Ογδόντα ενιαυτοί μας χωρίζουν από την ηλιόλουστη Πέμπτη της 12ης Οκτωβρίου 1944, όταν ο στρατός κατοχής των Γερμανών κατακτητών αποχωρεί από την Αθήνα. Συμπληρώθηκαν 1.444 ημέρες τυραννίας και σκλαβιάς. Η Μεραρχία Καταδρομών 117 αποχωρεί με όλες τις προφυλάξεις, ο ανώνυμος Γερμανός στρατιώτης υποστέλλει την σβάστικα που εμόλυνε τον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως και ο Διοικητής της Μεραρχίας καταθέτει στεφάνι στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου. Η μεραρχία διασχίζει την Ελλάδα, ανενόχλητη, και την Γιουγκοσλαβία και κοντά στο Βελιγράδι αποδεκατίζεται από τους παρτιζάνους. Ο διοικητής της, πτέραρχος Hellmuth Felmy, καταδικάσθηκε ως εγκληματίας πολέμου. Το 1951 ήταν ελεύθερος, απεβίωσε το 1965.

Για την Αθήνα και τους κατοίκους της ήταν μία ημέρα θριάμβου. Έξαλλα τα πλήθη , με τις σημαίες των συμμάχων, τις ελληνικές και τα λάβαρα διέσχιζαν τους δρόμους. Πρωτοπόρος η ηθοποιός Άννα Καλουτά, όπως την περιέγραψαν τα επίκαιρα της εποχής, αλλά και δύο επίσκοποι, στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου, ο Μητροπολίτης Νεαπόλεως , Φιλίππων και Θάσου Χρυσόστομος (Χ΄σταυρου) και ο επίσκοπος Πατάρων Μελέτιος(Χρηστίδης), Μικρασιάτες αμφότεροι [Την σπάνια αυτή φωτογραφία, ντοκουμέντο, οφείλομε στον συνάδελφο Στέφανο ΤΣΕΡΠΑΝΗ, ο οποίος και την ανεκάλυψε].Ο κορυφαίος Σικελιανός βλέπει μία νέα Ελλάδα , η οποία δυστυχώς δεν έγινε :

“Τι σκίζει πιά το σάβανο / κι από τον τάφο βγαίνει / η Ελλάδα αναστημένη , / με νέο τρανό σπαθί”

[Αγγέλου ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ, Ελευθερία του 1944, εν Λυρικός Βίος , Γ΄, οι Φίλοι του Βιβλίου, 1947, σ. 328]. (περισσότερα…)

Η Κωνσταντίνα Ψωμά είναι βοηθός σκηνοθέτη στο μιούζικαλ «Sweeney Todd:

“ο δαιμόνιος κουρέας της Fleet Street» του θρυλικού Στίβεν Σόντχαϊμ είναι ένα εντυπωσιακό λυρικό θρίλερ με στοιχεία μαύρης κωμωδίας που εκτυλίσσεται στο βικτωριανό Λονδίνο. Το μιούζικαλ ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μουσική διεύθυνση και σκηνοθεσία του Γιώργου Πέτρου: η παράσταση που έκανε πρεμιέρα το 2017 στο Ηρώδειο αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές έρχεται στο θέατρο Ολύμπια, αυτή τη φορά με τη συμμετοχή της Συμφωνικής Ορχήστρας και της Χορωδίας Δήμου Αθηναίων.

Ο Μπέντζαμιν Μπάρκερ, ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης, οδηγείται στις φυλακές της Αυστραλίας, επειδή εναντιώθηκε στις ανήθικες προθέσεις του δικαστή Τέρπιν απέναντι στη σύζυγό του. Ο σπόρος της εκδίκησης φωλιάζει στην καρδιά του Μπάρκερ, ο οποίος θα επιστρέψει δεκαέξι χρόνια μετά την καταδίκη του στο Λονδίνο ως ο δαιμόνιος κουρέας Σουήνη Τοντ και με το ξυράφι του θα ξεδιψάσει την εκδικητική του μανία, έχοντας για βοηθό του την εξίσου πανούργα κυρία Λάβετ.

Ο αστικός μύθος του Σουήνη Τοντ θα ταξιδέψει από το Λονδίνο του 19ου αιώνα στην Αμερική των αρχών του ’70 και από τη θεατρική σκηνή του Μπρόντγουεϊ και το μιούζικαλ του Σόντχαϊμ (1979) στην κινηματογραφική μεταφορά του Τιμ Μπάρτον”

Το μιούζικαλ ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μουσική διεύθυνση και σκηνοθεσία του Γιώργου Πέτρου – η παράσταση που έκανε πρεμιέρα το 2017 στο Ηρώδειο αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές έρχεται αυτή τη φορά στο θέατρο Ολύμπια.

ΟΛΥΜΠΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ, Ακαδημίας 59

Παραστάσεις από Παρασκευή 17 Ιανουαρίου μέχρι Δευτέρα 27 Ιανουαρίου.

https://www.ticketplus.gr/event/stiven-sontchaim-souini-tont-o-daimonios-koureas-tis-fleet-street/ (περισσότερα…)

3η συνάντηση, 14 Ιανουαρίου 2025

Μαρία Γιουρούκου, Φιλόλογος-παλαιογράφος, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών.

Φιλολογικές διαδρομές και συνέργειες στην πορεία για την έκδοση χειρογράφων.

Βασιλική Κόκλα, Επίκουρη καθηγήτρια στο τμήμα Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης, Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής.

Επίκ. Καθηγήτρια στο τμήμα Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής

Σύγχρονη προσέγγιση στην μελέτη και συντήρηση ενός βυζαντινού χειρογράφου που περιέχει διακοσμητικά πρωτογράμματα και ολοσέλιδες μικρογραφίες (περισσότερα…)

Την Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου παρουσίασε η Ντόρα Μπακογιάννη το βιβλίο της μητέρας της, Μαρίκας Μητσοτάκη, «Συνταγές με …Ιστορία» στο κατάμεστο αμφιθέατρο «Μίκης Θεοδωράκης» του Δήμου Παπάγου Χολαργού.

Η πρόεδρος του ιδρύματος «Σύλβια Ιωάννου», κ. Άρτεμις Σκούταρη, προλόγισε το βιβλίο ξεκινώντας με την φράση:

“Εγώ είμαι τυχερή που δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να περπατάει”

Μια εισαγωγή με ιδιαίτερη βαρύτητα για τους ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες, που έμαθαν να ζουν με αυτές και αξιοποίησαν, παρ’ όλα αυτά, τα ταλέντα τους.

Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και η Μαρίκα Μητσοτάκη, η οποία, ενώ τα κινητικά προβλήματα την βρήκαν αργότερα, δεν το έβαλε κάτω, αγνόησε τις προειδοποιήσεις των γιατρών, έκανε τέσσερα παιδιά κόντρα σε όλες τις προβλέψεις και κράτησε τον ιστό της οικογένειας ζωντανό παρά τις δύσκολες καταστάσεις και συγκυρίες που κλήθηκε να αντιμετωπίσει.

Η προηγούμενη ημέρα της εκδήλωσης, η 3η Δεκεμβρίου, ήταν η “Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία“. Τόσο η Άρτεμις Σκούταρη, όσο και η Μαρίκα Μητσοτάκη αντιμετώπισαν μια ζωή με δυσκολίες, που όμως δεν τις έκαμψαν.

Η  Ντόρα Μπακογιάννη αναφέρθηκε με αγάπη και σεβασμό στη μητέρα της αλλά και στη δύσκολη καθημερινότητα των αναπήρων ανθρώπων.

Η Μαρίκα Μητσοτάκη χρησιμοποιούσε κάθε Κυριακή στις 2.00 μ.μ. το οικογενειακό τραπέζι για να φέρει κοντά την πολυάσχολη οικογένειά της και συζητηθούν όλα όσα απασχολούσαν και τους μικρούς και τους μεγάλους.

Οι συνταγές της ήταν οικογενειακή κληρονομιά ωστόσο ξεπέρασαν τα ελληνικά σύνορα με την επίσκεψη του πατέρα Μπους στο σπίτι στα Χανιά, όπου και αυτός και η σύζυγός του δοκίμασαν τα περίφημα ντολμαδάκια της Μαρίκας και το κρητικό λάδι. (περισσότερα…)

Ο Σύλλογος Αποφοίτων Γερμανικής Σχολής Αθηνών εύχεται

Καλή Χρονιά

ή όπως συνήθιζαν οι παλαιότεροι

Prosit Neujahr!

Διαλέξαμε μία από τις ιστορικές κάρτες που φιλοξενούνται στο blog των Μουσείων της Νυρεμβέργης με την υποσημείωση:

Und nochmals ein Prosit auf das neue Jahr. Der gutgelaunte Postillion erhebt sein Glas auf das Jahr 1901 und hält dem Betrachter eine Tasche voll guter Wünsche entgegen (auch die Absenderin ist zu entziffern: Fortuna).

Gesundes Neues Jahr uns allen!

Βασιλόπιτα ονομάζεται η πίτα που παρασκευάζεται σε ορισμένες χώρες από τους χριστιανούς παραμονές της Πρωτοχρονιάς και κόβεται (μοιράζεται) λίγο αφότου αλλάξει ο χρόνος. Σύμφωνα με την ορθόδοξη θρησκευτική παράδοση έχει τις ρίζες της στην Καισάρεια της Καππαδοκίας.

Οι Μικρασιάτες καθιέρωσαν την γλυκιά βασιλόπιτα, τη λεγόμενη «πολίτικη» ή «σμυρνέικη» Βασιλόπιτα η οποία παρασκευάζεται κυρίως από αλεύρι, αυγά, ζάχαρη και γάλα, παρασκευάζεται σε διάφορα μεγέθη και είδη αλλά συνήθως είναι φουσκωτή, αφράτη και γλυκιά. Έτσι συναντάται στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και σε άλλα μέρη όπου εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη και τη Μικρά Ασία. Σε άλλα μέρη επικρατούν άλλοι τρόποι παρασκευής με μπαχαρικά κ.α. Στη δυτική Μακεδονία συχνά η βασιλόπιτα είναι μια τυρόπιτα ή πρασόπιτα. Βασικό όμως κοινό γνώρισμα είναι ότι στο εσωτερικό όλων τοποθετείται νόμισμα, συνήθως κοινό όμως σε ορισμένες περιπτώσεις χρυσό (κωσταντινάτο) ή ασημένιο. Στην ελληνική επαρχία, ανάλογα με το έθιμο, τοποθετείται στο εσωτερικό της βασιλόπιτας μικρό κομμάτι άχυρου, κληματόβεργας ή ελιάς ή, σε κτηνοτροφικές περιοχές, ένα μικρό κομμάτι τυρί, για να φέρουν καλή τύχη στην παραγωγή. Σε άλλα μέρη, αντί αυτού κατασκευάζουν μικρό στεφάνι από κληματόβεργες που όποιος το βρει στα χωράφια θα είναι τυχερός στα σπαρτά, ή στην ελαιοπαραγωγή ή στο κρασί κλπ. Συχνά γράφεται πάνω στη βασιλόπιτα ο αριθμός του νέου έτους.

Βασιλόπιτα, κατά το Ελληνικό έθιμο, ονομάζεται η πίτα που παρασκευάζεται παραμονή της Πρωτοχρονιάς περιέχει ένα χρυσό φλουρί (νόμισμα) που σύμφωνα με την παράδοση θα φέρει καλή τύχη σε αυτόν που θα το βρει και κόβεται και μοιράζεται σε οικογενειακή συγκέντρωση αμέσως με τον ερχομό του νέου έτους συνήθως μετά από φαγοπότι. Γράφεται πάνω στη Βασιλόπιτα ο αριθμός του νέου έτους με σειρά αποφλοιωμένων αμυγδάλων σοκολάτα ή με ζάχαρη. Έτσι λίγο πριν πάει 24:00 ακριβώς τα μεσάνυχτα την ώρα που κοντεύει να γίνει η αλλαγή του έτους σβήνουν τα φώτα και μετρώντας αντίστροφα από το δέκα μέχρι το ένα και αμέσως μετά ξανανάβουν ευχόμενοι και αντευχόμενοι όλοι χρόνια πολλά και ευτυχισμένο το νέος έτος με το υπερθέαμα πυροτεχνημάτων στον ουρανό. Η Βασιλόπιτα μπαίνει πάνω στο τραπέζι όπου ο νοικοκύρης αφού την σταυρώσει με το μαχαίρι τρεις φορές λέει: Χρόνια Πολλά και του Χρόνου! και αρχίζει να την κόβει με πρώτο κομμάτι του Σπιτιού, Χριστού, της Παναγίας, του του Σπιτονοικοκύρη, της Σπιτονοικοκυράς, του Φτωχού, του Αγίου Βασιλείου και των άλλων παρισταμένων κατά τάξη συγγένειας και ηλικία με τελευταίο το κομμάτι του φτωχού ή πάλι του σπιτιού, χωρίς βέβαια να λησμονούνται τυχόν μετανάστες, ασθενείς και άλλα πρόσωπα της οικογένειας που για διάφορους λόγους δεν παρίστανται μαζί με το άνοιγμα λευκού οίνου (σαμπάνιας). Με τον ερχομό του νέου έτους γιορτάζουν: Ο Βασίλειος, η Βασιλεία, ο Βασιλικός, η Βασιλική κ.α. Το κόψιμο της Βασιλόπιτας γίνεται και τις άλλες μέρες του “Δωδεκαήμερου” των εορτών. Υπουργεία, υπηρεσίες, σχολεία, γραφεία και σύλλογοι μπορεί να κόβουν βασιλόπιτες μέχρι και τον μήνα Φεβρουάριο.

Δανειζόμαστε από το News247.gr ένα αφιλερωμα που παρουσιάζει την ιστορική πορεία που έχουν τα κάλαντα, από τη σύνδεσή τους με την ελληνική αρχαιότητα μέχρι τη βυζαντινή απαγόρευσή τους.

Τα κάλαντα είναι, ίσως, μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων γιατί εκτός του γεγονότος ότι αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι των εορτών των Χριστουγέννων είναι το έθιμο που αφορά, όσο κανένα άλλο, τα παιδιά.

Γιατί όπως και να το κάνουμε Χριστούγεννα χωρίς κάλαντα δεν γίνονται.

Τι είναι τα κάλαντα;

Οι λαογράφοι κάνουν λόγο για εθιμικά τραγούδια του λαού που ψάλλονται από μικρά παιδιά και από ώριμους άνδρες τα Χριστούγεννα, τη Πρωτοχρονιά και τα Θεοφάνια. Οι καλαντιστές τριγυρνούν είτε κατά μόνας είτε σε ομάδες και επισκέπτονται οικίες, καταστήματα, δημόσιους χώρους κλπ με τη συνοδεία του πατροπαράδοτου σιδερένιου τριγώνου αλλά ενίοτε και άλλων μουσικών οργάνων.

Τα κάλαντα ξεκινούν κυρίως με χαιρετισμό στη συνέχεια αναγγέλλουν τη μεγάλη χριστιανική εορτή που φθάνει και καταλήγουν σε ευχές. Χαρακτηριστική είναι η γλώσσα στην οποία ψάλλονται, που είναι καθαρεύουσα, αποδεικνύοντας την άμεση σύνδεσή του με τους Βυζαντινούς χρόνους και τις Καλένδες του Ιανουαρίου που γιορτάζονταν με ιδιαίτερη λαμπρότητα.

Οι στοίχοι από τα τραγούδια των καλάντων εξιστορούν μυθοποιημένα τα ιστορικά γεγονότα, αναφέρονται σε μια σειρά εθίμων και δοξασιών του λαού, όπως τα περί καλικατζάρων και άλλα. Οι καλαντιστές με αυτό τον τρόπο εύχονται υγεία, χαρά, καλή σοδειά, και το σπίτι να ΄ναι στέρεο και γερό, για να στεγάζει την ευτυχία και την προκοπή των κατοικούντων.

Δείτε όλο το άρθρο που δημοσιεύτηκε το 2015…

Οι στίχοι του αποδίδονται στον Robert Burns, τον εθνικό ποιητή της Σκωτίας, όμως ο συνθέτης δεν είναι γνωστός και στις αγγλόφωνες χώρες αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι των Φεστιβάλ της Πρωτοχρονιάς. Ο ποιητής αποκάλυψε ότι συγκέντρωσε τους στίχους ακούγοντας σε κάποιο από τα ταξίδια του έναν γέρο, ο οποίος ισχυριζόταν ότι οι στίχοι αυτοί έρχονταν από πολύ παλιά και ήσαν οι πρώτοι που γράφτηκαν ή ακούστηκαν ποτέ.

Ωστόσο, μια παλαιότερη μπαλάντα του Τζέιμς Γουάτσον, με το όνομα «Old Long Syne», χρονολογείται από το 1711 και η χρήση της φράσης του τίτλου μπορεί να βρεθεί σε ποιήματα ήδη από τον 17ο αιώνα, συγκεκριμένα έργα των Robert Ayton και Allan Ramsay.

Θα συμπληρώσουμε ότι ο Ludwig van Beethoven συμπεριέλαβε μία διασκευή του ‘Auld Lang Syne’ μέσα στα “Twelve Scottish Folksongs”, WoO 156, (No 11, “Auld Lang Syne”).

https://www.youtube.com/watch?v=1gIUMBW-iK4

Τι όμως σημαίνει “Auld Lang Syne”;

Η πιο ακριβής ερμηνεία σε απλά αγγλικά είναι “Old long since’, ή ‘For the sake of old times’, δηλαδή “για χάρη των παλιών καιρών” και αναφέρεται σε δύο φίλους, που συνδέονται με φιλία πολλών χρόνων και ζουν ο ένας μακριά από τον άλλον, και που συναντιούνται για να πιούν ένα-δυο ποτά και να θυμηθούν τα παλιά. (περισσότερα…)

Ποιά είναι η ιστορία του τραγουδιού “Ω! Έλατο!”;

Οι σύγχρονοι στίχοι γράφτηκαν το 1824 από τον οργανίστα, δάσκαλο και συνθέτη της Λειψίας Ernst Anschütz.

Το Tannenbaum είναι ένα έλατο. Οι στίχοι στην πραγματικότητα δεν αναφέρονται στα Χριστούγεννα, ούτε περιγράφουν ένα στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αντίθετα, αναφέρονται στα αειθαλή φύλλα του ελάτου ως σύμβολο σταθερότητας και πίστης

Ο Anschütz στήριξε το κείμενό του σε ένα λαϊκό τραγούδι της Σιλεσίας του 16ου αιώνα του Melchior Franck :

“Ach Tannenbaum “

Το 1819 ο August Zarnack έγραψε ένα τραγικό ερωτικό τραγούδι εμπνευσμένο από αυτό το λαϊκό τραγούδι, συγκρίνοντας το αειθαλές, «πιστό» έλατο με έναν άπιστο έρωτα.

Το δημοτικό τραγούδι συνδέθηκε πρώτη φορά με τα Χριστούγεννα όταν ο Anschütz, πρόσθεσε δύο δικούς του στίχους.

Το έθιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρου εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα και το τραγούδι ξεκίνησε να θεωρείται χριστουγεννιάτικο.

Η εκδοχή του Anschütz εξακολουθούσε να έχει το treu (αληθινό, πιστό) ως επίθετο που περιγράφει τα φύλλα του ελάτου (βελόνες), θυμίζοντας την σύγκριση με την άπιστη κοπέλα του δημοτικού τραγουδιού. Αυτό άλλαξε σε grün (πράσινο) κάποια στιγμή στον 20ο αιώνα, αφού το τραγούδι είχε συνδεθεί πια με τα Χριστούγεννα.

https://en.wikipedia.org/wiki/O_Tannenbaum

Το χριστουγεννιάτικο τραγούδι “Stille Nacht” εκτελέστηκε για πρώτη φορά την Παραμονή των Χριστουγέννων του 1818 στην Nikolauskirche στον ενοριακό ναό του Oberndorf, ένα χωριό της Αυστριακής Αυτοκρατορίας στον ποταμό Salzach της σημερινής Αυστρίας.

Ένας νέος Καθολικός ιερέας, ο πατέρας Joseph Mohr, είχε έρθει στο Oberndorf τον προηγούμενο χρόνο. Το 1816, ένα χρόνο μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους (1803-1815), έγραψε το ποίημα “Stille Nacht” στο Mariapfarr, το χωριό του πατέρα του στο Salzburg Lungau, όπου ο Joseph είχε εργαστεί ως βοηθός ιερέας.

Την μελωδία συνέθεσε ο Franz Xaver Gruber, δάσκαλος, ο οποίος έπαιζε εκκλησιαστικό όργανο στο γειτονικό χωριό Arnsdorf, το σημερινό Lamprechtshausen και την Παραμονή των Χριστουγέννων του 1818 έφερε τους στίχους στον Gruber και του ζήτησε να συνθέσει την μελωδία με συνοδεία κιθάρας για τις ανάγκες της λειτουργίας της ημέρας εκείνης, επειδή η υπερχείλιση του ποταμού είχε καταστρέψει το εκκλησιαστικό όργανο. Είναι άγνωστο τι ενέπνευσε τον Mohr να γράψει τους στίχους ή τον ώθησε να δημιουργήσει τα νέα κάλαντα. (περισσότερα…)

Η Πρεσβεία της Γερμανίας μας εύχεται “Καλά Χριστούγεννα” με την Χριστουγεννιάτικη Κάρτα, της 9-χρονης Μελίνας Ψυχογιού, που κέρδισε το πρώτο βραβείο στον Διαγωνισμό Ζωγραφικής της εφετινής χρονιάς.

Ο Κίτσος Λούης απαριθμεί τα γεγονότα της χρονιάς όπως ο ίδιος και η οικογένειά του τα έζησε, μία συνήθεια που κρατάει τα τελευταία χρόνια.

Dear family, dear friends,

I’m writing this on my brand-new laptop running the latest macOS, meaning that, in contrast to previous years, I have high hopes that I’ll be able to send this circular to you without spending 2-3 days trying to find what’s so wrong with my mailing list. Well, be that as it may, here is the brief history of the “Cretan” Louis family during the last 12 months. (περισσότερα…)

Ο Σύλλογός μας, επιθυμώντας να στηρίξει τους αποφοίτους στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία, εγκαινίασε τον Μάιο του 2012 έναν κύκλο θεματικών ενημερωτικών συναντήσεων.

Στο πλαίσιο των συναντήσεων αυτών δίνεται η ευκαιρία στους αποφοίτους να έρθουν σε επαφή και να συζητήσουν με διακεκριμένους επαγγελματίες πάνω σε τομείς που άπτονται της εξειδίκευσης και των ενδιαφερόντων τους, και μάλιστα σε ένα περιβάλλον πολύ πιο χαλαρό από αυτό ενός επίσημου δείπνου. Προκειμένου να διεξαχθεί μία ουσιαστική συζήτηση, οι θέσεις είναι περιορισμένες (10-15 άτομα), ενώ τηρείται αυστηρά σειρά προτεραιότητας.

Οι δύο πρώτες συναντήσεις, που πραγματοποιήθηκαν στις αρχές Μαΐου και Ιουνίου 2012, αντίστοιχα, σημείωσαν μεγάλη επιτυχία.

Επικοινωνήστε μαζί μας για να προτείνετε θεματικές συναντήσεις σε τομείς που σας ενδιαφέρουν!

Ο Κώστας Παπαηλιού, που εξελέγη τον Αύγουστο του 2024, Πρόεδρος στο CIGRE (Διεθνές Συμβούλιο για τα Μεγάλα Ηλεκτρικά Συστήματα)  διαδεχόμενος τον Μισέλ Ογκονέτ, έδωσε μία συνέντευξη στον Κώστα Βουρνά, στο ηλεκτρονικό περιοδικό “Πυλώνες”, η οποία, μάλιστα, δημοσιεύει και μία φωτογραφία της τάξης του στην Γερμανική Σχολή.

Η εκλογή σας ως Προέδρου της διεθνούς CIGRE είναι μια μεγάλη επιτυχία σε μια ήδη λαμπρή σταδιοδρομία. Θερμά συγχαρητήρια εκ μέρους των Πυλώνων και πολλές ευχές για μια επιτυχημένη θητεία.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ και ιδιαίτερα την Ελληνική Επιτροπή CIGRE η οποία από την αρχή στήριξε αυτή μου την προσπάθεια.

Θα θέλαμε να μας πάτε πίσω στην αρχή, στα πρώτα χρόνια, στο Σχολείο και στις σπουδές σας.

Είχα την καλή τύχη η αδελφή του πατέρα μου να είναι δασκάλα και καθώς η ίδια δεν είχε παιδιά, είχε αναλάβει την εκπαίδευση μου στο 75o Δημοτικό Σχολείο στην Πλάκα όπου υπηρετούσε. Και παρόλο που η ίδια ήταν στην Κατοχή στην Αντίσταση και ήταν καταζητούμενη από τους Γερμανούς, οι γονείς μου με έστειλαν στη Γερμανική Σχολή Αθηνών που θεωρείτο καλό σχολείο, όπως πράγματι και ήταν. Και αυτό ήταν και το εφαλτήριο για τις σπουδές μου στη Γερμανία.

Στην τελευταία τάξη του (εξατάξιου) Γυμνασίου (κάτω σειρά, τρίτος από αριστερά)

(περισσότερα…)

Η Άννα Φιλίνη προσκαλεί στα εγκαίνια της έκθεσης “ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ” στο Μουσείο Τσιτσάνη στα Τρίκαλα,  την Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2024, ώρα 19.00 και μας ενημερώνει:

Μου έγινε πρόταση από τον επιμελητή της έκθεσης  Χριστόφορο Μαρίνο να συμμετέχω  μαζί με άλλους καλλιτέχνες σε αυτή τη σημαντική έκθεση για το Ρεμπέτικο στα Τρίκαλα και δέχτηκα με μεγάλη χαρά. Πριν αρκετά χρόνια είχα εκθέσει σε κεντρικό χώρο του Δήμου Ερμούπολης στη Σύρο ένα αφιέρωμα στον μεγάλο πρωτοπόρο μουσικό λαϊκό καλλιτέχνη των κατατρεγμένων όπου γης, τον Μάρκο Βαμβακάρη. Τώρα , η πρόσκληση συμμετοχής σε έκθεση στα Τρίκαλα για το Ρεμπέτικο είναι μια νέα σπουδαία πρόκληση για δημιουργία που επικεντρώνεται στον Τσιτσάνη, αυτόν τον κορυφαίο  καλλιτέχνη του ρεμπέτικου λαϊκού τραγουδιού που γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας και σημάδεψε με τη μουσική του ιδιαίτερα τα χρόνια της Κατοχής, την Αντίσταση και τον Εμφύλιο και όλη τη μεταπολεμική περίοδο στην πατρίδα μας μέχρι τον θάνατό του.

Έφτιαξα ένα τρίπτυχο μέσα στο οποίο θέλησα να επικεντρωθώ στο σπουδαίο έργο του Τσιτσάνη που είναι η Συννεφιασμένη Κυριακή και  σε όλη την περίοδο της  δημιουργίας του-σφραγισμένη από τη ζωή του στη Θεσσαλονίκη στη δεκαετία του ΄40- με Κατοχή, Αντίσταση , Εμφύλιο. Η ματωμένη «Συννεφιασμένη Κυριακή» (κέντρο),  το «Χωρίσαμε ένα δειλινό» (αριστερά) και «Ο Τραυματίας» (δεξιά) ,βγαίνουν μέσα στις εικόνες μου από τις ιστορίες και το μπουζούκι του Τσιτσάνη και από τις φωνές της Μαρίκας Νίνου, της Σωτηρίας Μπέλλου και του Τσαουσάκη. Η Θεσσαλονίκη, με το συννεφιασμένο ουρανό της τα χαράματα εκείνης της Κυριακής και το μαγευτικό ρυθμό των κτιρίων της πόλης στο Μεσοπόλεμο, δίνουν τη μουσική, τα εννέα όγδοα και την τελική λύτρωση.

Άννα Φιλίνη (περισσότερα…)

Ο Τάσος Καβαδέλλας άφησε τα Wandertage της ξηράς και βρέθηκε στην θάλασσα:

Γρήγορη πτήση. Με ακρίβεια. Με φτερούγες μαχαίρια.

Φτερά σταθερά, κόβουν τον αέρα, τον ιππεύουν, τον χαλιναγωγούν προς ίδιον όφελος.

Είναι χρόνια τώρα που οι γλάροι έχουν δώσει την θέση τους σε άλλα θαλασσοπούλια.

Με μπεζ, στικτό φτέρωμα. Αρκετά μεγαλύτερα από τους γλάρους που υποκατέστησαν.

Πολλές φορές πετάνε σε μικρές ομάδες μαζί.

Ο μαϊστρος, ο βορειοδυτικός αέρας, καλά κρατεί. Σηκώθηκε αναπάντεχα στις πέντε το απόγευμα.

Καινούργια καμώματα ενός νεωτερικού καιρού κλιματικής αλλαγής.

Τώρα είναι τέσσερα μποφόρ σύμφωνα με τους αφρούς. Πρέπει όμως να είναι πεντάρι τουλάχιστον. Θα φανεί αργότερα.

Κοιτάω στα πεντακόσια μέτρα μέσα : Έχει κύμα. Αφροί.

Το πρώτο θαλασσοπούλι, με φτερά ακίνητα, απλωμένα, γλιστράει στον αέρα ακολουθώντας το αυλάκι μπροστά από κύμα.

Για κάποια μέτρα. Ορθώνεται μετά και με την φόρα που έχει, καταφέρνει την αέρινη ανηφόρα μπροστά από το ερχόμενο κύμα.

Ίσα που υψώνεται πάνω από τους αφρούς. Την στιγμή αυτή, “πιάνει” τον αέρα πάνω από την κορυφή του νερού.

Πάντα χωρίς φτερούγισμα, ο μαϊστρος σηκώνει το πουλί αρκετά ψηλά και το στρέφει στην κατεύθυνσή του.

Το θαλασσοπούλι έχει “ψάξει” μέτρα κύματος, μέτρα αφρού.

Μετά γυρίζει να συνεχίσει τον έλεγχο στο επόμενο κύμα.

Με ελάχιστη προσπάθεια.

Τουλάχιστον έτσι φαίνεται.

Ακολουθούν άλλα θαλασσοπούλια της ομάδας.

Επαναλαμβάνουν την άσκηση αυτή ακριβείας.

Καλό καλοκαίρι 2025 από την γαλάζια θάλασσα.

Τάσος Κ  

Περίπου 3 ώρες βόλτα.

Ελάτε να αποχαιρετήσουμε το 2024 !

Εκκίνηση 10:50

Συμμετοχές στο tasoskavadellas@gmail.com

με φιλικούς χαιρετισμούς

πεζοπόροι της DSA

O Νίκος Αθηναίος γεννήθηκε στο Χαρτούμ του Σουδάν to 1946, μεγάλωσε στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1964. Άρχισε να ασχολείται συστηματικά με τη μουσική και σπούδασε πιάνο, σύνθεση και διεύθυνση ορχήστρας στο Ωδείο Αθηνών και ακολούθως στην Ανώτατη Μουσική Σχολή της Ρηνανίας (Κολωνία) και στο Ινστιτούτο Robert Schumann στο Ντίσελντορφ.

Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του σαν βοηθός αρχιμουσικού στην όπερα του Μάνχαϊμ, και διηύθυνε όπερες ως μόνιμος ή προσκεκλημένοςαρχιμουσικός όπερας σε μερικά από τα σημαντικότερα θέατρα της Γερμανίας (Φρανκφούρτη, Ντάρμσταντ, Ουλμ, Σανκτ Γκάλλεν της Ελβετίας κ.α.). Το 1990 ονομάστηκε Γενικός Μουσικός Διευθυντής της Φρανκφούρτης του Όντερ, της οποίας την ορχήστρα ανέδειξε μέσα σε ελάχιστο χρόνο σε πρώτο συμφωνικό σύνολο του Βραδεμβούργου με αποτέλεσμα τη μετονομασία της ορχήστρας σε Βραδεμβούργια Κρατική Ορχήστρα, η οποία στη δεκαετία της διεύθυνσής του, μέχρι το έτος 2000 περιόδευσε σε πολλά από τα σημαντικά μουσικά κέντρα και διάσημες αίθουσες της Ευρώπης και με την οποία ηχογράφησε μια μεγάλη σειρά CD με έργα κυρίως γερμανών συνθετών, αποσπώντας σημαντικά διεθνή βραβεία, εγκωμιαστικές κριτικές και διεθνή αναγνώριση. Ως προσκεκλημένος μαέστρος διηύθυνε κορυφαίες ευρωπαϊκές ορχήστρες όπως η Philharmonia Orchestra και η Royal Philharmonic Orchestra του Λονδίνου, η English Chamber Orchestra, η Συμφωνική Ορχήστρα του Αμβούργου, η Συμφωνική Ορχήστρα του Μονάχου κ.α., και επανειλημμένα όλες τις σημαντικές ελληνικές ορχήστρες (Κ.Ο.Α., Κ.Ο.Θ., Ε.Ρ.Τ., Καμεράτα Αθηνών, Σ.Ο.Δ.Θ., Ορχήστρα Πατρών).

Από το Μάιο του 2000 έως τον Απρίλιο του 2010 ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, όπου διηύθυνε τις περισσότερες παραγωγές και παραστάσεις όπερας αλλά και συναυλίες με έργα συμφωνικής – χορωδιακής μουσικής και από το καλοκαίρι του 2013 είναι Διευθυντής του Ωδείου Αθηνών. Είναι αφιερωμένος κυρίως στη σύνθεση και παράλληλα εμφανίζεται ως προσκεκλημένος μαέστρος στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Ένα πιστοποιητικό της Γιολάντας Μαλασπίνα έλαβε ο Σύλλογος Αποφοίτων που αναφέρει την Γερμανική Σχολή Αθηνών. Η Γιολάντα Μαλασπίνα εμφανίζεται στα μαθητολόγια της Σχολής πρώτη φορά την χρονιά 1935-36 στην Α’  Γυμνασίου και φοίτησε σε όλες τις τάξεις μέχρι την αποφοίτησή της το 1941 από την ΣΤ’ Γυμνασίου. Στο πιστοποιητικό αναφέρεται ότι η “Ιολάντα” ενεγράφη στην Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών στις 15.3.1942 για το Πανεπιστημιακό Έτος 1941-42. Το πιστοποιητικό υπογράφει ο Μιχαήλ Δένδιας, πρύτανης του ΕΚΠΑ και μετέπειτα υπουργός βιομηχανίας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Στυλιανού Μαυρομιχάλη (1963).

Όπως αναφέρεται στην wikipedia, ο πατέρας της, Σπυρίδων Μαλασπίνας (Σαντορίνη 1890 – 11 Ιουνίου 1983) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός γεννήθηκε στη Σαντορίνη και ήταν γιος του πολιτικού Αλέξανδρου Μαλασπίνα. Καταγόταν από παλιά οικογένεια της Σαντορίνης και παππούς του ήταν ο Σπυρίδων Μαλασπίνας. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1914 διορίστηκε σύμβουλος στρατιωτικής δικαιοσύνης και το 1929 αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του πλοιάρχου. Το 1936 εξελέγη βουλευτής Κυκλάδων.

Είχε πλούσια κοινωνική δράση και διετέλεσε αντιπρόεδρος του ΠΙΚΠΑ και του Ερυθρού Σταυρού (από το 1977 ως το θάνατό του). Στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Γεωργακόπουλου (1958) διορίστηκε υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας. Ήταν παντρεμένος και είχε αποκτήσει παιδιά, τη Γιόλα (σύζυγο του Frank Wear) και τον Αλέξανδρο (Alex), επιχειρηματία, στελέχους και αντιπροέδρου της Coca Cola στις ΗΠΑ.

Πέθανε στις 11 Ιουνίου 1983 και κηδεύτηκε στις 14 Ιουνίου από τον ιερό ναό των Αγίων Θεοδώρων του Πρώτου Νεκροταφείου Αθηνών.

Ο Νίκος Αποστολίδης κάθισε στα θρανία της Αραχώβης στα χρόνια του Πολέμου. Γεννήθηκε στις 11.12.1926, συμπλήρωσε 98 συναρπαστικά χρόνια ζωής, κέρασε συγγενείς και φίλους, ανήμερα των γενεθλίων του, έσβησε κεράκια και αφηγήθηκε ιστορίες.

Πρωτοεμφανίστηκε στα Μαθητολόγια το έτος 1938-39 στην Α’ Γυμνασίου  και το 1945 φοίτησε στη Σχολή Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ (Τμήμα Μηχανικών Μεταλλείων-Μεταλλουργών), από την οποία πήρε το δίπλωμα το 1953, αφού ενδιάμεσα υπηρέτησε στο στρατό (1948-1951). Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Colorado School of Mines, USA (1953 – 1955) και στη συνέχεια εργάσθηκε για ένα διάστημα ως μηχανικός μεταλλείων στις ΗΠΑ (1955-1956). Από το 1984 έως το 1994 δίδαξε ως καθηγητής στη Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων – Μεταλλουργών του ΕΜΠ, της οποίας διετέλεσε και πρόεδρος.

Ανάμεσα στα πιάτα του γεύματος, που διήρκεσε τρεις ολόκληρες ώρες, η διήγηση επικεντρώθηκε στα χρόνια αμέσως μετά τον Πόλεμο:

Το 1945 μπήκα στο Πολυτεχνείο και πριν ολοκληρώσω τις σπουδές μου, το 1947 εξεδόθη διαταγή, που απαιτούσε όλοι η φοιτητές να καταταγούν στον στρατό. Βλέπετε, ο Εμφύλιος ήταν σε πλήρη εξέλιξη και η τότε κυβέρνσηση θεώρησε ότι στην “μάχη” αυτήν έπρεπε να πάρουν μέρος όλοι. Οι νεοσύλλεκτοι τότε ρωτήθηκαν αν γνωρίζουν αγγλικά. Δήλωσαν κάμποσοι, και οι 50 πρώτοι θα επιλέγονταν ως μεταφραστές. Ανάμεσα σε όλα αυτά τα παιδια ήταν και ο μετέπειτα σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας, Μίνως Βολανάκης, ο μετέπειτα σκηνογράφος και ενδυματολόγος, Νίκος Γεωργιάδης και πολλοί άλλοι. Ο λόγος της επιλογής αγγλομαθών ήταν βεβαίως η αναγκαία μετάφραση και συνεννόηση με Άγγλους. που στελέχωναν τις διάφορες μονάδες του στρατού στην μάχη με τις αντάρτικες δυνάμεις.

(περισσότερα…)