(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1942.

Η Αργυρώ Συράκη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Φεβρουαρίου 1925. Δημοτικό πήγε στο “Βυζάντιο” της κ.Πιτίδου στο Παγκράτι και ήταν στην ίδια τάξη με το Μάνο Χατζηδάκι. Η καταγωγή της από την πλευρά του πατέρα της είναι από την Καλλιμασιά της Χίου και από την πλευρά της μητέρας της από τη Σύρο, απόγονος του Παπανικολή από τα Ψαρά, αφού η προγιαγιά της, κόρη Κουτσοδόντη παντρεύτηκε Παπανικολή της οικογένειας του πυρπολητή. Ο αδελφός της γιαγιάς της, Μιχαήλ Κεφάλας, ήταν εξαιρετικά μορφωμένος και διετέλεσε διευθυντής του Ζωγραφείου στην Κωνσταντινούπολη.

Το 1936 πήγε στη Γερμανική Σχολή στην οδό Αραχώβης στην Quarta. Συμμαθήτριές της ήταν η Βεατρίκη Δημητριάδου, η Έβη Τουλούπα, η Λένα Γκλαβάνη, η Αλίκη Δημητριάδου, η Λολότα (Ελένη) Κωνσταντινίδου κ.α. Το 1942 αποφοίτησε και το επόμενο έτος πήγε στο Πανεπιστήμιο, όπου σπούδασε Φιλολογία ακολουθωντας την κατεύθυνση της Ιστορίας και Αρχαιολογίας.

Αμέσως μετά εργάστηκε ως ξεναγός στην Αθήνα κυρίως με Γερμανούς και Γάλλους, αλλά στο μεταξύ, στην Κατοχή, γνώρισε τον μετέπειτα συζυγό της Πανταζή Πανταζόπουλο, ο οποίος σπούδασε Ιατρική στην Αμερική και εξειδικεύτηκε στην Ψυχιατρική, επέστρεψε τον Αύγουστο του 1956 στο Ναύπλιο, όπου και παντρεύτηκαν και μαζί εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη.

Στην Αμερική πλέον, χωρίς γνώσεις Αγγλικών ξεκίνησε να εργάζεται στην Αρχιεπισκοπή, όπου αναζητούσαν άτομο με καλές γνώσεις Ελληνικών. Αρχικά υπό τον Αρχιεπίσκοπο Μιχαήλ και ένα χρόνο μετά, το 1958, υπό τον Ιάκωβο και με αντικείμενο τα Πολιτιστικά εργάστηκε συνολικά επί 38 έτη και παράλληλα σπούδασε Κλασσικές Τέχνες στο Columbia. Ενδιάμεσα, το 1963, χώρισε και το 1996 συνταξιοδοτήθηκε και μοίράζε τον χρόνο της μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης.

Απεβίωσε την 1.3.2023 στην Νέα Υόρκη.

Ο Βύρων Κουρουνιώτης γεννήθηκε το 1924 στην Αθήνα και έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στην Καλλιθέα. ‘Ηταν γιός του Ιωάννη και της Ουρανίας και πρωτοεμφανίζεται στα μαθητολόγια της Σχολής στην Β’  Γυμνασίου την χρονιά 1937-38, παραμένει έως την Στ’ Γυμνασίου και αποφοιτά την χρονιά 1941-42 και όπως αναφέρεται στο βιογραφικό του όνειρό του ήταν να σπουδάσει στη Γεωπονική Σχολή της Γερμανίας. Όμως όταν έγινε η γερμανική Κατοχή εντάχθηκε στην αντίσταση, στην ΕΠΟΝ, στο αντάρτικο κίνημα και μετά στον ΕΛΑΣ. 19 ετών έφυγε στα βουνά και πολέμησε στο αντάρτικο Ρούμελης και μετά στην Πελοπόννησο.

Στη διάρκεια της Κατοχής έχασε τους 2 από τους 3 αδελφούς του. Ο μεγαλύτερος, ο Μικές Κουρουνιώτης, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς ενώ ο μικρότερος, ο Αντώνης, πέθανε από φυματίωση λίγους μήνες πριν βρεθεί το εμβόλιο για τη φυματίωση.

Μετά την απελευθέρωση και τα Δεκεμβριανά συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο για εσχάτη προδοσία. Δεν εκτελέστηκε αλλά από το 1945 ως το 1949 «επισκέφθηκε» όλα τα όμορφα νησιά μας (τόπους εξορίας τότε) ως πολιτικός κρατούμενος: Αίγινα, Κέρκυρα, Σύρο και κατέληξε στη Γυάρο όπου μαζί με συγκρατούμενούς του, ενώ ζούσαν σε υποτυπώδη αντίσκηνα, έχτιζαν με βράχους που κουβαλούσαν μόνοι τους το «κολαστήριο» της Γυάρου όπως το ονόμαζε πάντα λέγοντας: «όταν μπήκαμε σ΄αυτή την κόλαση νοσταλγούσαμε τις σκηνές μας…»

Μετά το 1949 συνέχισε να είναι ενεργό μέλος του ΚΚΕ και της ΕΔΑ αργότερα. Παντρεύτηκε την Βασιλική Ζαχαρία και απέκτησαν μια κόρη την Ουρανία.

Στη Δικτατορία του 1967 γλύτωσε τη σύλληψη γιατί τον έκρυψαν επί ένα χρόνο, ίσως και περισσότερο, με κίνδυνο της ζωής τους, δύο «φιλοβασιλικές» και άρα υπεράνω πάσης υποψίας θείες του (από την πλευρά της γυναίκας του), που τον αγαπούσαν πάρα πολύ…

Κατάφερε να διαφύγει παράνομα στην Ευρώπη όπου έζησε κάποια χρόνια.

Απογοητευμένος από τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 απομακρυνόταν, σταδιακά, από την ενεργό πολιτική δράση.

Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα ασχολήθηκε με το εμπόριο κινηματογραφικών ειδών και τον κινηματογράφο, μαζί με τον μόνο αδελφό του, που είχε επιβιώσει, τον Διονύση.

Μπορεί να μην κατάφερε να σπουδάσει γεωπονία όμως κατάφερε ν’αγοράσει ένα μικρό κομμάτι γης παραθαλάσσιο στην Αίγινα και ένα τρεχαντήρι. Σ’ αυτά αφιέρωνε όλον σχεδόν τον ελεύθερο χρόνο του μέχρι το τέλος της ζωής του ψαρεύοντας και αγαπώντας τη φύση και τα φυτά του. Κατάφερε να μεταμορφώσει ένα άγονο και αμμώδες έδαφος σ’ έναν μικρό παράδεισο δίπλα στη θάλασσα. Το έργο του συνεχίζει με περισσή αφοσίωση και ζήλο ο γαμπρός του Γιάννης Λάζαρης μέχρι σήμερα.

Πρόφθασε να χαρεί τον εγγονό του Αλέξη Κωτσόπουλο και τα δύο του δισέγγονα τον Βύρωνα και τον Άγγελο. Δεν πρόλαβε να γνωρίσει την δισέγγονή του Άννα.

Ενώ άντεξε παληκαρίσια όλες τις κακουχίες και τα βασανιστήρια δεν μπόρεσε ποτέ, μέχρι το τέλος, να συγκρατήσει τα δάκρυά του όταν θυμόταν την «επαίσχυντη», όπως την έλεγε, «Συμφωνία της Βάρκιζας» και την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ.

Πέθανε το 2008 βαθειά πικραμένος από την «κατάντια», όπως έλεγε, και την πολυδιάσπαση του κινήματος.

(*) το βιογραφικό του το οφείλουμε στην κόρη του Ουρανία Κουρουνιώτη και είναι αναρτημένο μαζί με την φωτογραφία του στην ιστοσελίδα http://www.aylonfilmarchives.com/

Ο Νίκος Τρύφων γεννήθηκε στο Φάληρο το 1924 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης από το έτος 1931-32 στην Α’ Δημοτικού έως την αποφοίτησή του το 1941-42 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Εργάστηκε στο γραφείο του πατέρα του, Αναστάσιου Τρύφων, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος μηχανικός της Αθήνας με συμμετοχή στην στατική μελέτη του εργοστασίου Φιξ, στην ανέγερση του “Ακροπόλ”, αλλά και των bungalows του Αστέρα Γλυφάδας, όριζε δε το επώνυμο των αγοριών της οικογένειας να είναι “Τρύφων” (ακόμη και στην γενική) και των κοριτσιών “Τρύφωνος”. Η μητέρα του, Ελισάβετ Μπαχάουερ (Bachauer), αυστριακής καταγωγής, ήταν θεία της γνωστής πιανίστριας Τζίνας Μπαχάουερ.

Νυμφεύθηκε την Βιβή και απέκτησε δύο παιδιά, την Μάρω και τον Τάσο.

Απεβίωσε λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’80.

Η οικογένεια Τρύφων

Η Ναταλία Σερράου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925. Φοίτησε στο Δημοτικό στο Πειραματικο Σχολείο και στη συνέχεια στο Γυμνάσιο στην Γερμανική Σχολή. Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1937-38 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την αποφοίτησή της στην ΣΤ’ Γυμνασίου το 1943. Ο αδελφός της, Απόστολος Σερράος, ένα χρόνο μικρότερος, ήταν επίσης μαθητής στην Αραχώβης.

Εισήλθε στη Νομική Σχολή αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές της. Εκτός από Γερμανικά μιλούσε άπταιστα Γαλλικά και Αγγλικά με φοίτηση στις αντίστοιχες ακαδημίες.

Το 1949 παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Τσιτσιλώνη, αξιωματικό απόφοιτο της Σχολής Ευελπίδων, που είχε τότε τον βαθμό του ταγματάρχη. Την περίοδο 1960 -63 η οικογένεια τον ακολούθησε στο Κάιρο, όπου εκείνος υπηρέτησε ως στρατιωτικός ακόλουθος στην Ελληνική πρεσβεία.

Από το 1969 έως το 1971 μετακόμισε όλη η οικογένεια στο Βέλγιο, όπου ο Κωνσταντίνος Τσιτσιλώνης ήταν αρχηγός της ελληνικής στρατιωτικής αντιπροσωπείας στο ΝΑΤΟ (National Military Representative).

Στο Βέλγιο η Ναταλία Σερράου έγινε πρόεδρος στο Officer’s Wives Club, θητεία που εκπλήρωσε με επιτυχία γιατί ήταν κοινωνική και πολύγλωσση.

Απέκτησε δύο παιδιά τον Δημήτρη και την Κάλλη.

Απεβίωσε το 2023.

(πηγή: Κάλλη Τσιτσιλώνη)

Η Χανελόρε Κορώνη γεννήθηκε το 1927 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1935-36 στην Β’ Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή της το έτος 1943-44 και ήταν κόρη του Σπυρίδωνος Κορώνη

Ο  Σπυρίδων Κορώνης (1883 – 1944), ήταν Έλληνας πανεπιστημιακός και πολιτικός. Υπήρξε καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πολυτεχνείο καθώς και διοικητής του ΙΚΑ επί δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά. Το 1926 ανέλαβε την διεύθυνση των Σιδηροδρόμων Ελληνικού Κράτους. Στην κυβέρνηση Αλέξανδρου Παπαναστασίου (1932) διετέλεσε Υπουργός Συγκοινωνιών ενώ στην κυβέρνηση Αλέξανδρου Οθωναίου (1933) διετέλεσε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας.

Κατά τα Δεκεμβριανά του 1944 συνελήφθη από ομάδες του ΕΑΜ και εν συνεχεία δολοφονήθηκε.

Η Ηρώ-Βασιλική Κωδούνη γεννήθηκε το 1927. Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1940-41 στην Γ’ Γυμνασίου και παραμένει έως το 1942-43 στην Ε’ Γυμνασίου.  Ο πατέρας της ήταν ο καθηγητής Αντώνης Κωδούνης, αιματολόγος παθολόγος, πολύ διάσημος στην εποχή του, και ο πρώτος έλληνας γιατρός, που του απονεμήθηκε στη Γαλλία ο Σταύρος της Λεγεώνας της Τιμής. Η σύζυγος του Αντώνη, Άλκηστη Κωδούνη, ήταν μια πολύ έντονη προσωπικότητα και μία απο τις τρεις ιδρύτριες της ΕΛΕΠΑΠ.

Παντρεύτηκε και το 1952 και μετανάστευσε στο Βελγικό Κονγκό με τον σύζυγό της, ο οποίος ασχολήθηκε με το εμπόριο και απέκτησαν δύο κόρες, την Άλκηστη και την Άννα, την ηθοποιό Άννα Κουρή, η οποία αναφέρει σε συνέντευξή της το 2023 στο in.gr:

«Μέχρι τα 10 μου μεγάλωσα στο Βελγικό Κονγκό, ήταν το ιδανικό μέρος για παιδική ηλικία, γιατί ήταν όλα τα σπίτια μονοκατοικίες, με κήπους. Οι γονείς μου πήγαν στο Κονγκό να δοκιμάσουν την τύχη τους, ο πατέρας μου ασχολιόταν με υφάσματα. Η μητέρα μου είναι 96 ετών και της αρέσουν οι περιπέτειες στα ταξίδια. Φέτος θέλουμε να κάνουμε μια κρουαζιέρα, να πάμε μέχρι Βενετία. Στη Βουδαπέστη ήθελε να ανέβει σε αερόστατο». (περισσότερα…)

Ο Γεράσιμος Πινιατώρος γεννήθηκε το 1929 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1941-42 και 1942-43 αντίστοιχα στην Γ’ και Δ’ Γυμνασίου. Αναφέρεται μάλιστα και από τον Φωκίωνα Φωτιάδη Νεγρεπόντη σε ένα χειρόγραφό του με τους συμμαθητές του. Προφανώς οι τάξεις αυτές αναφέρονται στο 8τάξιο Γυμνάσιο και ξεκινούν από την 5η Δημοτικού ως Α’ Γυμνασίου και η ένδειξη 47* δηλώνει ότι αν μπορούσε να ολοκληρώσει στην Γερμανική, η οποία όμως έκλεισε το 1944, θα αποφοιτούσε το 1947.

Ο πατέρας του, Νικόλαος Πινιατώρος του Γεράσιμου (Αργοστόλι, 1903 – Αθήνα, 4 Μαρτίου 1987) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός , που διετέλεσε βουλευτής. Το επίθετό του απαντάται και ως Πηνιατώρος και γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1903  και σπούδασε νομικά. Εργάστηκε ως δικηγόρος. Ήταν παντρεμένος με την Έλντα-Ελένη και απέκτησαν έναν γιο, τον Γεράσιμο, και μία κόρη, τη Μόλλυ.

Εξελέγη βουλευτής Κεφαλληνίας το 1958 με το κόμμα της ΕΡΕ. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 4 Μαρτίου 1987 σε ηλικία 84 ετών και κηδεύτηκε από τον Κτητορικό Ναό Αγίου Αθανασίου Λάσης στο Αργοστόλι.

Η Ίρις Πάσκεβιτς – Μπουρούτη γεννήθηκε το 1930 και φοίτησε στην Γερμανική Σχολή από το Δημοτικό έως το 1944, που η Σχολή έκλεισε. Πατέρας της ήταν ο Έριχ Πάσκεβιτς, μηχανικός με ειδικότητα στα επιστημονικά όργανα, που ζούσε στην Σμύρνη και γνώριζε πολύ καλά τον Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί για ένα μεγάλο διάστημα προκειμένου να προετοιμάσουν το Πανεπιστήμιο της Σμύρνης, που ιδρύθηκε μεν το 1920, αλλά επί της ουσίας παρέμεινε στα χαρτιά, αφού ακολούθησε η Μικρασιατική Καταστροφή το 1922. Η μητέρα της, Gertrud, το γένος Welzel, γεννήθηκε στις 21.9.1893 στο Breslau.

Ο αδελφός της, Φριτς, γεννήθηκε το 1923 και ήταν μαθητής του Δημοτικού στην Αραχώβης από το 1929-30 έως το 1934-35.

Με την έλευση της οικογένειας στην Ελλάδα μετά το 1922 ο πατέρας της, Έριχ Πασκεβιτς, εργάστηκε στο “Ίδρυμα Γεωργίου και Αικατερίνης Χατζηκώνστα”, όμως με την λήξη του Πολέμου το 1944, συνελήφθη και εξορίστηκε στην Μακρόνησο, ενώ η σύζυγός του με την Ίριδα υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν, ως Γερμανοί αιχμάλωτοι, την Ελλάδα, ενώ ο γιός, Φριτς, είχε ήδη καταταγεί στον γερμανικό στρατό.

Έτσι στις 2.10.1944 επιβιβάστηκαν σε ένα τρένο, που τους μετέφερε μαζί με άλλους Γερμανούς αρχικά στο Κραγκούγιεβατς (Kragujevac) στην κεντρική Σερβία, όπου υποχρεώθηκε να παραμείνει για λίγο στην περιοχή, αλλά μεταφέρθηκε, λίγες μέρες μετά, στην Βιέννη. Εκεί, επειδή δεν θεωρήθηκαν καθαροί Γερμανοί, προωθήθηκαν στο Breslau (σημερινό Wrocław στην Πολωνία) και ακολούθως στο Kamenz, κοντά στην Δρέσδη, όπου συνέπεσαν με τον βομβαρδισμό της πόλης στις 13 Φεβρουαρίου 1945. (περισσότερα…)

Η Ελένη Κρεμεζή γεννήθηκε το 1931 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1942-43 στην Α’ Γυμνασίου. Αν συνέχιζε την φοίτησή της στην Γερμανική Σχολή και βεβαίως αν η Σχολή δεν έκλεινε το 1944, θα αποφοιτούσε το 1948.

Ο πατέρας της, Σπυρίδων Κρεμεζής (1894-1964), υπήρξε δικηγόρος, βουλευτής και υφυπουργός. Γεννήθηκε στην Άμφισσα το 1894, γιός του δικηγόρου και βουλευτή Δημητρίου Σ. Κρεμεζή και της Ελένης, το γένος Θ. Κωνσταντίνου. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε σε ηλικία 20 ετών. Το 1915 κατετάγη στη Χωροφυλακή, όπου υπηρέτησε έως το 1920 με το βαθμό του ανθυπομοιράρχου. Σε αυτό το διάστημα συνέβαλε καθοριστικά στην εισαγωγή και καθιέρωση της χρήσης των δακτυλικών αποτυπωμάτων για την απόδειξη της ταυτοπροσωπίας, δημοσιεύοντας δύο σχετικές μελέτες.

Πολιτεύθηκε με το κόμμα των Φιλελευθέρων υπό την ηγεσία του Ελ. Βενιζέλου και του Γ. Καφαντάρη. Στις εκλογές του 1923 εξελέγη βουλευτής Παρνασσίδος, ενώ στις εκλογές του 1926 και του 1932 εξελέγη βουλευτής Φθιώτιδος και Φωκίδος. Το 1927 κατά την συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος υπήρξε ο εισηγητής του κόμματος των Φιλελευθέρων. Διετέλεσε υφυπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Ελ. Βενιζέλου του 1933. Υπήρξε για πολλά χρόνια νομικός σύμβουλος των Γενικών Αποθηκών του Κράτους και παρέμεινε ενεργός δικηγόρος ως το τέλος της ζωής του.

Πέθανε στην Αθήνα στις 21 Φεβρουαρίου 1964 και ενταφιάσθηκε την επομένη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Η Ναυσικά Πέσκε γεννήθηκε το 1930 και πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1942-43 στην Β’ Γυμνασίου, και αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1948. Βέβαια στο μεταξύ η Σχολή έκλεισε λόγω του Πολέμου το 1944, αλλά ενδέχεται επίσης να έχει φοιτήσει και πριν το 1942-43 αλλά και την χρονιά 1943-44.

Ο πατέρας της Georg Vinko von Peschke (1900–1959), ήταν γνωστός ζωγράφος, ο οποίος υπέγραφε στα ελληνικά. Ήταν Αυστρο-Ούγγρος, ο οποίος μεγάλωσε μεταξύ Κροατίας και Βιέννης. Ήρθε στην Ελλάδα το 1925 με σκοπό να ζωγραφίσει και το 1931 προσλήφθηκε από τον R. Carpenter για να καταγράψει το ανασκαφικό έργο της ASCSA (American School of Classical Studies at Athens) στην Κόρινθο, τα Ίσθμια και στην Όλυνθο, όπου συνολικά εργάστηκε επί σχεδόν 30 χόνια (1931-1959). Νυμφεύθηκε την Φάλταινα Καλημέρη από την Σκύρο, που απετέλεσε πηγή έμπνευσης για τα σχέδια του.  

https://www.ascsa.edu.gr/index.php/archives/george-von-peschke-collection

https://repository.brynmawr.edu/peschke/

Ελευθέριος Σκιαδάς: Ο… ελλαδοπαθής αριστοκράτης ζωγράφος Γεώργιος φον Πέσκε…

O Γιώργος Γκανασούλης γεννήθηκε στην Πάτρα αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη Σχολή το 87΄ και σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.

Εργάστηκε για μικρό χρονικό διάστημα στην επιχείρηση του πατέρα του (βιοτεχνία επεξεργασίας ανοξείδωτου) στο Μοσχάτο, έμελλε όμως να τον κερδίσει η Πάτρα. Το 1994 ανέλαβε, μαζί με τον αδελφό του, την ανακαίνιση και λειτουργία του ιστορικού Ζαχαροπλαστείου Καραβίτη που γνώρισε μεγάλη επιτυχία.

Ο πατέρας του Δημοσθένης, μεγάλη δόξα του ΝΟΠ του κόλλησε το μικρόβιο της Πισίνας και του waterpolo και έτσι διετέλεσε μέλος της μεγάλης ομάδας του ΝΟΠ τη δεκαετία του 90. Αγωνίστηκε ακόμη στον Παναθηναϊκό, στη ΝΕΠ και στον ΟΠΑΘΑ.

Τα τελευταία χρόνια, έχει κάνει το μεράκι του επάγγελμα και ασχολείται αποκλειστικά με τη μεγάλη του αγάπη, τη μουσική. Έχει δουλέψει στα περισσότερα και καλύτερα καταστήματα εστίασης της πόλης ως μουσικός επιμελητής (dj) και συνεχίζει ανελλιπώς. Έχει επίσης διαχρονικά μεγάλη συμμετοχή σε καρναβαλικές ομάδες και εκδηλώσεις. (περισσότερα…)

Ο Γιώργος Ιωαννίδης γεννήθηκε το 1945, μπήκε στη Σχολή το 1957 και αποφοίτησε το 1963. Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός και ασχολήθηκε με τον τομέα των κατασκευών και αργότερα στη δεκαετία του ’90 με τις ασφάλειες.

Ασχολήθηκε με τα κοινά του Συλλόγου από νωρίς. Ήταν ο τελευταίος πρόεδρος πριν από τη

«σιγή» της δικτατορίας (1973) και παρών από την «αφύπνιση» του Συλλόγου το 1982 αρχικά ως αναπληρωματικό μέλος, και παραιτηθέντος του Στέλιου Χατζηπαναγιώτου ως κανονικό, ενώ διετέλεσε και αντιπρόεδρος για δύο διετίες (1984-1988).

Το 1990 τέθηκε επικεφαλής της κίνησης των νεότερων αποφοίτων για ένα πιό σύγχρονο σύλλογο και ήταν ο πρώτος πρόεδρος της «νέας εποχής» για δύο διετίες (1990-1994) και αντιπρόεδρος για τις δύο επόμενες διετίες. Ουσιαστικά χάρις σ’αυτόν οργανώθηκε ο Σϋλλογος σε σύγχρονα πρότυπα. Η αναβίωση του επίσημου χορού, η έκδοση του Doerpfeldianer, οι εκδρομές, η αλλαγή του καταστατικού, η μηχανοργάνωση και πολλά άλλα.

Πέθανε τον Απρίλιο του 2007 σε ηλικία 63 ετών.

Korinna has been practising Iyengar yoga since 1983 and started teaching at the Institute in 1995. She is a Junior Intermediate teacher and is especially interested in remedial yoga as well as teaching children and teenagers. She visits the Institute in Pune regularly. After having held the teaching portfolio as one of the Institute’s trustees for many years, she is currently the editor of Dipika, the Institute’s magazine.

Ο Γιώργος Γεωργακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964 και φοίτησε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών [1976-82]. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών HBK Braunschweig [1983-89]. Μεταπτυχιακές σπουδές Meisterschueler στη ίδια σχολή, [1989-90].

Διαμένει στο Παρίσι 1990-91. Το 1991 ξεκινά μεταπτυχιακές σπουδές Magister Artium. Το1991-94 συν διοργανώνει τις εκθέσεις Weihnachtsausstellung στην Zentrale Kunst Gallery στο

Αμβούργο. Το 1995 συν-ιδρύει την CHEAPART στην Αθήνα που διευθύνει μέχρι σήμερα. Το2009 συν-ιδρύει στην Αθήνα τον καλλιτεχνικό οργανισμό The Art Foundation [TAF]. Το 2011συν-ιδρύει το CAMP! Contemporory Art Meeting Point στην Αθήνα. 2007-σήμερα συν-επιμελείται το διεθνές δίκτυο της CHEAPART: CHEAPART ARTmART στην ViennaKuenstlerhaus. Το διεθνές δίκτυο συμπεριλαμβάνει και την CHEAPART Θεσσαλονίκη (στηΔΕΘ), CHEAPART Άμστερνταμ (Loods6 / Art4Elkaar), CHEAPART Λεμεσό και Λευκωσία. 2012-σήμερα συν-διοργανώνει και συν-επιμελείται το Back τo Athens Festival στο κέντρο τηςΑθήνας. Από το 1995 μέχρι σήμερα, ως διευθυντής της CHEAPART, του The Art Foundationκαι του CAMP! έχει εδραιώσει το διεθνές προφίλ των πολιτιστικών οργανισμών μέσα από τησυνεργασία με πρεσβείες, πολιτιστικούς οργανισμούς, φορείς, ιστορικούς τέχνης, επιμελητέςκαι καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο. Από το 2017 συντονίζει το πολιτιστικό πρόγραμμαεκθέσεων και εκδηλώσεων Athens Intersection, σε συνεργασία με το AthensTrigono και τονΔήμο Αθηναίων (2017-19). Από το 2017 ανήκει στη συντακτική ομάδα της εφημερίδας “ΤαΝέα της Τέχνης”.

Το 2010 εκδόθηκε το βιβλίο του «Savoir Vivre για καλλιτέχνες», και το 2016«Το Απεργοδρόμιο», εκδόσεις Μελάνι. Από το 1995 μέχρι σήμερα έχει λάβει μέρος σε πολλέςεκθέσεις στην Ελλάδα, Γαλλία, Ισπανία, Αυστρία και Γερμανία.

.

Ο Ολύμπιος Στάθης αποφοίτησε από την Γερμανική Σχολή Αθηνών το 2007. Στην συνέχεια σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο του Μονάχου (TUM) και ολοκλήρωσε τιςσπουδές του με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο του Κάλγκαρι στον Καναδά. Σήμεραεργάζεται στο στρατηγικό μάνατζμεντ κτιρίων και εργοστασίων για την παγκόσμιαπαραγωγή των αυτοκινήτων της BMW, στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας στο Μόναχο.