Η Ντορίτα Βλαχοπούλου γεννήθηκε το 1926 στην Κέρκυρα και ήταν πρώτη εξαδέλφη της ηθοποιού Ρένας Βλαχοπούλου.

Η οικογένειά της μετακόμισε στην Αθήνα και στα μαθητολόγια της Αραχώβης εμφανίζεται την χρονιά 1937-38 στην Α’ Γυμνασίου και παρεμένει έως το έτος 1939-40 στην Γ’ Γυμνασίου και αν είχε συνεχίσει θα αποφοιτούσε το 1943.

Παρακολούθησε στο Παρίσι την Σχολή Καλών Τεχνών και ζωγράφιζε στις ελεύθερες ώρες της.

Παντρεύτηκε τον Αξιωματικό του Ναυτικού Βασίλειο Ζήση, με τον οποίο απέκτησαν μία κόρη, την Νάντια, η οποία αποφοίτησε από την Σχολή το 1974.

Εργάστηκε στις Δημόσιες Σχέσεις της ΕΤΒΑ από όπου και συνταξιοδοτήθηκε.

Απεβίωσε το 2010.

.

Την Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2023 απεβίωσε η Δήμητρα Μάτου, δικηγόρος και μαθήτρια των χρόνων της Αραχώβης.

Στα Μαθητολόγια εμφανίζεται το έτος 1938-39 στην Β’ Γυμνασίου και παραμένει έως την Στ’ Γυμνασίου το 1942-43,

Η Δήμητρα Μάτου – Παπανδρικοπούλου είχε γεννηθεί στις 2 Φεβρουαρίου 1924 και σε μερικούς μήνες θα συμπλήρωνε 100 χρόνια ζωής.

Σπούδασε Νομικά στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και πήρε το πτυχίο της το 1950. Είχε πάρει επίσης το “Diplôme Littéraire” του “Institut Français”, to Proficiency του Cambridge Ήταν ” Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω” και εργάστηκε μέχρι τα 50 της στο δικηγορικό γραφείο που μοιραζόταν μαζί με τον σύζυγό της, επίσης δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω.

Έστειλε και τα δύο παιδιά της στην Σχολή: τον Ανδρέα Παπανδρικόπουλο (απόφ. ’74) και την Νατάσα Παπανδρικοπούλου (απόφ. ’77) και έδωσε στον Σύλλογο μία φωτογραφία της τάξης της, ίσως την μοναδική πλήρη φωτογραφία, που υφίσταται από τα χρονια εκείνα, στην οποία έχει φωτογραφηθεί η τάξη του ’43 αλλά και οι καθηγητές, ανάμεσα στους οποίους και η 24χρονη τότε φιλόλογος Ρίτσα Αναστασιάδου, η οποία δίδαξε και στην μεταπολεμική Γερμανική.

Η κηδεία της έγινε στις 26 Οκτωβρίου στο Α’ Νεκροταφείο.

Περισσότερα…

(*) αν είχε συνεχίσει την φοίτησή του στην σχολή θα είχε αποφοιτήσει το 1943

Ο Τάκης (Παναγιώτης) Ζενέτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926 και ήταν γόνος εύπορης οικογένειας κοσμηματοπωλών. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής γενιάς. Κατόπιν παρότρυνσης οικογενειακού φίλου προσανατολίστηκε στις αρχιτεκτονικές σπουδές στη Γαλλία. Με αυτήν την προοπτική μαθήτευσε στη σχολή αρχιτεκτονικού σχεδίου («Σχολή Αρχιτεκτονικών Μελετών») η οποία απευθυνόταν σε σπουδαστές του Ε.Μ.Π. το οποίο, όπως όλες οι σχολές, υπολειτουργούσε την περίοδο της κατοχής.

Το 1945 έφυγε απ’ την Ελλάδα με υποτροφία για να σπουδάσει αρχιτεκτονική στο Παρίσι, στην Ecole des Beaux Arts στο εργαστήριο του Otello Zavaroni. Το 1952 τελειώνει τον κύκλο σπουδών του στη σχολή και το 1953 παρουσιάζει τη διπλωματική του εργασία με θέμα «Μικρόπολις – Αυτόνομη οικιστική μονάδα».

Επέστρεψε στην Ελλάδα οριστικά το 1955 και άνοιξε σε συνεργασία με τον Μαργαρίτη Αποστολίδη γραφείο μελετών στην οδό Ακαδημίας 61. Τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής του δραστηριότητας είναι ιδιαίτερα γόνιμα. Τα πρώτα έργα μαζί με τον Μαργαρίτη Αποστολίδη (εξάδελφο του Νίκου Αποστολίδη, αποφοίτου της Αραχώβης και συνομήλικου του Ζενέτου) είναι τα εργοστάσια Φιξ και APCO, το μονόσπιτο στο Καβούρι και η πολυκατοικία στην Λ. Αμαλίας 34. Ακολούθησαν οι μονοκατοικίες στη Γλυφάδα, Ψυχικό και η πολυκατοικία στην οδό Ηρώδου Αττικού. Ωστόσο, μέχρι το 1962 παραμένει ουσιαστικά άγνωστος. Το έργο του δημοσιεύτηκε με τη βοήθεια του Ορέστη Δουμάνη, υπεύθυνου αρχιτεκτονικών θεμάτων στον «Ζυγό» ,αργότερα διευθυντή σύνταξης της «Αρχιτεκτονικής», ιδρυτή των «Αρχιτεκτονικών Θεμάτων» καθώς και υπεύθυνου συντάκτη για το ελληνικό τμήμα του «World Architecture». Επίσης έργα του δημοσιεύτηκαν σε πολλά ευρωπαϊκά αρχιτεκτονικά περιοδικά. Ο Ζενέτος ολοκλήρωσε συνολικά 120 έργα, ανάμεσα στα οποία είναι το χωροταξικό σχέδιο του Λεκανοπεδίου Αττικής, πολλά βιομηχανικά κτήρια καθώς και σημαντικές πολυκατοικίες και μονοκατοικίες.

Ταλαντούχος «συνθέτης», με άρτια επιστημονική κατάρτιση και ευρύτατες τεχνολογικές γνώσεις, αντιμετώπισε με την ίδια ευσυνειδησία, σοβαρότητα και συνέπεια όλα τα έργα που μελέτησε, έργα που χαρακτηρίζονται από τη λειτουργικότητα της οργάνωσης ,την καθαρότητα της μορφής, τη σαφήνεια της κατασκευής, την ευελιξία και τη δυνατότητα συμμετοχής του χρήστη στη διαμόρφωση του περιβάλλοντός του, τη χρήση προηγμένης τεχνολογίας και την ανάδειξη των λεπτομερειών, τον σεβασμό τού τοπίου ή τη δραστική επέμβαση στο περιβάλλον, ανάλογα με την περίπτωση.

Δίνει έμφαση στη λειτουργία των κτηρίων αλλά και στην κατάργηση των συμβατικών όγκων. Δέχεται να ασχοληθεί με τις μορφολογικές επιπτώσεις της σύλληψής του αφού πρώτα εξασφαλίσει τις απαραίτητες τεχνικές προϋποθέσεις.

Τα μικρά έργα του, τα περισσότερα βίλες στην Αττική έχουν και τον πιό έντονα προσωπικό χαρακτήρα του. Το έργο τού Τάκη Ζενέτου εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από ένα μικρό κύκλο νέων αρχιτεκτόνων, πολλούς από τούς όποιους επηρέασε σημαντικά.

Αριστερά: Το “Μονόσπιτο στο Καβούρι” και η πηγή της εικόνας είναι: weekend-houses.blogspot.com. Το σπίτι ανήκε στον Γιάννη Κατσικόπουλο, γνωστό κοσμηματοπώλη της Αθήνας στις δεκαετίες ’60 και ’70 και σήμερα έχει κατεδαφιστεί και αναφέρουμε ότι ο πατέρας του Ζενέτου ήταν επίσης κοσμηματοπώλης. 

Σε μία εποχή στην οποία κυριαρχούσε η μαζική, πρόχειρη δόμηση, ο Ζενέτος υποστήριζε ότι η ανθρώπινη κατοικία πρέπει να είναι το υψηλότερο και πλέον πολυτελές προϊόν του σύγχρονου πολιτισμού. Θεωρούσε απαραίτητη την κατάργηση του κύβου κουτιού της μοντέρνας κατοικίας και την ενσωμάτωσή της στο περιβάλλον. Την περίοδο εκείνη η Αθήνα ζούσε την εποχή της αλόγιστης καταστροφής των παλαιότερων κτηρίων και την ανέγερση κακότεχνων πολυκατοικιών που στέγασαν τους εσωτερικούς μετανάστες.

Ο Ζενέτος όμως είχε ήδη οραματιστεί την εξέλιξη της πόλης, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη τη Δύση. Είχε προβλέψει τις τεχνολογικές εξελίξεις που θα επηρέαζαν τη ζωή και τις δραστηριότητες του ανθρώπου και τα επόμενα χρόνια θα προσπαθούσε να διατυπώσει τη δική του άποψη για την ιδανική μορφή της και να χτίσει κτήρια που θα την υπηρετούσαν. Η πεμπτουσία της πολεοδομικής και χωροταξικής φιλοσοφίας του Τάκη Ζενέτου περιέχεται στην έρευνά του, όπως διατυπώθηκε στην πρότασή του για την Ηλεκτρονική Πολεοδομία (1962), δηλαδή στην ένταξη των πιο πρόσφατων κατακτήσεων της ηλεκτρονικής επιστήμης και τεχνολογίας στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου. Δίπλα: Το Θέατρο του Λυκαβηττού (1964-65). Πηγή εικόνας: www.culture2000.tee.gr

Τα κείμενά του ήταν πάντα γεμάτα με τεχνικά δεδομένα, διασταυρώσεις και πιστοποιήσεις για την δυνατότητα υλοποίησης, κείμενα που υπερασπίζονταν τη συμβατότητα των ιδεών του με τα προβλήματα του παρόντος κόσμου αλλά και ενός κόσμου που ο Ζενέτος οραματιζόταν.

Αριστερά: Μία από τις δύο βίλες της οικογένειας Κατράντζου στην Γλυφάδα, στην οδό Ξάνθου 21, η οποία σήμερα έχει κατεδαφιστεί. Πηγή της εικόνας είναι το βιβλίο “Τάκης Χ.Ζενέτος: Ψηφιακά Οράματα και Αρχιτεκτονική” της Ελένης Καλαφάτη και του Δημήτρη Παπαλεξόπουλου

Εκεί που ίσως εκφράστηκε απελευθερωμένος από προστριβές με υπηρεσίες και πελάτες ήταν τα τέσσερα ρυθμιστικά που ανέλαβε το 1966. Η πίστη του σε μια ζωή εν εξελίξει που διαρκώς προσβλέπει στο μέλλον τον αποξένωσε από την παρούσα ζωή.

Ο Τάκης Ζενέτος αυτοκτόνησε το 1977 πηδώντας από το παράθυρο του γραφείου του στο Κολωνάκι.

Ένα μοναδικό ντοκιμαντέρ από την σειρά: Ταξίδι στον Πολιτισμό για το Υπουργείο Πολιτισμού Αρχιτεκτονική – ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ – Έλληνες Αρχιτέκτονες- ΤΑΚΗΣ ΖΕΝΕΤΟΣ…

“Όταν ο Τάκης Ζενέτος οραματιζόταν τις «έξυπνες πόλεις»” από το vima.gr…

“Το σύμπαν του Τάκη Ζενέτου” από την Καθημερινή…

 Τάκης Ζενέτος: Πολυκατοικία στην Ηρώδου Αττικού 17…

Η Αλκη Γουλιμή.γεννήθηκε το 1926 στην Αθήνα και ο πατέρας της, ο δικηγόρος και βοτανολόγος Κωνσταντίνος Γουλιμής, ήταν ο άνθρωπος που την ενθάρρυνε να ασχοληθεί με την παιδική λογοτεχνία. Η μητέρα της ήταν η Ειρήνη Πράτσικα.Από την πλευρά του πατέρα της καταγόταν από παλιά πολιτική οικογένεια του Μεσολογγίου ενώ από την πλευρά της μητέρας της από την πατρινή οικογένεια Πράτσικα.

Πραγματοποίησε σπουδές ξένων γλωσσών ενώ άρχισε από μικρή ηλικία να ασχολείται με τη λογοτεχνία. Συνεργάστηκε με διάφορα περιοδικά, δημοσιεύοντας της μελέτες της στις αντίστοιχες παιδικές στήλες. Μεταξύ αυτών ήταν τα Ταχυδρόμος, Η Διάπλασις των Παίδων, Κόσμος της Ελληνίδος, και άλλα. Η πρώτη της εμφάνιση στα γράμματα έγινε το 1954 με κείμενα της σε περιοδικά για παιδιά, ενώ το 1956 υπήρξε συνεργάτιδα στην εκπομπή «Ώρα του Παιδιού» του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, του ελληνικού κλάδου της Διεθνούς Οργάνωσης Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου και της Ελληνικής Εταιρείας Λογοτεχνών, μεταξύ άλλων.

Το 1968 και το 1973 βραβεύτηκε από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, το 1964 της απονεμήθηκε ο Διεθνής Επαινος του Βραβείου Αντερσεν και το 1979 ο Επαινος Παιδικού Βιβλίου. Μερικά από τα πιο γνωστά βιβλία της είναι «Ο χαμένος θησαυρός», «Το μυστικό του κόκκινου σπιτιού» κ.ά.

Απεβίωσε στις 29 Αυγούστου 2000 στην Αθήνα.

Δείτε το δημοσίευμα του Ριζοσπάστη τηςΠέμπτης 31 Αυγούστου 2000…

wikipedia…

Δείτε και το άρθρο του Μουσείου Γουλανδρή: “Τουλίπα η γουλίμειος”…

Μέρες τ’ Απρίλη – Λουλούδια και βιβλία με αγάπη από την Κηφισιά…

“Ισχυρές γυναίκες” είναι ο υπέρτιτλος του μεγάλου αφιερώματος του Portraits70, με τον οποίο εορτάζει το portraits.gr την “Ημέρα της Γυναίκας”. Η δική μας Αλίκη Περρωτή είναι ανάμεσα στα πρόσωπα, που περιλαμβάνονται στο αφιέρωμα με τις Ισχυρές γυναίκες της Ελλάδας 2020, γυναίκες που μέσα σε μία τόσο δύσκολη χρονιά, μία χρονιά που ανέτρεψε ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο μέχρι σήμερα, μία χρονιά που ανέτρεψε την μέχρι πρότινος ομαλή πορεία σε υγειονομικό, οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, καθεμία από τον τομέα της, βγήκαν μπροστά, αναπροσαρμόστηκαν, κινήθηκαν με ευελιξία, έκαναν το επόμενο βήμα, στήριξαν, υποστήριξαν, πήραν θέση και τελικά δικαίωσαν πλήρως τον τίτλο και τη θέση τους.

Δείτε το αφιέρωμα..

Ο Βασίλης Μαυρίδης ήταν στον Πόλεμο μαθητής. Ο αδελφός του Δάμος (Δαμιανός) μόλις αποφοίτησε το 1943 μπήκε πρώτος στο ΕΜΠ και αμέσως μετά κατετάγη στον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα αναπτύσσοντας αντιστασιακή δράση εναντίον των Γερμανών και μάλιστα αναφέρεται στο βιβλίο του Σωτήρη Τσαμπήρα: “Ας μη βρέξει ποτέ, Το Οδοιπορικό του Ιερού Λόχου των Εθνικών Ομάδων Ελλήνων Ανταρτών”. Ο Βασίλης όμως, που έμεινε πίσω, υποχρεώθηκε για προφανείς λόγους να εγκαταλείψει το σχολείο. Ο καθηγητής Lautern, προκειμένου να προφυλάξει τον μαθητή του, ειδοποίησε τον πατέρα του ότι οφείλει να πάρει τον γιό του και να τον πάει σε άλλο σχολείο. Ο Βασίλης πήγε στου Μακρή, αλλά την πρώτη μέρα μετά την λήξη των μαθημάτων και χωρίς συνεννόηση βρέθηκε στην Αραχώβης με τον Τίτσιαν Παπαχρήστου και τον Κώστα Μάζα, διότι όπως έλεγαν και οι τρεις: την Γερμανική αισθάνονταν σαν σχολείο τους.

Vasilis Mavridis war während des Krieges Schüler. Sein Bruder Damos (Damianos) beendete1943 die Schule, war Erster an der Nationalen Technischen Hochschule Athen und trat danach sofort der Resistenz (ΕΔΕΣ) unter Napoleon Zerba bei, wo er beim Widerstand gegen die Deutschen tätig war (siehe Buch von Sotiris Tsabiras). Vasilis aber, der zurückblieb, musste aus ersichtlichen Gründen die Schule verlassen. Der Lehrer Lautern, offensichtlichen um seinen Schüler zu schützen, benachrichtigte den Vater mit der Bitte, seinen Sohn an einer anderen Schule anzumelden. Vasilis ging an die Makri-Schule, aber schon am ersten Tag nach dem Unterricht, fand er sich ohne jemand zu benachrichtigen, in die „Arachowis“ ein, zusammen mit Tizian Papachristou und Kostas Maza. Da alle drei behaupteten, dass die Deutsche Schule ihre Schule wäre.

Για να κλείσουμε και την ιστορία του Δάμου, ο Δάμος συνελήφθη από τους Γερμανούς και μαζί με άλλους τον πήγαιναν για εκτέλεση σαν “αντάρτη κομμουνιστή”. Ο Δάμος εξήγησε ότ δεν ήταν κομμουνιστής και ο Γερμανός που τον είχε υπό τον έλεγχό του είπε: – καλά δεν πειράζει. Δεν είσαι ακριβώς κομμουνιστής. Είσαι Nationalkommunist!

Ο Δάμος την γλύτωσε όχι εξ αυτού του λόγου, αλλά ανταλλάχθηκε με Γερμανούς αιχμαλώτους. Γύρισε στην Αθήνα, αρχικά εργάστηκε στην ΔΕΗ, όμως μετά τον θάνατο του πατέρα του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα εργάστηκε ως διευθυντής της SKF στην Ελλάδα (ρουλεμάν εκείνη την εποχή) και πέθανε από καρκίνο το 2001 σε ηλικία 76 ετών. Δείτε το βιογραφικό του…

Um die Geschichte von Damos zu vollenden: Damos wurde von den Deutschen festgenommen und zusammen mit anderen als „kommunistischer Widerständler“ zum Tode verurteilt. Damos erklärte er wäre kein Kommunist und der für ihn zuständige Deutsche erwiderte: „Gut, das macht nichts. Du bist nicht genau ein Kommunist, du bist ein Nationalkommunist!“ Damnos kam davon, nicht aus diesem Grund, sondern er wurde mit einem deutschen Gefangenen ausgetauscht. Nach seiner Rückkehr nach Athen war er erst bei der ΔΕΗ beschäftigt, arbeitete jedoch nach dem Unfalltod seines Vaters als Direktor bei der SKF Griechenland und starb 2001 an Krebs im Alter von 76 Jahren.

Η Tina Voultepsis-Graf ζει στην Αμερική και είναι κόρη τουΣπύρου-Ευάγγελου Βούλτεψη, μαθητή της εποχής του Πολέμου, απόφοιτου του 1943, που έφυγε από τη ζωή το 2004. Ανακάλυψε μαζί με την αδελφή της μια σειρά από φωτογραφίες του πατέρα της από τα χρόνια της Γερμανικής στην Αραχώβης και μας τις έστειλε.

Η έκπληξή μας ήταν τεράστια διότι τέτοιο υλικό από την εποχή εκείνη δεν είχαμε ξαναδει, αλλά το πιό σημαντικό ήταν ότι το όνομα τουΣπύρου-Ευάγγελου Βούλτεψη δεν υπήρχε στα μαθητολόγια. Προφανώς κάποια μαθητολόγια έχουν χαθεί και πολλά από αυτά είναι του Γερμανικού Τμήματος, τα οποία υποθέτουμε ότι εξεφανίστηκαν λίγο μετά τον Πόλεμο για λόγους ασφαλείας. Έτσι ούτε το όνομα του Αλέκου Κυριακού, που “έφυγε” πρόσφατα (Απρίλιος 2019), ούτε και της Magda Bernau έχουμε εντοπίσει στα διαθέσιμα.

Εδώ θα παρουσιάζουμε σιγά-σιγά το υλικό που μας ήλθε από την Αμερική και θα το συμπληρώνουμε, όποτε έχουμε κάτι νεότερο. Θα προσπαθούμε όταν υπάχει πίσω όψη της φωτογραφίας με σχόλια να το έχουμε δίπλα της.

Έφυγε στις 30 Αυγούστου 2015 σε ηλικία 90 ετών ο Τζάκ Νικολαΐδης, απόφοιτος της περιόδου του Πολέμου, αθλητής και παράγων του Παναθηναϊκού. Ο Τζακ είχε τιμηθεί όπως και άλλοι συμμαθητές του από τον Σύλλογο στην εκδήλωση “Οι Απόφοιτοι του Πολέμου” το καλακαίρι του 2013.

Απο την ανακοίνωση του Παναθηναϊκού δανειζόμαστε μία παράγραφο: Ο Ιάκωβος (όλοι τον φώναζαν Τζακ), ανιψιός του μεγάλου Απόστολου Νικολαϊδη, ήταν μέλος της μεγάλης ομάδας του Παναθηναϊκού στη μεταπολεμική περίοδο, όταν και κυριάρχησε απόλυτα με συμπαίκτες τον αδερφό του, Γιώργο Νικολαϊδη καθώς επίσης και τους Γιάννη Λάμπρου, Παναγιώτη Κουκόπουλο, Μίσα Πανταζόπουλο, Στέλιο Αρβανίτη και Νίκο Μήλα. Όλοι ήταν και βασικά στελέχη της Εθνικής Ελλάδας.

Πριν λίγο καιρό είχαμε πάρει μια φωτογραφία από τη Δήμητρα Μάτου, απόφοιτο του 1942, συμμαθήτρια του Τζακ, Jakob Νικολαίδης όπως τον σημειώνει πάνω στη φωτογραφία αυτή (αριστερά, τρίτο όνομα κάτω από το όριο της φωτογραφίας). Πρόκειται για μία από τις τάξεις που τελείωσαν μέσα στον Πόλεμο.

Η φωτογραφία αυτή όμως αναφέρει και ένα άλλο όνομα που όλοι οι μεταπολεμικοί απόφοιτοι θυμόμαστε πολύ καλά. Αρειτερα από την φωτογραφία γράφει η Δήμητρα Μάτου τέσσερα ονόματα. Το τρίτο από αυτά είναι της Ρίτσας Αναστασιάδου, ιστορικού από τότε, και διακρίνεται καθιστή στην κάτω σειρά αριστερά από τους τρεις καθηγητές, ενώ ακόμη πιο αριστερά της είναι μία άλλη καθηγήτρια. Πρόκειται για ντοκουμέντο ιδιαιτέρως σπάνιο που έχουμε στο site μας στην ενότητα “Εκδόσεις / Klassenzimmer” στην τάξη του 1942. Να σημειώσουμε ότι ο γιός της Δήμητρας Μάτου, ο Ανδρέας Παπανδρικόπουλος, απόφοιτος του 1974, είχε τη “Ρίτσα” φιλόλογο.

Οι άλλοι καθηγητές που ασημειώνονται είναι οι Greulich (Klassenlehrer), Groß (Mathematiklehrer) και Μονογιός (αρχαία, νέα). Από τους μαθητές και τις μαθήτριες βλέπουμε το όνομα της Αλίκης Κωνσταντοπούλου – Περρωτή (στην τελευταία σειρά των σημειώσεων), που είχαμε τιμήσει στην εκδήλωση του 2013, ενώ ακριβώς από επάνω είναι γραμμένο της Joanna Ζάννου-Μελετοπούλου.

Μία σπάνια φωτογραφία της τάξης του ’42 που μας έδωσε η Δήμητρα Μάτου, μητέρα του επίσης απόφοιτου Ανδρέα Παπανδρικόπουλου (74). Πέραν του γεγονότος ότι η ίδια ‘εχει σημειώσει πολλά ονόματα καθηγητών και μαθητών οι μεταγενέστεροι αναγνωρίζουν στους καθηγητές την φιλόλογο / ιστορικό, Ρίτσα Αναστασιάδου, που 24χρονη διακρίνεται στη φωτογραφία και είναι ίσως η μόνη καθηγήτρια που δίδαξε πριν και μετά τον Πόλεμο στη Σχολή.

πηγή: Δήμητρα Μάτου (42)

Αντιγράφουμε από την ίδια ενότητα τις σημειώσες της Δήμητρας Μάτου (δίχως να είναι βέβαιη η αντιστοίχηση ανά σειρά)

Herr Greulich (Klassenlehrer)

Herr Groß Friedrich (Mathematiklehrer)

κ. Αναστασιάδου Πουλχερία (Ιστορία) (βιογραφικό στην ενότητα “Εκδόσεις /οι δικοί μας Έλληνες”)

κ. Μονογιός Δημήτριος (αρχαία-νέα)

Δαμιανός (Δάμος) Μαυρίδης

Αμβρόσιος Δαρδούγιας

Jakob Νικολαΐδης (Τζακ)

Μίμης Ιορδανίδης

Πέτρος Παπαπέτρος

Νίκος Ψωμιάδης

Αλέκος Μακρής

Κώστας Θεοφανίδης

Δημοσθένης Καρυωτάκης

Γιάννης Σοφιανόπουλος

Αθηνά Πετροπούλου-Αργυρού

Αμαλία Γκιέζικου-Κλώνη

Μαρία Λαμπρινοπούλου-Κασκαρέλη

Ίρις Στράδη

Σμάρω Κλωνάρη

Μαρία Ραγκούση-Τζαννετάκου

Beata Κατσίκη

Ναταλία Σερράου

Janna Ζάννου-Μελετοπούλου

Αλίκη Κωνσταντοπούλου-Περρωτή

Κατερίνα Φορτούνα

Αλίκη Ψωμιάδου

Δήμητρα Μάτου-Παπανδρικοπούλου

Ντίνα Ασημακοπούλου