O Νίκος Αθηναίος γεννήθηκε στο Χαρτούμ του Σουδάν to 1946, μεγάλωσε στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1964. Άρχισε να ασχολείται συστηματικά με τη μουσική και σπούδασε πιάνο, σύνθεση και διεύθυνση ορχήστρας στο Ωδείο Αθηνών και ακολούθως στην Ανώτατη Μουσική Σχολή της Ρηνανίας (Κολωνία) και στο Ινστιτούτο Robert Schumann στο Ντίσελντορφ.

Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του σαν βοηθός αρχιμουσικού στην όπερα του Μάνχαϊμ, και διηύθυνε όπερες ως μόνιμος ή προσκεκλημένοςαρχιμουσικός όπερας σε μερικά από τα σημαντικότερα θέατρα της Γερμανίας (Φρανκφούρτη, Ντάρμσταντ, Ουλμ, Σανκτ Γκάλλεν της Ελβετίας κ.α.). Το 1990 ονομάστηκε Γενικός Μουσικός Διευθυντής της Φρανκφούρτης του Όντερ, της οποίας την ορχήστρα ανέδειξε μέσα σε ελάχιστο χρόνο σε πρώτο συμφωνικό σύνολο του Βραδεμβούργου με αποτέλεσμα τη μετονομασία της ορχήστρας σε Βραδεμβούργια Κρατική Ορχήστρα, η οποία στη δεκαετία της διεύθυνσής του, μέχρι το έτος 2000 περιόδευσε σε πολλά από τα σημαντικά μουσικά κέντρα και διάσημες αίθουσες της Ευρώπης και με την οποία ηχογράφησε μια μεγάλη σειρά CD με έργα κυρίως γερμανών συνθετών, αποσπώντας σημαντικά διεθνή βραβεία, εγκωμιαστικές κριτικές και διεθνή αναγνώριση. Ως προσκεκλημένος μαέστρος διηύθυνε κορυφαίες ευρωπαϊκές ορχήστρες όπως η Philharmonia Orchestra και η Royal Philharmonic Orchestra του Λονδίνου, η English Chamber Orchestra, η Συμφωνική Ορχήστρα του Αμβούργου, η Συμφωνική Ορχήστρα του Μονάχου κ.α., και επανειλημμένα όλες τις σημαντικές ελληνικές ορχήστρες (Κ.Ο.Α., Κ.Ο.Θ., Ε.Ρ.Τ., Καμεράτα Αθηνών, Σ.Ο.Δ.Θ., Ορχήστρα Πατρών).

Από το Μάιο του 2000 έως τον Απρίλιο του 2010 ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, όπου διηύθυνε τις περισσότερες παραγωγές και παραστάσεις όπερας αλλά και συναυλίες με έργα συμφωνικής – χορωδιακής μουσικής και από το καλοκαίρι του 2013 είναι Διευθυντής του Ωδείου Αθηνών. Είναι αφιερωμένος κυρίως στη σύνθεση και παράλληλα εμφανίζεται ως προσκεκλημένος μαέστρος στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Στο πλαίσιο της διεθνούς ημέρας για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού, το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη μας προσκαλεί σε μια παράσταση – αφήγηση για μικρούς και μεγάλους: “Ο δέντρος: Παραμύθια λαϊκά με φωνή και βιολοντσέλο”. Μια παράσταση για την αξία των παραμυθιών και των λαϊκών μας αφηγήσεων.

Δανειστική Βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη, Κουντουριώτου 173, 185 35, Πειραιάς

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2024, ώρα έναρξης 19:00, Είσοδος Ελεύθερη, Απαραίτητη η αίτηση συμμετοχής!

https://www.laskaridisfoundation.org/event/o-dentros-paramythia-laika-me-foni-kai-violontselo/

Ο Αλφρέδος Λούβαρις γεννήθηκε το 1921 και εμφανίζεται το 1935 στα μαθητολόγια της Β’ Γυμνασίου. Ήταν γιός του Νικολάου Λούβαρι (1887 – 1961), ο οποίος ήταν Έλληνας θεολόγος, καθηγητής και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στο βιογραφικό του:

Στις 29 Απριλίου του 1941 ήταν ένας από τους προτεινόμενους για υπουργοποίηση από τον Γεώργιο Τσολάκογλου. Όμως παραιτήθηκε αμέσως χωρίς να ορκιστεί, επικαλούμενος ως δικαιολογία την είσοδο των Ιταλών στην Αθήνα. Ο Λούβαρις, ο οποίος θεωρούνταν εγγυητής της διατήρησης μιας στάσης ανοχής της Εκκλησίας της Ελλάδος απέναντι στις Γερμανικές κατοχικές δυνάμεις, συνέβαλε στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού εκ μέρους των Γερμανών καθώς συνέταξε έκθεση που την υπέβαλε στη Γερμανική Πρεσβεία, η οποία διαβιβάστηκε στο Βερολίνο, και τελικά εγκρίθηκε η αντικατάσταση του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου. Ήταν υπουργός παιδείας και στην τρίτη κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη από τις 7 Απριλίου 1943 έως τις 12 Οκτωβρίου 1944. κατόπιν έντονης πίεσης του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού.

Ο ίδιος στα Απομνημονεύματά του γράφει πως η συμμετοχή του στην τελευταία κατοχική κυβέρνηση υπαγορεύθηκε από το αίσθημα ευθύνης του ως πνευματικού ανθρώπου απέναντι στην πατρίδα του και των συνανθρώπων του απέναντι της μανίας του ναζιστικού τέρατος. Τον Μάιο του 1944 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών λόγω της δίκης και καταδίκης του σε πενταετή φυλάκιση για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη. Αν και ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός κλήθηκε στη δίκη από τον Λούβαρι ως μάρτυρας υπεράσπισης αυτός δεν παρέστη….

Στις παραμονές της δίκης του κι ενώ ήταν προφυλακισμένος, ο γιος του Αλφρέδος απήχθη και δεν βρέθηκε ποτέ. Τσιρώνης 2010, σελ. 419, υποσ. 867, Ρηγόπουλος 2011, σελ. 150

Δείτε το βιογραφικό του Νικολάου Λούβαρι…

Ο Αλέκος Κυριακός γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1922, όπου και τέλειωσε το Δημοτικό. Το 1936 ο πατέρας του, που εργαζόταν σε μία γερμανική εταιρεία, μετατέθηκε στην Ελλάδα γεγονός, που το δέχθηκε με ανακούφιση αφού ήταν ο μοναδικός μαθητής στο σχολείο του που αρνιόταν να ενταχθεί στη νεολαία του Χίτλερ. Στην Αθήνα πήγε αρχικά σε ελληνικό σχολείο και ένα χρόνο μετά το 1938 πήγε στη Γερμανική Σχολή, όταν διαπίστωσε την ύπαρξη της.

Το 1941, όταν εισέβαλαν οι Γερμανοί στην Αθήνα τα μαθήματα λιγόστεψαν και ανάλαβε ο Βύρων Θεοδωρόπουλος να διδάξει, και μάλιστα στο σπίτι του Πέτρου Μόρντο, ώστε να μπορέσουν οι μαθητές να πάρουν το Abitur (ανάμεσα σ’ αυτούς δε ήταν και ο Μιλτιάδης Καρύδης, ο Θέμις Πάνος, ο Kurt Goldberg κ.α.)

Μέσα στο πόλεμο έκανε διάφορες δουλειές, ενώ μετά από αυτόν πήγε ένα χρόνο στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στο εργαστήριο του Μ.Τόμπρου. Επειδή οι Σχολές είχαν παραμείνει κλειστές στον πόλεμο έμαθε τη μαρμαρογλυφία εργαζόμενος στα μαρμαράδικα της οδού Αναπαύσεως.

Το 1948 έκανε την πρώτη και μοναδική ατομική του έκθεση με γλυπτά στην Αθήνα στον Παρνασσό. Αμέσως μετά έφυγε για τη Νέα Υόρκη, όπου έμεινε ένα χρόνο συναναστρεφόμενος με ανθρώπους της Τέχνης όπως ο Θεόδωρος Στάμος, ο Τρούμαν Καπότε κ.α. που του συνέστησε ο καθηγητής και μεταφραστής Κίμων Φράιερ. Μετά από ένα χρόνο στη Νέα Υόρκη μετακόμισε στην Πενσυλβάνια όπου εργάστηκε επάνω σε ξύλο, μπρούτζο και υαλοβάμβακα.

Επί πέντε χρόνια δίδαξε γλυπτική στο Wyomissing Institute of Fine Arts και έκανε διάφορες εκθέσεις με προτομές, πορτραίτα κυρίως για ιδώτες συλλέκτες. Το 1976 παρουσίασε τρία έργα στο Balch Institute στη συνοπτική έκθεση “Η Ελληνική Προοπτική – Η Συμβολή των Ελλήνων Καλλιτεχνών στην τέχνη των ΗΠΑ”, όπου το μεγαλύτερο έργο του, και επίκεντρο της έκθεσης είναι ένα υπερμεγέθες “πούμα”, που έκτοτε θα χρησιμοποιηθεί ως σήμα στα έντυπα του Πανεπιστημίου. Ένα χρόνο μετά το 1977 στήθηκε ένα μνημειώδους μεγέθους λιοντάρι στη κεντρική αίθουσα του Allentown Museum of Art, ανάμεσα σε ένα έργο του Rodin και της Barbara Hepworth, ενώ το 1995 ήταν ένας από τους έξι καλλιτέχνες που επέλεξε το Ελληνικό Πνευματικό Κέντρο του Παρισιού για να αντιπροσωπεύσει την Ελλάδα στην “Triennale De Sculpture” στο Jardin Des Plants.

Από το 1979 άρχισε να μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ και το 1986 πλέον μετακόμισε οριστικά στην Αθήνα, όπου διατηρεί επαφή με συμμαθητές του από τη Γερμανική Σχολή, ανάμεσα σε αυτούς και τη Νάτα Μελά.

Ξύλινα έργα του βρίσκονται ατην Εθνική Πινακοθήκη, στο παρεκκλήσι του Albright College στο Reading της Pennsylvania, μπρούτζινα (π.χ. η Sappho) στην Πινακοθήκη του Oakland, στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Φιλαδέλφεια και αλλού.

Απεβίωσε στις 4 Απριλίου 2019

Την Κυριακή 18 Αυγούστου 2024 “έφυγε” ο Χάρης Αργυρόπουλος, απόφοιτος του 1974 μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο.

Ο Χάρης είχε σπουδάσει στην Γερμανία και είχε ασχοληθεί επιχειρηματικά με τον τουρισμό και την εστίαση ενώ ήταν και ερασιτέχνης ηθοποιός.

Η κηδεία του θα γίνει την Τετάρτη 21 Αυγούστου στις 11 π.μ. στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Η οικογένειά του θα επιθυμούσε αντί στεφάνου να γίνουν δωρεές στη μνήμη του, στην ΓΑΛΙΛΑΙΑ Μονάδα Ανακουφιστικής Φροντίδας (galilee.gr).

(περισσότερα…)

Ο Ναπολέων Αντωνάδος γεννήθηκε την 1.1. 1925 στην Βέροια. Ο πατέρας του, Ιωάννης, γεννημένος στην Θήβα, ήταν μόνιμος αξιωματικός (Αντισυνταγματάρχης Επιμελητείας) και η μητέρα του Αικατερίνη, το γένος Αντωνίου.

Φοίτησε στο “Πρότυπον Δημοτικόν Σχολείον Θεσσαλονίκης” και στην εκεί Γερμανική Σχολή. Το 1936 μετεφέρθη ο πατέρας του στην Αθήνα και φοίτησε αμέσως στην Γερμανική Σχολή Αθηνών το έτος 1936-37 όταν και εμφανίζεται στα Μαθητολόγια στην Α’ Γυμνασίου.

Ασχέτως του ότι δεν αναγράφεται στα Μαθητολόγια, συνέχισε έως το 1938 ως εσωτερικός μαθητής και ακολούθως ως εξωτερικός και κατόπιν πήγε στην Λεόντειο Σχολή, την Ιόνιο Σχολή από όπου αποφοίτησε, και ξεκίνησε σπουδές στην ιατρική.

Ήδη όμως από τα 16 του χρόνια, το 1941, από τον πρώτο χρόνο της Γερμανικής Κατοχής, δραστηριοποιήθηκε ως διερμηνέας, μεταφραστής και πληροφοριοσυλλέκτης, κυρίως λόγω των εξαιρετικών προσόντων του, ενώ δρούσε με το ψευδώνυμο Βίλυ Σέφερ.

Το όνομά του έγινε γνωστό από την κατάθεσή του την 1η Μαΐου 1945, όπου αναφέρονται όλα τα παραπάνω στοιχεία, όπως επίσης και το γεγονός ότι την 7ην Νοεμβρίου 1941 συνελήφθη από τους Γερμανούς και ενεκελείσθη εις φυλακάς Αβέρωφ και απελύθη περί τα τέλη Μαΐου 1942 και τον Ιούνιο 1943 ανέλαβε στο στρατόπεδο του Τατοΐου για λογαριασμό του υπολοχαγού Ζιμς την θέση του διερμηνέως με αντικείμενο και τις μεταφράσεις εγγράφων των κρατουμένων. Δεδομένου ότι ήταν ακόμη μαθητής του επετράπη να συνεχίσει την Ε’ τάξη εις την Λεόντειον Σχολή και στην συνέχεια εφοίτησε στην Ιόνιον Σχολή, από όπου πήρε απολυτήριο Γυμνασίου το 1944 (ένα χρόνο, δηλαδή, αργότερα βάσει της ηλικίας του, δικαιολογείται όμως από το γεγονός ότι ήταν στις φυλακές για 6 μήνες).

Στην ίδια κατάθεση αναφέρονται ονόματα πρακτόρων και γίνονται αναφορές στον Υποστράτηγο Σιμάνα, ο οποίος διαδέχθηκε τον Υποστράτηγο Στρόοπ, στην υπηρεσία των Ες Ες γκεστάπο, που στεγαζόταν μεταξύ των οδών Κανάρη, Σέκερη, Μέρλιν και Βασ. Σοφίας.

Μετά τον Πόλεμο ο Ναπολέων Αντωνάδος ασχολήθηκε με Τουριστικές Επιχειρήσεις και ειδικά με διαχείριση στόλου τουριστικών λεωφορείων.

(πηγή: “Κατασκοπεία στην κατεχόμενη Ελλάδα”, Δημοσθένης Κούκουνας, όπου ο συγγραφέας είχε πολλές συναντήσεις με τον Ναπολέοντα Αντωνάδο στην δεκαετία του ’70)

Η Άννα Συριοπούλου αποφοίτησε από την Σχολή το 1974. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ακολούθως πήρε δίπλωμα από το ΕΚΕΜΕΛ (Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης Λογοτεχνίας και Επιστημών του Ανθρώπου), όπου εκπόνησε και την διπλωματική της  εργασία.

Είναι Επιστημονική Συνεργάτιδα στον Τομέα Ιστορίας και Θεωρίας του Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Έχει μεταφράσει από τα γερμανικά το δοκίμιο «Η ιδέα του Καντ περί της αιώνιας ειρήνης- Από την ιστορική απόσταση 200 ετών» του Γερμανού φιλοσόφου Jürgen Habermas (εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο «Πόλις»).

Επίσης μετέφρασε από τα γερμανικά το δοκίμιο «Για μια θεωρία της Διαδικασίας του καθηγητή της Φιλοσοφίας Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών Παύλου Σούρλα (εκδόθηκε στο περιοδικό Ισοπολιτεία), και μετέφρασε το «A Dangerous Mind- Η επίδραση του Carl Schmitt στην Ευρώπη» του Jan Werner Mueller, το οποίο είναι υπό έκδοσιν.

biblionet…

Πόσοι θυμούνται αυτόν τον Έλληνα που έδωσε τα φώτα του στις πλέον έγκυρες, διεθνώς, μουσικές εγκυκλοπαίδειες και λεξικά όπως το Grove και το New Grove Dictionary of Music; Πόσοι μνημονεύουν τις μελέτες και τα άρθρα του για τον (καταστροφικό) Εθνικό Μουσικό Διχασμό, ή τη δουλειά μυρμηγκιού που έκανε για την περίφημη Εθνική Μουσική Σχολή και τον Μανώλη Καλομοίρη.

Ξέρω, ξέρω… Τι κάθομαι τώρα και θυμάμαι σε μια Ελλάδα που δονείται σε ρυθμούς τραπ, σκυλάδικου, άντε και «έντεχνου». Τι κάθομαι και αναλογίζομαι έναν αφανή, πλην σημαίνοντα «ανασκαφέα» μιας άλλης μουσικής Ελλάδας: το Γιώργο Λεωτσάκο, έγκριτο διεθνώς ερευνητή, μουσικολόγο και μουσικοκριτικό, που αναχώρησε σήμερα (Τετάρτη, 14 Αυγούστου) για «τόπο χλοερό». Εκεί που η Μουσική είναι Μία. Και Σημαντική.  

Δείτε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Το «EQ» είναι η διεθνής συντομογραφία της συναισθηματικής νοημοσύνης. Με αυτό τον τίτλο, «EQ», η Έλενα Παπαβασιλείου δημιούργησε μια νέα δημοσιογραφική εκπομπή, στην οποία ένας νέος καλεσμένος από όλο το φάσμα της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής, θα υποβάλλεται σε μια διαφορετική συνέντευξη. Καθημερινά στις 6 το απόγευμα στο ACTION 24.

Τελειώνοντας τη Γερμανική Σχολή, σπούδασε οικονομικά στην Αθήνα από όπου αποφοίτησε με άριστα. Ξεκίνησε την καριέρα της στη δημοσιογραφία δουλεύοντας σε περιοδικά μόδας. Η πρώτη της τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στην πρωινή εκπομπή του Mega «Όμορφος Κόσμος», όπου συμπαρουσίαζε με τον Νότη Χριστοδούλου τη στήλη της διακόσμησης. Αμέσως μετά,συμμετείχε στο τάλεντ σόου του Alpha «TV Stars Παρουσιάστε». Έπειτα, βρέθηκε για ένα χρόνο ανάμεσα στους παρουσιαστές της εκπομπής «Μες την καλή χαρά», με κεντρική παρουσιάστρια τη Ναταλία Γερμανού. Στη συνέχεια, συμπαρουσίασε με τον Σπύρο Λάμπρου το πρωινό μαγκαζίνο του Alpha «Πάνω στην Ώρα» και τη σεζόν 2011-2012 επέστρεψε στην ανανεωμένη ομάδα του «Μες την καλή χαρά». (από το yupiii.gr)

https://www.protothema.gr/life-style/article/1448401/elena-papavasileiou-epestrepse-stin-tileorasi-meta-apo-8-hronia-deite-video/

https://www.protothema.gr/life-style/article/1259000/i-elena-papavasileiou-pire-to-master-tis-stin-psuhologia/

Ο Κώστας Μεσκούρης είναι απόφοιτος του 1964 και ζει στην Γερμανία στο Alsdorf κοντά στο Aachen. Το βιογραφικό του είναι στην ενότητα “Απόφοιτοι / Θετικές Επιστήμες” και οφείλουμε να πούμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που μας θυμάται και στέλνει φωτογραφίες.

Αντιγράφουμε από το βιογραφικό του:

Το 1989 έγινε Αναπληρωτής Καθηγητής (Professorenvertreter C3) Αριθμητικών Εφαρμογών των Κατασκευών (Anwendung Numerischer Methoden im Bauwesen) στο Πανεπιστήμο του Ντόρτμουντ (Univ. Dortmund) και το 1990 Διευθυντής Έρευνας (Forschungsgruppenleiter) του Ινστιτούτου Στατικής και Δυναμικής (Institut für Statik und Dynamik) του Πανεπιστημίου του Μπόχουμ, ενώ το 1994 εξελέγη Καθηγητής της Έδρας Στατικής και Δυναμικής των Κατασκευών του Πανεπιστημίου του Ροστόκ. Το 1996 έγινε Καθηγητής της Έδρας Στατικής και Δυναμικής των Κατασκευών του Πανεπιστημίου του Πολυτεχνείου του Αάχεν (TH Aachen). Το 2012 συνταξιοδοτήθηκε.

Και οι τρεις φωτογραφίες που μας έστειλε είναι από την τάξη του 1964 από την οποία έχουμε ελάχιστο υλικό και αναζητούμε και άλλο.

από την εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη 

από την παρέλαση της 25ης Μαρτίου 1964 στο Σύνταγμα

Και να θυμηθούμε μια παλαιότερη αναφορά μας στον Νίκο Θέμελη όπου ο Κώστας Μεσκούρης είχε πάλι στείλει φωτογραφίες, αλλά και το reunion των 50 χρόνων της τάξης στο Χαλάνδρι:

Συγκίνησε ο Νίκος Θέμελης…

Η τάξη του ’64 μετά από 50 χρόνια…

«Μοναδική», «ιδιαίτερη», «η χειρότερη στην ιστορία του θεσμού», «αηδιαστική», ήταν μερικά από τα επίθετα που επιστρατεύτηκαν για να περιγράψουν την αμφιλεγόμενη τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού. Ειδικά η αναπαράσταση ενός παγανιστικού γλεντιού των θεών του Ολύμπου, παρερμηνεύτηκε ως διακωμώδηση του «Μυστικού Δείπνου» του Λεονάρντο ντα Βίντσι με επικεφαλής μία ντραγκ κουίν και θεωρήθηκε βλάσφημη όχι μόνο από συντηρητικούς εκκλησιαστικούς κύκλους, αλλά και τον ηγέτη της γαλλικής Αριστεράς Ζαν-Λικ Μελανσόν. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) ζήτησε συγγνώμη και η ανιψιά της Μαρίν Λεπέν, η ευρωβουλευτής Μαριόν Μαρεσάλ, απέδωσε το σκάνδαλο σε μια αριστερή μειοψηφία που είναι έτοιμη για κάθε πρόκληση.

Δείτε το άρθρο της Ξένια Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”:

https://www.kathimerini.gr/world/563149957/olympiakoi-agones-2024-apodokimasies-orgi-kai-mia-syggnomi/

Εύχομαι εκ μέσης καρδίας υγείαν, δύναμι, υπομονή και επιμονή και προ πάντων η Παναγία να μας έχη υπό την σκέπη Της.

Μην ξεχνούμε

α) Την βύθισιν του ευδόμου ΕΛΛΗ ανήμερα της Παναγίας στην Τήνο υπό “αγνώστου υποβρυχίου”, όπως εγράφη τότε

β) Την 14ην Αυγούστου 1944, πρό 80 ετών ακριβώς, έλαβε χώρα το μπλόκο της Κοκκινιάς, στην πλατεία της Οσίας Ξένης, με το δεδομένο, ότι ο Γερμανός κατακτητής ευρήκε τους Έλληνες συνεργάτες για να ολοκληρώση ένα ακόμα αποτρόπαιο έγκλημα. Η ελληνική ταινία “Το μπλόκο” (1965) με σκηνοθεσία του Αδώνιδος Κύρου (+1985), εκ των μεγαλυτέρων εκπροσώπων του σουρεαλισμού, περιγράφει ανάγλυφα τα γεγονότα. Ο Κύρου υπήρξε εκ των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας του Κίτσου Μαλτέζου (+1 Φεβρουαρίου 1944) και διέφυγε στο Παρίσι. Εζησε έκτοτε εκεί και ήλθε οίκαδε για να γυρίση την ταινία, η οποία και λογοκρίθηκε στην εποχήν της.

Μία διαφορά θεολογικού διαμετρήματος. Όπως γνωρίζετε την Κοίμηση της Θεοτόκου εορτάζουν την αυτήν ημέραν και οι ΡΚαθολικοί. Με είχε ερωτήσει πρό ετών ο Προιστάμενος στην υπηρεσία, ποία η διαφορά ανάμεσα στους ΡΚαθολικούς και τους Ορθοδόξους κατά τον εορτασμό της Κοιμήσεως ? Η απάντησις είναι :

Σύμφωνα με τους Ορθοδόξους, η Παναγία πρώτα εκοιμήθη και εν συνεχεία ανελήφθη εις τους ουρανούς, ενώ κατά την ΡΚαθολικήν διδασκαλίαν, πρώτα ανελήφθη και έπειτα εκοιμήθη. Εάν επισκεφθήτε τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη , στην Πανεπιστημίου, εντός του ιερού θα ιδήτε την διαφοράν.

Μετά θερμών προσρήσεων και ευχών, αγάπης εν Χριστώ και ασπασμών

έρρωσθε και χαίρεσθε εν παντί και πανοικεί!

Ο Δρ. Γεώργιος Μαγκουρίτσας γεννήθηκε, σπούδασε, ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως χειρουργός οφθαλμίατρος, ασκώντας πλέον την επαγγελματική του δραστηριότητα ιδιωτικά από τις αρχές του 2022, αφότου ολοκλήρωσε την προσφορά του στο ΕΣΥ. Αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών το 1978 με βαθμό απολυτηρίου «Άριστα» και εισήχθη στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Μετά τη λήψη του πτυχίου του ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία στην Οφθαλμολογική Κλινική του 251 ΓΝ Αεροπορίας. Κατόπιν συνέχισε την τετραετή ειδίκευσή του στην Οφθαλμολογία στην Πανεπιστημιακή Κλινική του Würzburg Γερμανίας υπό τους διεθνώς διακεκριμένους καθηγητές W. Leydhecker και A. Kampik, λαμβάνοντας παράλληλα υποτροφία από το Γερμανικό Ίδρυμα Υποτροφιών DAAD (Deutscher Akademischer Austauschdienst).

Το 1990 απέκτησε τον τίτλο ειδικότητας και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως ειδικευμένος οφθαλμίατρος, εργαζόμενος αρχικά για δύο έτη στην Πανεπιστημιακή Οφθαλμολογική Κλινική Πατρών υπό τον αείμνηστο καθηγητή Ι. Κολιόπουλο. Αναγορεύθηκε Διδάκτωρ του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με αντικείμενο διδακτορικής διατριβής το «Γλαύκωμα», η οποία έλαβε βαθμό «Άριστα».

Μετεκπαιδεύθηκε σε έμμισθη θέση Επιμελητή (Oberarzt) στην Πανεπιστημιακή Κλινική του Μονάχου στον τομέα του γλαυκώματος και στη χειρουργική του καταρράκτη. (περισσότερα…)

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης δημιουργεί μια πινακοθήκη πορτρέτων «των αγωνιστών του ’21», αποδίδοντας τις μορφές των αγωνιστών χωρίς εξιδανικεύσεις και φιλαρέσκειες. Οι ήρωες μέσα από έντονα φωτεινά χρώματα και μέσα από το μαυρόασπρο της ξυλογραφίας εγγράφονται στη συλλογική μνήμη ως φορείς του διαχρονικού μηνύματος για ελευθερία, αποδεικνύοντας ότι ο απόηχος του αγώνα παραμένει πάντα ισχυρός και πηγή έμπνευσης για τους σύγχρονους καλλιτέχνες.

Το βλέμμα «των αγωνιστών του ΄21» προσκαλεί τον θεατή να αποκαλύψει όλες εκείνες τις δυνάμεις που έκρυβαν μέσα τους οι ήρωες, τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους, και συγχρόνως επιχειρείται ένας διάλογος με τα έργα της ηρωικής απεικόνισης της Ελληνικής Επανάστασης, που παρουσιάζονται στο παράρτημα, δίνοντας αισθητή μορφή στον ιστορικό χαρακτήρα της πόλης του Ναυπλίου.

Διάρκεια: 22/7/2024 – 28/2/2025

(περισσότερα…)

Αριστούχος, υπότροφος, δίγλωσση καθηγήτρια Γερμανικής Φιλολογίας Παν/μίου Αθηνών, με μεταπτυχιακό στη Γερμανική Γλωσσολογία, απόφοιτος Γερμανικής Σχολής Αθηνών (Deutsche Schule Athen), κάτοχος Abitur και Großes Deutsches Sprachdiplom Ινστιτούτου Goethe Αθηνών, με δεύτερη μητρική γλώσσα τα Γερμανικά και διδακτική πείρα ετών, παραδίδει μαθήματα Γερμανικών όλων των επιπέδων. Το μάθημα προσαρμόζεται στις ανάγκες του μαθητή, με συνεχή παρακολούθηση της πορείας και της επίδοσής του, με σκοπό την αποφυγή κενών, την εμπέδωση της ύλης και την επίτευξη του εκάστοτε στόχου. Εκμάθηση σωστής προφοράς, υψηλά ποσοστά επιτυχίας, προετοιμασία για Διπλώματα Ινστιτούτου Goethe και ÖSD, ειδικά για τα επίπεδα C1 και C2, εξειδικευμένη βοήθεια σε μαθητές της Γερμανικής Σχολής Αθηνών για το Abitur, το μάθημα των Γερμανικών και τα θεωρητικά μαθήματα,  εκμάθηση της γλώσσας σε παιδιά και νήπια με παιγνιώδη τρόπο.   Τηλ. 210 6819071 /  698 0943569

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης (’63) συμμετέχει με ένα έργο του στην νέα, επίκαιρη έκθεση με τον τίτλο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, η οποία ανιχνεύει τη σχέση της τέχνης με την πολιτική ιστορία στη Νότια Ευρώπη. Η Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου διοργανώνει την έκθεση  και θα την φιλοξενήσει από τις 11 Ιουλίου 2024 μέχρι και τις 2 Φεβρουαρίου 2025. Αποτελεί ένα συνολικό εγχείρημα στο οποίο συμμετέχουν πάνω από 55 καλλιτέχνες και ομάδες καλλιτεχνών. Περιλαμβάνει 140 εικαστικά έργα, από την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία, αλλά και αφίσες, βιντεοπροβολές, performances. Στο πλαίσιο της έκθεσης θα πραγματοποιηθεί ένα κινηματογραφικό αφιέρωμα, καθώς και ένα συνέδριο με θέμα τη δημοκρατία και τις εικαστικές τέχνες. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλη, διεθνή έκθεση που πραγματεύεται τη σχέση της τέχνης με την δημοκρατία κατά την διάρκεια μιας από τις πιο καθοριστικές περιόδους για την ιστορία της Νότιας Ευρώπης, καθώς τρεις χώρες, η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία μετέβησαν από ένα απολυταρχικό καθεστώς στο δημοκρατικό πολίτευμα. (περισσότερα…)

Ο Eugen Nitsche, πατέρας του Georg Anton Nitsche, προσκαλείται με την σύζυγό του στην Τελετή Αποφοίτησης στην Αίθουσα της Σχολής.

Αν οι σκέψεις, οι αντιδράσεις και τα λόγια λένε κάτι για έναν άνθρωπο, πόσω μάλλον για έναν καλλιτέχνη, σκεφθείτε πόσα λένε τα περιστατικά, οι ατάκες και οι (απαγορευμένοι) στίχοι για την Αρλέτα. Διότι για την Αργυρώ – Νικολέτα Τσάμπρα ή απλά Αρλέτα μιλάμε εδώ. Επτά χρόνια μετά το φευγιό της – ήταν 8 Αυγούστου του ’17.

Πάμε πίσω, στον Ιανουάριο του 1980. Στη Θεσσαλονίκη και στη θρυλική μπουάτ «Λιόγερμα» του Ματθαίου Αγγελίδη, στην οδό Λώρη Μαργαρίτη. Εκείνη, με την κιθάρα της βουτάει, λυτρωτικά, στις καλές στιγμές του Νέου Κύματος, που είχε και η ίδια ζωγραφίσει με τις ερμηνείες της (αν και δεν το πολυπίστευε αυτό το «Νέο Κύμα»). 

Διαβάστε το άρθρο του Παύλου Αγιαννίδη στο protagon.gr…

Η Έλενα Χατζηιωάννου (’82) συζήτησε στην εκπομπή της Ράδιο City στον 9,84 την περασμένη Πέμπτη 8/8, με την προ δεκαετιών συμμαθήτριά της Άρτεμη Χατζηγεωργίου. Περί τεχνητής νοημοσύνης ο λόγος.

Η Άρτεμις Χατζηγεωργίου είναι καθηγήτρια Βιοπληροφορικής στο τμήμα Πληροφορικής με εφαρμογές στην Βιοϊατρική του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (το μόνο Τμήμα Βιοπληροφορικής που υπάρχει στην Ελλάδα). Μετά την αποφοίτησή της από τη Σχολή μας το 1982, ξεκίνησε τις σπουδές της στη Γερμανία,  επιλέγοντας την Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο της Στουτγάρδης ενώ κατόπιν συνέχισε με διδακτορικό στην μοριακή βιολογία από το Πανεπιστήμιο της Ιένας. Ήταν επίκουρος καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Πενσυλβάνιας και ερευνήτρια στο Ερευνητικό Κέντρο Βιοϊατρικών Επιστημών «Αλέξανδρος Φλέμινγκ».

Από το 2018 έως το 2021 χαρακτηρίστηκε ως Highly Cited Researcher (επιστήμονας με μεγαλύτερη επιρροή παγκοσμίως βάσει των επιστημονικών της δημοσιεύσεων) σύμφωνα με τη λίστα του Ιδρύματος Thomson Reuters.

Ακούστε την εκπομπή στο Ράδιο City…