(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1930.

Η Ηλέκτρα Αποστόλου γεννήθηκε το 1912 στην Αθήνα από ευκατάστατη οικογένεια και ήταν αδελφή του στελέχους του ΚΚΕ Λευτέρη Αποστόλου. Φοίτησε στη Γερμανική Σχολή και εμφανίζεται στο Μαθητολόγιο του 1926-27 στην Β’ τάξη σε ηλικία 15 και του 1927-28 στη Γ’ τάξη σε ηλικία 16 ετών. Στο ίδιο μαθητολόγιο εμφανίζονται αλλά σε μικρότερες τάξεις ο Γεώργιος Ράλλης, ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης, ο Βύρων Θεοδωρόπουλος, η Ελένη Παπαδάκη κ.α.

Σε μικρή ηλικία έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και αργότερα μέλος του ΚΚΕ. Συμμετείχε στο Παγκόσμιο Αντιφασιστικό και Αντιπολεμικό Συνέδριο Γυναικών το οποίο έγινε στο Παρίσι, ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας. Επί δικτατορίας της 4ης Αυγούστου συνελήφθη και βασανίστηκε ενώ ανέλαβε γραμματέας του Γραφείου της ΟΚΝΕ Μακεδονίας – Θράκης.

Ήταν παντρεμένη με τον γιατρό Γιάννη Σιδερίδη, στέλεχος του ΚΚΕ, που το 1943 πέθανε από πείνα στην Ακροναυπλία. Το 1939 γέννησε στην εξορία την κόρης της Αγνή.

Το 1942 ενώ είχε παραδοθεί στις κατοχικές δυνάμεις από το προηγούμενο καθεστώς κατάφερε να δραπετεύσει από το Τμήμα Μεταγωγών Αθηνών αφού πρώτα είχε μεταχθεί σε νοσοκομείο. Θα γίνει σταδιακά υπεύθυνη της εθνικοαπελευθερωτικής αλλά και φεμινιστικής οργάνωσης Λεύτερη Νέα, ενώ αργότερα έγινε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ και επικεφαλής της προπαγάνδας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ. Στην Αντιστασιακή οργάνωση Λεύτερη Νέα, η Ηλέκτρα Αποστόλου προσπαθούσε να περάσει την νοοτροπία ότι η γυναίκα θα απελευθερωθεί με την ενεργή συμμετοχή της στους κοινωνικούς αγώνες. Προσπαθούσε να πείθει τις γυναίκες μέλη της οργάνωσης να παίρνουν το λόγο, γενικά να πράττουν. Οργανώθηκαν συνεργεία αποκλειστικά από γυναίκες που έγραφαν συνθήματα στους τοίχους. Τον Φλεβάρη του 1943 η Λεύτερη Νέα αυτοδιαλύεται και ενσωματώνεται στην ΕΠΟΝ.

Τον Ιούλιο του 1944 συνελήφθη από την Ειδική Ασφάλεια για την αντιστασιακή της δράση, βασανίστηκε και δολοφονήθηκε στο ξενοδοχείο Κρυστάλ στην οδό Ελπίδας 3, που ήταν και η έδρα της Ειδικής Ασφάλειας. Η γνωστή στιχομυθία που πήρε μέρος κατά την ανάκριση της στην Ασφάλεια – Από πού είσαι;- Από την Ελλάδα!- Πού κατοικείς;- Στην Ελλάδα!- Πώς σε λένε;- Είμαι Ελληνίδα!- Ποιοι είναι οι συνεργάτες σου;- Όλοι οι Έλληνες! έχει καταγραφεί, και δεν είναι εξιδανικευμένη αφήγηση. Το πτώμα της βρέθηκε πλήρως βασανισμένο στις 26 Ιουλίου 1944 στους δρόμους της Αθήνας.

Η Σοφία Βελιμέζη γεννήθηκε το 1920 και απεβίωσε το 1986. Στην Σχολή έμεινε μέχρι την Ε’ Δημοτικού την χρονιά 1929-30 και αν συνέχιζε θα είχε αποφοιτήσει το 1937.  Ο πατέρας της Ιωάννης Βελιμέζης (1859-1934) ήταν Πρόεδρος Εφετών, η μητέρα της ήταν η Ευγενία Βελιμέζη το γένος Ιορδανίδη (1883-1971) και το σπίτι τους ήταν στην οδό Δημοκρίτου 16 στο Κολωνάκι, δίπλα ακριβώς από το Λύκειο Ελληνίδων, και το οποίο κατεδαφίστηκε γύρω στο 2005. Στο σπίτι αυτό έζησαν και τα τέσσερα παιδιά: ο Αιμίλιος (1901-1946, ο οποίος δώρισε στο Μουσείο Μπενάκη την συλλογή του από εικόνες), ο Κωστής (1898-1960, ποιητής, σκηνοθέτης, μεταφραστής και συγγραφέας, ο οποίος έγινε γνωστός ως Κωστής Βελμύρας), ο Θεόδωρος (1905-1979) και η Σοφία, που ήταν η μικρότερη, για την οποία όμως δεν γνωρίζουμε πολλά, πέραν όσων αναφέρονται στο velimezisicon.gr, από όπου αντιγράφουμε:

Με τον αιφνίδιο θάνατο του του Αιμιλίου Βελιμέζη, το 1946, το έργο του παραμένει ημιτελές: αρκετές από τις εικόνες, που είχε μέχρι τότε συγκεντρώσει, ίσως ενενήντα τον αριθμό, δεν πρόλαβε να φωτογραφήσει ο Εμίλ Σεράφ, άλλες παρέμειναν χωρίς πλαίσια από τους ξυλογλύπτες «Πρίαμος» και η μελέτη της συλλογής δεν ολοκληρώθηκε. Εβδομήντα μόνο δακτυλογραφημένες σελίδες είναι το πρώτο και μοναδικό τμήμα της μελέτης που είχε συντάξει ο Μανόλης Χατζηδάκης μέχρι το 1945 και είχε παραδώσει στον Αιμίλιο.

Ακολουθεί βαρύτατο πένθος στην οικογένεια Βελιμέζη και στην κατοικία της οδού Δημοκρίτου 16 σβήνουν τα φώτα. Για πολλά χρόνια.

Εντούτοις η μητέρα του και οι οικογένειες των αδελφών του, σε ένδειξη σεβασμού στη μνήμη του αγαπημένου τους Αιμιλίου, ήρθαν σε συνεννόηση με τον Αντώνη Μπενάκη και τον Μανόλη Χατζηδάκη καλώντας τους να επιλέξουν όσες και όποιες εικόνες θα ήθελαν για τη συλλογή του Μουσείου Μπενάκη, πέραν εκείνων που είχε δωρίσει εν ζωή ο Αιμίλιος Βελιμέζης.

Στα αρχεία της οικογένειας υπάρχει και το dossier, στο οποίο η δέσποινα Eυγενία I. Bελιμέζη, μητέρα του συλλέκτη, φύλαξε τα σχετικά με τη δωρεά εικόνων από την οικογενειακή συλλογή, σύμφωνα με την επιθυμία του, στο Mουσείο Mπενάκη.

«Ἐχαρίσθησαν κατ’ ἐντολὴν τοῦ Aἰμιλάκου μας εἰς τὸ Mουσεῖον Mπενάκη οἱ ἐσώκλειστες Eἰκόνες -καὶ ἄλλες- ποὺ δὲν ἔχω φωτογραφίες τους. Ἐκ μέρους μου καὶ ἐκ μέρους τοῦ Kωστῆ μου, Nτόντου μου καὶ Σοφίκας μου, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ μείνη αὐτὴ ἡ δωρεά του ὅσο ὑπάρχει τὸ Mουσεῖον Ἀντωνίου Mπενάκη ποὺ τόσο κουράστηκε ὁ χρυσός μου Aἰμίλιος γιὰ τὸ Mουσεῖον».

Το γραφείο του Αιμιλίου στην κατοικία του επί της οδού Δημοκρίτου 16 διαμορφώθηκε από την αδερφή του Σοφία, όπως θα επιθυμούσε και εκείνος και, έκτοτε παρέμεινε κλειστό.

Το 1986 η Σοφία «φεύγει» για να συναντήσει εκεί ψηλά όσους από την οικογένεια είχαν ήδη προηγηθεί και αφήνει παρακαταθήκη στους γιους της Χρήστο και Αιμίλιο να φροντίσουν τις εικόνες, σύμφωνα με το «πνεύμα της οικογένειας».

Σε δύσκολες στιγμές χρειάστηκε να εκποιηθούν ακίνητα και κινητά της οικογένειας, ποτέ όμως οι εικόνες της συλλογής του Αιμιλίου. Η εντολή της μητέρας Σοφίας είναι σαφής και ρητή: «Φροντίστε οι Εικόνες μας να δωρηθούν σε μουσείο ή ίδρυμα, όπου θα μπορεί ο κάθε επισκέπτης να τις θαυμάζει, αλλά και να προσεύχεται μπροστά τους…».

1934-1991 Στην οικία της οικογένειας Βελιμέζη…

Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη: Η περίφημη συλλογή Βελιμέζη ελεύθερη ψηφιακά…

Πίστη και Τέχνη Επιλεγμένες Εικόνες από τη Συλλογή Αιμιλίου Βελιμέζη…

Η Ειρήνη Κουτσογιάννη γεννήθηκε το 1918 και αποφοίτησε από την Σχολή το 1937. Εμφανίζεται στα μαθητολόγια την περίοδο 1926-27 στην Β’  Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή της στην ΣΤ’  Γυμνασίου την χρονιά 1936-37.

Παντρεύτηκε το 1945 τον ιατρό Γιώργο Μερίκα, με τον οποίο ήσαν μαζί ήδη από το 1937 και έστειλε και τα τρία της παιδιά στην Σχολή: τον Μανώλη και την Λένα στην Μετσόβου και τον Γιώργο στο Μαρούσι. Απεβίωσε το 1971.

Ο σύζυγός της, Γιώργος Μερίκας, ήταν διευθυντής της Δ΄ Παθολογικής Κλινικής του Ευαγγελισμού (1960 – 1970). Το 1970 εξελέγη τακτικός καθηγητής της Β’ Παθολογικής Κλινικής στο “Ιπποκράτειο Νοσοκομείο”, διετέλεσε Πρόεδρος του ΠΑΟ το 1970, και στις 25 Νοεμβρίου 1977 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας το 1988 διετέλεσε πρόεδρος. Στην κυβέρνηση Ζολώτα διετέλεσε Υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και απεβίωσε το 1996.

Η κόρη της, Λένα Μερίκα, έστειλε με την σειρά της τους δύο γιούς της, Γιάννη και Στέφανο Θεοδωρακάκο στην Σχολή.

Η Αγγελική Κουγέα γεννήθηκε το 1921. Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1932-33 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Ε’ Γυμνασίου το έτος 1936-37). Ήταν ένα από τα τρία παιδιά του ακαδημαϊκού Σωκράτη Κουγέα και αδελφή του καθηγητή Βενέτη (Βενετσάνου) Κουγέα.

Ο Σωκράτης Κουγέας (14 Σεπτεμβρίου 1877 – 27 Σεπτεμβρίου 1966) ήταν Έλληνας ακαδημαϊκός και συγγραφέας. Γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου το 1877 στους Δολούς της Μάνης. Αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Καλαμάτα έκανε σπουδές Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας από το 1894 μέχρι το 1899 της οποίας αναγορεύθηκε διδάκτωρ με τη διατριβή De novo Xiphilineo codice Iberitico 812. Με υποτροφία του Ελληνικού Κράτους συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη Γερμανία (Χάλη, Μόναχο, Βερολίνο) και στη Γαλλία (Παρίσι), από το 1904 έως το 1909. Υπήρξε μαθητής του Σπυρίδωνα Λάμπρου και αργότερα συνεργάτης του. Η διδακτική σταδιοδρομία του μετά την επάνοδό του στην Ελλάδα άρχισε από το Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης (1910-1916). Από το 1916 μέχρι το 1918 διετέλεσε γραμματέας των Γενικών Αρχείων του Κράτους. Από το 1918 έως το 1947 δίδαξε ως τακτικός καθηγητής στην έδρα της Αρχαίας Ιστορίας στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Δίδαξε επίσης στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών από το 1931 έως το 1947, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο από το 1943 μέχρι το 1950. Από το 1923 μέχρι τον θάνατό του υπήρξε άμισθος διευθυντής του Τμήματος χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Το 1929 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Την ίδια χρονιά το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο του Βερολίνου τον ανακήρυξε αντεπιστέλλον μέλος του. Το 1937 το Πανεπιστήμιο της Τυβίγγης και το 1958 το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης τον ανακήρυξαν επίτιμο διδάκτορα. Συνεργάστηκε με την παλαιογραφική αποστολή, που πήγε στην Πάτμο και στο Άγιο Όρος (1895) όταν ήταν δευτεροετής φοιτητής της Φιλοσοφικής μαζί με τον Σπυρίδωνα Λάμπρο, καθώς και σε χώρες του εξωτερικού. Μαζί με τον von Soden ερεύνησε χειρόγραφα της Καινής Διαθήκης σε βιβλιοθήκες της Αθήνας, του Μεγάλου Σπηλαίου, της Πάτμου, της Άνδρου. Μαζί με τον Άμαντο εξέδιδε το περιοδικό Ελληνικά την περίοδο από το 1928 ως το 1939. Μεταξύ άλλων συμμετείχε και στην πρώτη επιτροπή εκλογής των πρώτων καθηγητών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πέθανε στις 27 Σεπτεμβρίου του 1966. Ο γιος του, Βενέτης (Βενετσάνος) Κουγέας, υπήρξε πανεπιστημιακός καθηγητής και πρύτανης της Γεωπονικής Σχολής. Το 1982 παραιτήθηκε από καθηγητής και επιδόθηκε στο κτήμα του στην Τρυπιά Αχαΐας. Απεβίωσε πρόωρα στις 8 Σεπτεμβρίου 1992.

Ο Αλφρέδος Λούβαρις γεννήθηκε το 1921 και εμφανίζεται το 1935 στα μαθητολόγια της Β’ Γυμνασίου. Ήταν γιός του Νικολάου Λούβαρι(1887 – 1961), ο οποίος ήταν Έλληνας θεολόγος, καθηγητής και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στο βιογραφικό του:

Στις 29 Απριλίου του 1941 ήταν ένας από τους προτεινόμενους για υπουργοποίηση από τον Γεώργιο Τσολάκογλου. Όμως παραιτήθηκε αμέσως χωρίς να ορκιστεί, επικαλούμενος ως δικαιολογία την είσοδο των Ιταλών στην Αθήνα. Ο Λούβαρις, ο οποίος θεωρούνταν εγγυητής της διατήρησης μιας στάσης ανοχής της Εκκλησίας της Ελλάδος απέναντι στις Γερμανικές κατοχικές δυνάμεις, συνέβαλε στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού εκ μέρους των Γερμανών καθώς συνέταξε έκθεση που την υπέβαλε στη Γερμανική Πρεσβεία, η οποία διαβιβάστηκε στο Βερολίνο, και τελικά εγκρίθηκε η αντικατάσταση του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου. Ήταν υπουργός παιδείας και στην τρίτη κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη από τις 7 Απριλίου 1943 έως τις 12 Οκτωβρίου 1944. κατόπιν έντονης πίεσης του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού.

Ο ίδιος στα Απομνημονεύματά του γράφει πως η συμμετοχή του στην τελευταία κατοχική κυβέρνηση υπαγορεύθηκε από το αίσθημα ευθύνης του ως πνευματικού ανθρώπου απέναντι στην πατρίδα του και των συνανθρώπων του απέναντι της μανίας του ναζιστικού τέρατος. Τον Μάιο του 1944 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών λόγω της δίκης και καταδίκης του σε πενταετή φυλάκιση για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη. Αν και ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός κλήθηκε στη δίκη από τον Λούβαρι ως μάρτυρας υπεράσπισης αυτός δεν παρέστη….

Στις παραμονές της δίκης του κι ενώ ήταν προφυλακισμένος, ο γιος του Αλφρέδος απήχθη και δεν βρέθηκε ποτέ. Τσιρώνης 2010, σελ. 419, υποσ. 867, Ρηγόπουλος 2011, σελ. 150

Δείτε το βιογραφικό του Νικολάου Λούβαρι…

Η Ευγενία και η Ειρήνη Λύτρα ήταν κόρες του μεγάλου ζωγράφου Νικολάου Λύτρα και εγγονές του επίσης μεγάλου ζωγράφου Νικηφόρου Λύτρα.

Η Ευγενία Λύτρα (1920-1944) γεννήθηκε το 1920 και πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1926-27 στο Νηπιαγωγείο και παραμένει έως το 1939-40 στην τελευταία τάξη (13η) του γερμανικού τμήματος. Δολοφονήθηκε το 1944 στα Δεκεμβριανά.

Η Ειρήνη Λύτρα γεννήθηκε το 1922 και πρωτοεμφανίζεται στα Μαθητολόγια το έτος 1927-28 στο Νηπιαγωγείο και παραμένει έως το έτος 1935-36 στην Β’ Γυμνασίου. Πιθανόν να συνέχισε όπως και η αδελφή της και να έχει χαθεί το αντίστοιχο μαθητολόγιο, όπως έχει συμβεί σε πολλές άλλες περιπτώσεις.

στην φωτογραφία, ο Νίκος Λύτρας με τις δύο κόρες του στην Τήνο (από το αρχείο της οικογένειας του καλλιτέχνη)

Ο Νικόλαος ή Νίκος Λύτρας (Αθήνα, Μάιος 1883 – Δεκέμβριος 1927) ήταν διακεκριμένος Έλληνας ζωγράφος των αρχών του 20ού αιώνα.Σπούδασε ζωγραφική στο Σχολείο των Τεχνών (την μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) της Αθήνας από το 1902 έως το 1906, με δάσκαλους τον πατέρα του Νικηφόρο Λύτρα και τον Γεώργιο Ιακωβίδη. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία του Μονάχου από το 1907 έως το 1912, με δάσκαλο τον Λούντβιχ φον Λοφτς.

Ο Νικηφόρος Λύτρας (Πύργος Τήνου, 1832 – Αθήνα, 13 Ιουνίου 1904) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους και δασκάλους της ζωγραφικής κατά τον 19ο αιώνα. Θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Σχολής του Μονάχου και πρωτοπόρος στη διαμόρφωση της διδασκαλίας των Καλών Τεχνών στην Ελλάδα.

Η Ελένη Βλάχου γεννήθηκε στις 5.4.1921 και πρωτοεμφανίστηκε στα μαθητολόγια της Σχολής την χρονιά 1928-29 στην Β’ Δημοτικού. Την χρονιά 1933-34 εγγράφηκε στην Α’ Γυμνασίου και παρέμεινε έως την αποφοίτησή της στην ΣΤ’ Γυμνασίου την χρονιά 1938-39.

Παντρεύτηκε τον Ιωάννη Γκλαβάνη, πρώτο εξάδελφο του Τζον Γκλαβάνη (πολιτικού και βιομηχάνου) και απέκτησε δύο κόρες, την Ευανθία και την Μπιάνκα. Ο σύζυγός της ήταν δικηγόρος όμως δραστηριοποιήθηκε στον χώρο της βιομηχανίας κατασκευάζοντας αγροτικά μηχανήματα και το εργοστάσιό του ήταν δίπλα στου Φιξ.

Με την δημοσιογράφο Ελένη Βλάχου δεν είχε καμία συγγένεια, ενώ μέσω του συζύγου της, Ιωάννη, που ήταν εξάδελφος του Τζον Γκλαβάνη, ήταν συγγενής με την Λένα Γκλαβάνη, απόφοιτο του 1942 αλλά και με την Κλέα Γκλαβάνη, που ήταν στην Σχολή την χρονιά του 1935-36 και ήταν κόρη του Αθανασίου Γκλαβάνη.

Απεβίωσε στις 12.5.2012.

Η οικογένεια Γκλαβάνη ήταν γνωστή οικογένεια βιομηχάνων του Βόλου με γνωστότερο μέλος της τον Τζον Γκλαβάνη, ο οποίος διετέλεσε βουλευτής και υπουργός. Στο Βιογραφικό Λεξικό των Ελλήνων Βουλευτών αλλά και στην wikipedia αναφέρεται:

Ο Ιωάννης Γκλαβάνης (Βόλος, 28 Ιανουαρίου 1892 – Αθήνα, 27 Δεκεμβρίου 1984), γνωστός και ως Τζον Γκλαβάνης, ήταν Έλληνας βιομήχανος, βουλευτής και υπουργός. Γεννήθηκε στο Βόλο. Ήταν γιος του βιομήχανου Κωνσταντίνου Γκλαβάνη από τη Ζαγορά Πηλίου. Ο αδερφός του, Βάγγος (Ευάγγελος), εξελέγη επίσης βουλευτής Λαρίσης και ήταν κι αυτός βιομήχανος, στις εκλογές του 1926. Ο Ιωάννης παντρεύτηκε την Ουρανία Βουτσινά και απέκτησαν ένα γιο και μία κόρη. Ο Ιωάννης σπούδασε Εμπορικές Επιστήμες στην Εμπορική Σχολή του Μάντσεστερ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η βιομηχανία Γκλαβάνη κατά την περίοδο της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου ανέλαβε μαζί με τη βιομηχανία Μποδοσάκη τον ανεφοδιασμό του εξοπλισμού του ελληνικού στρατού, κατασκευάζοντας πολεμικό υλικό για το Πυροβολικό και το Μηχανικό. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής η λειτουργία της έπαυσε, ενώ ο διευθυντής της, Βάγκος Γκλαβάνης, δολοφονήθηκε και τη θέση του ανέλαβε ο Ιωάννης Γκλαβάνης.

ΓΚΛΑΒΑΝΗΣ ΑΕ εργοστάσιο γεωργικών μηχανημάτων…

Σιδηρουργείο Γκλαβάνη – Η Μαγνησία στο Πέρασμα του Χρόνου…

Η Πηνελόπη Δημητράτου γεννήθηκε στις 14.4.1923 στην Αθήνα και φοίτησε για λίγο στην Γερμανική Σχολή και στην συνέχεια στο Μαράσλειο, ενώ αν είχε συνεχίσει θα αποφοιτούσε το 1941.

Ο πατέρας της, Παναγής Δημητράτος, ήταν δημοδιδάσκαλος και εργάστηκε ως αρχισυντάκτης στην εφημερίδα “Ριζοσπάστης” και εκτελέστηκε τον Απρίλιο του 1944 στην Καισαριανή επί υπουργίας του εξαδέλφου του Αριστείδη Δημητράτου, υπουργού Εργασίας στην Κυβέρνηση Μεταξά έως το 1940.

Παντρεύτηκε τον κατά δύο χρόνια μεγαλύτερό της, επίσης μαθητή της Γερμανικής, Άγγελο Διαμαντόπουλο, γιό του Μόσχου Διαμαντόπουλου και ως αριστεροί διέφυγαν μαζί στο βουνό και αργότερα πήγαν στην Θεσσαλονίκη, όπου γεννήθηκε η κόρη τους Ελένη (Λίνα) Διαμαντοπούλου (Φανουράκη).

Ο σύζυγός της, Άγγελος, συνελήφθη το 1949 μαζί με τον Μανώλη Γλέζο και τον Λεωνίδα Κύρκο και όλοι καταδικάστηκαν αρχικά σε θάνατο, με απόφαση του Εκτάκτου Στρατοδικείου Αθηνών, που όμως δεν εκτελέστηκε λόγω της διεθνούς αντίδρασης και η θανατική ποινή μετατράπηκε σε ποινή δεκαετούς καθείρξεως και  αποφυλακίστηκε το 1953.

Η ίδια σπούδασε στην Ανωτάτη Εμπορική, την γνωστή ως ΑΣΟΕΕ και όταν ο σύζυγός της άνοιξε, μετά την αποφυλάκισή του τεχνικό γραφείο, εργάστηκε μαζί του.

Απεβίωσε στις 9.7.2016 σε ηλικία 93 ετών.

https://www.alfavita.gr/ekpaideysi/213357_o-daskalos-panagis-dimitratos-kai-spiti-tis-epon

https://www.ex-dsathen.gr/ekdoseis/oikogeneies-apofoiton/5999-i_iokogeneia_diamantopoulou

Η Αλεξάνδρα Σίμου γεννήθηκε στο Βερολίνο. Ο πατέρας της ήταν Μορφωτικός Ακόλουθος στην Πρεσβεία στο Βερολίνο και με τα γεγονότα του Πολέμου αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα και η Αλεξάνδρα πήγε στην Αραχώβης. Αποφοίτησε από την Σχολή το 1942.

Παντρεύτηκε τον Ευτύχιο Αλεξανδράκη, έμπορο, με τον οποίο απέκτησαν μία κόρη, την Κατερίνα Αλεξανδράκη, η οποία αποφοίτησε από την Σχολή το 1977.

Απεβίωσε το 2005.

H Μάγκντα Μπέρναου γεννήθηκε το 1925 και αποφοίτησε από το γερμανικό τμήμα της Σχολής το 1942. Εργάστηκε στην Γερμανική Πρεσβεία και αργότερα στην Αρχαιολογική Σχολή.

Την Magda την γνωρίσαμε στην εκδήλωση των Αποφοίτων του Πολέμου το 2014. Ήταν Γερμανίδα, ορθόδοξη, από πατέρα Γερμανό τον Hermann Bernau και Ελληνίδα μητέρα την Μαρία Λαγουδάκη.Ζούσε στην Αλεξάνδρεια, όπου υπήρχε μεγάλη γερμανική κοινότητα, αλλά το 1939 με το ξέσπασμα του Πολέμου αναγκάστηκε να φύγει, όπως και όλα τα μέλη της κοινότητας. Όλοι οι Γερμανοί πήγαν στην Γερμανία και μόνον η Magda, επειδή είχε συγγενείς της μητέρας της στην Ελλάδα ήρθε στην Αθήνα και πήγε στην Σχολή από το 1939 έως το 1942, όταν αποφοίτησε.

Στις 6 Ιουνίου 2020, λίγες μέρες μετά την λήξη του lock down από τον κορωνοϊό, έφυγε η σε ηλικία 94 ετών ήσυχα στο σπίτι της. Η κηδεία της έγινε στο Α΄Νεκροταφείο και ετάφη στον οικογενειακό τάφο. Η Magda είχε πριν λίγα χρόνια χάσει την κόρη της.

(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή θα αποφοιτούσε το 1942.

Η Αργυρώ Συράκη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Φεβρουαρίου 1925. Δημοτικό πήγε στο “Βυζάντιο” της κ.Πιτίδου στο Παγκράτι και ήταν στην ίδια τάξη με το Μάνο Χατζηδάκι. Η καταγωγή της από την πλευρά του πατέρα της είναι από την Καλλιμασιά της Χίου και από την πλευρά της μητέρας της από τη Σύρο, απόγονος του Παπανικολή από τα Ψαρά, αφού η προγιαγιά της, κόρη Κουτσοδόντη παντρεύτηκε Παπανικολή της οικογένειας του πυρπολητή. Ο αδελφός της γιαγιάς της, Μιχαήλ Κεφάλας, ήταν εξαιρετικά μορφωμένος και διετέλεσε διευθυντής του Ζωγραφείου στην Κωνσταντινούπολη.

Το 1936 πήγε στη Γερμανική Σχολή στην οδό Αραχώβης στην Quarta. Συμμαθήτριές της ήταν η Βεατρίκη Δημητριάδου, η Έβη Τουλούπα, η Λένα Γκλαβάνη, η Αλίκη Δημητριάδου, η Λολότα (Ελένη) Κωνσταντινίδου κ.α. Το 1942 αποφοίτησε και το επόμενο έτος πήγε στο Πανεπιστήμιο, όπου σπούδασε Φιλολογία ακολουθωντας την κατεύθυνση της Ιστορίας και Αρχαιολογίας.

Αμέσως μετά εργάστηκε ως ξεναγός στην Αθήνα κυρίως με Γερμανούς και Γάλλους, αλλά στο μεταξύ, στην Κατοχή, γνώρισε τον μετέπειτα συζυγό της Πανταζή Πανταζόπουλο, ο οποίος σπούδασε Ιατρική στην Αμερική και εξειδικεύτηκε στην Ψυχιατρική, επέστρεψε τον Αύγουστο του 1956 στο Ναύπλιο, όπου και παντρεύτηκαν και μαζί εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη.

Στην Αμερική πλέον, χωρίς γνώσεις Αγγλικών ξεκίνησε να εργάζεται στην Αρχιεπισκοπή, όπου αναζητούσαν άτομο με καλές γνώσεις Ελληνικών. Αρχικά υπό τον Αρχιεπίσκοπο Μιχαήλ και ένα χρόνο μετά, το 1958, υπό τον Ιάκωβο και με αντικείμενο τα Πολιτιστικά εργάστηκε συνολικά επί 38 έτη και παράλληλα σπούδασε Κλασσικές Τέχνες στο Columbia. Ενδιάμεσα, το 1963, χώρισε και το 1996 συνταξιοδοτήθηκε. Έκτοτε μοιράζει το χρόνο της μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης.

Ο Βύρων Κουρουνιώτης γεννήθηκε το 1924 στην Αθήνα και έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στην Καλλιθέα. ‘Ηταν γιός του Ιωάννη και της Ουρανίας και πρωτοεμφανίζεται στα μαθητολόγια της Σχολής στην Β’  Γυμνασίου την χρονιά 1937-38, παραμένει έως την Στ’ Γυμνασίου και αποφοιτά την χρονιά 1941-42 και όπως αναφέρεται στο βιογραφικό του όνειρό του ήταν να σπουδάσει στη Γεωπονική Σχολή της Γερμανίας. Όμως όταν έγινε η γερμανική Κατοχή εντάχθηκε στην αντίσταση, στην ΕΠΟΝ, στο αντάρτικο κίνημα και μετά στον ΕΛΑΣ. 19 ετών έφυγε στα βουνά και πολέμησε στο αντάρτικο Ρούμελης και μετά στην Πελοπόννησο.

Στη διάρκεια της Κατοχής έχασε τους 2 από τους 3 αδελφούς του. Ο μεγαλύτερος, ο Μικές Κουρουνιώτης, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς ενώ ο μικρότερος, ο Αντώνης, πέθανε από φυματίωση λίγους μήνες πριν βρεθεί το εμβόλιο για τη φυματίωση.

Μετά την απελευθέρωση και τα Δεκεμβριανά συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο για εσχάτη προδοσία. Δεν εκτελέστηκε αλλά από το 1945 ως το 1949 «επισκέφθηκε» όλα τα όμορφα νησιά μας (τόπους εξορίας τότε) ως πολιτικός κρατούμενος: Αίγινα, Κέρκυρα, Σύρο και κατέληξε στη Γυάρο όπου μαζί με συγκρατούμενούς του, ενώ ζούσαν σε υποτυπώδη αντίσκηνα, έχτιζαν με βράχους που κουβαλούσαν μόνοι τους το «κολαστήριο» της Γυάρου όπως το ονόμαζε πάντα λέγοντας: «όταν μπήκαμε σ΄αυτή την κόλαση νοσταλγούσαμε τις σκηνές μας…»

Μετά το 1949 συνέχισε να είναι ενεργό μέλος του ΚΚΕ και της ΕΔΑ αργότερα. Παντρεύτηκε την Βασιλική Ζαχαρία και απέκτησαν μια κόρη την Ουρανία.

Στη Δικτατορία του 1967 γλύτωσε τη σύλληψη γιατί τον έκρυψαν επί ένα χρόνο, ίσως και περισσότερο, με κίνδυνο της ζωής τους, δύο «φιλοβασιλικές» και άρα υπεράνω πάσης υποψίας θείες του (από την πλευρά της γυναίκας του), που τον αγαπούσαν πάρα πολύ…

Κατάφερε να διαφύγει παράνομα στην Ευρώπη όπου έζησε κάποια χρόνια.

Απογοητευμένος από τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 απομακρυνόταν, σταδιακά, από την ενεργό πολιτική δράση.

Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα ασχολήθηκε με το εμπόριο κινηματογραφικών ειδών και τον κινηματογράφο, μαζί με τον μόνο αδελφό του, που είχε επιβιώσει, τον Διονύση.

Μπορεί να μην κατάφερε να σπουδάσει γεωπονία όμως κατάφερε ν’αγοράσει ένα μικρό κομμάτι γης παραθαλάσσιο στην Αίγινα και ένα τρεχαντήρι. Σ’ αυτά αφιέρωνε όλον σχεδόν τον ελεύθερο χρόνο του μέχρι το τέλος της ζωής του ψαρεύοντας και αγαπώντας τη φύση και τα φυτά του. Κατάφερε να μεταμορφώσει ένα άγονο και αμμώδες έδαφος σ’ έναν μικρό παράδεισο δίπλα στη θάλασσα. Το έργο του συνεχίζει με περισσή αφοσίωση και ζήλο ο γαμπρός του Γιάννης Λάζαρης μέχρι σήμερα.

Πρόφθασε να χαρεί τον εγγονό του Αλέξη Κωτσόπουλο και τα δύο του δισέγγονα τον Βύρωνα και τον Άγγελο. Δεν πρόλαβε να γνωρίσει την δισέγγονή του Άννα.

Ενώ άντεξε παληκαρίσια όλες τις κακουχίες και τα βασανιστήρια δεν μπόρεσε ποτέ, μέχρι το τέλος, να συγκρατήσει τα δάκρυά του όταν θυμόταν την «επαίσχυντη», όπως την έλεγε, «Συμφωνία της Βάρκιζας» και την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ.

Πέθανε το 2008 βαθειά πικραμένος από την «κατάντια», όπως έλεγε, και την πολυδιάσπαση του κινήματος.

(*) το βιογραφικό του το οφείλουμε στην κόρη του Ουρανία Κουρουνιώτη και είναι αναρτημένο μαζί με την φωτογραφία του στην ιστοσελίδα http://www.aylonfilmarchives.com/

Η Χανελόρε Κορώνη γεννήθηκε το 1927 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1935-36 στην Β’ Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή της το έτος 1943-44 και ήταν κόρη του Σπυρίδωνος Κορώνη

Ο  Σπυρίδων Κορώνης (1883 – 1944), ήταν Έλληνας πανεπιστημιακός και πολιτικός. Υπήρξε καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πολυτεχνείο καθώς και διοικητής του ΙΚΑ επί δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά. Το 1926 ανέλαβε την διεύθυνση των Σιδηροδρόμων Ελληνικού Κράτους. Στην κυβέρνηση Αλέξανδρου Παπαναστασίου (1932) διετέλεσε Υπουργός Συγκοινωνιών ενώ στην κυβέρνηση Αλέξανδρου Οθωναίου (1933) διετέλεσε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας.

Κατά τα Δεκεμβριανά του 1944 συνελήφθη από ομάδες του ΕΑΜ και εν συνεχεία δολοφονήθηκε.

Η Ελένη Κρεμεζή γεννήθηκε το 1931 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1942-43 στην Α’ Γυμνασίου. Αν συνέχιζε την φοίτησή της στην Γερμανική Σχολή και βεβαίως αν η Σχολή δεν έκλεινε το 1944, θα αποφοιτούσε το 1948.

Ο πατέρας της, Σπυρίδων Κρεμεζής (1894-1964), υπήρξε δικηγόρος, βουλευτής και υφυπουργός. Γεννήθηκε στην Άμφισσα το 1894, γιός του δικηγόρου και βουλευτή Δημητρίου Σ. Κρεμεζή και της Ελένης, το γένος Θ. Κωνσταντίνου. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε σε ηλικία 20 ετών. Το 1915 κατετάγη στη Χωροφυλακή, όπου υπηρέτησε έως το 1920 με το βαθμό του ανθυπομοιράρχου. Σε αυτό το διάστημα συνέβαλε καθοριστικά στην εισαγωγή και καθιέρωση της χρήσης των δακτυλικών αποτυπωμάτων για την απόδειξη της ταυτοπροσωπίας, δημοσιεύοντας δύο σχετικές μελέτες.

Πολιτεύθηκε με το κόμμα των Φιλελευθέρων υπό την ηγεσία του Ελ. Βενιζέλου και του Γ. Καφαντάρη. Στις εκλογές του 1923 εξελέγη βουλευτής Παρνασσίδος, ενώ στις εκλογές του 1926 και του 1932 εξελέγη βουλευτής Φθιώτιδος και Φωκίδος. Το 1927 κατά την συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος υπήρξε ο εισηγητής του κόμματος των Φιλελευθέρων. Διετέλεσε υφυπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Ελ. Βενιζέλου του 1933. Υπήρξε για πολλά χρόνια νομικός σύμβουλος των Γενικών Αποθηκών του Κράτους και παρέμεινε ενεργός δικηγόρος ως το τέλος της ζωής του.

Πέθανε στην Αθήνα στις 21 Φεβρουαρίου 1964 και ενταφιάσθηκε την επομένη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Η Ελένη Μαΐλλη γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1963. Σπούδασε Γραφικές Τέχνες στο ΑΤΙ (Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο) και συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι στην École Nationale Supérieure des Arts Décoratifs και στην École Estienne ειδικευόμενη στην Εικονογράφηση Βιβλίου. Κόρη του δικηγόρου αλλά και φωτογράφου Γιάννη Μαΐλλη και αδελφή του Μιχάλη Μαΐλλη, Προέδρου του Ελληνογερμανικού Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου, ίδρυσε το 1981 τη Γκαλερί Σκουφά στην Αθήνα, όπου φιλοξενεί εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας και γλυπτικής, όπως αυτήν της Νάτας Μελά, μιάς άλλης αποφοίτου με τίτλο “τα χάρτινα” τον Δεκέμβριο του 2012. Παράλληλα δε στον ίδιο χώρο έχει δημιουργήσει ένα Art Shop μεμικρά αντικείμενα τέχνης από νέους αλλά και παλαιότερους, Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες. Στις 25 Ιουλίου 2014 εγκαινίασε στη Μύκονο μία ομαδική έκθεση με τους συνεργάτες της Γκαλερί Σκουφά.

Έφυγε η Άννα Μαΐλλη…

Ο Γιώργος Ιωαννίδης γεννήθηκε το 1945, μπήκε στη Σχολή το 1957 και αποφοίτησε το 1963. Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός και ασχολήθηκε με τον τομέα των κατασκευών και αργότερα στη δεκαετία του ’90 με τις ασφάλειες.

Ασχολήθηκε με τα κοινά του Συλλόγου από νωρίς. Ήταν ο τελευταίος πρόεδρος πριν από τη

«σιγή» της δικτατορίας (1973) και παρών από την «αφύπνιση» του Συλλόγου το 1982 αρχικά ως αναπληρωματικό μέλος, και παραιτηθέντος του Στέλιου Χατζηπαναγιώτου ως κανονικό, ενώ διετέλεσε και αντιπρόεδρος για δύο διετίες (1984-1988).

Το 1990 τέθηκε επικεφαλής της κίνησης των νεότερων αποφοίτων για ένα πιό σύγχρονο σύλλογο και ήταν ο πρώτος πρόεδρος της «νέας εποχής» για δύο διετίες (1990-1994) και αντιπρόεδρος για τις δύο επόμενες διετίες. Ουσιαστικά χάρις σ’αυτόν οργανώθηκε ο Σϋλλογος σε σύγχρονα πρότυπα. Η αναβίωση του επίσημου χορού, η έκδοση του Doerpfeldianer, οι εκδρομές, η αλλαγή του καταστατικού, η μηχανοργάνωση και πολλά άλλα.

Πέθανε τον Απρίλιο του 2007 σε ηλικία 63 ετών.

Η Μαρία-Ούρσουλα (Ντόλλυ) Beckmann-Κόγκου γεννήθηκε στις 03 Νοεμβρίου 1947 στην Αθήνα και έλαβε στοιχειώδη και εγκύκλιο παιδεία στην Αθήνα και το Garmisch-Partenkirchen. Το 1966 πήρε απολυτήριο του εξαταξίου Γυμνασίου από το Ελληνικό Τμήμα Κλασσικής Κατευθύνσεως της Γερμανικής Σχολής στην Αθήνα. Από το 1966 έως το1973 σπόυδασε Νομικά, Πολιτικές Επιστήμες και Γερμανική Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και έλαβε άδεια δικηγορίας. Από το 1973 έως το1980 ασχολήθηκε με την μαχόμενη δικηγορία και ειδικώτερα με το Ποινικό Δίκαιο.

Το 1976 παντρευτηκε σε πρώτο γάμο τον οικονομολόγο, επιχειρηματία Ι. Μηλιώνη και χώρισε το 1980 και την ίδια χρονιά ανεχώρησε για μεταπτυχιακές σπουδές στο Ποινικό Δίκαιο αρχικά στη Βόννη και αργότερα στό Μόναχο Γερμανίας, όπου και παρέμεινε επί 27 συναπτά έτη ασκώντας την μαχόμενη δικηγορία σε Αθήνα και Μόναχο.

Είναι κάτοχος του Großes Deutsches Sprachdiplom του Ινστιτούτου Goethe Μονάχου, κατέχει άδεια διερμηνείας και μετάφρασης στό Κρατίδιο της Βαυαρίας, για την ελληνική γλώσσα, διορισμένη στο Πρωτοδικείο του Μονάχου. Το 1990 παραιτήθηκε από τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών λόγω ασυμβιβάστου και ανέλαβε ως Προϊσταμένη εκ προσωπικοτήτων την διεύθυνση του Γραφείου του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού Μονάχου, με υπευθυνότητα για τα κρατίδια Βαυαρίας και Βάδης Βυρττεμβέργης (20 εκ. κάτοικοι) μέχρι το 1996, όπου και απελύθη εκ πολιτικών λόγων. Από του 1996 επαναδιορίστηκε Δικηγόρος στην Αθήνα, απ΄όπου και συνταξιοδοτήθηκε το έτος 2007.

Ησχολήθη με ιδιαίτερη αφοσίωση και αυταπάρνηση και συνεισέφερε αποτελεσματικά στην διάδοση της γερμανικής παιδείας και του πολιτισμού και περαιτέρω στην σύσφιξη, εμβάθυνση και εδραίωση των ελληνογερμανικών σχέσεων, μεταξύ άλλων με την αδελφοποίηση της πόλεως του Ναυπλίου με την πόλη του Ottobrunn, Μονάχου Βαυαρίας, λόγω της υπάρξεως εκεί του ενός εκ των δύο Μουσείων στο γερμανικό χώρο, που συνδέονται άμεσα με την Ελλάδα (Μουσείο του βασιλέως Όθωνα της Ελλάδος της Κοινότητος Ottobrunn/Μονάχου, Κρατιδίου Βαυαρίας, (Διευθυντής, Καθηγητής Jan-Diether Murken) καθώς και με την αδελφοποίηση της πόλεως των Μυκηνών με την κωμόπολη Ankershagen του Κρατιδίου Μεκλεμβούργου-Πομμερανίας γενέτειρας του αρχαιολόγου Ερρίκου Σλήμαν λόγω της υπάρξεως εκεί και του δευτέρου μοναδικού συνδεομένου Μουσείου με την Ελλάδα, στην Γερμανία (Heinrich Schliemann Museum, Ankershagen/Mecklenburg-Vorpommern (Διευθυντής, Dr. Reinhard Witte).

Παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο με τον πρώην καθηγητή της και πρώην Διευθυντή της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, Helmut Beckmann και ζούν τα τελευταία δέκα χρόνια εναλλακτικά στο Μόναχο, το Λουγκάνο και την Βουλιαγμένη Αττικής.

Απεβίωσε στις 7 Απριλίου 2018 στο Μόναχο.

Το βιογραφικό της Ντόλλυς Κόγκου…

“Έφυγε” η Ντόλλυ Κόγκου…

Έφυγε ο Helmut Beckmann…

Katerina Vatsella wurde 1952 in Athen geboren und absolvierte die DSA im Jahr 1970. Nach dem Abschluss der Vakaló-Schule für Gestaltung in Athen, studierte sie von 1973 bis 1981 Kunstgeschichte, Archäologie und Kirchengeschichte an der Universität Zürich. Nach einer sechsjährigen Tätigkeit als Assistentin am Kunstgeschichtlichen Seminar der Universität Zürich wurde sie von 1986 bis Ende 1989 leitende Kuratorin des “Jacobs Suchard Museum zur Kulturgeschichte des Kaffees” in Zürich. 1990 zog sie nach Bremen, wo sie seither mit ihrem „Büro für Kunstprojekte” freiberuflich als Ausstellungskuratorin, Dozentin, Publizistin und seit 2015 auch als Verlegerin tätig ist. 1996 promovierte sie an der Universität Bremen über die Entwicklungsgeschichte des Multiple (Edition MAT: Die Entstehung einer Kunstform. Daniel Spoerri, Karl Gerstner und das Multiple, Hauschild Verlag, Bremen 1998). Von Juli 1999 bis September 2000 war sie, parallel zu anderen Projekten, kommissarische Direktorin der Kunstsammlungen Böttcherstraße in Bremen. Seit 2003 ist sie Kuratorin des Bremer Kunststipendiums für Künstler aus Partnerstädten Bremens. Seit 1990 für viele Museen und Institutionen sowie für Unternehmen tätig. Lehraufträge an der Universität Bremen und der Hochschule für Künste Bremen, zahlreiche Ausstellungen und Publikationen zu kunst-, kultur- und designgeschichtlichen Themen, u. a. m.