Η Έλλη Αγαλλίδου (*) γεννήθηκε το 1914 στην Αθήνα και ήταν το πρώτο παιδί του Ιωάννη Αγαλλίδη και της Μαρίας-Εντίθ Ζάννου. Στα Μαθητολόγια αναφέρεται ως γεννηθείσα το 1913 και πρωτοεμφανίζεται το έτος 1926-27 στην Γ’ τάξη του Ελληνικού Σχολείου και παραμένει έως την αποφοίτησή της το έτος 1930-31 στην Στ’  Γυμνασίου.

Αποφοίτησε με πτυχίο Φυσικής από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1934 και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Εργαστήριο Φυσικής Χημείας του Πανεπιστημίου του Μονάχου, τότε υπό τη διεύθυνση του Heinrich Otto Wieland. Εκεί γνώρισε τον Georg-Maria Schwab, τον μελλοντικό σύζυγό της, ο οποίος της πρότεινε να εξετάσει το παραϋδρογόνο και επέβλεψε την πειραματική της εργασία.

Στον Schwab είχε απαγορευτεί να διδάσκει στη ναζιστική Γερμανία λόγω της εβραϊκής καταγωγής του και υπό τον φόβο της δίωξης, αποφάσισε το 1930 να μεταναστεύσει στην πατρίδα της Έλλης, την Ελλάδα και παντρεύτηκαν την ίδια χρονιά στην Αθήνα.

Η Elly Schwab-Agallidis κατάφερε να βρει δουλειά και για τους δύο στο χημικό εργαστήριο του Ινστιτούτου Χημείας και Γεωργίας Κανελλόπουλου , όπου το ζευγάρι συνεργάστηκε σε διάφορα θέματα φυσικοχημικής έρευνας για τα επόμενα δέκα χρόνια (1939–1949). Μεταξύ αυτών των θεμάτων η Schwab-Agallidis συνέχισε την εργασία της για τις ιδιότητες του παραϋδρογόνου, για την οποία πήρε το διδακτορικό της από το Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1939 και δημοσίευσε πολλαπλές σχετικές εργασίες στα ακόλουθα χρόνια. Την ίδια περίοδο έδωσε επίσης διαλέξεις για τη Φυσικοχημεία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Μετά από μια δύσκολη περίοδο για το ζευγάρι κατά τη διάρκεια της κατοχής του Άξονα στην Ελλάδα και την επανέναρξη των ερευνών τους μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, οι δύο επιστήμονες επέστρεψαν τελικά στη Δυτική Γερμανία όταν στον Schwab προσφέρθηκε ο καθηγητής Φυσικής Χημείας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου το 1951.

Έκανε 4 παιδιά :τους Karl, Andreas Josef, Maria Edith και Johanna Monika και πέθανε στο Έσσεν σε ηλικία 92 ετών το 2006.

(*) Επειδή έκανε διεθνή επιστημονική καριέρα και αναφέρεται ως Elly Agalidis-Schwab πολύ συχνά αναφέρεται και ως Αγαλλίδη. (περισσότερα…)

Γεννημένος το 1909 στην Προύσα, όπου έμεινε μέχρι την Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, ήρθε σαν πρόσφυγας στην Θεσσαλονίκη όπου τέλειωσε το σχολείο και την Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου. Μεταπτυχιακά έκανε στο Αμβούργο με αντικείμενο την Αρχαία Ιστορία και την Επιγραφολογία.

Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προσχώρησε στο ΕΑΜ και μετά τη λήξη του Εμφυλίου εξορίστηκε στον Αγιο Ευστράτιο.

Το 1956, όταν επαναλειτούργησαν μετά από δωδεκαετή διακοπή οι Γερμανικές Σχολές Θεσσαλονίκης και Αθήνας διορίστηκε στην ΓΣΑ και σχεδόν αμέσως ανέλαβε και την διεύθυνση της μέχρι την συνταξιοδότησή του το 1982. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1968, όταν εγκαινιάστηκαν οι εγκαταστάσεις της Σχολής στο Μαρούσι είχε μόλις «απολυθεί» από την χούντα λόγω πολιτικών φρονημάτων, αλλά επανήλθε γρήγορα κατόπιν πιέσεων της γερμανικής κυβέρνησης.

Από τις πρώτες μέρες στη Σχολή και λόγω της «ειδικής» της αποστολής «ως τόπου διεθνών συναντήσεων» (Begegnungsschule) και για 25 συνεχή χρόνια συντόνιζε τις επαφές των Ελλήνων μαθητών με συνομήλικους Γερμανούς.

“Πολυγραφότατος, με πλήθος βιβλίων ιστορικών, φιλοσοφικών, αντιστασιακών και με συμμετοχή σε πολλά διεθνή συνέδρια παρέμεινε δραστήριος μέχρι το τέλος της ζωής του.” Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Ιούλιο το 1997, ένα μήνα πριν το θάνατό του (27 Αυγούστου), είχε ετοιμάσει την εισήγησή του για τις «Δελφικές Γιορτές», που τελικά εκφώνησε η κόρη του Άννα, απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής, όπως άλλωστε και ο γιός του Σταύρος.

Το 1991 κυκλοφόρησε το έργο του “ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ και ΑΠΟΛΟΓΙΑ, από του φοβερού βήματος…”, ενώ το 2009 ο Heinz Richter του αφιέρωσε ένα κεφάλαιο στο βιβλίο του “Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και οι συνέπειές της”.

Το 1977 παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Ο.Δ. της Γερμανίας με τον «Σταυρό της Τιμής» για την εν γένει προσφορά του στην ελληνογερμανική προσέγγιση.

Το χειρόγραφο της ομιλίας για τα 100 χρόνια…

Ο Βασίλης Μαυρίδης με τον Γεώργιο Δημητράκο το 1982:

Ο Γεράσιμος Μονοκρούσος για τον Γεώργιο Δημητράκο…

Ο Γιώργος Δεπάστας γεννήθηκε στις 23/04/1945 στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή το 1963. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και από το 1974 έως το 1990 εργάστηκε ως ειδικευόμενος ιατρός στο Ινστιτούτο Ιατροδικαστικής. Το 1991 εγκατέλειψε την Ιατρική και επέστρεψε στην Αθήνα. Έκτοτε ασχολείται αποκλειστικά με τη λογοτεχνική και θεατρική μετάφραση αγγλικών και γερμανικών κειμένων. Δίδαξε στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης Λογοτεχνίας μέχρι το 2011, όταν αυτό έπαψε να λειτουργεί. Από το 2000 έως το 2006 εργάστηκε ως δραματουργός και καλλιτεχνικός συνεργάτης στο πρωτοποριακό «Θέατρο του Νότου», και κατόπιν στο Εθνικό Θέατρο.

Έχει μεταφράσει έργα των Goethe, Schiller, Kleist, Lessing, Schnitzler, Horvath, Mann, Musil, Rilke, Stifter, Kaiser, Sternheim, Shakespeare, Yeats, Durrel και πολλών σύγχρονων Γερμανών και Βρετανών θεατρικών συγγραφέων. Το 2004 τιμήθηκε με το Ελληνογερμανικό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης για την ελληνική μετάφραση του θεατρικού έργου «Ο θάνατος του Δαντόν» του Georg Büchner (Εκδόσεις Νεφέλη 2003). To 2008 τιμήθηκε με το Βραβείο Λογοτεχνίας για την μετάφραση του έργου «Απληστία» της Elfriede Jelinek και το 2010 του απονεμήθηκε το Βραβείο Θεατρικής Μετάφρασης «Μάριος Πλωρίτης» για τη μετάφραση του έργου «Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι» του Marius von Mayenburg.

Η Βερένα Έστερ Χούμπερ-Ντάισον (Verena Esther Huber-Dyson, 6 Μαΐου 1923 – 12 Μαρτίου 2016) ήταν Ελβετίδα-Αμερικανίδα μαθηματικός, γνωστή για το έργο της στην θεωρία ομάδων και την τυπική λογική. Έχει περιγραφεί ως “λαμπρή μαθηματικός”, και έκανε έρευνα για τη διασύνδεση μεταξύ άλγεβρας και λογικής, με έμφαση στη μη-αποφασισιμότητα στην θεωρία ομάδων. Την χρονιά του θανάτου της ήταν ομότιμη καθηγήτρια της σχολής στο τμήμα φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Κάλγκαρι, Αλμπέρτα.

Η Χούμπερ-Ντάισον γεννήθηκε ως Βερίνα Έστερ Χούμπερ στην Νάπολη, της Ιταλίας, στις 6 Μαΐου του 1923. Οι γονείς της, Καρλ Χούμπερ (1893-1946) και Μπέρθυ Ρίφελ (1899-1945), υπήκοοι της Ελβετίας οι οποίοι ανέθρεψαν τη Βερίνα και την αδερφή της Αδελαΐδα (“Χάιντι”, 1925-1987) στην Αθήνα, όπου τα κορίτσια παρακολούθησαν τη Γερμανική Σχολή Αθηνών, μέχρι την αναγκαστική επιστροφή τους στην Ελβετία το 1940 λόγω του πολέμου.

Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται το έτος 1929-30 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή της το 1940 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Στα μαθητολόγια υπάρχει κενό στην φοίτησή της μετά το 1935, όμως στις “Αναμνήσεις” του Ευγένιου Σαντορίνη αναφέρεται ρητά ότι μόνον οι δυό τους παρακολούθησαν ανελλιπώς όλα τα χρόνια από το 1929 έως το 1940.

Αντίστοιχα η Χάιντι εμφανίζεται τος έτος 1931-32 στην Α’ Δημοτικού, δύο αργότερα από την αδελφή της, παραμένει στην Γερμανική και προφανώς πριν ολοκληρώσει την φοίτησή της φεύγει για την Ελβετία. (περισσότερα…)

Ο Θεμιστοκλής Herbert (Ερβέρθος) Πάνος γεννήθηκε στις 29.4.1923 στο Μόναχο. Πατέρας του ήταν ο Δημήτριος Θ. Πάνου και μητέρα του η Alice Laich από το Kreefeld της Γερμανίας. Μεγάλωσε στο Αμβούργο και ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία περίπου 10 ετών.

Στα Μαθητολόγια εμφανίζεται το έτος 1935-36 στην Β’ Γυμνασίου και παραμένει έως την αποφοίτησή του το έτος 1939-40 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Πήδηξε μία τάξη και βρέθηκε στην ίδια τάξη με την Λίλιαν Ζάννου (μετέπειτα Βασιλειάδου), αλλά νυμφεύτηκε την αδελφή της, Ιωάννα Μαρία Ζάννου.

Η Μαρία Ζενέτου-Κομνηνού γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 18 Οκτωβρίου 1925. Πατέρας της ήταν ο Χαρίλαος Ζενέτος, γνωστός κοσμηματοπώλης των Αθηνών και αδελφός της ο γνωστός πολεοδόμος – αρχιτέκτων Τάκης Ζενέτος, μαθητής και αυτός της Σχολής.

Στα μαθητολόγια εμφανίζεται δύο φορές. Την χρονιά 1929-30 ατην Α’  Δημοτικού και την χρονιά 1935-36 στην Α’  Γυμνασίου και εικάζουμε ότι λόγω απώλειας των μαθητολογίων παρουσιάζεται το κενό αυτό.

Παρακολουθώντας τη Γερμανική Σχολή Αθηνών και την Αγγλική Σχολή Χιλλ, ολοκληρώνει τη βασική της εκπαίδευση στο Αρσάκειο Αθηνών. Με τη λήξη του πολέμου, μπαίνει στο Πανεπιστήμιο Σορβόννης στη Γαλλία και σπουδάζει Ψυχολογία του Παιδιού, κατά την προσχολική ηλικία, καθώς και Καλές τέχνες στην Ecole des Beaux Arts. Διακρίνεται από τη μεγάλη αγάπη της για τα παιδιά.

Από το γάμο της με τον Γιάννη Κομνηνό αποκτά 3 παιδιά, την Ιωάννα, την Χάρις και τον Διομήδη. Ο τελευταίος, σε ηλικία 17 ετών, δολοφονείται εν ψυχρώ, κατά τη διάρκεια των γεγονότων του Πολυτεχνείου, στις 16 Νοεμβρίου 1973. Αστυφύλακας της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, τον πυροβόλησε με ευθεία βολή στην καρδιά, ενώ βοηθούσε τραυματισμένους πολίτες και την ανακοίνωση του θανάτου του γιού της έκανε ο Τάκης Ζενέτος. Η Χάρις μάλιστα απέκτησε μία κόρη, την Φλώρα, και έναν γιό, στον οποίο έδωσε το όνομα του Διομήδη.

Καθώς τα χρόνια περνούν και τα δικά της παιδιά ενηλικιώνονται, η Μαρία, ελεύθερη πιά από τις μητρικές φροντίδες, ετοιμάζει και παρουσιάζει, για πρώτη φορά, τη δουλειά της, στο ευρύ κοινό, λαμβάνοντας μέρος στην έκθεση του Ζαππείου. Ακολουθεί μια αλυσίδα από ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στο Ζάππειο, στο Θόλο, στην Αρχιτεκτονική, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, καθώς και στη δική της γκαλερί «Διομήδης».

Η συνεχής ενασχόλησή της με τα καλλιτεχνικά την βοήθησε να απαλύνει τον πόνο της από τον τραγικό θάνατο του γιού της.

Πέθανε το 1995. Τα έργα της μένουν στα χέρια των θυγατέρων της.

πηγή: Ιωάννα και Χάρις Κομνηνού (περισσότερα…)

Με τη μουσική βραδιά «Καλωσορίσατε κι απόψε στα τραγούδια μας» η Σοφία Καμαγιάννη (πιάνο, φωνή και καλλιτεχνική επιμέλεια) και η Άννη Ονουφρίου (τραγούδι) θα εμφανιστούν  στην όμορφη Βήσσανη Πωγωνίου.

Δευτέρα 12 Αυγούστου, ώρα έναρξης  9.30μμ.

(περισσότερα…)

Όταν έχουμε εκλογές, δουλεύουμε στην εφημερίδα και την Κυριακή. Δεν παραπονιέται κανείς, γιατί πάντα τα μεγάλα γεγονότα είναι συναρπαστικά και η κάλυψή τους ένα δημοσιογραφικό πάρτι. Η εργάσιμη εβδομάδα που ακολουθεί, όμως, είναι πάντα αφόρητη, αργή και βασανιστική. Φτάνει η Τετάρτη και νιώθουμε όλοι πτώματα από την κούραση. Στο τέλος της εβδομάδας, το burnout είναι έκδηλο. Κι αυτό συμβαίνει μόνο μια-δυο φορές σε διάστημα τετραετίας.

Οσοι έχετε εργαστεί έξι συνεχόμενες ημέρες καταλαβαίνετε αυτό που περιγράφω. Σε όλο τον κόσμο, το έχουν αντιληφθεί πλέον και οι εργοδότες. Ηδη σε πολλές χώρες εφαρμόζεται πειραματικά η τετραήμερη εργασία με θετικά αποτελέσματα. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, 61 επιχειρήσεις πήραν μέρος στο πρώτο πιλοτικό πρόγραμμα το 2022 και εξ αυτών οι 54 το κράτησαν έως τώρα, παρά τη μέχρι πρότινος εχθρική υποδοχή του μέτρου από τη συντηρητική κυβέρνηση του Ρίσι Σούνακ. Παρόμοιες πρωτοβουλίες έχουν αναληφθεί στη Γερμανία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ισλανδία. Η λογική είναι πολύ απλή: όσο αυξάνεται η ικανοποίηση των εργαζομένων και αποκαθίσταται η ισορροπία μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής τόσο ενισχύεται η παραγωγικότητα. (περισσότερα…)

Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζονται πέντε μέλη των οικογενειών Φορτούνα:

τα παιδιά του εμπόρου, Γεωργίου Φορτούνα

η Διονυσία Φορτούνα, γεννημένη το 1921

η Ελένη Φορτούνα, γεννημένη το 1923

ο Αργύρης Φορτούνας, γεννημένος το 1924

τα παιδιά του καπνοβιομήχανου, Αλέξανδρου Φορτούνα

ο Παναγιώτης Φορτούνας, γεννημένος το 1924

η Αικατερίνη Φορτούνα, γεννημένη το 1925

Ο Αλέξανδρος Ν. Φορτούνας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1854 και ήταν το δεύτερο από τα οκτώ παιδιά του Νικολάου και της Άννας Φορτούνα, μιας εύπορης οικογένειας της πρωτεύουσας. Ο πατέρας του απεβίωσε σε νεαρή ηλικία, και η μητέρα του ανέλαβε την ανατροφή και εκπαίδευση των παιδιών τους. Yπήρξε σημαντική προσωπικότητα στον τομέα της καπνοβιομηχανίας στην Ελλάδα και η φήμη του διατηρείται μέχρι σήμερα. Ίδρυσε το 1926 την Καπνοβιομηχανική Εταιρεία Αθηνών, γνωστή και ως “Ρεκόρ” και γρήγορα καθιερώθηκε στην ελληνική αγορά με τα προϊόντα της. Υπήρξε μια από τις σημαντικότερες ελληνικές καπνοβιομηχανίες του 20ού αιώνα.

Η “Ρεκόρ” ήταν γνωστή για την παραγωγή τσιγάρων και άλλων καπνικών προϊόντων, με ιδιαίτερη έμφαση στην ποιότητα και την καινοτομία. Η εταιρεία διατηρούσε ισχυρή παρουσία στην ελληνική αγορά και εξήγαγε τα προϊόντα της σε πολλές χώρες. Στην δεκαετία του 1980, η “Ρεκόρ” αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες και τελικά εξαγοράστηκε από τη “Καπνοβιομηχανία Καρέλια”. Η εξαγορά αυτή οδήγησε στη διάλυση της και στην ενσωμάτωσή της στις δραστηριότητες της “Καρέλια”. Η “Καρέλια” συνέχισε την παραγωγή και διάθεση των προϊόντων της “Ρεκόρ” για κάποιο διάστημα, αλλά με την πάροδο του χρόνου, τα προϊόντα της αποσύρθηκαν από την αγορά. (περισσότερα…)

Η Διευθύνουσα Σύμβουλος του Διεθνούς Μουσικού  Φεστιβάλ Μολύβου Λητώ Ντάκου – Dörken (΄80), μας καλωσορίζει θερμά στη φετινή διοργάνωση, που είναι μια γιορτή της καλλιτεχνικής έκφρασης και της φιλίας.

Με θέμα τη “Φιλία”, το Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου γιορτάζει φέτος την 10η επέτειό του, προσκαλώντας το κοινό σε μια ξεχωριστή μουσική εμπειρία, από τις 9 έως τις 19 Αυγούστου 2024. Το μαγευτικό νησί της Λέσβου και ιδιαίτερα ο Μόλυβος θα αποτελέσουν το σκηνικό για ένα πλούσιο πρόγραμμα συναυλιών και εκδηλώσεων, υπογραμμίζοντας την έννοια της φιλίας και τη δύναμή της να ενώνει ανθρώπους και πολιτισμούς.

Όπως αναφέρουν στο σημείωμά τους οι Καλλιτεχνικές Διευθύντριες του Φεστιβάλ, Δανάη Dörken και Κυβέλη Dörken: Στα ελληνικά, η λέξη φιλία αναφέρεται αφενός στην έννοια ενός υψηλού ιδανικού, αφετέρου σε έναν από τους θεμέλιους λίθους μιας ευημερούσας κοινωνίας. Φέτος το Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου κλείνει δέκα χρόνια, επέτειος που αφιερώνεται σε όλες τις φιλίες και συνεργασίες που έκαναν δυνατή την υλοποίηση του Φεστιβάλ στο διάστημα αυτό.

Το φετινό θέμα θα πλαισιώσει και μία ενδιαφέρουσα ημερίδα το μεσημέρι της 17ης Αυγούστου, με θέμα: «Μπορεί το αριστοτελικό ιδεώδες περί της φιλίας να υπάρξει πέραν του υποκειμένου;», με τη συμμετοχή του διάσημου αστροφυσικού και ακαδημαϊκού Σταμάτη M. Κριμιζή.

Στη  φωτογραφία η Λητώ Ντάκου με τις δύο κόρες της, Καλλιτεχνικές Διευθύντριες του Φεστιβάλ, Δανάη Dörken και Κυβέλη Dörken.

περισσότερες πληροφορίες, στο  https://molyvosfestival.com/

Με επικεφαλής τον Μάρκο Κούμαρη συνεχίζεται η καλοκαιρινή περιοδεία των Locomondo και τον Αύγουστο.

Παρασκευή, 2 Αυγούστου, Ελάτεια

Κυριακή, 4 Αυγούστου, Καλαμάτα

Τετάρτη, 7 Αυγούστου, Μύρτος, Ιεράπετρα

Παρασκευή, 9 Αυγούστου, Αποκόρωνας, Χανιά

Τετάρτη, 14 Αυγούστου, Σύμη

Κυριακή, 18 Αυγούστου, Ακράτα

Παρασκευή, 30 Αυγούστου, Σέρρες

Σάββατο, 31 Αυγούστου, Κιλκίς

(περισσότερα…)

Die DEUTSCHE SCHULE ATHEN

sucht zum 01.09.2024 bis voraussichtlich Ende Oktober

Stellenumfang: 14 Stunden

Eine Ortslehrkraft für das Fach Biologie

Die Deutsche Schule Athen (DSA) ist eine deutsche Auslandsschule mit einem umfassenden Bildungsangebot für Kinder ab 3 Jahren vom Kindergarten über die Grundschule bis zum deutschen internationalen Abitur.

Wir erwarten:

– Fundierte Kenntnisse der curricularen Vorgaben für das entsprechende Fach

– Möglichst Berufserfahrung an einer öffentlichen oder privaten Regelschule

– Deutschkenntnis auf muttersprachlichem Niveau

– Ein abgeschlossenes Lehramtsstudium (D/A/CH) mit Lehrbefähigung für die Sekundarfstufen I und II

– Teamfähigkeit, Flexibilität, hohe Belastbarkeit und Freude an der Arbeit mit Kindern

Wir bieten:

• Ein anspruchsvolles Arbeitsumfeld an einer renommierten deutschen Auslandsschule

• Gute kollegiale Zusammenarbeit in einem multikulturellen Kollegium

• Begleitung und Unterstützung bei der Einarbeitung durch erfahrene Kollegen und

Kolleginnen

• Angemessene Bezahlung und Beteiligung an Ausreise-/Heimreisekosten

Ihre aussagekräftige vollständige Bewerbung (Anschreiben, Motivationsschreiben, Lebenslauf,

Lichtbild und Zeugnisse) richten Sie bitte in deutscher Sprache bis 04.08.2024 – bitte nur in

elektronischer Form – an die Schulleitung der Deutschen Schule Athen, unter bewerbungen@dsathen.gr

Αγαπητές Φίλες, Αγαπητοί Φίλοι,

Σας παρουσιάζουμε το νέο εξαμηνιαίο περιοδικό μας! Το νέο μέσο επικοινωνίας του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη με τα μέλη και τους φίλους του. Το περιοδικό θα αποστέλλεται δυο φορές τον χρόνο και θα έχει απολογιστικό χαρακτήρα.

Ευχαριστούμε όλες και όλους για τη στήριξή σας!

Σας ευχόμαστε καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!

*Το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη θα παραμείνει κλειστό από τις 12-23 Αυγούστου.

Δείτε το περιοδικό…

Εκτός από την οδυνηρή επέτειο του Κυπριακού το 1974, που την έζησα τότε πολύ έντονα κατά τη θητεία μου, αυτό το καλοκαίρι γιορτάζουμε με ευχαρίστηση και υπερηφάνεια μια άλλη, θετική αυτή τη φορά, επέτειο, τα 20 χρόνια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004.

Είχα τη μεγάλη τύχη να τους ζήσω από κοντα, καθώς σαν εθελοντής συνόδευα τον πρόεδρο της Ελβετικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Και θυμάμαι τι εντύπωση του είχε κάνει, οπως και αλλωστε σε όλους, η εξαιρετική οργάνωση των αγώνων! Η Ελλάδα, όταν θέλει μπορεί!

Κώστας Παπαηλιού, και πολλά μετάλλια στην Εθνική μας,

Ο Αντώνιος Ρεγκάκος (απόφ. 1975), Ακαδημαϊκός και Καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ήταν μεταξύ των ομιλητών στην επιστημονική ημερίδα «Η Ευρώπη στο Μέλλον, επιστροφή στον Άνθρωπο». Οι συμμετέχουσες και συμμετέχοντες, συνομιλώντας με τη δημοσιογράφο Βίκυ Φλέσσα (η οποία είχε συντονίσει την εκδήλωση) είχαν την ευκαιρία να εξετάσουν και να αναλύσουν στοιχεία τεσσάρων θεματικών ενοτήτων (Παιδεία, Πολιτισμός, Πρόνοια και Ψυχική Υγεία, Περιβάλλον) και να καταθέσουν τις προοπτικές για το Μέλλον της Ευρώπης και για την Επιστροφή της στον Άνθρωπο.

Η ημερίδα έλαβε χώρα στο Ωδείο Αθηνών, την Δευτέρα 27 Μαΐου 2024.

Ο Αντώνιος Ρεγκάκος μίλησε για τα Κλασσικά Γράμματα και την ανάγκη να επιστρέψουν στην εκπαίδευση και τη ζωή μας.

Η ομιλία:  https://www.youtube.com/watch?v=TY_ZHJfml3Q

Η Βάννα (Ιωάννα) Σβορώνου γεννήθηκε το στις 23.9.1922. Ήταν κόρη του Αρισταίου Σβορώνου και πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια στην Β’ Γυμνασίου το έτος 1935-36 και παραμένει ως την αποφοίτησή της το έτος 1939-40 στην ΣΤ’ Γυμνασίου.

Την περίοδο εκείνη εντάσσεται στην Αντίσταση με την ΕΠΟΝ και έρχεται σε επαφή με τον αρχιτέκτονα Νίκο Χατζημιχάλη, γιό της σημαντικής λαογράφου και συγγραφέως Αγγελικής Χατζημιχάλη, ο οποίος διέφυγε με το πλοίο Ματαρόα στην Γαλλία.

Οι δύο συναντώνται στο Παρίσι και παντρεύονται, σπουδάζει και ολοκληρώνει τις σπουδές της στην  αρχαιολογία στο Institut d’Art et d’Archéologie και γεννιέται εκεί ο γιός τους Αλέξης Πλάτων.

Επέστρεψε με τον σύζυγό της το 1958 στην Αθήνα, όπου έζησαν για τέσσερα χρόνια στο Αρχοντικό στην  Πλάκα. Εκεί γεννήθηκε ο άλλος της γιός, Νικήτας Χατζημιχάλης. Σήμερα το σπίτι της Αγγελικής και του Πλάτωνα είναι μουσείο: “Κέντρο Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης του Δήμου Αθηναίων”. Το 1962, η οικογένεια της Βάννας και του Νίκου μετακόμισαν στο Κολωνάκι, στο σπίτι του Περικλή Βυζάντιου.

Εργάστηκε στην Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή και συμμετείχε σε διάφορες ανασκαφές στην Κρήτη, στην Θάσο και αλλού, ενώ εργάστηκε πολύ για να ολοκληρώσει το index του BCH (Bulletin de Correspondance Hellénique).

Την περίοδο 1975-1978 διετέλεσε Α’ Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων με Πρόεδρο την Αμαλία Φλέμινγκ Κουτσούρη.

Απεβίωσε τον Μάρτιο του 1995

Ο παππούς της (πατέρας του Αρισταίου) ήταν ο Ιωάννης Σβορώνος (27 Απριλίου 1863 – 7 Σεπτεμβρίου 1922), διαπρεπής Έλληνας νομισματολόγος και αρχαιολόγος, οποίος σπούδασε με υποτροφία της Κυβερνήσεως νομισματική (1883-1887) στο Βερολίνο, Λονδίνο και Παρίσι και δημοσίευσε το 1890 το πρώτο του σύγγραμμα Numismatique de la Crete ancienne, το οποίο και βραβεύτηκε από τη Γαλλική Ακαδημία, όπου και προσελήφθη αμέσως προκειμένου να βοηθήσει στην σύνταξη του “Corpus numorum”. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα διορίστηκε νομισματογνώμονας του Νομισματικού Μουσείου Αθηνών όπου και εργάστηκε σ’ αυτό μέχρι τον θάνατό του. Αργότερα, το 1899, ανέλαβε διευθυντής του Νομισματικού Μουσείου. Το 1918 εκλέχθηκε καθηγητής της Νομισματικής, μετρολογίας και σφραγιδολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, θέση που διατήρησε μέχρι το 1920, ενώ διετέλεσε και πρόεδρος του Αρχαιολογικού Συμβουλίου του Κράτους.

Η μητέρα του συζύγου της ήταν η Αγγελική Χατζημιχάλη (1895-1965), σημαντική Ελληνίδα λαογράφος και συγγραφέας, η οποία έμεινε γνωστή κυρίως για τις μελέτες της πάνω στην ελληνική λαϊκή τέχνη και παράδοση και για τις προσπάθειες της να διατηρηθεί η ελληνική πολιτιστική κληρονομιά. Παντρεύτηκε πρώτα τον μηχανικό Μιχάλη Γλητσό με τον οποίο απέκτησε μια κόρη, την Έρση, αλλά ο γάμος της  κράτησε μόλις ενάμιση χρόνο και στη συνέχεια παντρεύτηκε τον Πλάτωνα Χατζημιχάλη, με τον οποίο απέκτησε έναν γιο, τον μετέπειτα αρχιτέκτονα Νίκο Χατζημιχάλη (1923-1986).

Η Έρση Χατζημιχάλη έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο”Περίπατος με την Αγγελική” που εξέδωσε ο “Κάκτος” το 1999. (περισσότερα…)

Η Ίρις Λογοθετοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923 και απεβίωσε το 1971. Στα Μαθητολόγια πρωτοεμφανίζεται το έτος 1929-30 στην Α’ Δημοτικού και την επόμενη χρονιά 1930-31. Πιθανόν να φοίτησε πολύ περισσότερο αλλά λόγω των εξαφανισμένων μαθητολογίων υποθέτουμε ότι παρέμεινε έως την αποφοίτησή της.

Σπούδασε ζωγραφική στο Μόναχο, τη Βιέννη και τέλος στην Αθήνα με τον Σπυρίδωνα Βικάτο. Το έργο της περιλαμβάνει προσωπογραφίες, ανθογραφίες και διακοσμητικές συνθέσεις και διακρίνεται για την ευαισθησία στον τρόπο απόδοσης των θεμάτων. Ακόμα, έχει την ευχέρεια να κινείται με επιτυχία στο πεδίο της αφαίρεσης, όπως αποδεικνύουν οι μνημειακές συνθέσεις της. Παρουσίασε έργα της σε ατομικές (Αθήνα, 1952) και ομαδικές εκθέσεις (Πανελλήνιες 1952, 1960). Πέθανε στην Αθήνα το 1971.

Ήταν κόρη του Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου, Πρωθυπουργού επί Κατοχής, Έλληνα εθνικιστή, γιατρού γυναικολόγου και θεμελιωτή του κλάδου της γυναικολογίας στην Ελλάδα.  

(πηγή: Διονύσης Τσιλιμίγκρας)

(περισσότερα…)

Η Μιράντα Ζάννου, όπως και η δίδυμη αδελφή της Αλίκη, γεννήθηκαν στις 19 Ιουνίου 1928 με την Μιράντα να προηγείται κατά τρία λεπτά. Και τα δύο κορίτσια πρωτοεμφανίζονται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1938-39 στην Α’  Γυμνασίου και συνεχίζουν έως την αποφοίτησή τους το 1943. Όπως αναφέρει η Μιράντα Ζάννου στο βιβλίο της “Μία Οικογένεια, δύο αιώνες, το χρονικό της οικογένειας Ζάννου”, “… μας άλλαξαν σχολείο το 1943 έχοντας ήδη φοιτήσει πέντε χρόνια στην Γερμανική και μας έμεναν άλλα τρία για να το τελειώσουμε, …έτσι συνεχίσαμε την 6η, 7η και 8η τάξη του 8ταξίου στο Αρσάκειο του Ψυχικού…”. Προφανώς αυτό, που καταγράφεται στα Μαθητολόγια ως Α’ Γυμνασίου είναι η 1η του 8ταξίου, δηλαδή η 5η Δημοτικού. Άρα τα δύο κορίτσια αν συνέχιζαν θα αποφοιτούσαν το 1946.

Σπούδασε στην Ανωτάτη Εμπορική, που ήταν η καλύτερη Εμπορική Σχολή της Ελβετίας, παρακολουθώντας  μαθήματα Γραμματέως και Ξένων Γλωσσών και επέστρεψε στην Αθήνα στα τέλη του 1948. Εργάστηκε στην Ιονική Τράπεζα και για λίγους μήνες στην “ΧΡΩΠΕΙ” και στην συνέχεια σε μία αμερικάνικη οργάνωση βοηθείας σε άπορα παιδιά. Το 1952 παντρεύτηκε τον διπλωματικό Αλκιβιάδη Παπαδόπουλο και μαζί του ταξίδεψε σε πολλές ηπείρους ξεκινώντας από την Πρεσβεία της Αντίς Αμπέμπα και συνεχίζοντας στην Βυρηττό (με προϊστάμενο τον Γιώργο Σεφέρη) και μετά στο Σικάγο, την Μόσχα και στις Βρυξέλλες τον Οκτώβριο του 1967 και επέστρεψε στην Ελλάδα το 1971. (περισσότερα…)