Η Μαρί Λουίζ Νικολαΐδη, κόρη της Αλίκης Περρωτή Κωνσταντοπούλου, έστειλε μια σειρά φωτογραφιών από το άλμπουμ της μητέρας της απο τα χρόνια του Πολέμου, από την τάξη του 1943, από εκδρομές κλπ.
Αλίκη Κωνσταντοπούλου (αριστερά) και την φίλη και συμμαθήτριά της Σμαράγδα Κλωνάρη
Η Σμαράγδα Κλωνάρη γεννήθηκε το 1924 και ο πατέρας της ήταν έμπορος από την Άνδρο. Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1937-38 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την αποφοίτησή της το έτος 1942-43 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Ήταν συμμαθήτρια με την Αλίκη Κωνσταντοπούλου-Περρωτή, την Δήμητρα Μάτου-Παπανδρικοπούλου, την Μαρία Ραγκούση-Τζαννετάκου, την Κατερίνα Φορτούνα, την Ναταλία Σερράου, τον Γιάκομπ Νικολαΐδη, τον Αμβρόσιο Δαρδούγια, τον Δάμο Μαυρίδη, τον Αλέκο Μακρή κ.α ενώ είχε καθηγήτρια φιλόλογο την Ρίτσα (Πουλχερία) Αναστασιάδου, που δίδαξε και στην μεταπολεμική Γερμανική. Φαίενεται μαζί με όλη την τάξη της στην φωτογραφία: “Η τάξη του 1943 από την Δήμητρα Μάτου”.
Εργάστηκε ως δασκάλα και παντρεύτηκε σε μεγάλη ηλικία.
Ο Ιάκωβος Νικολαΐδης γεννήθηκε το 1925 και αποφοίτησε από τη Σχολή to 1943. Σπούδασε μηχανολόγος μηχανικός στον Καναδά, όπου και αγωνίστηκα με την ομάδα του Πανεπιστημίου McGill. Ανηψιός του Απόστολου Νικολαΐδη, παράγοντα του Παναθηναικού, έγινε καλαθοσφαιριστής αρχικά και παράγων στη συνέχεια. Αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό και υπήρξε βασικός συντελεστής στην κατάκτηση των δυο πρώτων πρωταθλημάτων του Παναθηναϊκού το 1946 και το 1947. Συμμετείχε σε δυο αγώνες της Εθνικής Ελλάδος εναντίον της Τουρκίας οι οποίοι ήταν από τους πρώτους στην ιστορία του εθνικού συγκροτήματος.
Υπήρξε μέλος της Γενικής Συνέλευσης της Ομοσπονδίας Αθλοπαιδιών από την πρώτη διοικούσα επιτροπή το 1965 μαζί με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, τον Κώστα Παπαναστασίου, τον Άγι Κυνηγόπουλο, τον Αντώνη Τζήκα κ.α. Το 1996 η Ομοσπονδία Αθλοπαιδιών αναγνωρίσθηκε από τη ΦΙΜΠΑ. Ήταν μέτοχος στην εταιρεία ΒΙΣ, όπου εργάστηκε από τις αρχές τις δεκαετίας του ’50 έως τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Το 1974, που ο θείος του Απόστολος Νικολαΐδης ανέλαβε την προεδρία του Παναθηναϊκού όντας βαριά άρρωστος ο Τζακ ενεργούσε αντ΄αυτού στα διοικητικά του ΠΑΟ και ήταν εκείνος ο οποίος παρέδωσε την προεδρία του ποδοσφαιρικού τμήματος στην οικογένεια Βαρδινογιάννη το 1979. Πέθανε σε ηλικία 90 ετών στις 30 Αυγούστου 2015.
Η Μαρία-Ελισάβετ (Λίζα) Σκουζέ γεννήθηκε το 1925. Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται την χρονιά 1937-38 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Ε’ Γυμνασίου την χρονιά 1941-42, ενώ αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1943.
Ήταν κόρη του Δημητρίου Σκουζέ, ο οποίος ήταν συγγραφέας, νομικός στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και διετέλεσε Δήμαρχος Αθηναίων το 1949. Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνεται και το τρίτομο “Η Αθήνα που έφυγε”, όπου ο δεύτερος τόμος αφιερώνεται στην κόρη του Λίζα.
Σύμφωνα με την αναφορά της στο βιβλίο της “Κουβεντιάζοντας με ανθρώπους που σημάδεψαν τη ζωή μου” αναφέρει στην συνομιλία της με τον Γιώργο και την Σοφία Μανουσάκη ότι στην ΣΤ’ Γυμνασίου ήταν στο σχολείο των “Μακρή – Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου”, ενώ από το ίδιο βιβλίο είναι η σπάνια φωτογραφία της συγγραφέως, που αποτελεί τμήμα της φωτογραφία της ομάδας της Κούλας Πράτσικα.
Ήταν επί δεκαετίες μέλος του ΔΣ του «Συλλόγου των Αθηναίων» και παντρεύτηκε τον καθηγητή, μαθηματικό και διπλωμάτη (Πρόξενος της Σουηδίας για τη Βόρεια Ελλάδα) Κωνσταντίνο Πετρίδη (γεν.1923), με έργο πάνω στη Θεωρία των Αριθμών και με τον οποίο απέκτησε έναν γιo, τον Μιλτιάδη Πετρίδη Σκουζέ, ο οποίος απεβίωσε το 2019.
Ο Κωνσταντίνος Πετρίδης διέσωσε σπουδαίο κομμάτι της Αθηναϊκής Ιστορίας, φροντίζοντας να περιέλθει στον “Σύλλογο των Αθηναίων” το σύνολο των κινητών και των ιστορικών τεκμηρίων της προεπαναστατικής οικογένειας Σκουζέ, το οποίο αποτέλεσε και τη βάση για την ίδρυση του «Αθηναϊκού Μουσείου». (περισσότερα…)
Μία σπάνια φωτογραφία της τάξης του ’42 που μας έδωσε η Δήμητρα Μάτου, μητέρα του επίσης απόφοιτου Ανδρέα Παπανδρικόπουλου (74). Πέραν του γεγονότος ότι η ίδια ‘εχει σημειώσει πολλά ονόματα καθηγητών και μαθητών οι μεταγενέστεροι αναγνωρίζουν στους καθηγητές την φιλόλογο / ιστορικό, Ρίτσα Αναστασιάδου, που 24χρονη διακρίνεται στη φωτογραφία και είναι ίσως η μόνη καθηγήτρια που δίδαξε πριν και μετά τον Πόλεμο στη Σχολή.
πηγή: Δήμητρα Μάτου (42)
Αντιγράφουμε από την ίδια ενότητα τις σημειώσες της Δήμητρας Μάτου (δίχως να είναι βέβαιη η αντιστοίχηση ανά σειρά)
Herr Greulich (Klassenlehrer)
Herr Groß Friedrich (Mathematiklehrer)
κ. Αναστασιάδου Πουλχερία (Ιστορία) (βιογραφικό στην ενότητα “Εκδόσεις /οι δικοί μας Έλληνες”)
κ. Μονογιός Δημήτριος (αρχαία-νέα)
Αμβρόσιος Δαρδούγιας
Μίμης Ιορδανίδης
Πέτρος Παπαπέτρος
Νίκος Ψωμιάδης
Κώστας Θεοφανίδης
Δημοσθένης Καρυωτάκης
Γιάννης Σοφιανόπουλος
Αθηνά Πετροπούλου-Αργυρού
Αμαλία Γκιέζικου-Κλώνη
Μαρία Λαμπρινοπούλου-Κασκαρέλη
Ίρις Στράδη
Σμάρω Κλωνάρη
Μαρία Ραγκούση-Τζαννετάκου
Beata Κατσίκη
Ναταλία Σερράου
Janna Ζάννου-Μελετοπούλου
Κατερίνα Φορτούνα
Αλίκη Ψωμιάδου
Δήμητρα Μάτου-Παπανδρικοπούλου
Ντίνα Ασημακοπούλου
Η Δήμητρα Μάτου γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1924 και αποφοίτησε το 1943. Στα Μαθητολόγια εμφανίζεται το έτος 1938-39 στην Β’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Στ’ Γυμνασίου το 1942-43,
Σπούδασε Νομικά στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και πήρε το πτυχίο της το 1950. Είχε πάρει επίσης το “Diplôme Littéraire” του “Institut Français”, to Proficiency του Cambridge Ήταν ” Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω” και εργάστηκε μέχρι τα 50 της στο δικηγορικό γραφείο που μοιραζόταν μαζί με τον σύζυγό της, επίσης δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω.
Έστειλε και τα δύο παιδιά της στην Σχολή: τον Ανδρέα Παπανδρικόπουλο (απόφ. ’74) και την Νατάσα Παπανδρικοπούλου (απόφ. ’77) και έδωσε στον Σύλλογο μία φωτογραφία της τάξης της, ίσως την μοναδική πλήρη φωτογραφία, που υφίσταται από τα χρονια εκείνα, στην οποία έχει φωτογραφηθεί η τάξη του ’43 αλλά και οι καθηγητές, ανάμεσα στους οποίους και η 24χρονη τότε φιλόλογος Ρίτσα Αναστασιάδου, η οποία δίδαξε και στην μεταπολεμική Γερμανική.
Απεβίωσε στις 23 Οκτωβρίου 2023, λίγους μήνες πριν συμπληρώσει τα 100 της χρόνια.
Η Αλίκη Περρωτή Κωνσταντοπούλου αποφοίτησε από τη Σχολή το 1943. Στα Μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται από το έτος 1937-38 έως την αποφοίτησή της, στην ΣΤ’ Γυμνασίου, το έτος 1943. Κόρη του Θεόδωρου Κωνσταντόπουλου, γνωστού μηχανικού, που βοήθησε στην ανοικοδόμηση της Ελλάδας μετά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο. H υποδειγματική φιλανθρωπία της εκτείνεται διεθνώς με προσφορά στην εκπαίδευση στην ιατρική. Eίναι η ευεργέτιδα του “Kωνσταντοπούλειου Nοσοκομείου” στην Aθήνα.
Στη Θεσσαλονίκη ίδρυσε το Κολλέγιο Αγροτικής Ανάπτυξης “Δημήτριος Περρωτής” στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή.
Επίσης ίδρυσε την έδρα Αλίκη Περρωτή στο Κέντρο Καινοτόμου Ιατρικής στο John Hopkins της Bαλτιμόρης.
Το 2017 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος της απένειμε το Ανθρωπιστικό βραβείο Pro Bono Humanun, το οποίο έχει θεσπιστεί με στόχο να επιβραβεύσει μια σημαντική προσωπικότητα, μια επιστημονική ομάδα, ένα ακαδημαϊκό ινστιτούτο, ή μια μη κυβερνητική οργάνωση για τη σπουδαία επιστημονική και κοινωνική συνεισφορά της στο χώρο της υγείας.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας απένειμε παράσημο στην Αλίκη Περρωτή – Κωνσταντοπούλου… (περισσότερα…)
Η Ντορίτα Βλαχοπούλου γεννήθηκε το 1926 στην Κέρκυρα και ήταν πρώτη εξαδέλφη της ηθοποιού Ρένας Βλαχοπούλου.
Η οικογένειά της μετακόμισε στην Αθήνα και στα μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται την χρονιά 1937-38 στην Α’ Γυμνασίου και παρεμένει έως το έτος 1939-40 στην Γ’ Γυμνασίου και αν είχε συνεχίσει θα αποφοιτούσε το 1943.
Παρακολούθησε στο Παρίσι την Σχολή Καλών Τεχνών και ζωγράφιζε στις ελεύθερες ώρες της.
Παντρεύτηκε τον Αξιωματικό του Ναυτικού Βασίλειο Ζήση, με τον οποίο απέκτησαν μία κόρη, την Νάντια, η οποία αποφοίτησε από την Σχολή το 1974.
Εργάστηκε στις Δημόσιες Σχέσεις της ΕΤΒΑ από όπου και συνταξιοδοτήθηκε.
Απεβίωσε το 2010.
Ο Κώστας Αθανασιάδης γεννήθηκε το 1926 και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1937-38 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την αποφοίτησή του στην ΣΤ’ Γυμνασίου το έτος 1942-43. Μετά την αποφοίτησή του σπούδασε χημικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην ΤΗ Darmstadt.
Η πρώτη επαγγελματική του απασχόληση ήταν στο Υπουργείο Γεωργίας μέχρι την μεταπήδησή του στον ιδιωτικό τομέα και συγκεκριμένα στην Ελβετική φαρμακευτική εταιρεία CIBA HELLAS, όπου διετέλεσε γενικός διευθυντής.
Το 1968 ίδρυσε την Beiersdorf Hellas (BDF), στην οποία υπήρξε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος μέχρι την συνταξιοδότησή του.
Κατόπιν εργάστηκε ως επιχειρηματίας στον τομέα της προστασίας περιβάλλοντος ιδρύοντας την εταιρεία INTERCO/PROPER.
Διετέλεσε επί σειρά ετών αντιπρόεδρος του Ελληνο-Γερμανικού Επιμελητηρίου Αθηνών.
Παντρεύτηκε το 1954 την Έλλη Νικολάκη με την οποία απέκτησε τρία παιδιά, την Νίκη (απόφ.’74), τον Μιχάλη (απόφ.’77) και τον Αλέξανδρο (απόφ. ’80).
Ο Αλέξιος Τρύφων γεννήθηκε στο Φάληρο και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης από το έτος 1932-33 στην Α’ Δημοτικού έως την αποφοίτησή του το 1942-43 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο ΕΜΠ, όπως και ο πατέρας του, Αναστάσιος Τρύφων, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος μηχανικός της Αθήνας με συμμετοχή στην στατική μελέτη του εργοστασίου Φιξ, στην ανέγερση του “Ακροπόλ”, αλλά και των bungalows του Αστέρα Γλυφάδας, όριζε δε το επώνυμο των αγοριών της οικογένειας να είναι “Τρύφων” (ακόμη και στην γενική) και των κοριτσιών “Τρύφωνος”. Η μητέρα του, Ελισάβετ Μπαχάουερ (Bachauer), αυστριακής καταγωγής, ήταν θεία της γνωστής πιανίστριας Τζίνας Μπαχάουερ.
Δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά στις οικοδομές, στα Δημόσια Έργα και συμμετείχε στις στατικές μελέτες του Εφετείου, του Άρειου Πάγου και ήτα μέλος της Ένωσης Εργοληπτών.
Νυμφεύθηκε την Αγγελική Προσηλιακού και απέκτησε δύο κόρες, την Λίζα (Ελισσάβετ) και την Σοφία.
Απεβίωσε στις 4.11.1995
Ο Φαίδρος Μπαρλάς (Αθήνα 28 Ιουνίου 1925 – Αθήνα, 16 Ιουνίου 1975) ήταν Έλληνας ποιητής, κριτικός, πεζογράφος και δημοσιογράφος. Εμφανίζεται στα μαθητολόγια της Γερμανικής Σχολής το 1930-31 στο Νηπιαγωγείο της Γερμανικής Σχολής κι αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το 1943.
Εργάστηκε σε αθηναϊκές εφημερίδες και έγραψε ποιήματα και πεζογραφήματα. Ασχολήθηκε με τη λογοτεχνική κριτική και τη χρονογραφία. Τα πεζά του κείμενα εκδόθηκαν για πρώτη φορά το 1956 στη συλλογή Πολύεδρον, στην οποία συμπεριελήφθηκαν ποιήματα, μελέτες του και κριτικά δοκίμια.
Το 1963 εκδόθηκαν 21 διηγήματά του στη συλλογή Η επίσκεψις. Τα άπαντά του κυκλοφόρησαν το 1980 σε επιμέλεια και εισαγωγή του Ρένου Αποστολίδη
Υπήρξε, επίσης, διευθυντής σύνταξης της Μηνιαίας Λογοτεχνικής και Κριτικής Έκδοσης Στάχυς
Πέθανε στην Αθήνα από καρκίνο των πνευμόνων.
Πατέρας του ήταν ο Τάκης Μπαρλάς (1893 – 1974), δημοσιογράφος και λογοτέχνης, ο οποίος γεννήθηκε το 1893 στη Λευκάδα. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για σπουδές στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και παράλληλα ξεκίνησε να δημοσιεύει στίχους και μεταφράσεις σε λογοτεχνικά έντυπα της εποχής. Κατά τη διάρκεια της ζωής του εργάστηκε τόσο σε οργανικές θέσεις του Κράτους (υπάλληλος Υπουργείου Οικονομικών, Νομάρχης, Επιτροπή Λογοκρισίας, Γενικός Διευθυντής Υπουργείου Τύπου) όσο κι από διάφορα πόστα σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής (Πολιτεία, Καθημερινή, Ελεύθερος Λόγος, Βραδυνή, Νέα Εστία, Νεοελληνικά Γράμματα, Ελληνικά Γράμματα κ.ά.). Δεξιών πεποιθήσεων, υποστήριξε τη φιλοβασιλική πλευρά κατά την περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και της διαμάχης μεταξύ Φιλοβασιλικών και Φιλοβενιζελικών, ερχόμενος χαρακτηριστικά σε ρήξη με τον φίλο του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και τη Μικρασιατική Εκστρατεία συμμετείχε στα μέτωπα των συγκρούσεων. Την περίοδο της Δικτατορίας Μεταξά εργάστηκε ως μέλος της επιτροπής λογοκρισίας ενώ στην περίοδο της Γερμανικής Κατοχής φυλακίστηκε από τα γερμανικά στρατεύματα, κατηγορούμενος για αντιβουλγαρική προπαγάνδα, και απελευθερώθηκε μετά από μεσολάβηση της Ένωσης Συντακτών. (πηγή:wikipedia) (περισσότερα…)
Η Αλκη Γουλιμή. γεννήθηκε το 1926 στην Αθήνα και ο πατέρας της, ο δικηγόρος και βοτανολόγος Κωνσταντίνος Γουλιμής, ήταν ο άνθρωπος που την ενθάρρυνε να ασχοληθεί με την παιδική λογοτεχνία. Η μητέρα της ήταν η Ειρήνη Πράτσικα. Από την πλευρά του πατέρα της καταγόταν από παλιά πολιτική οικογένεια του Μεσολογγίου ενώ από την πλευρά της μητέρας της από την πατρινή οικογένεια Πράτσικα.
Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1938-39 στην Β’ Γυμνασίου και αν συνέχιζε θα αποφοιτούσε το έτος 1943.
Πραγματοποίησε σπουδές ξένων γλωσσών ενώ άρχισε από μικρή ηλικία να ασχολείται με τη λογοτεχνία. Συνεργάστηκε με διάφορα περιοδικά, δημοσιεύοντας της μελέτες της στις αντίστοιχες παιδικές στήλες. Μεταξύ αυτών ήταν τα Ταχυδρόμος, Η Διάπλασις των Παίδων, Κόσμος της Ελληνίδος, και άλλα. Η πρώτη της εμφάνιση στα γράμματα έγινε το 1954 με κείμενα της σε περιοδικά για παιδιά, ενώ το 1956 υπήρξε συνεργάτιδα στην εκπομπή «Ώρα του Παιδιού» του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, του ελληνικού κλάδου της Διεθνούς Οργάνωσης Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου και της Ελληνικής Εταιρείας Λογοτεχνών, μεταξύ άλλων.
Το 1968 και το 1973 βραβεύτηκε από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, το 1964 της απονεμήθηκε ο Διεθνής Επαινος του Βραβείου Αντερσεν και το 1979 ο Επαινος Παιδικού Βιβλίου. Μερικά από τα πιο γνωστά βιβλία της είναι «Ο χαμένος θησαυρός», «Το μυστικό του κόκκινου σπιτιού» κ.ά.
Απεβίωσε στις 29 Αυγούστου 2000 στην Αθήνα.
Δείτε το δημοσίευμα του Ριζοσπάστη της Πέμπτης 31 Αυγούστου 2000…
Δείτε και το άρθρο του Μουσείου Γουλανδρή: “Τουλίπα η γουλίμειος”…
Μέρες τ’ Απρίλη – Λουλούδια και βιβλία με αγάπη από την Κηφισιά…
Την Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2023 απεβίωσε η Δήμητρα Μάτου, δικηγόρος και μαθήτρια των χρόνων της Αραχώβης.
Στα Μαθητολόγια εμφανίζεται το έτος 1938-39 στην Β’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Στ’ Γυμνασίου το 1942-43,
Η Δήμητρα Μάτου – Παπανδρικοπούλου είχε γεννηθεί στις 2 Φεβρουαρίου 1924 και σε μερικούς μήνες θα συμπλήρωνε 100 χρόνια ζωής.
Σπούδασε Νομικά στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και πήρε το πτυχίο της το 1950. Είχε πάρει επίσης το “Diplôme Littéraire” του “Institut Français”, to Proficiency του Cambridge Ήταν ” Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω” και εργάστηκε μέχρι τα 50 της στο δικηγορικό γραφείο που μοιραζόταν μαζί με τον σύζυγό της, επίσης δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω.
Έστειλε και τα δύο παιδιά της στην Σχολή: τον Ανδρέα Παπανδρικόπουλο (απόφ. ’74) και την Νατάσα Παπανδρικοπούλου (απόφ. ’77) και έδωσε στον Σύλλογο μία φωτογραφία της τάξης της, ίσως την μοναδική πλήρη φωτογραφία, που υφίσταται από τα χρονια εκείνα, στην οποία έχει φωτογραφηθεί η τάξη του ’43 αλλά και οι καθηγητές, ανάμεσα στους οποίους και η 24χρονη τότε φιλόλογος Ρίτσα Αναστασιάδου, η οποία δίδαξε και στην μεταπολεμική Γερμανική.
Η κηδεία της έγινε στις 26 Οκτωβρίου στο Α’ Νεκροταφείο.
Ο Δάμος Μαυρίδης γεννήθηκε το 1925 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1943. Μπήκε πρώτος στο ΕΜΠ και αμέσως μετά κατετάγη στον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα αναπτύσσοντας αντιστασιακή δράση εναντίον των Γερμανών. Εξ αυτού του γεγονότος οι καθηγητές της Σχολής (Lautern) συνεβούλευσαν τον πατέρα του να αποσύρει από την Αραχώβης τον μικρότερο αδελφό του Βασίλη (βλ. Media) λόγω της δράσης του Δάμου και τελικώς ο Βασίλης έφυγε ένα χρόνο (1943) πριν ολοκληρώσει την φοίτησή του.
Ο Δάμος αρχικά εργάστηκε στην ΔΕΗ, όμως μετά τον θάνατο του πατέρα του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα εργάστηκε ως διευθυντής της SKF στην Ελλάδα (ρουλεμάν εκείνη την εποχή). Ο Δάμος πέθανε από καρκίνο το 2001 σε ηλικία 76 ετών.
Στον Δάμο γίνεται αναφορά στο βιβλίο του Σωτήρη Τσαμπήρα: “Ας μη βρέξει ποτέ, Το Οδοιπορικό του Ιερού Λόχου των Εθνικών Ομάδων Ελλήνων Ανταρτών”
Επίσης στην ιστοσελίδα www.ieroslochosedes.gr αναφέρεται στους 59 αντάρτες που εντάχθηκαν στον Ιερό Λόχο από τον Μάιο έως τον Ιούλιο του 1944…
Ο Τάκης Ανδρικόπουλος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το στις 14.6.1925. Τα πέντε πρώτα σχολικά χρόνια φοίτησε εκεί στο Γερμανικό Σχολείο. Το 1936 η οικογένεια του μετοίκησε στην Αθήνα. Ο Τάκης μεταγράφηκε στην Σχολή το 1936 στην ΣΤ’ Δημοτικού, φοίτησε σε όλες τις τάξεις του Γυμνασίου και αποφοίτησε το 1943.
Ακολούθησε η εγγραφή στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών για σπουδες Χημείας.
Ήταν αδελφός της συγγραφέως και ζωγράφου Νέλλης Ανδρικοπούλου, πρώτης συζύγου του Νίκου Εγγονόπουλου, και έστειλε την κόρη του Νόρα στην Σχολή, η οποία αποφοίτησε το ’73.
Λόγω της δράσης του κατά των Γερμανών φυγαδεύτηκε το 1944 στην Μέση Ανατολή, οπου και εκπαιδεύτηκε. Από το 1944 υπηρέτησε αρχικά στον Αγγλικο και εν συνεχεία στον Ελληνικό Στρατό ως το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου τον Αύγουστο 1949.
Μετά την αποστράτευση εργάστηκε ως αντιπρόσωπος κυρίως γερμανικών νηματουργείων και υφαντουργείων καθως και ασφαλιστικων εταιριών στην οικογενειακή επιχείρηση του πατέρα του, την οποιαν ανέλαβε ο ιδιος την δεκαετια του 1960 και διοίκησε ως το 1992.
Πέθανε από καρκίνο στην Αθήνα στις 7.5.1993 σε ηλικία 68 ετών.
Η φωτογραφία είναι του 1945
το 1962
Η Ναταλία Σερράου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925. Φοίτησε στο Δημοτικό στο Πειραματικο Σχολείο και στη συνέχεια στο Γυμνάσιο στην Γερμανική Σχολή. Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1937-38 στην Α’ Γυμνασίου και παραμένει έως την αποφοίτησή της στην ΣΤ’ Γυμνασίου το 1943. Ο αδελφός της, Απόστολος Σερράος, ένα χρόνο μικρότερος, ήταν επίσης μαθητής στην Αραχώβης.
Εισήλθε στη Νομική Σχολή αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές της. Εκτός από Γερμανικά μιλούσε άπταιστα Γαλλικά και Αγγλικά με φοίτηση στις αντίστοιχες ακαδημίες.
Το 1949 παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Τσιτσιλώνη, αξιωματικό απόφοιτο της Σχολής Ευελπίδων, που είχε τότε τον βαθμό του ταγματάρχη. Την περίοδο 1960 -63 η οικογένεια τον ακολούθησε στο Κάιρο, όπου εκείνος υπηρέτησε ως στρατιωτικός ακόλουθος στην Ελληνική πρεσβεία.
Από το 1969 έως το 1971 μετακόμισε όλη η οικογένεια στο Βέλγιο, όπου ο Κωνσταντίνος Τσιτσιλώνης ήταν αρχηγός της ελληνικής στρατιωτικής αντιπροσωπείας στο ΝΑΤΟ (National Military Representative).
Στο Βέλγιο η Ναταλία Σερράου έγινε πρόεδρος στο Officer’s Wives Club, θητεία που εκπλήρωσε με επιτυχία γιατί ήταν κοινωνική και πολύγλωσση.
Απέκτησε δύο παιδιά τον Δημήτρη και την Κάλλη.
Απεβίωσε το 2023.
(πηγή: Κάλλη Τσιτσιλώνη)
Η Μαρία Ραγκούση καταγόταν από μια αριστοκρατική ελληνική οικογένεια με μεγάλη επιρροή (Γ. Σαϊτάς στον Δεληβορριά – Χατζηβασιλείου 2017, 53). Ο πατέρας της, Αντώνιος Ραγκούσης, από την Πάρο, είχε υπηρετήσει από το 1940 ως σύμβουλος στο Συμβούλιο της Επικρατείας και ως δήμαρχος Αθηναίων το 1950/1951 (Χαλαζωνίτης κ.ά. 2005, 227) και είχε κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο Μόναχο. Η μητέρα της, Ιόλη Βοναπαρτοπούλου, καταγόταν από την Αλεξάνδρεια.
Γεννήθηκε το 1924 και φοίτησε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών. Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1930-31 στην Α’ Δημοτικού και παραμένει έως την αποφοίτησή της το έτος 1942-43 στην ΣΤ’ Γυμνασίου. Η αδελφή της, Χαρίκλεια, ήταν επίσης μαθήτρια της Γερμανικής.
Σπούδασε Κλασική Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από το 1943/1944. Την 1η Απριλίου 1953, άρχισε να εργάζεται στην πρώτη και μοναδική της θέση: έγινε γραμματέας και δεξί χέρι του Emil Kunze στο DAI Αθηνών, το οποίο μόλις είχε επιστρέψει στο γερμανικό κράτος το 1951.
Το 1954 η Ραγκούση παντρεύτηκε τον Τζαννή Τζαννετάκη, αξιωματικό του ναυτικού στο τμήμα υποβρυχίων, και πήρε το όνομά του. Ο Τζαννετάκης καταγόταν από παλιά οικογένεια από τη χερσόνησο της Μάνης. ως κουμπάρος ο μελλοντικός πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, στενός φίλος του πατέρα της νύφης
Η Μαρία Τζαννετάκη συνέχισε να εργάζεται στο Ινστιτούτο και μετά τη γέννηση των παιδιών της Πέτρου (1955) και Αντωνίας-Ιόλης, με το υποκοριστικό Τόνια (1959).
Όταν πέθανε η Μαρία Τζαννετάκη το 2004, η Ελένη Μπίστικα την επαίνεσε ως εξής στην ελληνική εφημερίδα Καθημερινή (19 Νοεμβρίου 2004):
Η Katja Sporn, Διευθύντρια του DAI (Αρχαιολογικό Ινστιτούτο Αθηνών) δημοσίευσε στις 8.3.2023 ένα άρθρο, αφιέρωμα στην Μαρία Ραγκούση Τζαννετάκη.
While there is abundant information about former directors and aides of the Institute in comprehensive accounts of its history, in obituaries, and in Festschriften, things are very different for people who did not publish or whose names do not appear in printed documents. It is not easy to get a picture of the active support personnel whose efforts made smooth operations of the Institute possible – the excavation workers, porters, drivers, cleaners, illustrators, restorers, photography lab technicians, administrative assistants, and secretaries. For these people, we ultimately must rely only on the memories of contemporaries as we attempt to include them in the Institute`s ‘Oral Archive’ project. Over the past three years, around 70 former employees, their family members and friends of the Institute, were asked for mainly written statements on their personal memories (compare Brandt 2021). Many of them readily obliged; some even shared valuable photographic material with us. Only in this way is it possible to reconstruct a picture of people who once were so important to the life of the Institute, people like Maria Tzannetaki (née Rangoussi; fig. 1), who have not been mentioned in any of the histories of the Institute to date.
Maria Tzannetaki (1925–2004) A Pillar of the Athens Department during the Emil Kunze years
“Ισχυρές γυναίκες” είναι ο υπέρτιτλος του μεγάλου αφιερώματος του Portraits70, με τον οποίο εορτάζει το portraits.gr την “Ημέρα της Γυναίκας”. Η δική μας Αλίκη Περρωτή είναι ανάμεσα στα πρόσωπα, που περιλαμβάνονται στο αφιέρωμα με τις Ισχυρές γυναίκες της Ελλάδας 2020, γυναίκες που μέσα σε μία τόσο δύσκολη χρονιά, μία χρονιά που ανέτρεψε ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο μέχρι σήμερα, μία χρονιά που ανέτρεψε την μέχρι πρότινος ομαλή πορεία σε υγειονομικό, οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, καθεμία από τον τομέα της, βγήκαν μπροστά, αναπροσαρμόστηκαν, κινήθηκαν με ευελιξία, έκαναν το επόμενο βήμα, στήριξαν, υποστήριξαν, πήραν θέση και τελικά δικαίωσαν πλήρως τον τίτλο και τη θέση τους.
