικου λαϊκού τραγουδιού που γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας και σημάδεψε με τη μουσική του ιδιαίτερα τα χρόνια της Κατοχής, την Αντίσταση και τον Εμφύλιο και όλη τη μεταπολεμική περίοδο στην πατρίδα μας μέχρι τον θάνατό του”,

και για την συμμετοχή της:

“Έφτιαξα ένα τρίπτυχο μέσα στο οποίο θέλησα να επικεντρωθώ στο σπουδαίο έργο του Τσιτσάνη που είναι η Συννεφιασμένη Κυριακή και σε όλη την περίοδο της δημιουργίας του-σφραγισμένη από τη ζωή του στη Θεσσαλονίκη στη δεκαετία του ΄40- με Κατοχή, Αντίσταση , Εμφύλιο. Η ματωμένη «Συννεφιασμένη Κυριακή» (κέντρο), το «Χωρίσαμε ένα δειλινό» (αριστερά) και «Ο Τραυματίας» (δεξιά) ,βγαίνουν μέσα στις εικόνες μου από τις ιστορίες και το μπουζούκι του Τσιτσάνη και από τις φωνές της Μαρίκας Νίνου, της Σωτηρίας Μπέλλου και του Τσαουσάκη. Η Θεσσαλονίκη, με το συννεφιασμένο ουρανό της τα χαράματα εκείνης της Κυριακής και το μαγευτικό ρυθμό των κτιρίων της πόλης στο Μεσοπόλεμο, δίνουν τη μουσική, τα εννέα όγδοα και την τελική λύτρωση”.

Μια σπουδαία εκδοτική κίνηση από τους Γεράσιμο Γασπαρινάτο και Ανδρέα Δημάτο καθώς θα κυκλοφορήσει βιβλίο για την ιστορία της ΑΕΚ, όπως αυτή καταγράφεται μέσα από την εξέλιξη του γηπέδου!

Την είδηση έκανε γνωστή ο Γεράσιμος Γασπαρινάτος με ανάρτησή του, στην οποία αναφέρει:

«Ο κύβος ερρίφθη λοιπόν! Σε λίγες ημέρες κυκλοφορεί το βιβλίο που συγγράψαμε μαζί με τον παιδικό και αδελφικό φίλο Ανδρέα Δημάτο, με αντικείμενο την ιστορία της Α.Ε.Κ., μέσα από το πρίσμα της εξέλιξης του γηπέδου της στη Νέα Φιλαδέλφεια. Εντός των ημερών θα υπάρξει ενημέρωση για την ημέρα και ώρα παρουσίασής του. Για την ώρα θα πω μόνο τούτο: είμαι μια ζωή γραφιάς. Έχω γράψει συμβάσεις και δικόγραφα, έχω γράψει μονογραφίες νομικές, έχω γράψει θεατρικά, έχω γράψει παιδικά. Αυτό το βιβλίο (που είναι κάπως ογκώδες και… μπαμπατσικο), είναι το έργο, για το οποίο αισθάνομαι πιο υπερήφανος απ’ όλα!»

Η παρουσίαση είναι την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου στις 7 μ.μ. στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

(περισσότερα…)

H«ελευθερία» είναι μια λέξη συνυφασμένη με τη ζωή της Αγκελα Μέρκελ. Από τα νεανικά της χρόνια στην ανατολική Γερμανία μέχρι την τελευταία θητεία της στην καγκελαρία, που συνέπεσε με την πρώτη περίοδο του Ντόναλντ Τραμπ, η τέως καγκελάριος κλήθηκε να προασπίσει την υπέρτατη αυτή αξία, που διατρέχει ολόκληρη την πολιτική διαδρομή της. Ο τίτλος των απομνημονευμάτων της (1954-2021), που κυκλοφορούν μεθαύριο Τρίτη στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός.

Το πολυαναμενόμενο βιβλίο διέρρευσε σε αγγλική μετάφραση στο παρισινό βιβλιοπωλείο Shakespeare and Company, τέσσερα εικοσιτετράωρα πριν από την επίσημη κυκλοφορία του. Από το κείμενο αυτό, η «Κ» διάβασε τα σημεία που αφορούν την ελληνική κρίση χρέους καθώς και τις επαφές της τέως καγκελαρίου με τους πρώην πρωθυπουργούς Γιώργο Παπανδρέου, Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα. Για τους δύο πρώτους η αποτίμησή της δεν είναι ιδιαίτερα θετική, ενώ είναι σαφής η καλή προσωπική της χημεία με τον Τσίπρα, στον οποίο αφιερώνει και το μεγαλύτερο μέρος των αναμνήσεών της που αναφέρονται την Ελλάδα. (περισσότερα…)

Η Πτώση του Τείχους και τα τελευταία χρόνια του κομμουνιστικού καθεστώτος έχουν εμπνεύσει μικρά αριστουργήματα στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη. Μία ενδεικτική επιλογή.

«Good bye, Lenin» ήταν ο εξαιρετικά εύγλωττος τίτλος για την ταινία του Βόλφγκανγκ Μπέκερ που «τάραξε τα νερά» στη Γερμανία το 2003, τιμήθηκε με πολυάριθμα κινηματογραφικά βραβεία και ανέδειξε τον Ντάνιελ Μπρυλ, έναν από τους κορυφαίους Γερμανούς ηθοποιούς της γενιάς του (που έγινε γνωστός και στο ελληνικό κοινό με ταινίες όπως «Καλά Χριστούγεννα» και «Το τελεσίγραφο του Μπορν»).

Εύγλωττος ήταν και ο υπότιτλος στη γερμανική διανομή: «Η ΛΔΓ επιβιώνει σε 79 τ.μ.» Ως τραγικός, αλλά και κωμικός ήρωας προβάλλει ο νεαρός Άλεξ (Ντάνιελ Μπρυλ) ο οποίος βλέπει τη μητέρα του να πέφτει σε κώμα το φθινόπωρο του 1989. Κάποια στιγμή η μητέρα συνέρχεται, αλλά παραμένει κλινήρης και οι γιατροί απαγορεύουν κάθε ενόχληση ή συγκίνηση. Στο μεταξύ, η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας έχει καταρρεύσει και στο Βερολίνο συντελείται κοσμογονία, αλλά ο Άλεξ θεωρεί ότι πρέπει να αποσιωπήσει αυτές τις λεπτομέρειες. Η μητέρα του, φανατική υπέρμαχος του υπαρκτού σοσιαλισμού, μάλλον δεν θα άντεχε το σοκ.

Δείτε το άρθρο του Γιάννη Παπαδημητρίου στην DW…

Ογδόντα ενιαυτοί μας χωρίζουν από την ηλιόλουστη Πέμπτη της 12ης Οκτωβρίου 1944, όταν ο στρατός κατοχής των Γερμανών κατακτητών αποχωρεί από την Αθήνα. Συμπληρώθηκαν 1.444 ημέρες τυραννίας και σκλαβιάς. Η Μεραρχία Καταδρομών 117 αποχωρεί με όλες τις προφυλάξεις, ο ανώνυμος Γερμανός στρατιώτης υποστέλλει την σβάστικα που εμόλυνε τον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως και ο Διοικητής της Μεραρχίας καταθέτει στεφάνι στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου. Η μεραρχία διασχίζει την Ελλάδα, ανενόχλητη, και την Γιουγκοσλαβία και κοντά στο Βελιγράδι αποδεκατίζεται από τους παρτιζάνους. Ο διοικητής της, πτέραρχος Hellmuth Felmy, καταδικάσθηκε ως εγκληματίας πολέμου. Το 1951 ήταν ελεύθερος, απεβίωσε το 1965.

Για την Αθήνα και τους κατοίκους της ήταν μία ημέρα θριάμβου. Έξαλλα τα πλήθη , με τις σημαίες των συμμάχων, τις ελληνικές και τα λάβαρα διέσχιζαν τους δρόμους. Πρωτοπόρος η ηθοποιός Άννα Καλουτά, όπως την περιέγραψαν τα επίκαιρα της εποχής, αλλά και δύο επίσκοποι, στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου, ο Μητροπολίτης Νεαπόλεως , Φιλίππων και Θάσου Χρυσόστομος (Χ΄σταυρου) και ο επίσκοπος Πατάρων Μελέτιος(Χρηστίδης), Μικρασιάτες αμφότεροι [Την σπάνια αυτή φωτογραφία, ντοκουμέντο, οφείλομε στον συνάδελφο Στέφανο ΤΣΕΡΠΑΝΗ, ο οποίος και την ανεκάλυψε].Ο κορυφαίος Σικελιανός βλέπει μία νέα Ελλάδα , η οποία δυστυχώς δεν έγινε :

“Τι σκίζει πιά το σάβανο / κι από τον τάφο βγαίνει / η Ελλάδα αναστημένη , / με νέο τρανό σπαθί”

[Αγγέλου ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ, Ελευθερία του 1944, εν Λυρικός Βίος , Γ΄, οι Φίλοι του Βιβλίου, 1947, σ. 328]. (περισσότερα…)

Η Κωνσταντίνα Ψωμά είναι βοηθός σκηνοθέτη στο μιούζικαλ «Sweeney Todd:

“ο δαιμόνιος κουρέας της Fleet Street» του θρυλικού Στίβεν Σόντχαϊμ είναι ένα εντυπωσιακό λυρικό θρίλερ με στοιχεία μαύρης κωμωδίας που εκτυλίσσεται στο βικτωριανό Λονδίνο. Το μιούζικαλ ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μουσική διεύθυνση και σκηνοθεσία του Γιώργου Πέτρου: η παράσταση που έκανε πρεμιέρα το 2017 στο Ηρώδειο αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές έρχεται στο θέατρο Ολύμπια, αυτή τη φορά με τη συμμετοχή της Συμφωνικής Ορχήστρας και της Χορωδίας Δήμου Αθηναίων.

Ο Μπέντζαμιν Μπάρκερ, ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης, οδηγείται στις φυλακές της Αυστραλίας, επειδή εναντιώθηκε στις ανήθικες προθέσεις του δικαστή Τέρπιν απέναντι στη σύζυγό του. Ο σπόρος της εκδίκησης φωλιάζει στην καρδιά του Μπάρκερ, ο οποίος θα επιστρέψει δεκαέξι χρόνια μετά την καταδίκη του στο Λονδίνο ως ο δαιμόνιος κουρέας Σουήνη Τοντ και με το ξυράφι του θα ξεδιψάσει την εκδικητική του μανία, έχοντας για βοηθό του την εξίσου πανούργα κυρία Λάβετ.

Ο αστικός μύθος του Σουήνη Τοντ θα ταξιδέψει από το Λονδίνο του 19ου αιώνα στην Αμερική των αρχών του ’70 και από τη θεατρική σκηνή του Μπρόντγουεϊ και το μιούζικαλ του Σόντχαϊμ (1979) στην κινηματογραφική μεταφορά του Τιμ Μπάρτον”

Το μιούζικαλ ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μουσική διεύθυνση και σκηνοθεσία του Γιώργου Πέτρου – η παράσταση που έκανε πρεμιέρα το 2017 στο Ηρώδειο αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές έρχεται αυτή τη φορά στο θέατρο Ολύμπια.

ΟΛΥΜΠΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ, Ακαδημίας 59

Παραστάσεις από Παρασκευή 17 Ιανουαρίου μέχρι Δευτέρα 27 Ιανουαρίου.

https://www.ticketplus.gr/event/stiven-sontchaim-souini-tont-o-daimonios-koureas-tis-fleet-street/ (περισσότερα…)

3η συνάντηση, 14 Ιανουαρίου 2025

Μαρία Γιουρούκου, Φιλόλογος-παλαιογράφος, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών.

Φιλολογικές διαδρομές και συνέργειες στην πορεία για την έκδοση χειρογράφων.

Βασιλική Κόκλα, Επίκουρη καθηγήτρια στο τμήμα Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης, Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής.

Επίκ. Καθηγήτρια στο τμήμα Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής

Σύγχρονη προσέγγιση στην μελέτη και συντήρηση ενός βυζαντινού χειρογράφου που περιέχει διακοσμητικά πρωτογράμματα και ολοσέλιδες μικρογραφίες (περισσότερα…)

Την Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου παρουσίασε η Ντόρα Μπακογιάννη το βιβλίο της μητέρας της, Μαρίκας Μητσοτάκη, «Συνταγές με …Ιστορία» στο κατάμεστο αμφιθέατρο «Μίκης Θεοδωράκης» του Δήμου Παπάγου Χολαργού.

Η πρόεδρος του ιδρύματος «Σύλβια Ιωάννου», κ. Άρτεμις Σκούταρη, προλόγισε το βιβλίο ξεκινώντας με την φράση:

“Εγώ είμαι τυχερή που δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να περπατάει”

Μια εισαγωγή με ιδιαίτερη βαρύτητα για τους ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες, που έμαθαν να ζουν με αυτές και αξιοποίησαν, παρ’ όλα αυτά, τα ταλέντα τους.

Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και η Μαρίκα Μητσοτάκη, η οποία, ενώ τα κινητικά προβλήματα την βρήκαν αργότερα, δεν το έβαλε κάτω, αγνόησε τις προειδοποιήσεις των γιατρών, έκανε τέσσερα παιδιά κόντρα σε όλες τις προβλέψεις και κράτησε τον ιστό της οικογένειας ζωντανό παρά τις δύσκολες καταστάσεις και συγκυρίες που κλήθηκε να αντιμετωπίσει.

Η προηγούμενη ημέρα της εκδήλωσης, η 3η Δεκεμβρίου, ήταν η “Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία“. Τόσο η Άρτεμις Σκούταρη, όσο και η Μαρίκα Μητσοτάκη αντιμετώπισαν μια ζωή με δυσκολίες, που όμως δεν τις έκαμψαν.

Η  Ντόρα Μπακογιάννη αναφέρθηκε με αγάπη και σεβασμό στη μητέρα της αλλά και στη δύσκολη καθημερινότητα των αναπήρων ανθρώπων.

Η Μαρίκα Μητσοτάκη χρησιμοποιούσε κάθε Κυριακή στις 2.00 μ.μ. το οικογενειακό τραπέζι για να φέρει κοντά την πολυάσχολη οικογένειά της και συζητηθούν όλα όσα απασχολούσαν και τους μικρούς και τους μεγάλους.

Οι συνταγές της ήταν οικογενειακή κληρονομιά ωστόσο ξεπέρασαν τα ελληνικά σύνορα με την επίσκεψη του πατέρα Μπους στο σπίτι στα Χανιά, όπου και αυτός και η σύζυγός του δοκίμασαν τα περίφημα ντολμαδάκια της Μαρίκας και το κρητικό λάδι. (περισσότερα…)

Ο Σύλλογος Αποφοίτων Γερμανικής Σχολής Αθηνών εύχεται

Καλή Χρονιά

ή όπως συνήθιζαν οι παλαιότεροι

Prosit Neujahr!

Διαλέξαμε μία από τις ιστορικές κάρτες που φιλοξενούνται στο blog των Μουσείων της Νυρεμβέργης με την υποσημείωση:

Und nochmals ein Prosit auf das neue Jahr. Der gutgelaunte Postillion erhebt sein Glas auf das Jahr 1901 und hält dem Betrachter eine Tasche voll guter Wünsche entgegen (auch die Absenderin ist zu entziffern: Fortuna).

Gesundes Neues Jahr uns allen!

Βασιλόπιτα ονομάζεται η πίτα που παρασκευάζεται σε ορισμένες χώρες από τους χριστιανούς παραμονές της Πρωτοχρονιάς και κόβεται (μοιράζεται) λίγο αφότου αλλάξει ο χρόνος. Σύμφωνα με την ορθόδοξη θρησκευτική παράδοση έχει τις ρίζες της στην Καισάρεια της Καππαδοκίας.

Οι Μικρασιάτες καθιέρωσαν την γλυκιά βασιλόπιτα, τη λεγόμενη «πολίτικη» ή «σμυρνέικη» Βασιλόπιτα η οποία παρασκευάζεται κυρίως από αλεύρι, αυγά, ζάχαρη και γάλα, παρασκευάζεται σε διάφορα μεγέθη και είδη αλλά συνήθως είναι φουσκωτή, αφράτη και γλυκιά. Έτσι συναντάται στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και σε άλλα μέρη όπου εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη και τη Μικρά Ασία. Σε άλλα μέρη επικρατούν άλλοι τρόποι παρασκευής με μπαχαρικά κ.α. Στη δυτική Μακεδονία συχνά η βασιλόπιτα είναι μια τυρόπιτα ή πρασόπιτα. Βασικό όμως κοινό γνώρισμα είναι ότι στο εσωτερικό όλων τοποθετείται νόμισμα, συνήθως κοινό όμως σε ορισμένες περιπτώσεις χρυσό (κωσταντινάτο) ή ασημένιο. Στην ελληνική επαρχία, ανάλογα με το έθιμο, τοποθετείται στο εσωτερικό της βασιλόπιτας μικρό κομμάτι άχυρου, κληματόβεργας ή ελιάς ή, σε κτηνοτροφικές περιοχές, ένα μικρό κομμάτι τυρί, για να φέρουν καλή τύχη στην παραγωγή. Σε άλλα μέρη, αντί αυτού κατασκευάζουν μικρό στεφάνι από κληματόβεργες που όποιος το βρει στα χωράφια θα είναι τυχερός στα σπαρτά, ή στην ελαιοπαραγωγή ή στο κρασί κλπ. Συχνά γράφεται πάνω στη βασιλόπιτα ο αριθμός του νέου έτους.

Βασιλόπιτα, κατά το Ελληνικό έθιμο, ονομάζεται η πίτα που παρασκευάζεται παραμονή της Πρωτοχρονιάς περιέχει ένα χρυσό φλουρί (νόμισμα) που σύμφωνα με την παράδοση θα φέρει καλή τύχη σε αυτόν που θα το βρει και κόβεται και μοιράζεται σε οικογενειακή συγκέντρωση αμέσως με τον ερχομό του νέου έτους συνήθως μετά από φαγοπότι. Γράφεται πάνω στη Βασιλόπιτα ο αριθμός του νέου έτους με σειρά αποφλοιωμένων αμυγδάλων σοκολάτα ή με ζάχαρη. Έτσι λίγο πριν πάει 24:00 ακριβώς τα μεσάνυχτα την ώρα που κοντεύει να γίνει η αλλαγή του έτους σβήνουν τα φώτα και μετρώντας αντίστροφα από το δέκα μέχρι το ένα και αμέσως μετά ξανανάβουν ευχόμενοι και αντευχόμενοι όλοι χρόνια πολλά και ευτυχισμένο το νέος έτος με το υπερθέαμα πυροτεχνημάτων στον ουρανό. Η Βασιλόπιτα μπαίνει πάνω στο τραπέζι όπου ο νοικοκύρης αφού την σταυρώσει με το μαχαίρι τρεις φορές λέει: Χρόνια Πολλά και του Χρόνου! και αρχίζει να την κόβει με πρώτο κομμάτι του Σπιτιού, Χριστού, της Παναγίας, του του Σπιτονοικοκύρη, της Σπιτονοικοκυράς, του Φτωχού, του Αγίου Βασιλείου και των άλλων παρισταμένων κατά τάξη συγγένειας και ηλικία με τελευταίο το κομμάτι του φτωχού ή πάλι του σπιτιού, χωρίς βέβαια να λησμονούνται τυχόν μετανάστες, ασθενείς και άλλα πρόσωπα της οικογένειας που για διάφορους λόγους δεν παρίστανται μαζί με το άνοιγμα λευκού οίνου (σαμπάνιας). Με τον ερχομό του νέου έτους γιορτάζουν: Ο Βασίλειος, η Βασιλεία, ο Βασιλικός, η Βασιλική κ.α. Το κόψιμο της Βασιλόπιτας γίνεται και τις άλλες μέρες του “Δωδεκαήμερου” των εορτών. Υπουργεία, υπηρεσίες, σχολεία, γραφεία και σύλλογοι μπορεί να κόβουν βασιλόπιτες μέχρι και τον μήνα Φεβρουάριο.

Δανειζόμαστε από το News247.gr ένα αφιλερωμα που παρουσιάζει την ιστορική πορεία που έχουν τα κάλαντα, από τη σύνδεσή τους με την ελληνική αρχαιότητα μέχρι τη βυζαντινή απαγόρευσή τους.

Τα κάλαντα είναι, ίσως, μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων γιατί εκτός του γεγονότος ότι αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι των εορτών των Χριστουγέννων είναι το έθιμο που αφορά, όσο κανένα άλλο, τα παιδιά.

Γιατί όπως και να το κάνουμε Χριστούγεννα χωρίς κάλαντα δεν γίνονται.

Τι είναι τα κάλαντα;

Οι λαογράφοι κάνουν λόγο για εθιμικά τραγούδια του λαού που ψάλλονται από μικρά παιδιά και από ώριμους άνδρες τα Χριστούγεννα, τη Πρωτοχρονιά και τα Θεοφάνια. Οι καλαντιστές τριγυρνούν είτε κατά μόνας είτε σε ομάδες και επισκέπτονται οικίες, καταστήματα, δημόσιους χώρους κλπ με τη συνοδεία του πατροπαράδοτου σιδερένιου τριγώνου αλλά ενίοτε και άλλων μουσικών οργάνων.

Τα κάλαντα ξεκινούν κυρίως με χαιρετισμό στη συνέχεια αναγγέλλουν τη μεγάλη χριστιανική εορτή που φθάνει και καταλήγουν σε ευχές. Χαρακτηριστική είναι η γλώσσα στην οποία ψάλλονται, που είναι καθαρεύουσα, αποδεικνύοντας την άμεση σύνδεσή του με τους Βυζαντινούς χρόνους και τις Καλένδες του Ιανουαρίου που γιορτάζονταν με ιδιαίτερη λαμπρότητα.

Οι στοίχοι από τα τραγούδια των καλάντων εξιστορούν μυθοποιημένα τα ιστορικά γεγονότα, αναφέρονται σε μια σειρά εθίμων και δοξασιών του λαού, όπως τα περί καλικατζάρων και άλλα. Οι καλαντιστές με αυτό τον τρόπο εύχονται υγεία, χαρά, καλή σοδειά, και το σπίτι να ΄ναι στέρεο και γερό, για να στεγάζει την ευτυχία και την προκοπή των κατοικούντων.

Δείτε όλο το άρθρο που δημοσιεύτηκε το 2015…

Οι στίχοι του αποδίδονται στον Robert Burns, τον εθνικό ποιητή της Σκωτίας, όμως ο συνθέτης δεν είναι γνωστός και στις αγγλόφωνες χώρες αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι των Φεστιβάλ της Πρωτοχρονιάς. Ο ποιητής αποκάλυψε ότι συγκέντρωσε τους στίχους ακούγοντας σε κάποιο από τα ταξίδια του έναν γέρο, ο οποίος ισχυριζόταν ότι οι στίχοι αυτοί έρχονταν από πολύ παλιά και ήσαν οι πρώτοι που γράφτηκαν ή ακούστηκαν ποτέ.

Ωστόσο, μια παλαιότερη μπαλάντα του Τζέιμς Γουάτσον, με το όνομα «Old Long Syne», χρονολογείται από το 1711 και η χρήση της φράσης του τίτλου μπορεί να βρεθεί σε ποιήματα ήδη από τον 17ο αιώνα, συγκεκριμένα έργα των Robert Ayton και Allan Ramsay.

Θα συμπληρώσουμε ότι ο Ludwig van Beethoven συμπεριέλαβε μία διασκευή του ‘Auld Lang Syne’ μέσα στα “Twelve Scottish Folksongs”, WoO 156, (No 11, “Auld Lang Syne”).

https://www.youtube.com/watch?v=1gIUMBW-iK4

Τι όμως σημαίνει “Auld Lang Syne”;

Η πιο ακριβής ερμηνεία σε απλά αγγλικά είναι “Old long since’, ή ‘For the sake of old times’, δηλαδή “για χάρη των παλιών καιρών” και αναφέρεται σε δύο φίλους, που συνδέονται με φιλία πολλών χρόνων και ζουν ο ένας μακριά από τον άλλον, και που συναντιούνται για να πιούν ένα-δυο ποτά και να θυμηθούν τα παλιά. (περισσότερα…)

Ποιά είναι η ιστορία του τραγουδιού “Ω! Έλατο!”;

Οι σύγχρονοι στίχοι γράφτηκαν το 1824 από τον οργανίστα, δάσκαλο και συνθέτη της Λειψίας Ernst Anschütz.

Το Tannenbaum είναι ένα έλατο. Οι στίχοι στην πραγματικότητα δεν αναφέρονται στα Χριστούγεννα, ούτε περιγράφουν ένα στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αντίθετα, αναφέρονται στα αειθαλή φύλλα του ελάτου ως σύμβολο σταθερότητας και πίστης

Ο Anschütz στήριξε το κείμενό του σε ένα λαϊκό τραγούδι της Σιλεσίας του 16ου αιώνα του Melchior Franck :

“Ach Tannenbaum “

Το 1819 ο August Zarnack έγραψε ένα τραγικό ερωτικό τραγούδι εμπνευσμένο από αυτό το λαϊκό τραγούδι, συγκρίνοντας το αειθαλές, «πιστό» έλατο με έναν άπιστο έρωτα.

Το δημοτικό τραγούδι συνδέθηκε πρώτη φορά με τα Χριστούγεννα όταν ο Anschütz, πρόσθεσε δύο δικούς του στίχους.

Το έθιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρου εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα και το τραγούδι ξεκίνησε να θεωρείται χριστουγεννιάτικο.

Η εκδοχή του Anschütz εξακολουθούσε να έχει το treu (αληθινό, πιστό) ως επίθετο που περιγράφει τα φύλλα του ελάτου (βελόνες), θυμίζοντας την σύγκριση με την άπιστη κοπέλα του δημοτικού τραγουδιού. Αυτό άλλαξε σε grün (πράσινο) κάποια στιγμή στον 20ο αιώνα, αφού το τραγούδι είχε συνδεθεί πια με τα Χριστούγεννα.

https://en.wikipedia.org/wiki/O_Tannenbaum

Το χριστουγεννιάτικο τραγούδι “Stille Nacht” εκτελέστηκε για πρώτη φορά την Παραμονή των Χριστουγέννων του 1818 στην Nikolauskirche στον ενοριακό ναό του Oberndorf, ένα χωριό της Αυστριακής Αυτοκρατορίας στον ποταμό Salzach της σημερινής Αυστρίας.

Ένας νέος Καθολικός ιερέας, ο πατέρας Joseph Mohr, είχε έρθει στο Oberndorf τον προηγούμενο χρόνο. Το 1816, ένα χρόνο μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους (1803-1815), έγραψε το ποίημα “Stille Nacht” στο Mariapfarr, το χωριό του πατέρα του στο Salzburg Lungau, όπου ο Joseph είχε εργαστεί ως βοηθός ιερέας.

Την μελωδία συνέθεσε ο Franz Xaver Gruber, δάσκαλος, ο οποίος έπαιζε εκκλησιαστικό όργανο στο γειτονικό χωριό Arnsdorf, το σημερινό Lamprechtshausen και την Παραμονή των Χριστουγέννων του 1818 έφερε τους στίχους στον Gruber και του ζήτησε να συνθέσει την μελωδία με συνοδεία κιθάρας για τις ανάγκες της λειτουργίας της ημέρας εκείνης, επειδή η υπερχείλιση του ποταμού είχε καταστρέψει το εκκλησιαστικό όργανο. Είναι άγνωστο τι ενέπνευσε τον Mohr να γράψει τους στίχους ή τον ώθησε να δημιουργήσει τα νέα κάλαντα. (περισσότερα…)