Τι γίνεται με τα Πανεπιστήμιά μας; Τι είναι αυτό του τα κρατά κλειστά; Διατηρούν την αίγλη τους παρά την κρίση; Θα στέλναμε τα παιδιά μας να σπουδάσουν σε κάποιο από αυτά ή θα τους δείχναμε το δρόμο προς το εξωτερικό;

Με αυτά τα ερωτηματικά και τις αγωνίες ζητήσαμε από καθηγητές, απόφοιτους και μη, μία ενημέρωση.

Μαζευτήκαμε στη Βιβλιοθήκη της Σχολής περισσότεροι από όσους είχαμε υπολογίσει ότι θα έρχονταν και μας μίλησαν έξι καθηγητές : η Δρ. Φρειδερίκη Μπατσαλιά, Καθηγήτρια Γερμανικής Γλωσσολογίας στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ), απόφοιτος του 1974, ο Δρ. Νικήτας Πατινιώτης, Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, απόφοιτος του 1966, ο Δρ. Ανδρέας Γεωργόπουλος, Καθηγητής Φωτογραμμετρίας της Σχολής Αγρονόμων & Τοπογράφων Μηχανικών του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχενίου, η Δρ. Μάρω Κακριδή-Φερράρι, Επίκουρη Καθηγήτρια Γλωσσολογίας στο ΕΚΠΑ, απόφοιτος του 1973 και δύο μη απόφοιτοι: ο Δρ. Δημήτρης Σωτηρόπουλος, Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο ΕΚΠΑ και ο Δρ. Γιάννης Καμαριανός, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Σχολικής Τάξης στο Πανεπιστήμιο Πατρών.

Ανάμεσα στους 30 παρευρισκομένους ήταν και άλλοι καθηγητές: η Άννα Τσαντίλη, Καθηγήτρια του Τομέα Φαρμακευτικής Χημείας στο ΕΚΠΑ, απόφοιτος του 1965, η Μαίρη Καλαμιώτου-Φιμερέλη, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο ΕΚΠΑ, στον Τομέα Φυσικής Στερεάς Κατάστασης, απόφοιτος του 1967 και η Τάνια Δασκαρόλη, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Τμήμα Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ, απόφοιτος του 1975. Παρόντες από τη Σχολή ο Λυκειάρχης Βασίλης Τόλιας και ο Αντιπρόεδρος του ΔΣ Δρ. Τόμας Γκρέβε και από το Σύλλογο των Αποφοίτων η Πρόεδρος Σοφία Χριστοφορίδου, ο Αντιπρόεδρος Μάκης Δριμαρόπουλος, η Γενική Γραμματέας Μαρία Μπάρλου, η Σύμβουλος Δημοσίων Σχέσεων Αταλάντη Παπουτσάνη-Κατσαράκη, ο Σύμβουλος Ελληνογερμανικών Σχέσεων Κώστας Γαλάνης και η Σύμβουλος Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων Λίζα Γεωμπρέ, που είχε και την ευθύνη της προετοιμασίας και της πρόσκλησης των ομιλητών. Παρόντες και άλλοι: η Τένια Παπαδάκη, απόφοιτος του 1967, η Φάννυ Γεωμπρέ (1966), ο Γιώργος Αρεταίος (1966), η Χριστίνα Καράγιωργα (1974), ο Νίκος Καμπάνης (1985), η Ελένη Καραμηνά (1986), ο Χρήστος Αντωνίου (1986). Ήταν και άλλοι: η Νάντια Μελινιώτη, η Ζέτα Γούγα-Καμαριανού, η Ευδοξία Μπέγου, η Ελένη Λαζαράκη, ο Νίκος Πρίντεζης (Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων), ο Μανώλης Σεβαστιάδης, ο Νίκος Αθανασίου, ενώ την Γερμανική Πρεσβεία εκπροσώπησε η Μάρθα Παναγιωτίδου.

Στην αρχή πήρε το λόγο η Φρειδερίκη Μπατσαλιά, και αφού μας παρουσίασε τους ομιλητές αναφέρθηκε στον τρόπο που βλέπει τα θέμα λέγοντας:

Αγαπητές και αγαπητοί συναπόφοιτοι, αγαπητοί γονείς, κυρίες και κύριοι,

επιτρέψτε μου καταρχήν να ευχαριστήσω τον Σύλλογο αποφοίτων και ιδιαιτέρως και την κ. Λίζα Γιωμπρέ, την Υπεύθυνη των Πολιτιστικών Εκδηλώσεων, που οργάνωσε τo σημερινό Stammtisch, δίδοντάς μας την ευκαιρία να συναντηθούμε και να μιλήσουμε στον χώρο του Σχολείου μας για «Τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα σήμερα στην Ελλάδα».

Είναι, ομολογουμένως, μια δύσκολη συγκυρία: κλειστά επί βδομάδες είναι το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, αλλά και σε προηγούμενα διαστήματα, σε όλα τα πανεπιστήμια υπήρξαν καταλήψεις, απεργίες, διαμαρτυρίες για υποχρηματοδότηση, υποστελέχωση, και άλλες πολλές δυσλειτουργίες.

Ναι, αλήθεια είναι όλα αυτά. Όμως, αυτή είναι μια μόνο διάσταση των ελληνικών πανεπιστημίων. Μια σημαντική διάσταση, μια θλιβερή, μια απαράδεκτη.

Υπάρχει, όμως, και η «φωτεινή» πλευρά. Αυτή η φωτεινή πλευρά που επιτρέπει σε εμάς που υπηρετούμε σε ελληνικά πανεπιστήμια να ξεδιπλώνουμε τις όποιες μας ικανότητες, να μεταλαμπαδεύουμε στους φοιτητές και τις φοιτήτριές μας τις όποιες γνώσεις έχουμε και να τους εμφυσήσουμε την αγάπη και την υπομονή που απαιτεί η κάθε επιστήμη και να απελευθερώσουμε το σύνολο των δυνάμεων και δυνατοτήτων που διαθέτουν.

Επίσης, ας έχουμε υπόψη μας και τα εξής:

• φοιτητές που μέσω προγραμμάτων ανταλλαγών σπουδάζουν 1 ή και 2 εξάμηνα στο εξωτερικό, παρακολουθούν με άνεση τα εκεί μαθήματα, έχουν δηλαδή αντίστοιχες γνώσεις / επίπεδο,

• απόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων γίνονται δεκτοί στα καλύτερα πανεπιστήμια για μεταπτυχιακές σπουδές, άρα είναι γνωστό και αποδεκτό το παρεχόμενο επίπεδο των ελληνικών πανεπιστημίων,

• πτυχιούχοι ελληνικών πανεπιστημίων μπορούν και στέκονται άνετα στη διεθνή αγορά εργασίας.

Έτσι, ακράδαντα πιστεύω ότι όποιος φοιτητής το θελήσει, θα αποκτήσει όλα όσα χρειάζεται για να γίνει ένας καλός επιστήμονας.

Τέλος: ναι, υπάρχουν πολλοί άνεργοι πτυχιούχοι ελληνικών πανεπιστημίων. Μήπως, όμως, αυτό είναι απόρροια αφενός του μεγάλου αριθμού φοιτητών (στη Γερμανία π.χ. υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές επαγγελματικές δυνατότητες) και αφετέρου της γενικότερης οικονομικής κατάστασης της χώρας μας (στα δικά μας χρόνια ο κάθε πτυχιούχος εύρισκε δουλειά).

Σας ευχαριστώ πολύ

Ο Ανδρέας Γεωργόπουλος αναφέρθηκε στο υψηλό επίπεδο των ΑΕΙ λέγοντας:

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα και η κοινωνία γύρω μας περνά μια βαθειά κρίση. Η κρίση αυτή έχει τις ρίζες της στην επταετία και στην μετέπειτα ονομαζόμενη εποχή της μεταπολίτευσης. Η κοινωνία αποπροσανατολίστηκε από τις αρχές της και η κομματικοποίηση ισχυροποιήθηκε σε βαθμό να ταυτιστεί στις συνειδήσεις του κόσμου με την πολιτικοποίηση και έτσι να αλλοιώσει την έννοια της Δημοκρατίας. Αναπόφευκτη συνέπεια ήταν και η δυσμενής επίδραση της κρίσης αυτής στα ΑΕΙ, που είναι ένας καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας.

Παράλληλα τις τελευταίες δεκαετίες η τριτοβάθμια εκπαίδευση δέχτηκε επιθέσεις από

1. Την Πολιτεία με την υπερπροσφορά Σχολών για ψηφοθηρικούς λόγους που οδήγησε στην απαξίωσή της.

2. Τα ΜΜΕ, που ακολουθώντας τις επιταγές της εμπορικότητας τόνιζαν συστηματικά τα αρνητικά χαρακτηριστικά της χωρίς να προβάλλουν τα θετικά.

3. Την ίδια την Κοινωνία, εμμέσως με την ανάπτυξη στρεβλής νοοτροπίας που θεωρεί ότι ο ρόλος της είναι η επαγγελματική (και μόνο) κατάρτιση των νέων και όχι το εργαλείο μόρφωσής τους.

4. Τον υπέρμετρο και φανατικό συνδικαλισμό (φοιτητών και εργαζομένων όλων των βαθμίδων στα ΑΕΙ) που μεταμόσχευσε στα Πανεπιστήμια όλες τις παθογένειες που βιώσαμε όλοι.

5. Τις μηχανιστικές αποφάσεις της ΕΕ σχετικά με την εφαρμογή των κανόνων της συμφωνίας των Υπουργών Παιδείας της ΕΕ στην Μπολόνια για τρεις κύκλους σπουδών στα 3 (Bachelor) – 5 (Master) – 8 (Διδακτορικό) χρόνια, που ισοπεδώνει τα Πανεπιστήμια στο Αγγλοσαξονικό μοντέλο που δεν είναι κατ’ ανάγκη και επιτυχημένο.

Στην γενική αυτή απαξίωση αυτή συνέβαλαν -δυστυχώς- και πολλοί συνάδελφοί μας πανεπιστημιακοί (εδώ ενσυνείδητα με πεζό π). Στο γενικό αδιέξοδο που περιέγραψα παραπάνω συνέβαλαν και οι συνεχείς αλλαγές στον Νόμο-Πλαίσιο που διέπει την λειτουργία των ελληνικών ΑΕΙ. Μετά τον εκδημοκρατισμό του νόμου το 1982, λειτούργησε ένα μοντέλο για αρκετά χρόνια, που μολονότι έλυσε πολλά προβλήματα, δημιούργησε πολλά άλλα με κύριο μοχλό την είσοδο στα ΑΕΙ της άκριτης κομματικοποίησης. Ο Νόμος –Πλαίσιο υπόκειτο σε αλλαγές και προσαρμογές σχεδόν από κάθε ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας για προφανείς λόγους, που σίγουρα δεν στόχευαν στην βελτίωση της λειτουργίας τους !! Με τον Νόμο «Διαμαντοπούλου» έγινε προσπάθεια να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα ένα μοντέλο διοίκησης και λειτουργίας που έχει θεωρηθεί επιτυχημένο σε πάρα πολλές προηγμένες χώρες. Όμως δεν του δόθηκε ικανό διάστημα για δοκιμασία και προσαρμογή, με αποτέλεσμα πολύ γρήγορα η επόμενη ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να τον «προσαρμόσει» αλλοιώνοντας σχεδόν το σύνολο των καινοτομιών του. Απλούστατα το «υβρίδιο» αυτό ήταν εξ αρχής καταδικασμένο να αποτύχει, και ακόμα ισχύει !!

Παρ’ όλες αυτές τις αντιξοότητες τα ελληνικά ΑΕΙ και ειδικότερα τα μεγάλα Πανεπιστήμια με εκπαιδευτική παράδοση (όπως είναι το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στο οποίο εγώ υπηρετώ από το 1985) κατόρθωσαν να αναπτύξουν σοβαρούς θύλακες αριστείας τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην έρευνα. Δεν είναι τυχαίο ότι αφενός όλοι ανεξαιρέτως οι απόφοιτοί μας που πηγαίνουν για μεταπτυχιακές σπουδές σε Πανεπιστήμια της Ευρώπης, του Καναδά και των ΗΠΑ διακρίνονται για τις επιδόσεις τους και το μορφωτικό τους επίπεδο και αφετέρου τα μεγάλα ελληνικά Πανεπιστήμια είναι ψηλά σε ερευνητικές επιδόσεις διεθνώς (π.χ. το ΕΜΠ είναι στην 10η θέση στην Ευρώπη ως ερευνητικό κέντρο). Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι είναι σαφής η διαφοροποίηση των ΑΕΙ μεταξύ τους, αλλά και των ΑΕΙ με τα (Α;)ΤΕΙ. Θεωρώ ότι οι διαφορές, ειδικά σε σχολές και τμήματα συναφών ειδικοτήτων είναι χαώδεις, γεγονός που δεν καθίσταται ξεκάθαρο στους γονείς των υποψηφίων και της κοινωνίας γενικότερα.

Το αδιέξοδο του 2013 ήταν αποτέλεσμα όλων των παραπάνω αιτίων, αλλά και μιας σειράς λανθασμένων αποφάσεων τόσο της Πολιτείας που ήθελε να παρακάμψει του νόμους μη προσλήψεων που η ίδια είχε θεσπίσει, όσο και των Διοικήσεων των ΑΕΙ που «βολεύτηκαν» όπως άλλωστε και οι προσληφθέντες με τις διαδικασίες αυτές. Τώρα που όλοι πρέπει –και σωστά- να συνεισφέρουν στο νοικοκύρεμα προβάλλονται ένθεν και ένθεν επιχειρήματα που εν γένει δεν αφορούν την καρδιά του προβλήματος.

Η καρδιά του προβλήματος είναι ότι «αύριο» με το 50% των διοικητικών υπαλλήλων σε διαθεσιμότητα, δηλαδή όχι στην θέση τους, τα μεγάλα ΑΕΙ που πλήττονται απλώς δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν. Αυτό θα έχει άμεσες συνέπειες αφενός στην ποιότητα των σπουδών και αφετέρου στην εκτελούμενη έρευνα και κατ’ επέκταση στην παραγόμενη νέα γνώση που οφείλει ένα Πανεπιστήμιο να παράγει. Έτσι αντί να πάμε μπροστά πάμε –πολλά χρόνια- πίσω για 1300 απολύσεις, που με αυθαίρετο τρόπο αποφασίστηκε να επιβαρύνουν το Μετσόβιο, το Καποδιστριακό, το Αριστοτέλειο και τα άλλα 4-5 μεγάλα πανεπιστήμια της χώρας. Γιατί;;

Είναι προφανές από τα παραπάνω ότι οι πρωτοετείς που δεν γράφτηκαν τον Σεπτέμβριο και οι φοιτητές που δεν φοίτησαν για 13 βδομάδες είναι σοβαρές μεν, αλλά παράπλευρες απώλειες αυτής της έντασης της κρίσης. Οι κύριες πληγές, που θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να επουλωθούν, είναι η δυσλειτουργία του διοικητικού μηχανισμού και η αδυναμία ανταπόκρισης στις οικονομικές και νομικές υποχρεώσεις των Πανεπιστημίων. Για να μην αναφέρει κανείς ότι η κρίση αυτή δίχασε το προσωπικό και γενικά όλη την Πανεπιστημιακή Κοινότητα σε βαθμό μη αναστρέψιμο.

Η απαραίτητη αισιόδοξη κατακλείδα σε αυτήν την διαμορφούμενη κατάσταση είναι ότι τα ΑΕΙ θα καταφέρουν να «σηκωθούν» πάλι χάρη στις προσπάθειες των Πανεπιστημιακών τους (με Π κεφαλαίο) και του ενσυνείδητου προσωπικού τους, πάντα βέβαια με την βοήθεια των φοιτητών τους, που άλλωστε χωρίς αυτούς δεν έχουν και λόγο ύπαρξης. Παράλληλα όμως η ελληνική Κοινωνία και η Πολιτική μας ηγεσία πρέπει να τα αφήσουν να συνέλθουν χωρίς απρογραμμάτιστες παρεμβάσεις και κακόπιστη κριτική.

Ακολούθησε ο Νικήτας Πατηνιώτης ο οποίος:

υπενθύμισε αρχικά τη σύγχρονη έννοια του πανεπιστημίου που διεθνώς ορίζεται ως ίδρυμα ταυτόχρονης άσκησης επιστημονικής έρευνας και ανώτατης εκπαίδευσης. Το πανεπιστήμιο είναι το μόνο εκπαιδευτικό ίδρυμα που διδάσκει τη γνώση που παράγει. Στη χώρα μας όμως άλλες παράμετροι της πανεπιστημιακή λειτουργίας έχουν πρωταρχικό ρόλο, όπως [α.] ο εφοδιασμός των νέων με πανεπιστημιακού τίτλους χρήσιμους στο πεδίο απασχόλησης, [β.] η τοπική οικονομική ανάπτυξη και [γ.] η επιστημονική στήριξη θέσεων και απόψεων. Η παρουσία της επιστημονικής έρευνας είναι καχεκτική, η σχετική συζήτηση περιορίζεται στο μικρόκοσμο πανεπιστημιακών και ερευνητών. Ο δημόσιος διάλογος, αλλά και η οικονομική και κοινωνική ζωή, αδιαφορούν για την έρευνα, δεν την έχουν κάνει συστατικό στοιχείο της λειτουργίας τους και πολύ περιορισμένα χρησιμοποιούν τα αποτελέσματά της. Έτσι εξηγείται και η πολύ περιορισμένη χρηματοδότηση της έρευνας από δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς, που ανέρχεται παγίως περίπου στο 1/3 του ευρωπαϊκού μέσου όρου και αυτό παρά τις διαφορετικές ευρωπαϊκές πολιτικές οδηγίες ανάπτυξης της έρευνας και τεχνολογίας..

Ο ομιλητής αναφέρθηκε στις πολλές και ουσιαστικές επιπτώσεις αυτής της κατάστασης, μια κρίσιμη από τις οποίες είναι η μη εύρεση απασχόλησης στη χώρα μας πολλών εξειδικευμένων επιστημόνων, οι οποίοι συχνά αποφασίζουν να μεταναστεύσουν. Η συγκεκριμένη κατάσταση δύσκολα μπορεί να ανατραπεί παρά τις συνεχείς και έντονες προσπάθειες της πλειοψηφίας του πανεπιστημιακού προσωπικού, το οποίο προσωπικό στις διεθνείς ταξινομήσεις καταλαμβάνει καλές θέσεις.

Η αλλαγή της κατάστασης απαιτεί ουσιώδεις διαφοροποιήσεις της ασκούμενης πολιτικής διακομματικά. Μόνον αν αυτή η αλλαγή γίνει κατορθωτή υπάρχει πιθανότητα να περιοριστούν ριζικά αρνητικές καταστάσεις, όπως αυτές που ζούμε την τρέχουσα περίοδο στο Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο της Αθήνας.

Η Μάρω Κακριδή-Φερράρι

συμφώνησε ότι τα πανεπιστήμια είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την κοινωνία την οποία εξυπηρετούν και συνδιαλέγονται με τις ανάγκες, τις προσδοκίες αλλά και τα αδιέξοδά της. Σε σχετική ερώτηση τόνισε ότι και οι “πανεπιστημιακοί” που τα στελεχώνουν δεν αποτελούν συμπαγή και ομοιογενή ομάδα, όπως συνήθως αντιμετωπίζονται, αλλά διαφοροποιούνται σημαντικά μεταξύ τους. Τέλος, αντιτάχθηκε στην ιδέα των “κλειστών” πανεπιστημίων, όσο δίκαια και αν θεωρούνται τα αιτήματα που προωθούν κάθε φορά διάφορες ομάδες μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος

Τέλος, ο πρώτος γύρος ολοκληρώθηκε με τον Γιάννη Καμαριανό, που παρουσίασε πίνακες και στατιστικά στοιχεία συγκρίνοντας τα πανεπιστήμια μας με τα διεθνή και κάνοντας αναφορές στην “Αναμονή για την είσοδο στον κόσμο της εργασίας”, την “Ανεργία”, τις “Δαπάνες ανά φοιτητή” κ.α. αναφέροντας:

Καταρχήν θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να ευχαριστήσω το Σύλλογο αποφοίτων για την τιμητική πρόσκληση συμμετοχής στο σημερινό Stammtisch, δίδοντάς μου την ευκαιρία συμμετοχής σε μια τόσο γόνιμη συζήτηση για ένα από πιο σημαντικά για την ελληνική κοινωνία θέματα: «Τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα σήμερα στην Ελλάδα».

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα με τους ομιλητές τόσο σχετικά με την σημασία του θέματος όσο και για την ανάγκη να οριοθετηθεί και να εννοιολογηθεί ένα ζήτημα που αποδεικνύεται σημαντικό για την ελληνική κοινωνία, και πιο συγκεκριμένα για τις γονεϊκές στρατηγικές. Είναι κοινή η εμπειρία μας, όπως προκύπτει από τη συζήτηση, πως στη δημόσια σφαίρα κυριαρχούν αφηγήσεις για τη σημασία και την αξία των ελληνικών δημόσιων Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, οι οποίες δεν αποτελούν μέρος συστηματικών και επιστημονικών μελετών. Από την άλλη υπό το βάρος της χρηματοοικονομικής κρίσης, η βαρύτητα της αξιοπιστίας των απαντήσεων είναι ιδιαίτερα σημαντική.

Συνεπώς, η σχετική συζήτηση για το πανεπιστήμιο είναι πολυεπίπεδη. Αν θα έπρεπε να διακρίνουμε συγκεκριμένες κατηγοριοποιήσεις θα μπορούσαμε να διαχωρίσουμε τις σημαντικότερες κατηγορίες όπως: μια διεθνή συζήτηση για τις εξελίξεις στο πανεπιστήμιο, μια ευρωπαϊκή συζήτηση για τον ευρωπαϊκό χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης, μια συζήτηση για τις ελληνικές ιδιαιτερότητες, μια επιστημονική συζήτηση, μια κοινωνικο-οικονομική συζήτηση και τέλος μια συζήτηση που αφορά με επείγοντα τρόπο τις σύγχρονες οικογενειακές στρατηγικές. Υπό αυτό το πρίσμα το θέμα επικεντρώνεται στην τεκμηρίωση των πραγματικών επιδόσεων των Ελληνικών Ανωτάτων Ιδρυμάτων.

Καταρχήν, η σχετικές συζητήσεις που κυριαρχούν στη δημόσια σφαίρα δομούνται ανάλογα με τη θέση των ελληνικών πανεπιστημίων στις διεθνείς λίστες ταξινόμησης (ranking). Βέβαια, δεν θεωρούμε δυνατή την αξιόπιστη παγκόσμια ταξινόμηση, αφού κάθε συγκρισιμότητα αναιρείται στη βάση των κοινωνικών στοχοθεσιών αλλά και των οικονομικών αναγκών και λειτουργιών. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε συγκεκριμένα ευρήματα μελετών του πεδίου (Hepnet 2013/2014) που αναδεικνύουν την πρόταξη μιας παγκοσμιοποιημένης θεώρησης απομονωμένων εκπαιδευτικών δομών στα πλαίσια μιας αποδόμησης ενός εθνικού συστήματος ανώτατης εκπαίδευσης.

Τα παραπάνω αλλά και οι δυνατότητες νοηματοδοτικών διαφοροποιήσεων είναι χαρακτηριστικές όπως αυτές προκύπτουν από τη συγκριτική αναφορά στους δείκτες ταξινόμησης WRU και Sanghai. Είναι συνεπώς αυτονόητα κοινή η ερώτηση-όχι μόνο ανάμεσά μας- αλλά και για την ευρύτερη διεθνή ερευνητική κοινότητα : “Ποιο είναι λοιπόν το μέτρο σύγκρισης;” και τελικά ως προς τι θα έπρεπε να γίνεται κατανοητή η θέση των ελληνικών ιδρυμάτων;

Αν θα έπρεπε να προτείνουμε ορισμένες σταθερές θα προτείναμε την εξέταση της δράσης και της αξίας των πανεπιστημίων της χώρας ως προς την σημασία συγκεκριμένων δεδομένων όπως το Α.Ε.Π. της χώρας αλλά και πιο μικρο-δεικτών όπως η δαπάνη ανά φοιτητή ή ο δείκτης κόστους ανά επιστημονική δημοσίευση.

Έτσι, υπό τη χρήση των παραπάνω δεικτών προκύπτει πως 19 από τα 23 δημόσια ελληνικά πανεπιστήμια επιτυγχάνουν θέσεις πάνω από την παγκόσμια ταξινόμηση της χώρας. (Για περισσότερα δες τις σχετικές μελέτες του Διαπανεπιστημιακού Δικτύου Πολιτικών Ανώτατης Εκπαίδευσης, Hepnet 2013, Παν.. Πατρών).

Συμπερασματικά, οι χρήση δεικτών όπως αυτή που προτείναμε παραπάνω – σύμφωνα με τη διεθνή και ελληνική βιβλιογραφία και έρευνα- μας οδηγούν σε μια μάλλον θετική εικόνα για το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Την παρατήρηση αυτή όμως επισκιάζει η αδυναμία και τα παράδοξα της ελληνικής οικονομίας όπως αυτή αναδεικνύεται από το χάσμα μεταξύ της παραγωγής εκπαιδευμένου (ή και υπερεκπαιδευμένου δυναμικού) και της έλλειψης αναγκών της χώρας σε ανάλογο δυναμικό (ανεργία και φυγή των πτυχιούχων στο εξωτερικό).

Τις θέσεις τους παρουσίασαν συμπλήρωσαν και οι παρόντες ακαδημαϊκοί του ακροατηρίου: η Άννα Τσαντίλη, η Μαίρη Καλαμιώτου-Φιμερέλη και η Τάνια Δασκαρόλη.

Η Άννα Τσαντίλη

Η Μαίρη Καλαμιώτου-Φιμερέλη

Η Τάνια Δασκαρόλη

Από το κοινό η Τένια Παπαδάκη έθεσε το ερώτημα :

Ο Τόμας Γκρέβε ζήτησε την άποψη του πάνελ για τη “μετανάστευση” ή την “προτίμηση” των αποφοίτων για τα ιδρύματα του εξωτερικού.

Ο Βασίλης Τόλιας

Ο Νίκος Καμπάνης

Ο Χρήστος Ταρασίδης

Wir laden Sie herzlich zur Präsentation des Werkes der Architektin und Bildhauerin Paula Lakah (Ehemalige 1973 dt. Abteilung) ein. Über ihr Gesamtwerk wird auch die Journalistin Evgenia Migdou sprechen.

Freitag, den 22. November 2013, um 19.30 Uhr in der Bibliothek der Deutschen Schule Athen (Dimokritou 6 & Ziridi, Maroussi)

Für Anmeldungen wenden Sie sich bitte bis zum 21. November 2013 an den Verein der Ehemaligen der DSA (Tel. 2106106589, info@ex-dsathen.gr)

Die Vorführung wird auf Griechisch stattfinden. Informationen in deutscher Sprache werden verteilt.

http://www.paulalakah.com/

Η Έμη Βαϊκούση (76), φιλόλογος και μεταφράστρια και η Εύη Πάσχου (73), ψυχίατρος παρουσίασαν το μυθιστόρημα του Hans Fallada “Ο πότης” (εκδόσεις Κίχλη) την Τετάρτη 13 Μαρτίου στη Βιβλιοθήκη της Σχολής. Όταν πήραμε την πρόσκληση θεωρήσαμε ότι θα παρακολουθούσαμε μία παρουσίαση ενός βιβλίου ενός συγγραφέα άγνωστου στο ευρύ ελληνικό αναγνωστικό κοινό, παρεξηγημένου στον τόπο του, με ένα όμως παράξενα ελκυστικό τίτλο, ένα καταπληκτικό εξώφυλλο και όλα αυτά σε μία έκδοση που σε περίοδο κρίσης “λάμπει”.

Η έκπληξη όμως ήταν διπλή. Οι παρουσιάσεις των δύο εισηγητριών ήταν πανεπιστημιακού επιπέδου και η κουβέντα που ακολούθησε ξεπέρασε τα όρια της παρουσίασης. Ήρθαν πολλοί συμμαθητές και και συμμαθήτριες και των δύο: ο Κυριάκος Σταμέλος (73), ο Δημήτρης Αδρακτάς (73) με την σύζυγό του Φρόσω, ο Μάκης Δριμαρόπουλος (73), ο Γιάννης Σαρέλης (73), η Λίζα Γεωμπρέ (73), η Μαριλένα Φατσέα (76), η Κατερίνα Γκιουλέκα (76), η Λένα Δενδρινού (76).
Ήρθαν κι’ άλλοι: η Σοφία Χριστοφορίδου (80), που συνοδευόταν από τον πατέρα της, η Ελένη Καραμηνά (86), ο Thomas Greve (76) με τη σύζυγό του, η Τένια Παπαδάκη (67), η κα Έφη Funck, σύζυγος του “δικού μας Γερμανού” που μας άφησε ξαφνικά πέρυσι, η εκδότρια κ. Γιώτα Κριτσέλη, και άλλοι.

Η μεταφράστρια Έμη Βαϊκούση (76), φιλόλογος, παρουσίασε πρώτη:

HANS FALLADA, Der Trinker

Η καλή λογοτεχνία, πέρα από την αισθητική ανάταση που προσφέρει στον αναγνώστη, περιέχει σε λίγο πολύ λανθάνουσα μορφή, ψυχολογικής ή κοινωνιολογικής υφής ερμηνείες της ανθρώπινης συνθήκης. Στο μυθιστόρημά του Ο πότης, ο Χανς Φάλλαντα αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο την ιστορία ενός μεσοαστού, έγγαμου εμπόρου ως την ηλικία των σαράντα και στη συνέχεια αλκοολικού, χωρίς καμιά πλέον ιδιότητα από αυτές που προϋποθέτει η ζωή μέσα σε μια συντεταγμένη κοινωνία. Διαθέτει ωστόσο μια σπάνια παρατηρητικότητα, η οποία του επιτρέπει να περιγράφει τις ψυχικές του διεργασίες στη διάρκεια της ιλιγγιώδους πτώσης του στο καθεστώς του απόκληρου καθώς και, στη συνέχεια, τους χαρακτήρες των συντρόφων του στο άσυλο όπου κρατείται. Έτσι, ο συγγραφέας δεν προσφέρει στον αναγνώστη μόνο μια μοναδική ψυχογραφία του αλκοολικού, αλλά και μια σειρά προσωπογραφιών βγαλμένων από έναν κόσμο όπου ο μέσος άνθρωπος δεν έχει ποτέ ευκαιρία να γνωρίσει σε βάθος.

Μέσα από τις διεισδυτικότατες, απόλυτα ρεαλιστικές περιγραφές, προβάλλουν ανάγλυφα οι μηχανισμοί διαμέσου των οποίων ένα ολοκληρωτικό καθεστώς εμποτίζει το ασυνείδητο των ανθρώπων με την ιδεολογία της ισχύος, δηλαδή της καθυπόταξης ή και της εξόντωσης των αδυνάτων.

Ακολούθησε η Εύη Πάσχου (73), Ψυχίατρος

Hans Fallada « Ο Πότης», Μια Ψυχαναλυτική Ανάγνωση (περίληψη της ομιλίας)

Ο συγγραφέας δίνει με συγκλονιστικό τρόπο το πορτραίτο του ανθρώπου που βυθίζεται στο πάθος του ποτού και του περιβάλλοντός του.

Όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο, έμεινα άφωνη μπροστά στη καθαρότητα της ματιάς που μπόρεσε να κρατήσει ο συγγραφέας τόσο πάνω στο ψυχολογικό πορτραίτο του ανθρώπου που βυθίζεται στο πάθος του ποτού, όσο και στις διαπροσωπικές του σχέσεις.

Από τη πρώτη αρχή, ο ήρωας, ο Έρβιν, παραδέχεται, ότι χρειάζεται τη στήριξη και την αποδοχή της γυναίκας του, της Μάγδας, για να τα βγάλει πέρα στη ζωή. Για κείνη όμως, η σχέση μαζί του έχει μια χρηστική διάσταση. Όταν ο Έρβιν δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του, δεν έχει αξία για τη Μάγδα.

Ο Hans Fallada έγραψε, κατά τη γνώμη μου, μια ανατομία του αλκοολικού υποκειμένου, στην οποία εκθέτει, τη μάχη του αλκοολικού για την ανάκτηση της αξίας του Εαυτού και τον πόθο του για την ένωση του με τη γυναίκα – μητέρα, το πρωταρχικό αντικείμενο αγάπης, όπως θα λέγαμε σε ψυχαναλυτική γλώσσα. Περιγράφει αριστοτεχνικά τον τρόπο με τον οποίο το ποτό παίρνει σιγά – σιγά για τον ήρωα, τη θέση του μοναδικού σταθερού αντικειμένου αγάπης.

Όσο αποτυγχάνει να συνδεθεί με τη γυναίκα του, τόσο η συμπεριφορά του διολισθαίνει προς τη κατεύθυνση της άξεστης βιαιότητας και της φαντασιωτικής υπεραναπλήρωσης. Μια άλλη γυναίκα γίνεται το αντικείμενο του πόθου του και πάλι όμως χωρίς ανταπόκριση. Βυθίζεται όλο και βαθύτερα στο ποτό. Η ορθή κρίση του χάνεται και πέφτει συνεχώς θύμα απάτης και βίας. Μπαίνει φυλακή, κρίνεται άρρωστος με μειωμένο καταλογισμό, λόγω του αλκοολισμού και μεταφέρεται στο άσυλο.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, σχετίζεται και συνδέεται με ανθρώπους χωρίς τη διαμεσολάβηση της ουσίας ή της γυναίκας. Για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν πίνει ούτε γουλιά και δεν το αποζητάει καθόλου. Εξωτερικά προσαρμόζεται απόλυτα στις συνθήκες που του εξασφαλίζουν μια ασφαλή επιβίωση. Ονειρεύεται τη ζωή του μετά το άσυλο, πάντα σε σχέση με τη γυναίκα.

Όταν όμως η Μάγδα, η γυναίκα του, του ζητάει διαζύγιο για να προχωρήσει τη ζωή της με άλλον άντρα και μάλιστα τον ανταγωνιστή του στη δουλειά, τον οποίο αναγνώρισε ως ικανότερο απ’ αυτόν, βρίσκει τρόπο μέσα στο άσυλο να καταφύγει στο αλκοόλ.

Η απόρριψη της τον οδηγεί σε παραίτηση από κάθε προσδοκία για μια ελεύθερη ζωή. Μεθοδικά, αρχίζει να οργανώνει το θάνατό του και να βυθίζεται στη φαντασίωση, ότι θα ζήσει ένα ακόμα τελευταίο μεθύσι, μέσα απ’ το οποίο θα εκπληρωθεί τελικά ο μεγαλύτερος πόθος του : να τον αποδεχτεί η ιδανική γυναίκα.

Το βιβλίο, παρ’ όλο που είναι αυτοβιογραφικό, διεγείρει σκέψεις και προβληματισμούς προς πολλές κατευθύνσεις, αλληγορικές και μη. Η γραφή του είναι λιτή. Σε παρασέρνει στις εικόνες του, με τρόπο που είναι αδύνατον να το αφήσεις στη μέση και η κ. Έμη Βαϊκούση έχει κάνει μια μετάφραση, που ορκίζεσαι διαβάζοντάς το, ότι το βιβλίο έχει γραφτεί εξ αρχής στα ελληνικά.

Οι απόφοιτοι διάπρεψαν σήμερα! Ανεβήκαμε, Τένια, Γεωργία, Αντώνης (ο μικρός), Χρήστος, Γιώργος, Αντώνης ο μεγάλος και ο υπογράφων. Τα καταφέραμε όλοι και με περισσότερους τρόπους. Η ομάδα έκανε κοιλιά,όπως λένε. Οι δυο τελευταίοι ανέβηκαν ανεξάρτητα και μία γύρισε με το τελεφερίκ γρηγορότερα των άλλων. Οι πρώτοι πέντε βρήκαν τον δρόμο τους μόνοι τους. Έχουμε ένα επίπεδο, όπως και να το δεις..

Κόσμος πολύς. Και στα μονοπάτια και στο Μπάφι. Πάρα πολοί φέρνουν τα παιδάκια τους. Άνοιξε η καρδιά μας!

Αφήστε που δυο πιό δυνατοί, μετά την ανάβαση, προχώρησαν πέρα από το Μπάφι προς το δεύτερο καταφύγιο,το Φλαμπούρι. Μάλιστα.

Οι φωτογραφίες αποδεικνύουν του λόγου το αληθές με ορειβατικούς χαιρετισμούς Τάσος Καβαδέλλας DSA71

Να θυμηθούμε και το κάλεσμά μας:

Απόφοιτοι DSA και φίλοι για σας! Περάσαμε πολύ ωραία στην Μόλα. Αυτή την φορά θα ανεβούμε από Τελεφερίκ έως το καταφύγιο Μπάφι (600μ. ανάβαση). Χρειάζεται κάποια αθλητική ικανότητα αλλά με στάσεις όλα γίνονται! Το φαράγγι της Χούνης που θα ανεβούμε, έχει θεαματικές ομορφιές. Μαζί με στάσεις, φαγητό και φωτογραφίες θα έλεγα 6 με 7 ώρες μέχρι να γυρίσουμε κάτω. Θα επιστρέψουμε με το τελεφερίκ.

Ο καιρός θα είναι καλός και όσο είναι καλός μας εξυπηρετεί.

ΚΕΝΤΡΟ-ΝΟΤΙΟΙ

Β>Συνάντηση 8:50 οδός Λιοσίων, στο πάρκινγκ του ΣΠΡΙΝΤΕΡ επί της Λιοσίων απέναντι απόσταθμό μετρό/ηλεκτρικού ΑΤΤΙΚΗ.

ΒΟΡΕΙΟΙ

Γ>Συνάντηση 9:30 στο παρκινγκ του τελεφερίκ ,στην στεγασμένη είσοδο του κτιρίου τελεφερίκ που ανεβαίνει στο Μον Παρνές.

Από την εθνική οδό παίρνετε την έξοδο ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΠΑΡΝΗΘΑ που είναι 400 μέτρα βόρεια από την διασταύρωση με την Αττική οδό. Μετά ίσια λεωφόρος Καραμανλή > λεωφ. Πάρνηθος. Ανεβαίνοντας την λεωφ.Πάρνηθος, μετάτην τελευταία ταβέρνα, διανύετε 2 χιλιόμετρα σε κάποιο δάσος: Δεξιά είναι πρώτα η έξοδος,μετά το πάρκιν του τελεφερίκ, τέλος στο πάνω μέρος η είσοδος, με σήμανση/ταμπέλες. Το υπαίθριο πάρκιν είναι δωρεάν.

Περισσότερες φωτογραφίες στην ιστοσελίδα της Γερμανικής Σχολής:

oktoberfest..2013

Der Verein der Ehemaligen der Deutschen Schule Athen, mit der Absicht, der Förderung des Dialogs und der sachlichen Informierung der öffentlichen Meinung über aktuelle soziale Themen zu dienen, organisiert eine Diskussionsrunde zum Thema:

„Universitäten und Hochschulen heute in Griechenland“

Zum Thema werden folgende Universitätsprofessoren einen Beitrag leisten:

Dr. Batsalia Frideriki, Professorin Deutscher Linguistik an der Uni Athen

Dr. Patiniotis Nikitas, Professor für Soziologie an der „Panteion“ Uni Athen

Dr. Sotiropoulos Dimitris, Stellv. Professor für Politikwissenschaft an der Uni Athen

Dr. Kakridi-Ferrari Maro, Assistent Professorin für Linguistik an der Uni Athen

Dr. Kamarianos Ioannis, Assistent Professor für Soziologie der Schulklasse an der Uni Patras

Den Vorträgen wird eine Diskussion folgen.

Mittwoch, den 13. November 2013, um 19.30 Uhr in der Bibliothek der Deutschen Schule Athen (Dimokritou 6 & Ziridi, Paradissos Amaroussion)

Die Veranstaltung wird auf Griechisch stattfinden.

Für Anmeldungen wenden Sie sich bitte bis zum 11. November 2013 an den Verein der Ehemaligen der DSA (Tel. 210 6106589, info@ex-dsathen.gr ). Wir bitten Sie uns Ihre Berufstätigkeit und Kontaktdaten mitzuteilen.

Με μεγάλη επιτυχία, με περισσότερους από 800 επισκέπτες, διοργανώθηκε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών η 1η Berufsbörse, η 1η Ημέρα Ευκαιριών Εργασίας. Την ευθύνη της προετοιμασίας, που διήρκεσε περίπου οκτώ μήνες, είχαν από κοινού η Σχολή και ο Σύλλογος των Αποφοίτων με σκοπό να υποστηρίξουν αρχικά τους απόφοιτους που αναζητούν εργασία στην Ελλάδα. Στη συνέχεια και έπειτα από το ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε τόσο από τις εταιρείες που δήλωναν συμμετοχή, όσο και πό κύκλους αποφοίτων απαοφασίστηκε η πρόσκληση να επεκταθεί και στους γερμανόφωνους εν γένει που βρίσκονται στην Ελλάδα.

35 περίπτερα στο φουαγιέ της Σχολής οργανωμένα από εταιρείες και φορείς, υποδέχθηκαν τους επισκέπτες και απάντησαν σε ερωτήματά τους, ένα παράλληλο πρόγραμμα ομιλιών και διαλέξεων στην Aula και επτά ομάδες εργασίας καθοδήγησαν με πρακτικές συμβουλές τους ενδιαφερομένους.

Στην ιστοσελίδα της Γερμανικής Σχολής Αθηνών είναι διαθέσιμη η παρουσίαση της εκδήλωσης σε τρεις ενότητες με φωτογραφίες (από τα περίπτερα, από τις ομιλίες στην Aula, από τις ομάδες εργασίας), ενώ υπάρχει και μία τέταρτη ενότητα με τα σχόλια των εταιριών και των φορέων που συμμετείχαν.

Επίσης παρουσιάζονται και οι ομιλίες των περισσοτέρων εταιρειών και φορέων :

Αγαπητοί πεζοπόροι ξανά στον κοντινό Υμηττό. Πρόταση για πεζοπορία την Κυριακή 20 ΟΚΤ 2013. Διαδρομή: Υμηττός από το ξύλινο σπιτάκι στις γέφυρες της Κατεχάκη.

>Γύρω από το μοναστήρι Καισαριανής

>Καθαρή διάρκεια πορείας 3 ώρες περίπου.

Με στάσεις, επίσκεψη στη μονή κλπ θα χρειαστεί περισσότερο

Περίπου 250 μέτρα ανάβαση, μπορούν όλοι.

Χρόνος:Κυριακή 20 ΟΚΤ2013, ώρα 10:00

Τόπος: Λεωφ.Βασ.Αλεξάνδρου, στάση λεωφορείου <<ΚΑΡΑΒΕΛ>>.

Ερχόμενοι από ΧΙΛΤΟΝ η μετρό ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ, 50 μέτρα πριν το ξενοδοχείο ΚΑΡΑΒΕΛ, από την ίδια πλευρά με το ΚΑΡΑΒΕΛ. Υπάρχει παρκάκι. Απέναντι είναι το νοσοκομείο Συγγρού.

Εναλλακτικός Τόπος 20λεπτά αργότερα: Ώρα 10:20

Λεωφόρος Εθνικής Αντιστάσεως στην Καισαριανή 100μέτρα προς το βουνό μετά τις γέφυρες της Κατεχάκη που περνά πάνω από την Εθν.Αντιστάσεως, στο ξύλινο δασικό σπιτάκι αριστερά

Από βόρεια: Ερχόμενοι από περιφερειακή Υμηττού ΑΜΕΣΩΣ μετά την συμβολή με Κατεχάκη (200μ.) πρώτη έξοδος: μετά την ράμπα στροφή αριστερά κάτω από τις γέφυρες και φτάσατε.

Από νότια: Ερχόμενοι από Κατεχάκη ( Βύρωνα, Ηλιούπολη κλπ), μετά τον Καρέα, ΑΡΙΣΤΕΡΟ φανάρι για Καισαριανή, στο νεκροταφείο Καισαριανής ΔΕΞΙΑ επάνω έχοντας το νεκροταφείο δεξιά μας, λίγο μετά τις γέφυρες φτάσατε.

Έχετε το τηλ/μου μαζί σας Τάσος Καβαδέλλας(DSA’ 71) 6944 34 25 45

Παρακαλώ αν έρθετε, δηλώστε το στο e-mail: tasoskavadellas@gmail.com μαζί με το τηλέφωνό σας και σημειώστε αν έρχεστε με τις συγκοινωνίες ή αν προσφέρετε αυτοκίνητο καθώς και πόσες ελεύθερες θέσεις παρέχετε.

AΝ έρθετε χωρίς να το έχετε δηλώσει, πάρτε ένα τηλέφωνο μήπως και ανεβλήθη το Wandertag ή μήπως άλλαξε ο τόπος/χρόνος συνάντησης.

Όλοι έρχονται με δική τους ευθύνη για την υγεία τους και για όποιο ατύχημα. ΦΕΡΤΕ ΦΙΛΟΥΣ ! Φέρτε μπαστούνι καπέλο

Τάσος Καβαδέλλας (’71)

Απόφοιτοι DSA και φίλοι για σας! Περάσαμε καλά στον Υμηττό. Ας χαρούμε τον καλό καιρό, όσο κρατάει!

Θα πάμε στα ψηλά της Πάρνηθας χωρίς μεγάλες αναβάσεις. Χρόνος: Κυριακή 27ΟΚΤ2013

Τόπος: Πάρνηθα, ανάβαση με τελεφερίκ.

Θα πάμε Μπάφι > Μόλα >Μπάφι>ΜονΠαρνές>τελεφερίκ για κάτω

Πλήρης διάρκεια καθαρής πορείας περίπου 4 ώρες.

ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΩΡΑΣ. Θα έχει φως νωρίς και θα νυχτώσει νωρίς.

ΚΕΝΤΡΟ-ΝΟΤΙΟΙ

Β>Συνάντηση 9:00 οδός Λιοσίων, στο πάρκινγκ του ΣΠΡΙΝΤΕΡ επί της Λιοσίων απέναντι από

σταθμό μετρό/ηλεκτρικού ΑΤΤΙΚΗ.

ΒΟΡΕΙΟΙ

Γ>Συνάντηση 9:30 στο παρκινγκ του τελεφερίκ ,στην στεγασμένη είσοδο του κτιρίου τελεφερίκ που ανεβαίνει στο ΜονΠαρνές.

Το υπαίθριο πάρκιν είναι δωρεάν. Ανεβαίνοντας την λεωφ.Πάρνηθος, μετά

την τελευταία ταβέρνα, διανύετε 2 χιλιόμετρα σε κάποιο δάσος: Δεξιά είναι πρώτα η έξοδος,

μετά το πάρκιν του τελεφερίκ, τέλος στο πάνω μέρος η είσοδος.

Καλό φθινόπωρο και καλή πεζοπορική σαιζόν! Σήμερα είπαμε εύκολα και γρήγορα αλλά δεν προέκυψε ούτε το ένα ούτε το άλλο.. Αρχίσαμε εννέα ορειβάτες νεοπροσήλυτοι αλλά και παλιοί σύντροφοι στο βουνό.

Αρχίζουμε στο δάσος μέσα στην ρεματιά του Ηριδανού. Παρακάμπτουμε το αναψυκτήριο της Καλοπούλας και πιάνουμε το μονοπάτι για το διάσελο του ΟΤΕ. Στάση στον Καταλανικό πύργο τής Ανθούσας. Κοιτάζοντας τους τοίχους του ερειπίου διαβάζουμε την ιστορία. Ποιοί είμαστε τέλος πάντων!

Πάρα πάνω όμως κουράζονται τρεις. Μας χαιρετάνε και παίρνουν την άσφαλτο για γυρισμό.

Απτόητοι φτάνουμε σύντομα στην Μονή Αστερίου. Με μικρή έκπληξη βλέπουμε την πόρτα του περιβόλου ανοικτή. Σημάδια ανακαίνισης παντού. Χρόνια ήταν κλειστό. Σύντομη επίσκεψη στο καθολικό και την τραπεζαρία, του 10ου αιώνα παρακαλώ.

Με νέες εικόνες στο μυαλό, συνεχίζουμε, στην άσφαλτο τώρα, στην σκιά του δάσους. Κάτω η Αθήνα απλώνεται από τα Φάληρα, Ακρόπολη, Λυκαβηττό ως την Εκάλη την Πάρνηθα και την Πεντέλη. Ασπριδερό στρώμα πολυκατοικιών με μπεζ νέφος από πάνω.

Στο διάσελο, κάτω απ΄τις κεραίες του ΟΤΕ, σε μια πεζούλα, καθόμαστε στη σκιά.

Από την μια τα Μεσόγεια με το αεροδρόμιο, από την άλλη η Αθήνα. Μπροστά μας οι κορυφές του Υμηττού.

Γυρίσαμε ευχαριστημένοι, κουρασμένοι με εικόνες αρκετές για μια βδομάδα.

Πάντως είχε λιακάδα και ήταν όμορφα.

πεζοπορικά Τάσος Καβαδέλλας

Να θυμηθούμε και το κάλεσμά μας:

Αγαπητοί πεζοπόροι καλό φθινόπωρο! Πρόταση για πεζοπορία το Σάββατο 12 ΟΚΤ 2013.

Διαδρομή: Υμηττός από το ξύλινο σπιτάκι στις γέφυρες της Κατεχάκη, Πύργος Ανθούσας (200 μέτρα ψηλότερα), Μονή Αστερίου (80 μέτρα ψηλότερα), Διάσελο ΟΤΕ (άλλα 90 μέτρα ψηλότερα.

Καθαρή διάρκεια πορείας 3 ώρες περίπου.

Μέχρι 300 μέτρα ανάβαση μπορούν όλοι. Αυτό είναι λίγο παραπάνω.

Πάντως όποιος θέλει, μας περιμένει χαμηλότερα στην σκιά των δέντρων με την θέα της Αθήνας στα πόδια του και τον παίρνουμε στον γυρισμό.

Μετά, όσοι θέλουμε, πάμε στη Γερμανική για καμιά μπύρα!

Χρόνος: Σάββατο 12ΟΚΤ2013, ώρα 10:00 (αντί 11:30 !!)

Τόπος: Λεωφ.Βασ.Αλεξάνδρου, στάση λεωφορείου <<ΚΑΡΑΒΕΛ>>.

Ερχόμενοι από ΧΙΛΤΟΝ η μετρό ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ, 50 μέτρα πριν το ξενοδοχείο ΚΑΡΑΒΕΛ, από την ίδια πλευρά με το ΚΑΡΑΒΕΛ. Υπάρχει παρκάκι. Απέναντι είναι το νοσοκομείο Συγγρού.

Εναλλακτικός Τόπος 20λεπτά αργότερα: Ώρα 10:20 (αντί 11:50 !!)

Λεωφόρος Εθνικής Αντιστάσεως στην Καισαριανή 100μέτρα προς το βουνό μετά τις γέφυρες της Κατεχάκη που περνά πάνω από την Εθν.Αντιστάσεως, στο ξύλινο δασικό σπιτάκι αριστερά.

Από βόρεια: Ερχόμενοι από περιφερειακή Υμηττού ΑΜΕΣΩΣ μετά την συμβολή με Κατεχάκη (200μ.) πρώτη έξοδος: μετά την ράμπα στροφή αριστερά κάτω από τις γέφυρες και φτάσατε.

Από νότια: Ερχόμενοι από Κατεχάκη ( Βύρωνα, Ηλιούπολη κλπ), μετά τον Καρέα, ΑΡΙΣΤΕΡΟ φανάρι για Καισαριανή, στο νεκροταφείο Καισαριανής ΔΕΞΙΑ επάνω έχοντας το νεκροταφείο δεξιά μας, λίγο μετά τις γέφυρες φτάσατε.

Έχετε το τηλ/μου μαζί σας Τάσος Καβαδέλλας(DSA’ 71) 6944 34 25 45

Παρακαλώ αν έρθετε, δηλώστε το σ’αυτό το e-mail μαζί με το τηλέφωνό σας και σημειώστε αν έρχεστε με τις συγκοινωνίες η αν προσφέρετε αυτοκίνητο καθώς και πόσες ελεύθερες θέσεις παρέχετε.

AΝ έρθετε χωρίς να το έχετε δηλώσει, πάρτε ένα τηλέφωνο μήπως και ανεβλήθη το Wandertag η μήπως άλλαξε ο τόπος/χρόνος συνάντησης.

Όλοι έρχονται με δική τους ευθύνη για την υγεία τους και για όποιο ατύχημα.

ΦΕΡΤΕ ΦΙΛΟΥΣ ! Φέρτε μπαστούνι καπέλο

Ex-DSA: Ελένη παρακαλώ στείλε το στους απόφοιτους

Ευχαριστώ όλους!!

Η Ιουλία Μαλαμίτση γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1970 με άριστα και σπούδασε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Έκανε την ειδικότητά της στην Πυρηνική Ιατρική στο Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα», ενώ παράλληλα εργαζόταν επάνω στην Διδακτορική της Διατριβή και συνέχισε τις σπουδές της στο Λονδίνο απο τον Σεπτέμβριο του 1980 για τρία χρόνια με υποτρφία από το Βρετανικό Συμβούλιο και στη συνέχεια από το ελληνικό κράτος.

Πήρε το Master της απο το University of London σε συνεργασία με το Royal Free Hospital. Επιστρέφοντας από την Αγγλία ξεκίνησε να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και έγινε λέκτορας στην Ιατρική Φυσική και έπειτα Επιμελήτρια στο Τμήμα Πυρηνικής Ιατρικής στο ΝΙΜΤΣ.

Το 1989 εκλέχθηκε ομόφωνα Βοηθός Καθηγήτρια στη Ιατρική Φυσική και την ίδια χρονιά προσελήφθη στο «Ιπποκράτειο» στο Τμήμα Πυρηνικής Ιατρικής. Το 1997 εκλέχθηκε ομόφωνα Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Φυσικής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1998 ανέλαβε την Διεύθυνση του Τμήματος Πυρηνικής Ιατρικής του νοσοκομείου «Υγεία» παρακολουθώντας παράλληλα τις εξελίξεις της τεχνολογία στον τομέα της τομογραφίας με ακτινοβολία ποζιτρονίων (PET) στο Λονδίνο, στη Ζυρίχη και στη Βιέννη. Απο τον Ιούνιο 2004 εφάρμοσε την PET στην πρώτη μονάδα στην Ελλάδα στο «Υγεία» και το 2006 επέστρεψε στο Τμήμα Ιατρικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ο Αντώνης Βαλαβάνης γεννήθηκε το 1952 στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1970. Το 1977 πήρε το πτυχίο του στην Ιατρική και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη ραδιολογία αλλά και την εκπαίδευσή του στη Σχολή Ραδιολογίας του Πανεπιστημικακού Νοσοκομείου της Ζυρίχης, ενώ το 1985 στο ίδιο πανεπιστήμιο εισήγαγε την μαγνητική νευροαπεικόνηση (MR-neuroimaging).

Ξεκίνησε την καριέρα του στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης το 1984 σαν βοηθός Καθηγητής και το 1994 έγινε Καθηγητής (Full Professor) της Έδρας Νευροακτινολογίας, ενώ το ίδιο έτος ίδρυσε το Ινστιτούτο Νευροακτινολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης και έκτοτε διατηρεί τη θέση του Προέδρου.

Η ερευνητική του δραστηριότητα έχει αναγνωριστεί διεθνώς και έχει διατελέσει Πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας των Εταιρειών Νευροακτινολογίας κατά το διάστημα 1997-2002, ενώ είναι και Πρόεδρος της Ελβετικής Εταιρείας Νευροακτινολογίας από το 2001. Υπηρέτησε στην εκτελεστική επιτροπή και Πρόεδρος των Επιτροπών Επεμβατικής Νευροακτινολογίας και Κεφαλής και Τραχήλου της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Νευροακτινολογίας, και προεδρεύει του επιστημονικού προγράμματος και της Επιστημονικής Επιτροπής Βραβείο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Επεμβατικής και Θεραπευτικής Νευροακτινολογίας.

Σήμερα πήγαμε στο φαράγγι της Αγάλης στην Στενή Εύβοιας. Μετά από πολλούς σχεδιασμούς, έγινε. Έπεσα έξω με τα νερά. Η Δίρφυς είχε λιώσει τα χιόνια της τελείως, είχε λίγα νερά, οι πηγές έτρεχαν, αλλά η ρεματιά ήταν στεγνή εντελώς, τώρα τον Απρίλη.

Την περασμένη φορά με τον Σύλλογο ήταν Γενάρης και είχε πολύ νερό. Όλα, πλατάνια, πεύκα, μαυρόπευκα, έλατα, το χόρτο κάτω ήταν πράσινα και καινούργια. Είχε και κόσμο. Πέρασε ένας ορειβατικός σύλλογος και

δυο παρέες εκτός από ‘μας. Περπατήσαμε τέσσερις ώρες, ήπιαμε νερό απ’την Κρυόβρυση που είναι

δίπλα στην Αρκουδόβρυση και μετά πήγαμε για …ψάρι. Στην Νέα Αρτάκη, το λιμάνι ψαράδικων για το μισό Αιγαίο, με τις πολλές ψαροταβέρνες.

Με ανοιξιάτικους πεζοπορικούς χαιρετισμούς. Wandertage αποφοίτων D.S.A. Τάσος Καβαδέλλας

Για την ιστορία θυμίζουμε τι είχαμε ανακοινώσει: Θα πάμε στα νερά! Διάσχιση ρυακιού 3 ή 4 φορές.

Ολική πορεία 4-6 ώρες σε εύκολο μονοπάτι. Μέγιστη ανάβαση 500 μέτρων. Η διαδρομή είναι μπρος/πίσω, έτσι ώστε να υπάρχει εναλλακτική, σε όποιο σημείο, αναμονής για ξεκούραση η και επιστροφής. Αρχίζει πολύ ομαλά σε ωραίο ορεινό τοπίο.

Θα είναι χρήσιμα σαντάλια ή παλιά αθλητικά παπούτσια που μπορούν να βραχούν και μια πετσετούλα.

Μπορεί βέβαια, να έχει λίγο νερό και να περνάμε εύκολα από τα βραχάκια!

Όσοι μεταβούν σε αυτοκίνητο άλλου, εισφέρουν 10€ στον οδηγό.

Συνάντηση :

ΝΟΤΙΟΙ ΚΕΝΤΡΟ >ώρα 8:50 στην οδό Λιοσίων, σταθμός μετρό-ΗΣΑΠ ” ΑΤΤΙΚΗ”, στο πάρκινγκ του ΣΠΡΙΝΤΕΡ επί της Λιοσίων.

ΒΟΡΕΙΟΙ >Ώρα 9:20 Στην γέφυρα του Ολυμπιακού χωριού (γέφυρα Καλυφτάκη) στην εθνική οδό, αμέσως πριν (νότια) την έξοδο Κηφισιάς. Θα βρεθούμε στην ράμπα προς Εθνική οδό>βόρειοι προορισμοί . Ίδιο όπως η βόρειο-ανατολική ράμπα.

Αν δεν σας μπέρδεψα ,μπράβο σας…

__ΓΕΝΙΚΑ ΡΟΥΤΙΝΑΣ___________

Τηλ επικοινωνίας την Κυριακή Τάσος(DSA”71)Καβαδέλλας 6944 34 25 45

Αθλητικά παπούτσια η άρβυλα με διπλές κάλτσες, Νερό, Φρούτο, Μπαστούνι(α), καπέλο bzw. αδιάβροχο ( Stock und Hut…) μαύρα γυαλιά, δεύτερα παπούτσια/κάλτσες τ’αφήνουμε στο αυτοκίνητο).

ΕΑΝ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΑΓΟΡΑ ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΩΝ ΠΑΠΟΥΤΣΙΩΝ:

1. Τρακτερωτές, αδιάβροχες, ΘΕΡΜΟΜΟΝΩΜΕΝΕΣ μπότες δοκιμασμένες κατά την αγορά τους με διπλές χοντρές κάλτσες.

Σόλες με ανάρτηση-απορρόφηση κραδασμών.

Τα δάκτυλα του ποδιού να έχουν λίγο χώρο μπροστά (1-2 ελληνικά νούμερα ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ από το κανονικό σας).

Όταν αγοράζουμε, με λεπτή κάλτσα και την καινούργια αρβύλα λυτή, να φτάνει ο δείκτης του χεριού να ακουμπήσει καλά από μέσα

τον πάτο πίσω από την φτέρνα. Έτσι ξέρουμε ότι έχει χώρο να μην χτυπά το νύχι ακόμα και μετά από πολύωρη πορεία:

Γιατί χοντραίνει το πόδι με διπλές, χοντρές κάλτσες και γιατί χοντραίνει/πρήζεται λίγο το πόδι κατά την πορεία.

ΟΙ ΜΠΟΤΕΣ, ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ, ΔΕΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ.

2. Φοράμε διπλές χοντρές κάλτσες-μάλλινα και μερικά συνθετικά είναι πολύ καλά.

Όλοι έρχονται με δική τους ευθύνη για την υγεία τους και για όποιο ατύχημα.

Αν θέλετε να’ρθετε παρακαλώ δηλώστε το με e-mail μαζί με το τηλέφωνό σας στο: tasoskavadellas@gmail.com

και σημειώστε ΠΟΥ θα έρθετε, αν έρχεστε με τις συγκοινωνίες η αν προσφέρετε αυτοκίνητο καθώς

και πόσες ελεύθερες θέσεις παρέχετε.

Ευχαριστώωωωω.

AΝ έρθετε χωρίς να το έχετε δηλώσει, πάρτε ένα τηλέφωνο μήπως και ανεβλήθη το Wandertag ή μήπως άλλαξε ο τόπος/χρόνος συνάντησης.

Προηγούμενα Wandertage και κάποιες φωτογραφίες υπάρχουν στον ιστότοπο των Ehemalige der DSA , επιλέγοντας εκδηλώσεις > Wandertag

ή άμεσα με το ακόλουθο :

http://www.ex-dsathen.gr/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=88&Itemid=190&lang

Με πολύ πεζοπορικούς χαιρετισμούς

Τάσος Καβαδέλλας DSA’ 71

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών το 1975. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Freiburg im Breisgau της Γερμανίας Κλασική Φιλολογία, Αρχαία Ιστορία και Αρχαιολογία. Το 1982 αναγορεύθηκε διδάκτωρ και το 1992 υφηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο ίδιο Πανεπιστήμιο.

Δίδαξε στα Πανεπιστήμια του Freiburg (1992-1996) και της Βιέννης (1994-1995) και από το 1997 είναι καθηγητής της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Έχει διατελέσει Διευθυντής του Τομέα Κλασικών σπουδών του Τμήματος Φιλολογίας από το 1999 έως το 2003 και Πρόεδρος του Τμήματος Φιλολογίας του Α.Π.Θ. από το 2005 έως το 2009. Από το 2006 είναι μέλος του Δ.Σ. και Διευθυντής του Τμήματος Λεξικογραφίας του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας στη Θεσσαλονίκη.

Μαζί με τον Καθηγητή Franco Montanari (Genova) είναι γενικός εκδότης των σειρών Trends in Classics Supplementary Volumes, Τrends in Classics Pathways for Reception και Trends in Classics Key Perspectives, καθώς και του εξαμηνιαίου αρχαιογνωστικού περιοδικού Trends in Classics (όλα στον εκδοτικό οίκο De Gruyter, Βερολίνο). Ανήκει επίσης στην επιστημονική επιτροπή πολυάριθμων διεθνών επιστημονικών περιοδικών.

Έχει συγγράψει 5 μονογραφίες στα γερμανικά και στα ελληνικά, άνω των 50 άρθρων και έχει συνεκδώσει 25 συλλογικούς τόμους σε διάφορους ξένους εκδοτικούς οίκους. Επίσης, από το 1997 έχει επιμεληθεί τη μετάφραση θεμελιωδών έργων της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας στα νέα ελληνικά (29 τόμοι συνολικά).

Είναι Αντεπιστέλλον Μέλος της Ακαδημίας των Επιστημών της Χαϊδελβέργης (από το 2016), μέλος της Academia Europaea (από το 2012), Επίτιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου (από το 2016), Μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ελληνικού Ιδρύματος Έρευνας και Καινοτομίας (ΕΛΙΔΕΚ – από το 2017).

Τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 2011, Αντιπρόεδρος το 2021, Πρόεδρος της Ακαδημίας το 2022.

Ο Αντώνης Ρεγκάκος νέος αντιπρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών…

Ο Αντώνιος Ρεγκάκος Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών…

Ο Αντώνης Ρεγκάκος στην εκπομπή “Στα Άκρα“…

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών το 1988 και στη συνέχεια σπούδασε Διεθνείς Σχέσεις στο School of Foreign Service του πανεπιστημίου Georgetown University, Washington DC, ΗΠΑ (1988-1993) και, αρκετά χρόνια αργότερα (2003-2005), Διοίκηση Επιχειρήσεων (Executive ΜΒΑ) στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε στη διοίκηση μορφωτικού και πολιτιστικού οργανισμού (1995-2000), στις δημόσιες σχέσεις (2000-2005) και στη συμβουλευτική επιχειρήσεων (2005-2007), και στη συνέχεια αφοσιώθηκε στην παροχή γλωσσικών υπηρεσιών, αντικείμενο που ασκούσε παράλληλα και σε όλη την προηγούμενη σταδιοδρομία της. Έτσι, από το 1993 ως και σήμερα επιμελείται κείμενα διαφόρων ειδών και ποικίλου περιεχομένου στην ελληνική και αγγλική γλώσσα και μεταφράζει από και προς τα Αγγλικά (ενίοτε και από τα Γερμανικά). Από την αγγλική στην ελληνική γλώσσα έχει μεταφράσει, μεταξύ πολλών άλλων, περισσότερα από 25 βιβλία σύγχρονης αγγλόφωνης λογοτεχνίας (τα περισσότερα κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Διόπτρα). Πέρα από τη λογοτεχνία, έχει επιμεληθεί ή/και μεταφράσει κείμενα και για περισσότερους από 10 ακόμη τόμους (πολλοί εκ των οποίων δίγλωσσοι) για πολλούς φορείς από διάφορους κλάδους (Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, Μουσείο Μπενάκη, Ελληνοαμερικανική Ένωση, Οικονομικό Φόρουμ Δελφών κ.ά.). Από την ελληνική στην αγγλική γλώσσα έχει μεταφράσει, μεταξύ πολλών άλλων, βιβλία, θεατρικά έργα και άφθονο ακόμα ψηφιακό και έντυπο περιεχόμενο (Εθνική Λυρική Σκηνή, Εθνική Πινακοθήκη / Παράρτημα Κέρκυρας, Βυζαντινό Μουσείο Αργολίδας, Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου / Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Από Μηχανής Θέατρο, κ.ά.).

Ο Λευτέρης Λεβαντής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963 και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1980. Όπως αναφέρει στο βιογραφικό του με αφορμή το βιβλίο του “Αλοιφή για γέρους”: “…γεννήθηκε ένα χιονισμένο πρωινό στην Αθήνα του ’63. Η ώρα ήταν 11 και 23 π.μ. ακριβώς. Λίγο αργότερα, την ίδια ημέρα ακόμα, άρχισε να κοιτάζει αφηρημένος τον έναν τοίχο του δωματίου του. Και σαν σπούδασε αργότερα Νομικά και Φιλοσοφία στα τρανά θρανία της Χαϊδελβέργης και των Αθηνών και τι μ’ αυτό; Συνέχισε να κοιτάζει το ίδιιο αφηρημένος τον τοίχο του δωματίου του, που τούτη τη φορά είχε και βιβλιοθήκη. Η Αλοιφή για γέρους είναι βγαλμένη από εκείνες τις αναπολήσεις”.

Δείτε τα βιβλία του στην βιβλιονέτ…

Μετά από 50 χρόνια ξενακάθισαν πλάι – πλάι όλοι μαζί, αλλά αυτή τη φορά έβλεπαν το Μουσείο όχι από δίπλα αλλά από από πάνω, μιάς και η συνάντηση έγινε στο roof garden του St George Lycabettus Hotel.

Ήρθαν πολλοί, οι περισσότεροι, και για του λόγου το αληθές παρόντες ήταν οι:

Από το Α: Γιούλη Δελή, Λεωνίδας Καμαρινόπουλος (και σύζυγος), Μάρω Μαριολέα, Λίντα (Αμαρυλλίς) Παπαδάκη, Άννα Φιλίνη, Γιάννης Ρόκας, Ιόλη Στοφοροπούλου, Αρης Μυλόπουλος, Νίκος Παπαιωάννου και Δημήτρης Παπακυριακόπουλος (και σύζυγος).

Από το Β: Γιώργος Βατσέλλας, Γιώργος Δεπάστας, Μαριάνα Καναβαριώτου, Μιχάλης Καρύδης, Ειρήνη Κηλαϊδίτη, Νίκος Κουτρουμπάς, Δέσπω Κωβαίου, Ελένη Μαΐλλη, Ελένη Μιτσοτάκη, Δημήτρης Μιχαλακόπουλος (και σύζυγος), Παντελής Παντελούρης, Κώστας Παπαηλιού (και σύζυγος), Θόδωρος Σπαθόπουλος, Φώτης Χαροκόπος, Μηνάς Χαμουδόπουλος (και σύζυγος), Σπύρος Ραυτόπουλος (και συζυγος) και Γιάννης Παπανδρέου.

Από το C: Ερατώ Αβραμίδου, Νέλη Βαφειάδου, Αγγέλα Βορεάδου, Λούλα Βρεττού, Γιώργος Γρηγορακάκης (και σύζυγος), Λένα Λιβαδά, Μιχάλης Μητσός, Κατερίνα Μοιρασγίδου, Αιμιλία Σταυρίδου και ο Νίκος Παναγάκης.

Από το σχολείο ο Αντιπρόεδρος του ΔΣ της Σχολής Δρ. Thomas Greve, ο Λυκειάρχης Βασίλης Τόλιας, η Τένια Παπαδάκη (απόφοιτος του ’67), η Μαρία Μαρκέτου (απόφοιτος του ’71) και ο Κίμων Μαραγκουδάκης (απόφοιτος του ’81). Ειδικό ηλεκτρονικό άλμπουμ με τις φωτογραφίες της βραδιάς, δουλεμένο από τον Κώστα Παπαηλιού:

ο οποίος ετοίμασε και μια καταπληκτική παρουσίαση με φωτογραφίες και τίτλο: “Η τάξη του ’63, μία αναδρομή“.

Ο πρώην πρόεδρος του Συλλόγου των Αποφοίτων Παντελής Παντελούρης έστειλε μία εξαιρετική αναφορά για τη βραδιά εκείνη:

ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ 1963–2013

Πενήντα χρόνια από την αποφοίτηση – μισός αιώνας, μια σημαδιακή για όλους μας χρονιά. 1963–2013. Οι 78 νέοι του ’63 κοιτάζουμε πίσω πέντε ολόκληρες δεκαετίες. Μετράμε τον χρόνο. Μετράμε τη ζωή μας μετά το απολυτήριο του “Dörpfeld Gymnasium”. Στην τρίτη ηλικία πια όλοι μας, άλλοι ακμαίοι και άλλοι λιγότερο, βρισκόμαστε στις 6 Σεπτεμβρίου 2013 στις φιλόξενες αίθουσες του Saint George Lycabettus για να κοιτάξουμε μαζί προς τα πίσω. Μεγάλη η συγκίνηση, μεγάλη η προσμονή. Πολλοί ξαναβλεπόμασταν για πρώτη φορά από το 1963. «Εσύ ποιος είσαι;» ακούστηκε πολλές φορές εκείνο το βράδυ. Εκπλήξεις, αγκαλιές, φιλιά…

Τρεις απόφοιτοι του τμήματος Β’, η Μαριάννα Καναβαριώτου, ο Νίκος Κουτρουμπάς και ο Κώστας Παπαηλιού, πήραν την πρωτοβουλία να οργανώσουν μια όμορφη σύναξη σε έναν θαυμάσιο χώρο, αφιερώνοντας γι’ αυτό πολύ χρόνο και κόπο• και μόνο η αναζήτηση ανθρώπων με τους οποίους είχε χαθεί κάθε επαφή εδώ και πενήντα χρόνια αποτέλεσε άθλο για τον οποίο όλοι μας τούς είμαστε ευγνώμονες.

Μαζευτήκαμε οι μισοί περίπου από τους αποφοίτους του 1963• από τους υπόλοιπους, ορι σμένοι ζουν μόνιμα στο εξωτερικό και δεν μπορούσαν να μετακινηθούν, άλλοι είχαν προβλήματα υγείας, κάποιοι ήταν αδύνατον να βρεθούν, πολλοί δήλωσαν ότι δεν μπορούν να παρευρεθούν για διάφορους λόγους αλλά έστειλαν μηνύματα (Ψυχοπαίδης, Πικραμμένος και άλλοι). Είχαμε κι αυτούς –τους λίγους ευτυχώς– που μας άφησαν πρόωρα για πάντα και τους οποίους φέραμε πάλι με συγκίνηση στη μνήμη μας (Σάκης Καράγιωργας, Γιώργος Νικολαΐδης, Γιώργος Ιωαννίδης, Ηλίας Κροντήρης, Σόλων Βούλγαρης, Ηρώ Μωραΐτου, Μιράντα Πανταζίδου, Σταύρος Νικολαΐδης, Κώστας Κατσικόπουλος, Αντώνης Σειράγας και δυστυχώς πρόσφατα και ο Αλέκος Παππάς).

Μια σειρά από εκπλήξεις περίμενε τους παρευρεθέντες – δίπλα στους αποφοίτους ήταν παρόντες ο Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. της Σχολής Thomas Greve (γιος του τότε Μαθηματικού μας) και ο Διευθυντής του Λυκείου Βασίλης Τόλιας, καθώς και η Τένια Παπαδάκη (απόφοιτος ’67), κόρη του αείμνηστου και αξιαγάπητου καθηγητού μας Ιδομενέα Παπαδάκη.

Από τις πιο όμορφες εκπλήξεις ήταν η μουσική υποδοχή μας από τον Νίκο Κουτρουμπά, που μας εξέπληξε με το φωνητικό του ταλέντο (Aλήθεια, πού το είχε κρυμμένο τα χρόνια της Γερμανικής;), τραγουδώντας γνωστές άριες και σύγχρονα τραγούδια με τη συνοδεία στο πιάνο του Κίμωνα Μαραγκουδάκη (απόφοιτος ’81) και παρούσης και της δασκάλας του στη φωνητική Μαρίας Μαρκέτου (απόφοιτος ’71).

Δεύτερη έκπληξη η αναδρομή του Κώστα Παπαηλιού. Με το γνωστό του χιούμορ και την αστείρευτη νεανικότητά του, ο Κώστας έκανε μια αναδρομή στα χρόνια της Μετσόβου, παραθέτοντας σειρά φωτογραφικών ντοκουμέντων από το αρχείο της Σχολής και το αρχείο συμμαθητών, διανθίζοντας την παρουσίασή του με ανέκδοτα και παλιές ιστορίες, που πότε έκαναν το ακροατήριο να ξεσπά σε γέλια και πότε να αναπολεί με συγκίνηση. Παρήλασαν μπροστά μας στιγμιότυπα από την αυλή με τον φοίνικα, στιγμιότυπα από το μάθημα στις τάξεις, οι αυστηροί έλεγχοι της μακαρίτισσας της Ντι Λέρνια στην είσοδο, τα πορτραίτα πολλών Ελλήνων και Γερμανών καθηγητών, φωτογραφίες από εκδρομές και άλλες εκδηλώσεις. Πολλές από τις φωτογραφίες αυτές κοσμούσαν σε μεγέθυνση τους τοίχους της αίθουσας και ομάδες αποφοίτων παρέμεναν μπροστά τους ανατρέχοντας με συγκίνηση στα χρόνια εκείνα.

Νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να εκτιμήσει κανείς πραγματικά τον χρόνο που αφιέρωσε ο Κώστας για να προετοιμάσει όλο αυτό το υλικό!

Κάποια στιγμή κλήθηκα και εγώ να πω δυο λόγια για την περίοδο εκείνη της φοίτησής μας στη Γερμανική Σχολή Αθηνών και για τις εμπειρίες μου τα χρόνια που ακολούθησαν την αποφοί τησή μας, μια και διετέλεσα επί σειρά ετών Πρόεδρος των αποφοίτων της Σχολής.

Ευκαιρία για μένα να θυμίσω ότι υπήρξαμε μια ξεχωριστή γενιά μαθητών, που φοίτησε στη Σχολή σε μια ξεχωριστή ιστορική περίοδο για την Ελλάδα, αλλά και για τις σχέσεις της πατρίδας μας με τη Γερμανία (είχαν περάσει μόλις δέκα και κάτι χρόνια από τη λήξη του Πολέμου και της Κατοχής).

Οι γονείς μας μάς έστειλαν στη Γερμανική Σχολή τη δεύτερη χρονιά από την επαναλειτουργία της (το 1956). Δέκα μόλις χρόνια μετά τη λήξη του Πολέμου και της Γερμανικής Κατοχής. Χρειαζόταν πολύ θάρρος τότε και ανοικτό μυαλό για κάτι τέτοιο, μια και τα τραύματα της Κατοχής ήταν ακόμα νωπά και πολλές από τις οικογένειές μας είχαν υποστεί άμεσα τις συνέπειές της.

Είχαμε την τύχη να έχουμε καλούς Γερμανούς καθηγητές, τις περισσότερες φορές νέους, με ενθουσιασμό για τη δουλειά τους και αγάπη για την Ελλάδα (Dietz, Endress, Gercke, Franzmeier, Greve, Drögemüller, Klemm και πολλούς άλλους). Μας άνοιξαν τα μάτια σε νέους ορίζοντες, πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας. Πάνω απ’ όλα όμως είχαμε Έλληνες καθη γητές, διαμάντια στην εκπαίδευση. Έτσι, και η ελληνική παιδεία που λάβαμε ήταν σε πολλές περιπτώσεις καλύτερη των ελληνικών σχολείων.

Χρόνια μετά την αποφοίτηση συνειδητοποιήσαμε ότι οι συνέπειες του εμφυλίου είχαν αγγίξει άμεσα και το δικό μας –παρότι ξένο– σχολείο. Γιατί στη ΓΣΑ είχαν βρει τότε καταφύγιο μια σειρά από φωτεινά ονόματα της εκπαίδευσης, που –λόγω του προοδευτικού παρελθόντος τους– δεν έβρισκαν δουλειά στα δημόσια σχολεία (Δημητράκος, Παπαγεωργίου, Ασωνίτης, Δανιήλ, Παπαδάκης κ.λπ.).

Θύμισα ότι ως Πρόεδρος των αποφοίτων με είχαν φωνάξει επανειλημμένως για ανάκριση στο διαβόητο «Σπουδαστικό» της Ασφάλειας τα χρόνια που παρέμενα στην Ελλάδα, προσπαθώντας να εκμαιεύσουν αν οι καθηγητές μας μιλούσαν στην τάξη για πολιτικά και αν μας έκαναν αριστερή προπαγάνδα.

Ήταν ευνόητο ότι για τη δικτατορία του 1967, οι δάσκαλοί μας αποτελούσαν κόκκινο πανί. Θύμισα ότι μεσούσης της δικτατορίας, οπότε βρέθηκα στην Αθήνα ως απεσταλμένος της γερμανικής ραδιοφωνίας, ο Λυκειάρχης (ο Γυμνασιάρχης της δικής μας περιόδου) Γιώργος Δημητράκος με κάλεσε στο γραφείο του στη Σχολή. Έκλεισε τις πόρτες και, αφού βεβαιώθηκε ότι δεν ακούει κανένας άλλος, μου εκμυστηρεύθηκε ότι η δικτατορία ζητούσε την απόλυση όλων των «επικίνδυνων κομμουνιστών» καθηγητών της Σχολής. Μου ζήτησε να μεταφέρω στη Γερμανία το μήνυμα, ώστε να παρέμβει η γερμανική κυβέρνηση.

Το μήνυμα μετέφερα, καθ’ υπόδειξη του Δημητράκου, στον καθηγητή Georg Eckert, Πρόεδρο τότε του Διεθνούς Κέντρου Σχολικών Βιβλίων στην πόλη Braunschweig, στενό φίλο και συνεργάτη του Καγκελάριου Βίλλυ Μπράντ. Ήταν τότε που έμαθα για πρώτη φορά ότι ο Δημητράκος ήταν ως φοιτητής ενεργό μέλος της ΕΠΟΝ Θεσσαλονίκης και ότι υπήρξε ο σύνδεσμος μεταξύ αντιφασιστικής ομάδας Γερμανών στρατιωτικών στη Θεσσαλονίκη, με επικεφαλής τον τότε Ταγματάρχη της Wehrmacht Georg Eckert και του ΕΛΑΣ. Τίποτε από αυτά, ούτε για τις πολιτικές πεποιθήσεις των άλλων καθηγητών γνωρίζαμε όσο ήμασταν στο σχολείο (Οι πιέσεις της γερμανικής κυβέρνησης ανάγκασαν τελικά τη χούντα να υπαναχωρήσει και να παραμείνουν στο σχολείο οι καθηγητές μας – με επικεφαλής τον Δημητράκο).

Θύμισα επίσης ότι η χρονιά μας ήταν εκείνη που έδωσε δυναμικό παρόν στις κινητοποιήσεις του 15% για την παιδεία και ότι πραγματοποίησε την πρώτη απεργία μαθητών ξένου σχολείου την περίοδο εκείνη. Όλοι θυμόμαστε τον τότε καθηγητή Γαλλικών και μετέπειτα Διευθυντή της Γ.Σ. στο Παρίσι Horst Breckwold να τρέχει στο Πεδίον του Άρεως, όπου είχαμε συγκεντρωθεί, για να μας πείσει να γυρίσουμε πίσω (γιατί το Υπουργείο Παιδείας απειλούσε ότι θα κλείσει όποιο ξένο σχολείο μετείχε στις κινητοποιήσεις). Η συμμαθήτριά μας, μετέπει τα βουλευτής Άννα Φιλίνη –που ήταν μαζί μας το βράδυ εκείνο– πρωταγωνιστούσε τότε στις μαθητικές συντονιστικές επιτροπές αγώνα.

Η χρονιά μας είχε επίσης, αναπτύξει –ήδη κατά τη διάρκεια της φοίτησης στη Σχολή– μια σειρά από δραστηριότητες, πρωτόγνωρες για την τότε εποχή, που άφησαν όμως τη σφραγίδα τους. Θυμίζω λ.χ. τη σειρά διαλέξεων για τη σύγχρονη μουσική που είχαμε οργανώσει (οι όμορφες αφίσες του μετέπειτα γνωστού σκηνοθέτη Νίκου Περράκη για τις βραδιές τζαζ στη Μετσόβου έχουν μείνει στη μνήμη μας), την κυκλοφορία του πρώτου μαθητικού περιοδικού της Σχολής («Εμείς»), τις εκδρομές μας στα αξιοθέατα της Αττικής κτλ. Η χρονιά μας είχε δώσει μια ξεχωριστή πνοή στη μαθητική ζωή του σχολείου.

Και το σημαντικότερο: η χρονιά του 1963 πρωτοστάτησε στην ίδρυση του πρώτου Συλλόγου των αποφοίτων, την επόμενη κιόλας χρονιά από την αποφοίτηση (1964), εισήγαγε τον χαρακτηρισμό των αποφοίτων ως Dörpfeldianer και καθιέρωσε τις χοροεσπερίδες της Γερμανικής, ως κύρια πηγή χρηματοδότησης ενός ταμείου υποτροφιών του Συλλόγου (Οι χοροεσπερίδες των αποφοίτων της Γερμανικής αποτέλεσαν σημαντικά κοινωνικά γεγονότα στην εποχή τους και συνεχίστηκαν μέχρι τις μέρες μας με την ίδια επιτυχία), ανέδειξε δύο Προέδρους αποφοίτων (Γιώργος Ιωαννίδης – Παντελής Παντελούρης) και έθεσε τις βάσεις για τις πρώτες ανταλλαγές με γερμανικούς φορείς, οργανώνοντας τη συμμετοχή νέων αποφοίτων σε συνέδρια και άλλα φόρα στη Γερμανία, ενώ οργάνωσε και την πρώτη υπηρεσία στήριξης των αποφοίτων που έφευγαν για σπουδές στην τότε Δυτική Γερμανία.

Μίλησα επίσης εκείνο το βράδυ στο Saint George Lycabettus για ένα –ιδωμένο μετά από 50 χρόνια– νοσταλγικό ντοκουμέντο που βρέθηκε τυχαία στα χέρια μου. Πριν κάποια χρό νια, ένας φίλος από το Δ.Σ. του Συλλόγου των αποφοίτων μού εμπιστεύθηκε μια μικρή ανακάλυψη: στον κάδο απορριμμάτων της Σχολής είχαν πετάξει όγκους από παλιά έγγραφα, ανάμεσά τους και το πρακτικό βαθμολογίας απολυτηρίου της χρονιάς 1963, της χρονιάς της αποφοίτησής μας. Το φύλαξα χρόνια στο γραφείο μου με την ελπίδα να το ξαναδούμε μαζί σε κάποια μελλοντική συνάντηση. Η σύναξη της 6ης Σεπτεμβρίου 2013 ήταν η πιο κατάλληλη ευκαιρία γι’ αυτό.

Το πρακτικό αυτό, γραμμένο χειρόγραφα στην καλλιγραφική γραφή του τότε Γυμνασιάρχη Γιώργου Δημητράκου, αποτύπωνε τα χαρακτηριστικά των αποφοίτων της χρονιάς εκείνης:

Ότι δηλ. αποφοιτήσαμε τότε 76 αγόρια και κορίτσια, από τα 78 που φοίτησαν το 1963 στα τρία τμήματα (24 στο Α, 28 στο Β και 26 στο C τμήμα).

Ότι και τα τρία τμήματα είχαν αριστούχους, συνολικά πέντε, τρεις γένους θηλυκού στο πρώτο και στο τρίτο τμήμα (Λούλα Βρεττού, Μαρία Μαριολέα, Κατερίνα Μοιρασγίδου) και δύο αγόρια στο δεύτερο – «οι μόνιμοι μονομάχοι» αλλά και στενοί φίλοι στο δικό μας τμήμα: ο Κώστας Παπαηλιού και ο Θόδωρος Σπαθόπουλος.

Ότι πάνω από το μισό, το 53%, αποφοίτησε με «καλώς» (κάτω από 15). Το 41% είχε «λίαν καλώς» (16–18) και το 6% «άριστα».

Από μια πρόχειρη ανάλυση του βαθμολογίου αυτού εγώ τουλάχιστον έβγαλα στα πρόχειρα δύο βασικά συμπεράσματα:

Πρώτον, συνειδητοποίησα ότι το στίγμα που έφερα σ’ όλη τη ζωή μου μέχρι σήμερα (το 11 στη Γυμναστική) δεν το σήκωνα μόνος μου, όπως νόμιζα, αλλά το μοιραζόμουν με έναν φίλο από τη διπλανή τάξη. Και όχι μόνο αυτό, υπήρχε και κάποιος τρίτος που δεν πήρε καν βαθμό από τον Hilbrecht, γιατί δεν εμφανίστηκε ποτέ στο μάθημα. 10 και 11 υπήρχαν πολλά στο βαθμολόγιο, και στα τρία τμήματα και για όλα τα άλλα μαθήματα – εκτός από τη γυμναστική, όπου όλοι σχεδόν είχαν καλούς βαθμούς και αρκετοί 20 και 19 και όπου το 10 και 11 ήταν η εξαίρεση.

Δεύτερον, το βαθμολόγιο ανέτρεψε και την προσφιλή παιδαγωγική αρχή απέναντι στα παι διά μας και τα εγγόνια, ότι δηλαδή πρέπει να είσαι καλός μαθητής για να προκόψεις στη ζωή σου. Η λίστα αποδεικνύει ότι και με δεκατριάρια στη Φυσική και τη Χημεία ή με 10 και 11 σε Λατινικά και Μαθηματικά ή με 12 στα Αρχαία μπορείς να γίνεις και Πρωθυπουργός και Πρύτανης Ανωτάτης Σχολής αλλά και διακεκριμένος Καθηγητής Πανεπιστημίου.

Τελείωσα τη σύντομη παρέμβασή μου με τη διαπίστωση ότι η ΓΣΑ υπήρξε για μένα ένα από τα καλύτερα σχολεία, την εποχή τουλάχιστον που φοιτήσαμε εμείς, και πιστεύω πως εξακολουθεί να διατηρεί το υψηλό της επίπεδο. Ανέτρεξα στη μακρόχρονη υπηρεσία μου σε διπλωματικές υπηρεσίες της Ελλάδας στο εξωτερικό και στην ευκαιρία που είχα να δέχομαι για πρακτική εξάσκηση δεκάδες νέους αποφοίτους της Σχολής, διαπιστώνοντας κάθε φορά το υψηλό επίπεδο γλωσσομάθειας και γενικής παιδείας τους.

Χαιρετισμό απηύθυνε εκείνο το βράδυ ο Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. της ΓΣΑ Thomas Greve μεταφέροντας τους χαιρετισμούς του Προεδρείου και ζητώντας να συνεχίσουμε να συμβάλλουμε στη διατήρηση και εμβάθυνση των ελληνογερμανικών σχέσεων, που λόγω της κρίσης περνούσαν μια δύσκολη περίοδο.

Μίλησε επίσης και η Άννα Φιλίνη, o Νίκος Παπαϊωάννου και άλλοι. Οι συζητήσεις συνεχίστηκαν μέχρι αργά το βράδυ. Φύγαμε με το ερώτημα πότε θα είναι η επόμενη συνάντησή μας. Όχι βέβαια μετά από άλλα 50 χρόνια!

Παντελής Μ. Παντελούρης, Οξύλιθος Ευβοίας, ppantelouris@gmail.com

Ζητείται Νοσηλευτικό προσωπικό για Γηριατρικά Νοσοκομεία στην Γερμανία. Προϋπόθεση γνώση Γερμανικών επιπέδου Β2 και πτυχίο Νοσηλευτικής από AEI, ΤΕΙ, ΙΕΚ κτλ. Μισθός από 1500€ έως 3000€ τον μήνα συν υπερωρίες. Ο μισθός μπορεί να φτάσει και τα 3500€ ανάλογα με την εξειδίκευση. Πλήρης ασφάλεια με συνταξιοδοτικό. Αποστολή βιογραφικού (π.χ. Europass CV) με φωτογραφία, στα Γερμανικά στο mail: qpluslimited@yahoo.com. Τηλ. επικοινωνίας: 306936800008.