Ο Φαίδρος Μπαρλάς (Αθήνα 28 Ιουνίου 1925 – Αθήνα, 16 Ιουνίου 1975) ήταν Έλληνας ποιητής, κριτικός, πεζογράφος και δημοσιογράφος. Εμφανίζεται στα μαθητολόγια της Γερμανικής Σχολής το 1930-31 στο Νηπιαγωγείο της Γερμανικής Σχολής κι αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1943.

Εργάστηκε σε αθηναϊκές εφημερίδες και έγραψε ποιήματα και πεζογραφήματα. Ασχολήθηκε με τη λογοτεχνική κριτική και τη χρονογραφία. Τα πεζά του κείμενα εκδόθηκαν για πρώτη φορά το 1956 στη συλλογή Πολύεδρον, στην οποία συμπεριελήφθηκαν ποιήματα, μελέτες του και κριτικά δοκίμια.

Το 1963 εκδόθηκαν 21 διηγήματά του στη συλλογή Η επίσκεψις. Τα άπαντά του κυκλοφόρησαν το 1980 σε επιμέλεια και εισαγωγή του Ρένου Αποστολίδη

Υπήρξε, επίσης, διευθυντής σύνταξης της Μηνιαίας Λογοτεχνικής και Κριτικής Έκδοσης Στάχυς

Πέθανε στην Αθήνα από καρκίνο των πνευμόνων.

Πατέρας του ήταν ο Τάκης Μπαρλάς (1893 – 1974), δημοσιογράφος και λογοτέχνης, ο οποίος γεννήθηκε το 1893 στη Λευκάδα. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για σπουδές στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και παράλληλα ξεκίνησε να δημοσιεύει στίχους και μεταφράσεις σε λογοτεχνικά έντυπα της εποχής. Κατά τη διάρκεια της ζωής του εργάστηκε τόσο σε οργανικές θέσεις του Κράτους (υπάλληλος Υπουργείου Οικονομικών, Νομάρχης, Επιτροπή Λογοκρισίας, Γενικός Διευθυντής Υπουργείου Τύπου) όσο κι από διάφορα πόστα σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής (Πολιτεία, Καθημερινή, Ελεύθερος Λόγος, Βραδυνή, Νέα Εστία, Νεοελληνικά Γράμματα, Ελληνικά Γράμματα κ.ά.). Δεξιών πεποιθήσεων, υποστήριξε τη φιλοβασιλική πλευρά κατά την περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και της διαμάχης μεταξύ Φιλοβασιλικών και Φιλοβενιζελικών, ερχόμενος χαρακτηριστικά σε ρήξη με τον φίλο του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και τη Μικρασιατική Εκστρατεία συμμετείχε στα μέτωπα των συγκρούσεων. Την περίοδο της Δικτατορίας Μεταξά εργάστηκε ως μέλος της επιτροπής λογοκρισίας ενώ στην περίοδο της Γερμανικής Κατοχής φυλακίστηκε από τα γερμανικά στρατεύματα, κατηγορούμενος για αντιβουλγαρική προπαγάνδα, και απελευθερώθηκε μετά από μεσολάβηση της Ένωσης Συντακτών. (πηγή:wikipedia) (περισσότερα…)

Η Έλλη Αλεξίου γεννήθηκε στις 22 Μαΐου του 1894 στο Ηράκλειο Κρήτης κόρη του εκδότη Στυλιανού Αλεξίου και της Ειρήνης Ζαχαριάδη και είχε τρία μεγαλύτερα αδέρφια. Τη Γαλάτεια, το Ροδάμανθυ και το Λευτέρη. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης του Θέρισσου ο πατέρας της συνελήφθη και φυλακίστηκε για συνεργασία με τους επαναστάτες και δύο χρόνια αργότερα η μητέρα της πέθανε από αποπληξία. Σπούδασε στο Σχολαρχείο του Ηρακλείου και για έξι χρόνια υπηρέτησε ως δασκάλα στο Γ’ Χριστιανικό Παρθεναγωγείο και στη “Στέγη Μικρών Αδελφών”. Το 1920 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μετά το γάμο της με το Βασίλη Δασκαλάκη και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών το 1925. Ακολούθησε σπουδές Παιδαγωγικών και Φιλολογίας, όπου και διορίστηκε καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης διδάσκοντας 19 χρόνια. Συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση (ΕΑΜ Λογοτεχνών). Το 1945 μετέβη για σπουδές στη Σορβόνη, απ΄ όπου έλαβε δίπλωμα φωνητικής και γαλλικής, ενώ παράλληλα δίδασκε σε σχολεία της ελληνικής παροικίας αλλά της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια και δεν μπόρεσε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Από το 1949 μέχρι το 1962 διορίστηκε εκπαιδευτικός σύμβουλος για τα ελληνικά σχολεία των σοσιαλιστικών χωρών.

Μετά από αναγκαστική προσφυγιά, λόγω των επανειλημμένων διώξεων που υπέστη από την ανάμιξή της σε προοδευτικά κινήματα, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1962. Αργότερα όμως συνελήφθη και το 1965 βρέθηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Στη συνέχεια ελευθερώθηκε και μετέβη στη Ρουμανία ως το 1966, οπότε και επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα. Με την επιστροφή της συνελήφθη με βάση βούλευμα εναντίον της που είχε εκδοθεί το 1952, δικάστηκε και απαλλάχθηκε. Έκτοτε και μέχρι το θάνατό της, στις 28 Σεπτεμβρίου του 1988, αφιερώθηκε στη λογοτεχνία. Τα έργα της διακρίνονται για τον ποιητικό ρεαλισμό του ύφους καθώς και για τον κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό τους. Ανηψιός της ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ενώ η ίδια ήταν αδελφή της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Για πολλά χρόνια συζούσε με τον ποιητή Μάρκο Αυγέρη. Η Έλλη Αλεξίου είχε λάβει μέρος στο Α’ και Β’ Συνέδριο της Ειρήνης, στο Παρίσι (1947) και Βαρσοβία (1950) αντίστοιχα, καθώς και στα Συνέδρια: των Διανοουμένων, στο Βρότσλαβ Πολωνίας (1948), για το Παιδί στη Βιέννη (1952), για τη Γυναίκα, στη Κοπεγχάγη (1953) κ.ά. όπως και της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Βερολίνο 1957). Υπήρξε μέλος του Συλλόγου Γυναικών Επιστημόνων, της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Κίνησης για την Ύφεση και την Ειρήνη κ.ά. Μιλούσε επίσης γαλλικά.

Η Ειρήνη Λάκωνος του Κλέαρχου γεννήθηκε το 2013 και ήταν κόρη του ποιητή και θεατρικού μεταφραστή Κ. Καρθαίου (Κλέανδρος Λάκων ήταν το πραγματικό του όνομα). Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1926 στην Β’ τάξη του Ελληνικού Σχολείου και παραμένει εως το 1931 στην Ε’ Γυμνασίου. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ρένα Καρθαίου υπήρξε εξαίρετη δημιουργός με πλούσια κατάθεση στην ποίηση γενικά και στην ποίηση για παιδιά ειδικότερα, με σημαντικότατη συμβολή και στον μεταφραστικό τομέα, με πολλά βραβεία και διακρίσεις. Δημοσίευσε ποιήματα, πεζά και μεταφράσεις, έγραψε ποίηση για παιδιά και καταξιώθηκε ως μία από τις πιο σημαντικές εκπροσώπους της ελληνικής παιδικής και νεανικής ποίησης. Πολλά ποιήματα της είναι μεστά εθνικού περιεχομένου ενώ σε άλλα η θεματολογία τους περιστρέφεται σε ζητήματα εξιδανίκευσης της φύσης και της υπαίθρου.

Από το 1955 πρωταγωνίστησε μαζί με άλλες γυναίκες συγγραφείς στην ίδρυση μια γυναικείας ένωσης, που αγαπά την γραφή και τους νέους. Το 1963 εξέδωσε, μαζί με τον σύζυγό της δημοσιογράφο Αντώνη Μπρούσαλη, το περιοδικό “Η Πλώρη”, με σκοπό την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας. Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη συλλόγων, όπως η Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά και ο Κύκλος Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 στράφηκε σχεδόν αποκλειστικά στην παιδική λογοτεχνία, ιδιαίτερα στην ποίηση, την οποία ανανέωσε αισθητικά και θεματολογικά. Η ποίησή της έχει θεματικούς πυρήνες τη φύση και το παιδί και διακρίνεται για την τεχνική της αρτιότητα (με προτίμηση στην παραδοσιακή στιχουργική), την αμεσότητα, το χιούμορ και τη ζωντάνια. Συνεχίζει την παράδοση των ποιητών Γεωργίου Βιζυηνού, Αλέξανδρου Πάλλη, Ζαχαρία Παπαντωνίου, Βασίλη Ρώτα, Μιχαήλ Στασινόπουλου, με απηχήσεις από τη σύγχρονή της παιδική γερμανική και σουηδική ποίηση (πηγή: σαν σήμερα). (περισσότερα…)

(*) αν δεν είχε φύγει από το σχολείο θα αποφοιτούσε το 1942

Ο Κώστας Αξελός γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Ιουνίου 1924 και ήταν γιός εύπορης οικογένειας. Ο πατέρας του, από το Ρέθυμνο, ήταν παθολόγος, διευθυντής στον Ευαγγελισμό και η μητέρα του καταγόταν από παλιά αθηναϊκή οικογένεια. Τις πρώτες και τις γυμνασιακές του σπουδές τις έκανε στη Σχολή Μακρή και στο Βαρβάκειο Λύκειο παρακολουθώντας παράλληλα το Γαλλικό Ινστιτούτο και τη Γερμανική Σχολή. Στη συνέχεια εγγράφεται στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών και κάνει εκτός από νομικές και οικονομικές σπουδές.

Ο πόλεμος τον προσανατολίζει προς την πολιτική και κατά τη διάρκεια της Κατοχής παίρνει εναργά μέρος στην Αντίσταση, και αμέσως μετά κατά τον Εμφύλιο οργανώνεται στο ΚΚΕ από το οποίο θα διαγραφεί το 1945. Μετά την διαγραφή του και την συνακόλουθη καταδίκη του σε θάνατο από στρατοδικείο, θα διαφύγει στο Παρίσι (όπου και θα ζήσει μέχρι τον θάνατό του) με το θρυλικό πλοίο «Ματαρόα» και με την αμέριστη βοήθεια του Οκτάβιου Μερλιέ, έχοντας μαζί του μια ανεπανάληπτη συντροφιά: τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Κώστα Παπαϊωάννου, τη Μιμίκα Κρανάκη, τον Νίκο Σβορώνο, τον Κώστα Κουλεντιανό, κ.ά.

Στη Γαλλία εργάστηκε από το 1950 ώς το 1957 στο Εθνικό Κέντρο Ερευνας, ετοιμάζοντας και τις διατριβές του, τις οποίες υποστήριξε το 1959 και είχαν θέμα: «Ο Ηράκλειτος και η φιλοσοφία» και «Ο Μαρξ στοχαστής της τεχνικής». Δίδαξε για πολλά χρόνια στη Σορβόννη (1962-1973) αλλά ποτέ δεν έγινε καθηγητής, γιατί πίστευε ότι «το πανεπιστήμιο δεν είναι ο χώρος της ριζικής σκέψης».

Το πρώτο του βιβλίο κυκλοφόρησε πολύ νωρίς, το 1952, με τίτλο «Οι φιλοσοφικές δοκιμές». Από τότε έχει δώσει πολλά βιβλία τα οποία κυκλοφόρησαν και στα ελληνικά, αφού παρά την επιλογή του να ζήσει μόνιμα στο Παρίσι δεν ξέχασε ποτέ τη χώρα του.

Το 1992 το Πάντειο Πανεπιστήμιο τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα, ενώ μόλις τον Απρίλιο του 2009 με τον ίδιο τρόπο τον τίμησε και η Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Απεβίωσε στις 4 Φεβρουαρίου 2010.

Στο αρχείο της ΕΡΤ υπάρχoυν δύο εξαιρετικές συνεντεύξεις του, όπου στην πρώτη ο ίδιος αφηγείται τη ζωή του από τα παιδικά του χρόνια, τα χρόνια των σπουδών στο Παρίσι, το έργο του εν γένει κάνοντας και μία αναφορά στη Γερμανική Σχολή της οδού Αραχώβης (00:14:07), αλλά και στη δεύτερη (00:10:09), όπου γίνεται αναφορά στη Σχολή και το Γαλλικό Ινστιτούτο.

Wie ist die Entstehung des Universums außerhalb von Raum und Zeitzu konzipieren und zu begründen? Dieser Frage geht die Theorie der Kosmogenese nach. Sie betrachtet die Einstein’sche Relativitätstheorie und die Theorie des Urknalls und unterzieht deren Annahmen einer kritischen Analyse, um schließlich neue Konsequenzen zu ziehen. Dabei versteht sich die Kosmogenese nicht als Ergänzung der beiden Modelle, sie kann auch nicht von ihnen abgeleitet werden. Vielmehr rechtfertigt sie aus ihrem methodisch analogen Vorgehen ihren eigenen axiomatischen Ausgangspunkt.

Kosmogenese…

Das absolute Wissen in Johann Gottlieb Fichtes “Grundlage der gesamten Wissenschaftslehre” aus den Jahren 1794 – 95….

Η Αλκη Γουλιμή. γεννήθηκε το 1926 στην Αθήνα και ο πατέρας της, ο δικηγόρος και βοτανολόγος Κωνσταντίνος Γουλιμής, ήταν ο άνθρωπος που την ενθάρρυνε να ασχοληθεί με την παιδική λογοτεχνία. Η μητέρα της ήταν η Ειρήνη Πράτσικα. Από την πλευρά του πατέρα της καταγόταν από παλιά πολιτική οικογένεια του Μεσολογγίου ενώ από την πλευρά της μητέρας της από την πατρινή οικογένεια Πράτσικα.

Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1938-39 στην Β’ Γυμνασίου και αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το έτος 1943.

Πραγματοποίησε σπουδές ξένων γλωσσών ενώ άρχισε από μικρή ηλικία να ασχολείται με τη λογοτεχνία. Συνεργάστηκε με διάφορα περιοδικά, δημοσιεύοντας της μελέτες της στις αντίστοιχες παιδικές στήλες. Μεταξύ αυτών ήταν τα Ταχυδρόμος, Η Διάπλασις των Παίδων, Κόσμος της Ελληνίδος, και άλλα. Η πρώτη της εμφάνιση στα γράμματα έγινε το 1954 με κείμενα της σε περιοδικά για παιδιά, ενώ το 1956 υπήρξε συνεργάτιδα στην εκπομπή «Ώρα του Παιδιού» του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, του ελληνικού κλάδου της Διεθνούς Οργάνωσης Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου και της Ελληνικής Εταιρείας Λογοτεχνών, μεταξύ άλλων.

Το 1968 και το 1973 βραβεύτηκε από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, το 1964 της απονεμήθηκε ο Διεθνής Επαινος του Βραβείου Αντερσεν και το 1979 ο Επαινος Παιδικού Βιβλίου. Μερικά από τα πιο γνωστά βιβλία της είναι «Ο χαμένος θησαυρός», «Το μυστικό του κόκκινου σπιτιού» κ.ά.

Απεβίωσε στις 29 Αυγούστου 2000 στην Αθήνα.

Δείτε το δημοσίευμα του Ριζοσπάστη της Πέμπτης 31 Αυγούστου 2000…

wikipedia…

Δείτε και το άρθρο του Μουσείου Γουλανδρή: “Τουλίπα η γουλίμειος”…

Μέρες τ’ Απρίλη – Λουλούδια και βιβλία με αγάπη από την Κηφισιά…

Η  Έρση Αργυριάδου-Lange, αδελφή της Ρέας Αργυριάδου-Μυλωνά, απόφοιτος του Πολέμου, εμφανίζεται στα μαθητολόγια από το 1938, στην Α’ Γυμνασίου έως το 1944 στην ΣΤ’. Ήταν συγγραφέας με πλήθος βιβλίων στο ενεργητικό της.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Αυγούστου 1926, από μητέρα Ζακυνθινή και πατέρα Μυτιληνιό. Σπούδασε ζωγραφική και ιστορία τέχνης στο Mainz και τη Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1972 με την ποιητική συλλογή “Σπάλαθρα” ενώ ασχολήθηκε και με τη μετάφραση. Έχει δημοσιεύσει 5 ποιητικές συλλογές, 3 μυθιστορήματα, 7 συλλογές διηγημάτων και 5 πέντε βιβλία ταξιδιωτικής λογοτεχνίας. Έχει τιμηθεί με το Α’ βραβείο Λουντέμη, το Α’ κρατικό βραβείο λογοτεχνίας, με βραβείο συνεισφοράς στα ζακυνθινά γράμματα καθώς επίσης με το Β’ βραβείο ποίησης στο Μιλάνο της Ιταλίας. Tο έργο της έχει μεταφραστεί σε πέντε γλώσσες. Το 2014 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κοράλλι το βιβλίο “Η παράξενη σοφία” και το 2016, το τελευταίο της, με τίτλο “Το γαλάζιο της γης” από τις εκδόσεις Περίπλους. Απεβίωσε στις 6 Ιουνίου 2018. Ο γιός της, Άγης Lange, αποφοίτησε από το γερμανικό τμήμα το 1982. Ο αδελφός της, Δώρος Αργυριάδης, ήταν στη σχολή μέχρι το κλείσιμό της στον Πόλεμο, σπούδασε ναυπηγός και έζησε στην Αμερική, ενώ ό άλλος αδελφός, ο Άλκης Αργυριάδης, που γεννήθηκε το 1930 και που λόγω του πολέμου δεν μπόρεσε καν να πάει στην Σχολή, ήταν καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ, Αντιπρύτανης (1983-1986) και Πρύτανης του ΕΚΠΑ, που όμως απεβίωσε πριν την ανάληψη των καθηκόντων του ως Πρύτανης, ενώ προς τιμήν του δόθηκε το όνομά του στο αμφιθέατρο στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου.

Δείτε στη Βιβλιονέτ τους τίτλους των βιβλίων της…

Ο Γεώργιος Πολυκράτης, τρίτο παιδί του Δημητρίου και της Γερτρούδης, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1930 και σπούδασε ιατρός στο Πανεπιστήμιό της.

Εμφανίζεται στα μαθητολόγια της Αραχώβης την χρονιά 1940-41 στην 1η τάξη του 8-ταξίου (Ε’ Δημοτικού) και την επομένη 1941-42 στην ΣΤ’ Δημοτικού. Αν είχε συνεχίσει και παράλληλα η Γερμανική Σχολή δεν είχε κλείσει το 1944 θα αποφοιτούσε το 1948.

Παντρεύτηκε την οδοντίατρο Γεωργία Μπάκουλη, και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Δημήτρη και την Αλκυόνη. Ελληνολάτρης μέχρι υπερβολής, υπήρξε ενθουσιώδης ορειβάτης και καταδύτης, εραστής της ελληνικής φύσης. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα την δεκαετία του 1950 με νεανικά του έργα, δύο μικρές ποιητικές συλλογές και μία τραγωδία. Όμως η έντονα υπεύθυνη άσκηση της ιατρικής για πέρα από σαράντα χρόνια, δεν του άφησε περιθώρια να λειτουργεί παράλληλα και την ποίηση.

Στα μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζονται και τα άλλα δύο αδέλφια (;) του:

Ο Ροβέρτος Πολυκράτης, γεννημένος και αυτός το 1930, και ο Γοδεφρείδος Πολυκράτης, γεννημένος το 1927

Περισσότερα…

Ο Κώστας Καλφόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά το 1956 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1974. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου Κοινωνιολογία, Πολιτικές Επιστήμες και Ιστορία (MA).

Από το 1996 ασχολείται στον χώρο των εκδόσεων και εργάζεται ως δημοσιογράφος. Είναι ανταποκριτής για τα αθλητικά θέματα στη Neue Zürcher Zeitung και συνεργάτης της εφημερίδας «Καθημερινή» στα πολιτιστικά θέματα. Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Αποφοίτων της ΓΣΑ το διάστημα 2004-2006. Το ίδιο διάστημα εργάστηκε στο Γραφείο Τύπου του Υπουργείου Δικαιοσύνης και αργότερα στο Υπουργείο Επικρατείας. Από το 2015 έχει την ευθύνη των Ιστορικών Εκδόσεων του Συλλόγου.

Είναι μέλος της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου και της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας. Έργα του: Tilt! Δοκίμιο για το φλίππερ (2005), far from raf. 30 χρόνια από το “γερμανικό φθινόπωρο” (2007), Καφέ Λούκατς. Budapest Noir (2008), Ένα παράξενο καλοκαίρι (2011) κ.α.

Απεβίωσε ξαφνικά στις 5.7.2023. (περισσότερα…)

Ο Κρίτων Χουρμουζιάδης γεννήθηκε στην Καβάλα το 1932. Η μητέρα του ήταν Κωνσταντινουπολίτισσα και ο πατέρας του, Αναστάσιος, ήταν μικροβιολόγος από την Καβάλα. Με τον συνομήλικό του Βασίλη Βασιλικό (γεν. 1933 στην Καβάλα) μεγάλωσαν μαζί, συνέχισαν στην Θεσσαλονίκη στο Κολλέγιο Ανατόλια και βρέθηκαν μαζί στην Αμερική, όπου o Κρίτων σπούδασε συγκριτική λογοτεχνία στα Πανεπιστήμια του Rippon και του Yale και ο Βασίλης Βασιλικός σπούδασε σκηνοθεσία τηλεόρασης στη δραματική σχολή του Πανεπιστημίου Γέιλ.

Ενδιάμεσα ο Κρίτων Χουρμουζιάδης ήρθε στην Αθήνα, όπου εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1942-43 στην 1η τάξη του 8-ταξίου (Ε’ Δημοτικού) και αν συνέχιζε και βεβαίως δεν έκλεινε η Γερμανική, θα αποφοιτούσε το 1950.

Το 1967 πήγε στο Λονδίνο, όπου έμεινε για δύο χρόνια, διότι δεν του ταίριαζαν οι Άγγλοι ως λαός, και το 1969 μετακόμισε στο Αμβούργο, όπου και ρίζωσε, παρ’ όλο που συχνά καταφερόταν εναντίον των Γερμανών και της γλώσσας τους.

Εργάστηκε επί σειρά ετών ως Διευθυντής Σπουδών στο Αμερικάνικο Κολλέγιο του Αμβούργου. Το 1984 επέστρεψε στηνΕλλάδα, όπυ αρχίζει να δαβάζει συστηματικά ελληνική πεζογραφία και να δημοσιεύει στα περιοδικά που κυκλοφορούν εκείνη την εποχή, στο “Αντί”,  στην “Λέξη”, στα “Γράμματα και Τέχνες” και στο “Διαβάζω” (πηγή: Μένης Κουμανταρέας).

Μετέφρασε τον “Ιαγουάρο” του Αλέξανδρου Κοτζιά και την “Αστραδινή” της Ευγενίας Φακίνου στην αγγλική σειρά του “Κέδρου”, ενώ με τον τίτλο “Συμπόσιο” δημοσίευσαν οι Εκδόσεις “Κέδρος” σε επιμέλεια Μένη Κουμανταρέα, τριάντα κείμενα κριτικής

Απεβίωσε την 1η Ιουλίου 1992.

Στην φωτογραφία με την μητέρα του, Ελένη, και τον αδελφό του, Γιάννη

(πηγή: http://users.sch.gr/deshourmou/TSAKILI/oikogeneia.htm)

Ο Γιάννης Γεωργακάκης (’61) γεννήθηκε στην Αθήνα. Μόλις παντρεύτηκε ξεκίνησε με τη σύζυγό του Μαρίνα την τεχνική εταιρεία στην οποία εργάστηκαν μαζί και την οποία σήμερα έχει αναλάβει ο γιος τους. Ο Γιάννης Γεωργακάκης σπούδασε μηχανολόγος – ηλεκτρολόγος στο Πολυτεχνείο του Aachen στη Γερμανία και έκανε διδακτορικό σε αυτοματισμούς στο Πολυτεχνείο του Μιλάνου. H Mαρίνα σπούδασε διακόσμηση στη Σχολή Bακαλό στην Aθήνα και στην Aνωτάτη Σχολή Kαλών Tεχνών του Mιλάνου. Ήταν υποψήφια για το βραβείο «Γυναίκα της Χρονιάς 2008» του περιοδικού Life & Style.

Με το λογοτεχνικό επώνυμο Αλεξάνδρου άρχισαν από την δεκαετία του ’90 να συγγράφουν βιβλία ως “Αλεξάνδρου Γιάννης & Μαρίνα“, τα οποία κυκλοφορούν από τον “Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη“. Tο πρώτο τους μυθιστόρημα, Tο Mυστικό της Eρήμου, κυκλοφόρησε το 1996, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Από τις εκδόσεις μας κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία τους Το Μυστικό της Παλιάς Αυλής, Το Μαγικό Ταξίδι, Παραμύθι ο Έρωτας, Aπό την Aνατολή στη Δύση, Aπλά Σ’ Aγαπώ, Παλάτια του Bοσπόρου, Το Πετράδι της Ιωνίας, Άξενος Πόντος, Το Κύμα του Έρωτα, Το Σπίτι του Κάμπου, Το Λουλούδι της Λίμνης, Συναντηθήκαμε στο Τρένο (ανατύπωση και διασκευή από τα παλαιότερα βιβλία Στο Όνομα της Αγάπης, Ζήσε Μαζί μου, Το Κλειδί της Εδέμ) και Για Mια Ελπίδα (ανατύπωση και διασκευή από τα παλαιότερα βιβλία Το Χάραμα Mιας Ελπίδας και Η Γη της Ελπίδας), καθώς και τα βιβλία της Μαρίνας Η Βαθιά Πολυθρόνα (συλλογή παραμυθιών) και Επιστροφή στις Παλιές Αγάπες. Περισσότερα…

Ο Φοίβος Ι. Πιομπίνος γεννήθηκε το 1945 στην Αθήνα και αποφοίτησε από την Σχολή το 1963. Σπούδασε οικονομικές επιστήμες στην Αθήνα (ΑΣΟΕΕ) και οικονομία και φιλοσοφία στο Παρίσι (Σορβόννη και Εcole Pratique des Hautes Εtudes). Είναι συνταξιούχος της Ε.Τ.Ε, όπου εργάστηκε επί 32 χρόνια (1964-1996).Τα τελευταία δώδεκα χρόνια της υπαλληλικής του σταδιοδρομίας ήταν προϊστάμενος του Ιστορικού Αρχείου της Ε.Τ.Ε.

Το 1979 δημοσίευσε το βιβλίο “Έλληνες αγιογράφοι μέχρι το 1821” (β΄ έκδ. αναθεωρημένη και βελτιωμένη 1984, ΕΛΙΑ), το 1996 τη “Σπουδή θανάτου” (β’ έκδ. 2006, Μαΐστρος), το 2003 τη μαρτυρία του για τον ζωγράφο Θεόδωρο Στάμο (Fagotto/Θρόισμα) το 2014 το “Τόπων ενθυμήματα” (Θίνες) και το 2016 τις “Σκόρπιες σκέψεις πάνω στην ελληνική γραμμή” (Εκδόσεις του Φοίνικα). Μεταφράζει γαλλική, γερμανική και ιταλική λογοτεχνία και συνεργάζεται με τα σημαντικότερα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά.

Δείτε περισσότερα στην βιβλιονέτ…

Η Σόνια Καλογεροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα και φοίτησε στη Σχολή. Ήταν κόρη του αείμνηστου Γεώργιου Καλογερόπουλου και της διακεκριμένης αρχαιολόγου κ. Αθηνάς Καλογεροπούλου. «Δεκαεννέα ποιήματα της μοναξιάς και του θανάτου» ήταν η πρώτη ποιητική της συλλογή, που εκδόθηκε το 1978, «Του Κλειστού Χώρου», η δεύτερη, που εκδόθηκε το 1981, και «Ο Στατικός Χορός της», ήταν το ποιητικό πεζό της, διανθισμένα όλα με τα έξοχα σκίτσα της.

Πέθανε το 2003

Στις 18.5.2003 η συγγραφέας Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου δημοσίευσε στην εφημερίδα Καθημερινή ένα κείμενο, το οποίο αναδημοσιεύουμε:

Η Λένα Μερίκα γεννήθηκε το 1946 και είναι απόφοιτος του 1964. Από το 1967 έως το 1970 σπούδασε οικονομικά στη Βιέννη με αντικείμενο το διεθνές εμπορίου (Hochschule fur Welthandel) και εργάστηκε 23 χρόνια στον ιδιωτικό τομέα. Τα παιδιά της είναι απόφοιτοι, αλλά και η μητέρα της ήταν απόφοιτος, όπως επίσης απόφοιτοι είναι και τα δύο της αδέρφια, ο Μανώλης (67, γαστρεντερολόγος) και ο Γιώργος (74, αρχιτέκτων).

Με το που βγήκε σε πρόωρη σύνταξη αφιερώθηκε στο θέατρο με τη συγγραφή 11 έργων, (τα 7 βραβευμένα), τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση γράφοντας σενάρια. Από το 1999 έχουν κυκλοφορήσει 13 βιβλία της για παιδιά και νέους, τα περισσότερα βραβευμένα. Εξέδωσε επίσης και ένα μυθιστόρημα και πολυάριθμα διηγήματα, διάσπαρτα σε συλλογικές εκδόσεις και περιοδικά.

Τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας 2004 του Ιδρύματος Ουράνη γιά το σύνολο του έργου της.

Ο Νίκος Θέμελης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947. Αποφοίτησε από την Γερμανική Σχολή Αθηνών το 1964. Σπούδασε Νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία, όπου το 1975 έλαβε το Διδακτορικό του Δίπλωμα σε θέματα Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.

Εργάστηκε στην Αγροτική Τράπεζα, στο Υπουργείο Οικονομικών και στη Νομική Υπηρεσία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες.

Από το 1981 υπήρξε στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη και διευθυντής του γραφείου του, ακολουθώντας τον στα υπουργεία Γεωργίας, Εθνικής Οικονομίας, Παιδείας, Βιομηχανίας αλλά και στο Μέγαρο Μαξίμου κατά τη θητεία του ως πρωθυπουργού (1996-2004).

Στη νεοελληνική πεζογραφία εμφανίστηκε το 1998. Έγραψε επτά μυθιστορήματα «Η αναζήτηση» (1998), «Η ανατροπή» (2000), «Η αναλαμπή» (2003), «Για μια συντροφιά ανάμεσά μας» (2005), «Μια ζωή δυο ζωές»(2007), «Οι αλήθειες των άλλων» (2008) και «Η συμφωνία των ονείρων» (2010), που σημείωσαν μεγάλη εμπορική επιτυχία, ενώ κάποια από αυτά μεταφράστηκαν στα γερμανικά, τα ιταλικά, τα ρουμανικά, τα τουρκικά, τα σερβικά και τα ρουμανικά.

Τιμήθηκε με αρκετά βραβεία, μεταξύ των οποίων, το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος (2001), το Βραβείο του λογοτεχνικού περιοδικού «Διαβάζω» για το μυθιστόρημά του «Η Ανατροπή» και το βραβείο Πρωτοποριακής Δημιουργίας – Γιάννος Κρανιδιώτης (2009).

Σχετικά άρθρα…

Η Βασιλική-Λυδία Βελισσαρίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1967. Σπούδασε νομικά στην Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά την περίοδο 1988-1993 ασχολήθηκε ενεργά με τη διοίκηση και διεύθυνση του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (Ε.Λ.Ι.Α.), του οποίου υπήρξε γενική γραμματεύς και αντιπρόεδρος. Κατά την ίδια περίοδο συνέτασσε και εξέδιδε το τριμηνιαίο ενημερωτικό περιοδικό του “Τα Νέα του Ε.Λ.Ι.Α” (τεύχη 9-33). Είναι επίτιμος δικηγόρος, αλλά και μέλος πολλών επιστημονικών και πολιτιστικών συλλόγων, ενώ διετέλεσε γενική γραμματεύς και αντιπρόεδρος των Φίλων της Γενναδείου Βιβλιοθήκης. Από το 1987 ασχολείται ειδικότερα με την έρευνα της νεώτερης ελληνικής ιστορίας και έχει επεξεργασθεί το αρχείο του Χαρίλαου Τρικούπη. Είναι αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Παιδείας και Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, το οποίο έχει ιδρύσει με το σύζυγό της Νίκο Τρίχα και το οποίο χορηγεί υποτροφίες σε μεταπτυχιακούς φοιτητές και ερευνητές.

Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στις βουλευτικές εκλογές του 19ου αιώνα και στη συγγραφή μιας βιογραφίας του Σπυρίδωνα Τρικούπη.

Το βιβλίο της «Δικηγορείν εν Αθήναις: Μια διαδρομή στον 19ο αιώνα» (Σάκκουλας Αντ.Ν., 2003) βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών το 2004. Άλλα έργα της: «Διπλωματία και πολιτική» (Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο Ε.Λ.Ι.Α., 1991), «Ο Χαρίλαος Τρικούπης και τα δημόσια έργα» (Καπόν, 2001), «Ο γνωστός και ο άγνωστος Χαρίλαος Τρικούπης» (Καπόν, 2002), «Χαρίλαος Τρικούπης. Μία βιογραφική περιήγηση» (Καπόν, 2010), «Ημερολόγια και γράμματα από το μέτωπο. Βαλκανικοί πόλεμοι 1912-1913» (Εταιρεία Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου, Αθήνα 1993), «Εμπόριο και Στατιστικές στη Μακεδονία, 1880-1884. Υπόμνημα από το αρχείο Χαριλάου Τρικούπη» (Πρέσπες 1995). Περισσότερα στοιχεία για το συγγραφικό της έργο βρίσκει στη biblionet.gr.

Η Μαρία-Ελένη Πολιτοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1968. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Εργάστηκε ως δημοσιογράφος επί είκοσι σχεδόν χρόνια σε εφημερίδες (Η ΑΥΓΗ, ΤΑ ΝΕΑ) και στο ραδιόφωνο (ΕΡΑ) και δίδαξε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στα Τμήματα Επικοινωνίας και ΜΜΕ, ενώ από το 2001 είναι υπεύθυνη εκδόσεων στο Ελληνικό Φεστιβάλ.

Το 1985 ξεκίνησε να γράφει μυθιστορήματα και νουβέλες, αλλά και να μεταφράζει από τα γερμανικά. Έγραψε: «Στη Σιωπή», λιμπρέτο, Φεστιβάλ Πάτρας,1985, «Μισό Φεγγάρι», θεατρικό έργο, ΕΡΑ, Α΄ Πρόγραμμα,1989, «Ο ήχος της σαύρας», αφήγημα, «Εκδόσεις Καστανιώτη», 1993, «Η γυναίκα στο νησί», αφήγημα, «Εκδόσεις Εξάντας», 1995, «Οι εραστές δίπλα», Εκδόσεις «Νέα Σύνορα»-Λιβάνη, 1997, «Ο κύριος Μάριος μετάνιωσε αργά», Εκδόσεις «Νέα Σύνορα»-Λιβάνη, 1999, «Οίκος Ενοχής», Εκδόσεις «Κέδρος»,2002, «Καλοκαιρινό υστερόγραφο», επιστολική νουβέλα, Ελληνικά Γράμματα, 2003, «Δώδεκα θεοί, τρεις φόνοι», αστυνομικό μυθιστόρημα, Εκδόσεις «Κέδρος» 2005, «Η μνήμη της Πολαρόιντ», αστυνομικό μυθιστόρημα, «Μεταίχμιο» 2009.

Η Ρέτη Καρβελά που γράφει με το ψευδώνυμο “Λουκία Μανώκα” γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1969. Σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στον προγραμματισμό ηλεκτρονικών υπολογιστών. Επί σειρά ετών εργάστηκε στη μηχανογράφηση του Υπουργείου Οικονομικών. Σήμερα ζει στο κέντρο της Αθήνας και διδάσκει μαθηματικά και ξένες γλώσσες. Παράλληλα ασχολείται με την κηπουρική και την κολύμβηση. Τα δυό της παιδιά είναι απόφοιτοι της Σχολής.

Στην προσπάθειά της να γνωρίσει όσο το δυνατόν περισσότερες μακρινές χώρες και να έρθει σε επαφή με διαφορετικούς πολιτισμούς, ταξιδεύει αρκετά συχνά. Το 2013 κάνει την πρώτη της λογοτεχνική απόπειρα, που είναι ταυτόχρονα και μια δημόσια απόπειρα επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους, με ένα βιβλίο που έχει τίτλο “Η ζωή συνεχίζεται” και εκδίδεται από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ. Δύο χρόνια αργότερα, το 2015, εκδίδει και το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο “Το κορίτσι και οι αριθμοί“, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.

Ο Νίκος Κ. Κυριαζής αποφοίτησε από την ΓΣΑ το 1970, σπούδασε Οικονομικά και εκπόνησε το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο της Βόνης. Εργάστηκε ως επισκέπτης καθηγητής στα Πανεπιστήμια Trier και Harvard, ως ειδικός για τα νομισματικά στη Γενική Διεύθυνση Μελετών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ως σύμβουλος του Υπουργού Εθνικής Οικονομίας και του Διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, και ως γενικός γραμματέας του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης. Είναι καθηγητής στο Οικονομικό Τμήμα του Παν. Θεσσαλίας. Έχει δημοσιεύσει 14 μυθιστορήματα (τρία και σε μετάφραση στις ΗΠΑ ως Nicholas Snow), μία ποιητική συλλογή, τρία βιβλία στρατηγικής και δύο οικονομικά, πολλά επιστημονικά άρθρα σε διεθνή ακαδημαϊκά journals και περισσότερα από 300 άρθρα στον ελληνικό καθημερινό και περιοδικό Τύπο (ανάμεσά τους 60 στο περιοδικό “Ιστορία”). Μυθιστορήματά του, μεταξύ άλλων: “Αρτάβαζος ο Πέρσης”, “Νικομήδης ο Αθηναίος”, “Ο ξένος μου ο Θεμιστοκλής”, “Ο αετός της φωτιάς”, “Ο ιππότης και ο Χρυσοκέφαλος”, “Μαρία των Γλάρων”, “Ο Διάβολος στις πέντε ακριβώς”, “Ο ελευθερωτής”, “Καταραμένος θησαυρός”, “Η ασπίδα των Θερμοπυλών” και “Μαραθώνας και ελευθερία”. Το 2005 τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας με το ανώτατο παράσημο της Γαλλίας, του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής, για τη συνεισφορά του στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση. Τo μυθιστόρημά του “Η ασπίδα των Θερμοπυλών” (Ιωλκός, 2008) συμπεριλήφθηκε στα πέντε καλύτερα μυθιστορήματα για το 2008 και ήταν υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο.

nikoskyriazis.com

Η Μέλπω Τρούμπη γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε σαπό την Σχολή το 1972. Σπούδασε οικονομικά και πήρε το πτυχίο της από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και μιλά άπταιστα αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά και ιταλικά.

Εργάστηκε στο τραπεζικό χώρο ως διευθύντρια καταστημάτων και μετά από την πρόωρη συνταξιοδότησή της εργάζεται διδάσκοντας γερμανικά και αγγλικά και υποτιτλίζοντας φιλμς και τηλεοπτικές σειρές για την ελληνική τηλεόραση.

Δύο σενάρια της κέρδισαν βραβεία σε διαγωνισμούς της Ένωσης Σεναριογράφων της Ελλάδος.

Ως ερασιτέχνις τραγουδίστρια της όπερας παρακολούθησε μαθήματα και masterclasses από διεθνούς φήμης τραγουδιστές και έλαβε μέρος σε συναυλίες ως σολίστ και μέλος της χορωδίας της Γερμανικής Σχολής Αθηνών στην Aula της Σχολής, την Γερμανική Ευαγγελική Εκκλησία, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών κτλ.

Ήδη προετοιμάζει το δεύτερο μυθιστόρημά της.

βιβλιονέτ…