Η Ursula Schmidt, επί 35 χρόνια γραμματέας των διευθυντών της Σχολής, μας είχε εμπιστευτεί σε ανύποπτο χρόνο ένα φωτοτυπημένο, αλλά δυσανάγνωστο, αντίγραφο του βιβλίου του Ιωάννου Καιροφύλα “Έλληνες στη Γερμανία”, εξαντλημένο και εκτός κυκλοφορίας για πολλά χρόνια. Για πολύ καιρό το αναζητούσαμε σε παλαιοβιβλιοπωλεία και τελικά αυτές τις ημέρες το εντοπίσαμε, το διαβάσαμε και αποφασίσαμε με την Λίζα Γεωμπρέ να κάνουμε μία αναφορά σε αυτό και όταν οι συνθήκες μας το επιτρέψουν, να κάνουμε και μία παρουσίαση στην Βιβλιοθήκη.

Πρόκειται για μία έκδοση 60 σελίδων του 1966 και καταγράφει την ιστορία των Ελλήνων στην Γερμανία, που όπως αναφέρει ο συγγραφέας, αρχίζει από την πτώση του Βυζαντίου και γίνεται πιό πλούσια και πιό λαμπρή από το 1700 και βεβαίως είναι άγνωστη στο πλατύ κοινό.

Τα κεφάλαια διατρέχουν τους Έλληνες στις διάφορες πόλεις της Γερμανίας (Λειψία, Μόναχο, Βαμβέργη, Βερολίνο, Δρέσδη, Κολωνία, Αμβούργο, Φραγκφούρτη) αναφέροντας ονόματα Ελλήνων που διέπρεψαν. Γίνεται μάλιστα αναφορά στους Μακεδόνες, που είχαν το προβάδισμα στην μετανάστευση, επειδή η απόσταση δεν ήταν μεγάλη, και ειδικότερα στην οικογένεια Καραγιάννη από την Κοζάνη,και μερικοί ισχυρίζονται ότι φημισμένος Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν είναι γόνος της παληάς εκείνης οικογένειας.

Δείτε τον πρόλογο του βιβλίου:

Στο κεφάλαιο “Έλληνες στην Κολωνία” γίνεται αναφορά σε κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία:

Σε ένα άλλο σημείο, στο κεφάλαιο “Ομογενείς στο Βερολίνο” γ’ινεται αναφορά στην κοινότητα της πόλης με σπουδαίους Έλληνες καθηγητές, αλλά και στον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη, μετ’επειτα πρωθυπουργό και αρχηγό του Λαϊκού Κόμματος. Ανάμεσα στα ονόματα των καθηγητών διαβάζουμε και αυρό του Ιωάννη Καλιτσουνάκη, ο οποίος όμως αναγράφεται λανθασμένα με δύο “λ”. Όπως μας διευκρίνισε ο Νίκος Καλιτσουνάκης, απόφοιτος του 1986, πρόκειται για τον παππού του, με σπουδαία ακαδημαϊκή πορεία, φίλο τουΚωνσταντίνου Καραθεοδωρή. Ο Ιωάννης Καλιτσουνάκηςιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Κρητικών Σπουδών το 1938 και πρόεδρος του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός το 1961διάβασε μάλιστα το 1950 τον επικήδειο στην κηδεία του διάσημου φίλου του. Ο Νίκος Καλιτσουνάκης, μάλιστα, μας υποσχέθηκε και ένα κείμενο με αναφορά τόσο στον Ιωάννη, όσο και στον Δημήτριο Καλιτσουνάκη, αδελφό του Ιωάννη, που διετέλεσε καθηγητής στην ΑΣΟΕΕ.

Στο κεφάλαιο “Αποικία στην Βαμβέργη” γίνεται περιγραφή της επιστροφής του Όθωνα και της Αμαλίας στο Μόναχο:

και τέλος κεφάλαιο “Ιστορική η παροικία του Μονάχου” γίνεται ειδική αναφορά στον ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη:

Στις 20 Δεκεμβρίου 2023 ο Πρέσβης κ. Andreas Kindl απένειμε τον Σταυρό της Αξίας επί Ταινία του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στον κ. Martin Schüller στο πλαίσιο μίας εορταστικής εκδήλωσης με έλληνες και γερμανούς προσκεκλημένους.

Με το παράσημο, που απονέμεται από τον Πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας διδάκτορα κ. Frank-Walter Steinmeier, τιμάται η ιδιαίτερη προσφορά του κυρίου Martin Schüller σε ό,τι αφορά τη δραστηριοποίησή του υπέρ της Γερμανικής Σχολής Αθηνών και των ελληνογερμανικών σχέσεων.

Στον πανηγυρικό που εκφώνησε ο Πρέσβης κ. Kindl εξήγησε ότι ο κ. Schüller τιμήθηκε από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας καθώς «δραστηριοποιήθηκε αφιλοκερδώς με μεγάλη προσήλωση κι επιδεξιότητα υπέρ της Γερμανικής Σχολής Αθηνών και, συνεπώς, υπέρ της κοινωνίας». Ο κ. Kindl ευχαρίστησε τον κ. Schüller για τις μακροχρόνιες κι εξαίρετες προσπάθειές του υπέρ του σχολείου, που λειτουργεί ως τόπος συνάντησης για ελληνικές, ελληνογερμανικές αλλά και για γερμανικές και γερμανόφωνες οικογένειες.

Στο πλαίσιο της αντιφώνησής του ο κ. Schüller ευχαρίστησε από πλευράς του όλους εκείνους, που κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Διοικητικό Συμβούλιο συνέβαλαν στη διαμόρφωση της Γερμανικής Σχολής Αθηνών.

Ο κ. Martin Schüller γεννήθηκε το 1963 στο Bielefeld και ζει με τη σύζυγό του στην Αθήνα. Οι δύο γιοι του είναι απόφοιτοι της Γερμανικής Σχολής Αθηνών. Από το 2006 υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, ενώ από το 2007 έως το 2022 υπήρξε πρόεδρός του.

Ο κ. Schüller και το Διοικητικό Συμβούλιο καθοδήγησαν τη Γερμανική Σχολή σε χρόνια απαιτητικά, όπως κατά τη διάρκεια της ελληνικής χρηματοοικονομικής κρίσης, και συνέβαλαν στην επέκταση του δημοτικού σχολείου και την ανέγερση του νηπιαγωγείου. Σε συνεργασία με το Διοικητικό Συμβούλιο ο κ. Schüller έλαβε σημαντικές αποφάσεις προκειμένου το σχολείο να καταστεί πιο ελκυστικό και βιώσιμο για το μέλλον.

Στο πλαίσιο της Τελετής Απονομής η καθηγήτρια Μουσικής της Σχολής Dr. Marianne Danner και ο κ. Roland Hoffmann είχαν προετοιμάσει ένα μουσικό πρόγραμμα με μαθητές και μαθήτριες της Γερμανικής Σχολής Αθηνών που άνοιξαν και έκλεισαν της εκδήλωση. Παρέστησαν μέλη της Διεύθυνσης της Σχολής, του Vorstand, του Συλλόγου Γονέων και του Συλλόγου Αποφοίτων και βεβαίως η οικογένεια του Martin Schüller.

το έργο είναι τηςΕυδοξίας Κοκκινίδου, 9 ετών, από την Θεσσαλονίκη που κέρδισε το δεύτερο βραβείο

Παιδικές ευχές από τους νικητές και τις νικήτριες του διαγωνισμού ζωγραφικής που προκήρυξε η Πρεσβεία της Γερμανίας και ανακοινώθηκαν στην επίσημη ιστοσελίδα, από όπου αναδημοσιεύουμε την ανακοίνωση:

Συνολικά λάβαμε 1.883 έργα. Κάθε ένα από αυτά δημιουργήθηκε με πολύ κόπο και δημιουργικότητα.

Τα έργα των πέντε πρώτων θα τυπωθούν ως ευχετήριες χριστουγεννιάτικες κάρτες της Πρεσβείας.

Η εξαιρετικά δύσκολη επιλογή των νικητών έλαβε χώρα την 4η Δεκεμβρίου 2023.

Τα είκοσι έργα που ήρθαν πρώτα σε βαθμολογία, βραβεύονται ως εξής:

Νικήτρια του πρώτου βραβείου είναι η Ιάνθη Τεγονίκου, 9 ετών από τον Βύρωνα.

Η νικήτρια κερδίζει ένα ποδήλατο Mountain Bike.

Βραβεία 2-3: Βιντεοκάμερες δράσης

Ευδοξία Κοκκινίδου, 9 ετών, Θεσσαλονίκη

Δημήτρης Μπατζιανός, 11 ετών, Λάρισα

Περισσότερα…

Όπως σας ενημερώσαμε σε προηγούμενο “montags”, το Schulverein άνοιξε τις πόρτες του για συμμετοχή και Ελλήνων και ήδη.άρχισαν να γίνονται οι σχετικές αιτήσεις.

Οι δύο πρώτοι Έλληνες που εντάχθηκαν ήδη στους κόλπους του Schulverein είναι, θα έλεγε κανείς, εμβληματικοί, αφού είναι η Βίκυ Αθανάσογλου, η μακροβιότερη Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων, και ο δικός μας πρώην Πρόεδρος, Πέτρος Πετρακόπουλος, ο οποίος από την Προεδρία του στο ΣΑΓΣΑ και μετά ασχολήθηκε επισταμένως με το θέμα αυτό.

Συνεπώς ο Πέτρος είναι και ο πρώτος Έλληνας Alumnus, που έγινε μέλος του Schulverein.

(*) εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1940-41 στην 2η τάξη του 8ταξίου (ΣΤ’ Δημοτικού) και παραμένει έως την 5η του 8ταξίου (Γ’ Γυμνασίου) το έτος 1943-44, οπότε αν δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει από την Σχολή, η οποία έκλεισε το 1944, θα αποφοιτούσε το 1947.

Ο Γιώργος Παπαδάκης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 16 Ιουνίου 1930. Ο πατέρας του, που ήταν αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, είχε μετατεθεί εκεί, οπότε και τα τρία παιδιά της οικογένειας παρακολούθησαν το Δημοτικό σχολείο και ακολούθως τόσο ο Γιώργος όσο και η αδελφή του Σοφία εισάγονται στην Γερμανική Σχολή Θεσσαλονίκης στο τότε οκτατάξιο γυμνάσιο-λύκειο, που έχει καθιερωθεί από το 1937.

Ο Πόλεμος τον βρίσκει στην 2η τάξη και δεδομένου ότι η οδηγία προς τους αξιωματικούς ήταν να οργανώσουν την άμυνα κάτω από τον Όλυμπο, όλη η οικογένεια μετακομίζει στην Αθήνα όπου φιλοξενείται σε σπίτια συγγενών.

Ο 10χρονος Γιώργος εγγράφεται στην Γερμανική Σχολή της οδού Αραχώβης αμέσως μόλις ξαναξεκινούν τα μαθήματα, τον Απρίλιο του 1941, όταν δηλαδή οι Γερμανοί μπαίνουν στην Αθήνα (η Γερμανική είχε κλείσει αμέσως μετά την κήρυξη του Πολέμου στην Ελλάδα), αλλά αναγκάζεται το 1944 να ολοκληρώσει το Γυμνάσιο στη Σχολή Μακρή, δεδομένου ότι η Σχολή κλείνει οριστικά.

Μετά τον Πόλεμο εισάγεται στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ.

Ιδρύει μαζί με τον συμμαθητή του, Γιώργο Παμπούκη, τον Λουκά Κυριακόπουλο και τον Άλκη Εξάρχου την Ελληνική Τεχνοδομική, μία από τις σημαντικότερες κατασκευαστικές εταιρείες στην Ελλάδα και αναλαμβάνει μάλιστα την κατασκευή των νέων κτιρίων της Γερμανικής στο Μαρούσι.

(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί να διακόψει λόγω του Πολέμου θα είχε αποφοιτήσει το 1948

η φωτογραφία είναι από την εφημερίδα Καθημερινή

Ο Γιώργος Παμπούκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928. Φοίτησε στην Γερμανική Σχολή αλλά λόγω του Πολέμου αναγκάστηκε να αλλάξει σχολείο. Εμφανίζεται στα Μαθητολόγια της Αραχώβης το έτος 1940-41 στην 1η τάξη του 8ταξίου (στα μαθητολόγια φαίνεται Α’  Γυμνασίου, υπονοώντας 1η 8ταξίου δηλαδή 5η Δημοτικού) και παραμένει έως την 4η 8ταξίου (Β’ Γυμνασίου) την χρονιά 1943-44, όταν κλείνει η Σχολή λόγω του Πολέμου.

Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και μαζί με τον Γιώργο Παπαδάκη, απόφοιτο της Σχολής, τον Άλκη Εξάρχου και τον Λουκά Κυριακόπουλο ίδρυσαν την Ελληνική Τεχνοδομική, μία εταιρεία, που εξελίχθηκε σε μία από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές στην Ελλάδα και η οποία ανέλαβε την ανέγερση των κτιρίων της Γερμανικής Σχολής Αθηνών στο Μαρούσι.

Παράλληλα με την άσκηση του επαγγέλματός του, ασχολείται με τη συγγραφή δοκιμίων. Υπήρξε τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας “Το Βήμα” για τέσσερα περίπου χρόνια και του “Οικονομικού Ταχυδρόμου” για δεκατέσσερα χρόνια περίπου. Έχει δημοσιεύσει τα βιβλία:- “Ο μεγάλος κόσμος του μικρού ανθρώπου”, Ερμής, 1973 (Έπαινος Δοκιμίου της Ακαδημίας Αθηνών το 1975).- “Πλοηγός ιδεών για την τρίτη χιλιετία”, Δόμος, 1992.- “Στην τροχιά του ενός Θεού: απόπειρα προσέγγισης των πραγματικών γεγονότων στις μονοθεϊστικές θρησκείες”, Έκδοση Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (Ε.Λ.Ι.Α.), 1999- “Η μεγάλη αντιπαράθεση”, Κριτική, 2004- “Ημιμάθειας εγκώμιο”, Κριτική, 2009 και “Ιστορίες ντροπής” το 2012.

Θα προσθέσουμε εδώ και μία προσωπική εξομολόγηση του Γιώργου Παμπούκη: Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα ζητήσαμε η αδελφή μου και εγώ από τον πατέρα μας να μας πάρει από την Γερμανική Σχολή. Εκείνος αρνήθηκε διότι τότε κρύβαμε στο σπίτι μας την Μαρία Ρεζάν !

Περισσότερα για τα βιβλία του Γιώργου Παμπούκη στην Βιβλιονέτ…

Γιώργος Παμπούκης: “Οι αρχαίοι δεν είναι συγχωροχάρτι”…

Γιώργος Παμπούκης: «Το δίπολο δεξιά – αριστερά έχει χάσει κάθε λόγο ύπαρξης»…

Λανθασμένη και ατελής η σύμβαση με την Ferrovie Dello Stato Italiane δεν εξασφάλιζε την ομαλή μετάβαση ανέφερε στην εξαταστική ο πρώην υπουργός

Στον ρόλο του ανθρώπινου παράγοντα ως προς την ασφάλεια των σιδηροδρόμων, την «εγκατάλειψη» των έργων σηματοδότησης/τηλεδιοίκησης και τη «λανθασμένη» συμφωνία με τους Ιταλούς για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ αναφέρθηκε ο πρώην υπουργός Μεταφορών & Επικοινωνιών (2000-2004) Χρ. Βερελής, ο οποίος κλήθηκε από την εξεταστική επιτροπή «για τη διερεύνηση του εγκλήματος των Τεμπών» να τοποθετηθεί για την περίοδο 1997-2004.

Όπως είπε ο κ. Βερελής, υπήρξαν συστήματα σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης επί εποχής του, αλλά αφέθηκαν αργότερα να καταστραφούν, με αποτέλεσμα να ανακύψει η ανάγκη για τη νέα σύμβαση 717. «Εγκαταλείφθηκαν τα έργα σε ορέξεις διαφόρων, με εντυπωσιακά δρώντες τους ανθρώπους που κανιβαλίζουν τις εγκαταστάσεις για καλώδια, για χαλκό και χρυσό. Κάναμε ενέργειες σε συνεργασία με την ΕΛΑΣ και την ΕΥΠ και συνελήφθησαν κάποιοι, απορώ ωστόσο που οι αρχές δεν έχουν εντοπίσει και σφραγίσει αυτά τα χυτήρια» στα οποία κατευθύνονται τα υλικά, είπε ο κ. Βερελής.

Ερωτηθείς από τον βουλευτή της ΝΔ Λάζαρου Τσαβδαρίδη για τον Μάνο Παναγιώτου (στέλεχος του ΟΣΕ) το όνομα του οποίου εμφανίζεται στην έρευνα της Ευρωπαίας εισαγγελέως για τα Τέμπη, ο κ. Βερελής είπε: «Γνώρισα την ύπαρξη του την περίοδο της εξεταστικής της Siemens. Γιατί και τότε ήταν πολυγραφότατος. Κλήθηκε από την επιτροπή τότε, χαρακτηρίστηκε αναξιόπιστος, και από ό,τι μου είχε πει ο κύριος Γιαννακός (διευθύνων σύμβουλος ΟΣΕ, 2001-2005) και άλλοι, οδηγήθηκαν στο δικαστήριο με δικές του ενέργειες και αθωώθηκαν παμψηφεί. Πώς μια τέτοια ιστορία εμφανίζεται και πάλι, δεν θα πω στην επιτροπή. Η σκέψη είναι ελεύθερες» είπε ο κ. Βερελής.

Σε διευκρινιστικό ερώτημα του προέδρου της επιτροπής Δημήτρη Μαρκόπουλου για το εάν ο κ. Βερελής θυμάται την Πόπη Παπανδρέου (Ευρωπαία Εισαγγελέας) ο κ. Βερελής είπε ότι ήταν βασικό πρόσωπο στην υπόθεση του κ. Γιαννακού. Στην παρατήρηση του κ. Μαρκόπουλου ότι στην υπόθεση των Τεμπών καταθέτει πάλι ο κ. Παναγιώτου και εάν «είναι τυχαία η σύνδεση και στις δύο υποθέσεις και των δύο προσώπων» ο κ. Βερελής είπε: «Ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι ότι εμφανίστηκε αυθόρμητως, από ό,τι διάβασα, ο κ. Παναγιώτου. Δεν το καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό. Δηλαδή βγαίνω από εδώ και πηγαίνω και βαράω την πόρτα του εισαγγελέα και λέω ότι έχω να πω αυτά;».

Ο κ. Βερελής χαρακτήρισε τη σύμβαση πώλησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στην Ferrovie Dello Stato Italiane ως μια λανθασμένη και ατελή σύμβαση, που δεν εξασφάλιζε την ομαλή μετάβαση, και γι’ αυτό και δεν λειτουργεί -μεταξύ άλλων- κέντρο ελέγχου. Όπως είπε χαρακτηριστικά, τη στιγμή που άρχισε να συνδιαλέγεται ο ΟΣΕ με την ιταλική εταιρεία, υπήρχαν μεγάλες «αμηχανίες που οδηγούν προφανώς σε αρρυθμίες, και αυτές οδηγούν και σε ατυχήματα και σε δυστυχήματα. Θεωρώ ότι η ιστορία αυτή αφέθηκε με μεγάλη εμπιστοσύνη στους Ιταλούς και κακώς. Εγώ θεωρώ ότι έπρεπε να έχουν διωχθεί οι Ιταλοί. Να έχουν φύγει».

Τέλος, για τον ανθρώπινο παράγοντα, είπε ότι ένα από τα πράγματα που παίζουν ρόλο στην ασφάλεια του σιδηροδρόμου είναι η τήρηση, ή μη, των κανόνων ασφαλείας. «Είχε γίνει by pass σε όλο τον Κανονισμό Ασφαλείας στο συγκεκριμένο δυστύχημα» είπε χαρακτηριστικά και προσέθεσε: «Το ανθρώπινο δυναμικό, σε τέτοιες καταστάσεις είναι ακόμα πολύ σημαντικό. Σε λίγα χρόνια, με την τεχνητή νοημοσύνη, (ο ρόλος αυτός) θα πάει πίσω. Για μένα, μία από τις δικλείδες ασφαλείας είναι η σωστή λειτουργία των ανθρώπων που χειρίζονται τα πράγματα. Μιλάω για τον περίφημο σταθμάρχη Λάρισας. Εμφανώς, (δεν υπήρχαν) τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα τον έκαναν να αντιμετωπίσει επιτυχώς τέτοιες καταστάσεις».

Δείτε το άρθρο από το Πρώτο Θέμα της 19.12.2023:

https://www.protothema.gr/greece/article/1447917/verelis-sto-dustuhima-eihe-ginei-by-pass-se-olo-ton-kanonismo-asfaleias/

Την Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου, ώρα 18.00, θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου της Αναστασίας Δασκαρόλη με τίτλο: «Ούλριχ φον Βιλαμόβιτς-Μέλλεντορφ: Τα ταξίδια του στην Ελλάδα, 1873-1917».

Η συγγραφέας απόφοιτός μας Τάνια Δασκαρόλη (’75), είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ.

To βιβλίο θα παρουσιάσουν ο Καθηγητής Αρχαίας Ιστορίας κ. Εμμανουήλ Μικρογιαννάκης, η Διευθύντρια του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αθηνών Καθηγήτρια Δρ. Κάτια Σπορν, ο Καθηγητής Φιλοσοφίας κ. Γεώργιος Μποζώνης και η Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Κλασικής Φιλολογίας κ. Σοφία Παπαϊωάννου.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Μουσείον της Πόλεως των Αθηνών (οδός Ι.Παπαρρηγοπούλου αρ. 5-7, Πλ. Κλαυθμώνος, 105 61 Αθήνα).

Είσοδος ελεύθερη.

Η απόσπαση της προσοχής του οδηγού από τις μεγάλες οθόνες των αυτοκινήτων έχει εξελιχθεί σε σύγχρονη μάστιγα και θεωρείται εξίσου επικίνδυνη με την οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ.

Σε μια τεράστια απειλή για την οδική ασφάλεια έχουν εξελιχθεί οι μεγάλες οθόνες, που υπάρχουν πλέον μέσα σε κάθε σύγχρονο αυτοκίνητο και φροντίζουν για την πληροφόρηση και την ψυχαγωγία οδηγού και επιβατών.

Η διαχείριση ωστόσο μίας οθόνης αφής αποσπά για κάποια πολύτιμα δευτερόλεπτα την προσοχή του οδηγού από τον δρόμο κατά τη διάρκεια των οποίων κινείται το όχημα ουσιαστικά σε τυφλή πορεία. Αυτήν τη στιγμή εκτιμάται, ότι το ένα στα τρία τροχαία ατυχήματα στην Ευρώπη οφείλεται στην έλλειψη προσοχής του οδηγού, ενώ ο βρετανικός οργανισμός οδικής ασφάλειας IAM RoadSmart είχε καταλήξει πριν μερικά χρόνια στο συμπέρασμα, ότι η ενασχόληση με τις οθόνες πολυμέσων του αυτοκινήτου είναι πιο επικίνδυνη από την οδήγηση στο όριο μέθης ή ακόμη και από τη χρήση κάνναβης πριν την οδήγηση!

Δείτε το άρθρο του Πέτρου Πιτσίνη στο ieidiseis.gr…

Η Αιμιλία Σταυρίδη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945 και αποφοίτησε από την Σχολή το 1963. Αρχικά ήθελε να σπουδάσει στην Σχολή καλών Τεχνών ή στην Σχολή Βακαλό εξ αιτίας της κλίσης της προς την ζωγραφική, αλλά η οικογένειά της την οδήγησε στο τότε “Κολλεγιακό”, μετέπειτα Deree. Παππούς της ήταν ο Αλέξανδρος Παπαχελάς και μητέρα της η Σίσσυ (Αθανασία) Παπαχελά, απόφοιτος του 1940 επίσης της Σχολής αλλά της περιόδου της Αραχώβης.

Μετά τις σπουδές της εργάστηκε στην διαφημιστική εταιρεία ΑΔΕΛ και λόγω της ευχέρειάς της στα μαθηματικά, εντάχθηκε στο τμήμα ερευνών της εταιρείας μέχρι το 1978. Αμέσως μετά μεταπήδησε στην ετιαρεία Nilsen, όπου παρέμεινε για δύο χρόνια έως το 1980 και στην συνέχεια, μετά τον γάμο της με τον Δημήτρη Λυντέρη, εργάστηκε στο γραφείο τους με αντικείμενο τις έρευνες αγοράς.

Ο παππούς της, Αλέξανδρος Παπαχελάς (παππούς και του εξαδέλφου της, δημοσιογράφου Αλέξη Παπαχελά), υπήρξε αρχιμηχανικός της βρετανικής εταιρείας «Πάουερ» στην Ελλάδα, και στην δεκαετία του ’50, Γενικός Διευθυντής της ΗΕΜ (Ηλεκτρική Εταιρεία Μεταφορών), η οποία λειτούργησε τα πρώτα τρόλεϊ στην Αθήνα. Εξ αυτού του λόγου ήταν η πρώτη επιβάτις, που επιβιβάστηκε μαζί με την οικογένειά της στο τρόλεΙ στην δοκιμαστική διαδρομή στην οδό Πατησίων.

Έργα της Έμιλυ Σταυρίδη με την μητέρα της και την οικογένεια και υπογράφει ως Ε.Λυντέρη.

Τα πρώτα τρόλεϊ της Αθήνας και το νυχτερινό ξήλωμα των γραμμών του τραμ…

.

Πριν από λίγες εβδομάδες, η ισραηλινή πρεσβεία οργάνωσε τη δημοσιογραφική προβολή ενός βίντεο που έδειχνε τις αγριότητες που διέπραξε η Χαμάς την 7η Οκτωβρίου. Το υλικό ξεκινούσε με την εν ψυχρώ εκτέλεση ενός σκύλου. Ολοι οι παριστάμενοι βγάλαμε ένα επιφώνημα φρίκης. Για την επόμενη μία ώρα όμως παραμείναμε σιωπηλοί, αν κι αυτά που παρακολουθήσαμε ήταν πολύ χειρότερα.

Γιατί οι άνθρωποι αισθάνονται μεγαλύτερο αποτροπιασμό όταν η βία διαπράττεται εις βάρος ζώων παρά συνανθρώπων τους; Το σκεφτόμουν ξανά με αφορμή την υπόθεση του σκύλου Ολιβερ στην Αράχωβα. Το μένος που έχει εκτοξευτεί εναντίον του δράστη, της πόλης και των Αρχών δεν έχει προηγούμενο. Εκκλήσεις για μποϊκοτάζ του χειμερινού προορισμού, αυτοδικία κι εκτέλεση του δράστη είναι μεταξύ των «λύσεων» που δίνονται στα σόσιαλ μίντια. Είναι παράδοξη αυτή η αποκτηνωμένη οργή που εκφράζεται για την κακοποίηση ενός σκύλου, ενώ γύρω μας βρίσκονται σε εξέλιξη δύο περιφερειακές συγκρούσεις με χιλιάδες νεκρούς, εγκλήματα πολέμου και καθημερινές παραβιάσεις θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν άκουσα, π.χ., να ζητείται η δημόσια εκτέλεση του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Δείτε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή”…

Η Πινακοθήκη Δήμου Κεντρικής Κέρκυρας & Διαποντίων Νήσων οργανώνει αναδρομική έκθεση έργων του Γιάννη Ψυχοπαίδη, και παρουσιάζει για πρώτη φορά στο κερκυραϊκό κοινό, το έργο ενός από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της μεταπολεμικής τέχνης στην Ελλάδα, μέσα από μια θεματική προσέγγιση.

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης ξεκίνησε, ουσιαστικά, την καλλιτεχνική του έρευνα στα χρόνια της ανατρεπτικής και ταραχώδους δεκαετίας του 1960, όταν φοιτητής ακόμη συμμετείχε μαζί με άλλους νέους καλλιτέχνες στα μεγάλα συλλογικά εγχειρήματα της εποχής, στο περιοδικό της Επιθεώρηση Τέχνης (1954-1967) και στην Ομάδα Τέχνης Αʼ (1961-1967). Συμμετείχε ενεργά με αντιφασιστική δράση στον χώρο του πνεύματος, όταν σε εποχές διώξεων, λογοκρισίας, εξορίας και αποκλεισμών σημαντικοί διανοούμενοι, λογοτέχνες και εικαστικοί επανεξέταζαν τον ρεαλισμό και τον μοντερνισμό αναζητώντας νέα μέσα και τρόπους για να εκφράσουν την κοινωνική αναταραχή και την πολιτική διαμαρτυρία, και επιζητούσαν μια διαφορετικού είδους και ποιότητας επικοινωνία με το κοινό, ασκώντας παράλληλα κριτική στην εμπορευματοποίηση της τέχνης.

Δείτε το άρθρο στο oanagnostis.gr…

Γιάννης Ψυχοπαίδης – H τέχνη ως μαχόμενη μαρτυρία: Αναδρομική έκθεση στην Κέρκυρα…

https://www.monopoli.gr/2023/10/04/promotional-items/gallery-promo-items/720969/giannis-psyxopaidis-anadromi-stis-dekaeties-1960-70-stin-pinakothiki-kerkyras/

(*) αν δεν είχε υποχρεωθεί λόγω του Πολέμου να φύγει από το σχολείο θα είχε αποφοιτήσει το 1945

Η Βεατρίκη Δημητριάδου γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1923 και πήγε στη Γερμανική Σχολή το 1936 από όπου αποφοίτησε το 1942. Συμμαθητές και συμμαθήτριές της ήταν η Έβη Στασινοπούλου (Τουλούπα), ο Αργύρης Φορτούνας, η Ροδούλα Κούμαρη (Σταθάκη), ο Αντώνης Κιτσίκης, η Λένα Γκλαβάνη, η Μόνικα Πέιν, η Νίκη Κεφαλά (Γουλανδρή), η Δήμητρα Καρβελά κ.α.

Κατά τα σχολικά της χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και την ορειβασία.

Μετά τη Σχολή σπούδασε Ψυχολογία στη Γενεύη και ακολούθως παντρεύτηκε τον Ελβετό παιδαγωγό τον F.J.Begert. Από το 1954 έως το 1988 εργάστηκε ως ψυχολόγος στο Διεθνές Παιδικό Χωριό Pestalozzi στο Trogen της Ελβετίας, που φιλοξενούσε αρχικά ορφανά παιδιά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: παιδιά από την Πολωνία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία, την Αυστρία, την Γερμανία και την Ελλάδα. Από το 1960 φιλοξένησε παιδιά από το Θιβέτ, την Κορέα, το Βιετνάμ, την Παλαιστίνη κ.α. Κάθε εθνικότητα είχε δικό της ξεχωριστό σπίτι όπου μεγάλωναν 16 έως 18 παιδιά μαζί με τους δασκάλους τους σε μία οικογενειακή ατμόσφαιρα και ανάμεσά τους ο Αργύρης Σφουντούρης, από το Δίστομο και ο Χρίστος, ο αδελφός του Γιώργου Νταλάρα. Ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος, φιλοξενήθηκε εκεί στην “Κυψέλη”, το ένα από τα δύο ελληνικά σπίτια για δύο χρόνια κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

Το 1992 επέστρεψε στην Ελλάδα και παντρεύτηκε, σε δεύτερο γάμο, τον Ανδρέα Γανιάρη, γνωστό στο ελληνικό κοινό από τις καλλιτεχνικές του βιβλιοδεσίες.

Μαζί με τη συμμαθήτριά της Ροδούλα Κούμαρη (Σταθάκη) ίδρυσαν, αρχικά στην Ελβετία και μετά στο Γαλαξείδι, το σωματείο “Δελφίνια” για παιδιά με νοητική υστέρηση.

Στις 25 Δεκεμβρίου 2014, ανήμερα τα Χριστούγεννα, έφυγε ήσυχα στο σπίτι της σε ηλικία 91 ετών…

Ροδούλα και Βεατρίκη στην ΕΡΤ3…

Ο Αργύρης Σφουντούρης στη Σχολή…

Τα Δελφίνια

Κυψέλη

Pestalozzi

με τον Νικηφόρο Βρεττάκο

Η Margerite Huck γεννήθηκε στις 6.11.1931 στην Αθήνα. Ήταν κόρη του Paul Huck και της Δανάης Σώχου, το γένος Μαλακατέ. Φοίτησε για λίγα χρόνια στην Γερμανική και αν η Σχολή δεν είχε κλείσει το 1944, θα αποφοιτούσε το 1949.

Ο πατέρας της ήταν διπλωματούχος μηχανικός από την Βιέννη και ήρθε στην Ελλάδα ώστε να σχεδιάσει και να επιβλέψει την επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας. Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής συνελήφθη δύο φορές, μία από τους Γερμανούς, με τους οποίος αρνήθηκε να συνεργαστεί, αλλά και από τις ομάδες αντίστασης που, λόγω της καταγωγής του, εθεωρήθη “φιλογερμανός”. Για ένα διάστημα μάλιστα εθεωρείτο νεκρός, αλλά τελικά διέφυγε και επέστρεψε στο σπίτι του. Είχε επιλέξει σαν τόπο διαμονής την Ελλάδα, νυμφεύθηκε Ελληνίδα και περιόδευσε σε όλη την χώρα απαθανατίζοντας με την φωτογραφική του μηχανή περιοχές και ανθρώπους και απεβίωσε το 1980.

Η οικογένεια απέκτησε δύο παιδιά την Μαργαρίτα (Γκρέτα) και τον Stefan, που φοίτησαν στην Γερμανική Σχολή, και δεδομένου ότι η Σχολή έκλεισε το 1944 και τα δύο παιδιά υποχρεώθηκαν να αλλάξουν σχολείο.

Η Γκρέτα, η οποία ήταν ιδιαίτερα καλλιεργημένη και μιλούσε, σαν την μητρική της, τέσσερεις γλώσσες  (ελληνικά, γερμανικά, γαλλικά και αγγλικά), εργάστηκε ως διευθύντρια του γραφείου του Ν. Γρηγοριάδη, CEO των Διυλιστηρίων Ασπροπύργου, που εξαγοράστηκε το 1971 από την ΠΕΤΡΟΛΑ, του Ομίλου Ιωάννη Λάτση, η οποία συμμετείχε στην κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολης.

Παντρεύτηκε τον Φίλιππο Μπαλωμένο και απέκτησε μία κόρη, την Αθηνά, που αποφοίτησε από την Σχολή το 1983.

Απεβίωσε στις 10.7.2017. (περισσότερα…)

Η συγγραφέας, ιστορικός και νομικός Λύντια Βελισσαρίου – Τρίχα (΄67) θα μιλήσει για την πολιτική και την προσωπικότητα του Χαρίλαου Τρικούπη, με θέμα “Ο γνωστός και ο άγνωστος Χαρίλαος Τρικούπης“ τηνΠέμπτη 14 Δεκεμβρίου.

Την εκδήλωση διοργανώνει ο Σύλλογος Αποφοίτων Α΄ Προτύπου Γυμνασίου / Λυκείου Αθηνών.

Το Αthens Book Space του Δήμου Αθηναίων και οι εκδόσεις Μελάνι διοργάνωσαν την Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου 2023 την παρουσίαση του βιβλίου «Αρχέγονη» της Νάνας Παπαδάκη.

Η «Αρχέγονη» είναι το τέταρτο ποιητικό βιβλίο της ηθοποιού, σκηνοθέτιδος και συγγραφέως Νάνας Παπαδάκη. Αποτελείται από 55 θραύσματα αφιερωμένα σε μια άγνωστη, «αρχέγονη» δύναμη, η οποία εκφράζεται μέσω της σιωπής, της ενόρασης, των ονείρων, της φύσης, της τρέλας. Το βιβλίο είναι επηρεασμένο απ’ την Art Brut (Ακατέργαστη Τέχνη), τη Σκοτεινή Κυρία των Σονέτων του Σαίξπηρ, τη Συκόραξα της Τρικυμίας, ακόμη και το σύμπαν του σαιξπηρικού Άμλετ ή της ιψενικής Έντα Γκάμπλερ. Ένα σύμπαν σκοτεινό, καταστροφικό και αποκαλυπτικό, το οποίο αρθρώνεται σε 55 ποιητικά ρινίσματα που έλκονται απ’ τον δημιουργικό πυρήνα του θεάτρου και της γραφής μαγνητίζοντας ταυτόχρονα τον σύγχρονο αναγνώστη, αλλά και θεατή.

Περισσότερα…

Τα αποτελέσματα του νέου διαγωνισμού PISA επιβεβαιώνουν αυτό που διαπιστώνεται καθημερινώς. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει πατώσει. Υπό αυτή τη συνθήκη, οι επιπτώσεις αρχίζουν να διαμορφώνουν υπαρξιακό κίνδυνο και το να μιλάει κανείς για τα ξένα ΑΕΙ που θα λειτουργήσουν στη χώρα είναι κάτι σαν ανέκδοτο.

Είναι αλήθεια να απορεί κανείς διαβάζοντας τα θλιβερά μαντάτα του παγκόσμιου σχολικού διαγωνισμού PISA και το πώς «πάτωσε» για μια ακόμη φορά το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, αν ο υπουργός Παιδείας και οι προκάτοχοί του κοιμούνται ήσυχοι. Ή μήπως υπνοβατούν προς την καταστροφή και μαζί τους ολόκληρη η χώρα;

Δείτε το άρθρο του Άγγελου Κωβαίου στο protagon.gr…

Η Βασιλική Σιούτη συζητά για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις με τον καθηγητή Διεθνών Σχέσεων και πρώην υφυπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησης Καραμανλή, Γιάννη Βαληνάκη, ενόψει της επίσκεψης στην Αθήνα του Προέδρου της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν.

Ακούστε την συζήτηση…

Η συμβολική τριπλή εορτή του Δεκεμβρίου έχει πάντα για μένα ένα σημασιολογικό περιεχόμενο. Με παραπέμπει στα Νικολοβάρβαρα του 1944, τα επονομαζόμενα στην βιβλιογραφία ως Δεκεμβριανά, τα οποία συνιστούν μία εκ των πλέον θλιβερών σελίδων της Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας μας.

Εισερχομένη η συγκροτηθείσα τον Μάιο 1944 σε ένα άσημο χωριό του Λιβάνου Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος την 18ην Οκτωβρίου 1944 στην Αθήνα, από την οποία είχαν αποχωρήσει οι Ναζί κατακτητές την 12ην Οκτωβρίου, έχει να αντιμετωπίση μία έκρυθμη κατάσταση. Ο Ε.Λ.Α.Σ. ελέγχει όλη την χώρα, πλήν της Ηπείρου, την οποία ελέγχει ο Ε.Δ.Ε.Σ., η οικονομία είναι αποσαρθρωμένη, δεδομένου, ότι οι Ναζί κατακτητές θέλησαν έστω και την τελευταία στιγμή να δείξουν το προσωπείο τους, καταστρέφοντας μεγάλο μέρος των υποδομών της χώρας, το πρόβλημα διατροφής ήταν οξύτατο και απουσίαζε η τάξη και η ασφάλεια στην ύπαιθρο. Ήδη είχαν αρχίσει οι αντιδικίες μεταξύ των πρώην δοσιλόγων και ανταρτών. Ο πληθωρισμός είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Το κρίσιμο ερώτημα ήταν, πώς και από ποίον θα κυβερνηθή η ταλαίπωρος αυτή χώρα?

Την 9ην Οκτωβρίου 1944 ο Churchill συνηντήθη με τον Stalin [Ιωσήφ Βησσσαριώνοβιτς, δια να μην ξεχνούμε και τον Βησσαρίωνα, τον Τραπεζούντιο] στην Μόσχα και συνεφώνησαν στην συμφωνία “των ποσοστών”, σύμφωνα με την οποία η νοτιοανατολική Ευρώπη διεμοιράζετο σε σφαίρες επιρροής. Παράλληλα, οι Σοβιετικοί έδιδαν την συγκατάθεσή τους για την αποστολή βρεταννικού στρατού στην Ελλάδα μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Πέραν τούτου, το πολιτειακόν ήταν ένα δυσεπίλυτο θέμα για την κυβέρνηση. Το κρίσιμον ερώτημα ήταν ο αφοπλισμός του Ε.Λ.Α.Σ., ένα ζήτημα που θα έπρεπε να επιλύση το υπό τον υποστράτηγο Scobie βρεταννικό εκστρατευτικό σώμα, δεδομένου, ότι το μόνον ελληνικό σώμα που διέθετε οπλισμό ήταν η Ορεινή Ταξιαρχία του Ρίμινι και η χωροφυλακή. Επιπλέον, ο αφοπλισμός των Ταγμάτων Ασφαλείας δεν προχωρούσε ικανοποιητικά.

Το κλίμα της εποχής θα μας το περιγράψει ένας σημαντικός άνθρωπος, ο διανοούμενος Γ. Θεοτοκάς, σημαντικός συγγραφέας και λογοτέχνης, εκπρόσωπος της Γενιάς του 30:

<<Η κοινή γνώμη είναι κομμένη στα δύο, θαρρείς με τρόπο ανεπανόρθωτο. Η μερίδα που βρισκεται υπό την επίδραση του ΚΚΕ είναι φανατισμένη, όπως δεν ήταν ποτέ, σε κατάσταση θρησκευτικής μυστικοπαθείας, έτοιμη για κάθε τι που θα της ζητήσουν οι αρχηγοί της, για κάθε τρέλα, κάθε ηρωισμό, κάθε θυσία… Από την άλλη μεριά,την μεριά της πλειοψηφίας, επικρατεί τώρα πιά το πνεύμα της αδιαλλαξίας. Η μεγάλη αντικομμουνιστική μάζα έχει ξεχάσει όλες τις διαφορές που τη χώριζαν ως χθές και δεν ζητά παρά ένα πράμα, το χτύπημα του ΚΚΕ από οποιονδήποτε και με όποια μέσα, ακόμη και τα σκληρότερα. Μα δεν έχει την ιδεολογική έξαψη των αντιπάλων της. Είναι ψύχραιμη, σιγομίλητη, σφιγμένη και γεμάτη μνησικακίες και αγανακτήσεις που στοιβάχτηκαν μέσα της τις τελευταίες αυτές εβδομάδες. Εάν επικρατήσει και έχει τα χέρια ελεύθερα να κάμει ό,τι θέλει (εάν δηλαδή δεν δεσμεύεται από εξωτερικούς παράγοντες), θα είναι αδυσώπητη. Θα είναι η ίδια η ψυχολογία της καθολικής πλειοψηφίας της Γαλλίας στη Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Εδώ έχουμε φτάσει>> [Γ. ΘΕΟΤΟΚΑ, Τετράδια Ημερολογίου 1939-1953. Αθήνα 2005, σσ.515-516. Εγγραφή της 5ης Δεκεμβρίου 1944].

Η καχυποψία που περιγράφει ο ΘΕΟΤΟΚΑΣ υπήρχε στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος. Εύστοχα το καταγράφει στο Ημερολόγιόν του ο Παναγιώτης ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ, όταν σημειώνει: <<Σήμερα (ενν. 2 Δεκεμβρίου) παραιτήθηκε και ο Αγγελόπουλος. Στην κυβέρνηση μείναμε ο Παπανδρέου και εγώ. Δεν γνωρίζω εάν θα ξημερώσει και πως θα ξημερώσει>>.

Πράγματι, δεν ξημέρωσε. Οι διαταγές του Churchill πρός τον Scobie, ο οποίος σημειωτέον ήταν της επιμελητείας και όχι μάχιμος, ήταν σαφείς: Θα χτυπάτε όποιον βλέπετε στον δρόμο και θα συμπεριφέρεσθε σαν να είναι η Αθήνα πόλη εχθρική και υπό κατοχήν. Ο αποικιοκρατισμός σε όλον του το μεγαλείον.

Η πόλη των Αθηνών αιματοκυλίσθηκε για έναν μήνα. Ο Churchill ήλθε τα Χριστούγεννα για να εποπτεύση ο ίδιος την κατάσταση. Άλλωστε ο Πόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμη.

Ποίος ωφελήθηκε από τα Δεκεμβριανά? Όπως έχω ξαναπή, ο Αρχιεπίσκοπος ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, τον οποίον μόλις είδε ο Churchill τρόμαξε με το ύψος του [1,98 μ.], και ως ένα νέον Μωυσή, οπως τον χαρακτήρισε, τον έχρισε Αντιβασιλέα. Ο ξένος παράγων επέβαλε τον εκλεκτόν του. Τον Οκτώβριο 1945 ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ έγινε και πρωθυπουργός. Η Ιστορία δημιουργεί και θυμηδία.

Τίθεται το ερώτημα: Θα μπορούσαν να αποφευχθούν τα Δεκεμβριανά? Τώρα, μετά από 80 έτη, περίπου, μπορούμε νηφάλια να απαντήσωμε?

Κατά την άποψή μου, αναγιγνώσκοντας τον ΘΕΟΤΟΚΑ, δεν μπορούσαν να αποφευχθούν. Η αδιαλλαξία, η καχυποψία και η αρχομανία, η διχόνοια των πολιτικών δυνάμεων ήταν διάχυτη. Ο κόσμος είχε μία δυναμική πρός μία ανατροπή των πάντων.

Το συμπέρασμα είναι ότι η χώρα εισερχόταν σε έναν μακρύ Μεσαίωνα, όταν όλοι οι λαοί της Ευρώπης ανορθώνονταν οικονομικά και κοινωνικά, επούλωναν τις πληγές των και εμείς ανοίγαμε νέες πληγές που, δυστυχώς, υπάρχουν μέχρι σήμερα.

Υ. Γ. Το παρελθόν Σάββατον, 25 Νοεμβρίου έφυγε η Δέσποινα ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ (1930-2023) και ετάφη σε κλειστό κύκλο στο Κοιμητήριο της Νέας Ερυθραίας. Δύο σημεία τυγχάνουν εξάρξεως. Πρώτον, πρώην ΕΑΜίτισα και ΕΛΑΣίτισα εργαζόταν στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Εκεί, την είδε ο αποσπασμένος από του έτους 1957 Γεώργιος Παπαδόπουλος, πατέρας δύο παιδιών, την ερωτεύθηκε παράφορα και ένας δεσμός ανεπτύχθη μεταξύ των. Η ΔΕΣΠΟΙΝΑ τον ενημέρωσε, ότι ο Βασιλέας ετοιμάζει κίνημα με τους στρατηγούς. Τους πρόλαβε ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, πρό της εορτής του και πρό του Πάσχα του 1967. Δεύτερον, ο τότε Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ΛΕΩΝΙΔΑΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ) έλεγε πυκνά – συχνά:Δύο Δεσποίνας έχομεν, μίαν επί του ουρανού, την Παναγία, και μία επί της γής, την Δέσποινα Παπαδοπούλου.

Εύχομαι σε όλους και όλες έτη πολλά, ευλογημένα και ευφρόσυνα. Ο Θεός να μας ελεήση και να μας συγχωρήση. Είναι το μόνον που μας απομένει!

‘Ερρωσθε!