Ένα εξαιρετικά σπάνιο βιβλίο του Ροδόλφου Γουλιέλμου Φιξ, που κυκλοφόρησε το 1998 με τίτλο:

Ιστορία της Οικογένειας Φιξ (Fix) του Ηρακλείου – από την εποχή του Όθωνα έως και σήμερα

αποτυπώνει αναλυτικά όλη την ιστορία της οικογένειας ξεκινώντας από την πρώτη επαφή, την εξοικείωση των Ελλήνων με το ζύθο την περίοδο 1928 – 1860 και καλύπτοντας όλη την περίοδο έως το 1950. Στα κεφάλαια του “βιβλίου” (πρόκειται για “δεμένες” σελίδες) αναφέρονται ονόματα, που συναντάμε στα μαθητολόγια της Αραχώβης,  όπως αυτό της Υακίνθης Φιξ:

Ιωάννης Καρ. Φίξ (8 Οκτωβρίου 1893 – 8 Αυγούστου 1943)

Σπούδασε χημικός και στην συνέχεια εισήλθε στην επιχείρηση του πατέρα του Καρόλου Ιωαν. Φίξ , παραγωγή και διάθεση ζύθου και πάγου. Παντρεύτηκε την Μαριάνθη το γένος Γεωργίου Αριστ. Μουστάκα τραπεζίτη με καταγωγή από την Άνδρο, εκ των συνιδρυτών της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδος και της Ασφαλιστικής Εταρείας “Κυκλαδική”, με την οποία απέκτησαν τρία τέκνα, τον Κάρολο (γεν.1927), την Υακίνθη (γεν. 1930) και τον Γεώργιο (γεν. 1933).

Ακόμη αναφέρεται η οικογένεια Μάμου, μέλη της οποίας περιλαμβάνονται επίσης στα μαθητολόγια (Χριστίνα, γεν. 1925, Όλγα, γεν. 1927).

Είναι πιθανόν και άλλα μέλη της οικογένειας Φιξ να κάθισαν στα θρανία της Αραχώβης αλλά δεδομένου ότι τα μαθητολόγια έως το 1925 έχουν χαθεί και σε ότι αφορά την επόμενη περίοδο από το 1926 έως το 1944 έχουν χαθεί πολλά τεύχη κυρίως των γερμανικών τμημάτων. (περισσότερα…)

Η θερινή ώρα (αγγλικά: Daylight Saving Time, ‘DST’, μτφ: Ώρα Οικονομίας Ηλιακού Φωτός) είναι η αλλαγή της ώρας που ένα κράτος διαλέγει να υιοθετήσει για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα του έτους. Η αλλαγή αυτή γενικά είναι κατά μία ώρα μπροστά από την ηλιακή ώρα. Βασίζεται σε ένα σύστημα που σκοπό έχει την καλύτερη αξιοποίηση του φωτός της ημέρας για εξοικονόμηση ενέργειας. Σε Ελλάδα και Ευρώπη, η θερινή ώρα εφαρμόζεται την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου, για 7 μήνες, και η χειμερινή (ή ηλιακή ώρα) ξεκινάει την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου, με εφαρμογή για 5 μήνες.

Σήμερα το τμήμα του παγκόσμιου πληθυσμού που χρησιμοποιεί την εναλλαγή ώρας αποτελεί μειοψηφία, καθώς σχεδόν όλες οι Ασιατικές και Αφρικανικές χώρες δεν συμμετέχουν. Άλλες την έχουν καταργήσει ή σχεδιάζουν την κατάργηση του μέτρου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να σταματήσει την εναλλαγή ώρας το 2021, δίνοντας τη δυνατότητα σε κάθε κράτος-μέλος να επιλέξει ανεξάρτητα τη μονιμοποίηση της θερινής ή τη χειμερινής ώρας.

Ιστορία

Η πρώτη αναφορά που υπάρχει για χρησιμοποίηση της θερινής ώρας ήταν από τον Βενιαμίν Φραγκλίνο (Benjamin Franklin) σε γράμμα του που δημοσιεύθηκε σε γαλλική εφημερίδα. Σε αυτό το γράμμα δεν υπάρχει αναφορά για αλλαγή της ώρας αλλά πρόταση να ξυπνούν οι άνθρωποι μία ώρα νωρίτερα!

Η πρώτη φορά που προτάθηκε το ζήτημα σοβαρά ήταν από τον Γουίλιαμ Γουίλετ (William Willett) στο άρθρο του «Waste of Daylight» που δημοσιοποιήθηκε το 1907 αλλά τελικά δεν κατάφερε να πείσει την Βρετανική κυβέρνηση. Αν και η ιδέα του τελικά υιοθετήθηκε, ο ίδιος δεν κατάφερε να την δει να πραγματοποιείται, γιατί πέθανε το 1915. Αρχικά εφαρμόστηκε από την γερμανική κυβέρνηση κατά την διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από 30 Απριλίου ως 1η Οκτωβρίου του 1916. Λίγο μετά το Ηνωμένο Βασίλειο ακολούθησε εφαρμόζοντας τη θερινή ώρα από 21 Μαΐου ως 1η Οκτωβρίου 1916. Αργότερα, στις 19 Μαρτίου του 1918, το Αμερικανικό Κογκρέσο καθιέρωσε την τυπική χρήση των χρονικών ζωνών και επισημοποίησε την αλλαγή της θερινής ώρας για όλον τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Το μέτρο αυτό όμως καταργήθηκε αμέσως, λόγω της δυσαρέσκειας του κόσμου.

Εφαρμογή στην Ελλάδα και Ευρώπη

Στην Ελλάδα η θερινή ώρα εφαρμόστηκε για πρώτη φορά, δοκιμαστικά, το 1932 και συγκεκριμένα από τις 6 Ιουλίου μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου, όταν τα ρολόγια είχαν τεθεί μία ώρα μπροστά. Στη συνέχεια όμως εγκαταλείφθηκε, επειδή στις 28 Ιουλίου 1916 στις 04:00 ώρα, τα ρολόγια στην Ελλάδα είχαν τεθεί 25 λεπτά μπροστά κατά την εισδοχή της ζώνης ώρας που είχε αποφασιστεί παγκοσμίως. Έτσι η διαφορά σε σχέση με το φως του Ήλιου που καθορίζει και τον πραγματικό χρόνο γινόταν πολύ μεγάλη, κυρίως στα δυτικά τμήματα της χώρας και περισσότερο στη Κέρκυρα. Τα επόμενα χρόνια είχε υιοθετηθεί μια απλή μετατόπιση της ώρας έναρξης λειτουργίας δημόσιων υπηρεσιών και καταστημάτων κατά μισή ώρα, στη χειμερινή περίοδο.

Στη δεκαετία του 1970 όμως, μόλις δύο χρόνια μετά την ενεργειακή κρίση που ξέσπασε στην Ευρώπη το 1973, αποφασίστηκε η υιοθέτηση του μέτρου της θερινής ώρας από μεγάλο μέρος των κρατών της, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, με έναρξη το 1975. Η αλλαγή της ώρας γίνεται σύμφωνα με οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υποχρεώνει όλα τα κράτη μέλη να την εφαρμόζουν ως νόμο,[3] και πραγματοποιείται την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου στις 1 π.μ. ώρα Γκρίνουϊτς (GMT), ενώ τελειώνει την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου του ίδιου έτους στις 1 π.μ. ώρα Γκρίνουϊτς. Επομένως η αλλαγή είναι ταυτόχρονη για όλα τα κράτη μέλη τα οποία έχουν υιοθετήσει το μέτρο.

Η Ισλανδία δεν έχει υιοθετήσει το μέτρο. Λόγω του υψηλού γεωγραφικού πλάτους, η ανατολή και η δύση του ηλίου διαφέρουν κατά πολλές ώρες στη διάρκεια του έτους, έτσι η επίδραση της αλλαγής του ρολογιού κατά μία ώρα δεν θα είχε συγκριτικά ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Η Λευκορωσία σταμάτησε την εναλλαγή ώρας μετά το 2011 και υιοθέτησε μόνιμα τη θερινή ώρα (UTC +3), για να συμβαδίσει με την αλλαγή που είχε κάνει αρχικά η Ρωσία. Τέτοιο μέτρο είχε αποφασίσει και η Ουκρανία τον Σεπτέμβριο του 2011 αλλά η απόφαση ακυρώθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2011.

Η Ρωσία, όπως όλα τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη ακολουθούσε τις ίδιες ημερομηνίες αλλαγής με αυτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλαζε στις 2 π.μ. ώρα Μόσχας (3 π.μ. θερινή ώρα τον Οκτώβριο). Από τις 27 Απριλίου 2011 και με διάταγμα του Ρώσου προέδρου Ντμίτρι Μεντβέντεφ καθιερώθηκε η θερινή ώρα Μόσχας (+4 UTC) καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Μετά από διαμαρτυρίες των κατοίκων ότι το χειμώνα υπήρχε σκοτάδι κατά τις πρωινές ώρες, ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν αποφάσισε την χρήση μόνιμης χειμερινής ώρας αρχίζοντας από τις 26 Οκτωβρίου 2014.

Η Τουρκία ακολουθούσε τις αλλαγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στην ημερομηνία και στην ώρα αλλαγής, ωστόσο τον Σεπτέμβριο 2016 αποφασίστηκε η μόνιμη χρήση της θερινής ώρας όλο τον χρόνο, ενώ το 2015 είχε παραταθεί μέχρι τις 8 Νοεμβρίου 2015, λόγω εκλογών.

Το Μαρόκο υιοθέτησε το 2018 μόνιμη θερινή ώρα

πηγή wikipedia…

(*) Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο 251ο τεύχος του montags στις 13 Απριλίου 2020:

Ξεκίνησε και η Μεγάλη Εβδομάδα. Προηγήθηκε η Μεγάλη Εβδομάδα των Καθολικών και να θυμίσουμε ότι το 2017 είχαμε κοινό εορτασμό Ορθόδοξων και Καθολικών, ενώ θα ξαναέχουμε πάλι το 2025. Αξίζει εδώ να εξηγήσουμε ότι το πρόβλημα της διαφοράς του εορτασμού προκύπτει από τον τρόπο υπολογισμού των ισημεριών και της Πανσελήνου, αλλά ξεκινά από το λάθος της Εαρινής Ισημερίας.

Die Osterwoche hat begonnen. Letzte Woche war die Osterwoche der Katholiken und wir erinnern uns, dass 2017 Orthodoxen und Katholiken Ostern zusammen feierten. Das wiederholt sich erst wieder 2025. Hier ist es wichtig zu erwähnen, dass der Datumsunterschied sich in der Berechnungsweise der Äquinoktien (Tagundnachtgleiche) und des Vollmondes basiert, der Fehler befindet sich anfänglich im Frühlingsäquinoktium (Frühlingstagundnachtgleiche).

Ο καθορισμός της ημερομηνίας του Πάσχα, γίνεται βάσει των κανόνων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας της Βιθυνίας του 325 μ.Χ. και αναφέρει τα εξής:

Die Bestimmung des Osterdatums erfolgt nach den Regeln des Ersten Ökumenischen Rates von Nicäa in Bithynien im Jahre 325 n.Chr.:

1.Το Πάσχα εορτάζεται την πρώτη Κυριακή, μετά την πρώτη Πανσέληνο, που συμβαίνει μετά την Εαρινή Ισημερία (εάν η πανσέληνος είναι Κυριακή τότε εορτάζεται την επόμενη Κυριακή, για να μην συμπίπτει με το Πάσχα των Εβραίων).

2.Το Πάσχα εορτάζεται από όλους τους Χριστιανούς συγχρόνως.

3.Το Πάσχα θα εορτάζεται την μέρα που θα καθορίζει η Εκκλησία της Αλεξάνδρειας.

Γιατί όμως από την εκκλησία της Αλεξάνδρειας; Γιατί το 325 μ.Χ. η Αλεξάνδρεια ήταν το Επιστημονικό κέντρο της εποχής και απευθύνονταν στους εκεί αστρονόμους που υπολόγιζαν Εαρινή Ισημερία και Πανσέληνο, θέματα καθαρά αστρονομικά και καθόλου εύκολα όπως αποδείχθηκε.

Για να υπολογίσουμε λοιπόν την ημερομηνία του Πάσχα, πρέπει να γνωρίζουμε πότε έχουμε Ισημερία, και κάθε πότε έχουμε Πανσέληνο, πράγματα πολύ δύσκολα να υπολογιστούν με ακρίβεια.

1. Ostern wird am ersten Sonntag nach dem ersten Vollmond gefeiert, der nach dem Frühlingsäquinoktium stattfindet (wenn der Vollmond Sonntag ist, wird er am folgenden Sonntag gefeiert, um nicht mit dem jüdischen Passafest zusammenzufallen).

2. Ostern wird von allen Christen gleichzeitig gefeiert

3. Ostern wird an dem von der Kirche von Alexandria festgelegten Tag gefeiert. Aber warum wurde dies von der Kirche von Alexandria festgelegt? Weil im Jahr 325 n.Chr. Alexandria das wissenschaftliche Zentrum der Zeit war und sich die Kirche an die dortigen Astronomen richtete, die Frühlingsäquinoktium und Vollmond berechneten; Themen rein astronomisch und wie sich herausstellte, überhaupt nicht einfach. Um das Osterdatum zu berechnen müssen wir genau wissen, wann wir Frühlingsäquinoktium (Frühlinstagundnachtgleiche) und den darauffolgenden Vollmond haben. Dinge, die sehr schwer genau zu berechnen sind.

Το λάθος των 13 ημερών της Εαρινής Ισημερίας

Der Fehler der 13 Tage der Frühlingstagundnachtgleiche

Για να βρούμε την ημερομηνία που έχουμε Εαρινή Ισημερία, πρέπει να γνωρίζουμε τον ακριβή χρόνο περιφοράς της Γης περί τον Ήλιο, δηλαδή την διάρκεια ενός έτους. Ο Πατέρας της Αστρονομίας Ίππαρχος (2ος π.Χ. αιώνας), υπολόγισε ότι το έτος έχει 365,25 ημέρες, που χρησιμοποιήθηκε από τον Αλεξανδρινό αστρονόμο Σωσιγένη, για να φτιάξει το Ιουλιανό ημερολόγιο (από τον Ιούλιο Καίσαρα), το Παλαιό. Σήμερα με τη βοήθεια της τεχνολογίας οι αστρονόμοι υπολόγισαν ότι το έτος έχει 365,242199… ημέρες. Το έτος του Ίππαρχου ήταν μεγαλύτερο και πρόσθετε τρεις μέρες κάθε 400 χρόνια, με αποτέλεσμα η Εαρινή Ισημερία του 1923 να θεωρείται η 3η Απριλίου, δηλαδή 13 μέρες αργότερα!

Um das Datum der Frühlingstagundnachtgleiche zu ermitteln, müssen wir die genaue Zeit der Erdumlaufbahn um die Sonne kennen, d.h. die Dauer eines Jahres. Der Vater der Astronomie, Hipparchus (2. Jahrhundert v: Chr.), schätzte, dass das Jahr 365, 25 Tage hat, die vom alexandrinischen Astronomen Sosigenes verwendet wurden, um den julianischen Kalender (von Julius Caesar), den Alten Kalender, zu erstellen. Heute schätzen Astronomen mit Hilfe der Technologie, dass das Jahr 365,242199… Tage hat. Das bedeutet, dass das Jahr des Hipparchus länger war und es wurden alle 400 Jahre drei Tage hinzugefügt, mit dem Ergebnis, dass die Frühlingstagundnachtgleiche von 1923 am 3. April war, also 13 Tage später!

Το παλαιό λοιπόν ημερολόγιο χρειαζόταν διόρθωση 13 ημερών, που πραγματοποιήθηκε το 1923 από την κυβέρνηση Γονατά, κατόπιν εισηγήσεως του Αστρονόμου και Ακαδημαϊκού Αιγινήτη. Για να διορθωθεί, η 16η Φεβρουαρίου 1923 ονομάστηκε 1η Μαρτίου, προστέθηκαν δηλαδή 13 «λευκές» μέρες, με αποτέλεσμα ουδείς Έλληνας να γεννηθεί από 16 έως 28 Φεβρουαρίου το 1923! Με 341 χρόνια καθυστέρηση συμβαδίσαμε με την υπόλοιπη Ευρώπη, που ήδη από το 1582 εφάρμοζε το Νέο Ημερολόγιο, το Γρηγοριανό όπως ονομάστηκε από τον ομώνυμο Πάπα που το εισήγαγε.

Der „Alte Kalender“ benötigte daher eine Korrektur von 13 Tagen, die 1923 von der Regierung Gonatas auf Vorschlag des Astronomen und Akademikers von Ägina vorgenommen wurde. Um dies zu korrigieren, wurde der 16. Februar 1923 als 1. März bezeichnet, dies bedeutet, dass kein Grieche vom 16. bis 28. Februar 1923 ein Geburtsdatum hat. Mit einer Verzögerung von 341 Jahren einigten wir uns mit dem übrigen Europa, das bereits 1582 den neuen „Gregorianischen Kalender“ umsetzte, wie er vom gleichnamigen Papst, der ihn einführte, benannt wurde.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας δέχτηκε το επόμενο έτος το Γρηγοριανό ημερολόγιο για όλες τις εορτές πλην του Πάσχα, που συνέχισε να το εορτάζει με το Παλαιό. Η διόρθωση του Πάσχα δεν έγινε, γιατί υπήρχαν έντονες αντιδράσεις πολλών κύκλων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, επειδή την μεταρρύθμιση του ημερολογίου εισηγήθηκε ο Πάπας Γρηγόριος και είναι σαν να αναγνωρίζεται η πρωτοκαθεδρία του. Έτσι τα Χριστούγεννα και οι άλλες γιορτές είναι κοινές με την Καθολική Εκκλησία, πλην των Ορθοδόξων Παλαιοημερολογιτών (Άγιον Όρος, Σερβία, Ρωσία κλπ) που τις γιορτάζουν 13 μέρες αργότερα.

Die orthodoxe Kirche Griechenlands akzeptierte im nächsten Jahr den Gregorianischen Kalender für alle Feiertage außer Ostern, das weiterhin mit dem Alten Kalender gefeiert wird. Die Osterkorrektur fand nicht statt, da viele Kreise der orthodoxen Kirche heftigen Widerstand zeigten, weil Papst Gregor die Reform des Kalenders vorschlug und es so gewesen wäre, als ob sein Primat anerkannt würde. Weihnachten und andere Feiertage sind wie in der katholischen Kirche üblich, mit Ausnahme der Orthodoxen die immer noch nach dem Alten Kalender gehen (siehe Berg Athos, Serbien; Russland usw.), die 13 Tage später feiern.

Το λάθος των 5 ημερών της Πανσελήνου

Der 5-Tagesfehler in der Berechnung des Vollmondes

Ένας Σεληνιακός μήνας, δηλαδή από Πανσέληνο σε Πανσέληνο, διαρκεί 29,53059 μέρες. Η Πανσέληνος για τους Ορθοδόξους υπολογίζεται από τον 19ετή κύκλο του Μέτωνα (5ος αι.π.Χ), που αντιστοιχεί σε 235 Πανσελήνους. Σήμερα με τις σύγχρονες μετρήσεις προέκυψε ένα λάθος του Μέτωνα μόνον 2,066 ωρών κάθε 19 έτη. Το σφάλμα συσσωρεύτηκε και τώρα έφτασε τις 5 μέρες περίπου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία συνεχίζοντας να υπολογίζει τις Πανσελήνους με τον Μετωνικό Κύκλο, υπολογίζει κάθε Πανσέληνο 5 μέρες αργότερα από την πραγματική. Επομένως για την Ορθόδοξη Εκκλησία έχουμε ισημερία 13 μέρες αργότερα από την πραγματική και Πανσέληνο 5 μέρες αργότερα από την πραγματική.

Ein Mondmonat, d.h. von Vollmond zu Vollmond, dauert 29,53059 Tage. Der Vollmond für die Orthodoxen wird aus dem 19-Jahres-Zyklus von Metonas (5. Jahrhunder v. Chr.) berechnet, der 235 Vollmonde entspricht. Bei modernen Bemessungen trat ein Fehler von Metonas auf. Dies hat sich nun angesammelt und hat einen Unterschied von 5 Tagen erreicht. Die orthodoxe Kirche berechnet weiterhin den Vollmond nach dem Metonischen-Zyklus und berechnet jeden Vollmond 5 Tage später als den tatsächlichen. Bei der orthodoxen Kirche haben wir also einen Unterschied bei der Berechnung der Tagundnachtgleiche um 13 Tage später und bei der Berechnung des Vollmondes um 5 Tage später als in der Realität.

Με την ευκαιρία αυτή ας αναφέρουμε ότι λίγες ημέρες πριν, την Τρίτη 7 Απριλίου, λάβαμε ένα μήνυμα από τον απόφοιτό μας του 1974 Δημήτρη Σωτηρόπουλο, ο οποίος είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά, και μας ενημέρωνε ότι την ημέρα εκείνη μετά την Δύση του ηλίου τήρησαν την πιο σημαντική επέτειο του έτους, την Ανάμνηση του Θανάτου του Ιησού Χριστού.

Bei dieser Gelegenheit, einige Tage zuvor, am Dienstag, den 07.April, erhielten wir eine Nachricht von unserem Absolventen von 1974, Dimitris Sotiropoulos, der Zeuge Jehovas ist, und teilte uns mit, dass sie an diesem Tag nach Sonnenuntergang, den wichtigsten Tag des Jahres ehrten, nämlich die Erinnerung an den Tod Jesus Christus.

Όλα τα ημερολογιακά συστήματα είναι επινοήσεις. Αυτό όμως που τα συνδέει είναι η ύπαρξη κάποιου σημείου αναφοράς, όπως στο χριστιανικό ημερολόγιο, στο οποίο κεντρικό σημείο είναι η γέννηση του Ιησού.

Συνδέονται, βεβαίως, με αστρονομικά φαινόμενα, και ειδικά τον ήλιο και τη σελήνη ή τον συνδυασμό των κινήσεών τους (αστρονομικό έτος), αλλά η Πρωτοχρονιά είναι μια επαναλαμβανόμενη «εφεύρεση», μέχρι να επιβληθεί η 1η Ιανουαρίου.

Η ημερολογιακή αρχή της χρονιάς ήταν διαφορετική πολλές φορές σε διάφορες εποχές.

Διέφερε ακόμη και μέσα σε ίδιες εποχές από διάφορες εθνικές ή άλλες ομάδες. Ο κυρίαρχος σήμερα τρόπος μέτρησης του πολιτικού και εκκλησιαστικού χρόνου, που εισηγήθηκε ο μοναχός Διονύσιος ο Μικρός (6ος αιώνας), ήταν η ωριμότερη έως τότε σκέψη.

Δείτε το άρθρο που ανάρτησε τοenikos.grαπό δημοσίευμα τουwww.24grammata.com…

Αναρωτιώμαστε από που προκύπτει η “συντομογραφία” Xmas για τα Χριστούγεννα. Ε! λοιπόν η ελληνική έκδοση της wikipedia αναφέρει ότι η συντομογραφία της λέξης Christmas που αποτελείται από το X, το πρώτο γράμμα της ελληνικής λέξης Χριστός και τα τρία τελευταία γράμματα της λέξης Christmas.

Η αγγλική λέει όμως κάτι άλλο:

Xmas (also X-mas) is a common abbreviation of the word Christmas. It is sometimes pronounced /ˈɛksməs/, but Xmas, and variants such as Xtemass, originated as handwriting abbreviations for the typical pronunciation /ˈkrɪsməs/. The ‘X’ comes from the Greek letter Chi, which is the first letter of the Greek word Christós (Greek: Χριστός, translit. Khristós, lit. “anointed, covered in oil”), which became Christ in English. The suffix -mas is from the Latin-derived Old English word for Mass.

There is a common misconception that the word Xmas stems from a secularizing tendency to de-emphasize the religious tradition of Christmas, by taking the ‘Christ’ out of “Christmas”. Nevertheless, the term’s usage dates back to the 16th century, and corresponds to Roman Catholic, Eastern Orthodox, Church of England, and Episcopalian liturgical use of various forms of chi-rho monogram. In English, “X” was first used as a scribal abbreviation for “Christ” in 1100; “X’temmas” is attested in 1551, and “Xmas” in 1721.

Περισσότερα…

Με αφορμή την μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας παραθέτουμε ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στο dogma.gr:

Είθισται να αποκαλούμε τη μεγάλη θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και τη μετάστασή Της στους ουρανούς και «Πάσχα του καλοκαιριού». Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Πότε εορτάστηκε για πρώτη φορά ο «Δεκαπενταύγουστος»;

Ο Δεκαπενταύγουστος ή καλύτερα εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου έχει ιδιαίτερη θέση στο εορτολόγιο της Εκκλησίας και συνδέεται άμεσα με τη μοναδικότητα του προσώπου της Παναγίας , αποτελώντας τη μεγαλύτερη από τις γιορτές που καθιερώθηκαν προς τιμή της Παναγίας.

Οι πρώτες μαρτυρίες για τον εορτασμό της Κοίμησης της Θεοτόκου εμφανίζονται τον πέμπτο αιώνα μΧ, γύρω στην εποχή που συγκλήθηκε η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου (451), η οποία καθόρισε και το θεομητορικό δόγμα, ενώ επιπλέον έγινε και η αιτία να αναπτυχθεί η τιμή στο πρόσωπο της Θεοτόκου.

Για πρώτη φορά η Κοίμηση της Θεοτόκου πρέπει να εορτάστηκε στα Ιεροσόλυμα στις 13 Αυγούστου, ενώ από το 460 και μετά αποφασίστηκε η μετάθεση της εορτής για τις 15 Αυγούστου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η εορτή εκείνη είγε γενικότερο θεομητορικό χαρακτήρα, χωρίς ειδική αναφορά στο γεγονός της Κοιμήσεως της Παναγίας και ονομάζονταν «ημέρα της Θεοτόκου Μαρίας».

Ως κέντρο του πανηγυρισμού αναφέρεται στην αρχή ένα «Κάθισμα» (ναός), που βρίσκονταν έξω από τα Ιεροσόλυμα στον δρόμο προς την Βηθλεέμ. Η σύνδεση αυτής της γιορτής με την Κοίμηση της Θεοτόκου, έγινε στον ναό της Παναγίας, που βρισκόταν στη Γεσθημανή, το «ευκτήριο του Μαυρικίου», όπου υπήρχε και ο τάφος της.

Κατά την εκκλησιαστική παράδοση, της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου προηγείται νηστεία, η οποία καθιερώθηκε τον 7ο αιώνα. Αρχικά ήταν χωρισμένη σε δύο περιόδους: πριν από την εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και πριν από την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Τον 10ο αιώνα, συνενώθηκαν σε μία νηστεία, που περιλαμβάνει 14 ημέρες και ξεκινά την 1η Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης νηστείας, νηστεύεται το λάδι εκτός του Σαββάτου και της Κυριακής, ενώ στη γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα καταλύεται το ψάρι.

Ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου καταλύονται τα πάντα, εκτός και αν η εορτή πέσει σε Τετάρτη ή Παρασκευή, οπότε καταλύεται μόνο το ψάρι.

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο εορτασμός της Κοίμησης της Θεοτόκου περιλαμβάνει κατά πρώτο λόγο το θάνατο και την ταφή της Παναγίας και κατά δεύτερο την ανάσταση και τη μετάστασή της στους ουρανούς.

Για την Κοίμηση της Θεοτόκου δεν υπάρχουν πληροφορίες από την Καινή Διαθήκη. Γι’ αυτήν μαθαίνουμε από τις διηγήσεις σημαντικών εκκλησιαστικών ανδρών, όπως των Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, Μόδεστου Ιεροσολύμων, Ανδρέα Κρήτης, Γερμανού Κωνσταντινουπόλεως, Ιωάννη Δαμασκηνού κ.ά., καθώς και από τα σχετικά τροπάρια της εκκλησιαστικής υμνολογίας. Στα κείμενα αυτά διασώζεται η «αρχαία και αληθεστάτη» παράδοση της Εκκλησίας γι’ αυτό το Θεομητορικό γεγονός.

Έτσι, λοιπόν, κατά την εκκλησιαστική παράδοση, η μητέρα του Ιησού Χριστού, Μαρία (η Θεοτόκος και Παναγία), πληροφορήθηκε τον επικείμενο θάνατό της από έναν άγγελο τρεις ημέρες προτού αυτός συμβεί και άρχισε να προετοιμάζεται κατάλληλα. Προσεύχεται στο όρος των Ελαιών και δίνει τα υπάρχοντά της σε δύο γειτόνισσές της χήρες. Επειδή κατά την ημέρα της Κοίμησής της δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι στα Ιεροσόλυμα, καθώς κήρυτταν «απανταχού γης», μια νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. Μοναδικός απών ο απόστολος Θωμάς.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου συνέβη στο σπίτι του Ευαγγελιστή Ιωάννη, στο οποίο διέμενε η μητέρα του Θεανθρώπου. Αφού της έκλεισαν τα μάτια, οι Απόστολοι μετέφεραν το νεκροκρέβατό της στον κήπο της Γεθσημανής, όπου και την έθαψαν. Κατά τη μεταφορά του λειψάνου της, φανατικοί Ιουδαίοι αποπειράθηκαν να ανατρέψουν το νεκροκρέβατό της, αλλά τυφλώθηκαν. Μόνο ένας από αυτούς κατόρθωσε να το ακουμπήσει, αλλά μια αόρατη ρομφαία του έκοψε τα χέρια.

Μοναδικός απών από την κηδεία της υπήρξε, όπως προαναφέραμε, ο Απόστολος Θωμάς. Όταν μετά από τρεις ημέρες πήγε στον τάφο της, βρήκε μόνο τα εντάφια. Προφανώς, η Παναγία είχε αναστηθεί. Πάνω στον τάφο της χτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός, που αποδίδεται στην Αγία Ελένη.

Μετά την καταστροφή του, ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Μαρκιανός (450-457) με τη δεύτερη σύζυγό του Πουλχερία έχτισαν ένα νέο ναό, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Η Κοίμηση της Θεοτόκου εορταζόταν αρχικά στις 13 Αυγούστου και από το 460 στις 15 Αυγούστου

Η Δογματική διαφορά μεταξύ Ορθοδόξου και Καθολικής Εκκλησίας

Η Καθολική Εκκλησία πιστεύει στο δόγμα της ενσώματης ανάληψης της Θεοτόκου (Assumptio Beatae Mariae Virginis), που οριστικοποιήθηκε με την αποστολική εγκύκλιο του Πάπα Πίου IB’ «Munificentissimus Deus» (1 Νοεμβρίου 1950).

Αντίθετα, η Ορθόδοξη Εκκλησία κάνει λόγο πρώτα για Κοίμηση της Θεοτόκου, δηλαδή πραγματικό θάνατο (χωρισμό ψυχής και σώματος) και στη συνέχεια για μετάσταση της Θεοτόκου, δηλαδή ανάσταση (ένωση ψυχής και σώματος) και ανάληψή της κοντά στον Υιόν της.

Κατά την εκκλησιαστική παράδοση, της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου προηγείται νηστεία, η οποία καθιερώθηκε τον 7ο αιώνα. Αρχικά ήταν χωρισμένη σε δύο περιόδους: πριν από την εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και πριν από την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Τον 10ο αιώνα, συνενώθηκαν σε μια νηστεία, που περιλαμβάνει 14 ημέρες και ξεκινά την 1η Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης νηστείας, νηστεύεται το λάδι εκτός του Σαββάτου και της Κυριακής, ενώ στη γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα καταλύεται (επιτρέπεται) το ψάρι. Ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου καταλύονται τα πάντα, εκτός και αν η εορτή πέσει σε Τετάρτη ή Παρασκευή, οπότε καταλύεται μόνο το ψάρι. Τις ημέρες της νηστείας του Δεκαπενταύγουστου ψάλλονται τις απογευματινές ώρες στις εκκλησίες (εκτός Κυριακής), εναλλάξ, ο «Μικρός και ο Μέγας Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον», οι λεγόμενες «Παρακλήσεις».

Το «Πάσχα του Καλοκαιριού» και οι … Παναγίες της Ελλάδας

Στην Ελλάδα, η Κοίμηση της Θεοτόκου εορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα, ονομάζεται δε και «Πάσχα του Καλοκαιριού».

Σε πολλά νησιά του Αιγαίου (Τήνος, Πάρος, Πάτμος) στολίζουν και περιφέρουν επιτάφιο προς τιμήν της Παναγίας.

Σε πόλεις δε, και χωριά ανά την επικράτεια, σε εκκλησίες αφιερωμένες στην Κοίμηση της Θεοτόκου διοργανώνονται παραδοσιακά πανηγύρια, που καταλήγουν σε γενικευμένο γλέντι.

Από το όρος Μελά η Παναγία Σουμελά, βρέθηκε στο Βέρμιο Ημαθίας. Στην Τήνο η γιορτή της συνδέθηκε με τον τορπιλισμό της «Έλλης» και μαζί με την Κοίμησή της οι Έλληνες τιμούν την μνήμη αυτών που χάθηκαν.

Στη Λέρο η Καστροβασίλισσα, στην Αστυπάλαια η Πορταΐτισσα, στη Ρόδο η Κρεμαστή και στην Πάρο η Εκατονταπυλιανή, στη Λέσβο η Αγία Σιών της Αγιάσου και στη Νίσυρο η Σπηλιανή Κυρά. Στην Κρήτη η Καλυβιανή και η Μεγάλη Παναγιά της Νεάπολης, στην Ίμβρο η Παναγιά η Ιμβριώτισσα και στη Χαλκιδική η Μεγάλη Παναγιά. Στη Γουμένισσα το Θεομητορικό Μοναστήρι, στην Ήπειρο η Μολυβδοσκέπαστη, στην Κεφαλονιά η Οφιούσα, στην Άνδρο η Φανερωμένη, στην Κάρπαθο η Παναγιά της Ολύμπου και η Χοζοβιώτισσα στην Αμοργό.

Στη Σκιάθο η Βαγγελίστρα, στο Λεωνίδιο Κυνουρίας η Παναγιά της Έλωνας και η Επισκοπιώτισσα στη Μαντινεία.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου δεν είναι ένα πένθιμο γεγονός για το ελληνικό λαό, επειδή η Παναγία «μετέστη προς την ζωήν».

Πηγή: dogma.gr

Από τις αρχές του περασμένου αιώνα υπήρχαν σφοδρές αντιδράσεις για την υιοθέτηση του εθίμου του χριστουγεννιάτικου δένδρου. Θεωρείτο ξενόφερτο και όταν εξαπλώθηκε προκαλούσε τεράστιες ζημιές στα δάση. Οι αντιδράσεις όμως φούντωσαν στα μέσα περίπου της δεκαετίας 1930 όταν πλέον προβαλλόταν με απαιτήσεις το αίτημα να απαγορευτεί διά νόμου η κοπή των δένδρων. Δικαιολογημένα, αφού η αλματώδης διάδοση του εθίμου είχε και τη δραματική της διάσταση για τα δάση. Ιδιαιτέρως δε για την Πάρνηθα. Μόνον το 1930 είχαν θυσιαστεί χίλια δένδρα χάρη του εθίμου, ενώ το 1934 ο αριθμός τους είχε φθάσει τις έξι χιλιάδες! Τα δένδρα έκοβαν οι γύρω από την Πάρνηθα χωρικοί, οι οποίοι διάλεγαν μάλιστα τα πιο όμορφα και τα πιο εύρωστα.

Δείτε το άρθρο του Ελευθέριου Σκιαδά…

Καθαρά Δευτέρα (Καθαρή Δευτέρα για τους νεώτερους), Rosenmontag για τους Γερμανούς, όπου εφέτος , το 2023 εορτάστηκε στις 20 Φεβρουαρίου στην Γερμανία και στις 27 Φεβρουαρίου στην Ελλάδα.

Από πού προέρχεται το όνομα Rosenmontag (Δευτέρα των Ρόδων);

Υπάρχουν διαφορετικές εξηγήσεις για το όνομα Rosenmontag. Μερικοί πιστεύουν ότι αναφέρεται σε ένα παλαιό έθιμο του Πάπα και την ιστορία της τρελής ημέρας, άλλοι πιστεύουν ότι λείπει μια μετάφραση από μια διάλεκτο.

Κατά τον Μεσαίωνα, ο Πάπας έδινε πάντα σε ένα σημαντικό πρόσωπο ένα χρυσό τριαντάφυλλο την τέταρτη Κυριακή της Σαρακοστής.

Την επόμενη ημέρα από την Rosensonntag, η ετήσια γενική συνέλευση της αποκριάτικης κοινωνίας άρχισε να πραγματοποιείται από το 1823.

Δεδομένου ότι οι συμμετέχοντες σχεδίαζαν ήδη το επόμενο καρναβάλι αυτήν την ημέρα, λέγεται ότι βάφτισαν την πιο σημαντική ημέρα των „Narren“ με το όνομα Rosenmontag.

Σύμφωνα με μια άλλη παράδοση, η Rosenmontag δεν έχει καμία σχέση με τον Πάπα και τα λουλούδια, αλλά με τη διάλεκτο των ανθρώπων από τη Ρηνανία.

Όταν όλα ξεφεύγουν κατά τις ημέρες αυτές, μιλούν για „Roserei“ – και αυτό σημαίνει „φρενίτιδα“ [σ.σ.: „Raserei“ στα Γερμανικά].

Σύμφωνα με αυτό, η Rosenmontag θα έπρεπε κανονικά να ονομαστεί Rasenmontag.

(από ένα σημείωμα της Αλίκης Μαχαίρα στο GRland)

https://en.wikipedia.org/wiki/Rosenmontag

Τι είναι και πώς εορτάζεται η Rosenmontag στη Γερμανία;

https://www.timeanddate.com/holidays/germany/rosenmontag

Ο ιατρός Μιχάλης Καΐρης, γιός της Έρεικας Γερουλάνου, μαθήτριας της Γερμανικής στα χρόνια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, και με αφορμή την αναφορά στην μητέρα του, μας διευκρίνισε ότι:

το όνομα “Έρεικα” δεν αντιστοιχεί στο αρσενικό “Ερρίκος”, αλλά προέρχεται από το φυτό “ερείκη η σπονδυλανθής” που αποκτά αργότερα το κοινό όνομα “φθινοπωρινό ρείκι” ή “σουσούρα” και αποδίδεται στα λατινικά “Erica manipuliflora” με ένα “r”.

Δανειζόμαστε από το άρθρο του news.gr (27/10/2016):

Παρόλο που θεωρείται ένα από τα αρτιότερα εμβατήρια όλων των εποχών, πρόκειται για ένα ρομαντικό τραγούδι αγάπης!

Το 1930, ο Γερμανός συνθέτης εμβατηρίων Herms Niel έγραψε ένα τραγούδι για την Erika, αγριολούλουδο της εξοχής και κοινό γυναικείο όνομα της χώρας του. Το τραγούδι είχε απλά τον ρυθμό εμβατηρίου και κανένα πολεμικό νόημα. Ένας άντρας απλά θυμάται την αγαπημένη του «την μικρούλα υπηρέτρια Erika» κάθε φορά που βλέπει το μωβ αγριολούλουδο.

«Στους αγρούς, ανθίζει ένα μικρό λουλούδι» , δηλαδή η Erika. Αυτός ήταν και ο κανονικός, ολόκληρος τίτλος του τραγουδιού (“Auf der Heide blüht ein kleines Blümelein” στα Γερμανικά και “On the Heath a Little Flower Blooms” στα Αγγλικά.

Το τραγούδι-εμβατήριο κυκλοφόρησε το 1938 και έγινε διάσημο και αγαπητό στους Γερμανούς πολύ πριν ξεκινήσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Ο ίδιος ο Niel εντάχθηκε στο Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα, γνωστότερο ως NSDAP, του Αδόλφου Χίτλερ στις αρχές Μαΐου 1933 και έγινε ηγετικό στέλεχος στην Υπηρεσία Εργασίας του Ράιχ, δημιουργώντας πολλά εμβατήρια για τις εκστρατείες προπαγάνδας του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος. Μάλιστα, ο ίδιος ο αρχηγός προπαγάνδας Joseph Goebbels, παρατήρησε από νωρίς ότι τα απλά τραγούδια σε ρυθμό εμβατηρίου, ήταν χρήσιμα εργαλεία προπαγάνδας.

Έτσι, το Erika μπήκε σε όλες τις στρατιωτικές παρελάσεις του Τρίτου Ράιχ και της Βέρμαχτ και συνδέθηκε άρρηκτα με τους Ναζί.

“Στους αγρούς ανθίζει  ένα μικρό λουλούδι

και το λένε Έρικα. 

Ανυπόμονες, χιλιάδες μικρές μέλισσες

τριγυρίζουν την Έρικα

γιατί η καρδιά της είναι γεμάτη γλύκα και το λουλουδάτο της φόρεμα ευωδιάζει.

Στους αγρούς ανθίζει  ένα μικρό λουλούδι

και το λένε Έρικα….”

Στίχοι και μετάφραση στα Αγγλικά  

Auf der Heide blüht ein kleines Blümelein und das heißt: Erika. Heiß von hunderttausend kleinen Bienelein wird umschwärmt Erika denn ihr Herz ist voller Süßigkeit, zarter Duft entströmt dem Blütenkleid. Auf der Heide blüht ein kleines Blümelein und das heißt: Erika.	On the heath, there blooms a little flower and it’s called Erika. Eagerly a hundred thousand little bees, swarm around Erika. For her heart is full of sweetness, a tender scent escapes her blossom-gown. On the heath, there blooms a little flower and it’s called Erika.
In der Heimat wohnt ein kleines Mägdelein und das heißt: Erika. Dieses Mädel ist mein treues Schätzelein und mein Glück, Erika. Wenn das Heidekraut rot-lila blüht, singe ich zum Gruß ihr dieses Lied. Auf der Heide blüht ein kleines Blümelein und das heißt: Erika.	Back at home, there lives a little maiden and she’s called Erika. That girl is my faithful little darling and my joy, Erika! When the heather blooms in a reddish purple, I sing her this song in greeting. On the heath, there blooms a little flower and it’s called Erika.
In mein’m Kämmerlein blüht auch ein Blümelein und das heißt: Erika. Schon beim Morgengrau’n sowie beim Dämmerschein schaut’s mich an, Erika. Und dann ist es mir, als spräch’ es laut: “Denkst du auch an deine kleine Braut?” In der Heimat weint um dich ein Mägdelein und das heißt: Erika.	In my room, there also blooms a little flower and it’s called Erika. Already In the grey of dawn, as it does at dusk, It looks at me, Erika! And it is as if it spoke aloud: “Are you thinking of your fiancée?” Back at home, a maiden weeps for you and she’s called Erika.

πηγή: https://www.news.gr/kosmos/evroph/article-wide/285911/ti-einai-h-erika-sto-diashmo-emvathrio-ton-nazi.html

ακόμη:

https://www.mixanitouxronou.gr/to-erotiko-tragoydi-poy-sfyrizan-oi-germanoi-otan-ekanan-parelasi-stis-katechomenes-chores/

am Freitag, dem 16. September 2022 um 20:00 Uhr im Garten unseres Vereinszentrums in Maroussi-Polydrosso.

Ο Ελληνογερμανικός Σύνδεσμος Philadelphia εορτάζει την 185η επέτειο από την ίδρυσή του στις εγκαταστάσεις του στο Πολύδροσο, οδός Μονεμβασίας & Κριεζή 62 – 64, Μαρούσι, τηλ. 210 6848009.

Τον Απρίλιο 2022, στο πλαίσιο της έκδοσης Rundschau Nr.4 April 2022, δημοσίευσε οHubert Eichheimένα εξαιρετικό ιστορικό άρθρο με φωτογραφίες από τους Πρώτους Σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 στο Καλλιμάρμαρο.

Δείτε το άρθρο:

Εμείς εδώ, θα αναφέρουμεμία παλαιότερη δημοσίευσή μας από το περιοδικό “journal of Olympic History”, όπου, σε μία από τις φωτογραφίες που δημοσιεύονται, γίνεται αναφορά στην Γερμανική Σχολή Αθηνών.

Journal of Olympic History: “Say cheese! Herr Meyer…”…

Δείτε επίσης:

http://isoh.org/wp-content/uploads/2019/02/372.pdf

Η Ursula Schmidt, επί 35 χρόνια γραμματέας των διευθυντών της Σχολής, μας είχε εμπιστευτεί σε ανύποπτο χρόνο ένα φωτοτυπημένο, αλλά δυσανάγνωστο, αντίγραφο του βιβλίου του Ιωάννου Καιροφύλα “Έλληνες στη Γερμανία”, εξαντλημένο και εκτός κυκλοφορίας για πολλά χρόνια. Για πολύ καιρό το αναζητούσαμε σε παλαιοβιβλιοπωλεία και τελικά αυτές τις ημέρες το εντοπίσαμε, το διαβάσαμε και αποφασίσαμε με την Λίζα Γεωμπρέ να κάνουμε μία αναφορά σε αυτό και όταν οι συνθήκες μας το επιτρέψουν, να κάνουμε και μία παρουσίαση στην Βιβλιοθήκη.

Πρόκειται για μία έκδοση 60 σελίδων του 1966 και καταγράφει την ιστορία των Ελλήνων στην Γερμανία, που όπως αναφέρει ο συγγραφέας, αρχίζει από την πτώση του Βυζαντίου και γίνεται πιό πλούσια και πιό λαμπρή από το 1700 και βεβαίως είναι άγνωστη στο πλατύ κοινό.

Τα κεφάλαια διατρέχουν τους Έλληνες στις διάφορες πόλεις της Γερμανίας (Λειψία, Μόναχο, Βαμβέργη, Βερολίνο, Δρέσδη, Κολωνία, Αμβούργο, Φραγκφούρτη) αναφέροντας ονόματα Ελλήνων που διέπρεψαν. Γίνεται μάλιστα αναφορά στους Μακεδόνες, που είχαν το προβάδισμα στην μετανάστευση, επειδή η απόσταση δεν ήταν μεγάλη, και ειδικότερα στην οικογένεια Καραγιάννη από την Κοζάνη,και μερικοί ισχυρίζονται ότι φημισμένος Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν είναι γόνος της παληάς εκείνης οικογένειας.

Δείτε τον πρόλογο του βιβλίου:

Στο κεφάλαιο “Έλληνες στην Κολωνία” γίνεται αναφορά σε κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία:

Σε ένα άλλο σημείο, στο κεφάλαιο “Ομογενείς στο Βερολίνο” γ’ινεται αναφορά στην κοινότητα της πόλης με σπουδαίους Έλληνες καθηγητές, αλλά και στον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη, μετ’επειτα πρωθυπουργό και αρχηγό του Λαϊκού Κόμματος. Ανάμεσα στα ονόματα των καθηγητών διαβάζουμε και αυρό του Ιωάννη Καλιτσουνάκη, ο οποίος όμως αναγράφεται λανθασμένα με δύο “λ”. Όπως μας διευκρίνισε ο Νίκος Καλιτσουνάκης, απόφοιτος του 1986, πρόκειται για τον παππού του, με σπουδαία ακαδημαϊκή πορεία, φίλο τουΚωνσταντίνου Καραθεοδωρή. Ο Ιωάννης Καλιτσουνάκηςιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Κρητικών Σπουδών το 1938 και πρόεδρος του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός το 1961διάβασε μάλιστα το 1950 τον επικήδειο στην κηδεία του διάσημου φίλου του. Ο Νίκος Καλιτσουνάκης, μάλιστα, μας υποσχέθηκε και ένα κείμενο με αναφορά τόσο στον Ιωάννη, όσο και στον Δημήτριο Καλιτσουνάκη, αδελφό του Ιωάννη, που διετέλεσε καθηγητής στην ΑΣΟΕΕ.

Στο κεφάλαιο “Αποικία στην Βαμβέργη” γίνεται περιγραφή της επιστροφής του Όθωνα και της Αμαλίας στο Μόναχο:

και τέλος κεφάλαιο “Ιστορική η παροικία του Μονάχου” γίνεται ειδική αναφορά στον ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη:

Εντοπίσαμε ένα άρθρο της εφημερίδας Καθημερινή για την Deutsche Welle και τηνΒαυαρική Ραδιοφωνία. Στο άρθρο αυτό, πέραν του ονόματος του Παύλου Μπακογιάννη, θα συναντήσετε και τα ονόματα του Κώστα Πετρογιάννη, απόφοιτου του 1960, δημοσιογράφου στην ελληνόφωνη ραδιοφωνική εκπομπή του Μονάχου, του Βασίλη Μαυρίδη, που πρόσφατα χάσαμε, του Κάρολου Παπούλια και άλλων πολλών γνωστών.

Η επίσημη έναρξη της ελληνικής μετανάστευσης στη Γερμανία εγκαινιάστηκε το 1960 με τη «συμφωνία περί απασχολήσεως Ελλήνων εργατών στη Γερμανία», όταν η Βόννη επεδίωκε να καλύψει εναγωνίως τις ανάγκες της σε εργατικό δυναμικό, την περίοδο του γερμανικού οικονομικού θαύματος. Οι Ελληνες Gastarbeiter, που κατέφθαναν κυρίως με την αμαξοστοιχία «Akropolis Express» στην αποβάθρα 11 του πολυτραγουδισμένου σταθμού του Μονάχου και στη συνέχεια προωθούνταν στις φάμπρικες της Γερμανίας, έρχονταν αντιμέτωποι με ένα δύσκολο εργασιακό περιβάλλον και μια σκληρή καθημερινότητα, καθώς επί χρόνια η μόνη κοινωνική μέριμνα προερχόταν από την Ευαγγελική Εκκλησία. Το έλλειμμα κοινωνικών υπηρεσιών στη Γερμανία, αλλά και ενημέρωσης για τα τεκταινόμενα στην πατρίδα, ανέλαβαν να καλύψουν οι ελληνικές εκπομπές της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας και της Deutsche Welle, με έδρα την Κολωνία.

Δείτε το άρθρο…

Ξεφυλλίζοντας τα Μαθητολόγια του Πολέμου, της Αραχώβης δηλαδή, είδαμε το όνομα της Ευγενίας Λύτρα, της εγγονής του μεγάλου ζωγράφου μας Νικηφόρου Λύτρα, που έχει ζωγραφίσει το 1872 ίσως τα πιο διάσημα Κάλαντα. Η Ευγενία Λύτρα, που εκτός από εγγονή του ζωγράφου, ήταν και ανηψιά του καθηγητή Στ.Χορς και όπως γνωρίζουμε δολοφονήθηκε τον Δεκέμβριο του 1944 καθ’ όν χρόνο ήταν φοιτήτρια της Αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ.

Μια ομάδα παιδιών διαφόρων εθνικοτήτων που λένε τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα, και είναι ίσως το πιο σημαντικό μήνυμα των ημερών, αρκούσε για να αποδοθεί στον κορυφαίο Έλληνα καλλιτέχνη ο τίτλος «ο ζωγράφος των Χριστουγέννων». Το έργο αυτό θεωρείται ως η κορυφαία στιγμή στην ηθογραφική ζωγραφική της Ελλάδας. Είναι προφανές ότι ξεπερνά την απλή απεικόνιση ενός εθίμου, έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις για τους συμβολισμούς του.

Ενδιαφέρουσα η ανάλυση της επιμελήτριας της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαριλένας Κασιμάτη: “Τα ποιητικώτατα Κάλαντα διαφεύγουν με την εσωτερικότητα και την επινόηση του χρόνου στην ελληνικότατη ηθογραφική αυτή σκηνή, από κάθε κοινοτοπία. Τα σύμβολα που εισάγει, χωρίς τυμπανοκρουσίες -το μαρμάρινο θωράκιο της Νίκης, που δένει το σανδάλι της, αλλά ειρωνικά σχεδόν, βαλμένο δίπλα σε μια χορταρένια σκούπα, το γυάλινο ποτήρι με το νερό, που παραπέμπει στην κάθαρση που έρχεται από τα Ελληνόπουλα, που δεν εμφανίζονται ως γραφικά δείγματα μιας γνωστής τυπολογίας φορεσιών, το ξερό, άνυδρο δέντρο που δηλώνει την υφέρπουσα φτώχεια στο πρόσωπο της σκοτεινής μορφής, που μόλις φαίνεται πίσω από τον τοίχο”. (το κείμενο είναι δανεισμένο από ένα δημοσίευμα της iefimerida.gr της 24.12.2020)

Ο Κώστας Παπαηλιού εντόπισε και μας έστειλε μία πολύ ενδιαφέρουσα δημοσίευση της Alexandra Kankeleit, συνεργάτιδας του DAI, που αυτήν την περίοδο είναι στο Βερολίνο. Παραθέτουμε το βιογραφικό της και ακολουθεί το link της δημοσίευσής της με ιδιαίτερες ιστορικές αναφορές στη Γερμανική.

Η Αλεξάνδρα Κάνκελαϊτ σπούδασε κλασική αρχαιολογία, ιστορία της τέχνης και ιστορία στη Φρανκφούρτη/ Μάιν και στη Βόννη. Από τη δεκαετία του 1990 προσφέρει τις υπηρεσίες της, με την ιδιότητα της project manager, σε ποικίλα πεδία και τομείς, όπως μουσεία, ανασκαφές και επιφανειακές έρευνες, επιμέλεια κειμένων, e-business και τουρισμό. Ως Γερμανοελληνίδα ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδας. Στα ερευνητικά της ενδιαφέροντα ανήκουν μεταξύ άλλων τα ρωμαϊκά μωσαϊκά στην Ελλάδα, οι τεχνικές δισδιάστατης αναπαράστασης στην πρώιμη ελληνική τέχνη καθώς και οι δραστηριότητες Γερμανών αρχαιολόγων στην Ελλάδα κατά την ναζιστική περίοδο (1933-1945).

Δείτε την δημοσίευση…

Από την Alexandra Kankeleit λάβαμε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο για τις δραστηριότητες των Γερμανών Αρχαιολόγων την περίοδο 1874-1933. Να επισημάνουμε ότι περιλαμβάνεται και ένα κεφάλιο από την Ήρα Καλλιαμπέτσου σχετικά με το νομικό σκέλος που διέπει τις αρχαιότητες, και ένα κεφάλαιο της Αλεξάνδρας Κάνκελαιτ για το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο και την Γερμανική Σχολή Αθηνών.Δείτε το άρθρο…

Mit dem Blick des Eroberers: Athen in den Fotos von deutschen Soldaten während der Besatzung…

Την Παρασκευή 12 Απριλίου διοργανώθηκε στο Μουσείο της Ακρόπολης ημερίδα μα τίτλο: “Με το βλέμμα του κατακτητή: η Αθήνα στις φωτογραφίες των Γερμανών στρατιωτών 1941-1944”

Ο Νικόλας Χρήστου, απόφοιτος 1964, εντόπισε ένα κείμενο για τηνΓερμανική Σχολή Θεσσαλονίκης

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που δημοσιεύτηκε στο liberal.gr για τον Helmut Scheffel, Γερμανό πρόξενο στα χρόνια του Πολέμου μας έδωσε τροφή για έρευνα και έτσι εντοπίσαμε ένα άρθρο τουΑν. Καθηγητή Λαογραφίας Παν/μίου Θεσσαλίας Δρ. Δημητρίου Μπενέκου με τίτλο “Εις μνήμην του φιλέλληνα Προξένου στον Βόλο Έλμουτ Σέφελ”, που δημοσιεύτηκε το 2016:

Πέρασαν 52 χρόνια από την ημέρα που ο Γερμανός πρόξενος στη Θεσσαλία με έδρα τον Βόλο, Έλμουτ Σέφελ, διάβηκε το κατώφλι της αιωνιότητας και από εκεί στην Ιστορία. Πέρασαν 52 χρόνια από τότε που οι καμπάνες της ορθόδοξης Μητρόπολης του Αγίου Νικολάου Βόλου ηχούσαν πένθιμα, στέλνοντας το ύστατο χαίρε στον Γερμανό ευαγγελικό Σέφελ.

Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος στον οποίο ο Δήμος του Βόλου χάρισε το όνομα σε ένα δρόμο της πόλης, την «οδό Σέφελ» και όταν το μάτι μας αναπαύεται στον καταπράσινο με το μοναδικό πυκνό πευκόδασος λόφο «Πευκάκια», απέναντι από το λιμάνι του Βόλου, συνειρμικά συνδέουμε τα «Πευκάκια» με το όνομα του Σέφελ; Θυμούμαστε ακόμη τον άνθρωπο, που, σ’ όλη την περίοδο του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και της Κατοχής, το όνομά του ήταν συνώνυμο με τον «σωτήρα», τον «ευεργέτη» και την «ελπίδα ζωής»;

Ας γυρίσουμε τον τροχό της Ιστορίας πίσω στο 1905. Στον Βόλο εγκαθίσταται ένας νεαρός από τη Σαξονία, ο Έλμουτ Σέφελ, με σκοπό να ασχοληθεί με το εισαγωγικό εμπόριο αγροτικών μηχανών. Μέχρι το 1916 διευρύνει διαρκώς τον κύκλο δραστηριοτήτων των επιχειρήσεών του και καθίσταται σημαντικός οικονομικός παράγοντας της περιοχής. Ως επιβράβευση τούτου διορίζεται εκπρόσωπος του Γερμανικού προξενείου στον Βόλο.

Με την εμπλοκή της Ελλάδας στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο απελαύνεται από την χώρα και παραμένει στη Γερμανία μέχρι το 1920. Η μοίρα το έφερε και στην πατρίδα του, στο Γκαίρλιτς της Σαξονίας, εγκαταστάθηκε για το διάστημα 1916-1919 το Δ΄ Ελληνικό Σώμα Στρατού από τη Μακεδονία με σχεδόν 6.500 άνδρες ως «φιλοξενούμενοι της αυτοκρατορικής κυβέρνησης για τη διάρκεια του πολέμου». Ο Σέφελ γνωρίζεται εκεί με πολλούς έλληνες στρατιώτες (αρκετοί κατάγονταν από τη Μαγνησία και τη λοιπή Θεσσαλία), τους οποίους μαζί με άλλους γερμανούς επιστήμονες δίδαξε εθελοντικά Γερμανικά, ενώ ταυτόχρονα ανάλαβε καθήκοντα διερμηνέα ανάμεσα στις γερμανικές Αρχές και την ελληνική στρατιωτική Δύναμη. Το 1920 επιστρέφει στην Ελλάδα και έκτοτε δεν εγκαταλείπει τον Βόλο μέχρι τον θάνατό του, στις 11.05.1964.

Το 1923 διορίζεται εκ νέου πρόξενος της Γερμανίας, αξίωμα που διατήρησε μέχρι το τέλος της ζωής του, εξαιρουμένων των ετών μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, όταν είχαν διακοπεί οι διπλωματικές σχέσεις της Ελλάδας με τη μεταπολεμική Γερμανία.

Ο Έλμουτ Σέφελ ήταν εργατικότατος, ανιδιοτελής, φιλάνθρωπος, αλτρουιστής και φλογερός φιλέλληνας. Όπως, μάλιστα, τόνισε ο νυν επίτιμος πρόξενος της Γερμανίας στη Θεσσαλία κ. Γεώργιος Παπαρρίζος «ο Σέφελ υπήρξε ένα άτομο που χαρακτηριζόταν για την ελληνομάθειά του και την ιδιαίτερη αγάπη για την Ελλάδα και ο οποίος έζησε, συμμετείχε και έδρασε σε όλα τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν τη νεότερη Ιστορία της Ελλάδας από το Γκαίρλιτς μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο». Η απεριόριστη αγάπη που έτρεφε για την «δεύτερη» πατρίδα του, τον Βόλο, τον ανέδειξε σε εθνικό σωτήρα σ’ όλη τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και ιδιαίτερα στα δύσκολα χρόνια 1941-1944, όταν η Ελλάδα βρέθηκε κάτω από την ιταλική και στη συνέχεια γερμανική Κατοχή.

Ο υπέρμετρος φιλελληνισμός του ήταν γνωστός στους γερμανικούς διπλωματικούς κύκλους, για τούτο, λίγο πριν από την έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, όταν κλήθηκε από τον Γερμανό πρεσβευτή στην Αθήνα να δηλώσει την θέση που θα έπαιρνε, είπε κατηγορηματικά: «Η Γερμανία είναι η πατρίς μου, την οποίαν πάντοτε αγαπώ. Ο κύκλος της δράσεώς μου όμως από το 1905 είναι η Ελλάς. Εδώ ερρίζωσα, και απέκτησα πλείστους αγαπητούς φίλους. Συνεπώς φυσικόν είναι να επιθυμώ εξ ίσου το καλόν της Ελλάδος και οφείλω να ομολογήσω ότι εάν δεν ήμουν Γερμανός θα ήθελα να ήμουν Έλλην.»

Σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, ο πρόξενος Έλμουτ Σέφελ έπραξε τα πάντα ώστε, όσο ήταν εφικτό από τη θέση του, οι κάτοικοι του Βόλου και της Θεσσαλίας να σώζονται από μαζικές εκτελέσεις, ατομικούς τυφεκισμούς, να αποφυλακίζονται, να φυγαδεύονται, να αποτρέπονται βομβαρδισμοί και πυρπολήσεις χωριών και πόλεων και να περιορίζονται τα αντίποινα που επέβαλαν στην αρχή οι ιταλικές δυνάμεις Κατοχής και στη συνέχεια τα Ες Ες και η Γκεστάπο. Σίγουρα αρκετοί θα τα θυμούνται στον Βόλο, στα χωριά του Πηλίου, στον Αλμυρό και στα γύρω χωριά, στα Φάρσαλα, στα Τρίκαλα, στην Καρδίτσα και στη Λάρισα.

Ο Σέφελ υποστήριζε ευκαιριακά και, κατά περίπτωση, συγκάλυπτε την Αντίσταση και ποτέ του δεν πληροφόρησε τις στρατιωτικές δυνάμεις Κατοχής για «παράνομες» ενέργειες των Ελλήνων, οι οποίοι, εν γνώσει του, χορηγούσαν στους Εβραίους του Βόλου πλαστές ταυτότητες με κοινά ελληνικά ονόματα. Όταν, μάλιστα, ήρθε η κρίσιμη στιγμή, τότε ο ίδιος προσωπικά έδωσε το σωτήριο σύνθημα στους Εβραίους του Βόλου, να εγκαταλείψουν χωρίς αναβολή την πόλη, επειδή είχε προγραμματιστεί από τα Ες Ες η σύλληψη και η μεταφορά τους στα γερμανικά στρατόπεδα του θανάτου.

Βοηθούσε οικονομικά, όπου μπορούσε, προσφέροντας δωρεάν στον πληθυσμό της Θεσσαλίας σιτηρά, φάρμακα και καύσιμα. Καμία από όλες τις παραπάνω παρεμβάσεις δεν διαψεύσθηκε ποτέ και από κανέναν.

Μετά τη λήξη του πολέμου, ο Σέφελ δεν εγκατέλειψε τον Βόλο και έτσι, αυτός ο άνθρωπος που αμέτρητες φορές τιθάσευσε την αγριότητα των ιταλικών και γερμανικών δυνάμεων Κατοχής, σώζοντας Έλληνες και Εβραίους, έπεσε θύμα του γενικευμένου, τότε, στην Ελλάδα μεταπολεμικού αντιγερμανικού κλίματος. Συνελήφθη, φυλακίστηκε στον Βόλο και σύρθηκε ως κοινός εγκληματίας από φυλακή σε φυλακή και, τελικά, οδηγήθηκε στο Ειδικό Στρατοδικείο Εγκληματιών Πολέμου στην Αθήνα, με την κατηγορία της κατασκοπείας.

Στην Αθήνα έσπευσαν από τον Βόλο και τη Θεσσαλία να καταθέσουν, ως μάρτυρες υπεράσπισης, ανώτατοι αξιωματικοί, βουλευτές και δήμαρχοι, έμποροι και απλοί πολίτες, καθώς και ο μητροπολίτης Δημητριάδος Ιωακείμ Αλεξόπουλος, που υπήρξε ο αποδέκτης πολλών μυστικών σωτήριων πληροφοριών του Σέφελ, κατά τη διάρκεια του πολέμου και της Κατοχής,

Το Δικαστήριο συνεδρίασε στις 16.10.1947 και μετά από σύντομη ακροαματική διαδικασία τον αθώωσε πανηγυρικά, τον αποκατάστησε ηθικά και επέστρεψε τη δημευθείσα περιουσία του.

Ο Σέφελ ίδρυσε το 1955 την εταιρεία «Σέφελ & Παναγής» και επειδή παρέμεινε άγαμος, υιοθέτησε τον ανεψιό του δευτέρου βαθμού Γκύντερ Σέφελ, που κατάφερε να φέρει από την τότε Ανατολική Γερμανία και τον οποίο όρισε συνιδιοκτήτη της εταιρείας του.

Το 1958 ο Έλμουτ Σέφελ, αν και σε προχωρημένη ηλικία, δέχτηκε να διοριστεί εκ νέου πρόξενος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στον Βόλο, αξίωμα που κράτησε μέχρι τον θάνατό του στις 11.05.1964.

Η είδηση του θανάτου του Έλμουτ Σέφελ συγκλόνισε όλα τα στρώματα της κοινωνίας του Βόλου και της λοιπής Θεσσαλίας. Σωρεία ψηφισμάτων των Δήμων, Συλλόγων, Συνδέσμων, Ομίλων, του Εμπορικού Επιμελητηρίου, του Γηροκομείου κλπ. «επί τω θανάτω του Έλμουτ Σέφελ» δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες του Βόλου με εκφράσεις βαθιάς λύπης για τη μεγάλη απώλεια του «ευεργέτη», του «σωτήρα», του «συνοδοιπόρου φυσιολάτρη» και του «φίλου», ενώ πολλά ιδρύματα είχαν αναρτήσει, προς τιμήν του, μεσίστιες τις ελληνικές σημαίες.

Η μεγάλη εκτίμηση του πληθυσμού του Βόλου στο πρόσωπο του Έλμουτ Σέφελ εκδηλώθηκε με την πρωτοφανή απόφαση η σορός του να εκτεθεί σε δημόσιο προσκύνημα στον μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου και η νεκρώσιμη ακολουθία να τελεσθεί «κατά το ορθόδοξον δόγμα, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου κ. Δαμασκηνού πλαισιωμένου υπό πολλών ιερέων», αφού δόθηκε η σχετική άδεια από την προτεσταντική Εκκλησία, στην οποία ανήκε ο εκλιπών.

Την επιβλητική πάνδημη κηδεία παρακολούθησαν, χιλιάδες κάτοικοι της πόλης, εκπρόσωποι του διπλωματικού σώματος, οι πρόξενοι της Γαλλίας και Ολλανδίας στον Βόλο, Γερμανοί και Αμερικανοί εκπρόσωποι των εταιρειών Lanz και John Deer, παλαιοί συνεργάτες του και αντιπρόσωποι της εταιρείας «Σέφελ & Παναγής» από τη Θεσσαλία, τη Στερεά Ελλάδα και τη Μακεδονία, όλη η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Βόλου, καθώς και εκπρόσωποι σχεδόν όλων των Συλλόγων, Σωματείων και συνδικαλιστικών οργανώσεων της πόλης.

Σε εκπλήρωση προσωπικής επιθυμίας του, ο νεκρός ετάφη στον λόφο «Πευκάκια», ανάμεσα στις χιλιάδες των δέντρων που ο ίδιος με τους φίλους του είχε φυτέψει. Έτσι, η Ελλάδα δώρισε στον Σέφελ «το ενάμισι μέτρο γη» που κάποτε είχε ζητήσει, απευθυνόμενος στον πρόεδρο του Δικαστηρίου Εγκληματιών Πολέμου. Ο Σάξονας έγινε πλέον Θεσσαλός και αναπαύεται τον ύπνο του δικαίου στον δικό του «Μέλανα Δρυμό», τα «Πευκάκια».

Ο Έλμουτ Σέφελ με τις πράξεις του, την ευεργετική παρουσία του και την υπερβολική αγάπη του για την Ελλάδα, αναμφίβολα κατατάσσεται στη χορεία των μεγάλων Γερμανών Φιλελλήνων αυτής της χώρας.

Δείτε το άρθρο του Δρ.Δημητρίου Μπενέκου…

Δείτε το βιβλίο: “Ο Γερμανός πρόξενος στο Βόλο – Ελμουτ Σέφελ”…Ο Γερμανός πρόξενος στο Βόλο – Ελμουτ Σέφελ”…

Δείτε το άρθρο στο liberal.gr…

Από τον Παντελή Παντελούρη, πρώην πρόεδρο και νυν στενότατο φίλο του Συλλόγου, πήραμε την παρακάτω επιστολή σχετικά με μία πολύ σημαντική εκδήλωση για τα 100 χρόνια δράσης της Ελληνογερμανικής Εταιρείας Αμβούργου:

Αγαπητοί συναπόφοιτοι,

Την Παρασκευή 20 Απριλίου πραγματοποιήθηκε με ιδιαίτερη επισημότητα στο Δημαρχιακό Μέγαρο του Αμβούργου – οπου και η έδρα της τοπικής κυβέρνησης (Συγκλήτου) και της τοπικής Βουλής (Bürgerschaft) – μια σημαντική για τις ελληνογερμανικές σχέσεις εκδήλωση: η Σύγκλητος του Αμβούργου τίμησε σε ειδική τελετή τη συμπλήρωση 100 χρόνων δράσης της Ελληνογερμανικής Εταιρείας Αμβούργου, της αρχαιότερης τοπικής οργάνωσης της ομοσπονδίας εληνογερμανικών Eταιρειών Γερμανίας, η οποία παραμένει ενεργή επι 100 συναπτά έτη.

Θεώρησα σκόπιμο να σας επισημάνω το γεγονός αυτό για δύο κυρίως λόγους που συνδέουν τον θεσμό των Ελληνογερμανικών Εταιρειών με τη Σχολή μας.

Ο πρώτος λόγος αναφέρεται στον αρχιτέκτονα και αρχαιολόγο Wilhem Dörpfeld, τον ιδρυτή και ονοματοδότη της Γερμανικής Σχολής Αθηνών. Ο Νταίρπφελντ ήταν απο τους πρώτες προσωπικότητες που συνυπέγραψαν την διακήρυξη για την αρχική ίδρυση μιας παγγερμανικής Ελληνογερμανικής εταιρείας στο Μόναχο το 1914 και αργότερα απο το Βερολίνο, όπου ήταν καθηγητής πήγαινε συχνά στο Αμβούργο για να κάνει διαλέξεις για την Ελλάδα. Ψάχνοντας στα αρχεία της Εταιρείας και τα αρχεία του κράτους προκειμένου να γράψω μια σύντομη ιστορία της Εταιρείας του Αμβούργου με την ευκαιρία των 100 χρόνων, κράτησα με δέος στα χέρια μου διάφορες χειρόγραφες επιστολές του ιδρυτή της Σχολής μας.

Με την ίδια συγκίνηση – και αυτός ειναι ο δεύτερος λόγος της επισήμανσης μου – σκόνταψα στο όνομα ενός νεαρού φοιτητή του Πανεπιστημίου του Αμβούργου τη δεκαετία του ’30, ενός Γεωργίου Δημητράκου. Πρόκειται πράγματι για τον σεβαστό μας , μακαρίτη πια, πρώτο Γυμνασιάρχη – Λυκειάρχη της Σχολής μετά την επαναλειτουργία της το 1956. Ο Δημητράκος ήταν, όσο σπούδαζε στο Αμβούργο, ενεργό μέλος της Ελληνογερμανικής Εταιρείας Αμβούργου. Και εγώ ο μαθητής του ειμαι σήμερα ο Αντιπρόεδρος του Διοικητικού της Συμβουλίου (Πρόεδρος ειναι παραδοσιακά ο Καθηγητής στην Εδρα Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου).

Πλήν της μακροβιότητας της, η Εταιρεία του Αμβούργου, την οποία ίδρυσαν το 1918 εξέχοντες πανεπιστημιακοί και Έλληνες επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνταν στην πόλη, ειχε και το προσόν να παραμείνει αλώβητη απο την ναζιστική λαίλαπα και να αντισταθεί στις προσπάθειες χειραγώγησης της απο το ναζιστικό καθεστώς, οπως συνέβη με ολες τις αντίστοιχες διμερείς οργανώσεις στο Τρίτο Ράϊχ. Το Αμβούργο είχε την τύχη να έχει τότε πρόεδρο έναν θερμό φιλέλληνα και φωτισμένο επιστήμονα, τον Καθηγητή Bruno Snell, ο οποίος πέτυχε με έξυπνους χειρισμούς να κρατηθεί η εταιρεία, αλλά και το πανεπιστήμιο του Αμβούργου μακρυά απο την επιρροή των ναζί.

Στο συνημμένο αρχείο pdf που σας στέλνω θα βρείτε μια συνοπτική καταγραφή της ιστορικής εξέλιξης της Εταιρείας. Το έντυπο αυτό εκδόσαμε με αφορμή τους εορτασμούς των 100 χρόνων της Εταιρείας.

Επισυνάπτω και δύο φωτογραφίες: η μια απο την αιθουσα τελετών του δημαρχείου, με τον νέο δήμαρχο Dr. Peter Tschentscher (τον διάδοχο του σημερινού αντικαγκελάριου και υπουργού οικονομικών Olaf Scholz) στο Βήμα και στην πρώτη σειρά μεταξύ άλλων τον Ελληνα Πρέσβυ Θεόδωρο Δασκαρόλη, τον Μητροπολίτη Γερμανίας Αυγουστίνο, τον Γερμανό Πρέσβυ στην Αθήνα Jens Plötnerκ.α.

Την πρώτη φωτογραφία τη στέλνω σαν προσωπικό χαιρετισμό προς το ΔΣ. Ειμαι εγώ με τον Γερμανό Πρέσβυ.

Τα 50 χρόνια από την ίδρυσή του γιορτάζει φέτος το Ελληνικό Πρόγραμμα της Deutsche Welle (DW), με εκδηλώσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία. Αύριο και μεθαύριο ο διευθυντής της DW, Πέτερ Λίμπουργκ, και ο επικεφαλής του Ελληνικού Προγράμματος, Σπύρος Μοσκόβου, θα βρίσκονται στην Αθήνα προκειμένου να συμμετάσχουν σε επετειακές εκδηλώσεις, αλλά και να γίνουν δεκτοί από την ελληνική πολιτειακή και πολιτική ηγεσία.

Η κεντρική εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή στο Μέγαρο Μουσικής, με ομιλητές τους βουλευτές Ντόρα Μπακογιάννη και Δημήτρη Παπαδημούλη, τον υφυπουργό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης της Γερμανίας Χανς-Γιοάχιμ Φούχτελ, τον διευθυντή της εφημερίδας «Τα Νέα» Χρήστο Μεμή και τον Πέτερ Λίμπουργκ. Τη συζήτηση, η οποία έχει ως θέμα τις «Ελληνογερμανικές παρεξηγήσεις κατά τη διάρκεια της κρίσης και τον ρόλο των ΜΜΕ και της πολιτικής», θα συντονίσει ο Σπύρος Μοσκόβου.

Περισσότερα από το άρθρο του Newsbeast…