Η Ελίζα Παναγιωτάτου (απόφ. 2002, καθηγήτρια Γερμανικής Φιλολογίας, μεταφράστρια και συγγραφέας), συμμετέχει με το διήγημά της “Χρυσός Οδηγός”, μαζί με άλλους 11 συγγραφείς, στο αφιέρωμα ΑΝΟΙΧΤΟ ΒΙΒΛΙΟ που κάνει το φετινό καλοκαίρι η Εφημερίδα των Συντακτών. Συγκεκριμένα, όπως εξηγεί στο site της η εφημερίδα: “Δώδεκα συγγραφείς γράφουν ένα πρωτότυπο καλοκαιρινό διήγημα, διηγηματογράφοι και μυθιστοριογράφοι θέτουν στο κέντρο της μυθοπλασίας τους μια θερινή εμπειρία στο εδώ και τώρα. Εκ των πραγμάτων, η ιστορία τους καθορίζεται, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, από τη ρευστή και δυσοίωνη πραγματικότητα (πανδημία, πόλεμος Ουκρανίας, παγκόσμια αστάθεια κτλ.). Δώδεκα ιστορίες, που θα μας συντροφεύσουν ώς τον Σεπτέμβριο, κουρδισμένες σε διαφορετική, όπως ήταν αναμενόμενο, τονικότητα: νοσταλγική, ειρωνική, δύσθυμη, πολιτική, ενδοσκοπική, ανατρεπτική, παρηγορητική.”
Με αφορμή αυτές τις ημέρες της συμπλήρωσης των 100 χρόνων από την Μικρασιατική Καταστροφή (η καταστροφή της Σμύρνηςέγινε τον Σεπτέμβριο του 1922)προτείνουμε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε αυτόν τον καιρό με συγγραφείς τον Άγγελο Συρίγο και τον Ευάνθη Χατζηβασιλείου:
Το 1922 συνέβη η μεγαλύτερη καταστροφή που υπέστη ο ελληνισμός. Για πρώτη φορά μετά από 3.000 χρόνια έπαυσε να αναπτύσσεται ο ελληνικός πολιτισμός στη μία από τις δύο ακτές που τον γέννησαν.
Μέσα από 50 ερωτήσεις και απαντήσεις εξετάζονται με νηφαλιότητα:
– μια μεγάλη εθνική και διεθνής σύγκρουση
– το ξέσπασμα του Εθνικού Διχασμού
– οι στόχοι και τα μεγάλα διλήμματα των πρωταγωνιστών
– τα ελλείμματα και τα λάθη μας
– μύθοι, παρανοήσεις και υπεραπλουστεύσεις
– η στάση των μεγάλων δυνάμεων, που επιδίωξαν (φυσικά) την ικανοποίηση των δικών τους και όχι των δικών μας εθνικών συμφερόντων
– οι αξιώσεις της τουρκικής πλευράς και οι μέθοδοι που επέλεξε για να τις πετύχει από το 1914 έως το 1922
– οι επιπτώσεις της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Τα συμπεράσματα, ιδίως αυτά που δε μας είναι αρεστά, αποτελούν την ελάχιστη τιμή που αρμόζει στη μνήμη των όσων χάθηκαν τότε, των δικών μας χαμένων ανθρώπων.
Με αφορμή την δημοσίευση του βιογραφικού της Άλκης Γουλιμή που ήταν στην Σχολήστην Β’ Γυμνασίου, όπως και ο αδελφός της, Νίκος, εντοπίσαμε ένα άρθρο για την έκδοση από την Τράπεζα της Ελλάδος που αναφέρεται στον πατέρα τους Κωνσταντίνο Γουλιμή, διακεκριμένο δικηγόρο και βοτανολόγο που συνδέει την οικογένεια Γουλιμή με την Νίκη Γουλανδρή, απόφοιτο επίσης της Σχολής.
Κατόπιν στενής συνεργασίας με το Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας πραγματοποιήθηκε το πρώτο νόμισμα της σειράς η TULIPA GOULIMYI.
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του είναι ότι η πρόσθια όψη είναι έγχρωμη, όπου αποδίδεται το σχέδιο του φυτού, όπως το έχει σχεδιάσει η Νίκη Γουλανδρή. Η δε οπίσθια απεικονίζει ανάγλυφα το λουλούδι με πιο αφαιρετική διάθεση.
Η Τουλίπα η γουλίμειος (Tulipa goulimyi) ανακαλύφθηκε από τον Κωνσταντίνο Γουλιμή το 1954 και περιγράφηκε το 1955 από τους Βρετανούς βοτανικούς J.R. Sealy και W.B. Turrill, οι οποίοι της έδωσαν το όνομά του. Εξαπλώνεται στη νοτιοανατολική Πελοπόννησο, την Ελαφόνησο, τα Κύθηρα (όπου είναι αρκετά κοινή), τα Αντικύθηρα και τη βορειοδυτική Κρήτη (όπου είναι πολύ σπάνια). Φύεται συνήθως σε χαμηλά υψόμετρα (0-600 μ.), κυρίως ανάμεσα σε φρύγανα και σε πετρώδη, χαλικώδη και αμμώδη εδάφη. Κύριο γνώρισμά της είναι ότι οι χιτώνες των βολβών της φέρουν στο εσωτερικό τους άφθονες εριώδεις καστανωπές τρίχες. Το άνθος της είναι συνήθως έντονο κόκκινο, αλλά σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να είναι ακόμη και κίτρινο. Ανθοφορεί από τα τέλη Μαρτίου μέχρι τις αρχές Μαΐου. Έχει περιληφθεί στο πρώτο Βιβλίο ερυθρών δεδομένων των σπάνιων και απειλούμενων φυτών της Ελλάδας με το χαρακτηρισμό «Τρωτό» (Vulnerable) σύμφωνα με τους κανόνες της Διεθνούς Ένωσης για την Προστασία της Φύσης (IUCN).
Κωνσταντίνος Γουλιμής (1886-1963)
Ο Κωνσταντίνος Γουλιμής ήταν διακεκριμένος νομικός και ερασιτέχνης βοτανικός. Διετέλεσε διευθυντής του Υπουργείου Εσωτερικών (1912-1913), νομικός σύμβουλος της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης την περίοδο της Κατοχής, ενώ το 1945 έγινε μέλος του Γενικού Συμβουλίου της Τράπεζας της Ελλάδος. Από το 1946 ασχολήθηκε με την έρευνα της ελληνικής χλωρίδας και συνέλεξε περίπου 26.000 φυτικά δείγματα. Ανακάλυψε πολλά είδη φυτών νέα για την ελληνική χλωρίδα, μεταξύ αυτών 17 νέα για την επιστήμη, κάποια από τα οποία φέρουν το όνομά του. Η βοτανική του συλλογή φυλάσσεται σήμερα στο Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας.
Δείτε το άρθρο όπως αναρτήθηκε στο site του Μουσείου Γουλανδρή…
Ο Γιάννης Γεωργακάκης (’61) γεννήθηκε στην Αθήνα. Μόλις παντρεύτηκε ξεκίνησε με τη σύζυγό του Μαρίνα την τεχνική εταιρεία στην οποία εργάστηκαν μαζί και την οποία σήμερα έχει αναλάβει ο γιος τους. Ο Γιάννης Γεωργακάκης σπούδασε μηχανολόγος – ηλεκτρολόγος στο Πολυτεχνείο του Aachen στη Γερμανία και έκανε διδακτορικό σε αυτοματισμούς στο Πολυτεχνείο του Μιλάνου. H Mαρίνα σπούδασε διακόσμηση στη Σχολή Bακαλό στην Aθήνα και στην Aνωτάτη Σχολή Kαλών Tεχνών του Mιλάνου. Ήταν υποψήφια για το βραβείο «Γυναίκα της Χρονιάς 2008» του περιοδικού Life & Style.
Με το λογοτεχνικό επώνυμο Αλεξάνδρου άρχισαν από την δεκαετία του ’90 να συγγράφουν βιβλία ως “Αλεξάνδρου Γιάννης & Μαρίνα“, τα οποία κυκλοφορούν από τον “Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη“. Tο πρώτο τους μυθιστόρημα, Tο Mυστικό της Eρήμου, κυκλοφόρησε το 1996, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Από τις εκδόσεις μας κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία τους Το Μυστικό της Παλιάς Αυλής, Το Μαγικό Ταξίδι, Παραμύθι ο Έρωτας, Aπό την Aνατολή στη Δύση, Aπλά Σ’ Aγαπώ, Παλάτια του Bοσπόρου, Το Πετράδι της Ιωνίας, Άξενος Πόντος, Το Κύμα του Έρωτα, Το Σπίτι του Κάμπου, Το Λουλούδι της Λίμνης, Συναντηθήκαμε στο Τρένο (ανατύπωση και διασκευή από τα παλαιότερα βιβλία Στο Όνομα της Αγάπης, Ζήσε Μαζί μου, Το Κλειδί της Εδέμ) και Για Mια Ελπίδα (ανατύπωση και διασκευή από τα παλαιότερα βιβλία Το Χάραμα Mιας Ελπίδας και Η Γη της Ελπίδας), καθώς και τα βιβλία της Μαρίνας Η Βαθιά Πολυθρόνα (συλλογή παραμυθιών) και Επιστροφή στις Παλιές Αγάπες. Περισσότερα…
Το πρώτο τεύχος περιοδικού “Εμείς – Unsere Welt” των τάξεων του ’62, του ’63, του ’64 και του ’65, που έστειλε ο Νίκος Παπαϊωάννου.
Τα ονόματα της Συντακτικής Ομάδας, που βλέπουμε στη δεύτερη σελίδα του 1ου τεύχους που εκδόθηκε τον Ιούνιο του 1962, είναι βαριά: Ο Νίκος Περάκης (μετέπειτα σκηνοθέτης μεταξύ άλλων και της ταινίας “Λούφα και Παραλλαγή”), ως καλλιτεχνικός σύμβουλος, έχει σχεδιάσει το εξώφυλλο, ο Κοσμάς Ψυχοπαίδης(μετέπειτα καθηγητής πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας) γράφει τοσυγκινητικό καλωσόρισμα, ο Αλέκος Μαμάτης (που έπαιξε στην Eroica του Μιχάλη Κακογιάννη, ο Νίκος Αθηναίος, που είναι σήμεραΔιευθυντής του Ωδείου Αθηνών, ο Γιώργος Χαρίσης, μετέπειταΚαθηγητής Παιδοχειρουργικής του Πανεπιστημίου Κρήτης,που όμως μας άφησε το 2009 και ο Christian Pauls. Στις μέσα σελίδες διαβάζουμε δύο κείμενα του Τάσου Γιαννίτση, δύο του Παντελή Παντελούρη, ένα της Αναστασίας Λογοθετίδου για την Αντιγόνη, ένα ποιήμα του Γιώργου Σακκά(που χάσαμε την άνοιξη του 1964, την χρονιά της αποφοίτησής του) και ένα της Ρούλας Χρηστέα. Ακόμηκείμενα: του Νίκου Περάκη, του Γιάννη Ψυχοπαίδη, του Γιώργου Διαμαντούρου, της Τένιας Παπαδάκη, της Δέσποινας Σιδερίδου, του Αντρέα Σαμπατακάκη, της Γιάννας Ανδριτσάκη, της Γιάννας Κουτρολίκου, της Τζένης Διάκου, της Μαίρης Καλαμιώτουκαι του Κοσμά Ψυχοπαίδη.
Στην σελίδα 9μία ζωγραφιά της Τάνιας Χαλεπάκη με τίτλο “Το διάλειμμα” με τον φοίνικα να δεσπόζει στο κέντρο και στο κεντρικό σαλόνι, στις σελίδες 16 και 17, και με τίτλο “Το χρονικό μας” καταγράφεται βήμα-βήμα η χρονιά ξεκινώντας με την άφιξη του Helmut Beckmann, την εκλογή των πρώτων Schulsprecher, τις διαλέξεις του Παντελή Παντελούρη και της Αναστασίας Λογοθετίδου, τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου με την Λούλα Βρεττού και τον Δημήτρη Καλλιγερόπουλοκλείνοντας με την Πασχαλινή εκδρομή και τους αγώνες στίβου.
Επικεφαλής της Συντακτικής Επιτροπής οι καθηγητές: Ιδομενέας Παπαδάκης και Horst Breckwoldt.
πηγή: Νίκος Παπαϊωάννου
Διαβάστε κάθε σελίδα πατώντας επάνω της:
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Στο δεύτερο τεύχος του περιοδικού “Εμείς – Unsere Welt”, που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1963, ένα χρόνο μετά το πρώτο τεύχος, βλέπουμε και νέα ονόματαστην Συντακτική Ομάδα, όπως την Άννα Φιλίνη,την Λούλα Βρετούκαι τον Heiner Liermann, δίπλα στουςΓιώργο ΣακκάκαιΓιώργο Χαρίση.
Το τεύχος αυτό έχει 36 σελίδες, και περιέχει πολλά κείμενα, αρκετές διαφημίσεις, αλλά και δύο κενές σελίδες:
Ανάμεσα σε αυτά:
– το διήγημα του Herbert Malecha “Η Δοκιμασία / Die Probe” με ένα σχόλιο της Φρόσως Δημάκου
– ένα ποίημα του Βίκτωρος Ουγκώ σε ελεύθερη απόδοση από την Εύη Ζαχαρακοπούλου,
– ένα κείμενο της Αγγέλας Βορεάδου με τίτλο “Mein Aufenthalt in Rastatt”
– ένα άρθρο του Γιάννη Αντωνιάδη με τiτλο “Deutsche Kirchen”
– ένα κείμενο για την επίδραση του κινηματογράφου στην σημερινή νεολαία της Άννας Μαρίας Χατζηλαζάρου
– την συνέχεια από το πρώτο τεύχος του κειμένου της Αναστασίας Λογοθετίδου για την Αντιγόνη
– “Οι κίνδυνοι του μηχανικού πολιτισμού” της Ειρήνης Μιχαλοπούλου
– ο Παντελής Παντελούρης για τον Louis Armstrong
– “Oktoberfest” από την Φάννυ Γεωμπρέ
– “Denkmaschninen”από τον Μάρκο Μποναζούντα
– “Der Limbourger Dom” από τον Μενέλαο Μοσχούλη
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Ξεφυλλίστε το τεύχος:
https://www.ex-dsathen.gr/ekdoseis/germaniki-sxoli/213-emeis-2-maios-63
Ο Γενικός Γραμματέας Δασών, Καθηγητής Κωνσταντίνος Αραβώσης (’81) ανήρτησε στη σελίδα του στο facebook ενημέρωση, σχετικά με συνέντευξή του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ – ΜΠΕ), όπου τονιζει την ιδιαίτερη έμφαση που δίνεται στον τομέα της πρόληψης των δασικών πυρκαγιών, καθώς και στην επίλυση υφιστάμενων προβλημάτων και παθογενειών, που συνδέονται με τις χρήσεις γης και τις προσπάθειες βελτίωσης της ανθεκτικότητας των δασικών οικοσυστημάτων της χώρας μας. Υπογραμμίζει επίσης την «πρωτόγνωρη ταχύτητα» με την οποία υλοποιείται το μεγαλύτερο πρόγραμμα αποκατάστασης πυρόπληκτων περιοχών στη χώρα μας, αλλά και τη νέα αντίληψη, που φαίνεται να διαμορφώνεται με την υπαγωγή των Δασικών Υπηρεσιών στο ΥΠΕΝ.
Άγγελος Κωβαίος: “Ελληνική Νομαρχία – Πολύ κοντά στη λύση του μυστηρίου για τον «ανώνυμο» συγγραφέα”
Ο «Μεγάλος Ανορθόγραφος» ήταν ένα πρώτο σημαντικό βήμα προς την επιβεβαίωση της ταυτότητας του «Ανονίμου του Έλληνος». Δύο νέα ευρήματα του ιστορικού Παναγιώτη Πασπαλιάρη οδηγούν ακόμη πιο κοντά στην λύση του γρίφου και πιθανώς με οριστικό τρόπο, που θα οδηγήσει και σε σημαντικές αναθεωρήσεις.
Μια νέα μελέτη με θέμα την επιβεβαίωση της ταυτότητας του «ανώνυμου» Έλληνα συγγραφέα της «Ελληνικής Νομαρχίας», του σπουδαιότερου βιβλίου της προεπαναστατικής Ελλάδας (1806), φαίνεται πως οδηγεί πολύ κοντά στη λύση του γρίφου που απασχολεί γενιές και γενιές ιστορικών και φιλολόγων. Πρόκειται για ένα καθοριστικό βήμα της πολυετούς έρευνας του ιστορικού Παναγιώτη Πασπαλιάρη, σε συνέχεια και προς συμπλήρωση της περυσινής έκδοσης, με τίτλο «Ο Μεγάλος Ανορθόγραφος».
Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr..
Να σημειώσουμε εδώ ότι το άρθρο αποτελεί συνέχεια ενός προηγούμενου άρθρου του Άγγελου Κωβαίου που δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του 2021, πάλι στο protagon.gr, και είχε τίτλο: “Μία κοσμογονική αποκάλυψη για τον Καποδίστρια”. Δείτε και αυτό το άρθρο…
Η μουσικός και τραγουδίστρια Αγγελική Παπανδρέου (’77) ενημερώνει, με ανάρτησή της στη σελίδα της στο facebook, οτι θα εμφανιστεί την Παρασκευή 26 Αυγούστου στις 9μμ, στο CALVO Bar – Restaurant στην παραλία Άκολης Αιγίου και θα παρουσιάσει μουσική παράσταση με τίτλο “ΖΗΤΑΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ.”
Μαζί της άλλοι τρεις εξαιρετικοί συνεργάτες της στα πλήκτρα, στο μπουζούκι, στην κιθάρα, στο μπουζούκι και στο σαξόφωνο. Τραγούδι, χορός, καλό κρασί και νόστιμοι μεζέδες.
Η καταξιωμένη πιανίστα και καθηγήτρια πιάνου και μουσικής δωματίου στο Ωδείο Αθηνών Μαρία Ευστρατιάδη (’82) είναι η μια εκ των τριών διοργανωτών του Φεστιβάλ Μουσικής που πραγματοποιείται στην Κύθνο για δεύτερη χρονιά. Οι εκδηλώσεις, εννέα συνολικά, θα γίνουν από την Παρασκευή 26 Αυγούστου μέχρι το Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου, με πλούσιο πρόγραμμα και τη συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών.
Η ίδια η Μαρία Ευστρατιάδη θα παίξει την πρώτη βραδιά του Φεστιβάλ (ρεσιτάλ πιάνου) και τη δεύτερη (βραδιά Lied).
Η φωτογραφίαείναι τμήμα της φωτογραφίας από το site musikythnos-festival.gr με την Μαρία μπροστά στο πιάνο
Τι ακριβώς θέλουμε στην Επίδαυρο; Μία θεατρική… τηλεόραση (νεότερο φρούτο κι αυτό, με την διά τηλεοπτικών σειρών επιδραστικότητα των πρωταγωνιστών), μια εικόνα, έναν «μοντερνισμό» για τον «μοντερνισμό» ή την ουσία του Λόγου; Εκείνου που δίπλα στο Ασκληπιείο της αργολικής γης θεωρούνταν, μέσα στο «ωραιότερο θέατρο του κόσμου», και ως ιαματικός;
«Πάμε, ρε συ, να δούμε την (τάδε) παράσταση, στην Επίδαυρο», με παρότρυνε πρόσφατα ένας φίλος. «Είδα τις εικόνες και νομίζω ότι εικαστικά θα είναι σούπερ. Και τίποτα να μην λέει η παράσταση, θα δούμε ωραίες εικόνες».
Έχει τα δίκια του κι αυτός. Στην εποχή της εικόνας μπορεί ακριβώς αυτή, η εικόνα, να είναι και το ζητούμενο και η ανταμοιβή του θεατή της.
Όμως, είναι αυτό, πραγματικά, η Επίδαυρος; Είναι αυτή η χρήση της; Έτσι ξεκίνησαν, πριν από 68 χρόνια, τα «Επιδαύρια»;
Τι 30, τι 40, τι πενήντα λέει ένα παλιό τραγούδι……
Για εμάς που αποφοιτήσαμε το 1973 πέρασαν κιόλας 50 χρόνια ! Σαν χθές ήταν !
Θα το γιορτάσουμε όλοι μαζί, που αλλού ; Στον τόπο του εγκλήματος- στην αυλή του Σχολείου μας την 1η Σεπτεμβρίου, ημέρα Παρασκευή από τις 19.30 και μετά.
Κόστος συμμετοχής 35.- ευρώ το άτομο. Θα φάμε, θα πιούμε και όλοι εμείς οι ” κατέργαροι ” που έλεγε και ο Δημόπουλος θα θυμηθούμε πολλά……
Θα είμαστε όλοι εκεί ! Απάντηση για την συμμετοχή μέχρι τις 30 Ιουνίου στα emails
mkakridi@otenet.gr Μάρω Κακριδή
Drima@yahoo.com Μάκης Δριμαρόπουλος
v.charis@hotmail.com Βασίλης Χαρισσόπουλος
Ο Δημήτρης Ηλιόπουλος, απόφοιτος του 1969, έστειλε σημειώσεις από το μάθημα του φιλόλογου Παναγιώτη Γκιόλμα του 1967. Να θυμίσουμε ότι ο Παναγιώτης Γκιόλμας, πού απεβίωσε στις 26 Ιουλίου 2014, δίδαξε επί 35 χρόνια στην Σχολή Αρχαία, Νέα, Ιστορία, αφού τα Λατινικά τα δίδασκαν οι Γερμανοί και συνταξιοδοτήθηκε την περίοδο 1989-90.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, op. 049
Σημειώσεις του συγγραφέα – μαθητή τότε του Γυμνασίου – από τη διδασκαλία του φιλολόγου Παναγιώτη Γκιόλμα (06.10.–10.10.1967),που αν και αρκετά διαφορετικού χαρακτήρα και προτεραιοτήτων που έθετε, έπειθε για το μέγεθος της αξίας της πρώτης κατάκτησης του ελληνικού πνεύματος στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού και τουπαγκοσμίου πολιτισμού.
Πεζός λόγος:
1) Ιστορία (κοινωνικό γεγονός) = έπος
2) Ρητορεία (τέχνη της πειθούς) = δράμα
3) Φιλοσοφία (πρόβλημα κόσμου και ζωής) = λυρική ποίηση σημαίνει: αγάπη προς τη σοφία, αναζήτηση αλήθειας
Κλάδοι:
α) Γνωσιολογία (πρόβλημα: η ανθρώπινη γνώση)
β) Μεταφυσική (θεωρία) Πρόβλημα: οντολογικό ή κοσμολογικό (κοσμοθεωρία)
γ) Ηθική (πράξη) Πρόβλημα: ο τρόπος ζωής (βιοθεωρία)
Ελληνική φιλοσοφία: Γεννήθηκε στην Ιωνία, τον 7ο π.Χ. αιώνα.
Περίοδοι: α) Κοσμολογική, β) Ανθρωπολογική, γ) Ηθική
Α. Κοσμολογική περίοδος
Φιλόσοφοι οι Ίωνες, κέντρα η Μ. Ασία και η Ν. Ιταλία (7ος, 6ος, 5ος π.Χ. αιώνας).
Θέμα: Η πρωταρχική ύλη του κόσμου
Θαλής: ύδωρ
Αναξίμανδρος: άπειρον
Αναξιμένης: αήρ
Ηράκλειτος: πυρ
Πυθαγόρας: αριθμοί
Παρμενίδης: το είναι
Εμπεδοκλής: πυρ, γη, αήρ, ύδωρ, Γένεσις, Φθορά
Αναξαγόρας: νους
Λεύκιππος-Δημόκριτος: οι άτομοι και το κενόν
Β. Ανθρωπολογική περίοδος
Φιλόσοφοι σοφιστές και συντηρητικοί: Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης. Κέντρο η Αθήνα (5ος, 4ος π.Χ. αιώνας).
Θέμα: Ο άνθρωπος, ο εσωτερικός κόσμος.
Διδασκαλία με αμοιβή. Έρευνα γνωστικής ικανότητας. Υπάρχει μόνον υποκειμενισμός («Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος»). Οι σοφιστές ήταν ικανοί: «τον κρείττω λόγονήττω ποιείν» και αντίστροφα (δίκαιον-άδικον, αληθές-ψευδές, ωραίον-άσχημον), υπάρχει ωφελιμιστικός εγωισμός.
Διδασκαλία πράξης στη ζωή και διακυβέρνησης της πολιτείας. Διδασκαλία γραμματικής,μαθηματικών, λογικής, ρητορικής, ψυχολογίας, φιλοσοφίας. Οι νέοι γίνονται ικανοί«δεινοί λέγειν και πράττειν», ικανοί ρήτορες και πολιτικοί.
Θετική πλευρά: πνευματική εξέλιξη, φιλελευθερισμός.
Αρνητική πλευρά: κλονισμός πίστης, επιστήμης, θρησκείας, ηθικής, πολιτείας.
Γνωστοί σοφιστές: Πρωταγόρας, Πρόδικος, Γοργίας, Ιππίας.
Σοφιστής σημαίνει σοφός, αργότερα σκεπτικιστής, εριστικός, δικολάβος.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ
Έζησε στην Αθήνα (469-399), γιος του Σωφρονίσκου και της Φαιναρέτης. Δίδασκε στα γυμναστήρια χωρίς αμοιβή. Δεν έγραφε. Αντίπαλος των σοφιστών, μετριόφρων,πνευματώδης, είρων, ανεξίκακος.
Πηγές του οι Ξενοφών, Πλάτων, Αριστοτέλης.
Κατά του φαινομενισμού, πίστευε στην ύπαρξη αντικειμενικής αλήθειας. Η παντογνωσίατον οδηγεί στο «εν οίδα, ότι ουδέν οίδα». Μέθοδός του φιλοσοφική η διαλεκτική(ερώτηση-απάντηση) σε δύο στάδια:
1) Σωκρατική ειρωνεία: προσποίηση αγνοίας από το Σωκράτη, επιθυμία του μάθησηςαπό το συνομιλητή, απόδειξη και ομολογία της αγνοίας του δευτέρου.
2) Σωκρατική μαιευτική: (επαγωγή-διαίρεση). Ο Σωκράτης ξεκινάει από τα γνωστά καισυγκεκριμένα και προχωράει στα γενικά και αφηρημένα (εισηγητής της εννοιολογίας).
Υπάρχει ηθική συνείδηση και αποκαλύπτεται με τη μόρφωση («γνώθι σ’ αυτόν»). Ηαρετή είναι γνώση, διδαχή («ουδείς εκών κακός»). Η ηθική είναι η επιστήμη τουαγαθού, πνευματική κόρη του Σωκράτη. Τα αγαθά είναι η ευτυχία, υπέρτατοαντικείμενο κάθε φιλοσοφίας. Εισάγοντας την εννοιολογία, προάγοντας τη διαλεκτική,θεμελιώνοντας την ηθική, ο Σωκράτης υπήρξε πρόδρομος του Χριστιανισμού. Οθάνατός του επισφράγισε τις ιδέες του.
Κατήγοροι του Σωκράτη: α) σοφιστές, β) τριανδρία: Μέλητος, Άνυτος, Λύκων, γ)λαός-πολιτικοί, δ) αριστοκράτες
Γραφή: Αδικεί Σωκράτης, ους μεν η πόλις νομίζει Θεούς, ου νομίζων, έτερα δε δαιμόνιακακά εισηγούμενος˙ αδικεί δε και τους νέους διαφθείρων. Τίμημα θάνατος.
Κατηγορίες:
α) νεωτεριστής: αερολόγος, μυστικιστής (Αριστοφάνη «ΝΕΦΕΛΑΙ»)
β) ασεβής: άρνηση παλιών Θεών, εισήγηση νέων, «δαιμόνιον»
γ) σοφιστής: διαλεκτική, ειρωνεία
δ) διαφθορέας: (των νέων, π.χ. Αλκιβιάδης, Κριτίας)
Ουσιαστικά αίτια κατηγορίας:
α) επαγγελματικά (σοφιστές)
β) πολιτικά (λαός, πολιτικοί)
γ) ψυχολογικά (αγέρωχη και ειρωνική στάση του Σωκράτη στη δίκη).
ΠΛΑΤΩΝ
Έζησε κυρίως στην Αθήνα (427-347).
Ιδεαλιστής. Πίστη στην αθανασία της ψυχής. Εισηγητής της θεωρίας των ιδεών.
Υπάρχουν 2 κόσμοι: ο αισθητός (γήινος) και ο νοητός (ιδέαι), αιώνια πρότυπα τωνπρώτων και κυβερνήτες τους. Ο αισθητός κόσμος έλκεται στην τελειότητα, δηλαδή στιςιδέες. Ο Σωκράτης από τα πράγματα φτάνει στις έννοιες, ο Πλάτων από τα πράγματακαι τις έννοιες στις ιδέες.
Αισθητός κόσμος: γήινα, φθαρτά, εφήμερα, είδωλα
Νοητός κόσμος: ιδέες, άφθαρτα, αιώνια, πρότυπα
Έργο της φιλοσοφίας είναι η γνώση των ιδεών (Πλατωνικός έρως: πόθος της ψυχής ναφτάσει με τη φιλοσοφία τον κόσμο των ιδεών). Θάνατος είναι η απολύτρωση της ψυχήςαπό τα πρόσκαιρα γήινα δεσμά και η μετάβαση στον κόσμο των ιδεών.
Διαίρεση και αντιστοιχία ψυχής και πολιτείας από τον Πλάτωνα:
ΨΥΧΗ
Λογιστικόν (νους, σοφία)
Θυμοειδές (καρδία, ανδρεία)
Επιθυμητικόν (σπλάχνα, σωφροσύνη)
ΠΟΛΙΤΕΙΑ
Βουλευτικόν (άρχοντες)
Πολεμικόν (φρουροί)
Χρηματιστικόν (τεχνίτες, δούλοι)
Βασικές αρετές: σοφία, ανδρεία, σωφροσύνη. Κορυφαία δικαιοσύνη η εναρμόνιση τωντριών. Το ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΝ και το ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΝ άρχουν. Το ΘΥΜΟΕΙΔΕΣ και το ΠΟΛΕΜΙΚΟΝ υπακούουν. Και τα δύο κατευθύνουν το ΕΠΙΘΥΜΗΤΙΚΟΝ και το ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΟΝ.
Ο Πλάτων ήταν συντηρητικός και αριστοκράτης. Απέτυχε στην πολιτική πράξη.Αντίληψή του ήταν ότι οι πόλεις θα ευτυχήσουν, όταν ή οι φιλόσοφοι βασιλέψουν, ήόταν οι βασιλιάδες φιλοσοφήσουν.
Ανέπτυξε τη διαλεκτική μέθοδο έρευνας. Διάκριση βάθους-επιφανείας, διαρκούςπροσκαίρου, αφθάρτου-φθαρτού.
Η γλώσσα του είναι ποιητική, η φαντασία τουδημιουργική, η δεινότητά του ρητορική, κλπ.
Μεγάλη η επίδρασή του στους νεώτερους.
Ο Ronald Meinardus δημοσίευσε ένα άρθρο του με τίτλο «ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΉ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΊΑ» στα ΝΕΑ της Πέμπτης 4/8/2022:
Παραθέτω το σχόλιό μου για τις πολύ ανησυχητικές εξελίξεις σχετικά με την Ταϊβάν το οποίο δημοσιεύεται σήμερα (4.8.2022) στα ΝΕΑ. Τα προηγούμενα χρόνια, έχω επισκεφθεί το νησί πολλές φορές γνωρίζοντας το θέμα και τους ανθρώπους από κοντά. Για την Αμερική, όπως υποστηρίζω στο σχόλιό, η Ταϊβάν είναι πολύ πιο σημαντική από την Ουκρανία. Το θέμα θα απασχολήσει τον κόσμο για πολύ ακόμα.
————————————–
ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΉ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΊΑ
Δεν υπήρχε έλλειψη προειδοποιήσεων. Το Πεκίνο μίλησε για παιχνίδι με τη φωτιά. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν κάθε άλλο παρά ενθουσιάστηκε με την ιδέα της Νάνσι Πελόζι να ταξιδέψει στην Ταϊβάν. Οι σχέσεις με το νησιωτικό κράτος αποτελούν πολιτικό ναρκοπέδιο. Οταν οι ειδικοί της διεθνούς πολιτικής συζητούν την πιθανή πρόκληση ενός Γ Παγκοσμίου Πολέμου η συζήτηση γρήγορα στρέφεται και στην Ταϊβάν.
Για το Πεκίνο το νησί αποτελεί αναφαίρετο τμήμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Το Πεκίνο έχει καταφέρει να απομονώσει την Ταϊβάν διεθνώς όσο το δυνατόν περισσότερο. Μόνο πολύ λίγα κράτη αναγνωρίζουν διπλωιιατικά την κυβέρνηση της Ταϊπέι. Το κράτος των 24 εκατομμυρίων κατοίκων δεν εκπροσωπείται στα Ηνωμένα Εθνη. Ωστόσο από πολιτική και οικονομική άποψη η Ταϊβάν είναι μια σχεδόν μοναδική ιστορία επιτυχίας και σήμερα ένα από τα πιο προοδευτικά και δημοκρατικά κράτη της Ασίας.
Οι Ταϊβανέζοι παρατηρούν με τρόμο πώς η Κίνα υπό την ηγεσία του Σι Τζιν πίνγκ έχει εξελιχθεί σε μια αυταρχική δικτατορία που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ενα ανατριχιαστικό παράδειγμα είναι οι εξελίξεις στο γειτονικό Χονγκ Κονγκ όπου ελάχιστα έχουν απομείνει από τις προηγούμενες ελευθερίες. Ολα αυτά εξηγούν γιατί η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων της Ταϊβάν απορρίπτει την ενοποίηση του νησιού που επιδιώκει το Πεκίνο.
Για το Πεκίνο η προσάρτηση του νησιού αποτελεί μέρος της κρατικής ιδεολογίας. Οι παραλληλισμοί με τη στάση της Ρωσίας του Πουτιν απέναντι στην Ουκρανία είναι εμφανείς. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ουκρανία αποτέλεσε θέμα κατά την επίσκεψη της Νάνσι Πελόζι στην Ταϊπέι.
Δεν είναι η μόνη επίσκεψη υψηλόβαθμων δυτικών πολιτικών στην Ταϊπέι αυτές τις ημέρες. Είναι όμως μακράν η πιο θεαματική και ενδεχομένως επικίνδυνη. Μόλις πριν από δεκαπέντε ημέρες η Nicola Beer, αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, επισκέφθηκε το νησί, αλλά η επίσκεψη αυτή δεν βρήκε σχεδόν καθόλου απήχηση στα μέσα ενημέρωσης. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι η Ευρώπη δεν παίζει ουσιαστικά κανένα ρόλο στην Ανατολική Ασία σε πολιτικό επίπεδο ιδίως σε στρατιωτικό και εμφανίζεται μόνο ως οικονομική δύναμη.
Ο ρόλος των ΗΠΑ είναι διαφορετικός. Για την Ουάσιγκτον η Ταϊβάν είναι πιο σημαντική από την Ουκρανία καθώς αποτελεί μέρος της πρώτης νησιωτικής αλυσίδας που περιορίζει την πρόσβαση της Κίνας στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Λόγω της „πολιτικής της μίας Κίνας“ η Ουάσιγκτον δεν διατηρεί επίσημες πολιτικές σχέσεις με την Ταϊπέι αλλά είναι ο πολιτικός και στρατιωτικός προστάτης της Ταϊβάν.
Το τίμημα είναι υψηλό και για τις δύο πλευρές: η προσάρτηση της Ταϊβάν από την Κίνα θα έθετε τέλος στην ελευθερία και τη δημοκρατία της πρώτης και θα απειλούσε επίσης την ασφάλεια της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας. Πάνω απ όλα θα κατέστρεφε την αξιοπιστία της Ουάσιγκτον ως εγγυητή της ασφάλειας στην Ανατολική Ασία. Oι ΗΠΑ δεν θα το επέτρεπαν ποτέ αυτό. Το Πεκίνο έχει δηλώσει ότι η ενοποίηση με την Ταϊβάν αποτελεί μέρος της κινεζικής κρατικής ιδεολογίας και μάλιστα ζήτημα εθνικής κυριαρχίας.
Με την επίσκεψή της η Νάνσι Πελόζι έριξε λάδι στη φωτιά. Το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία δεν είναι ορατό και ήδη οι απαισιόδοξοι προειδοποιούν για μια παρόμοια καταστροφή στην Ανατολική Ασία.
Από το προφίλ του Ronald Meinardus στο fb
https://www.facebook.com/photo?fbid=10160706228795450&set=a.58370955449
Σε μετάφραση της Έμης Βαϊκούση (’76) κυκλοφόρησε προσφάτως η “Τηλεαγάπη“ της Γερμανίδας συγγραφέως Petra Hardt από τις εκδόσεις Εστία.
Ευχαριστώ ιδιαίτερα και την Εύα Καραϊτίδη, βεβαίως διότι μου εμπιστεύθηκε το βιβλίο, αλλά και διότι η μετάφραση του τίτλου (Fernlieben, Τηλεαγάπη) ήταν δική της ιδέα. Μια ιδέα που αμέσως προτίμησα από λύσεις του τύπου “αισθήματα εξ αποστάσεως” κ.λπ. Βρίσκω πως έχει μια φρεσκάδα αυτή η λέξη, που επιπλέον εκφράζει με σαφήνεια και απλότητα την νέα πραγματικότητα, αυτήν της εποχής μας.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Η Πέτρα Χαρτ –εμβληματική φυσιογνωμία του παγκόσμιου εκδοτικού τοπίου– περιγράφει τις εμπειρίες της στα μεγάλα κέντρα υψηλής τεχνολογίας της Καλιφόρνιας, στη Σίλικον Βάλεϊ και τις πανεπιστημιουπόλεις Μπέρκλεϊ και Στάνφορντ. Οι τακτικές υπερατλαντικές επισκέψεις της γιαγιάς σε παιδιά και εγγόνια στην Καλιφόρνια δεν συμβάλλουν απαραίτητα στην εξοικείωση με τη ζωή και το εκεί εργασιακό περιβάλλον. Φταίει άραγε η ηλικία της, φταίει το ότι είναι πολύ Ευρωπαία, πολύ καλλιεργημένη, ένας αληθινός «βιβλιοπόντικας»; Η συγγραφέας περιγράφει με αυτοσαρκαστική διάθεση τις σχέσεις μεταξύ των γενεών, μεταξύ των διαφορετικών τρόπων ζωής και συμπεριφοράς.
Πρωινό Σαββάτου και στην Κηφισιά επικρατούσε ένα αναζωογονητικό χειμωνιάτικο κρύο. Το σπίτι του στοχαστή Γιώργου Παμπούκη βρίσκεται στα ορεινά της περιοχής.
Ο ίδιος γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και, παράλληλα με το επάγγελμά του, ασχολήθηκε με τη συγγραφή.
Το γραφείο του διαθέτει μια μοναδικά ταξινομημένη βιβλιοθήκη. Το βλέμμα μου τραβάει το επιτοίχιο καρφιτσωμένο άλμπουμ με τις προσωπικές φωτογραφίες. Ανάμεσά τους βρίσκεται και μια φωτογραφία του Ελευθέριου Βενιζέλου, ο οποίος, όπως μου αποκαλύπτει ο κ. Παμπούκης, ήταν αδερφός της γιαγιάς του.
«Υπάρχουν πιο σημαντικά ζητήματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν και όχι η ανούσια διαίρεσή μας σε αριστερούς και δεξιούς», λέει ο Γιώργος Παμπούκης.
Η απουσία του «τέλους», του τόσο αναγκαίου ψυχολογικά σκοπού, η έλλειψη σχεδίου και κριτικής σκέψης, οι μεγάλες διαιρέσεις, το νόημα και η αξία της ύπαρξης στην εποχή του αποχαιρετισμού στην ιδιωτική ζωή είναι από τα ζητήματα που θέτει συνεχώς στον εαυτό του και πραγματεύεται στα βιβλία του ο δοκιμιογράφος Γιώργος Παμπούκης. Εικόνες από την Ελλάδα και τον κόσμο, ερωτήματα, με απαντήσεις ή χωρίς, ξεπηδούν συνεχώς από την κουβέντα με τον συγγραφέα στην ήσυχη γωνιά ενός μικρού ζαχαροπλαστείου στο Ψυχικό.
«Μετά την αποδυνάμωση των παραδοσιακών στόχων που είχαν εμφυτευθεί για αιώνες στον άνθρωπο και τον καταδυνάστευαν (π.χ. η τυφλή και διά βίου αφοσίωση σε έναν μονάρχη, σε ένα ιερατείο, η πίστη σε ουτοπικά πολιτικά συστήματα δήθεν δίκαιων κοινωνιών κ.ά.)», λέει ο στοχαστής, «άνθρωποι και κοινωνίες δείχνουν να παραπαίουν, να μη γνωρίζουν πού οδεύουν». Δεν υπάρχουν συνολικοί κοινωνικοί στόχοι. Πλήρης άγνοια και αδιαφορία. Για ορισμένους, μάλιστα, φαντάζει εξωπραγματική, ακόμη και επικίνδυνη η άποψη ότι ο άνθρωπος δικαιούται να έχει έναν σκοπό.
Διαβάστε το άρθρο τηςΤασούλα Καραϊσκάκη γραμένο το 2018 στην εφημερίδα “Καθημερινή”…
Η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός επαίρονταν ότι, σε αντίθεση με άλλους, εντόπιζαν, παραδέχονταν και διόρθωναν τα λάθη τους. Στον βαθμό που κανείς θα συμφωνήσει διαπιστωτικά με αυτό, σήμερα και με αφορμή τις υποκλοπές, γίνεται αντιληπτό ότι ως πολιτική πρακτική και αντίληψη δεν είναι πάντα η ασφαλέστερη επιλογή. Είναι κάπως απλούστερο: Υπάρχουν λάθη που δεν πρέπει να γίνουν.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επαίρεται ότι στα τρία χρόνια κατά τα οποία βρίσκεται στην εξουσία, αναγνώρισε λάθη και επιχείρησε να τα διορθώσει. Είτε με τις — περιορισμένες— αλλαγές που έκανε σε πρόσωπα, είτε με επανορθωτικές αποφάσεις. Παρ’ όλο που αυτό είναι κάτι που σε γενικές γραμμές μπορεί να πιστωθεί στον Πρωθυπουργό, ισχύει μέχρις ενός σημείου. Κάποιες από τις διορθωτικές παρεμβάσεις απέδωσαν, κάποιες άλλες παρέμειναν ανεξήγητες (όπως ο περυσινός ανασχηματισμός) και κάποιες άλλες φαίνεται ότι είναι μάταιες και ατελέσφορες.
Με αφορμή την εμφάνιση του Αντρέα Μποτσέλι στις 20 Αυγούστου στο Φεστβάλ της Σάνης δημοσιεύουμε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr
Τα 30χρονα του δραστήριου φεστιβάλ στο Λόφο της Σάνης, στη Χαλκιδική, κάνουν ακόμη και τα πιο «τρελά» όνειρα πραγματικότητα. Εντυπωσιακές all-star συμπράξεις από το ελληνικό τραγούδι, αφροκουβανέζικη μουσική, τζαζ ρυθμοί και θρυλικοί ερμηνευτές.
Σε τίνος, άραγε, τα «τρελά» όνειρα θα μπορούσαν να βρουν κοινό τόπο ο διάσημος τενόρος Αντρέα Μποτσέλι, ο Μπομπ Γκέλντοφ του θρυλικού Live Aid, ο εξπέρ κιθαρίστας (και των «Λάτιν» του Γιώργου Νταλάρα) Αλ Ντι Μέολα, ο Μανώλης Μητσιάς και ο νέος βρετανός σταρ Τζακ Σαβορέτι; Και όμως. Τα 30χρονα του δραστήριου φεστιβάλ στο Λόφο της Σάνης, στη Χαλκιδική, κάνουν ακόμη και τέτοια «τρελά» όνειρα πραγματικότητα. Με κοινό τόπο έναν πύργο του 14ου αιώνα και φόντο το Θερμαϊκό, τούτο το καλοκαίρι. Και όχι μόνον αυτά, αλλά αρκετά περισσότερα. Χτίζοντας ένα από τα πιο εντυπωσιακά, από τα πλέον απαστράπτοντα φεστιβάλ του 2022.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρει κανείς αξιοπρεπή, δωρεάν παραλία κοντά στην Αθήνα. Οι περισσότερες οργανωμένες παραλίες έχουν περίφραξη, καταστρατηγούν δηλαδή την κατοχύρωση του αιγιαλού και της παραλίας ως δημόσιων αγαθών. Αλλά κι όσες δεν έχουν, καταλαμβάνουν πολύ μεγαλύτερο από το προβλεπόμενο 60% της παραλίας με ξαπλώστρες και ομπρέλες, υποχρεώνουν τους κολυμβητές να καταναλώσουν ποτά και φαγητά, αλλιώς τους εκβιάζουν να φύγουν· ενίοτε διώχνουν όσους δεν θέλουν να πληρώσουν το αντίτιμο του σετ και κάθονται πάνω στην πετσέτα τους στην άμμο.
Πρόσφατα έγινα μάρτυρας βίαιου τραμπουκισμού ηλικιωμένου Ιταλού τουρίστα, ο οποίος αναγκάστηκε να φύγει από την… επικράτεια της επιχείρησης με τις ομπρέλες στην Αίγινα, και να απλώσει την πετσέτα του στην «εικονική περιοχή» πέραν της επιχείρησης, επειδή έτσι ερμήνευσε τον νόμο ο ιδιοκτήτης της καντίνας.
Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…..
