Γεννήθηκε στην Κηφισιά Αττικής το 1924. Φοίτησε στη Γερμανική Σχολή Αθηνων (γερμανικό τμήμα), στο συγκρότημα κτιρίων της οδού Αραχώβης και Ασκληπιού, από το 1937 μέχρι το 1943, οπότε και απεφοίτησε, παίρνοντας και το Abitur.

Αρχικά εργάσθηκε σε ιδιωτική επιχείρηση, στην Αθήνα, από το 1944 μέχρι το 1948. Από το 1948 μέχρι το 1950 εργάσθηκε στα γραφεία της Αμερικανικής Αποστολής στην Αθήνα.

Το 1950 μετέβη στις Η.Π.Α. για σπουδές. To 1953 πήρε το δίπλωμα Β.Α in Languages and Social Sciences από το Macalester College στο St. Paul, Minnesota.

Το 1955 πήρε το δίπλωμα M.S.W (Master of Social Work) από το University of Minnesota, Minneapolis ,Minessota. Εν συνεχεία εργάσθηκε ως κοινωνική λειτουργός στις Η.Π.Α. επί 18 μήνες.

Το Δεκέμβριο του 1956 επέστρεψε στην Ελλάδα. Από το 1957 μέχρι το 1963 εδίδαξε στο Pierce College, School of Social Work.

Το 1963 πήγε στη Γερμανία, όπου ανέλαβε να διδάξει ως Dozentin am Evangelischen Seminar fuer Sozialarbeit in Wuppertal μέχρι το 1964.

Το 1964 παντρεύθηκε το γιατρό Heinrich Schroeder και εγκαταστάθηκε στο Duesseldorf.

Τα επόμενα 52 χρόνια έμεινε στο Duesseldorf, όπου και απεβίωσε το 2016 .

Ο Βασίλης Μαυρίδης ήταν στον Πόλεμο μαθητής. Ο αδελφός του Δάμος (Δαμιανός) μόλις αποφοίτησε το 1943 μπήκε πρώτος στο ΕΜΠ και αμέσως μετά κατετάγη στον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα αναπτύσσοντας αντιστασιακή δράση εναντίον των Γερμανών και μάλιστα αναφέρεται στο βιβλίο του Σωτήρη Τσαμπήρα: “Ας μη βρέξει ποτέ, Το Οδοιπορικό του Ιερού Λόχου των Εθνικών Ομάδων Ελλήνων Ανταρτών”. Ο Βασίλης όμως, που έμεινε πίσω, υποχρεώθηκε για προφανείς λόγους να εγκαταλείψει το σχολείο. Ο καθηγητής Lautern, προκειμένου να προφυλάξει τον μαθητή του, ειδοποίησε τον πατέρα του ότι οφείλει να πάρει τον γιό του και να τον πάει σε άλλο σχολείο. Ο Βασίλης πήγε στου Μακρή, αλλά την πρώτη μέρα μετά την λήξη των μαθημάτων και χωρίς συνεννόηση βρέθηκε στην Αραχώβης με τον Τίτσιαν Παπαχρήστου και τον Κώστα Μάζα, διότι όπως έλεγαν και οι τρεις: την Γερμανική αισθάνονταν σαν σχολείο τους.

Vasilis Mavridis war während des Krieges Schüler. Sein Bruder Damos (Damianos) beendete1943 die Schule, war Erster an der Nationalen Technischen Hochschule Athen und trat danach sofort der Resistenz (ΕΔΕΣ) unter Napoleon Zerba bei, wo er beim Widerstand gegen die Deutschen tätig war (siehe Buch von Sotiris Tsabiras). Vasilis aber, der zurückblieb, musste aus ersichtlichen Gründen die Schule verlassen. Der Lehrer Lautern, offensichtlichen um seinen Schüler zu schützen, benachrichtigte den Vater mit der Bitte, seinen Sohn an einer anderen Schule anzumelden. Vasilis ging an die Makri-Schule, aber schon am ersten Tag nach dem Unterricht, fand er sich ohne jemand zu benachrichtigen, in die „Arachowis“ ein, zusammen mit Tizian Papachristou und Kostas Maza. Da alle drei behaupteten, dass die Deutsche Schule ihre Schule wäre.

Για να κλείσουμε και την ιστορία του Δάμου, ο Δάμος συνελήφθη από τους Γερμανούς και μαζί με άλλους τον πήγαιναν για εκτέλεση σαν “αντάρτη κομμουνιστή”. Ο Δάμος εξήγησε ότ δεν ήταν κομμουνιστής και ο Γερμανός που τον είχε υπό τον έλεγχό του είπε: – καλά δεν πειράζει. Δεν είσαι ακριβώς κομμουνιστής. Είσαι Nationalkommunist!

Ο Δάμος την γλύτωσε όχι εξ αυτού του λόγου, αλλά ανταλλάχθηκε με Γερμανούς αιχμαλώτους. Γύρισε στην Αθήνα, αρχικά εργάστηκε στην ΔΕΗ, όμως μετά τον θάνατο του πατέρα του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα εργάστηκε ως διευθυντής της SKF στην Ελλάδα (ρουλεμάν εκείνη την εποχή) και πέθανε από καρκίνο το 2001 σε ηλικία 76 ετών. Δείτε το βιογραφικό του…

Um die Geschichte von Damos zu vollenden: Damos wurde von den Deutschen festgenommen und zusammen mit anderen als „kommunistischer Widerständler“ zum Tode verurteilt. Damos erklärte er wäre kein Kommunist und der für ihn zuständige Deutsche erwiderte: „Gut, das macht nichts. Du bist nicht genau ein Kommunist, du bist ein Nationalkommunist!“ Damnos kam davon, nicht aus diesem Grund, sondern er wurde mit einem deutschen Gefangenen ausgetauscht. Nach seiner Rückkehr nach Athen war er erst bei der ΔΕΗ beschäftigt, arbeitete jedoch nach dem Unfalltod seines Vaters als Direktor bei der SKF Griechenland und starb 2001 an Krebs im Alter von 76 Jahren.

Η Tina Voultepsis-Graf ζει στην Αμερική και είναι κόρη τουΣπύρου-Ευάγγελου Βούλτεψη, μαθητή της εποχής του Πολέμου, απόφοιτου του 1943, που έφυγε από τη ζωή το 2004. Ανακάλυψε μαζί με την αδελφή της μια σειρά από φωτογραφίες του πατέρα της από τα χρόνια της Γερμανικής στην Αραχώβης και μας τις έστειλε.

Η έκπληξή μας ήταν τεράστια διότι τέτοιο υλικό από την εποχή εκείνη δεν είχαμε ξαναδει, αλλά το πιό σημαντικό ήταν ότι το όνομα τουΣπύρου-Ευάγγελου Βούλτεψη δεν υπήρχε στα μαθητολόγια. Προφανώς κάποια μαθητολόγια έχουν χαθεί και πολλά από αυτά είναι του Γερμανικού Τμήματος, τα οποία υποθέτουμε ότι εξεφανίστηκαν λίγο μετά τον Πόλεμο για λόγους ασφαλείας. Έτσι ούτε το όνομα του Αλέκου Κυριακού, που “έφυγε” πρόσφατα (Απρίλιος 2019), ούτε και της Magda Bernau έχουμε εντοπίσει στα διαθέσιμα.

Εδώ θα παρουσιάζουμε σιγά-σιγά το υλικό που μας ήλθε από την Αμερική και θα το συμπληρώνουμε, όποτε έχουμε κάτι νεότερο. Θα προσπαθούμε όταν υπάχει πίσω όψη της φωτογραφίας με σχόλια να το έχουμε δίπλα της.

Έφυγε στις 30 Αυγούστου 2015 σε ηλικία 90 ετών ο Τζάκ Νικολαΐδης, απόφοιτος της περιόδου του Πολέμου, αθλητής και παράγων του Παναθηναϊκού. Ο Τζακ είχε τιμηθεί όπως και άλλοι συμμαθητές του από τον Σύλλογο στην εκδήλωση “Οι Απόφοιτοι του Πολέμου” το καλακαίρι του 2013.

Απο την ανακοίνωση του Παναθηναϊκού δανειζόμαστε μία παράγραφο: Ο Ιάκωβος (όλοι τον φώναζαν Τζακ), ανιψιός του μεγάλου Απόστολου Νικολαϊδη, ήταν μέλος της μεγάλης ομάδας του Παναθηναϊκού στη μεταπολεμική περίοδο, όταν και κυριάρχησε απόλυτα με συμπαίκτες τον αδερφό του, Γιώργο Νικολαϊδη καθώς επίσης και τους Γιάννη Λάμπρου, Παναγιώτη Κουκόπουλο, Μίσα Πανταζόπουλο, Στέλιο Αρβανίτη και Νίκο Μήλα. Όλοι ήταν και βασικά στελέχη της Εθνικής Ελλάδας.

Πριν λίγο καιρό είχαμε πάρει μια φωτογραφία από τη Δήμητρα Μάτου, απόφοιτο του 1942, συμμαθήτρια του Τζακ, Jakob Νικολαίδης όπως τον σημειώνει πάνω στη φωτογραφία αυτή (αριστερά, τρίτο όνομα κάτω από το όριο της φωτογραφίας). Πρόκειται για μία από τις τάξεις που τελείωσαν μέσα στον Πόλεμο.

Η φωτογραφία αυτή όμως αναφέρει και ένα άλλο όνομα που όλοι οι μεταπολεμικοί απόφοιτοι θυμόμαστε πολύ καλά. Αρειτερα από την φωτογραφία γράφει η Δήμητρα Μάτου τέσσερα ονόματα. Το τρίτο από αυτά είναι της Ρίτσας Αναστασιάδου, ιστορικού από τότε, και διακρίνεται καθιστή στην κάτω σειρά αριστερά από τους τρεις καθηγητές, ενώ ακόμη πιο αριστερά της είναι μία άλλη καθηγήτρια. Πρόκειται για ντοκουμέντο ιδιαιτέρως σπάνιο που έχουμε στο site μας στην ενότητα “Εκδόσεις / Klassenzimmer” στην τάξη του 1942. Να σημειώσουμε ότι ο γιός της Δήμητρας Μάτου, ο Ανδρέας Παπανδρικόπουλος, απόφοιτος του 1974, είχε τη “Ρίτσα” φιλόλογο.

Οι άλλοι καθηγητές που ασημειώνονται είναι οι Greulich (Klassenlehrer), Groß (Mathematiklehrer) και Μονογιός (αρχαία, νέα). Από τους μαθητές και τις μαθήτριες βλέπουμε το όνομα της Αλίκης Κωνσταντοπούλου – Περρωτή (στην τελευταία σειρά των σημειώσεων), που είχαμε τιμήσει στην εκδήλωση του 2013, ενώ ακριβώς από επάνω είναι γραμμένο της Joanna Ζάννου-Μελετοπούλου.