Χάσαμε τον Βασίλη Μαυρίδη, απόφοιτο της εποχής του Πολέμου, φίλο στενό του Συλλόγου και της Σχολής. Είχε διατελέσει πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων, αφού και ο γιός του Γιώργος ήταν μαθητής.

Η είδηση ήταν ξαφνική και μάλιστα μάθαμε τα δυσάρεστα, όταν τηλέφωνήσαμε για να ενημερώσουμε ότι η Σχολή βραβεύθηκε για το έργο των μαθητών/τριών και καθηγητών/τριών, όπου ο Βασίλης είχε συνεισφέρει με μία συνέντευξή του στα παιδιά.

Ο Βασίλης είχε ένα ατύχημα στις αρχές του μήνα και νοσηλεύτηκε για δύο εβδομάδες στο ΚΑΤ. Επέστρεψε στο σπίτι του αλλά μία λοίμωξη ήταν η αιτία να μην αντέξει ο οργανισμός του. Έφυγε την Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου και η κηδεία του έγινε στις 22 στο Τρίτο Νεκροταφείο.

Σπούδασε στην Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών και ολοκλήρωσε τις σπουδές του µε την διδακτορική διατριβή που εκπόνησε στο Πανεπιστήµιο της Κολωνίας. Στην περίοδο της Γερµανικής κατοχής οργανώθηκε στις αντιστασιακές οργανώσεις ΕΚ και ΕΣΑΣ, ενώ µετά την απελευθέρωση υπήρξε µέλος της ΠΟ∆Ν, της Σοσιαλιστικής Λέσχης και του Σοσιαλιστικού Κινήµατος για τις Ενωµένες Πολιτείες της Ευρώπης.

Από το 1958 άρχισε να δικηγορεί στην Αθήνα. Αµέσως µετά την κήρυξη της δικτατορίας των συνταγµαταρχών ίδρυσε, µαζί µε τον Σπύρο Νικολάου, το ∆ηµοκρατικό Εθνικό Κίνηµα Αντίστασης (∆ΕΚΑ). Για να αποφύγει την σύλληψη τον Οκτώβρη του 1967, φεύγει για την Γερµανία όπου εργάστηκε στην ελληνική εκποµπή της Deutsche Welle. Την ίδια περίοδο εξέδιδε στην Γερµανία το µηνιαίο δελτίο Griechische Dokumente und Informationen. Μετά την πτώση της δικτατορίας διετέλεσε σύµβουλος τύπου στην Ελληνική Πρεσβεία της Βόννης. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα συνέχισε τη δικηγορία, ενώ πολιτικά υπήρξε µέλος της ΚΕ του ΚΟ∆ΗΣΟ και στη συνέχεια της Ένωσης Κέντρου. ∆ιετέλεσε σύµβουλος στην Γενική Γραµµατεία Τύπου και στο Υπουργείο Συντονισµού.

Πολλές φορές είχαμε φιλοξενήσει έδώ συνεντέυξεις του, είτε στην Griechenland Zeitung, είτε την πολυσέλιδη “εκ βαθέων” εξομολόγηση στοΊδρυμα Friedrich – Ebert – Stiftung, είτε αυτήν που έδωσε πρόσφατα στη Σχολή στους μαθητές και τις μαθήτριες του Projekt “DSA-erinnert”.

Αναλυτικά στοιχεία μαζί με τις συνεντεύξεις υπάρχουν στο βιογραφικό του..

Ειδικά η συνέντευξη που έδωσε στο πλαίσιο του έργου “DSA-erinnert” είναι καταγεγραμμένη σε video όπου ο Βασίλης φαίνεται πώς ήρθε στη Σχολή, πώς μίλησε με τα παιδιά, για τα χρόνια του Πολέμου και όχι μόνον. Δείτε το video…

Στις 6 & 7 Μαρτίου θα πραγματοποιηθούν μέρες καριέρας Ιατρών για θέσεις εργασίας στην Ελβετία.

Mπορείτε να στείλετε το βιογραφικό σας στη διεύθυνση: doctorjobsch@icloud.com(link sends e-mail) ή να επικοινωνήσετε με την κα Άννα Μαγκριώτη στο τηλ. 6974434797.

Υπάρχουν θέσεις εργασίας για όλες τις ειδικότητες με εξαιρετικές συνθήκες και απολαβές.

Online οι συμμετέχοντες θα μιλήσουν με άτομο στην Ελβετία για να γίνει εξατομικευμένη ανάλυση και στοχευμένη προσέγγιση της πραγματικής επαγγελματικής στόχευσης του κάθε γιατρού ξεχωριστά.

Υποχρεωτική η γνώση της γερμανικής γλώσσας.

Στο άρθρο του που δημοσιεύθηκε στις 17/2 στο διαδικτυακό περιοδικό European Business Review, ο σύμβουλος επιχειρήσεων και συγγραφέας Γιώργος Σταμάτης (’69) εκθέτει τις απόψεις του για το θέμα: “Ο νέος ‘Αναγεννησιακός Άνθρωπος’ και ο Παρα-επιστημονικός Λαϊκισμός”.

Ο συγγραφέας ξεκινά από το ότι πρόσφατα επισκέφθηκε την Ελλάδα ο Ισραηλινός καθηγητής της Ιστορίας Γιουβάλ Νόα Χαράρι , ιδιαίτερα γνωστός για τα best sellers βιβλία του, που αφορούν την εξέλιξη του ανθρώπου από το μακρινό παρελθόν, μέχρι και το εγγύς μέλλον.

Στις ομιλίες του περιέγραψε το «γενναίο νέο κόσμο» που εξελίσσεται ήδη και μάλιστα σε ξέφρενους ρυθμούς. Έναν νέο κόσμο, με όχημα τις ψηφιακές τεχνολογίες, την τεχνητή νοημοσύνη και τη βιοτεχνολογία. Έναν νέο κόσμο που λες και βαδίζει όμως σε τεντωμένο σκοινί, ανάμεσα σε έναν δρόμο προόδου, στηριγμένο σε φιλελεύθερες αξίες και σε έναν εφιάλτη ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο…

Η Κατερίνα Μαούτσου (’04) συμμετέχει στην παράσταση “Ρόζμαρι“ η οποία θα μεταδοθεί διαδικτυακά Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή 5,6 και 7 Μαρτίου.

Λίγα λόγια για το έργο: «Το μωρό της Ρόζμαρι» του Πολάνσκι, η αγαπημένη ταινία του Στάνλευ Κιούμπρικ, είναι μια πειστική και τρομακτική ιστορία σατανισμού και εγκυμοσύνης που έχει πολλές αναγνώσεις και αγγίζει τόσα θέματα: την ψύχωση, την πατριαρχία, τη μητρότητα, το όριο λογικής και παραφοράς, τη φεμινιστική μελέτη, την αλήθεια και πραγματικότητα.

Ορμώμενο από αυτήν την ταινία, ένα σύνολο ηθοποιών, δημιουργεί ένα νέο αφήγημα. Μια σύγχρονη Ρόζμαρι, αναγκασμένη να ζήσει, καταναγκασμένη να πράξει, να περιοριστεί και να οριστεί σ ένα παρόν που αλλάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Να επιβιώσει κόντρα σ΄ έναν τοξικό περίγυρο. Και στα δύο αφηγήματα – σε αυτό του Πολάνσκι και σε αυτό που παρουσιάζεται – τα ερωτήματα παραμένουν κοινά. Η γυναίκα αυτή κυοφορεί ένα σπόρο. Τον σπόρο της γέννησης ενός ανθρώπου; Ενός νέου Θεού; Ενός ιδεολογήματος; ή μιας βιβλικής καταστροφής;

Πληροφορίες για την παρακολούθηση της παράστασης και την αγορά εισιτηρίων…

Δείτε το trailer…

Η Τένια Παπαδάκη μας έστειλε δύοδυο ωραία διηγήματα της Έμης Βαϊκούση (΄76), τα οποία έχει δημοσιεύσει σε διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά ρην περίοδο της πανδημίας:

Ορφέας

Λίγοι γεννιούνται με σπόρο σπάνιου άνθους μέσα τους, λίγοι μεγαλώνουν σε λιβάδι με χώμα γόνιμο να τον δεχτεί μέσα του ν’ ανθίσει.

Λίγοι πάλι, απ’ τους πιο άτυχους, φτιάχνουν μόνοι τους θερμοκήπιο. Ζουν μ’ αυτό και γι’ αυτό. Έφτιαξε μόνος του θερμοκήπιο, φρόντισε τον σπόρο, τη φωνή, ο σπόρος πέταξε βλαστό, κι εκείνος λουλούδι που άνοιξε τα πέταλα με το τραγούδι του — μέρος με ήλιο δεν βρήκε να το βάλει. Κοντολογίς, ο Ορφέας αυτός, με μουσικές σπουδές και δυνατότητες καριέρας στην όπερα, υπαινίχθηκε το πάθος του για το bel canto γιατρεύοντας φωνητικές χορδές.

Περισσότερα…

Κουταλάκι του γλυκού

Υπάρχει το επάγγελμα που λέγεται μεταφορέας. Τί κάνει ο μεταφορέας; Βιοπορίζεται διακινώντας κάτι που δεν είναι δικό του, κάποιου που δεν ξέρει, σε κάποιον άλλον που επίσης δεν τον ξέρει. Το περιεχόμενο επίσης τού είναι άγνωστο. Καμιά φορά, και εφόσον το υποκείμενο αυτό ανήκει στην κατηγορία των ονειροπόλων, εξελίσσεται λίγο λίγο σε διαλογέα υλικού φαντασιώσεων. Νοερά εισχωρεί στη ζωή άλλων, με το αζημίωτο μετέχει στη ζωή των άλλων. Ένα όνομα, κι ένα άλλο όνομα, μια διεύθυνση, και μια δεύτερη διεύθυνση, μια πόλη και μια άλλη πόλη, κι ένα πακέτο, το χρώμα, τα γράμματα στο φάκελο, η συσκευασία αν πρόκειται για δέμα, επιμελημένη, αδιάφορη ή ψυχαναγκαστική, με τρυφεράδα, με νεύρο ή με λατρεία – όλα τα βλέπει, αν θέλει και όπως θέλει, σε δική του οθόνη. Διάλογοι, εικόνα, στήσιμο, παράσταση από κείνον για εκείνον, παράσταση εσωτερική, φωτισμοί ψυχικοί σε σκοτάδι απόλυτο, με μάτια σφαλιχτά κοιτάζει…

Περισσότερα…

Με την ευκαιρία αυτή εμείς θα αναφέρουμε ότιγια την κόρη της Έμης, την Βασιλική, που δεν ήταν στην Γερμανική και που κάνει καριέρα στην Νέα Υόρκη ωςAlysha Grace,έκανε ένα αφιέρωμα το ozon:

Η Alysha Grace, ή Βασιλική Βαϊκούση, μεγάλωσε στην Αθήνα, όμως το άστρο της γρήγορα την οδήγησε στη Νέα Υόρκη. Εκεί ζει και δραστηριοποιείται τα τελευταία τέσσερα χρόνια, μοιράζοντας το χρόνο της ανάμεσα στις δύο μεγάλες αγάπες της: την υποκριτική και τη μουσική.

Δείτε το άρθρο…

Με αφορμή την πρόταση της Λίζας Γεωμπρέ να παρουσίασουμε το βιβλίο του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου “Η κερένια κούκλα” παρουσίαζουμε και το βιβλίο του Βάλτερ Πούχνερ, συζύγου της Αριάδνης Μαλαμίτση, αποφοίτου του 1967καιγεννήθηκε στη Βιέννη το 1947. Σπούδασε επιστήμη του Θεάτρου (Θεατρολογία) στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και το 1972 απέκτησε τον τίτλο του διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής, με μια εργασία για το νεοελληνικό θέατρο σκιών. Το 1977 ανακηρύχθηκε υφηγητής, στο ίδιο Πανεπιστήμιο, με μια διατριβή για τη γέννηση του θεάτρου στον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό. Από τότε έχει εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα. Δίδαξε επί δώδεκα χρόνια Ιστορία Θεάτρου στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Από το 1989 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην αρχή στο Τμήμα Φιλολογίας και από το 1991 στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, του οποίου διατελεί αντιπρόεδρος.

Από την βιβλιονέτ αντιγράφουμε:

Το σύνολο του έργου του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου αλλά και η δράση του ως διευθυντή και σκηνοθέτη της «Νέας Σκηνής» δεν κατανοούνται στις σωστές διαστάσεις τους, χωρίς τη λεπτομερή εξέταση της δραματογραφίας του. Στη Σταχτιά Γυναίκα με διάφορες μάσκες, σε συμβολιστικό και νεορομαντικό decor και αρχαιοελληνική μεγαλοπρέπεια, ο Χρηστομάνος σκηνοθετεί το δικό του δράμα εμπλουτισμένο με την απέραντη συμπόνια για τη φωτεινή μορφή της αυτοκράτειρας Ελισάβετ. Στα Τρία φιλιά εκδικείται τη μοίρα του και ο ερωτισμός ανάγεται σε σύμβολο. Στον Κοντορεβιθούλη δεν πεθαίνει ο ήρωας, αλλά η πνευματική ύπαρξη του ίδιου του Χρηστομάνου, ο αυτοσεβασμός του, η υστεροφημία του. Κατασπαράζει τον εαυτό του και το όνομά του στο δικό του θέατρο, μπροστά στο δικό του κοινό. Ο νιχιλιστής μπροστά στο θάνατο του σκηνοθετεί ακόμα την αποσύνθεση του ονόματος του, προεξοφλεί ο ίδιος την εξαφάνισή του από τις λογοτεχνικές ιστορίες. Στην τελειωτική ειρήνη της ανυπαρξίας θα αναπαύονταν και τα προσωπεία του αντιφατικού προσώπου του: ο βαρόνος και ο παλιάτσος, ο εκλεκτός του πνεύματος και ο κοντορεβιθούλης, ο πολυδιαβασμένος αναγνώστης Εκείνης και ο τζουτζές της αυλής των Αψβούργων και των λογοτεχνικών κύκλων της Αθήνας της belle epoque, ο μύστης και ο Καραγκιόζης.

Περισσότερα…

Στις 15.2.2021 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Καθημερινή” ένα άρθρο του Γιώργου Σταμάτη και του Αντώνη Ζαΐρη:

Πριν από την εμφάνιση της πανδημίας είχε προηγηθεί μια μακρά χρηματοπιστωτική κρίση που οδήγησε σε σημαντικές κοινωνικές ανακατατάξεις, εισοδηματικές ανισότητες και εξασθένηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού.

Σήμερα πριν αρχίσουν καν να κλείνουν οι πληγές μας, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τη νέα δυσχερή οικονομική –και όχι μόνον– πραγματικότητα, καθώς προβλέπεται για το 2020 μείωση κατά 8% του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Περισσότερα…

Ο Τάσος Καβαδέλλας ξεμύτησε με την πανδημία κάνοντας τηνπρώτη “επίσημη” έξοδοτου 2021, στου Φιλοπάππου, σαν σε Wandertag, έστω και αν ήταν μόνος, στα μουλωχτά, ανάμεσα βέβαια σε πάρα πολλούς μόνους.

Νόμιζε ότι θα ζηλέψουμε και μας έστειλε φωτογραφίες με χιόνια και μεις που φάγαμε τόσο χιόνι αυτές τις ημέρες ζηλέψαμε τόσο όσο και ένας Εσκιμώος όταν σε δει να κρατάς παγάκια.

Το ενδιαφέρον όμως της βόλτας του Τάσου ήταν η αναφορά του στο Επτάθρονον στον λόφο του Φιλοπάππου, κοντά στο θέατρο της Δώρας Στράτου:

Νοτίως της οδού Κοίλης, εντοπίζεται το Eπτάθρονον, ή αλλιώς η πλατεία των επτά θρόνων. Πρόκειται για μια επίπεδη πλατεία, με επτά λαξευμένα καθίσματα, το ένα δίπλα στο άλλο. Ορισμένοι μελετητές υποθέτουν ότι υπήρξε χώρος ανάπαυσης και αναψυχής για τους κατοίκους του δήμου Κοίλης. Άλλοι το ερμηνεύουν ως «Βουλευτήριο» και το συνδέουν με την Μητέρα των Θεών (Κυβέλη-Ρέα), η οποία είχε το ιερό της στην περιοχή, αλλά και άλλες αρχέγονες μυστηριακές λατρείες.

Ο Νίκος Αποστολόπουλος, απόφοιτος του 1966, είναι σήμερα καθηγητής στο FU Berlin και διευθυντήςτου προγράμματος “Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα”. Στις 2.12.2020 είχαμε δώσει σύνδεσμο για την παρακολούθηση μίας δίωρης online εκδήλωσης, όπου παρουσιάστηκαντο αρχείο και η εκπαιδευτική πλατφόρμα του MOG με live επίδειξη της χρήσης τους στους αντίστοιχους διαδικτυακούς τόπους.

Από την ομάδα του λάβαμε την ακόλουθη ανακοίνωση:

Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι, αγαπητοί φίλοι και χρήστες του προγράμματος MOG, με αφορμή την έντονη και ενεργό συμμετοχή όσων παρακολούθησαν τη διαδικτυακή εκδήλωση του προγράμματος “Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα”στις 2 Δεκεμβρίου 2020 και προκειμένου να καλύψουμε τις πολυάριθμες ερωτήσεις συντάξαμε έναν κατάλογο ερωταπαντήσεων (FAQ), τον οποίο θα βρείτε σε αυτό τον σύνδεσμο.

Η ομάδα του Προγράμματος είναι στη διάθεσή σας σε περίπτωση που έχετε επιπλέον ερωτήσεις.

Ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας.

Με αφορμή την μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας παραθέτουμε ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στο dogma.gr:

Είθισται να αποκαλούμε τη μεγάλη θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και τη μετάστασή Της στους ουρανούς και «Πάσχα του καλοκαιριού». Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Πότε εορτάστηκε για πρώτη φορά ο «Δεκαπενταύγουστος»;

Ο Δεκαπενταύγουστος ή καλύτερα εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου έχει ιδιαίτερη θέση στο εορτολόγιο της Εκκλησίας και συνδέεται άμεσα με τη μοναδικότητα του προσώπου της Παναγίας , αποτελώντας τη μεγαλύτερη από τις γιορτές που καθιερώθηκαν προς τιμή της Παναγίας.

Οι πρώτες μαρτυρίες για τον εορτασμό της Κοίμησης της Θεοτόκου εμφανίζονται τον πέμπτο αιώνα μΧ, γύρω στην εποχή που συγκλήθηκε η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου (451), η οποία καθόρισε και το θεομητορικό δόγμα, ενώ επιπλέον έγινε και η αιτία να αναπτυχθεί η τιμή στο πρόσωπο της Θεοτόκου.

Για πρώτη φορά η Κοίμηση της Θεοτόκου πρέπει να εορτάστηκε στα Ιεροσόλυμα στις 13 Αυγούστου, ενώ από το 460 και μετά αποφασίστηκε η μετάθεση της εορτής για τις 15 Αυγούστου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η εορτή εκείνη είγε γενικότερο θεομητορικό χαρακτήρα, χωρίς ειδική αναφορά στο γεγονός της Κοιμήσεως της Παναγίας και ονομάζονταν «ημέρα της Θεοτόκου Μαρίας».

Ως κέντρο του πανηγυρισμού αναφέρεται στην αρχή ένα «Κάθισμα» (ναός), που βρίσκονταν έξω από τα Ιεροσόλυμα στον δρόμο προς την Βηθλεέμ. Η σύνδεση αυτής της γιορτής με την Κοίμηση της Θεοτόκου, έγινε στον ναό της Παναγίας, που βρισκόταν στη Γεσθημανή, το «ευκτήριο του Μαυρικίου», όπου υπήρχε και ο τάφος της.

Κατά την εκκλησιαστική παράδοση, της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου προηγείται νηστεία, η οποία καθιερώθηκε τον 7ο αιώνα. Αρχικά ήταν χωρισμένη σε δύο περιόδους: πριν από την εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και πριν από την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Τον 10ο αιώνα, συνενώθηκαν σε μία νηστεία, που περιλαμβάνει 14 ημέρες και ξεκινά την 1η Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης νηστείας, νηστεύεται το λάδι εκτός του Σαββάτου και της Κυριακής, ενώ στη γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα καταλύεται το ψάρι.

Ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου καταλύονται τα πάντα, εκτός και αν η εορτή πέσει σε Τετάρτη ή Παρασκευή, οπότε καταλύεται μόνο το ψάρι.

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο εορτασμός της Κοίμησης της Θεοτόκου περιλαμβάνει κατά πρώτο λόγο το θάνατο και την ταφή της Παναγίας και κατά δεύτερο την ανάσταση και τη μετάστασή της στους ουρανούς.

Για την Κοίμηση της Θεοτόκου δεν υπάρχουν πληροφορίες από την Καινή Διαθήκη. Γι’ αυτήν μαθαίνουμε από τις διηγήσεις σημαντικών εκκλησιαστικών ανδρών, όπως των Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, Μόδεστου Ιεροσολύμων, Ανδρέα Κρήτης, Γερμανού Κωνσταντινουπόλεως, Ιωάννη Δαμασκηνού κ.ά., καθώς και από τα σχετικά τροπάρια της εκκλησιαστικής υμνολογίας. Στα κείμενα αυτά διασώζεται η «αρχαία και αληθεστάτη» παράδοση της Εκκλησίας γι’ αυτό το Θεομητορικό γεγονός.

Έτσι, λοιπόν, κατά την εκκλησιαστική παράδοση, η μητέρα του Ιησού Χριστού, Μαρία (η Θεοτόκος και Παναγία), πληροφορήθηκε τον επικείμενο θάνατό της από έναν άγγελο τρεις ημέρες προτού αυτός συμβεί και άρχισε να προετοιμάζεται κατάλληλα. Προσεύχεται στο όρος των Ελαιών και δίνει τα υπάρχοντά της σε δύο γειτόνισσές της χήρες. Επειδή κατά την ημέρα της Κοίμησής της δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι στα Ιεροσόλυμα, καθώς κήρυτταν «απανταχού γης», μια νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. Μοναδικός απών ο απόστολος Θωμάς.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου συνέβη στο σπίτι του Ευαγγελιστή Ιωάννη, στο οποίο διέμενε η μητέρα του Θεανθρώπου. Αφού της έκλεισαν τα μάτια, οι Απόστολοι μετέφεραν το νεκροκρέβατό της στον κήπο της Γεθσημανής, όπου και την έθαψαν. Κατά τη μεταφορά του λειψάνου της, φανατικοί Ιουδαίοι αποπειράθηκαν να ανατρέψουν το νεκροκρέβατό της, αλλά τυφλώθηκαν. Μόνο ένας από αυτούς κατόρθωσε να το ακουμπήσει, αλλά μια αόρατη ρομφαία του έκοψε τα χέρια.

Μοναδικός απών από την κηδεία της υπήρξε, όπως προαναφέραμε, ο Απόστολος Θωμάς. Όταν μετά από τρεις ημέρες πήγε στον τάφο της, βρήκε μόνο τα εντάφια. Προφανώς, η Παναγία είχε αναστηθεί. Πάνω στον τάφο της χτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός, που αποδίδεται στην Αγία Ελένη.

Μετά την καταστροφή του, ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Μαρκιανός (450-457) με τη δεύτερη σύζυγό του Πουλχερία έχτισαν ένα νέο ναό, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Η Κοίμηση της Θεοτόκου εορταζόταν αρχικά στις 13 Αυγούστου και από το 460 στις 15 Αυγούστου

Η Δογματική διαφορά μεταξύ Ορθοδόξου και Καθολικής Εκκλησίας

Η Καθολική Εκκλησία πιστεύει στο δόγμα της ενσώματης ανάληψης της Θεοτόκου (Assumptio Beatae Mariae Virginis), που οριστικοποιήθηκε με την αποστολική εγκύκλιο του Πάπα Πίου IB’ «Munificentissimus Deus» (1 Νοεμβρίου 1950).

Αντίθετα, η Ορθόδοξη Εκκλησία κάνει λόγο πρώτα για Κοίμηση της Θεοτόκου, δηλαδή πραγματικό θάνατο (χωρισμό ψυχής και σώματος) και στη συνέχεια για μετάσταση της Θεοτόκου, δηλαδή ανάσταση (ένωση ψυχής και σώματος) και ανάληψή της κοντά στον Υιόν της.

Κατά την εκκλησιαστική παράδοση, της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου προηγείται νηστεία, η οποία καθιερώθηκε τον 7ο αιώνα. Αρχικά ήταν χωρισμένη σε δύο περιόδους: πριν από την εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και πριν από την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Τον 10ο αιώνα, συνενώθηκαν σε μια νηστεία, που περιλαμβάνει 14 ημέρες και ξεκινά την 1η Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης νηστείας, νηστεύεται το λάδι εκτός του Σαββάτου και της Κυριακής, ενώ στη γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα καταλύεται (επιτρέπεται) το ψάρι. Ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου καταλύονται τα πάντα, εκτός και αν η εορτή πέσει σε Τετάρτη ή Παρασκευή, οπότε καταλύεται μόνο το ψάρι. Τις ημέρες της νηστείας του Δεκαπενταύγουστου ψάλλονται τις απογευματινές ώρες στις εκκλησίες (εκτός Κυριακής), εναλλάξ, ο «Μικρός και ο Μέγας Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον», οι λεγόμενες «Παρακλήσεις».

Το «Πάσχα του Καλοκαιριού» και οι … Παναγίες της Ελλάδας

Στην Ελλάδα, η Κοίμηση της Θεοτόκου εορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα, ονομάζεται δε και «Πάσχα του Καλοκαιριού».

Σε πολλά νησιά του Αιγαίου (Τήνος, Πάρος, Πάτμος) στολίζουν και περιφέρουν επιτάφιο προς τιμήν της Παναγίας.

Σε πόλεις δε, και χωριά ανά την επικράτεια, σε εκκλησίες αφιερωμένες στην Κοίμηση της Θεοτόκου διοργανώνονται παραδοσιακά πανηγύρια, που καταλήγουν σε γενικευμένο γλέντι.

Από το όρος Μελά η Παναγία Σουμελά, βρέθηκε στο Βέρμιο Ημαθίας. Στην Τήνο η γιορτή της συνδέθηκε με τον τορπιλισμό της «Έλλης» και μαζί με την Κοίμησή της οι Έλληνες τιμούν την μνήμη αυτών που χάθηκαν.

Στη Λέρο η Καστροβασίλισσα, στην Αστυπάλαια η Πορταΐτισσα, στη Ρόδο η Κρεμαστή και στην Πάρο η Εκατονταπυλιανή, στη Λέσβο η Αγία Σιών της Αγιάσου και στη Νίσυρο η Σπηλιανή Κυρά. Στην Κρήτη η Καλυβιανή και η Μεγάλη Παναγιά της Νεάπολης, στην Ίμβρο η Παναγιά η Ιμβριώτισσα και στη Χαλκιδική η Μεγάλη Παναγιά. Στη Γουμένισσα το Θεομητορικό Μοναστήρι, στην Ήπειρο η Μολυβδοσκέπαστη, στην Κεφαλονιά η Οφιούσα, στην Άνδρο η Φανερωμένη, στην Κάρπαθο η Παναγιά της Ολύμπου και η Χοζοβιώτισσα στην Αμοργό.

Στη Σκιάθο η Βαγγελίστρα, στο Λεωνίδιο Κυνουρίας η Παναγιά της Έλωνας και η Επισκοπιώτισσα στη Μαντινεία.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου δεν είναι ένα πένθιμο γεγονός για το ελληνικό λαό, επειδή η Παναγία «μετέστη προς την ζωήν».

Πηγή: dogma.gr

Η Βαλεντίνη Καρβουντζή,Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, ήρθε στην Βιβλιοθήκη και έκανε μιά ομιλία με τίτλο“Η Κλίμακα και το Φώς στο έργο του Δημήτρη Πικιώνη”. Παρόλο που ο καιρός έκανε ότι μπορούσε ώστε να μας εμποδίσει, η κίνηση “έφραξε” τις διόδους προς το σχολείο αλλά τελικά μαζευτήκαμε αρκετοί.

Η παρουσίαση είχε δύο ενότητες:

– η ζωή του Πικιώνη από τα παιδικά του χρόνια, οι σπουδές τους στην Αθήνα και στο Παρίσι, τα έργα του ως ζωγράφος, τα γραπτά του και

– ο δάσκαλος επιβλέπει τρία έργα: το Σχολείο στα Πευκάκια, η Παιδική Χαρά της Φιλοθέης και ο περιβάλλον χώρος της Ακρόπολης

«Σ’ ένα κάρο δεμένο για την αγορά υπάρχει ένα μοσχάρι με θλιμμένα μάτια. Ψηλά από πάνω του φτερουγίζει ένα χελιδόνι στον ουρανό.

Πως γελούν οι άνεμοι. Γελούν με όλη τους τη δύναμη. Γελούν και γελούν όλη την ημέρα και τη μισή καλοκαιρινή νύχτα.

Ντόνα, Ντόνα, Ντόνα…

«Σταμάτα να παραπονιέσαι» είπε ο αγρότης. «Ποιος σου είπε να είσαι μοσχάρι; Γιατί δεν έχεις φτερά να πετάξεις όπως το χελιδόνι τόσο περήφανο κι ελεύθερο;».

Τα μοσχάρια εύκολα δένονται και σφάζονται χωρίς ποτέ να γνωρίζουν γιατί. Αλλά όποιος θεωρεί πολύτιμη την ελευθερία, σαν το χελιδόνι έχει μάθει να πετά».

Οι περισσότεροι γνωρίζουν το τραγούδι “Dona, Dona”, που έγινε γνωστό το 1960 από την Joan Baez. Είχε κυκλοφορήσει σε μικρό δίσκο 45 στροφών στην πίσω πλευρά, όπου στην πρώτη πλευρά ήταν το “The house of the rising sun”, σε εκτέλεση της Joan Baez, ένα χρόνο πριν την εκτέλεση του Bob Dylan και 4 χρόνια πριν από την εκτέλεση των Animals. Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι πρόκειται για ένα εβραϊκό τραγούδι, το οποίο έγραψαν το 1940 οι Sholom Secunda και Aaron Zeitlin και στο οποίο πρόσθεσαν αγγλικούς στίχους οι Arthur Kevess και Teddi Schwartz.

Ο πρωτότυπος εβραϊκός τίτλος του τραγουδιού είναι «Ντάνα-Ντάνα» και αποτελεί παραλλαγή του ονόματος Adonai, που είναι ένα από τα εβραϊκά ονόματα για τον Θεό (κάτι αντίστοιχο με το ελληνικό «Κύριος»).

Το «Ντάνα-Ντάνα» γράφτηκε για το εβραϊκό θεατρικό έργο «Esterke», παραγωγής του Aaron Zeitlin, με μουσική, που συνέθεσε ο Sholom Secunda. Οι στίχοι, η μουσική, τα διάφορα μέρη και το σχετικό υλικό είναι διαθέσιμα στο Ψηφιακό Αρχείο του Γινιδικού Θεάτρου. Το κείμενο με τους στίχους είναι γραμμένο στη γερμανοεβραϊκή γλώσσα (Γίντις), ενώ οι στίχοι που εμφανίζονται στο μουσικό αρχείο είναι εκρωμαϊσμένοι σε μία φωνητική μεταγραφή που φαίνεται προσανατολισμένη στη γερμανική σκηνή. Το τυποποιημένο σύστημα μεταγλώττισης του Γινιδικού Επιστημονικού Ινστιτούτου δεν ήταν τότε ευρέως διαδεδομένο και πολλές μεταγραφές μοιάζουν με γερμανικά, με τα οποία είναι στενά συνδεδεμένη η γίντις.

Τοάρθρο είναι δανεισμένο από το Music Heaven, και αναφέρει ότι“Κάποιοιείδαν σ’ αυτό το υπέροχο τραγούδι μία αλληγορία της μοίρας που προοριζόταν για τους Εβραίους που μεταφέρθηκαν στα «στρατόπεδα θανάτου» κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Προφανώς αυτό δεν μπορεί να ισχύει γιατί οι στίχοι γράφτηκαν το 1940”.

Δείτε το έξαιρετικό άρθρο του Κωνσταντίνου Παυλικιάνη, που αναρτήθηκε τον Μάρτιο του 2020…

Ακούστε και το τραγούδι με την Joan Baez…

Δείτε και την καταχώρηση της wikipedia…

Η Αντιπροσωπεία του Ιδρύματος Konrad-Adenauer-Stiftung για την Ελλάδα και την Κύπρο, ο Κύκλος Ιδεών για την εθνική ανασυγκρότηση και το Κέντρο Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Οικονομικού Δικαίου διοργανώνουν τη διαδικτυακή συζήτηση “Κράτος Δικαίου στην ΕΕ: Προκλήσεις και Προοπτικές” την Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2021 στις 18:00 (ώρα Ελλάδος).

Εισαγωγικό σημείωμα από τηνΠρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου,

Συμμετέχουν:

– Μαργαρίτης Σχοινάς, Αντιπρόεδρος της ΕΕ

– Ευάγγελος Βενιζέλος, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου ΑΠΘ

– Βασίλειος Σκουρής, Πρόεδρος ΚΔΕΟΔ

– Angelika Nußberger, Καθηγήτρια Συνταγματικού, Δημοσίου Διεθνούς και Συγκριτικού Δικαίου (Κολωνία)

Η εκδήλωση θα λάβει χώρα σε ελληνικά και αγγλικά με ταυτόχρονη διερμηνεία και θα μεταδοθεί ζωντανά από το YouTube…

Κυκλοφόρησε προσφάτως, με πρωτοβουλία του Ιδρύματος Friedrich Ebert Stiftung Athen, μια ενδιαφέρουσα δίγλωσση έκδοση με θέμα “Σύνορα και κορονοϊός: Προσφυγική Πολιτική και Δημόσιος Λόγος στην Εποχή της Διπλής Κρίσης στην Ελλάδα”.

7 συγγραφείς (Δημήτρης Αγγελίδης, Φωτεινή Κοκκινάκη, Ξένια Κουναλάκη, Μελπομένη Μαραγκίδου, Λευτέρης Παπαγιαννάκης, Αλέξανδρος Σακελλαρίου, Παύλος Χαραμής) αναλύουν στην παρούσα έκδοση:

– τις επιπτώσεις της «διπλής κρίσης» και της συνακόλουθης αλλαγής πορείας σε ορισμένους τομείς της ζωής των προσφύγων και των μεταναστών

– τους τρόπους με τους οποίους αποτυπώθηκε η κρίση στην πολιτική ρητορική και στην ειδησεογραφική κάλυψη, διαμορφώνοντας καθοριστικά τον δημόσιο λόγο.

Περιηγηθείτε στα πολύ ενδιαφέροντα κείμενα:

Στα ελληνικά…

Στα αγγλικά…

Με μεγάλη μας χαρά είδαμε να ολοκληρώνεται το έργο που ανέλαβαν μία ομάδα καθηγητών και μαθητών συμμετέχοντας στον διαγωνισμό του Υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας με θέμα τα χρόνια της Κατοχής στην Ελλάδα. Το θέμα είχε τίτλο “DSA erinnert –  Η ΓΣΑ θυμάτια 1941-1944” και ξεκίνησε με έρευνα για τα χρόνια της Αραχώβης, συνεχίστηκε με ταξίδι της ομάδας στο Βερολίνο, μελέτη υλικού από τις εκθέσεις των μαθητών της περιόδου, αναφορές στα αρχεία του κράτους και πολλά άλλα.

Ενδιάμεσα ο Τάσος Τέλλογλου αφιέρωσε στον Αντέννα στο πλαίσιο της σειράς “Special Report” ένα επεισόδιο που μπορείτε να δείτε στο site μας με τίτλο:

Η “Άγνωστη Ιστορία” της Γερμανικής Σχολής την περίοδο του ναζισμού…

Δύο απόφοιτοι εκείνων των χρόνων, ο Βασίλης Μαυρίδης και ο Φωκίων Φωτιάδης-Νεγρεπόντης φιλοξενήθηκαν στην Σχολή και η ερευνητική ομάδα τους πήρε συνεντεύξεις, που μπορείτε επίσης να δείτε:

Ο Βασίλης Μαυρίδης στην Σχολή…, και

Ο Φωκίων Φωτιάδης-Νεγρεπόντης στην Σχολή…

Οι μαθητές και οι μαθήτριες που συμμετείχαν στην ομάδα είναι οι: Ludovico Bitzios, Alexandra-Iliana Dimitriadi, Alexandra Efthymiou, Ionas Kablitz Panagiotopoulos, Angeliki-Maria Karagianni, Thomas-Alexander Karalis, Aristomenis Zeus Kotatis, Ilektra Mavridi, Aliki Portosalte, Alex Tolias, Jannis Tolias, Alexios Tsakalakos, Nikolaos Votsis

και οι καθηγήτριες είναι οι: Έλενα Κουμεντάκου, Katharina Strutinsky και Regina Wiesinger

Αντιγράφουμε από το site της Σχολής την ανακοίνωση:

Μετά από έναν χρόνο εντατικής και συστηματικής εργασίας, η διαδραστική ιστοσελίδα «Η ΓΣΑ θυμάται» είναι διαθέσιμη για περιήγηση και στο ευρύτερο κοινό.

Η διαδραστική ιστοσελίδα «Η ΓΣΑ θυμάται» δίνει τη δυνατότητα στους διαδικτυακούς επισκέπτες της να διαβάσουν πρωτογενείς ιστορικές πηγές από το σχολικό αρχείο και να «γνωρίσουν» μαθητές και καθηγητές που φοίτησαν στη DSA τα χρόνια εκείνα -1933-1944- μέσα από τα γραπτά τους, τα βιογραφικά σημειώματα, τις συνεντεύξεις αλλά και το πλούσιο οπτικό και ακουστικό υλικό που δημιούργησε ο Όμιλος Εργασίας στο πλαίσιο των ψηφιακών αφηγήσεων. H αρχιτεκτονική και ο σχεδιασμός της διαδραστικής ιστοσελίδας «Η ΓΣΑ θυμάται» πραγματοποιήθηκε σε στενή συνεργασία με τους εταίρους μας από το πρόγραμμα «Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα» (MOG) του Ελεύθερου Πανεπιστήμιου του Βερολίνου (FU).

Αξίζει να δείτε το site και να περπατήσετε σε κάθε ενότητά του…

Η ΓΣΑ θυμάται 1941-44: Schule unterm Hakenkreuz…

Η ΓΣΑ θυμάται 1941-44: Alltag…

Η ΓΣΑ θυμάται 1941-44: Lehrerkonferenzen…

Η ΓΣΑ θυμάται 1941-44: Zeitreise…

Η ΓΣΑ θυμάται 1941-44: SchülerInnen-LehrerInnen…

Η ΓΣΑ θυμάται 1941-44: Συνεντεύξεις…

Η ΓΣΑ θυμάται 1941-44: “Geschichte bewegt”…

Δεν είναι πια μαζί μας η απόφοιτός μας του 1963, γνωστή εικαστικός Λίζα Μπόταση – Δελιβάνη, την οποία αποχαιρέτησαν οι οικείοι της την περασμένη Δευτέρα 8/2/2021. Για την απώλειά της μας ενημέρωσε η συμμαθήτριά της Άννα Φιλίνη η οποία και μας έστειλε την ανακοίνωση του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος/ΕΕΤΕ για τη ζωή και το έργο της.

Εμείς θα θυμηθούμε την ευγενική της χορηγία στις Πρωτοχρονιάτικες πίτες μας με έργα της, το εργαστήριο και κατάστημα του ΕΜΕΙΣ στην οδό Τσακάλωφ, απ όπου και η φωτογραφία της.

Το Δ.Σ. του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος/ΕΕΤΕ εκφράζει τη λύπη του για το θάνατο της εικαστικού Λίζας Μπόταση-Δελιβάνη που απεβίωσε σε ηλικία 75 ετών.

Η Λίζα Μπόταση-Δελιβάνη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε διακόσμηση και διαφήμιση στη Σχολή Βακαλό και κεραμική στο εργαστήριο της Γιάννας Περσάκη.

Το 1975 ανοίγει δικό της εργαστήριο κεραμικής και από το 1993 χρησιμοποιεί για τις δημιουργίες της το χυτό αλουμίνιο σε συνδυασμό με γυαλί, πηλό, χαρτί και άλλα μέταλλα.

Πήρε μέρος σε πολλές εκθέσεις κεραμικής στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως στην Πινακοθήκη Ρόδου, στο Δήμο Αθηναίων, στην 3η Πανελλήνια Έκθεση «Αλουμίνιο 94», στη Διεθνή Έκθεση Εικαστικών Τεχνών 1987, στην αίθουσα τέχνης και τεχνικής « ΕΜΕΙΣ» 1999, κ.ά.

Παρουσίασε επίσης τη δουλειά της σε γκαλερί, όπως στη Σύγχρονη Χαρακτική (1979,1980,1981), στη γκαλερί Ζουμπουλάκη (1984), στη Ζυρίχη (1991).

Ήταν μέλος του ΕΕΤΕ από το 1996.

Το ΔΣ του ΕΕΤΕ εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στην οικογένειά της και τους οικείους της.

Αθήνα 10.2.2021

Δείτε και το βιογραφικό της…

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Βούδας ζήτησε από όλα τα ζώα να τον συναντήσουν την ημέρα της κινέζικης Πρωτοχρονιάς, αλλά μόλις 12 ζώα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Αρουραίος, Βουβάλι, Τίγρης, Κουνέλι, Δράκος, Φίδι, Άλογο, Τράγος, Πίθηκος, Κόκορας, Σκύλος, Γουρούνι, με αποτέλεσμα ο Βούδας να ονομάζει κάθε έτος με το όνομα ενός από τα παραπάνω ζώα.

Η Κινέζικη Πρωτοχρονιά 2021 καλωσόρισε στις 12 Φεβρουαρίου, το έτος του Λευκού Μεταλλικού Βουβαλιού (White Metal Ox). Η Πρωτοχρονιά των κινέζων δεν έχει σταθερή ημερομηνία, επειδή το κινεζικό ημερολόγιο είναι σεληνιακό και συγκεκριμένα ξεκινά την ημέρα της δεύτερης νέας σελήνης μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο. Δείτε το άρθρο που δημοσίευσε το news247.gr…

Σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και το 1972 ολοκλήρωσε τη διατριβή της στο ίδιο Πανεπιστήμιο με θέμα “Το πρόβλημα του παιδιού στο Νοσοκομείο”. Ειδικεύθηκε στη Γνωσιακή – Συμπεριφοριστική Ψυχοθεραπεία στην Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου της Βιέννης ως κρατική υπότροφος και διατέλεσε για πέντε χρόνια Ψυχολόγος πλήρους απασχόλησης στην Ψυχολογική Υπηρεσία του Δήμου (και ομοσπονδιακού κρατιδίου) της Βιέννης. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1977 και εργάστηκε ιδιωτικά ως Κλινική Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια. Το 1981 διορίστηκε Επιμελήτρια του Εργαστηρίου Πειραματικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1997 εκλέχθηκε Καθηγήτρια Κλινικής Ψυχολογίας. Είναι Επιστημονική Υπεύθυνη του Ινστιτούτου Έρευνας και Θεραπείας της Συμπεριφοράς και του Κύκλου Ευαισθητοποίησης στην Γνωσιακή – Συμπεριφοριστική Θεραπεία, Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Έρευνας της Συμπεριφοράς, Αντιπρόεδρος της Εταιρείας Ψυχικής Υγείας Παιδιών και Εφήβων, Μέλος ΔΣ της Επιστημονικής Ένωσης Νέα Παιδεία, Διδάσκουσα – Θεραπεύτρια και Επόπτρια της Αυστριακής Εταιρείας Θεραπείας της Συμπεριφοράς, Ιδρυτικό Μέλος και Εθνικός Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στη FEDORA-Psyche και Διευθύντρια του Εργαστηρίου Ψυχολογικής Συμβουλευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Μεταπτυχιακού προγράμματος ειδίκευσης στην κλινική Ψυχολογία του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η Αναστασία είναι ομότιμη καθηγήτρια Κλινικής Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ. Έχει σπουδάσει στη Βιέννη Ψυχολογία και εργάστηκε εκεί επί σειρά ετών ως Ψυχολόγος του Psychologischer Dienst der Stadt Wien. Το δημοσιευμένο επιστημονικό της έργο αφορά θέματα Κλινικής Ψυχολογίας και Ψυχοθεραπείας. Μετά την συνταξιοδότησή της ασχολείται κυρίως με θέματα παιδιών προσφύγων.

Η Αντιπροσωπεία του Ιδρύματος Konrad-Adenauer-Stiftung για την Ελλάδα και την Κύπρο και το Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής διοργανώνουν την Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2021 μια διαδικτυακή εκδήλωση με τίτλο: “Η Ευρώπη μετά το Brexit: Προκλήσεις και προοπτικές για μια νέα σχέση”. Εξέχουσες πολιτικές και ακαδημαϊκές προσωπικότητες από την Αθήνα, τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το Εδιμβούργο θα ανταλλάξουν απόψεις για το μέλλον των σχέσεων ΕΕ-ΗΒ.Περισσότερα…

Στο τελευταίο άρθρο του ο Γιώργος Σταμάτης (1969, σύμβουλος επικοινωνίας και συγγραφέας) στα ΝΕΑ της Παρασκευής 4 Φεβρουαρίου, με τίτλο “Μέρκελ ή Θάτσερ;“ αναφέρεται στις δυο αυτές μεγάλες προσωπικότητες της πολιτικής, παρουσιάζει τα κύρια χαρακτηριστικά τους και επιχειρεί μια τεκμηριωμένη σύγκριση των δύο διαφορετικών μοντέλων ηγεσίας.