Η ΔΟΜΙΚΗ ΛΑΥΡΙΟΥ Κατασκευαστική Εταιρεία με έδρα το Λαγονήσι, Αθήνα, αναζητά εργοταξιάρχη για πλήρη απασχόληση και ουσιαστική συνεργασία με προοπτική εξέλιξης.
Τομείς Δραστηριότητας:
Η εταιρία δραστηριοποιείται στον τομέα των κατασκευών, με έργα που εκτείνονται
σε:
– Ιδιωτικά και δημόσια τεχνικά έργα
– Κατοικίες και κτίρια επαγγελματικής χρήσης
– Ανακαινίσεις κτιρίων
– Τεχνικές μελέτες και διαχείριση έργων (περισσότερα…)
Η Λητώ Ντάκου, εκ των εμπνευστριών του Φεστιβάλ, και ο σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης, μακροχρόνιος συνεργάτης του θεσμού, μίλησαν στον ρ/σ του «στο Νησί. gr» για τη φετινή διοργάνωση, που συνδυάζει την υψηλού επιπέδου κλασική μουσική με την ανάδειξη αρχαιολογικών και φυσικών θησαυρών της Λέσβου.
Από τις 12 έως τις 19 Αυγούστου, το 11ο Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου επιστρέφει, πιο ώριμο και διεισδυτικό από ποτέ, επιλέγοντας ως φετινή του θεματική το «Χάος». Μια έννοια που –όπως λένε οι συντελεστές– αντανακλά όχι μόνο τη σημερινή παγκόσμια συγκυρία, αλλά και τη δυναμική της δημιουργίας που πηγάζει από την αταξία.
Η Λητώ Ντάκου, εκ των εμπνευστριών του Φεστιβάλ, και ο σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης, μακροχρόνιος συνεργάτης του θεσμού, μίλησαν με πάθος στον ρ/σ του «Ν» για τη φετινή διοργάνωση, που συνδυάζει την υψηλού επιπέδου κλασική μουσική με την ανάδειξη αρχαιολογικών και φυσικών θησαυρών της Λέσβου.
Sehr geehrte Damen und Herren,
Mein Name ist Ariann Burger und ich unterstütze Tierarzt Plus Partner als Recruiterin bei der Suche nach neuen Talenten im veterinärmedizinischen Bereich.
Wir würden uns sehr freuen, wenn Sie diese Information in Ihrem Alumni-Netzwerk weitergeben könnten, mit der Hoffnung, dadurch Tierärztinnen und Tierärzte zu erreichen, die an einer Deutschen Schule ausgebildet wurden und nun nach neuen beruflichen Möglichkeiten in Deutschland suchen
Wer wir sind:
Tierarzt Plus Partner ist ein deutschlandweites Netzwerk aus inzwischen über 100 Tierarztpraxen und Tierkliniken. Wir verbinden die Vorteile einer starken Gemeinschaft mit der Individualität jedes einzelnen Standorts. Unser Ziel ist es, die Tiermedizin der Zukunft nachhaltig zu gestalten – mit hoher medizinischer Qualität, modernen Strukturen und einer Kultur des Miteinanders.
Was musst du mitbringen? (περισσότερα…)
Σήμερα έχουμε αποφοίτους από την Αραχώβης (που αποφοίτησαν έως το 1944), από την Μετσόβου (έως το 1968) και βέβαια από το Μαρούσι. Πολλοί από αυτούς έστειλαν τα παιδιά τους στην Γερμανική Σχολή. Πολλοί μάλιστα, όπως διαπιστώσαμε είναι παιδιά τριών γενιών (!), όπως:
–Ειρήνη Κουτσογιάννη, απόφοιτος Αραχώβης (1938) έστειλε:
την κόρη της Λένα Μερίκα, απόφοιτο 1964, Μετσόβου
τον γιό της Μανώλη Μερίκα, απόφοιτο 1967, Μετσόβου, και
τον γιό της Γιώργο Μερίκα, απόφοιτο 1974, Μαρούσι.
και,
η Λένα Μερίκα με την σειρά της έστειλε τους γιούς τηςΓιάννη Θεοδωρακάκο, απόφοιτο 1997 καιΣτέφανο Θεοδωρακάκο, απόφοιτο 1998.
– Η Ξένη Σκουζέ, απόφοιτος Αραχώβης 1942 (μετά το γάμο της Ξένη Παπαδάκη), έστειλε την κόρη της Ελίζα Παπαδάκη στη ΓΣΑ (απόφοιτος Μετσόβου 1967), η οποία με τη σειρά της έστειλε τη δική της κόρη Άννα Παπαδάκη στη ΓΣΑ στο Μαρούσι (απόφοιτος 2008).
– ΗΡέα Αργυριάδου – Μυλωνά (1961) έστειλε τους γιούς της Ιπποκράτη (1984) και Φοίβο (1995), και ο Ιπποκράτης τον γιό του Γιάννη, απόφοιτο του 2019.
– Η Νέλη Βαφειάδου (1963) έστειλε την κόρη της Φαίδρα Γρηγοριάδου (1982), η οποία είναι σύζυγος του Λάζαρου Φραντζή (1982), που με την σειρά τους έστειλαν τις κόρες τους Ναταλία Φραντζή (2018) & Ίλια Φραντζή (2019).
– Η Γιολάνδα Αγαλλίδου (δεκαετία ’30) ‘εστειλε:
τηνκόρη της Μαριάνα Καναβαριώτου (1963), που έστειλε τον γιό της Νίκο Πετρόπουλο.
τονγιο της Κώστα Καναβαριώτη (1967)
την κόρη της Ελένη Καναβαριώτου, που έστειλε τις κόρες της Μαρίνα Τσολάκη (2006) και Χριστίνα Τσολάκη (2008).
Ας τους γνωρίσουμε λοιπόν όλους:
Από το insidestory.gr αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο της Ειρήνης Σωτηροπούλου και της Ραφαέλλας Μανέλη με φωτογραφίες της Ειρήνης Σωτηροπούλου για του κινδλυνους που παραμονεύουν στον Υμηττό.
Ο Υμηττός, το βουνό που αγκαλιάζει ολόκληρη την ανατολική Αττική, είναι το τελευταίο άκαυτο καταφύγιό της. Με δεδομένο πως η επικινδυνότητα για πυρκαγιά στην Αττική τους καλοκαιρινούς μήνες σκαρφαλώνει καθημερινά στους βαθμούς 4 και 5, θα περίμενε κανείς ότι η Πολιτεία θα έκανε τα πάντα για την αντιπυρική θωράκιση του δάσους του. Δεν είναι όμως έτσι. Αντί γι’ αυτό, ακόμα και στα πιο πολυσύχναστα σημεία, όπου οι Αθηναίοι καταφεύγουν καθημερινά για να πάρουν μια ανάσα και να δροσιστούν, παρατηρούνται ελλιπείς καθαρισμοί και ανεπαρκής αποκομιδή της ξερής και εύφλεκτης ύλης, τη στιγμή που τα τελευταία χρόνια, η ξηρασία που έχει πλήξει το δάσος το καθιστά ήδη εξαιρετικά ευάλωτο στις πυρκαγιές. Για να αποκτήσουμε την πληρέστερη δυνατή εικόνα πραγματοποιήσαμε αυτοψίες σε διαφορετικές πλευρές του βουνού: από τα πιο πολυσύχναστα σημεία κοντά στη Μονή Καισαριανής και το Αισθητικό Δάσος, μέχρι τον Βύρωνα και την ευρύτερη περιοχή Χολαργού-Παπάγου.
Τα ακριβή σημεία μπορείτε να δείτε στον παρακάτω χάρτη, στα εικονίδια με τα έλατα.
https://insidestory.gr/article/giati-moiazei-me-pyritidapothiki-dasos-toy-ymittoy
Αριστούχος, υπότροφος, δίγλωσση καθηγήτρια Γερμανικής Φιλολογίας Παν/μίου Αθηνών, με μεταπτυχιακό στη Γερμανική Γλωσσολογία, απόφοιτος Γερμανικής Σχολής Αθηνών (Deutsche Schule Athen), κάτοχος Abitur και Großes Deutsches Sprachdiplom Ινστιτούτου Goethe Αθηνών, με δεύτερη μητρική γλώσσα τα Γερμανικά και διδακτική πείρα ετών, παραδίδει μαθήματα Γερμανικών όλων των επιπέδων. Το μάθημα προσαρμόζεται στις ανάγκες του μαθητή, με συνεχή παρακολούθηση της πορείας και της επίδοσής του, με σκοπό την αποφυγή κενών, την εμπέδωση της ύλης και την επίτευξη του εκάστοτε στόχου. Εκμάθηση σωστής προφοράς, υψηλά ποσοστά επιτυχίας, προετοιμασία για Διπλώματα Ινστιτούτου Goethe και ÖSD, ειδικά για τα επίπεδα C1 και C2, εξειδικευμένη βοήθεια σε μαθητές της Γερμανικής Σχολής Αθηνών για το Abitur, το μάθημα των Γερμανικών και τα θεωρητικά μαθήματα, εκμάθηση της γλώσσας σε παιδιά και νήπια με παιγνιώδη τρόπο.
Τηλ. 210 6819071 / 698 0943569
O Émile Emmanuel Gilliéron (1850–1924), συχνά γνωστός ως Émile Gilliéron père για να ξεχωρίζει από τον γιο του Émile fils (1885-1935) , ήταν Ελβετός καλλιτέχνης και αρχαιολόγος σχεδιαστής περισσότερο γνωστός για τις ανακατασκευές του μυκηναϊκών και μινωικών αντικειμένων από την εποχή του Χαλκού. Από το 1877 μέχρι τον θάνατό του, συνεργάστηκε με αρχαιολόγους όπως ο Heinrich Schliemann, ο Arthur Evans και ο Georg Karo, σχεδιάζοντας και αποκαθιστώντας αρχαία αντικείμενα από τοποθεσίες όπως η Ακρόπολη της Αθήνας, οι Μυκήνες, η Τίρυνθα και η Κνωσός.
Από το 1909-1910 περίπου, ο Gilliéron εισήγαγε σταδιακά τον γιο του στην επιχείρησή του. Ο νεότερος Gilliéron εργάστηκε με τον πατέρα του στο Βόλο της Θεσσαλίας και στην Κνωσό το 1910-1912. Μεταξύ 1906 και 1933, το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης αγόρασε σχεδόν επτακόσια έργα τέχνης από τους Gilliérons.
Το αναμνηστικό άλμπουμ εξώφυλλο των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, που διεξήχθησαν στην Αθήνα το 1896, θεωρείται εδώ και καιρό η πρώτη ολυμπιακή αφίσα. Παρουσιάζει μια Ελληνίδα, που κρατά ένα στεφάνι ελιάς και κλαδιά μυρτιάς, τα βραβεία των νικητών. Μέχρι πρόσφατα, κανείς δεν ήξερε ποιος το είχε δημιουργήσει. Αλλά το 2018, έρευνα της École Française d’Athènes (Γαλλική Σχολή Αθηνών) αποκάλυψε τελικά τον σχεδιαστή: Ο Ελβετός καλλιτέχνης Emile Gilliéron σχεδίασε την αφίσα, τα τρόπαια και τις αναμνηστικές σφραγίδες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 στην Αθήνα.
Ο Alfred Gilliéron (1920-2010), εγγονός του Émile Gilliéron pere και γιος του Émile fils, εμφανίζεται στα μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1930-1931 στην Ε’ Δημοτικού, όπου ήταν καταγεγραμμένος ως “Γκιλιέρου Αλφρέδος” και (χωρίς να γνωρίζουμε), αν συνέχιζε, θα αποφοιτούσε το 1938.
Χωρίς να έχει άμεση σχέση με την αρχαιολογία αλλά συνεχίζοντας την καλλιτεχνική παράδοση ο Alfred, γλύπτης, συνέχισε την τέχνη των προγόνων του στην ελεύθερη αγορά, μεταφέροντας τα αρχαιολογικά κίνητρα προς την αναπτυσσόμενη βιομηχανία του τουρισμού. Η χρήση, επαναχρησιμοποίηση και προσαρμογή μοτίβων, σχημάτων και θεμάτων που ξεκίνησαν από τους πρεσβυτέρους του στα τέλη του 19 ου και 20 ου αιώνες, μετατρέπει τον Alfred Gilliéron σε έναν ζωντανό σύνδεσμο μεταξύ της εποχής των πρωτοποριακών ανακαλύψεων και την εποχή της «κατανάλωσης» του Αιγαίου. Η δημιουργική του πορεία είναι ταυτόχρονη με την ανάπτυξη του μαζικού τουρισμού , από την μεταπολεμική περίοδο μέχρι την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση στις αρχές της δεκαετίας του 80. (περισσότερα…)
Η πραγματικότητα όλων μας, ατομική και συλλογική, είναι γεμάτη από ορθολογικά, αλλά και παράλογα και αλλόκοτα στοιχεία. Πάντα ήταν έτσι. Και όμως, η ιστορία προχωράει, η χώρα προχώρησε, εμείς, ατομικά, προχωρούμε, πότε προς τα εμπρός, πότε προς τα πίσω, και αυτό ακόμα «προχώρημα» είναι. Δε βελτιώνει το επίπεδο ζωής μας, αλλά εμπλουτίζει τις εμπειρίες και τις γνώσεις μας, ώστε για κάποιο διάστημα να θυμόμαστε, να πετύχουμε κάτι καλύτερο, μέχρι να ξεχάσουμε ξανά. Ακόμα και στη Βίβλο, πρόσωπα και κοινωνίες ξέχασαν τόσες φορές αμαρτήματα, πλήρωσαν γι’ αυτό, αλλά το εκκρεμές θυμάμαι-ξεχνάω με τη θετική και αρνητική του ανταμοιβή εξάπτει διαφορετικά πεδία της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας και δεν μπορεί να αποφευχθεί. Υπάρχουν όμως στιγμές στην πορεία μιας χώρας που οι εξελίξεις φτάνουν στα άκρα. Η κοινωνία παγώνει, εξεγείρεται, επαναστατεί. Όμως, «όταν μια ολόκληρη χώρα στριγκλίζει, πρέπει να ουρλιάξουμε για να ακουστούμε». Παραφράζοντας τη ρήση του Jean Jaures, «αφήσαμε τη φλόγα και προτιμήσαμε τις στάχτες». Το ερώτημα «πώς με αφετηρία το 1974 καταλήξαμε στο 2009» είναι θεμελιακό για να καταλάβουμε τι κάναμε, τι δεν κάναμε, τι (δεν) πρέπει να κάνουμε και γιατί. Η χώρα, στην ιστορία της, βρέθηκε περισσότερες φορές σε τέτοια σημεία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Η Μαρίκα (Μαρία-Βιλμελίνη) Στάγγεσερ αναφέρεται στα μαθητολόγια ως Steingesser Maria του Αντωνίου και ήταν κόρη του Βασιλικού επιπλοποιού Αντωνίου Στάγγεσερ και της Σοφίας Στάγγεσερ το γένος Δαπόλα. Γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου του 1914. Πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1926-1928 στην Τάξη Β’ του Ελληνικού Σχολείου και το επόμενο έτος 1928-29 στην Τάξη Γ’ (δηλαδή κατά αντιστοιχία στην Β’ και Γ’ Γυμνασίου, αφού το Ελληνικό Σχολείο ήταν τριετές Α’, Β’ και Γ’, ενώ τις ακολουθούσε μία τετραετής φοίτηση που συνολικά συμπλήρωνε 7 τάξεις στο Γερμανικό Γυμνάσιο) και σύμφωνα με την μαρτυρία του δισέγγονού της, Μάνου Στάγγεσερ-Διαμαντή, αποφοίτησε από την Γερμανική Σχολή Αθηνών το 1932.
στην φωτογραφία το 1935 σε ηλικία 21 ετών, πηγή: Μάνος Στάγγεσερ-Διαμαντής
Κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου εργάστηκε ως διερμηνέας σε εργοστάσιο κατασκευής ρούχων στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου, βοηθώντας πολλές υφάντριες να συγκεντρώσουν υφάσματα για τις οικογένειες τους και τον ελληνικό στρατό.
Παντρεύτηκε το 1935 τον Νικόλαο Ναθαναήλ, εργοστασιάρχη της μεταξοβιομηχανίας Ναθαναήλ. Απέκτησε δύο παιδιά την, Αντωνία Ναθαναήλ μετέπειτα Κανελλοπούλου και τον Ανδρέα Ναθαναήλ.
Πέθανε στην Αθήνα το 2002 σε ηλικία 88 ετών.
Ο Χρύσης Τριανταφύλλου γενήθηκε στο Cape Town της Νοτίου Αφρικής στις 7 Αυγούστου 1945 και αποφοίτησε από την Σχολή το 1963. Ειχε την ατυχία να προσβληθεί απο τον ιό της πλυομυελίτιδος που τον ταλαιπώρησε αρκετά. Μετά την αποφοίτησή του απο την ΓΣΑ συνέχισε τις σπουδές του στο American University of Beirut (Business Administration). Μετά μια σχετικά σύντομη παραμονή του στην Ελλάδα και τον γάμο του με Ιρλανδέζα μετέβη στο Αμβούργο όπου εργάστηκε σαν πραγραμματιστής υπολογιστών. Μετά τον χωρισμό του, με την Γερμανίδα πλεον γυναίκα του, μετέβη στο Λονδίνο όπου και εργάστηκε σχεδόν μέχρι τον θάνατό του. Απέκτησε 3 παιδιά. Στην Ελλάδα ερχόταν αραιά και συναντιόταν με ελάχιστους φίλους και συγγενείς βασικά για να απολαύσει το αγαπημένο του σπορ την ιστιοπλοία. Σαν χαρακτήρας ηταν πρόσχαρος, τίμιος, οργανωτικός με πρωτότυπες ιδέεςκαι κυρίως καλός φίλος. Έπασχε από την στεφανιαία νόσο. Απεβίωσε στα τέλη Μαρτίου 2020 στην Αγγλία.
πηγή: Φώτης Χαροκόπος
Πολλοί παλαιοί αναφέρονται στον πρώτο χρόνο τους στην σχολή μιλώντας για την Quarta. Αναζητήσαμε όλες τις ονομασίες των τάξεων και η Marita Schwarz μας έδωσε τον πλήρη κατάλογο επισημαίνοντας, όπως θα δείτε, ότι η αρίθμηση γίνεται αντίστροφα, δηλαδή η Prima (η πρώτη τάξη) είναι η δική μας τελευταία. Βεβαίως η τελευταία τάξη του Γερμανικού Τμήματος ήταν η 13η, κάτι που πλέον έχει καταργηθεί, οπότε οι του Ελληνικού Τμήματος αποφοιτούσαν στην 12η (Unterprima):
Nach 1945 wurde das Gymnasium zum „altsprachlichen Gymnasium“, das Realgymnasium zum „neusprachlichen Gymnasium“, schließlich die Oberrealschule zum „mathematisch-naturwissenschaftlichen Gymnasium“. 1974 wurden alle Gymnasien enttypisiert.
Die Klassen zählte man im Gymnasium rückwärts:
Sexta (VI) = Klasse 5
Quinta (V) = Klasse 6
Quarta (IV) = Klasse 7
Untertertia (UIII) = Klasse 8
Obertertia (OIII) = Klasse 9
Untersekunda (UII) = Klasse 10
Obersekunda (OII) = Klasse 11
Unterprima (UI) = Klasse 12
Oberprima (OI) = Klasse 13
Die Zählung hat sich in Resten bis heute erhalten („Sextanereinschulung“).
Η Διευθύνουσα Σύμβουλος του Διεθνούς Μουσικού Φεστιβάλ Μολύβου Λητώ Ντάκου – Dörken (΄80), μας περιμένει στην φετινή 11η διοργάνωση από τις 12 μέχρι τις 19 Αυγούστου.
Φετινό θέμα: «ΧΑΟΣ»
Όπως σημειώνουν οι καλλιτεχνικές διευθύντριες Δανάη και Κυβέλη Dörken, «το ΧΑΟΣ είναι μια κατάσταση αταξίας και απρόβλεπτου που προηγείται της δημιουργίας και της δομής και μπορεί να αποτελέσει πηγή δυνατοτήτων αλλά και καταστροφής. Προκαλεί την ανθρώπινη επιθυμία για τάξη, αναδεικνύοντας την ένταση μεταξύ τυχαιότητας και νοήματος στο σύμπαν».
Όπως συνηθίζουν να κάνουν κάθε χρόνο, διερευνούν πολύπλευρα το θέμα και φέτος, μας καλούν να εξερευνήσουμε μαζί τους την ωμή ενέργεια της αταξίας μέσω της μουσικής και να αναδείξουμε τη δυνατότητα για επίλυση και αρμονία, αντανακλώντας τη λεπτή ισορροπία μεταξύ χάους και τάξης τόσο στη μουσική όσο και στη ζωή.
ΜΟΛΥΒΟΣ – ΛΕΣΒΟΥ, ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΔΕΛΦΙΝΙΑ / ΠΑΡΑΘΑΛΑΣΣΙΟ ΠΑΡΚΟ
ΔΩΡΕΑΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 12 – 13 – 16 Αυγούστου 2025
ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΕ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ 17 – 18 – 19 Αυγούστου 2025
Ο Ευγένιος Σαντορίνης (Genio Santorini) γεννήθηκε στην Αθήνα 1923. Από το 1929 (όταν ήταν 6 ετών) έως το 1940 φοίτησε στην Γερμανική Σχολή στην Αραχώβης. Πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1929-30 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή του το έτος 1940 στην ΣΤ’ Γυμνασίου.
Η μητέρα του ήταν γερμανίδα, καθηγήτρια ξένων γλωσσών και ο πατέρας του διάσημος Έλληνας μηχανικός, φυσικός και σπουδαίος εφευρέτης με σπουδές στην Ελβετία, που έγινε καθηγητής στο ΕΜΠ.
Μεταξύ 1942 και 1948 φοίτησε στο Ε.Μ.Πολυτεχνείο και πήρε το δίπλωμα του αρχιτέκτονα.
Υπηρέτησε την στρατιωτική τουθητεία στο Ναυτικό από το 1948 έως το 1950 και την επόμενη χρονιά το 1951 προσλήφθηκε στο γραφείο των Αθηνών της εταιρείας Knappen Tippetts Abbett McCarthy (ΚΤΑΜ), όπου παρέμεινε για τρία χρόνια.
Το 1954 απεφάσισε να μεταναστεύσει στον Καναδά και το 1955 στις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκε αρχικά στο Columbus Ohio, έπειτα στο New Haven και το 1963 σε προάστειο της Ουάσινγκτον. Εργάσθηκε σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ, και σε πολλές χώρες της Ασίας, Αφρικής και Ευρώπης.
Το 1990 συνταξιοδοτήθηκε και έζησε με την σύζυγό του και τις τρεις κόρες του στην Bethesda του Maryland.
Όπως αναφέρει το βιογραφικό του, που ακολουθεί στα αγγλικά, ήταν δεινός φωτογράφος και στις δουλειές του περιλαμβάνεται και η κάλυψη των ταραχών του 1968 στην Ουάσινγκτον που εμφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’60 σε γερμανικά περιοδικά, ενώ του άρεσε πολύ το διάβασμα τόσο που να ξενυχτά με ένα βιβλίο στο χέρι.
Όταν συνταξιοδοτήθηκε αφοσιώθηκε στο να σχηματίσει το οικογενειακό του δέντρο, το οποίο έφθανε μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα και προκειμένου να εξεσφακκλίσει τις πληροφορίες που ζητούσε αναγκάστηκε να ταξιδεύει πολύ και να παίρνει συνεντεύξεις από μέλη της οικογένειάς του. Τέλος, όταν ολοκλήρωσε το έργο έγραψε μία έκθεση, η οποία δημοσιέυτηκε σε δύο μέρη στην International Herald Tribune και στην εφημερίδα Καθημερινή.
Πέθανε στις 29 Ιανουαρίου 2011. (περισσότερα…)
Το βιβλίο έχει 161 σελίδες, είναι στα γερμανικά και κυκλοφόρησε το 1969 με δύο προλόγους:
– του Γερμανού τότε Πρέσβη, Oskar Schlitter, και
– του Karlhans Höfflinghaus, Προεδρου του ΔΣ της Γερμανικής Σχολής Αθηνών
και περιέχει ένα κείμενο με τίτλο:
“Die Deutsche Schule Athen heute” του Joachim Zeidler, Διευθυντή της Σχολής από το 1968.
Δείτε τον τόμο:
https://drive.google.com/file/d/1LCtxCDGYX9JeBosru44APx8VCEL3Lylr/view?usp=sharing
Εδώ θα επιχειρήσουμε να συγκεντρώσουμε όλα τα ονόματα των Αποφοίτων της Αραχώβης, της περιόδου του Πολέμου δηλαδή, οι οποίοι στη συνέχεια απεφάσισαν να στείλουν τα παιδιά τους στη Γερμανική Σχολή, οπότε:
| Κωνσταντίνος Λασκαρίδης | 1937 | Πάνος Λασκαρίδης Θανάσης Λασκαρίδης |
1964 1970 |
| Σόφη Καζάζη | 1938 | Λίζα Σκαλαίου – Κουσίου | 1968 |
| Κωνσταντίνος Μαρούδης | 1937 | Γιάννης Μαρούδης | 1976 |
| Γεώργιος Κουμούσης | Αργύρης Κουμούσης | 1975 | |
| Σίσσυ (Αθανασία) Παπαχελά | 1938 | Αιμιλία Σταυρίδη | 1963 |
| Ειρήνη Κουτσογιάννη | 1938 | Λένα Μερίκα Μανώλης Μερίκας Γιώργος Μερίκας |
1964 1967 1974 |
| Μαρία Ντόλλα Ξανθοπούλου | 1938 | Αλεξάνδρα Βοβολίνη | 1970 |
| Αλέξανδρος Κοτιώνης Ρέα Κυπριώτου |
1942 1944 |
Κατερίνα Κοτιώνη | 1976 |
| Ξένη Σκουζέ | 1942 | Ελίζα Παπαδάκη | 1967 |
| Δήμητρα Μάτου | 1942 | Ανδρέας Παπανδρικόπουλος Αναστασία Παπανδρικοπούλου |
1974 1977 |
| Βέρα Μολοκότου | 1942 | Παναγιώτης Πρατικάκης Αγγέλα Πρατικάκη |
1967 1969 |
| Δήμητρα Καρβελά | 1942 | Αρετή Παπασταύρου Σταύρος Παπασταύρου |
1979 1980 |
| Αλεξάνδρα Σίμου | Κατερίνα Αλεξανδράκη | 1977 | |
| Βασίλης Μαυρίδης | 1943 (*) | Γιώργος Μαυρίδης | 1983 |
| Δαμιανός Μαυρίδης | 1942 | Γιώργος Μαυρίδης | |
| Τάκης Ανδρικόπουλος | 1940 | Νόρα Ανδρικοπούλου | 1973 |
| Φωκίων Φωτιάδης-Νεγρεπόντης | 1944 (*) | Εμμανουήλ Φωτιάδης-Νεγρεπόντης | |
| Rudolph Alther | Reini Alther | 1979 | |
| Κώστας Αθανασιάδης | 1944 | Νίκη Αθανασιάδου Μιχάλης Αθανασιάδης Αλέξανδρος Αθανασιάδης |
1974 1977 1980 |
| Margeritte Huck | Αθηνά Μπαλωμένου | ||
| Κωνσταντίνος Παπαναστασίου | Μαρία Παπαναστασίου Αλέξανδρος Παπαναστασίου |
1987 1987 |
|
| Αριστείδης Νικολετόπουλος | 1940 | Πάνος Νικολετόπουλος | 1974 |
| Γιολάντα Αγαλλίδου | 1937 | Μαριάνα Καναβαριώτου Κώστας Καναβαριώτης Ελένη Καναβαριώτου |
1963 1967 1972 |
| Ελένη Μακρή | Ιουλία Παπαϊωάννου | 1980 | |
| Κωστής Παπαϊωάννου | 1979 | ||
| Θεμιστοκλής Πάνου Γιάννα Ζάννου |
Αλίκη Πάνου Δημήτρης Πάνου |
1972 1975 |
|
| Γκέοργκ Άντον Νίτσε | Ανδρέας Νίτσε | 1976 | |
| Γιάννης Τρύφων | 1940 | Αικατερίνη-Ούρσουλα Βαρβάρα-Ζίγκριντ Ελισάβετ-Πούψη Αναστασία-Πόπηλε |
Το βιβλίο έχει 181 σελίδες, είναι στα γερμανικά και στα ελληνικά και κυκλοφόρησε το 1981.
Ξεκινά με μία ομαδική φωτογραφία όλων των καθηγητών και τελειώνει με μία αεροφωτογραφία της Σχολής.
Περιέχει:
– ένα “εισαγωγικό σημείωμα” του Kurt Roeske,
– ένα κείμενο της Δήμητρας Καρβελλά με τίτλο: “Vorbereitungen zur Wiedereroffnung der Deutschen Schule Athen”
– ένα κείμενο του Γεωργίου Δημητράκου, και πολλά άλλα
Δείτε τον τόμο: https://drive.google.com/file/d/1ZSqDQkemKN6EOnuSEwt2jGgGoAVOn7lH/view?usp=sharing
Το βιβλίο έχει 240 σελίδες, είναι δίγλωσσο και κυκλοφόρησε το 1986 με τρεις χαιρετισμούς:
– του Απόστολου Κακλαμάνη, Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων,
– του Riidiger von Pachelbel, Πρέσβη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στην Ελλάδα, και
– του Peter Trautschold, Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου της Γερμανικής Σχολής Αθηνών
και περιέχει δύο εισαγωγικά κειμενα:
– του Kurt Roeske, Διευθυντή της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, και
– Δρ. Γεώργιου Δημητράκου με τίτλο “Ο Wilhelm Dorpfeld και η Γερμανική Σχολή Αθηνών”
Δείτε τον τόμο: https://drive.google.com/file/d/1n82qQTJj-1GDdonT0eoBMmM-yj6omLmj/view?usp=sharing
Το βιβλίο έχει 215 σελίδες, είναι δίγλωσσο και κυκλοφόρησε το 1992 με τρεις χαιρετισμούς:
– του Leopold Bill von Bredow, Πρέσβη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στην Ελλάδα,
– του Jürgen von Rahden, Επιτετραμένου για τις εξετάσεις Υπουργικού Συμβούλου,
– της Vera Sficas, Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου της Γερμανικής Σχολής Αθηνών,
και έναν πρόλογο από τον Dr. Klaus Meyer, Διευθυντή της Γερμανικής Σχολής Αθηνών.
Το έγγραφο είναι μια τεκμηρίωση με τίτλο «Συνάντηση, Απαίτηση και Πραγματικότητα, 1987-1992» από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών. Περιέχει χαιρετισμούς από διάφορα πρόσωπα, όπως τον Πρέσβη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στην Ελλάδα, Leopold Bill von Bredow, και τον Διευθυντή της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, Dr. Klaus Meyer. Το έγγραφο συζητάει τον τρόπο λειτουργίας της σχολής, τη διάρθρωση των τμημάτων (γερμανικό και ελληνικό), τα προγράμματα σπουδών, και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η «σχολή συνάντησης» όσον αφορά την ενσωμάτωση των δύο πολιτισμών.
Παρουσιάζονται επίσης στατιστικά στοιχεία για την προέλευση και τη γλώσσα των μαθητών του νηπιαγωγείου και του δημοτικού, καθώς και λεπτομέρειες για το προσωπικό της σχολής, τη διοίκηση και τις διάφορες επιτροπές. Αναφέρονται εκδηλώσεις και δραστηριότητες που προάγουν τη συνάντηση μεταξύ των μαθητών, όπως οι ομάδες εργασίας, οι σχολικές ομάδες, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις και οι ανταλλαγές μαθητών. Το έγγραφο υπογραμμίζει την ανάγκη για περαιτέρω προσπάθειες σε πολιτικό επίπεδο, ώστε να επιτευχθεί η ενσωμάτωση των δύο σχολικών μορφών και η αναγνώριση ενός κοινού απολυτηρίου.
Δείτε τον τόμο: https://drive.google.com/file/d/1bELfklb765GiMvHxbyJ90vveOYqh4Lcq/view?usp=sharing
Με την συμπλήρωση 125 χρόνων από την ίδρυσή της το 1896, διοργάνωσε η Γερμανική Σχολή Αθηνών μία εκδήλωση και κυκλοφόρησε ένα επετειακό λεύκωμα με πλούσιο και σπάνιο υλικό.
Τα χρόνια του Πολέμου η Γερμανική Σχολή στην Αραχώβης λειτουργούσε ως Οκτατάξιο Γυμνάσιο. Έχει λοπόν ένα ενδιαφέρον να αναφέρουμε τα όσα ίσχυαν εκείνη την εποχή, αλλά και όσα είχαν προηγηθεί από τη εποχή του Όθωνα:
Οι Έλληνες λογίζονται φιλεκπαιδευτικός λαός. Είτε λόγω της αρχαιοελληνικής παράδοσης, είτε λόγω της γεωγραφικής θέσης και του γεωγραφικού αναγλύφου, είτε λόγω της ιδιαιτερότητας της ελληνικής γλώσσας η οποία επί Ελληνιστικών χρόνων ήταν η κυρίαρχη γλώσσα του δυτικού κόσμου, η λαϊκή σοφία έχει αποκρυσταλλωμένη άποψη υπέρ του σχολείου. Το “άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο” αντικατοπτρίζει τον διαρκή πόθο των Ελλήνων για το σχολείο. Μετά την Ακαδημία του Πλάτωνα και το Λύκειο του Αριστοτέλη, οι Έλληνες δούλοι που αναλαμβάνουν τη μόρφωση των Ρωμαίων, το Βυζάντιο που ιδρύει σχολεία και κατά το Μεσαίωνα, ο ελληνικός Χριστιανισμός με τα “ιερογράμματα”, διατηρούν την παράδοση του σχολείου.
Με την άφιξή του στην Ελλάδα το 1828, ο Ιωάννης Καποδίστριας ιδρύει ορφανοτροφεία στην Αίγινα και τον Πόρο, όπου τα ορφανά ελάμβαναν γενική μόρφωση και επαγγελματική εκπαίδευση και όπου παράλληλα λειτουργούσαν διδασκαλεία για τη μόρφωση των δασκάλων. Ιδρύεται γεωργική σχολή στην Τίρυνθα, ιερατική σχολή στον Πόρο και στρατιωτικό σχολείο στο Ναύπλιο. Με τον Όθωνα, το 1933, εκδόθηκε διάταγμα που καθόριζε τις αρμοδιότητες της “επί των Εκκλησιαστικών γραμματείας” που ήταν το πρώτο υπουργείο παιδείας. Οι Βαυαροί διαίρεσαν την όλη εκπαίδευση σε τρεις κύκλους, τη στοιχειώδη εκπαίδευση, τη μέση και την ανώτερη. Τη στοιχειώδη εκπαίδευση ονόμασαν Δημοτική, διότι η διοίκηση και η εποπτεία ανατέθηκαν στους Δήμους, σύμφωνα με τον νόμο της 6ης Φεβρουαρίου 1834 που ήταν πιστό αντίγραφο του γαλλικού νόμου του 1833, και η διάρκεια φοίτησης προβλεπόταν να είναι επταετής. Βάσει αυτού του νόμου, ιδρύθηκε Διδασκαλείο στο Ναύπλιο το 1835, όπου εισήχθη η αλληλοδιδακτική μέθοδος. Το 1836 συστάθηκε η “Φιλεκπαιδευτική εταιρία” που ίδρυσε σχολεία θηλέων και προετοίμασε τις πρώτες δασκάλες. Δυστυχώς όμως ούτε η υποχρεωτική φοίτηση ούτε η επταετής διάρκεια εφαρμόστηκαν και η θέση των δασκάλων ήταν τραγική. Το 1844, λόγω της απροθυμίας των δήμων να ιδρύσουν και συντηρήσουν σχολεία εκδόθηκε διάταγμα σύμφωνα με το οποίο “εις την δημοτική εκπαίδευσιν συντρέχει και το κράτος κατά το μέτρον της ανάγκης των δήμων”. Παρ’ όλα ταύτα η κατάσταση χειροτέρεψε και το 1863 το διδασκαλείο έκλεισε. Το 1871 ιδρύεται στην Αθήνα ο “Σύλλογος προς διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων” μέλη του οποίου το 1874 ιδρύουν το εξατάξιο “Πρότυπο δημοτικό σχολείο” στην Αθήνα και το τετρατάξιο “Παιδαγωγείο” στη Θεσσαλονίκη. Έτσι σ’ αυτήν την περίοδο ο εκπαιδευτικός κύκλος αποτελείται από το δημοτικό σχολείο με τετραετή φοίτηση, ακολουθεί το Ελληνικό σχολείο με τριετή φοίτηση και τέλος το Γυμνάσιο με τετραετή φοίτηση.
Οι δάσκαλοι το 1873 ιδρύουν τον “Ελληνικόν διδασκαλικόν σύλλογον” ο οποίος εκδίδει το περιοδικό “Πλάτων” και κατορθώνουν να υψώσουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και των πολιτικών για τα εκπαιδευτικά θέματα. Έτσι το 1876 ο υπουργός παιδείας στη Βουλή χαρακτηρίζει “την κατάσταση της εκπαίδευσης εμπαιγμόν δια το έθνος”. Ιδρύεται Διδασκαλείο τριετούς φοίτησης στην Αθήνα, καθώς και άλλα δύο στην Τρίπολη και στην Κέρκυρα, και το 1881 άλλο ένα στη Λάρισα. Το 1895, ο νόμος “Περί στοιχειώδους ή δημοτικής εκπαίδευσης” διαιρεί τα σχολεία σε κοινά, με έναν δάσκαλο όταν έχουν μέχρι 80 μαθητές, και πλήρη με δύο δασκάλους όταν έχουν μέχρι 140 μαθητές. Όταν οι μαθητές είναι μέχρι 200 το σχολείο είναι τριθέσιο και για περισσότερους από 200 τετραθέσιο. Όπου δεν ήταν δυνατόν να ιδρυθούν κοινά (μονοθέσια) σχολεία προβλεπόταν η ίδρυση γραμματοδιδασκαλείων. Επίσης ιδρύονται εξατάξια σχολεία οι απόφοιτοι των οποίων μπορούν να εγγραφούν στην τρίτη τάξη των “Ελληνικών” σχολείων.
Το 1921, τα “κοινά” σχολεία αφομοιώνονται με τα “εξατάξια”, το 1929 επί Βενιζέλου καθορίζεται εξαετής η διάρκεια της δημοτικής εκπαίδευσης και το όριο για την ίδρυση μονοθέσιου δημοτικού σχολείου κατεβαίνει στους 15 μαθητές, με στόχο την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού, διότι σύμφωνα με την απογραφή του 1828 υπήρχαν 3500 συνοικισμοί με λιγότερα από 15 παιδιά σχολικής ηλικίας και έτσι, κάθε χρόνο, πάνω από 25.000 παιδιά δεν γραφόντουσαν σε κανένα σχολείο. Παρ’ όλα αυτά, κατά τη στατιστική του 1936, ενώ στην πρώτη τάξη γραφόντουσαν 200.000 μαθητές, από την έκτη τάξη αποφοιτούσαν μόνο 75.000. Το 1954, στο 3094/1954 (ΦΕΚ252 τ.Α) νομοθετικό διάταγμα “περί καταπολεμήσεως του αναλφαβητισμού” ιδρύονται τα “νυχτερινά σχολεία” για την παροχή της βασικής μόρφωσης σε μαθητές ηλικίας 14 έως 20 ετών, οι οποίοι λόγω της κατοχής και του εμφυλίου δεν είχαν ολοκληρώσει τη στοιχειώδη εκπαίδευση. Στο ίδιο διάταγμα προβλέπεται ότι, μετά το 1962, όποιος δεν έχει απολυτήριο δημοτικού σχολείου δε θα μπορεί να διευθύνει επιχείρηση ή βιοτεχνικό κατάστημα. Έτσι το 1953-54 λειτούργησαν 2.300 νυχτερινά σχολεία με 67.000 μαθητές και 2.350 δασκάλους, πολλοί από τους οποίους εργάστηκαν δωρεάν. Στη στατιστική της UNESCO για το 1957, το ποσοστό αναλφαβητισμού στην Ελλάδα ανερχόταν σε 25%, ενώ στην Τουρκία σε 68% και στη Γιουγκοσλαβία σε 27%.
Η μέση εκπαίδευση επίσης ξεκινάει με τη Βαυαρική αντιβασιλεία το 1836 και χωρίζεται σε δύο κύκλους: κατ’ αρχάς το τριετές “Ελληνικό σχολείο” κατ’ αντιστοιχία του Βαυαρικού “Latina” και κατόπιν, το τετραετές “Γυμνάσιο” το οποίο έχει ως στόχο την “… προπαρασκευήν των μαθητών που θέλουν να σπουδάσουν ανώτερες επιστήμες στα Πανεπιστήμια.” Οι δάσκαλοι των πρώτων καλούνται “Ελληνοδιδάσκαλοι” και των γυμνασίων “καθηγητές”. Όταν το Πανεπιστήμιο άρχισε να δίνει διπλώματα, διοριζόντουσαν στη μέση εκπαίδευση πτυχιούχοι της φιλολογίας και της φυσικομαθηματικής. Επειδή οι εκπαιδευτικοί διοριζόντουσαν, έπαιρναν μετάθεση ή απολυόντουσαν με αυθαίρετο τρόπο, το 1885 εκδόθηκε διάταγμα που όριζε ότι οι “λειτουργοί της μέσης εκπαίδευσης αναγνωρίζονται ως μόνιμοι”. Το διάταγμα αυτό ανακλήθηκε το 1886. Οι τύποι των σχολείων του 1836 βασικά παρέμειναν μέχρι την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929. Το 1922 ιδρύθηκαν τα “Πρακτικά Λύκεια” πάνω στο πρότυπο της Βαρβακείου σχολής, η οποία λειτουργούσε με ιδιαίτερο πρόγραμμα από το 1886. Το Βαρβάκειο ιδρύθηκε το 1843 ως γυμνάσιο στο οποίο είχε συμπληρωθεί και Ελληνικόν σχολείο, αλλά το 1886 μεταρρυθμίστηκε σε πρακτικό λύκειο για να εκπληρώσει “ειδικόν εκπαιδευτικόν σκοπόν” που ήταν “η ανάπτυξις και μόρφωσις της διανοίας, τως εις αυτό φοιτούντων μαθητών, η ηθική αγωγή και ειδικώς η προπέδευσις προς αυτάρκη σπουδήν των θετικών επιστημών”. Το 1915 το Βαρβάκειο συνδέθηκε με το “Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης” και αποτέλεσε το δεύτερο πρότυπο σχολείο της Ελλάδας.
Με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929 από τον Αλ. Δελμούζο, επί κυβερνήσεως Βενιζέλου, διαμορφώνονται δύο εξαετείς κύκλοι σπουδών. Στις μικρές κωμοπόλεις ιδρύονται διτάξια ημιγυμνάσια και κατώτερα επαγγελματικά σχολεία (γεωργικά, εμπορικά, βιομηχανικά, οικοκυρικά). Το 1930 ιδρύεται το Ανώτατον εκπαιδευτικόν συμβούλιον και στις 4 Ιουνίου 1930 ο Γ. Παπανδρέου, ως υπουργός παιδείας της κυβέρνησης Βενιζέλου, κλείνει δάνειο της Ελληνικής κυβέρνησης με σουηδική εταιρία για τις ανάγκες της παιδείας. Με το δάνειο αυτό, μέσα σε δύο χρόνια, 1930 έως 1932, ανεγέρθηκαν 145 διδακτήρια και αποπερατώθηκαν άλλα 1375. Έτσι προστέθηκαν 7376 αίθουσες διδασκαλίας για τις οποίες δαπανήθηκαν 1476 εκατομμύρια προπολεμικές δραχμές.
Η κυβέρνηση Μεταξά το 1937 τροποποιεί τους τύπους σχολείων της μεταρρύθμισης του Δελμούζου εισάγοντας το οκτατάξιο γυμνάσιο-λύκειο στο οποίο γράφονται οι μαθητές του Δημοτικού μετά την τετάρτη τάξη. Όσοι όμως δε θέλουν να συνεχίσουν στη μέση εκπαίδευση υποχρεώνονται να συνεχίσουν για άλλα δύο χρόνια στο δημοτικό ώστε να ολοκληρώσουν εξαετή υποχρεωτική στοιχειώδη εκπαίδευση. Τα έξι πρώτα χρόνια απετέλεσαν το εξατάξιο Γυμνάσιο και ακολουθεί το διτάξιο Λύκειο. Το 1944, με τον κατοχικό νόμο 1468 της 27-2-1944 επανέρχεται το εξατάξιο γυμνάσιο. Με την απελευθέρωση για τις χρονιές 1945 έως 1950, γράφονται στο Γυμνάσιο 138.000, 143.000, 165.000, 174.000 και 183.000 μαθητές αντίστοιχα, που αντιστοιχούσαν σε λιγότερους από 4.000 εκπαιδευτικούς. Έτσι, μετά από την έντονη κίνηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εκπαιδευτικών λειτουργών, δημιουργήθηκαν και πάλι σοβαρές ανησυχίες και το 1951, κατόπιν πρωτοβουλίας του Γ. Παπανδρέου, εκδόθηκε ο νόμος 1823 που προέβλεπε τον διαχωρισμό της μέσης παιδείας σε τριετές Γυμνάσιο και τριετές Λύκειο, το οποίο διαχωριζόταν σε φιλολογοϊστορικο Λύκειο και φυσικομαθηματικό Λύκειο. Στο 1ο άρθρο αυτού του νόμου καθορίζεται ότι ο σκοπός της Μέσης εκπαίδευσης είναι “η διάπλασις χρηστών πολιτών εν τω πλαισίω των ιδεωδών του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού”, ο οποίος και αναγνωρίστηκε αυτούσιος στο σύνταγμα της 1ης Ιανουαρίου 1951 ότι είναι ο σκοπός της μέσης και στοιχειώδους εκπαίδευσης. Ο νόμος αυτός δεν εφαρμόστηκε από την επελθούσα κυβέρνηση Παπάγου και το 1959 η κυβέρνηση Καραμανλή διατηρεί ενιαίο το Γυμνάσιο, αλλά μετά την 3η τάξη οι απόφοιτοι παίρνουν απολυτήριο που τους δίνει το δικαίωμα να εγγραφούν στις μέσες επαγγελματικές σχολές. Επίσης, κατά τα τρία τελευταία έτη το Γυμνάσιο διαχωρίζεται σε κλασικό, πρακτικό και όχι μόνο. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, υλοποιήθηκε ο νόμος 1823 που προέβλεπε το σημερινό τριτάξιο γυμνάσιο και τριτάξιο λύκειο. Αργότερα, το Λύκειο διαχωρίστηκε σε τριτάξιο ενιαίο λύκειο (ΓΕΛ) για όσους μαθητές είχαν τη δυνατότητα να συνεχίσουν κανονικά την εκπαίδευσή τους και το τριτάξιο τεχνικό λύκειο (ΕΠΑΛ) για όσους δεν είχαν δυνατότητες να αντεπεξέλθουν στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μαθαίνοντας μέσω αυτού κάποια ειδίκευση. Σήμερα το Επαγγελματικό Λύκειο (ΕΠΑ.Λ.) προσφέρει εκτός από απολυτήριο, το οποίο είναι ισότιμο με του Γενικού Λυκείου, και Πτυχίο εξειδίκευσης βαθμού 3.
πηγή: wikipedia
