Ο Γιάννης Πανταζόπουλος συζητά με την πρόεδρο και συνιδρύτρια του World Human Forum, Αλεξάνδρα Μητσοτάκη, για το πρώτο συμπόσιο μιας σειράς ετήσιων συναντήσεων που φιλοδοξούν να τοποθετήσουν εκ νέου την Ελευσίνα σε παγκόσμιο επίπεδο ως σημείο αναφοράς σε θέματα συνειδητότητας, αυτοβελτίωσης και σύνδεσης με τον εαυτό μας, τους άλλους και τη φύση.
Ακούστε την συζήτηση της Αλεξανδρας Μητσοτάκη στα lifo podcasts
https://www.lifo.gr/podcasts/lifo-2023-eleysis/o-kosmos-hreiazetai-mia-nea-eleysina
Επάνω: η Ρόμυ Σνάιντερ στην αυλή της Μετσόβου το 1957 και στο κέντρο της ο Karl Heinz Böhm, συμπρωταγωνιστής της στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και λίγο πιό αριστερά με τα σκούρα γυαλιά η μητέρα της, Magda Schneider. Στην κορυφή της φωτογραφίας στο μέσον διακρίνεται ο Γυμνασιάρχης Γεώργιος Δημητράκος με μαύρα γυαλιά.
Αριστερά: Magda Schneider, Romy Schneider, Karl Heinz Böhm και ο διευθυντής της Σχολής Helmut Flume.
κάτω: η Αυλή ανάμεσα στα δύο κτίρια της Μετσόβου και της Πατησίων
German Speaking Inside Sales Operator: https://apply.smartcv.co/lalizas/job/vp4y
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν κα κάνουν αίτηση απευθείας στο link ή στο email recruiter2@lalizas.com
Η πλειονότητα των δημοκρατικών δυνάμεων ορθώς υποστηρίζει ότι οι εχθροί της δημοκρατίας πρέπει να νικηθούν με πολιτικά επιχειρήματα. Αν η πολιτική τάξη στη Γερμανία δεν είναι σε θέση να το κάνει αυτό, τότε είναι καθήκον των πολιτών να πάρουν την πρωτοβουλία.
“Το Βερολίνο δεν είναι Βαϊμάρη” – Οι μαζικές κινητοποιήσεις αποτελούν σημάδι ελπίδας
“Εμείς είμαστε ο λαός” φωνάζουν οι οπαδοί της ριζοσπαστικής δεξιάς “Εναλλακτική για τη Γερμανία” (AFD) και άλλων εξτρεμιστικών ομάδων στις συγκεντρώσεις τους. Στις ομιλίες, οι ηγέτες τους συκοφαντούν τις ελίτ και τους διανοούμενους που -σύμφωνα με το λαϊκιστικό αφήγημα- έχουν χάσει την επαφή με τη βάση. Προσβάλλουν και βρίζουν τους ανεξάρτητους δημοσιογράφους και το “παλιό σύστημα”. Ο κύριος στόχος της προπαγάνδας τους είναι τα πολιτικά κόμματα ενός κατεστημένου που θέλουν να καταργήσουν.
Ο Αλέξανδρος Κουδουνάς, που ανέλαβε πριν από λίγες ημέρες τη διεύθυνση της IWG για την Ελλάδα και την Κύπρο είναι απόφοιτος. Πρόσφατα (21.2.2024) έδωσε μία συνέντευξη στην εφημερίδα “Καθημερινή” για την αύξηση της ζήτησης ευέλικτων χώρων εργασίας στην ελληνική αγορά.
«Το 2023 η ζήτηση που μας εκδηλώθηκε από πιθανούς πελάτες ήταν τριπλάσια σε σχέση με τους χώρους που μπορούσαμε να διαθέσουμε. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο έχουμε ξεκινήσει μια προσπάθεια ανάπτυξης του δικτύου μας, ώστε να είμαστε σε θέση να ανταποκριθούμε στη ζήτηση αυτή και παράλληλα να καλύψουμε μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας της χώρας, τόσο στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης όσο και σε πόλεις της περιφέρειας»
https://www.kathimerini.gr/economy/562894303/enoikio-e-tin-ora-sto-airbnb-ton-grafeion/
Ο Σύλλογος Philadelphia διοργανώνει παρουσίαση του βιβλίου:
“Wir waren Menschen zweiter Klasse” στις 5 Μαρτίου στις 19.30
1040 Griechen, Geschäftsleute, Arbeiter, Taxifahrer, Studenten, zwischen 14 und 60 Jahre alt, meist aus den „roten“ Stadtvierteln Athens, Dourguti und Vyronas, wurden am 7. und 9. August 1944 bei blutigen Razzien von der SS und griechischen kollaborationistischen Sicherheitsbataillonen aufgegriffen und in das im Herbst 1943 eingerichtete KZ Chaidari bei Athen verschleppt.
Ο Ρόναλντ Μαϊνάρντους εντόπισε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Πέτρου Μάρκαρη στηνSüddeutsche Zeitung για τονWolfgang Schäuble:
Διάβασα τις γερμανικές εφημερίδες την νεκρολογίαγια τον Wolfgang Schäuble και αμέσως μετά τις αναφορές στις ελληνικές εφημερίδες. Η διαφορά είναι όπως η μέρα με την νύχτα. Τα γερμανικά άρθρα ήταν όπως ένα ρέκβιεμ, μία νεκρώσιμη ακολουθία. Στην Ελλάδα κυριαρχούσε στον Τύπο και προπαντός στα κοινωνικά δίκτυα το πορτραίτο ενός πολιτικού, που με την σκληρή του οικονομική πολιτική, οδήγησε την Ελλάδα στον γκρεμό.
Αυτή η άποψη δεν είναι ούτε νέα ούτε και περιορίζεται στονWolfgang Schäuble. Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από την δεκαετία του ’50 αναζητούν έναν ράστη, έναν θύτη, έτσι ώστε να μπορούν να παρουσιάσουν του ψηφοφόρους ως θυσία.
DER UNSICHTBARE ZOO, der neue Film von Romuald Karmakar, ehemaliger Schueler der DAS (geb.15.2.1965) hat heute Premiere auf der Berlinale.
Naeheres zum Film gibt es auf Romualds Site: https://www.romuald-karmakar.de/film/der-unsichtbare-zoo
DER UNSICHTBARE ZOO ist der zwölfte Film, den Romuald auf der Berlinale präsentieren darf, nach “Warheads” (1993) und “Das Himmler-Projekt” (2000) ist es die dritte dreitsündige Filmpremiere im Forum.
 |
 |
 |
 |
|||
| Κωνσταντίνος Βολανάκης | ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΗ | Πρώιμη Τυπογραφία | Βία στο σχολείο. Μας αφορά | |||
 |
||||||
| Μεταδιδακτορικες Υποτροφίες |
Η Νίκη Κεφαλά γεννήθηκε το 1925 και αποφοίτησε από την Σχολή το 1942. Ήταν συμμαθήτρια της Βεατρίκης Δημητριάδου, της ‘Εβης Στασινοποπούλου (Τουλούπα), της Ροδούλας Κούμαρη-Στάθάκη, αλλά παρακολουθούσε το γερμανικό τμήμα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακά στην Φρανκφούρτη στην Πολιτειολογία και τη Φιλοσοφία (1953-57) υπό την επίβλεψη των φιλοσόφων Τέοντορ Αντόρνο και Μαξ Χορκχάιμερ.
Με το σύζυγό της, εφοπλιστή Άγγελο Γουλανδρή, ίδρυσαν το 1964 το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, με σκοπό την προώθηση της επιστημονικής έρευνας στον ελληνικό φυσικό χώρο, καθώς και της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης.
Το 1974 ανέλαβε Υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών στην κυβέρνηση Καραμανλή με ιδιαίτερη αποστολή τη μέριμνα για τους 200.000 πρόσφυγες της Κύπρου, το 1975 (έως το 1981) χρημάτισε Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης (1975-1980 και το 1989 (έως το 1991) υπήρξε Αντιπρόεδρος του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού. Το 2003 ήταν μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του Johannesburg και μέλος της Διεθνούς Επιτροπής για τον Πολιτισμό και την Εξέλιξη της UNESCO.
Η Νίκη Γουλανδρή χαίρει διεθνούς αναγνώρισης και ως βοτανική ζωγράφος. Έχει ασχοληθεί με τη ζωγραφική απεικόνιση της ελληνικής χλωρίδας (περίπου 800 φυτά), στη διάσωση της οποίας είναι αφιερωμένα τα έργα της.
Βοήθησε στην εικονογράφηση αρκετών βοτανολογικών βιβλίων, όπως τα Wild Flowers of Greece (Άγρια άνθη της Ελλάδας) από τους Κ. Γουλιμή και W. T. Stearn, και and Peonies of Greece (Παιώνιες της Ελλάδας) από τους U.T. Stearn και P.H. Davies.
Έχει λάβει πολλές διακρίσεις σε αναγνώριση του έργου της, με κυριότερες αυτές του «Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος» από την ελληνική πολιτεία, του «Αξιωματικού της Λεγεώνας της Τιμής» της Γαλλίας και του «Σταυρού Α΄ Τάξεως του Τάγματος της Αξίας» της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Είχε κερδίσει βραβείο Global 500 του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών το 1990 και το 1991 η κα Γουλανδρή ανακηρύχθηκε «Γυναίκα της Ευρώπης» από την Ε.Ε.
Απεβίωσε στις 9 Φεβρουαρίου 2019 στην Αθήνα.
“Μας αποχαιρέτησε η Νίκη Γουλανδρή”…
“Έξι χρόνια Γερμανική Σχολή – Θεμέλιο ζωής“…
“Τιμητική βραδιά για τους Απόφοιτους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου”…
~ai-c11f46f5-867f-430c-bdfd-92408dbacd93_
H ελληνόφωνη θεατρική ομάδα της Γερμανικής Σχολής Αθηνών σας προσκαλεί στην τρομακτική κωμωδία «Οι Ηλίθιοι» του Νηλ Σάιμον. Από 5 έως 7 Απριλίου στις 20:00 στην αίθουσα εκδηλώσεων της Γερμανικής Σχολής Αθηνών!
Βρισκόμαστε στα 1890, στο Κουλιέντσικοφ, ένα χωριουδάκι της Ουκρανίας. Οι κάτοικοι όμως του Κουλιέντσικοφ έχουν μια ιδιαιτερότητα: έχουν καταδικαστεί να είναι ηλίθιοι από τη μέρα που γεννιούνται, εξαιτίας μιας κατάρας που έπεσε πάνω τους πριν από διακόσια χρόνια! Ένας νέος δάσκαλος που έρχεται στο χωριό, ο Λέων Στεπάνοβιτς Τολτσίνσκυ, «εισβάλλει» σε έναν παράλογο και αλλόκοτο, γι’ αυτόν -και για μας-, κόσμο και προσπαθεί απεγνωσμένα να επικοινωνήσει με αυτόν. Ένας βοσκός, ένας δικαστής, ένας ταχυδρόμος, ένας χασάπης, μία εμπόρισσα, ένας γιατρός με την γυναίκα και την κόρη του κι ένας μοχθηρός κόμης, συνιστούν τον κόσμο των «Ηλιθίων». Ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί ξεδιπλώνουν μια απίστευτη ιστορία σε ένα χωροχρόνο που όλα είναι δυνατό να συμβούν. Kαι συμβαίνουν…
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές, Διασκευή-Σκηνοθεσία: Λήνα Ψυχογιού
Παίζουν: Γιώργος Χρυσανθίδης, Θοδωρής Δημητράς, Άννα Παπαοικονόμου, Λυδία Γκιζελή, Όλγα Κοκκίνη, Αλεξάνδρα Κακούρη, Ιωάννα Παπαοικονόμου, Ανδριάνα Νταγιαντά, Πέτρος Αξαρλής, Πέννυ Γεωργιάδη, Φαίη Κολοβού, Άγγελος Ρήγος
Σε ρόλο έκπληξη, ο Βασίλης Τόλιας
Σκηνική επιμέλεια: Δημήτρηs Χαλάτσης – Όμιλος Εργασίας Σκηνικών
Επιμέλεια βίντεο: Johannes Müller (περισσότερα…)
Η Μιράντα Ζάννου, όπως και η δίδυμη αδελφή της Αλίκη, γεννήθηκαν στις 19 Ιουνίου 1928 με την Μιράντα να προηγείται κατά τρία λεπτά. Και τα δύο κορίτσια πρωτοεμφανίζονται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1938-39 στην Α’ Γυμνασίου και συνεχίζουν έως την αποφοίτησή τους το 1943. Όπως αναφέρει η Μιράντα Ζάννου στο βιβλίο της “Μία Οικογένεια, δύο αιώνες, το χρονικό της οικογένειας Ζάννου”, “… μας άλλαξαν σχολείο το 1943 έχοντας ήδη φοιτήσει πέντε χρόνια στην Γερμανική και μας έμεναν άλλα τρία για να το τελειώσουμε, …έτσι συνεχίσαμε την 6η, 7η και 8η τάξη του 8ταξίου στο Αρσάκειο του Ψυχικού…”. Προφανώς αυτό, που καταγράφεται στα Μαθητολόγια ως Α’ Γυμνασίου είναι η 1η του 8ταξίου, δηλαδή η 5η Δημοτικού. Άρα τα δύο κορίτσια αν συνέχιζαν θα αποφοιτούσαν το 1946.
Σπούδασε στην Ανωτάτη Εμπορική, που ήταν η καλύτερη Εμπορική Σχολή της Ελβετίας, παρακολουθώντας μαθήματα Γραμματέως και Ξένων Γλωσσών και επέστρεψε στην Αθήνα στα τέλη του 1948. Εργάστηκε στην Ιονική Τράπεζα και για λίγους μήνες στην “ΧΡΩΠΕΙ” και στην συνέχεια σε μία αμερικάνικη οργάνωση βοηθείας σε άπορα παιδιά. Το 1952 παντρεύτηκε τον διπλωματικό Αλκιβιάδη Παπαδόπουλο και μαζί του ταξίδεψε σε πολλές ηπείρους ξεκινώντας από την Πρεσβεία της Αντίς Αμπέμπα και συνεχίζοντας στην Βυρηττό (με προϊστάμενο τον Γιώργο Σεφέρη) και μετά στο Σικάγο, την Μόσχα και στις Βρυξέλλες τον Οκτώβριο του 1967 και επέστρεψε στην Ελλάδα το 1971. (περισσότερα…)
Η Άννα Λυμπεροπούλου αποφοίτησε από την Σχολή το 1966. Σπούδασε διερμηνέας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Εργάσθηκε ως Free lancer interpreter στην Κομισιόν, σε Στρασβούργο, Λουξ. και Βρυξέλλες, αλλά και σε άλλους διεθνείς ή ελληνικούς οργανισμούς.
Ο Γεώργιος Πολυκράτης, τρίτο παιδί του Δημητρίου και της Γερτρούδης, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1930 και σπούδασε ιατρός στο Πανεπιστήμιό της.
Εμφανίζεται στα μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1940-41 στην 1η τάξη του 8-ταξίου (Ε’ Δημοτικού) και την επομένη 1941-42 στην ΣΤ’ Δημοτικού. Αν είχε συνεχίσει και παράλληλα η Γερμανική Σχολή δεν είχε κλείσει το 1944 θα αποφοιτούσε το 1948.
Παντρεύτηκε την οδοντίατρο Γεωργία Μπάκουλη, και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Δημήτρη και την Αλκυόνη. Ελληνολάτρης μέχρι υπερβολής, υπήρξε ενθουσιώδης ορειβάτης και καταδύτης, εραστής της ελληνικής φύσης. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα την δεκαετία του 1950 με νεανικά του έργα, δύο μικρές ποιητικές συλλογές και μία τραγωδία. Όμως η έντονα υπεύθυνη άσκηση της ιατρικής για πέρα από σαράντα χρόνια, δεν του άφησε περιθώρια να λειτουργεί παράλληλα και την ποίηση.
Στα μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζονται και τα άλλα δύο αδέλφια (;) του:
Ο Ροβέρτος Πολυκράτης, γεννημένος και αυτός το 1930, και ο Γοδεφρείδος Πολυκράτης, γεννημένος το 1927
Η Λένα Σακαλή αποφοίτησε από τη Γερμανική το 1965. Σπούδασε στη Χαϊδελβέργη μετάφραση και στο Άαχεν Γερμανική Φιλολογία – Γλωσσολογία, ενώ επι σειρά ετών διδαξε γερμανικά σε αλλοδαπούς φοιτητές στο τμήμα Deutsch als Fremdsprache του RWTH Aachen. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα (1986 ή 1987) ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη διδασκαλία γερμανικών και τη μετάφραση με σειρά βιβλίων στο ενεργητικό της. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε επίσης με τη βιβλιοθηκονομία στο “Ίδρυμα Αικατερίνη Λασκαρίδη” έχοντας αναλάβει την επιμέλεια των συλλογών του Ιδρύματος. Έφυγε στις 6 Ιουνίου 2017.
(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1942.
Η Αργυρώ Συράκη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Φεβρουαρίου 1925. Δημοτικό πήγε στο “Βυζάντιο” της κ.Πιτίδου στο Παγκράτι και ήταν στην ίδια τάξη με το Μάνο Χατζηδάκι. Η καταγωγή της από την πλευρά του πατέρα της είναι από την Καλλιμασιά της Χίου και από την πλευρά της μητέρας της από τη Σύρο, απόγονος του Παπανικολή από τα Ψαρά, αφού η προγιαγιά της, κόρη Κουτσοδόντη παντρεύτηκε Παπανικολή της οικογένειας του πυρπολητή. Ο αδελφός της γιαγιάς της, Μιχαήλ Κεφάλας, ήταν εξαιρετικά μορφωμένος και διετέλεσε διευθυντής του Ζωγραφείου στην Κωνσταντινούπολη.
Το 1936 πήγε στη Γερμανική Σχολή στην οδό Αραχώβης στην Quarta. Συμμαθήτριές της ήταν η Βεατρίκη Δημητριάδου, η Έβη Τουλούπα, η Λένα Γκλαβάνη, η Αλίκη Δημητριάδου, η Λολότα (Ελένη) Κωνσταντινίδου κ.α. Το 1942 αποφοίτησε και το επόμενο έτος πήγε στο Πανεπιστήμιο, όπου σπούδασε Φιλολογία ακολουθωντας την κατεύθυνση της Ιστορίας και Αρχαιολογίας.
Αμέσως μετά εργάστηκε ως ξεναγός στην Αθήνα κυρίως με Γερμανούς και Γάλλους, αλλά στο μεταξύ, στην Κατοχή, γνώρισε τον μετέπειτα συζυγό της Πανταζή Πανταζόπουλο, ο οποίος σπούδασε Ιατρική στην Αμερική και εξειδικεύτηκε στην Ψυχιατρική, επέστρεψε τον Αύγουστο του 1956 στο Ναύπλιο, όπου και παντρεύτηκαν και μαζί εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη.
Στην Αμερική πλέον, χωρίς γνώσεις Αγγλικών ξεκίνησε να εργάζεται στην Αρχιεπισκοπή, όπου αναζητούσαν άτομο με καλές γνώσεις Ελληνικών. Αρχικά υπό τον Αρχιεπίσκοπο Μιχαήλ και ένα χρόνο μετά, το 1958, υπό τον Ιάκωβο και με αντικείμενο τα Πολιτιστικά εργάστηκε συνολικά επί 38 έτη και παράλληλα σπούδασε Κλασσικές Τέχνες στο Columbia. Ενδιάμεσα, το 1963, χώρισε και το 1996 συνταξιοδοτήθηκε και μοίράζε τον χρόνο της μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης.
Απεβίωσε την 1.3.2023 στην Νέα Υόρκη.
Ο Παναγής Ζαφειρίου γεννήθηκε το 1923 και ο πατέρας του ήταν χρηματιστής. Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1935-36 στην Α’ Γυμνασίου και την επόμενη χρονιά στην Β’ Γυμνασίου, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1942.
Ασχολήθηκε με το εμπόριο και τις αντιπροσωπείες στερεοφωνικών συσκευών. Άνοιξε στην οδό Βαλαωρίτου το κατάστημα “electronica” και αντιπροσώπευε την εταιρεία Alpine με στερεοφωνικά αυτοκινήτων. Νυμφεύθηκε την Θεώνη Βελή.
Η Χρυσή Χουτοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 25 Σεπτεμβρίου 1923 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1942. Παρακολούθησε μαθήματα στην ΑΣΚΤ (1943-44) και σπούδασε γλυπτική και σχέδιο στην Ακαδημία Henri Paquet και στην Ecole des Arts et Metiers της Γενεύης. Στο Πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης μελέτησε ιστορία και λογοτεχνία. Διδάχθηκε κοσμηματοποιία στη Λοζάννη. Με χρονική αφετηρία το 1962 πραγματοποίησε τρεις ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα. Ανάμεσα στις συμμετοχές της σε ομαδικές εκθέσεις και διεθνείς διοργανώσεις συγκαταλέγονται οι: Biennale του Buenos Ayres (1960-64), Αλεξανδρείας (1963, 1970), Χαρακτικής (Λιουμπλιάνα, 1975, 1977, 1979, 1981, Κρακοβία, 1976, 1978, 1980 και Friedrikstad, 1976, 1978, 1980), Avanguardia e Sperimentazione (Μόντενα, Βενετία, 1978) κ.ά. To διάστημα 1972-74 συνεργάστηκε με τη Χρυσοθήκη Ζολώτα και παρουσίασε έργα της σε διεθνείς εκθέσεις κοσμήματος.
Οι μορφές στα έργα της είναι αφηρημένες και οι συνθέσεις της αυστηρά γεωμετρικές. Βασίζονται, κατά περίπτωση, στις εναλλαγές καμπύλων και ευθειών, στην οπτική αξιοποίηση των κενών μερών, στη ρυθμική και αρμονική επανάληψη όμοιων μονάδων. Στη δεκαετία του ’60 κατοικούσε, δουλεύοντας επάνω στα γεωμετρικά γλυπτά της (Νέες Μορφές το 1962, Rotation το 1965), στο σπίτι τής οδού Αρδηττού 34 στο Μετς, σπίτι το οποίο κατοικήθηκε από τον χαράκτη Α.Τάσσο, τη χαράκτρια Λουκία Μαγγιώρου, το ζωγράφο Γιάννη Μηταράκη (1898-1963), ενώ σύχναζε ο γλύπτης Θανάσης Απάρτης (1899-1972), που κατοικούσε κοντά ήδη από τα χρόνια της Κατοχής, και ο μεγάλος νεωτερικός γλύπτης Χρήστος Καπράλος (1909-1993). Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 η καλλιτέχνιδα εγκατέλειψε τα περίοπτα έργα για να περάσει σε επιτοίχιες τρισδιάστατες συνθέσεις, που επίσης βασίζονται στις ίδιες συνθετικές αρχές. Πέθανε στις 29 Ιουλίου 1984 στην Αθήνα.
Έκθεση για την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος
στο φουαγιέ της Γερμανικής Σχολής Αθηνών από τις 05.02. μέχρι τις 08.03.2024
Στις 3 Ιανουαρίου 1996, ο τότε Πρόεδρος της Ομοσπονδίας της Γερμανίας Ρόμαν Χέρτσογκ καθόρισε την 27η Ιανουαρίου ως Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ναζισμού. Τον Νοέμβρη του 2005, εννιά χρόνια αργότερα, αποφασίστηκε στο Γενικό Συμβούλιο των Ηνωμένων Εθνών (Resolution 60/7) ότι η ίδια ημερομηνία θα αποτελέσει και Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος (International Holocaust Remembrance Day).
Με την αφορμή αυτή πραγματοποιείται τη φετινή σχολική χρονιά στον χώρο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών η Έκθεση «Ο Ψίθυρος των Παπουτσιών», για να τιμήσουμε τα 6 εκατομμύρια θύματα αλλά και τους επιζώντες του Ολοκαυτώματος.|
Σκοπός της Έκθεσης αυτής είναι να ευαισθητοποιήσει και να προβληματίσει τη μαθητική κοινότητα αλλά και να εμπλουτίσει τις γνώσεις της για το Ολοκαύτωμα. Η θεματική αυτή προσεγγίζεται με πληροφορίες, οι οποίες βρίσκονται σε είκοσι συνολικά σημεία, συνοδευόμενες και από ιστορικές φωτογραφίες και μαρτυρίες επιζώντων. Η Έκθεση καταγράφει τις διάφορες φάσεις καταδίωξης Εβραίων πολιτών από τη ναζιστική κυβέρνηση και τεκμηριώνει τον κοινωνικό αποκλεισμό που βίωσαν, την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, καθώς και τη συστηματική εξόντωση εβραϊκών κοινοτήτων σε όλη την Ευρώπη, λόγω των μαζικών δολοφονιών στα κέντρα εξόντωσης. Το Άουσβιτς-Μπίρκεναου, η Τρεμπλίνκα κ.α. συμβολίζουν τη γενοκτονία των Εβραίων πανευρωπαϊκώς.
Σημαντικό σύμβολο αποτελούν, επίσης, τα παπούτσια και οι βαλίτσες που «κουβαλούν» τις μνήμες και τα βιώματα επιζώντων της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα και τις «μεταφέρουν» στο παρόν, αλλά και στο μέλλον. Οι μαρτυρίες αυτές βρίσκονται στο ψηφιακό αρχείο του ερευνητικού προγράμματος «Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα» («Erinnerungen an die Okkupation in Griechenland»), το οποίο δημιουργήθηκε από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (Freie Universität Berlin) και εξηγούν την καταδίωξη, την εκδίωξη, την φυγή, την καταναγκαστική εργασία, τις απελάσεις και τη φρικτή καθημερινότητα και τα εγκλήματα των Ναζί στα κέντρα εξόντωσης, αλλά και το θάρρος κάποιων συμπολιτών που έσωσαν ζωές με γενναιότητα και ανιδιοτέλεια.
Μια ιδιαίτερη θεματική είναι η «Καταπάτηση των Δικαιωμάτων» με αμέτρητες αντι-εβραϊκές διατάξεις και νόμους, καθώς και οι επιπτώσεις τους στις ζωές των Εβραίων της Γερμανίας και της -υπό γερμανική κατοχή- Ευρώπης. Μαθητές και μαθήτριες λαμβάνουν κατά αυτόν τον τρόπο ερεθίσματα και παρακινούνται σε συζητήσεις σχετικές με την βασική σημασία και τις συνέπειες των νόμων στην κοινωνία, αποκτώντας μια καινούρια συνείδηση για το πώς οι νόμοι των απολυταρχικών κυβερνήσεων οδηγούν σε διακρίσεις και επιβάλλουν τον κοινωνικό αποκλεισμό συγκεκριμένων ομάδων, αλλά και για το ποια είναι η ευθύνη της πολιτείας σε αυτό. «Πώς είναι η κατάσταση σήμερα;» – η ερώτηση αυτή προσεγγίζει την επικαιρότητα και τους κινδύνους του παγκοσμίως αυξανόμενου αντισημιτισμού, ωθώντας τους μαθητές και τις μαθήτριες να αναρωτηθούν για το πώς μπορούμε να αναλάβουμε δράση συλλογικά, ώστε να προστατέψουμε τις δημοκρατίες μας. Μια επιπλέον σημασία αποκτά η μνεία των 1,5 εκατομμυρίων δολοφονημένων παιδιών, θυμάτων του Ολοκαυτώματος, για τα οποία δίνει πληροφορίες το δέντρο με τις πεταλούδες.
Το «Πρότζεκτ Πεταλούδα» δημιουργήθηκε από το Μουσείο του Ολοκαυτώματος στο Χιούστον (Holocaust Museum Huston) και απευθύνεται στους νέους σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται, λοιπόν, για μια διαδραστική Έκθεση, η οποία προσφέρει την ευκαιρία γιααυτόνομη εξερεύνηση με πολλά μέσα και με τη βοήθεια συνοδευτικού διδακτικού υλικού,καθώς και τη δυνατότητα της πρακτικής ανάλυσης των διαφόρων υλικών και αντικειμένων. Επιπλέον, η Έκθεση συμπληρώνεται από μια βιντεοσκοπημένη παρουσίαση στην οποία διηγείται τη βιογραφία της η Ροζίνα Ασέρ-Πάρδο, μια επιζήσασα του Ολοκαυτώματος που συνεργάστηκε με το αρχείο του προγράμματος «Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα».
Η Έκθεση δημιουργήθηκε από τη συνεργασία της ομάδας «Η ΓΣΑ θυμάται» με τον Όμιλο Εργασίας του σκηνικού σχεδιασμού. Καλλιτεχνικά, την επιμελήθηκαν οι μαθητές και οιμαθήτριες της ομάδας σκηνικού σχεδιασμού υπό την καθοδήγηση του κου Χαλάτση. Η ομάδα «Η ΓΣΑ θυμάται» σχεδίασε το περιεχόμενο της Έκθεσης και επέλεξε το φωτογραφικό υλικό και τα κείμενα που παρουσιάζονται.
«Η μνήμη πρέπει να διαφυλάσσεται. Ο ρόλος της είναι να υπενθυμίζει και στις επόμενες γενιές πως πρέπει να επαγρυπνούν.
Επομένως, είναι σημαντικό να διαμορφώσουμε σήμερα μια μορφή μνήμης που θα τροφοδοτεί το μέλλον.» Ρόμαν Χέρτσογκ
Η Έκθεση κατά συνέπεια αποτελεί μια σημαντική συνεισφορά στην ανάπτυξη μιαςζωντανής κουλτούρας ανάμνησης από και για μαθητές και μαθήτριες. Σκοπός της είναι η ευαισθητοποίηση μαθητών και μαθητριών για ιστορικές αλλά και επίκαιρες μορφές τουκοινωνικού και κρατικού αντισημιτισμού, της φυλετικής διάκρισης και του αποκλεισμού στην καθημερινότητά μας, ώστε να δημιουργήσουν μια διαρκή συνείδηση για τη δημοκρατία, την ανεκτικότητα και την αλληλεγγύη με τις αδικημένες και υποβαθμισμένες κοινωνικές ομάδες.
| Δημήτριος Χαλάτσης
Διευθυντής Ομίλου Εργασίας σκηνικού σχεδιασμού Συνεργάτης του προγράμματος «Η ΓΣΑ θυμάται» |
Ρεγγίνα Βίζινγκερ
Υπεύθυνη τμήματος Κουλτούρας Μνήμης Διευθύντρια του προγράμματος «Η ΓΣΑ θυμάται» |
